Er zijn dagen dat er geen verhaal te vertellen valt, dat alles voortkabbelt, zoals de dag ervoor & zoals het waarschijnlijk ook de dag erna voort zal kabbelen. Deze dagen zonder verhaal zijn onhoudbaar aangenaam.Ik loop naar de supermarkt om een pak melk te kopen & onderwijl dwalen de gedachten af naar de Zwijger die Simple twist of fate op de eerste plaats in zijn top tweeduizend zette. Simple twist of fate is een briljante song, zonder enige twijfel, van misschien wel Dylans meest geslaagde album, Blood on the tracks.
En toch zou ik Simple twist of fate nooit op één gezet hebben.
Waarom eigenlijk niet & wat hoort de Zwijger in dit nummer dat ik niet hoor? Er is niks aan deze song dat niet goed is. De muziek, de tekst, het samenvloeien van muziek & tekst. Waarom heb ik dan niet het lef in mijn donder om Simple twist of fate bovenaan mijn ultieme lijst te zetten?
ik moet het antwoord schuldig blijven, zoals zo vaak.
Na het afrekenen van het pak melk ben ik maar weer naar huis gelopen waar ik Simple twist of fate heb opgezet. Het is zo'n dag waarop er geen verhaal te vertellen valt, simpelweg omdat alles voortkabbelt.
Onhoudbaar aangenaam voortkabbelt.
Bovenstaande schreef ik tussen de middag op, in een Moleskine aantekenboekje. Een aantekening van nog geen pagina lang, terwijl de kinderen een boterham weg kauwden. Daarna heb ik als een goede vader de kinderen naar school gebracht, door de regen ben ik weer naar huis gereden, heb ik koffie gezet en nogmaals Blood on the tracks in de cd-speler geschoven, in de hoop te horen wat de Zwijger hoort.
Terwijl bovenstaande overtik uit dat Moleskine aantekenboekje, gaat de deurbel. Ik hoef niet door het ruitje in de voordeur te kijken om te weten dat het de postbezorger is het prentenboek Man gave names to all the animals en Bob Dylan in America van Sean Wilentz.
Dat komt goed uit, gisteravond het Duitstalige boekje uitgelezen.
Deze middag geen tijd om te lezen, alleen bladeren en dus pak ik eerst Man gave names to all the animals en bestudeer ik de platen van Jim Arnosky. Achterin het boek een cd met het nummer Man gave names to all the animals.
Daarna pak ik Bob Dylan in America op om te kijken of er misschien een fotokatern in zit. Zodra ik het boek opensla, zie ik een werkelijk schitterende foto van Dylan, gemaakt tijdens het Woody Guthrie memorial concert. Een foto die ik nog nooit eerder heb gezien.
Bladerend door het boek, blijkt het niet zozeer een fotokatern te bevatten, maar wel stampvol foto's en afbeeldingen te zitten.
Lang niet alle foto's z
ijn van Dylan, maar de foto's van Dylan die er in te vinden zijn, zijn - hoe zal ik het zeggen - verrassend. Een groot deel van de foto's heb ik nooit eerder gezien. Een voorbeeld: foto's van Bob Dylan en Allen Ginsberg op het graf van Jack Kerouac heb ik wel vaker gezien, maar nog nooit een foto waar ook Sam Shepard op staat. Of wat te denken van de foto van Dylan tijdens de soundcheck in de Town Hall in Philadelphia in september 1964, of een foto van rev. Gary Davis en Bob Dylan gemaakt tijdens de bruiloft van Gil Turner in 1962, of ... enfin, genoeg om naar te staren.En de andere foto's? Denk bijvoorbeeld aan een foto van bokser Davey Moore of Henry Timrod of Blind Willie McTell.
Ik kijk nu al uit naar vanavond. Vanavond ga ik lezen.
Dikke kans dat Simple twist of fate draait wanneer ik in Bob Dylan in America begin.
Laat de dag maar voortkabbelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten