The Times They Are A-Changin’ (1963) - door Jochen

The Times They Are A-Changin’ (1963)

“Struikelend over verloren sigaren van Bertolt Brecht,” schrijft Dylan in de laatste van zijn 11 Outlined Epitaphs (1963), waarin hij behalve reflecties over change, over verandering, een hele serie invloedrijke kunstenaars opsomt. Veertig jaar later onderstreept de dichter de invloed van Brecht nog eens, en stukken uitvoeriger, in zijn autobiografie Chronicles. Explicieter ook, dit keer; Dylan belijdt bijna vijf bladzijden lang zijn ontzag voor de Brechtsong “Seeräuber Jenny” en stelt dat hij vanaf nu songs “totaal beïnvloed door Pirate Jenny” probeert te schrijven.
Te danken hebben we de fascinatie aan Suze Rotolo, Dylans toenmalige vriendin, die destijds een baantje had bij een muziekproductie, bij George Tabori’s Brecht on Brecht. Rotolo herinnert zich ook nog hoe haar vriendje getroffen werd door “Pirate Jenny”: “Hij was stil en verroerde zich niet. Wiebelde zelfs niet met z’n been. Brecht zou vanaf nu deel van hem zijn, net als de uitvoering van Micki Grant als Pirate Jenny.”
Dat lied zal echoën in “When The Ship Comes In”, maar überhaupt doet het iets met Dylans kunstopvatting. “Woody (Guthrie) had nooit zo’n soort song geschreven. Het was geen protestlied en geen sociaal commentaar en er zat geen mensenliefde in.” Hij beschrijft vervolgens hoe hij het liedje ontleedt, de magie ervan probeert te achterhalen, vergelijkt het met Picasso’s Guernica en bewondert het als een “intens lied” dat “een nieuwe prikkel voor mijn zintuigen was”, het heeft “veerkracht” en een “buitensporige kracht.”

Misschien geeft Dylan iets te veel eer aan Brecht – zijn kennismaking met “Pirate Jenny” vindt plaats in het late voorjaar van 1963, als hij ook op eigen kracht en inzicht al los begint te komen van topical songs – maar anderzijds verzwijgt hij de impact die een ander lied uit diezelfde Brechtproductie moet hebben gemaakt: “The Song Of The Moldau”.
Das Lied von der Moldau (muziek Hanns Eisler, tekst Bertolt Brecht) komt oorspronkelijk uit een van Brechts latere stukken, Schweyk im Zweiten Weltkrieg, en wordt ook door Tabori vertaald en bewerkt voor Brecht on Brecht. Het is een kort lied (drie coupletten van vier regels, het derde couplet is een herhaling van het eerste) en vooral het tweede couplet ringt een belletje:

Times are a-changing. The mightiest scheming
Won't save the mighty. The bubble will burst.
Like bloody old peacocks they're strutting and screaming,
But, times are a-changing. The last shall be the first.
The last shall be the first.

Ongeveer drie maanden nadat hij dit heeft gehoord, schrijft Dylan “The Times They Are A-Changin’”.

De impact van dit iconische lied is ongeëvenaard. De titel is inmiddels een spreekwoord, het aantal covers is niet te tellen en het behoort tot het uiterst selecte groepje songs dat doordringt tot een uitspraak van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten, The Supreme Court. “The Times They Are A-Changin’ is een zwak excuus voor het verzaken van je plicht,” schrijft rechter Antonin Scalia bij een zaak in 2010 – en dat is pas de tweede keer dat een liedcitaat tot deze allerhoogste instantie doordringt (de eerste is ook al van Dylan, uit Like A Rolling Stone). Het wordt gebruikt in televisieseries, commercials, films, Steve Jobs citeert het bij de introductie van de Macintosh computer en het wordt tot op de dag van vandaag – al dan niet bewerkt – gezongen bij het maken van politieke statements. Het meest recent door Billy Bragg in 2017.
Die impact was opzet, begrijpen we van Dylans eigen commentaar bij het lied in de liner notes van Biograph (1985): “Dit was absoluut een lied met een doel (…). Ik wilde een grootse song schrijven.” Dat vooropgezette, bewuste blijkt ook uit de bekende anekdote die medemuzikant Tony Glover vertelt. Glover vindt een eerste opzetje voor de song in Dylans typemachine en vraagt, kennelijk weinig geïmponeerd: “What is this shit, man?” Dylan haalt z’n schouders op en antwoordt: “Nou ja, je weet wel, kennelijk willen de mensen zoiets horen.”

Het is een wat defensief weerwoord, misschien zelfs cynisch, maar de tijd geeft Dylan gelijk. Het ís inderdaad een lied dat de mensen graag willen (blijven) horen. En het bewijst Dylans meesterschap, het meesterschap van de kersenplukkende thief of thoughts.
De tekst is tijdloos. De meester is zo slim om, ook bij verwijzingen naar de actualiteit, algemene, universeel geldende bewoordingen te kiezen. Het derde couplet, bijvoorbeeld:

Dylan kort #1238

Wat ziet u, Bob Dylan?
Ik hoor het gehijg van verslaafden ik hoor
De echo's van bommen.
Breng de gedichten tot daden,
Droom hoe gelukkig u bent.
(Hans Dütting - Een kort visioen; blz. 16)

Afbeelding: Toen het vorige week zo bloedheet was ontving ik van Dirk een e-mail met de op het internet gevonden afbeelding bij dit bericht. [met dank aan Dirk]
Setlists: 20 juni, 21 juni, 23 juni, 24 juni.
Er zijn geruchten dat Bob Dylan afgelopen mei een studio in Dublin ingedoken is voor het maken van opnamen, zie hier. [met dank aan Rob]
The Allen Ginsberg project: "Bob Dylan's mother", zie hier.
Coen Peppelenbos in een column over Ernst Jansz: "ondanks een cover van én een loflied op Bob Dylan hield ik nog steeds van Ernst Jansz." Zie hier.


The Comic Book And Me #46

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Tot nog toe bestonden de afleveringen van "The Comic Book And Me" uit een scan van een (bladzijde uit een) comic met een verwijzing naar een song van Bob Dylan of Bob Dylan zelf. Deze aflevering is anders. Dit keer gaat het om een verwijzing van Bob Dylan naar een comic-figuur.
Het gaat om comicserie Daredevil van Marvel. Daredevil gaat over de blinde advocaat Matt Murdock. Deze Matt Murdock gaat 's nachts de straten van Hell's Kitchen in New York City op als superheld Daredevil om vijanden als Bullseye en Kingpin te bevechten.

In aflevering 47 van Theme Time Radio Hour (onderwerp: "Fools", uitzending: 28 maart 2007) leest Bob Dylan, zoals vaker in afleveringen van Theme Time Radio Hour, een e-mail voor.
Nadat Bob Dylan gezegd heeft vele e-mails te ontvangen, zegt hij het volgende (alle verwijzingen naar Daredevil heb ik vet gemaakt):

"This one is from Matt Murdock in New York City. He writes in: 'Dear Theme Time, I enjoy the show. I live in New York City and recently went to Niagara Falls. I couldn’t believe that people jumped over the falls. Who is the first person to ever do that. Sincerely yours, Matt Murdock, Hell’s Kitchen.'
Well Matt, a lot of folks are going over the Niagara Falls in a barrell, but the first person to actually jump the Falls was a guy named Sam Patch. He was known as the Yankee leaper and he was the first famous United States Daredevil. In September of 1827 he jumped of a 70-foot Passaic Falls in New Jersey. He was also the first man to jump Niagara Falls and live to tell about it.
In the background in honor of Sam Patch and all the other Daredevils 'Fools rush in where angels fear to tread'." [Ik moest gelijk aan "Jokerman" denken...]
Vervolgens is een stuk van "Fools Rush In" door Sonny Stitt te horen. (Hier is een versie van Zoot Sims te beluisteren)

Zoveel overeenkomsten tussen een e-mail en de comic-serie Daredevil, dat is natuurlijk geen toeval meer. De door Bob Dylan in deze aflevering van Theme Time Radio Hour voorgelezen e-mail is een grap, een in elkaar gezet verhaal met verwijzingen naar Daredevil om het verhaal van Sam Patch te kunnen vertellen.
Nog grappiger wordt het wanneer Bob Dylan een of twee afleveringen na deze aflevering van Theme Time Radio Hour een e-mail van Jack White (van The White Stripes) voorleest. Jack White schrijft de echtheid van de door Bob Dylan voorgelezen e-mails te betwijfelen. Dylans antwoord: ik lees jouw e-mail toch voor? Het moet dus wel echt zijn...


Dylan kort #1237

De winnaar van het Old Crow Medicine Show prijzenpakket is bekend: Pim.
Pim heeft inmiddels een e-mail van mij ontvangen. Dank aan alle deelnemers.
Setlists: 17 juni, 18 juni.
RTL Boulevard'Plagiaat Bob Dylan in nobellezing', zie hier.
Alleen voor betalende lezers: 'Wil Bob Dylan ons weer op het verkeerde been zetten?', zie hier.
'Een avondje Bob Dylan in De Avonden', zie hier.
NPO Radio 5: 'Op de band in 1965: "Like A Rolling Stone"', zie hier. [pijnlijk detail: de te beluisteren versie van "Like A Rolling Stone" bij dit bericht is niet van Bob Dylan, maar van een slechte imitator...]

Setlists

Setlist 14 juni: Things Have Changed / To Ramona / Highway 61 Revisited / Stormy Weather / Summer Days / Scarlet Town / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / This Nearly Was Mine / Pay In Blood / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / Desolation Row / All Or Nothing At All / Soon After Midnight / That Old Black Magic / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Niet alleen is de setlist in vergelijking met de setlist van een dag eerder flink op de schop gegaan, ook speelde Bob Dylan voor het eerst in lange tijd weer gitaar (tijdens "To Ramona").

Setlist 15 juni: Things Have Changed / Don't Think Twice, It's All Right / Highway 61 Revisited / Stormy Weather / Summer Days / Scarlet Town / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / This Nearly Was Mine / Pay In Blood / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / Desolation Row / All Or Nothing At All / Soon After Midnight / That Old Black Magic / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Bob Dylan speelde gitaar tijdens "Don't Think Twice, It's All Right".


Win concertkaarten en het album 50 Years Of Blonde On Blonde

Old Crow Medicine Show speelt Dylan

"Country music has a lot to learn from Bob Dylan" 
[Ketch Secor; Old Crow Medicine Show]



Americana-band Old Crow Medicine Show heeft 'iets' met de muziek van Bob Dylan. Voor het album Old Crow Medicine Show (2004) herschreef Ketch Secor de Bob Dylan-compositie "Rock Me, Mama" tot "Wagon Wheel" en voor het album Remedy (2014) werd Bob Dylans "Sweet Amarillo" bewerkt en opgenomen. Voor de officiële video van "Wagon Wheel", zie hier.
Dit jaar bracht Old Crow Medicine Show het album 50 Years Of Blonde On Blonde uit, een gewaagde, maar geslaagde poging om eer te bewijzen aan misschien wel Bob Dylans bekendste album: Blonde On Blonde (1966). Op 50 Years Of Blonde On Blonde speelt de band eigen versies van alle veertien songs van Bob Dylans meesterwerk Blonde On Blonde.
Op dit moment trekt Old Crow Medicine Show door Europa om op verschillende podia hun versie van Blonde On Blonde te spelen. Op 30 juni doet Old Crow Medicine Show Paradiso, Amsterdam aan om ook daar, tijdens het enige optreden in Nederland, de nummers van Blonde On Blonde te spelen. Een buitenkansje om deze band live te zien en horen.

Ga gratis naar Old Crow Medicine Show

Sony Music geeft een pakket met twee concertkaarten voor het optreden in Paradiso op 30 juni en een exemplaar van het album 50 Years Of Blonde On Blonde weg!

Het enige dat je moet doen om kans te maken op dit prijzenpakket is voor dinsdag 20 juni een mailtje sturen met je naam en adres naar tom_dylan@hotmail.com. [onderwerp van de e-mail: "Old Crow Medicine Show"]. Zet ook nog even in je e-mail of je voorkeur naar cd of lp uitgaat.
Loting bepaalt de winnaar. De ontvangen adresgegevens van de winnaar zullen worden doorgegeven aan Sony Music, zij zorgen er voor dat de gewonnen prijs bij de gelukkige winnaar terecht komt.



Video's van Old Crow Medicine Show:
50 Years Of Blonde On Blonde, album trailer, zie hier.
"Just Like A Woman", zie hier.
"Obviously 5 Believers", zie hier

De officiële website van Old Crow Medicine Show bekijken, zie hier.

Ieder pad een andere Bob Dylan

Zoonlief 'doet' havo 3. Hij maakt zijn huiswerk met meer enthousiasme dan ik ooit gedaan heb. Hij komt er wel.
Afgelopen week kwam hij met zijn boek en werkboek voor geschiedenis en de mededeling "dit ga je leuk vinden" de woonkamer in. Bob Dylan staat in de schoolboeken.
De jeugd van tegenwoordig leert op school over Bob Dylan. Het gaat wel goed komen met de wereld, zou je bijna denken. En wat leert de jeugd? De jeugd leert dat Bob Dylan in "The Times They Are A-Changin'" het ouderlijk gezag op de korrel neemt. That's it, meer leert de jeugd niet over Bob Dylan, althans niet op school.
Aan de ene kant teleurstellend, aan de andere kant leert de jeugd meer over Bob Dylan dan over andere 'culturele kanonnen', zoals Alfred Hitchcock, Jasper Johns of John Steinbeck. Zij komen helemaal niet in de schoolboeken voor de jeugd van havo 3 voorbij.

Het is avond, zoonlief heeft zijn huiswerk gemaakt. De achterdeur staat open in de hoop dat de warmte die in het huis gekropen is enigszins zal verdwijnen. Terwijl ik dit schrijf draait Another Self Portrait (2013), het tiende deel van The Bootleg Series.
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik bega nog wel eens de fout om Another Self Portrait over het hoofd te zien. Het album bevat schitterende muziek, ik vergeet alleen af en toe om die muziek ook daadwerkelijk te draaien.

Stel je voor, de veertien of vijftienjarige jongeman (of jongedame) die op internet naar Bob Dylans "The Times They Are A-Changin'" heeft geluisterd en de in het boek afgedrukte Nederlandse vertaling van de tekst van het nummer heeft gelezen om met die opgedane 'kennis' antwoord te geven op vragen 2a en 2b in het werkboek, wordt geconfronteerd met nummers van Another Self Portrait - laten we zeggen "New Morning" of "These Hands". Kan deze jongeman (of jongedame) geloven dat de Bob Dylan van "The Times They Are A-Changin'"  dezelfde Bob Dylan is als de Bob Dylan van Another Self Portrait? Ik betwijfel het.

Jaren tachtig: mijn vijftienjarige ik hoorde Bob Dylan "Blowin' In The Wind" op de radio spelen. Ik sprong op mijn fiets en kocht de eerste Bob Dylan die ik bij de lokale platenboer tegenkwam: Desire. Bij het voor het eerst beluisteren van Desire dacht ik dat dit niet dezelfde Bob Dylan als de Bob Dylan van "Blowin' In The Wind" kon zijn. Ik dacht in al mijn naïviteit dat er twee Bob Dylans op deze aardkloot rondliepen.

We (ik) prijzen Bob Dylan om zijn muziek, om zijn diversiteit, om zijn onrust, zijn drang om altijd verder te ontwikkelen, nooit lang op een ingeslagen pad te blijven.
Maar is dat wel correct? Bestaat Bob Dylan wel of moeten we (ik) over Bob Dylans - meervoud - spreken? Is ieder pad een andere Bob Dylan? Het is een verontrustende en tegelijkertijd een veel verklarende gedachte: Bob Dylan bestaat niet, daarom luister ik naar zijn muziek.

De jeugd van havo 3 leert één Bob Dylan kennen, een beetje. Dat is altijd nog beter dan geen enkele Bob Dylan kennen.

Dylan kort #1236

Setlist 13 juni: Things Have Changed / Don't Think Twice, It's All Right / Highway 61 Revisited / Beyond Here Lies Nothin' / I Could Have Told You / Pay In Blood / Melancholy Mood / Duquesne Whistle / Stormy Weather / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Spirit On The Water / Love Sick / All Or Nothing At All / Desolation Row / Soon After Midnight / That Old Black Magic / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

"Bob Dylan beschuldigd van plagiaat in Nobellezing", zie hier.
"Bob Dylan beschuldigd van plagiaat, alweer", zie hier.
"Plagiaat Bob Dylan in nobellezing", zie hier.
"Pleegde Bob Dylan plagiaat in zijn Nobellezing?", zie hier.
"Plagieerde Bob Dylan scholierenwebsite?", zie hier.
"Bob Dylan beschuldigd van plagiaat", zie hier.
"Plagieerde Bob Dylan scholierenwebsite voor Nobelprijslezing?", zie hier.
"Plagiaat Bob Dylan in nobellezing", zie hier. [met dank aan Dirk]

Oh if there’s an original thought out there, I could use it right now
[Brownsville Girl]

Nobel lecture - door M&A

Beste Tom,

Bob Dylan heeft zijn Nobel lecture gegeven en hoe! Ik heb vooral genoten van de audio-versie die me op de één of andere manier deed denken aan het reciteren van “Last Thoughts On Woody Guthrie”, zo’n 54 jaar geleden in Town Hall, New York. Ik heb de lezing nu twee keer beluisterd. De eerste keer probeerde ik aanvankelijk aandachtig naar de inhoud te luisteren maar na een minuut of vijf was het toch vooral de voordracht zelf die mijn aandacht trok. De klank van de woorden en het ritme van de zinnen. Dylan heeft zijn best gedaan om goed verstaanbaar te articuleren, iets wat hem bijvoorbeeld tijdens de radioshows van TTRH vaak veel minder goed afging. Dit is een kraakhelder betoog.

Het was natuurlijk vooraf onmogelijk te voorspellen welke invloeden Bob Dylan zou gaan noemen in zijn Nobel lecture. Toen hem in de jaren 60 gevraagd werd of Woody Guthrie zijn grootste voorbeeld was gaf hij te kennen dat dit Hank Williams was. Later noemde hij Jimmie Rodgers, voor wie hij in 1997 zelfs een tribute album organiseerde en financierde, als zijn belangrijkste muzikale invloed. De invloeden uit de literatuur waren vooraf onmogelijk te voorspellen. Im Westen nichts Neues van Erich Maria Remarque en de Odyssee van Homerus waren zeer verrassend, alhoewel Dylan in een interview met Paul Zollo (1991) zijn song “Joey” homerische kwaliteiten toekent: “…but to me the song is like a Homer ballad. Much more so than A Hard Rain, which is a long song too. But, to me, Joey has a Homeric quality to it that you don’t hear every day. Especially in popular music.”

Tijdens de vele uren interview met Jeff Rosen voor No Direction Home  zegt hij onder meer: “I had ambitions to set out and find like an odyssey of going home somewhere. I set out to find this home that I’d left a while back and I couldn’t remember exactly where it was, but I was on my way there…I was born very far from where I’m supposed to be and so I’m on my way home, you know.”

Moby Dick (en meer in het bijzonder Herman Melville) is eigenlijk achteraf geen verrassende keuze, aangezien Bob Dylan hier in interviews herhaaldelijk naar heeft verwezen. In 1976 (Neil Kickey interview) zegt hij bijvoorbeeld over Melville: ‘’…somebody I can identify with because of how he looked at life. "  Of in 1985 (Spin interview): “…someone like Herman Melville who writes out of experience – Moby Dick or Confidence Man. I think there’s a certain amount of fantasy in what he wrote. Can you see him riding on the back of a whale?” Het zijn slechts twee voorbeelden uit een hele reeks.

Bob Dylan heeft Buddy Holly altijd al in één adem genoemd met Elvis Presley. Dat was al lang voordat hij naar hem verwees in die Grammy toespraak in 1998. In 1974 (Newsweek) zegt hij over Holly: “The singers and musicians I grew up with transcend nostalgia. Buddy Holly and Johnny Ace are just as valid to me today as then.” In 1977 (Playboy) “…And there were others; I admired Buddy Holly a lot." En in 1984 (Rolling Stone): “…I saw Buddy Holly two or three nights before he did. I saw him in Duluth at the armory. He played there with Link Wray… He was great. He was incredible. I mean, I’ll never forget the image of seeing Buddy Holly up on the bandstand…”

Groet,

M&A

Dylan kort #1235

"Bob Dylan dient Nobel-toespraak in", zie hier.
"Bob Dylan stuurt op de valreep dankrede voor zijn Nobelprijs in", zie hier.
"Bob Dylan: deze boeken en muziek beïnvloedden mij", zie hier.
"Bob Dylan bezorgt alsnog zijn lezing voor de Nobelprijs", zie hier.
"Bob Dylan dient zijn Nobel-lezing in bij Zweedse Academie", zie hier.
"Dylan stuurt eindelijk Nobelprijs-rede in", zie hier.
40up Radio: Dylan covers: luister hier, hier, hier, hier, hier en hier.
Ton van Haperen in zijn column in Onderwijsblad 10: "Onlangs zag ik singer songwriter Bob Dylan optreden. In Antwerpen. De man is 76. Stapt elk jaar honderd keer op een podium. Maakt tussendoor een plaat. Doet dit bijna zestig jaar. En is niet van plan te stoppen. Gelukkig maar." [met dank aan Dolf]
Karel Wasch bij OBA Live over Brendan Behan en een beetje Bob Dylan (15:52), luister hier. [met dank aan Alja]
Marianne Zwagerman - 'Tolerant', zie hier. [met dank aan Dirk]

2016 Nobel Lecture in Literature



Toen gisteren de onderkaak van menig Dylan-liefhebber van verbazing het vloerkleed aantikte, lag ik met koorts op de bank te zwelgen in zelfmedelijden. Rob, Jochen, René en Ference waren zo goed om mij berichten te sturen waarin ze mij attenderen op de afgelopen zondag opgenomen Nobel lecture van Bob Dylan, waarvoor dank.
Ik heb Dylans lezing beluisterd en gelezen.
Er is ongetwijfeld ook al veel geschreven over Bob Dylans lezing. Ik heb de commentaren nog niet gelezen, ik kom tenslotte net van de bank. Er zullen ongetwijfeld mensen hebben geschreven dat Bob Dylan veel te lang heeft gewacht met het inleveren van zijn lezing. Er zullen ook mensen zijn die zullen klagen over het feit dat Dylan 'slechts' een audiobestand heeft ingeleverd in plaats van een daadwerkelijke lezing voor publiek te geven. En dan zijn er natuurlijk nog de Dylan-fans die enthousiast ieder woord van Dylans lezing vier keer omkeren voor ze het geheel nog een vijfde keer lezen en aan het eind verzuchten "dat heeft 'ie goed gedaan."

In zijn lezing noemt Bob Dylan vijf kunstwerken / kunstenaars die van invloed zijn geweest op zijn eigen muziek en schrijven. Hij noemt de muzikant Buddy Holly (en het optreden van Holly dat hij als tiener zag), de opname van "Cottonfields" van Leadbelly en de boeken Moby Dick, All Quiet On The Western Front en The Odyssey.
Al ik vooraf had mogen voorspellen welke vijf invloeden Bob Dylan in zijn speech zou noemen, dan had ik misschien Buddy Holly genoemd, als ik aan Dylans Grammy-speech uit 1998 had gedacht:




 Maar veel waarschijnlijker is het dat ik geen van de vijf vooraf had kunnen raden.
Als ik vooraf een lijstje had moeten maken, dan hadden daar onder andere Woody Guthrie, Hank Williams, Robert Johnson, Arthur Rimbaud en enkele beat-schrijvers op gestaan. Ik had er naast gezeten, en flink ook.

Bob Dylan noemt in zijn lezing drie boeken: Moby Dick, All Quiet On The Western Front en The Odyssey. In het deel over Moby Dick noemt hij zijdelings één keer de naam van de auteur van het boek: Herman Melville. Van de twee andere boeken geeft hij geen naam van de auteur.
Van deze drie boeken heb ik alleen Moby Dick gelezen en toch klinken alle drie de titels mij bekend in de oren. Ik weet niet hoe het bij jou werkt, maar ik krijg gelijk zin om deze drie boeken te lezen.

Moby Dick heb ik al eens gelezen. Wat mij vooral van dat boek is bijgebleven is de openingszin: "Call me Ishmael".
Terug naar 2009. Voor een eerste bijeenkomst voor een opleiding werd aan alle deelnemers gevraagd een voorwerp mee te nemen waarover iets verteld moest worden tijdens het voorstellen. Ik nam Moby Dick van Herman Melville mee.
Ik vertelde dat ik een boek had meegenomen omdat ik graag lees. Dat ik Moby Dick had meegenomen niet zozeer vanwege het boek an sich, maar vanwege de openingszin van dit boek: "Call me Ishmael". Drie woorden had Melville slechts nodig om een wereld open te scheuren en die drie woorden kregen ruim honderd jaar later een echo in misschien wel een van de mooiste songs ooit geschreven (want naast lezen, zo vertelde ik, luisterde ik naar muziek): "Farewell Angelina" van Bob Dylan:

Call me any name you like
I will never deny it

Ik vertelde nog meer tijdens dat voorstelrondje zo'n acht jaar geleden, maar dit was wel de kern van mijn verhaal: Bob Dylan, Herman Melville en iets over belang van namen.

Bob Dylan heeft zijn lezing gegeven, hij heeft voldaan aan de door het Nobelcomité gestelde voorwaarden, maar rustig zal het voorlopig niet worden in mijn bovenkamer.
Zo denk ik steeds aan een artikel in een Tirade van een aantal jaren geleden waarin de schrijver de literaire kwaliteiten van Bob Dylan en Buddy Holly met elkaar vergelijkt. Dat artikel moet ik herlezen, met Dylans speech in mijn achterhoofd kan ik niet anders.
Maar voor nu: terug naar de bank.

Dylan kort #1234

Tarantula (tekening), zie hier. [met dank aan Alja]
Op herhaling: het beeld in dat op Bob Dylan lijkt, zie hier en hier. [met dank aan Peter]
Filmmuseum EYE heeft een tentoonstelling over regisseur Martin Scorsese. In een van de zalen is er aandacht voor de muziekfilms die Scorsese maakte, waaronder The Last Waltz en No Direction Home. Zie hier. [met dank aan Peter]
The Post Online: "Bob Dylan en zijn aanraking met het cultuurmarxisme", zie hier.