dansen met 'mevrouw Tom'

Terwijl langs de trap de geluiden van de kinderen onder de douche naar beneden zweven, dwarrelen de klanken van Red river shore door de kamer. Ik hoor hoe goed Time out of mind had kunnen zijn wanneer Daniel Lanois met z'n vingers van de banden was afgebleven. En om de oren te verwennen, draai ik hierna Marchin' to the city wat ik misschien nog wel mooier vind dan Red river shore, al mogen appels en peren, enz.
Ik draai Marchin' to the city niet zo vaak, omdat het nummer me van mijn stuk brengt. Vandaag wel en terwijl die stem, die muziek die al het denken plat legt, uit de boxen schalt, dans ik met 'mevrouw Tom' door de kamer.
En na het wegsterven van de laatste klanken, zet ik het opnieuw op. Vandaag is verloren aan Marchin' to the city.
En al moet de stereo zo uit, al moet er straks stilte zijn, in mijn achterhoofd blijft die stem hangen.
I'm marchin' to the city and the road ain't long.
Eigenlijk wil ik de gordijnen dichttrekken, de kast vol muziek openen en ouderwets plaatjes draaien. De tijd terugdraaien zodat ik kan eindigen met Marchin' to the city.
Daarvoor draai ik in gedachten nog Queen Jane approximately, Man in the long black coat en Fourth time around om de eerste drie die in mijn kop komen te noemen. Maar tijdens het terugdraaien van de tijd, naar vanochtend, na het moment tussen ontwaken en de eerste slok koffie, kan de tracklist van deze dag zeker nog vijf, zes keer veranderen.
Ik dans graag met 'mevrouw Tom' of één van onze kinderen door de kamer op Dylans muziek, het maakt de zondag aangenaam.
Niet dat ik kan dansen, maar dat doet er niet toe. Techniek is niet relevant.
Techniek gaat snel vervelen.
Misschien dat ik daarom juist naar Dylan luister. Zijn muziek is zelden tot nooit technisch perfect, in het ontbreken van die perfectie schuilt de schoonheid.
Schoonheid is dansen met 'mevrouw Tom' door de kamer terwijl Marchin' to the city uit de boxen schalt.