Never Say Goodbye (1973) - door Jochen

Never Say Goodbye (1973)

Verstopt ergens achteraan op kant twee van Planet Waves schittert een vergeten parel uit Dylan’s catalogus. 'Never Say Goodbye' wordt al sinds verschijnen voornamelijk genegeerd, hier en daar zonder verdere emotie genoemd, terloops als filler afgedaan en een doodenkele keer gewaardeerd. Ook Dylan kijkt niet naar het lied om – in 1973 speelt hij het drie keer, daarna nooit meer. Dat zegt op zich verder weinig, natuurlijk. Dat Dylan een remarkably poor judge van zijn eigen werk is, weten we wel. Maar het zwijgen van de duizenden devote bobheads is opmerkelijk.
Het lied is een van de eerste songs voor Planet Waves. Als de opnames in november 1973 beginnen, heeft Dylan maanden daarvóór (in juni) demo-opnamen van drie liedjes gemaakt: behalve 'Never Say Goodbye' ook 'Nobody ‘Cept You' (dat uiteindelijk pas in 1991 op The Bootleg Series zou verschijnen) en 'Forever Young', de instant-klassieker die in twee verschillende versies op Planet Waves terecht zal komen. Aanvankelijk heeft Dylan nog wel wat met het lied. Roger McGuinn (van The Byrds), die in het voorjaar van 1973 bij Dylan thuis in Malibu nog om een liedje is komen zeuren, herinnert zich: “Hij zei dat hij er net met eentje begonnen was, maar dat hij het waarschijnlijk zelf zou gebruiken, en begon 'Never Say Goodbye' te spelen.” En acht maanden later vindt Dylan het kennelijk nog steeds sterk genoeg om te selecteren voor de nieuwe plaat.

Het Grote Zwijgen daarna is wellicht aan de tekst te wijten. Die is inderdaad richtingloos en onsamenhangend, en wordt ook nog ’s ontsierd door clichématige, loze leegpraat. Enig verband tussen de coupletten, lineair of systemisch of hoe dan ook, is niet te vinden. En zelfs binnen die coupletten gaat het mis; brekende golven die over je heenrollen terwijl je op het zand staat? Dromen van ijzer en staal met een groot, neerhangend, boeket rozen? Okee, er is een verder ondoorzichtige link met de plaathoes; rechtsonder belooft die zelfgetekende hoestekening “Cast-Iron Songs & Torch Ballads”, linksonder staat “Moonglow” en dat heeft wel een lyrisch soort verband met het eerste couplet, en vooruit: het woord “Waves” komt ook langs. Toch heeft de Meister niet zomaar iets uit z’n mouw geschud – na wikken en wegen is er een heel couplet geschrapt, bijvoorbeeld. Tussen couplet 2 en 3 stond oorspronkelijk Time is all I have to give / You can have it if you choose / With me you can live / Never say goodbye. En Clinton Heylin, de officieuze discograaf van alle Dylan-songs, beweert in zijn Revolution In The Air dat Dylan afwijkt van zijn eigen gepubliceerde tekst en eigenlijk you’ve changed your last name zingt. Ook Heylin, echter, beperkt zich tot het zoeken naar duiding van de tekst. Terwijl de ware kracht van deze schoonheid uit Dylan’s repetoire toch echt in de muziek schuilt.

Alleen al aan het intro is ongebruikelijk veel liefde gegeven. Dof rammelt een akoestische gitaar de eerste vier akkoorden, opeens spettert daaroverheen de electrische gitaar van Robbie Robertson, hij knijpt de laatste noten af en maakt ruimte voor een lyrische bas, pompiedom, achterin wordt de piano wakker en dan mag Bob beginnen: Twilight on the frozen lake…  

Voor deze plaat is, zes jaar na de Big Pink, The Band weer opgetrommeld, en dat pakt goed uit. Het Canadese kwintet muzikanten heeft duizenden uren met Dylan gespeeld, is daarom als geen ander ensemble in staat de grillen van de meester te volgen en mag - nogal bijzonder - de baas zelfs overrulen in muzikale discussies; Dylan ziet de multi-instrumentalisten Robbie Robertson, Rick Danko, Levon Helm, Garth Hudson en Richard Manual bíjna als gelijken. The Band is nooit een soepele, strakke band geweest, en zelfs geen al te harmonieuze; het rammelt en schuurt en knettert – maar juist dat harmonieert zo geslaagd met Dylan’s zangstijl en manier van werken. Het tweede nummer van de plaat, 'Going, Going, Gone' is het eerste moment waarop alles, alle grote kwaliteiten van zowel The Band als van Dylan, heel even samenvalt.
De stillere, maar knappere zus van dit liedje is dan 'Never Say Goodbye'. Krap drie minuten lang blijft het lied naar een climax werken die nét niet komt, melodieën buitelen over elkaar heen, géén van de vijf muzikanten plus Dylan voelt zich verantwoordelijk voor zoiets als een solide basis of een strak ritme – zelfs drummer Helm laat het maar een beetje gaan, na een minuutje braaf meetikken – en toch, en toch: alles blijft bij elkaar, het lied staat op zes poten, als het ware. This was a music I'd never heard. Filled with such longing, such unfulfillable longing verzucht Schaffer’s Salieri in Amadeus – en dat bedacht Peter Schaffer vast nadat hij 'Never Say Goodbye' had gehoord.

Covers bestaan er ook al niet van dit nummer. Ja, een paar vlijtige, maar mislukte op YouTube, zonder uitzondering door blanke, al te serieuze veertigers in de huiskamer met akoestische gitaar. Het wachten is op Sinéad O’Connor. Of Bryce Dessner, die zou toch ook de romantiek, de unfulfilled longing in dit lied kunnen verheffen.


Never Say Goodbye

Twilight on the frozen lake
North wind about to break
On footprints in the snow
Silence down below

You’re beautiful beyond words
You’re beautiful to me
You can make me cry
Never say goodbye

My dreams are made of iron and steel
With a big bouquet
Of roses hanging down
From the heavens to the ground

The crashing waves roll over me
As I stand upon the sand
Wait for you to come
And grab hold of my hand

Oh, baby, baby, baby blue
You’ll change your last name, too
You’ve turned your hair to brown
Love to see it hangin’ down

Dylan kort #1086

Dylan-tribute op 11 april in Utrecht, zie hier. [met dank aan Arie voor de tip]
Parenthood: De pilot van deze serie begint met Dylans "Forever Young", zie hier. In aflevering 1 (15:41 minuten) de opmerking "he is like the bob dylan of autism." Zelfde aflevering: 27.24 wordt de opmerking over Dylan herhaald en dan zegt het 8 jarig kind (degene die in therapie moet) : "Bob Dylan never had a number one record." Zijn vader antwoordt dan "he is a genius" waarop het kind vraagt "then how come he never had a number one hit record on billboard. The Beatles had 20 number one hit records, michael jackson had 13, the BeeGees had nine."  De vader "Well, maybe try not to compare Bob Dylan to the BeeGees". [met dank aan Alja]
Bloemlezing: In januari schreef ik dat Nijgh & Van Ditmar een bloemlezing met gedichten over Dylan gaat uitbrengen (zie hier). Die bloemlezing gaat er komen. In juni verschijnt deze door Kees 't Hart en John Schoorl samengestelde bloemlezing onder de titel Als een zwerfkei, zie hier. [met dank aan Tjeerd]
Afbeelding: "Bob Dylan's Greatest Hats" [met dank aan Jochen]
Europese tournee in juni / juli: Niks lijkt nog helemaal vast te staan, maar een lijst met voorlopige data staat inmiddels op de website van fanzine Isis, zie hier. Ik verwacht dat dit lijstje wel aardig zal blijken te kloppen, al kunnen er hier en daar nog wat (kleine) veranderingen komen.

Bringing It All Back Home 50 jaar (slot, voor nu dan)

Er kan er niks aan doen, maar bij de titel Bringing It All Back Home denk ik vaak dat het een goedlachse opgestoken middelvinger is richting de Engelse bandjes die in de eerste helft van de jaren zestig hun muziek baseerden op de Amerikaanse rhythm & blues om vervolgens die muziek middels een British Invasion weer te exporteren naar het moederland.

Na het uitdrukken van de televisie zijn we met z'n vieren naar buiten gegaan. De zon straalt. We hebben een bezem door de tuin gehaald en wel tien keer tegen elkaar gezegd dat het 'heerlijk' buiten is. Na twee uurtjes ben ik als enige naar binnen gegaan om in eenzaamheid Bringing It All Back Home te draaien.
Het eerste wat de luisteraar Bob Dylan hoort zingen op dit album, is een naam: Johnny. En deze Johnny is een medicijnenmixer, een kelderbezoeker.
De woorden vliegen je om je oren in dat eerste nummer, "Subterranean Homesick Blues", als een op hol geslagen kleiduif werper. Voemm, voemm, voemm.
Daarna volgt "She Belongs To Me". Dat weet ik omdat de eerste woorden die Dylan in dat nummer zingt "She's got everything she needs" zijn. Ik heb jaren "She Belongs To Me" en "Love Minus Zero / No Limit" door elkaar gehaald, tot ik het ezelsbruggetje bedacht dat de tekst van "She Belongs To Me" begint met "She's got..." en "Love Minus Zero / No Limit" met "My love..."
En het rammelt, swingt en schudt maar verder op de eerste kant van Bringing It All Back Home. Bob Dylan speelt met een band, Bob Dylan speelt rhythm & blues, Bob Dylan speelt elektrisch en... niemand is geschokt. Voor die schok moest het eerst zomer worden, moest het eerst tijd worden voor het Newport Folk Festival. Vreemd.
Bringing It All Back Home is een plaat in delen, twee delen. De eerste is elektrisch, de tweede akoestisch. Zoiets. En toch is het een geheel. Een twee-eenheid. Hoe kan dat nou? Wat zeker helpt is dat de vier songs op kant 2 elektrische nummers zijn die akoestisch gespeeld worden.
Terug, ik haal nummers door elkaar. Zoals ik "She Belongs To Me" en "Love Minus Zero / No Limit" al jaren door elkaar haal, zo haal ik ook "Outlaw Blues" en "On The Road Again" (hallo Jack Kerouac) al jaren door elkaar, alleen heb ik voor deze verwarring nog geen ezelsbruggetje gevonden. Ook ik mix mijn medicijnen.
Muziek is immers medicijn voor de troebele geest.
En dan is er dat lachje aan het begin van "Bob Dylan's 115th Dream". Het hysterische lachje van producer Tom Wilson omdat Bob Dylan wel begint te spelen en te zingen, maar de bandleden met stomheid geslagen achterblijven. Ik heb wel eens geprobeerd om naar dat lachje van Wilson te luisteren zonder mee te lachen. Het lukt me niet. Die lach haalt de luisteraar voor even de opnamestudio in.
En na dat lachje begint het droogkloterige "Bob Dylan's 115th Dream" opnieuw. Dat lachje had ook nergens anders gekund dan aan het begin van deze met een uitgestreken gezicht gezongen komedie. De lach komt voor de grap.

Ik mag de plaat omdraaien om kant 2 te horen. Ik heb nog nooit naar kant 1 van Bringing It All Back Home geluisterd zonder ook naar kant 2 te luisteren terwijl ik regelmatig kant 2 heb gedraaid zonder eerst kant 1 te beluisteren.

Vier nummers. Vier meesterwerken. Van het dromerige "Mr. Tambourine Man" via het onbegrepen, maar o zo schone "Gates Of Eden" naar het alles verzengende "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" om of te sluiten met het afscheid nemende "It's All Over Now, Baby Blue".

En dan? Dan even niks.
Dan moet ik even bijkomen.
Van de schoonheid, de ontroering en het tikken met de voet in het ritme van de muziek.
Ik ben weer even thuis geweest.

Bringing It All Back Home verscheen in Amerika op 22 maart 1965. De Nederlandse uitgave volgde enkele maanden later.
De delen 1 en 2 van dit stuk staan hier en hier.

Bringing it All Back Home 50 jaar (deel 2)

Naast mijn bed staan drie boekenkasten. Een reikt bijna tot het plafond. De andere twee kasten zijn net iets hoger dan mijn heup. Op een van die twee lagere kasten staat een houten kistje en op de deksel van dat kistje staat de foto van de hoes van Bringing It All Back Home. Iedere avond voor ik in bed stap, leg ik mijn bril op dat kistje. En iedere ochtend pak ik mijn bril weer van dat kistje om 'm op mijn neus te zetten. Het eerste dat ik iedere ochtend scherp zie is die foto van Bringing It All Back Home op dat kistje.
Zondagochtend, ik ben vroeg opgestaan om in alle rust Bringing It All Back Home te draaien. Het is tenslotte vandaag vijftig jaar geleden dat dit album verscheen. Maar ondanks het vroege uur ben ik te laat. Dochterlief is al wakker. Ze kijkt televisie en kletst. Dat is prima, al verandert dat wel mijn plannen. Bringing It All Back Home luisteren stel ik uit tot later vandaag.

Op 13 januari 1965 stapte Bob Dylan de Columbia Recording Studio in New York binnen om te beginnen aan de opnamen voor Bringing It All Back Home. Op 15 januari rond zes uur 's avonds waren alle nummers voor dat album opgenomen. Wanneer je bedenkt dat Dylan tussendoor ook nog moest eten en slapen, dan is de conclusie dat Bringing It All Back Home beangstigend snel is opgenomen.
Fotograaf Daniel Kramer was bij de sessies, hij schrijft hierover in zijn boek Bob Dylan onder andere: "The first time I attended a Dylan recording session was in January of 1965 at Studio A in the Columbia Records building at 799 Seventh Avenue in New York City. Bob had retired to Woodstock to write new material for an album, and when he walked into the session two weeks later he brought eigtheen new songs with him. The record was eventually titled Bringing It All Back Home."

Nu het beluisteren van Bringing It All Back Home nog even is uitgesteld, probeer ik dichter bij dat album te komen door te bladeren in het fotoboek van Daniel Kramer. Hier en daar lees ik een stukje, maar vooral staar ik naar de foto's. En dan zijn er nog de door Bob Dylan geschreven liner notes op de achterzijde van de hoes.
Ik moet die liner notes al tientallen keren gelezen hebben en toch, wanneer ik ze nu weer lees, springen de woorden fris als een hoentje van het karton mijn ogen in.
"i have given up at making any attempt at perfection / the fact that the white house is filled with leaders that've never been t the apollo theater amazes me. why allen ginsberg was not chosen t read poetry at the inauguration boggles my mind / if someone thinks norman mailer is more important than hank williams, that's fine, i have no arguments an i never drink milk" En zo gaat het maar door. Woorden om in te verdrinken. Het maakte mij, als jonge lezer toen ik deze woorden voor het eerst las, nieuwsgierig naar Allen Ginsberg en Hank Williams en al die anderen die genoemd worden. Was dat Dylans opzet?

En dan zijn er nog die foto's op de achterzijde van de hoes. Natuurlijk zien we een jonge Bob Dylan op die foto's, maar ook een gladgeschoren Allen Ginsberg, Een Joan Baez met een mondharmonica in haar mond, maar zonder houder (de liner notes: "i would rather model harmonica holders than discuss aztec anthropology"), Peter of Paul - ik haal die twee altijd door elkaar - van Peter, Paul & Mary en de vrouw die Dylans screen test filmde in Andy Warhols Factory, maar dat was later.
Wat heeft het allemaal te betekenen? Of moet ik helemaal niet zoeken naar een betekenis en die foto's gewoon accepteren als een beeld van een tijd?

Terug naar de muziek, nog een keer de liner notes: "my songs're written with the kettledrum in mind". Daarmee moeten we het doen. Probeer maar eens te luisteren naar Bringing It All Back Home met die "kettledrum" in je achterhoofd. Zelfs dan klinkt het album nog goed.

Bringing It All Back Home verscheen in Amerika op 22 maart 1965. De Nederlandse uitgave volgde enkele maanden later.
"Bringing It All Back Home 50 jaar (deel 1)" staat hier.

Dylan kort #1085

Bert Wagendorp in gesprek met Jan Kal, de Volkskrant van 21 maart:
Wagendorp: "En u heeft Bob Dylan vertaald in sonnetten."
Kal: ''Ik heb dat eind jaren zestig al geprobeerd. Nu lukte het. Misschien word je technisch beter. In je 1200ste sonnet neem je toch de ervaring van de 1199 daarvoor mee. Dylan is natuurlijk een heel goede dichter. Hij heeft me vanaf het begin gefascineerd. Sommige teksten begrijp ik nog steeds niet, ondanks langdurige studie, zoals 'Gates of Eden'." [met dank aan Alja en Herman] Van Jan Kal verscheen deze maand de bundel Een dichter in mijn voorgeslacht met een groot aantal Dylan-sonnetten. Een aanrader, deze bundel.
Twee fragmenten uit de Keith Green-biografie, geschreven door Melody Green en David Hazard: "Op een avond zat ik in de studio, met Bethany Grace in mijn armen. Het was een avond als alle andere - totdat Bob Dylan verscheen om mondharmonica te spelen in 'I Pledge My Head To Heaven'. Het was tegelijkertijd ongelooflijk en normaal. We hebben Bob bij verschillende gelegenheden gesproken, voordat wij naar Texas verhuisden. (...) Op een avond gingen we met Bob Dylan en Bill Maxwell naar Buck en Annie. We luisterden er naar een nieuwe plaat van Second Chapter en enkele voorlopige mixen van Bobs laatste plaat, Saved. Bob vertelde ons dat hij graag lifters meenam in zijn oude, haveloze auto om met hen over de Heer te spreken - zonder hun te laten weten wie hij was." [met dank aan Pieter]
Humo: Een stuk over Bringing It All Back Home (het hele verhaal is alleen voor abonnees te lezen), zie hier.
Rijmpiet: Een beetje vroeg of laat: een Sinterklaasgedicht voor de Dylanliefhebber, zie hier.
Simone ten Caat - "Proost liever", zie hier.
Hans van Duijnhoven over Shadows In The Night, zie hier.

Bringing It All Back Home 50 jaar (deel 1)

Toen in maart 1965 Bringing It All Back Home verscheen, kende mijn vader mijn moeder nog niet. Het zou nog acht jaar duren voor ik geboren werd. Ik heb geen herinneringen aan het verschijnen van dit album.
Maart 1965, ik stel me zo voor dat de wereld toen nog zwart-wit was. Mannen droegen pakken en moesten op zaterdagochtend nog werken, vrouwen droegen jurken of rokken. Jongens zaten vast aan de korte broek tot ze man genoeg waren voor de lange broek. De middelbare school, laat staan studeren was er voor velen niet bij. Wie de lagere school had afgesloten moest helpen met geld verdienen voor de huishoudportemonnee. Op het Nederlandse platteland bestond de gereformeerde geitenfokvereniging nog naast de hervormde geitenfokvereniging. En in die tijd zong Bob Dylan op
Bringing It All Back Home
 over "Maggie's Farm".
Alleen de voorzijde van de hoes van dit album moet in die dagen al als een vooraankondiging van de invasie van de Marsmannetjes geleken hebben. De werkelijk schitterende foto van Daniel Kramer waarop een jonge man - Bob Dylan - met een kat op schoot recht de camera in staart, rond hem een chaos van platen, tijdschriften, boeken en andere zaken welke een 'normaal mens' keurig in de kast had staan, als die 'normale mensen' al de centen hadden om die zaken aan te schaffen. Op de achtergrond een rokende dame in rood.
Nogmaals: Ik heb geen herinneringen aan het verschijnen van Bringing it All Back Home.
Ik kocht Bringing It All Back Home ergens aan het begin van de jaren negentig, de Nederlandse versie met de veel zwakkere titel Subterranean Homesick Blues. In die tijd was 'mevrouw Tom' nog gewoon mijn buurvrouw en werkte ze in het weekend in een boekwinkel met een paar platen om haar magere studiebeurs wat aan te vullen. Van haar kocht ik Bringing It All Back Home.
Ik herinner mij met die plaat terug te komen op mijn studentenkamer, de naald op de plaat te laten zakken en bij de eerste beluistering kant 1 van die plaat wel aardig te vinden. De schok kwam bij het omdraaien van de plaat. De vier nummers op kant 2 bliezen mij uit mijn vooringenomen sokken. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Ik herinner mij dat ik me dagenlang opsloot in mijn studentenkamer, niet naar de colleges ging, simpelweg om de tijd te hebben om eindeloos, keer op keer die tweede kant van Bringing It All Back Home te draaien. College was niet meer nodig, zo dacht ik, alles wat ik van het leven moest weten was te vinden in die vier nummers op kant 2.
Hoewel ik in de ruim twintig jaar sinds het voor het eerst horen van Bringing It All Back Home wel wat verstandiger ben geworden, een diploma heb gehaald, de vrouw die mij ooit dat album verkocht trouwde en ook kant 1 van dit album ben gaan waarderen, merk ik dat ik in mijn donkerste momenten nog steeds grijp naar die vier nummers op kant 2 van Bringing It All Back Home om iets meer te begrijpen van (of misschien zelfs wel vat te krijgen op) de chaos die wij leven noemen.

Bringing It All Back Home verscheen in Amerika op 22 maart 1965. De Nederlandse uitgave volgde enkele maanden later.

Alles is oké, ma - reacties en een fragment

Reacties op Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen 2013 - 2015:

Simon: "Twee fijne avondjes gehad met je nieuwe boek. Dank daarvoor en ik kijk nu al uit naar je volgende."

Alja: "Je boek is bij vlagen hilarisch, Bob en de vrouwen op bladzijde 16, Henk de voorzitter op 77, en verder gewoon weer heerlijk om te lezen."

Fragment uit Alles is oké, ma (blz. 15 - 17)

Laat Dylans naam op een feestje vallen en je krijgt de meest vreemde reacties.
“Leeft ‘ie nog dan?”
“Is ‘ie nog steeds in de Heer?”
“Was hij niet getrouwd met Linda Ronstadt?”
“Bob Dylan zeg je? Als ik me niet vergis heb ik daar nog een plaat van thuis. Een ouwe, misschien wel zijn eerste. Van uh… Hoe heet dat nummer ook al weer… ‘Universal Soldier’! Dat is ‘m! Maar die heb je natuurlijk al.”
“Hij is toch dood?”
“Is dat die vent met die gitaar?”
“Was hij niet getrouwd met Joan Baez?”
“Dat is toch die zanger waar Matthijs van Nieuwskerk het ook altijd over heeft?”
“Dat vind jij leuk? Die vent kan toch niet zingen.”
“Was hij niet getrouwd met die blauwe vogel uit Sesamstraat?”
En ik maar beleefd blijven. Ik ben tenslotte netjes opgevoed. Maar soms, heel soms, kost dat moeite. Dan moet ik op mijn lip bijten om de frustratie binnen te houden. Er komt een dag dat ik ze “serieus” antwoord geef:
“Klopt, hij was getrouwd met Pino, maar dat was geen gelukkig huwelijk. Nadat Pino hem bedroog met bijna iedere in Los Angeles wonende man in de leeftijd van 16 tot 60 nam Dylan de benen om in Juarez, Mexico onder te duiken en zijn wonden te likken. Tot overmaat van ramp kreeg, na een lange rechtszaak, Pino ook nog de voogdij over hun vijf kinderen. Dit bleek een dusdanige klap te zijn dat Dylan ruim twee jaar ondergedoken heeft gezeten. In die periode heeft hij samen met de leden van The Dave Clark Five een serie inmiddels berucht geworden nummers opgenomen op de zolder van een Texaanse hoerenkast. Van die opnames is slechts één single uitgebracht, ‘Universal Soldier’, maar nadat Pino – de trut – een rechtszaak aanspande vanwege laster, werd deze single weer teruggetrokken. Er schijnen er wereldwijd slechts nog acht van in omloop te zijn, waarvan vijf in het bezit van Bob Dylan zelf. Volgens zijn laatste biograaf draait Bob Dylan die single nog steeds regelmatig in de beslotenheid van zijn eigen huis en huilt hij dan nog steeds over het verlies van zijn grote liefde Pino en zijn kinderen. Ondanks dat is hij een aantal jaren geleden toch opnieuw getrouwd, al weet niemand met wie, maar de geruchten gaan dat het of Joan Baez of Linda Ronstadt is. Hoe dan ook, voor hij voor een tweede keer trouwde, verwisselde hij het Christendom voor een vrij obscure sekte. Volgens de leer van die sekte mag men nooit op tien tenen tegelijkertijd staan en is het absoluut not done om op één dag zowel bonen als rijst te eten. Nou zijn er mensen die beweren dat hij al weer afstand van deze leer heeft gedaan. Dat menen ze te horen in het nummer ‘Workingman’s Blues # 2’ van het album Modern Times, maar als je het mij vraagt gaat die regel over het kunnen leven op rijst en bonen in dat nummer niet zozeer over zijn eigen leven nu, maar over de tijd van voor de sekte. Hoe dan ook, hij schijnt redelijk gelukkig te zijn op dit moment. En hij geeft nog steeds ieder jaar tientallen concerten over de hele wereld. Zingen kan hij al jaren niet meer, maar dat geeft niet. Ik ga naar zijn concerten om in de aanwezigheid te zijn van de man die ooit met Pino getrouwd was.”

Afhankelijk van de aard van het feestje kan de naam Joan Baez vervangen worden door Yogi Bear, Maria Callas of Assepoester.

Tom Willems - Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen
236 blz. €19,50 isbn: 9789402130942


Dylan kort #1084

Tournee: Er zijn weer vier concerten aan de aanstaande Europese tournee toegevoegd, maar nog geen concerten in Nederland. Zie hier.
Waar Mark Knopfler de mosterd haalt: Luister hier. De eerste regel lijkt sterk op de melodie van Dylans "He was standing in the doorway looking like the Jack of Hearts." aldus Bert. [met dank aan Bert]
Cover: Van Morrison zingt "Just Like A Woman", zie hier. [met dank aan Tjeerd]
Cover 2: "Things Have Changed" door Curtis Stigers, luister hier. [met dank aan Jochen]

Not Dark Yet (1997) - door Jochen

Not Dark Yet (1997)

In 1997 verrast Dylan vriend en vijand met Time Out Of Mind, zijn beste album sinds Blood On The Tracks (1975). Het is de tweede keer dat Dylan de productie toevertrouwt aan Daniel Lanois (na Oh Mercy, 1989), en dat pakt wederom goed uit. Dylan heeft voor het eerst sinds Oh Mercy weer sterke, erg sterke liedjes, die aan kracht winnen door Lanois’ sferische, doemduistere productie – waarbij Lanois deze keer wel de meerwaarde van Dylan’s gruizigheid erkent.

Er staan meer monumentale (“Highlands”, uiteraard) of adembenemende (“Tryin' to Get to Heaven”, bijvoorbeeld, en het inmiddels overbekende “Make You Feel My Love”) liedjes op de plaat, maar de donkere parel “Not Dark Yet” steekt daar nog bovenuit. Tamelijk spontaan geboren, ook nog ‘s; Dylan meldde zich onvoorbereid in  september 1996 in Oxnard, Californië, voor eerste sessies in de studio van Lanois. Net als “Dirt Road Blues” en “Can’t Wait” ontstond het lied pas daar in de studio, tijdens het oefenen. Lanois vertelt dat het nogal radicaal veranderde in de maanden daarna. Bij de opnamesessies in januari 1997, in Miami, was het snellere en kale, akoestische lied een civil war ballad geworden. Gitarist Duke Robillard voegt enigszins spijtig daaraan toe: “We hadden een schitterende take van dat lied op band. De versie die we later in Miami opnamen was veel langzamer. Mooie sfeer hoor, geweldige opname…maar ik hield erg van die demo-opname uit Californië.”

Majestueus is het woord dat vaak langskomt in de recensies over dit nummer, en dat komt door de muziek. De tekst is níet majestueus, de tekst is donker en somber, het zijn de woorden van een oude man die uitgedoofd zijn einde ziet naderen, zonder hoop op een betere wereld in een hiernamaals. Dylan citeert uit de Joodse Pirké Avot, de Spreuken der Vaderen (“want of je het wilt of niet word je geboren, of je het wilt of niet leef je, of je wilt of niet sterf je”) maar citeert niet de laatste woorden “en of je wilt of niet moet je eens rekening en verantwoording afleggen voor de opperste Koning, de Heilige Die geprezen wordt” – de woorden die een levensdoel geven en een hiernamaals beloven. Dat licht ziet de protagonist niet; I just don't see why I should even care, hij hoort zelfs geen murmur of a prayer.
Dat “Not Dark Yet” ondanks de inktzwarte tekst geen wanhopige klaagzang is komt door de muziek, en meer nog door de productie en het arrangement van Lanois. Over een tapijt van gitaren ontrolt het lied zich in een aangenaam lome kadans, de muziek gaat omhóóg als de tekst afdaalt, en de toonsoort blijft majeur, niet mineur dus. De onorthodoxe keus om het ene couplet zonder zang ‘leeg’ te laten, niet te vullen met bijvoorbeeld een gitaarsolo, werkt uitstekend. Hoewel de dichter geen woorden van troost of berusting gebruikt, tilt de muziek het geheel toch naar: melancholie. Het is de melancholie van Rilke’s Herbsttag, de filmmuziek van Schindler’s List, de schilderijen van De Chirico. Dylan en Lanois creëren een meesterwerk – met muziek die nog verder gaat dan ondersteunen of versterken; de muziek brengt het licht dat in de woorden niet te vinden is, geeft het gedicht een veel diepere kleur.

Mislukte covers van dit werk bestaan bijna niet, hoewel Dylan deze keer zelden geëvenaard of overtroffen wordt. De noten staan op de goede plek, kennelijk – ook bij artiesten die de leeftijd of de overtuiging missen om dit te mogen spelen, blíjft het een prachtig liedje. Veel covers nemen terecht de trage, lange lijnen van het origineel over, maar de versies van de onvermijdelijke ukelele-meisjes op YouTube zijn ook best leuk. Een uiterst sobere, prachtige vertolking is te horen in de Zweedse film Swimming (2006), gezongen door de actrice Tuva Novotny. De Texaanse artiest Jimmy LaFave, die sowieso veel erg geslaagde covers van Dylan-songs heeft afgeleverd, zingt met ingehouden pathos en een aantrekkelijke, afwijkende frasering op zijn album Cimarron Manifesto (2007). De mooiste echter komt uit Slovenië: Severa Gjurin blijft dicht bij het origineel en draagt een perfect geproduceerde “Not Dark Yet” bij aan een Dylan-project ter gelegenheid van Bob’s zeventigste verjaardag: Projekt Bob Dylan Postani Prostovoljec (2011).

Not Dark Yet 

Shadows are fallin' and I've been here all day
It's too hot to sleep and time is runnin' away
Feel like my soul has turned into steel
I've still got the scars that the sun didn't heal
There's not even room enough to be anywhere
It's not dark yet but it's gettin' there.

Well, my sense of humanity has gone down the drain
Behind every beautiful thing there's been some kind of pain
She wrote me a letter and she wrote it so kind
She put down in writin' what was in her mind
I just don't see why I should even care
It's not dark yet but it's gettin' there.

Well, I've been to London and I been to gay Paree
I've followed the river and I got to the sea
I've been down on the bottom of the world full of lies
I ain't lookin' for nothin' in anyone's eyes
Sometimes my burden is more than I can bear
It's not dark yet but it's gettin' there.

I was born here and I'll die here against my will
I know it looks like I'm movin' but I'm standin' still
Every nerve in my body is so naked and numb
I can't even remember what it was I came here to get away from
Don't even hear the murmur of a prayer
It's not dark yet but it's gettin' there.

Dylan kort #1083

Europese tournee: De eerste berichten over een aanstaande Europese tournee (juni / juli) doken in de afgelopen dagen op op internet. Er is sprake van concerten in Duitsland, Italië, Frankrijk en Zwitserland. Zie hier.
Alja n.a.v. Alles is oké, ma en mijn bezoek, gisteren. Zie hier en hier.
Frits over Alles is oké, ma. Zie hier.
Radio: Klassiek album: Blood On The Tracks, zie hier.

Alles is oké, ma

Met plezier kan ik melden dat vanaf nu mijn nieuwe boek Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen 2013 - 2015 overal te koop / te bestellen is.
Alles is oké, ma is het vierde boek met zogenaamde Bob Dylan aantekeningen. Deze aantekeningen bevatten de dagelijkse beslommeringen, ontdekkingen, pleziertjes en twijfels van een luisteraar van Bob Dylans muziek. In Alles is oké, ma staan de aantekeningen van november 2013 tot en met maart 2014 en van september 2014 tot en met februari 2015.
De vier delen van de Bob Dylan aantekeningen zijn prima los van elkaar te lezen.
Alles is oké, ma bevat 236 bladzijden, kost €19,50 en is te bestellen in iedere boekwinkel in Nederland.
Meer informatie over Alles is oké, ma staat hier.

Dylan kort #1082

Een nieuwe Dont Look Back, maar dan niet over Dylan, maar over Rihanna, zie hier. [met dank aan Arno]
Record Store Day: Op Record Store Day (18 april) komen 3 nieuwe Dylan-releases uit:
1. single "The Night We Called It A Day" / "Stay With Me" op gekleurd vinyl
2. elpee The Basement Tapes, genummerd en gesigneerd door Garth Hudson
3. elpee The Basement Tapes, 180 grams vinyl mono, genummerd en gesigneerd door Garth Hudson
Lezing: De poëzie van singer-songwriter Bob Dylan op 2 juni, zie hier.

Most Of The Time (1989) - door Jochen

Most Of The Time (1989)

Eén van zijn mooiste liedjes uit de jaren ’80 staat op Dylans zoveelste come-backalbum Oh Mercy. Het succes van dat album is voor een belangrijk deel te danken aan meester-producer Daniel Lanois, die ook érg veel liefde heeft gestoken in "Most Of The Time". Meer dan Dylan, sowieso. Dat erkent hij ook moeiteloos in zijn autobiografie Chronicles, en daarbij krijgen we tevens weer inzicht in de bijna mystieke eerbied die de man voor Het Lied heeft – ongeacht of dat nu andermans of een eigen lied betreft.

“Ik had er geen melodie voor,” schrijft Dylan, en beschrijft dan hoe hij Lanois toestaat met het liedje aan de haal te gaan, hoe Lanois er een langzaam, melancholiek liedje van maakt. Uren later ziet Dylan: “We werkten eraan tot het compleet stillag. Het liedje dat vanaf het begin al onaf leek, was alleen maar onaffer geworden. De tekst zat vol mistige betekenissen en er was niets in het liedje dat zichzelf transformeerde.“ Moedeloos haakt Dylan af. “Ik hoefde dit niet te doen. Niet dat ik een hekel aan het liedje had, ik had gewoon de wil niet om eraan te werken.“ De twee versies die op The Bootleg Series Vol. 8: Tell Tale Signs (2008) verschijnen illustreren goed hoe Lanois het lied naar zijn hand zet. De eerste versie is bijna vrolijk, wordt opgeleukt met een hupserige mondharmonica en Dylan springt hoog en laag op zoek naar een melodie – en komt dan ongeveer bij "Little Sadie" uit (van Self Portrait, 1970). Uren later (versie #2) heeft Lanois het tempo omlaag geschroefd, de pieken uit de melodie gehaald en de meeste – van vele – gitaarlagen gelegd. We zijn dan al dicht bij de uiteindelijke versie, die verder zonder Dylan inelkaar geknutseld wordt. De producer voelt goed aan wat het lied nodig heeft. De basis is de zompige, moerassige Louisiana-sound. De drummer vermijdt bekkens en hi-hat, de snare-drum is dof, de bas beperkt zich tot lange, loom doorhangende noten en mag tussendoor het riffje spelen – om maar te voorkomen dat bijvoorbeeld schetterende blazers of knerpende gitaren helderheid zouden brengen. Daaroverheen legt Lanois dan, ongeveer zoals acht jaar later in "Not Dark Yet", een tapijt van gitaren, waarbij hoogstens zijn eigen metalen Dobro-gitaar voor lugubere, min of meer heldere accentjes mag zorgen.

Het resultaat is prachtig. Lanois onderkent, in tegenstelling tot Dylan zelf, de diepere emotie van de tekst. In die eerste versie horen we een verteller die vooral opgelucht lijkt te zijn dat hij over z’n liefdesverdriet heen is. De uiteindelijke versie vertelt met precies dezelfde woorden het ware verhaal: de ex-geliefde zit nog diep, diep onder z’n huid en te pas en te onpas wordt de verlaten minnaar overvallen door het grote gemis. Veel van de ontroerende kracht zit hem in de omkering van het ‘normale’ stramien van een Verloren-Liefde-song ("Heartbreak Hotel", "Yesterday", "Nothing Compares 2 U"), waarin de zanger in elke regel zijn gemis besnottert. De 'ik' in "Most Of The Time" bezweert daarentegen juist regel na regel hoe hij haar helemáál niet mist…althans: meestentijds niet, dan toch. Die omkering kennen we al uit een oude hit van Hoagy Carmichael ("I Get Along Without You Very Well", 1939), maar die tekst is minder subtiel – bij Dylan twijfel je écht of hij nu al vrijwel over haar heen is, of juist zijn schrijnende verdriet probeert weg te slijten met zelfbedrog. Lanois’ arrangement geeft het antwoord; dat litteken zit er, en gaat niet meer weg.

Weinig artiesten wagen zich aan dit nummer. En bij die weinigen gaat het vaker fout dan goed – kennelijk moet alles wel kloppen bij een interpretatie van "Most Of The Time". Lloyd Cole is een begenadigd artiest, maar lijkt geen idee te hebben wát hij zingt (op Cleaning Out The Ashtrays, 2009), Bettye LaVette is een veterane die eigenlijk niets verkeerd kan doen, maar schiet hier toch mis (op het overigens geslaagde tribuutproject Chimes Of Freedom: The Songs Of Bob Dylan, 2012), en zo zijn er wel meer missers. Een van de zeer weinige voltreffers wordt dan (weer) door een dame geplaatst: de Zweedse Sophie Zelmani draagt haar versie van het lied bij op de soundtrack van het Dylan-vehikel Masked And Anonymous (2003) en hier valt alles op z’n plek. Zelmani is hartverscheurend als zij zich staande probeert te houden, haar brekende stem is meedogenloos ver naar voren gemixt, de begeleiding is melancholiek en morsig en kruipt langzaam over de zangeres heen. Eén faux-pas kan zij zich dan wel permitteren - kennelijk vindt Sophie het eng om homoseksueel te lijken, dus 'she' wordt 'he', 'her' wordt 'him'. En dat is belangrijker dan de rijm: “I can survive, I can endure / And I don’t even think about him.” Desondanks, dankzij stemkunst en arrangement, minstens zo mooi als het origineel.



Most of the time

Most of the time
I’m clear focused all around
Most of the time
I can keep both feet on the ground
I can follow the path, I can read the signs
Stay right with it when the road unwinds
I can handle whatever I stumble upon
I don’t even notice she’s gone
Most of the time

Most of the time
It’s well understood
Most of the time
I wouldn’t change it if I could
I can make it all match up, I can hold my own
I can deal with the situation right down to the bone
I can survive, I can endure
And I don’t even think about her
Most of the time

Most of the time
My head is on straight
Most of the time
I’m strong enough not to hate
I don’t build up illusion ’til it makes me sick
I ain’t afraid of confusion no matter how thick
I can smile in the face of mankind
Don’t even remember what her lips felt like on mine
Most of the time

Most of the time
She ain’t even in my mind
I wouldn’t know her if I saw her
She’s that far behind
Most of the time
I can’t even be sure
If she was ever with me
Or if I was with her

Most of the time
I’m halfway content
Most of the time
I know exactly where it went
I don’t cheat on myself, I don’t run and hide
Hide from the feelings that are buried inside
I don’t compromise and I don’t pretend
I don’t even care if I ever see her again
Most of the time

Huisvlijt

Simon mailde mij afgelopen week dat hij een stukje huisvlijt vond in de hoes van een Engelse persing van Blonde On Blonde. De vorige eigenaar van die elpee had de binnenhoezen 'opgeleukt' met Dylan-gerelateerde plakwerkjes en woorden. Ik vind dit soort fröbelwerk fantastisch om te zien. Mocht je ook Dylanesque huisvlijt in elpeehoezen, boeken of waar dan ook gevonden hebben (en dus niet zelf gemaakt), dan ontvang ik graag een scan of goede foto. Wie weet zit er een nieuwe serie in.
Met dank aan Simon.




Nieuwsgierig

Ik ben nieuwsgierig geworden naar "De avonturen van Robert Allen Zimmerman", zie hier.

Dylan kort #1081

"The whole damn world is gone apey" om de film O Brother, Where Art Thou? te citeren. Wat is er aan de hand? Op internet verschijnt het ene na het andere bericht dat we binnenkort een vervolg op Shadows In The Night - een tweede Sinatra-plaat - kunnen verwachten. (zie onder andere hier) Onzin! Die berichten zijn gebaseerd op interviews met Al Schmitt en Daniel Lanois. Beide heren zeggen echter alleen dat Bob Dylan voldoende nummers heeft opgenomen voor een tweede album, niet dat er een tweede album gaat komen. Het verhaal dat Bob Dylan voldoende nummers heeft opgenomen voor een tweede album is een eigen leven gaan leiden. Ik geloof er helemaal niks van dat we binnen nu en enkele maanden een Shadows In The Night 2 krijgen.


Cover: Frazey Ford speelt "One More Cup Of Coffee", zie hier. [met dank aan Marnix voor de tip]
Shadows In The Night recensie, zie hier.
Radio: 8 maart een aflevering van The Originals rond Bob Dylan en Frank Sinatra, zie hier.
Wim - de man achter menig recente bijdragen op deze blog - heeft een blog geschreven over José Carbajal met een kleine Dylan-verwijzing, zie hier.
Boek 1: Smiling Songs; humor in de muziek van Zaki bevat vijf bladzijden over aan Dylan-songs. Zie hier. [met dank aan Tommy]
Boek 2: Net verschenen: Een dichter in mijn voorgeslacht van Jan Kal. Deze bundel van Jan Kal bevat 29 Dylan-sonnetten. 27 sonnetten zijn vertalingen - of beter gezegd herdichten - van Dylan-songs. Daarnaast bevat Een dichter in mijn voorgeslacht sonnetten over concerten van Bob Dylan in 2007 en 2011. Een absolute aanrader!
Andere bundels van Jan Kal met Dylan-sonnetten: Fietsen op de Mont Ventoux; 222 sonnetten bevat 9 Dylan-sonnetten (deze zijn ook opgenomen in Kals 1000 Sonnetten) en Hun Zeggen met 2 Dylan-sonnetten.

Tip: Terwijl ik deze aflevering van "Dylan kort" samenstel, draait Tempest. Wat is dit toch een fantastisch album! Ik heb dit album al een tijd niet meer gedraaid, momenteel ontdek ik Tempest opnieuw. Uiteraard val ik weer voor "Tin Angel". Het verhaal van dat nummer, maar vooral de manier waarop Dylan dat verhaal voor de voeten van de luisteraar werpt. Natuurlijk word ik weer stil van "Scarlet Town" en "Pay In Blood". Maar ook valt me op hoe mooi "Duquesne Whistle", "Long And Wasted Years" en "Narrow Way" zijn.
De kans is groot dat ik na het wegsterven van de laatste noten van "Roll On John" weer opnieuw begin met dat heerlijke, aanstekelijke intro van "Duquesne Whistle".

Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen 2013 - 2015

Over Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen 2013 - 2015:

Zanger en tekstdichter Bob Dylan is een fenomeen. In zijn imposante carrière heeft hij tientallen albums opgenomen, duizenden concerten gegeven en onnoemelijk veel luisteraars weten te beroeren. Alles is oké, ma is geen biografie over Bob Dylan. Ook bevat dit boek geen chronologisch overzicht van Bob Dylans leven en werk. Alles is oké, ma bevat de aantekeningen, brieven en dialogen over Bob Dylans leven en werk uit de periode november 2013 - februari 2015 van een van zijn vele luisteraars. Door de luisteraar als uitgangspunt te nemen is Alles is oké, ma een boek over muziek zoals er nog weinig geschreven zijn. Tom Willems neemt in zijn aantekeningen de lezer mee naar platenbeurzen en kringloopwinkels, door de Nederlandse literatuur en uiteraard langs de platenkast, altijd op zoek naar meer details. Details die helpen bij het begrijpen van de kracht van Bob Dylans muziek. Met humor, oog voor detail en een kritische blik weet Tom Willems in zijn aantekeningen de lezer mee te nemen in het leven van een liefhebber van Bob Dylans muziek. Alles is oké, ma is dan ook een feest van herkenning voor iedere Dylan-liefhebber.

Alles is oké, ma van Tom Willems is uitgeven door Brave New Books. Het boek is vanaf half maart te koop / te bestellen in de boekwinkel.

Tom Willems - Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen
236 blz. €19,50 isbn: 9789402130942


de Spiegel nr. 1; 1 oktober 1966

Dit moet een van de meest absurde artikelen (interview) over Bob Dylan in de Nederlandse media zijn...

Tangled Up In Blue (1974) - door Jochen

Tangled Up In Blue (1974)

Het lied waarvan Dylan zegt: it took me ten years to live and two years to write, en daarmee doelt hij op zijn huwelijksjaren met Sara Lownds. "Tangled Up In Blue" opent Blood On The Tracks (1975), de mooiste echtscheidingsplaat in de popgeschiedenis, en één van Dylan’s Grote Meesterwerken. De meeste teksten op dit album zijn aangrijpend, ontroerend, poëtisch en vooral pijnlijk duidelijk, maar dit veelgeprezen "Tangled" is allerminst eenduidig.

Die onduidelijkheid begint al met de verwarrende persoonlijke voornaamwoorden - de naamloze I, She en He, en de inconsistentie in tijd leidt ertoe dat interpretatoren driftig gaan puzzelen, knippen en plakken om alsnog een lineaire vertelling te vinden (coupletvolgorde 3-4-5-6-1-2-7 levert dan, met enig passen en meten, een min of meer coherente opkomst-en-ondergang liefdesgeschiedenis op). Andere exegeten halen Dylan’s eigen woorden aan: Ik wilde de tijd uitschakelen, zodat het verhaal tegelijkertijd plaats vond in het heden en in het verleden. Als je naar een schilderij kijkt, kun je een deel ervan zien of het geheel. Ik wilde dat dat lied zoals een schilderij zou zijn. Daar kunnen we wat mee. "Tangled Up In Blue" vertelt poëtisch dat de stormen des levens ons tekenen, en dat we onderweg een ander mens worden. Dylan kiest terecht voor de collagetechniek, en geeft voldoende hints om een biografische interpretatie te rechtvaardigen. Sara wàs behalve model ook Playboy bunny (She was workin' in a topless place), en nog getrouwd toen ze elkaar ontmoetten. In zijn beginjaren speelde Dylan wel eens in een tent op Montague Street, en hij woonde in bij een stel daar in de buurt, hij komt oorspronkelijk uit Minnesota (the Great North Woods) en herinnert aan zijn "Girl From The North Country". Voor de titelverklaring heeft Dylan overigens een prozaïscher tipje van de sluier gelicht: aan de journalist Ron Rosenbaum verklapte hij dat hij het lied schreef na zich een weekend lang ondergedompeld te hebben in de muziek van Joni Mitchell’s Blue.


Zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar heel relevant voor de lyrische kracht van dit lied is het allemaal niet. Dylan de Dichter verwoordt hier hoe ook zíjn leven gedefinieerd wordt door het oudste cliché, hoe ook zijn leven kan worden samengevat tot Zoeken Naar Liefde – love is all there is, zoals hij een paar jaar daarvoor al zong. Je vindt liefde, verliest haar dan, en je gaat weer verder. Keep on keepin' on, headin' for another joint.
Om het de Dylanduiders nog lastiger te maken: er is geen lied in zijn catalogus te vinden waaraan Dylan zoveel heeft geschaafd en gesleuteld. September 1974 neemt hij de eerste beide versies op, die dan nog grotendeels in de derde persoon vertellen – tussen beide versies bestaan verder kleine tekstuele verschillen. De eerste versie wordt uiteindelijk voor de LP gekozen. Over de Kerst verblijft Dylan bij z’n familie in het noorden, en broer David heeft kritiek op de New York opnames. Dylan geeft hem gelijk, en neemt met lokale musici vijf liedjes opnieuw op. "Tangled" krijgt daarbij op alle fronten (andere toonsoort, andere instrumentatie, tempo), en dus ook tekstueel, de meest ingrijpende make-over. Die versie verschijnt dan op Blood On The Tracks. In de jaren daarna blijft Dylan herschrijven, en zelf verklaart hij de jaren ’80 versie (te horen op Real Live uit 1984) tot de definitieve. Daarin is vrijwel geen enkele regel meer gehandhaafd. Niet alleen daaruit blijkt de eigen fascinatie: tot op de dag van vandaag behoort de song tot zijn meest uitgevoerde. Op de lijst van de onvermoeibare Dylanwatcher Olof Björner uit Zweden staat het met inmiddels (t/m 2014) 1437 uitvoeringen al jaren op de vierde plaats, na "All Along The Watchtower", "Like A Rolling Stone" en "Highway 61 Revisited". Björner’s monnikenwerk registreert alle officiële concertuitvoeringen sinds 1958. Statistisch staat "Tangled" dan nog wat hoger zelfs; de eerste 15 liedjes zijn, op "Tangled" na, allemaal tussen 1963 en 1968 geschreven, en hebben dus een voorsprong tot wel 12 jaar.

Collega-muzikanten delen die fascinatie. Er zijn meer dan 100 coverversies in omloop, en ook hier geldt: sommige stappen uit de schaduw van het origineel. De meeste hebben echter moeite om de spanning, de urgentie vast te houden – als je, net als Dylan, de coupletten zeven keer op dezelfde manier inkleurt, vereist het wel enig meesterschap om langdradigheid te vermijden. In der Beschränkung zeigt sich der Meister, wist Goethe al, en ook hier blijkt slechts een enkeling overeind te blijven (Jerry Garcia, Dickey Betts en een opmerkelijke Bart Peeters doen het heel aardig). De beste cover is van de Indigo Girls, op de live LP 1200 Curfew (1995). Bijzonder respect- en liefdevol uitgevoerd, met een prachtige opbouw in het arrangement, smaakvol gedoseerde samenzang en een erg geslaagde omslag in ritme en orkestratie in het zesde couplet (I lived with them on Montague Street).

The Night We Called It A Day



De nieuwe videoclip van Bob Dylan. Had je ooit gedacht Bob Dylan nog eens een revolver te zien trekken? Ik moet bekennen dat ik het een zeer geslaagde clip vind. Een heerlijk filmpje. Ik zal verder niks verklappen, bekijk de clip vooral zelf.
[met dank aan Arie en Patrick voor de tip!]

Dylan kort #1080

Pops Staples: Met dank aan Jochen luister ik nu naar Pops Staples' versie van "Gotta Serve Somebody" (zie het bericht "Woensdagavond" hieronder). Klinkt goed! [met dank aan Jochen]
Diana Krall in de Volkskrant van 24 februari: "Het ['Wallflower']  staat op het eerste deel van zijn Bootleg Series. Die kocht ik in 1991 meteen, zoals ik alles van Dylan nog altijd koop. Mijn man (Elvis Costello, red.) en ik zijn enorme bewonderaars van Dylan. Die nieuwe plaat is prachtig. Een geniale zet van hem om die crooner-klassiekers zonder piano te spelen." [met dank aan Simon en Jochen]
Leo Willemse over Bob Dylan, zie hier.
Herman Sandman over Dylans bezoek aan Nederland in 1995, het bekende verhaal dit keer in het Engels, zie hier.

binnenkort:
Later deze week een nieuwe bijdrage van Jochen, dit keer over "Tangled Up In Blue".
Binnenkort meer informatie over mijn nieuwe boek Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen 2013 - 2015.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is # 27 & 28

Hallo Tom,

Voor de reeks Dylan waar hij niet of nauwelijks te vinden is, zie hier (het tweede filmpje, met de mevrouw in het groen). Omdat niet iedereen Spaans beheerst, even wat toelichting. Het verhaal gaat over een tribute voor José Carbajal, Uruguayaans zanger, overleden in 2010. Zijn (Nederlandse) vrouw Anke van Haastrecht vertelt voor de camera over de rit met de taxi van de luchthaven naar de concertzaal. Als de taxichauffeur verneemt wie zij is ('de vrouw van…') zegt hij 'Dat was de Urugayaanse Bob Dylan' (1:23 minuut).

Met vriendelijke groet,

Wim

*****

Beste Tom,

Wederom een bijdrage aan deze mooie rubriek. Vanochtend in OVT (VPRO radio, 'Het spoor terug') een prachtige radiodocumentaire over 'de Madgermanes in de DDR', gastarbeiders in de DDR die uit Mozambique kwamen. Al in de promo kun je Dylan horen: luister hier.
3 x raden welk nummer! De hele uitzending is te horen als je zoekt op http://www.radio1.nl/terugluisteren (en dan NPO radio 1, 11.30-12.00 uur).

Overigens wordt in de uitzending nog heel kort op het verschil tussen Dylan's idyllische beschrijving van Mozambique 1976 en de rauwe werkelijkheid van de jaren '80 (burgeroorlog) ingegaan. Het onderwerp slaat op Mozambiquanen die in de DDR gingen werken en een deel van hun loon moesten laten overmaken naar bankrekeningen in Mozambique, als ze terugkwamen zouden ze dat geld krijgen. Maar dat geld is door Mozambique gebruikt om schulden af te lossen. Daartegen protesteren de 'Madgermanes'  nog wekelijks.

Met vriendelijke groet,

Wim