Dylan kort #1090

Boek: Binnenkort verschijnt het boek God, inkt & 'n Ferrari van Nico Vesseur. De schrijver heeft zich voor dit boek laten inspireren door Bob Dylans 'Seven days'. Dat zou toch iedere Dylan-liefhebber nieuwsgierig moeten maken. Zie hier. [met dank aan Hans voor de tip]
The 30th anniversary concert celebration, een recensie op Zalu, zie hier. Video's van Johnny Winter en Ronnie Wood van dit concert staan inmiddels online. Zie hier.
Laat mij vandaag vergeten tot morgen, zie hier.
'Bob Dylan is een eikel' en daarom moet je naar Dont look back kijken, aldus Elliott Sharp, zie hier.
De typemachine van Bob Dylan, en anderen, zie hier.

Laat mij vandaag vergeten tot morgen; de Bob Dylan aantekeningen 2012 - 2013

Met gepaste trots kan ik melden dat het eerste exemplaar van mijn nieuwe boek - Laat mij vandaag vergeten tot morgen; de Bob Dylan aantekeningen 2012 - 2013 - naast mij ligt. Laat mij vandaag vergeten tot morgen telt 258 bladzijden en bevat de Bob Dylan aantekeningen die ik maakte tussen 9 juni 2012 en 19 september 2013.
Laat mij vandaag vergeten tot morgen is uitgegeven via Brave New Books en zal exclusief verkocht worden door bol.com. Het boek kost €20,- en zal binnen nu en enkele werkdagen in de verkoop gaan.

Van de achterflap:
Zanger en tekstdichter Bob Dylan is een fenomeen. In zijn imposante carrière heeft hij tientallen albums opgenomen, duizenden concerten gegeven en onnoemelijk veel luisteraars weten te beroeren.
Laat mij vandaag vergeten tot morgen is geen biografie over Bob Dylan. Ook bevat dit boek geen chronologisch overzicht van Bob Dylans leven en werk. Laat mij vandaag vergeten tot morgen bevat de aantekeningen, brieven en dialogen over Bob Dylans leven en werk van een van zijn vele luisteraars. Door de luisteraar als uitgangspunt te nemen is Laat mij vandaag vergeten tot morgen een boek over muziek zoals er nog weinig geschreven zijn. Tom Willems neemt in zijn aantekeningen de lezer mee naar platenbeurzen en kringloopwinkels, door de Nederlandse literatuur en uiteraard langs de platenkast, altijd op zoek naar meer details. Details die helpen bij het begrijpen van de kracht van Bob Dylans muziek.
Met humor, oog voor detail en een kritische blik weet Tom Willems in zijn aantekeningen de lezer mee te nemen in het leven van een liefhebber van Bob Dylans muziek. Laat mij vandaag vergeten tot morgen is dan ook een feest van herkenning voor iedere Dylan-liefhebber.

Mijmeren in de stoel van de tandarts

Het was weer zover, ik moest weer plaatsnemen in de stoel van de tandarts voor de halfjaarlijkse controle. Mijn tandarts is een aardige vent, maar zijn beroep spreekt mij minder aan. Door slechte ervaringen ben ik doodsbang om in zijn stoel plaats te nemen.
Zoals altijd heeft de tandarts de radio aan staan. 'Piano man' van Billy Joel dreunt door de ruimte terwijl het haakje in de hand van de man in het wit een voor een mijn tanden en kiezen aantikt. Ik hoor maar heel even 'Piano man', dan dwing ik mijn gedachten tot afdwalen.
Eerst maar een muziekje. Iets van Dylan, natuurlijk. Iets met een piano. Met Billy Joels 'Piano man' op de achtergrond laten de gedachten zich makkelijker dwingen tot het horen van iets met een piano.
'Ballad of a thin man', moet het worden. Lekker hard.
Klinkt goed.
De tandarts praat tegen mij, niet dat ik hem hoor. Ik luister naar 'Ballad of a thin man'. Iedere keer als ik zijn mond zie bewegen stoot ik een keelklank uit. Zo verschaf ik hem in ieder geval de illusie dat ik naar hem luister.
Niet zo heel lang geleden zat ik in de wachtkamer van de tandarts toen mijn telefoon ging. Het was de uitgever, hij wilde Luister je nou alweer naar Bobby uitgeven. Dat was de eerste keer dat ik met een glimlach van de wachtkamer naar de stoel liep. Daar moet ik aan denken, aan dat moment. Met 'Ballad of a thin man' op de achtergrond.
Is hij nu nog niet klaar?
Foto's moet hij maken. Natuurlijk. Foto's zodat hij meer noodzakelijk onderhoudswerk kan vinden. Niet aan denken, gewoon ondergaan. Foto's.
Gisteren tipte Arie mij over foto's, kleurenfoto's van een Dylan-concert in 1965. Aan die foto's moet ik denken. Niet aan de foto's van de tandarts. Het zijn schitterende foto's, veel mooier dan de twee kiekjes van mijn gebit.
De tandarts praat honderduit over wat er op die kiekjes te zien. Ik knik af en toe, maar ben al lang niet meer aanwezig. Het is 2 oktober 1965. Bob Dylan is achter de piano gekropen. Hij speelt 'Ballad of a thin man'. Nog even en ik mag naar buiten lopen.

[met dank aan Arie voor de tip]

Dylan kort #1089

The Complete annotated lyrics van Bob Dylan verschijnt op 6 november. (zie ook hier) De annotaties zijn helaas niet van Bob Dylan zelf, maar van Christopher Ricks. Christopher Ricks publiceerde eerder het boek Dylan's visions of sin. [met dank aan Arie en Hans voor de tip!]
23 februari in Paradox Tilburg: Bob Dylan meets Tom Waits tribute festival, zie hier. [met dank aan Jacques voor de tip!]
CounterPunch volume 21 no 2 bevat een artikel van Chris Floyd over Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Cas voor de tip!]
De ongeletterde wanhoop: Bringing it all back home, zie hier.

Dylan kort #1088

Europese tournee: De eerste data voor een Europese tournee van Bob Dylan in juni en juli staan inmiddels op Expecting rain. Er staan nog geen concerten in Nederland op de planning, maar wat niet is, kan nog komen (al verwacht ik geen concerten in Nederland).
De Volkskrant van vandaag bevat een door Gijsbert Kamer geschreven recensie van From his head to his heart to his hands van Michael Bloomfield. In deze recensie komt Bob Dylan (uiteraard) veelvuldig voorbij. Kamers recensie begint met: 'Een tijdens zijn optredens spraakzame Bob Dylan kwam ook in 1980 weinig voor. Maar op 15 november 1980 nam hij in het Warfield Theatre in San Francisco uitgebreid de tijd voor het inleiden van een gastmuzikant.' Die eerste zin is natuurlijk onzin. Wie kijkt op de website Olof's files ziet dat Bob Dylan tijdens de concerten van A Musical Retrospective Tour (november en december 1980) veelvuldig en uitvoerig tot het publiek sprak.
Mooie recensie van een mooie boxset. [met dank aan Simon voor de tip en Peter voor de scan]
VARA Gids: Giel Beelen kiest een track van de dag. Dat was op 16 februari Dylans 'Motorpsych nitemare'. Beelen over dit nummer: 'Een heel vroeg liedje van Dylan dat geïnspireerd is op de Hitchcock klassieker Psycho. Het is de track van vandaag wegens de tekst "I had to say something / To strike him very weird / So I yelled out / 'I like Fidel Castro and his beard.'" Vandaag in 1959 werd Fidel Castro premier van Cuba.' [met dank aan Simon voor de scan]
NRC Handelsblad van 14 februari bevat een door Bernard Hulsman geschreven recensie van het boek Ready for a brand new beat van Mark Kurlansky. Die recensie begint met: 'Vergeet Bob Dylan, vergeet Pete Seeger. Niet "The Times they are a-changin'" of "We shall overcome" is het Amerikaanse strijdlied van de jaren zestig, maar "Dancing in the street" van Martha and the Vandellas uit 1964, stelt de Amerikaanse non-fictie schrijver Mark Kurlansky in Ready for a brand new beat.'
Nog even afgezien van de vraag of je het eens bent met Kurlansky's aanname dat 'Dancing in the street' het strijdlied is van de jaren zestig, als Ready for a brand new beat maar half zo goed geschreven is als Kurlansky's boek 1968, dan is het zeker de moeite van het lezen waard.
Original album classics: In 'Dylan kort #1086' schreef ik dat op 31 maart een 5 cd tellende box met de titel Original album classics zal verschijnen, maar dat ik nog niet weet welke 5 albums in deze box zullen zitten. Inmiddels weet ik het wel, het gaat om Shot of love, Infidels, Real live, Dylan & the Dead en Oh mercy [met dank aan Arie].
Afbeelding: Een advertentie voor de video-release van The 30th anniversary concert celebration uit Mojo van november 1993. Binnenkort verschijnt The 30th anniversary concert celebration op dvd, blu-ray en (opnieuw op) cd.

Bob Dylan... Best klinkend CAC vol. 1 door Cas - van "Love and theft" t/m Tempest + Side tracks

Hoi Tom

Hieronder de afronding van mijn vergelijkend luisteronderzoek van de Complete Album Collection Vol.1 cd box.
(In de laatste afleveringen had ik niet de nummering van de cd's zoals ze in de box zitten, erbij gezet. Ik vermeld ze nu weer even).

"Love And Theft" (cd 41)
"Love And Theft" (de quotes horen bij de titel) is drie keer eerder op cd uitgebracht: in 2001 toen het album uitkwam (op de befaamde datum "9/11"; dit was een maandag, de - toen - in de VS gebruikelijke vaste dag voor nieuwe releases - in Nederland hadden we het album de vrijdag ervoor al in huis) en twee jaar later als hybrid SACD met een nieuwe 5.1 surround mix (waarvoor het album opnieuw moest worden geremixed, waardoor de "gewone" cd laag eveneens een nieuwe mix meekreeg, deze werd vanaf 2004 de gangbare "standaard" cd versie).
De cd die we nu in de box aantreffen, zou niet zijn geremastered, maar deze klinkt luider, en "warmer", dat laatste valt meteen op bij de akoestische instrumenten, die op de SACD schraler klonken. Kortom, cd 41 is in mijn oren een aanwinst.

Modern Times (cd 42)
De originele cd uit 2006 was al zwaar ge-loudified, tot mijn verbazing blijkt de box versie (cd 42) nóg luider te zijn! Kan er dus kort over zijn, gewoon in het hoesje laten zitten deze cd, en voor deze ene keer wijk ik af van mijn stelregel het bij de bespreking van de box de vinyl versies van de albums buiten beschouwing te laten, geef ik nu dan het advies: jongens, draai Modern Times voortaan gewoon op vinyl.

Together Through Life (cd 43)
Ook van dit album was de originele cd uit 2009 ge-loudified. De box cd  is identiek aan de 2009 versie.
Ik meen dat rondom de release van dit album Bob Dylan zelf zich negatief uitgelaten heeft over de trend van loudication.

Christmas In The Heart (cd 44)
Heb de box versie van deze cd afgelopen kerst al enkele keren beluisterd en vergeleken met de eerdere cd release, en de box cd bleek toen tot aangename verrassing mooier, wederom "warmer" over te komen dan de eerdere release.
Kennelijk heeft iemand bij Sony bij het "EQ-en" van de vocal op deze en andere cd's de juiste instelling gevonden (hij had wat mij betreft bij een aantal cd's meteen de al aanwezige loudification wel wat mogen temperen).

Tempest (cd 45)
De box cd van Tempest klinkt luider (harder) dan de gereleasde cd uit 2012.

Side Tracks (cd 46 / 47)
Mogelijk zullen sommige lezers niet blij zijn met wat ik nu ga zeggen, maar ik vrees dat de meeste nummers op Side Tracks het toch enigszins moeten afleggen tegen de versies op de oorspronkelijke releases, of eerder geremasterde heruitgaven daarvan. Zo klinken alle nummers van Biograph beter op de geremasterde Biograph uit 1997 (die met de gekleurde labels, de zgn. SBM remaster).
Dit geldt ook voor de nummers afkomstig van Greatest Hits Vol. II; deze klinken beslist mooier op de door Steve Hoffman geremasterde versie, uitgebracht in 2013. Overigens had Sony Greatest Hits Vol. II al eens eerder geremasterd, in 1999, en zelfs deze versie klinkt iets helderder dan Side Tracks.
Daarentegen zijn de volgende nummers op Side Tracks wél een verbetering:
- 'Mixed up confusion'; dit is de 'slowed down' versie uit 1964 met de instrumentale overdubs. Deze zag voor het eerst het daglicht op de befaamde compilatie Masterpieces (en later ook op de originele Biograph uit 1985), reden dat Clinton Heylin er in zijn sleeve notes in het boekwerk dat bij de box zit ernaar verwijst.
- 'Can you please crawl out your window?': iedere keer als deze single uit 1965 weer eens op een compilatie gezet wordt, blijkt het altijd de schrale mono mix te zijn, terwijl er een fantastische stereo mix van bestaat. Omdat platenlabels niet vies zijn om gebruik te maken van bootlegs als ze de originele master niet meer kunnen / willen terugzoeken: de beste stereo mix staat op GBS 4 (Scorpio), disc 1, track 20. Klaar.
Goed, de mono versie op Side Tracks klinkt wél wat mooier, je hoort nu de bas iets beter.
- 'Positively 4th Street': dit blijkt de langere Disco Teen '66 remix te zijn, die eerder op de compilatie cd The Best Of Bob Dylan Vol. 2 (uit 2000) verscheen. Overigens is deze versie hier behoorlijk ge-loudified (en duurt de fade-out een seconde korter).
- 'Jet pilot': klinkt iets "warmer", maar nog steeds mono, terwijl een stereo mix circuleert op acetate (en op bootleg), die ook eens nog langer duurt, overigens wel in mindere geluidskwaliteit.
- 'George Jackson (acoustic version)'. De 'acoustic version' al wel eerder op cd uitgebracht, eerst op de zeldzame Japanse promo Mr. D's Collection #3 (1993), nogal limited dus, en in 2003 op de bonus cd3 van de Nederlandse "limited tour edition" van The Essential Bob Dylan. Meer recentelijk (2012) verscheen deze versie ook op de compilatie Listen, Whitey! maar op Side Tracks blijkt hij helderder te klinken, zij het iets ge-loudified.
Je vraagt je echter af waarom Sony de 'big band version' op Side Tracks overgeslagen heeft.
- 'Abandoned love' en de live versies uit 1975 van 'Isis' en 'Romance in Durango' klinken in mijn oren hetzelfde op Biograph en Side Tracks. 'Isis' en 'Romance in Durango' klinken gortdroog. Je kunt beter The Bootleg Series Vol. 5: Live 1975 opzetten.
- 'Series of dreams' en 'Dignity': dit zijn de versies geproduceerd door Daniel Lanois, dus de echte Oh Mercy outtakes, klinken iets helderder op Side Tracks.
- 'Things have changed' klinkt minder ge-loudified op Side Tracks dan op alle voorgaande compilaties, is dus een welkome verbetering.

Behalve 'Jet pilot', die voor Biograph dus flink was ingekort, is ook 'I wanna be your lover' afkomstig van een Columbia compilatie tape met studio nummers uit najaar 1965 die aanvankelijk circuleerde onder de naam "LA Band tape". Deze tape is vaak gebootlegd, voor het eerst in 1971, op de TMOQ bootleg Seems Like A Freeze Out  en de TAKRL bootleg Now Your Mouth Cries Wolf. In de jaren erna verscheen er nog wat aanvullend materiaal van dezelfde studio sessie in circulatie, afkomstig van acetate en stereo, hetgeen erop duidt dat (uiteraard) de gehele sessie in stereo moet bestaan.
Je vraagt je dan af waarom de officieel gereleasde tracks, eerst op Biograph en nu dan op Side Tracks mono zijn en blijven.

Voor de live 'Tomorrow is a long time' uit 1963 kun je beter de versie op de bootleg van het gehele concert (NYC, Town Hall) draaien. Deze bevat ook Dylan's introductie (nu ook inbegrepen op de Steve Hoffman remaster). Ook de Basement Tapes versie van 'The mighty Quinn (Quinn the Eskimo)' kun je beter in de context horen met andere nummers van de Basement Tapes, bijv. op bootlegs van de zgn. Basement Safety Tape (2009) en klinkt daar ook kwalitatief beter op (én stereo).
'The mighty Quinn (Quinn the Eskimo)' was op Biograph overigens mono, dit in overeenstemming met de officiële release van The Basement Tapes uit 1975, en is vreemd genoeg nog steeds mono op Side Tracks, terwijl de geremasterde heruitgave van The Basement Tapes cd uit 2009 stereo is.

Samengevat:
The Complete Album Collection Vol. 1 is een aanwinst. Van de 47 cd's zijn 20 albums min of meer een verbetering t.o.v. de eerdere cd releases. Street-Legal tel ik ook mee, hoewel ik liever de 1999 remix hoor, gaat het hier om een remaster van de lp mix uit 1978, en deze klinkt nu beter dan de oude cd van vóór 1999.
Zoals gezegd worden Dylan's albums momenteel ook heruitgebracht in geremasterde versies door andere labels, zoals het Japanse blu-spec 2CD (dit leest alsof dit dubbel-cd's zijn, maar het betreft hier de zgn. 2e generatie blu-spec cd's), en daarnaast op vinyl door Music On Vinyl in Europa, en door het vernieuwde MFSL in de VS, op vinyl én SACD.
Bij een aantal vroege albums had ik ook de tot eind vorig jaar bekende cd heruitgaven op blu-spec 2CD en MFSL vergeleken. De grootste verrassing bleek de SACD Desire van MFSL te zijn, een absolute must. Daarnaast bleken de blu-spec 2CD versies van Bringing It All Back Home, Blood On The Tracks en vooral Highway 61 Revisted een verbetering t.o.v. de SACD releases uit 2003 van Sony.
De box cd van John Wesley Harding bleek de grootste tegenvaller. Je kunt beter de mono cd draaien. Misschien waagt MFSL zich aan een remaster van dit album.

Opmerkelijk is dat aan enkele albums en incidenteel aan losse tracks op de box cd's een dosis galm is toegevoegd.

Tenslotte zal het iedereen duidelijk zijn dat de grote makke in dit verhaal het totaal ontbreken van informatie door Sony en of Legacy over het remasterproces is uitgegeven. We moesten het doen met een reeks sterretjes voor de albumtitels. In het bij de box meegeleverde boekwerk staat achterin één regel "Mastered by"en dan volgen de bekende namen die we nu al een tijdje tegenkomen op Dylan's "archival" releases. Naast Greg Calbi ook altijd Mark Wilder, her remastermaatje van de Grote Baas van Legacy, Steve Berkovitch. Echter over hoe ze te werk zijn gegaan, blijven de kaken stijf dicht.
Heel jammer, want bij andere grote remasterprojecten worden de fans wel een kijkje in de keuken gegund.

Je kunt echter uit e.e.a. wél afleiden dat Sony mogelijk wel een eenduidige, zo is de titel van de box The Complete Album Collection, en lijkt het erop dat men het geluid van de originele "album" (lp) releases heeft willen terughalen, of willen reproduceren. Je kunt dit o.a. afleiden uit de keuze om de originele 1978 versie van Street-Legal te remasteren, evenals de lp versies van Hard Rain en Real Live. Sommige albums in de box hebben duidelijk een "warmere" klank, om dat te benaderen, zonder dat je meteen van vinyl geluid kunt spreken (zo zijn alle Music on Vinyl heruitgaven van Dylan's albums tot nu toe nog steeds superieur aan de nieuwe cd remasters, m.u.v. de MFSL Desire). Mogelijk heeft Sony een "vinyl tweaker" toegepast.
Daar tegenover zijn echter teveel cd's in de box die overmatig zijn ge-loudified.

Ter afsluiting zal het niemand zijn ontgaan dat de gehele The Complete Album Collection Vol. 1 dit voorjaar in Japan uitgebracht wordt op het blu-spec 2CD formaat. Niet als box, maar opgeknipt in decennia, dus eerst zoiets als "The 60s", dan "The 70s" etc. Aangezien Dylan actief is (geweest) over het tijdvak van 6 decennia heen is het nog even de vraag wat de Japanners doen met Tempest. Wordt deze toegevoegd aan 2000-2009 ("The 00s"?), of krijgt Tempest zijn eigen decennium: 2010-2019?


Groet Cas

~~~~~~~~

Hallo Cas,

Allereerst mijn grote dank voor al het werk dat je in deze serie over The Complete album collection hebt gestoken. Het moet je vele uren hebben gekost om al die cd's te beluisteren, te vergelijken en je bevindingen op papier te zetten. Ik weet het, je hebt het met plezier gedaan - dat durf ik te beweren, daarvoor ken ik je goed genoeg - maar dat neemt niet weg dat ik niet alleen met plezier maar ook met bewondering steeds weer je conclusies heb gelezen.
In mijn ogen ben je de oren van deze blog. Ik heb het je al vaker geschreven - in mails die tussen ons blijven - ik vertrouw volledig op jouw oren. Af en toe vraag ik je of ik even je oren mag lenen, laat ik je horen wat ik denk te horen in de hoop dat je kunt bevestigen (of ontkennen) wat ik denk te horen. Je oren hebben mij nog nooit teleurgesteld.

Na het lezen van bovenstaande heb ik gelijk "Love and theft" opgezet. Mezelf kennende volgen vandaag nog meer albums die je besproken hebt. Zo gaat het eigenlijk altijd: na het lezen van een van je bijdragen word ik verwezen naar het zelf opnieuw luisteren. Misschien is dat wel het grootste compliment dat ik je kan maken: je laat me opnieuw luisteren.
Ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben die je bijdragen altijd met plezier leest. Ik weet dat vele bezoekers van deze blog je bijdragen iedere keer verslinden. Soms hebben ze een kritische noot of een prangende vraag, maar dat is goed. Zoals je zelf ooit aangaf, het is geen exacte wetenschap, het zijn jouw oren die horen welke versie van ieder album het best klinkt. En dat is goed, zo hoort het ook.

Je conclusie dat Sony geprobeerd heeft om het geluid van de originele albums (elpees) op de cd's in The Complete album collection zo dicht mogelijk te benaderen, staat mij wel aan. Ik denk dat je gelijk hebt. Inderdaad, de uitgaven van vooral Hard rain, Street-legal en Real live wijzen daar op.
De hoezen - reproducties van de originele elpees in de meeste gevallen - die gebruikt zijn voor The Complete album collection vol. 1 wijzen daar ook op. Ik onderstreep bewust 'meeste'. De achterzijde van de hoes van Tempest is bijvoorbeeld dan weer niet goed gedaan. Maar dit terzijde.
Toch blijf ik met één album zitten, een album waarvan de versie in The Complete album collection vol. 1 een bommetje legt onder deze conclusie. Misschien is het niet een bommetje, maar de uitzondering die de regel bevestigt. Ik heb het over Shot of love.
Op de versie van Shot of love in The Complete album collection vol. 1 is 'The Groom's still waiting at the altar' toegevoegd (terwijl dit niet op de hoes van dit album staat). Blijkbaar - en dat is dan maar mijn conclusie - heeft Sony in het geval van Shot of love niet teruggegrepen naar het originele album, maar naar de latere heruitgave van dit album, de heruitgave met 'The Groom's still waiting at the altar'. (Waarom voor de reproductie van de hoes voor de box niet terug gegrepen is op de hoes van Amerikaanse elpee waarop 'The Groom's still waiting at the altar' wel staat vermeld, is voor mij een raadsel, maar dit terzijde.)
Veel liever had ik gezien dat de versie van Shot of love in de box 'Groom'-loos was, 'The Groom's still waiting at the altar' had dan op Side tracks gekund. Een Shot of love zonder 'Groom' is - in mijn ogen - niet alleen een beter album (lees: geheel) dan met 'Groom', maar ook had dit veel beter in de lijn van 'originele albums' gepast.

Waarom blijft Sony consequent in gebreken als het gaat om informatie verschaffen over de wijze van remasteren? Zijn ze misschien bang om een kijkje in de keuken te geven? Bang dat iedere nitwit met een goed pakket software probeert het procedé te kopiëren? Of zou het zo kunnen zijn dat Sony zo langzamerhand niet meer weet wat er in de loop der jaren aan remasters, remixen etc. al gedaan is met de verschillende albums? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat het een misser is dat die informatie ontbreekt. The Complete album collection vol. 1 leek mij de uitgelezen kans voor Sony om nou eens uit de doeken te doen wat ze gedaan hebben.

Enfin, genoeg. Ik dwaal af.
Waar het werkelijk om gaat is: dank! Niet alleen namens mij, maar namens iedere lezer van deze blog. Namens iedere twijfelaar die nog niet weet of het wel of niet verstandig is The Complete album collection vol. 1 aan te schaffen. Maar vooral dank voor het mij terugsturen naar de platenkast, naar de geschapen behoefte om opnieuw te luisteren.

groet,
Tom

Dylan kort #1087 (video)

Eerst maar een blokje video's:
The 30th anniversary concert: Als voorproefje op de heruitgave van The 30th anniversary concert op dvd, blu-ray en cd is op de website van The Guardian een fragment ('My back pages') uit deze concertfilm te zien. Zie hier.
Dylan treedt op in gevangenis: Oud nieuws, maar zeer de moeite van het bekijken waard, zie hier.
The Big Lebowsky: Volgens mij zijn er maar weinig Dylan-liefhebbers die The Big Lebowsky niet hebben gezien. In die film is Dylans 'The Man in me' te horen. Hoofdrolspeler Jeff Bridges maakt zelf ook muziek. Tijdens een concert in april 2013 speelde hij 'The Man in me', zie hier. Daarnaast speelde Bridges 'Ring them bells' (ander concert?), zie hier. [met dank aan Bert voor de tip]

From another world - a tribute to Bob Dylan: Een recensie op MixedWorldMusic.
Reclame: Ik schreef al een paar keer eerder of Dylan & reclame (zie hier: 1, 2, 3, 4, 5, 6. Er moeten elders nog wat updates staan, maar die kan ik zo snel niet terugvinden). Vandaag heb ik weer twee binnenhoezen met reclame voor albums van Bob Dylan gevonden. Beide binnenhoezen horen bij Engelse persingen. De eerste bevat reclame voor Nashville skyline en lijkt erg veel op een andere Engelse binnenhoes (zie link 1), maar wijkt iets af (lettertype). De tweede vandaag gevonden binnenhoes bevat - gek genoeg - geen reclame voor elpees, maar voor cassettes. Op deze binnenhoes staat de cassette van New morning afgebeeld. Onder die afbeelding staan nog wat titels van andere albums van Bob Dylan.



Twee nummers

Na het lezen op internet over een reclame voor Chrysler in Vanity Fair snel ik richting kiosk. Tevergeefs natuurlijk, in het dorp waar ik woon verkoopt geen kiosk dit blad. Gelukkig staat die advertentie ook online. Natuurlijk heb ik liever een hardcopy, maar online is ook goed.
Er worden sowieso nauwelijks nog tijdschriften in de plaatselijke kiosk aangeboden, maar dit terzijde.
Dochterlief, die mee is gegaan naar de kiosk, wil nog even in de speelgoedwinkel kijken. Dat mag.
Ze heeft één euro uit haar spaarpot meegenomen en twijfelt lang tussen een plastic armbandje en een stuiterbal.
Terwijl zij wikt en weegt draai ik 'On a night like this' van Planet waves in mijn hoofd. Ik kan haar toch niet helpen met haar dilemma, ik zou ook niet kunnen kiezen: een plastic armband of een stuiterbal. Voor beide is wat te zeggen. Ik kan dus rustig tussen de schappen vol speelgoed luisteren naar de muziek in mijn hoofd. Na twintig minuten twijfelen valt de keuze niet op de plastic armband of de stuiterbal, ze koopt een plastic bakje waar ze op school haar pennen en potloden in kan zetten.
Ze rekent zelf af. Daarna kunnen we naar huis waar ik de single 'On a night like this' op de draaitafel leg. Nadat het nummer is afgelopen, draai ik ook de flipside: 'You angel you'. Dan is het weer genoeg.
Twee nummers maken een dag goed.

The Complete annotated lyrics en de Dylan-rammel

Met dank aan Expecting Rain weet ik nu dat uitgeverij Simon & Schuster van plan is om in november The Complete annotated lyrics van Bob Dylan uit te brengen. Dat er een nieuwe, aangevulde versie van Lyrics komt - de laatste versie bevatte 'slechts' de songteksten t/m 2001 - is al opmerkelijk nieuws, maar het nieuws dat het hier gaat om de annotated lyrics maakt me wild. Dit is waar ik op heb zitten wachten.
Als Bob Dylan zelf maar de annotaties heeft gemaakt...
Het is nog lang geen november. Tussen nu en dan kan er nog van alles gebeuren. Het zal niet de eerste keer zijn dat een aankondiging van een boek uiteindelijk op niks uitloopt.
Het is wachten.
Is het al bijna november?

Gisteravond luisterde ik, liggend op de bank, naar The Freewheelin' Bob Dylan. Ik hoef niet te zeggen dat dit een sterk album is, dat weet jij zelf ook wel. Wat mij wel keer op keer blijft verbazen is hoe fris dit album, ondanks de honderden keren luisteren, blijft klinken. Nog opmerkelijker is dat dit album niet alleen fris blijft klinken, maar dat ik nog steeds kleine dingen, details, bijvoorbeeld in Dylans stem hoor, waarvan ik overtuigd ben dat ik ze nooit eerder hoorde.
Heb ik al die eerdere luisterbeurten mijn oren dan dicht gehad? Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat het blijven ontdekken veroorzaakt wordt door wat ik ooit de Dylan-rammel noemde. Het is het kruipen in de song, het leven van de song door de zanger, door de muzikant. Het is dat tikje extra wat de performer Dylan zo uniek maakt.

Het is nog lang geen november. Ik moet nog lang wachten tot ik het boek The Complete annotated lyrics van Bob Dylan in mijn handen kan houden. Ik kijk uit naar dit boek.
Toch is het gek dat ik bijna niet kan wachten op het verschijnen van The Complete annotated lyrics. Als er nou iets is dat niet te vinden zal zijn in dit boek, dan is het wel de voornaamste reden waarom ik Bob Dylans muziek zo hoog aansla: de Dylan-rammel.

En toch is een boek met Dylans songteksten mij lief. Ook vanwege die Dylan-rammel.
Zet The Freewheelin' Bob Dylan eens op. Pak er een boek met songteksten bij. Pen in de hand. Maak aantekeningen in de afgedrukte songtekst van alle accenten die Dylans stem aan de gezongen woorden geeft, maak aantekeningen van alle woorden die Dylan zingt die niet of anders in de afgedrukte songtekst staan. Zet streepjes tussen de woorden waar Dylan een pauze, een stilte laat vallen.
Voor je het weet heb je de Dylan-rammel min of meer op papier staan.

Laat de Dylan-rammel zich wel op papier vangen?
Nee, eigenlijk niet. Misschien een kopie van die rammel, een schematische weergave. Niet de essentie.
En toch: die kleine aantekeningen, die schematische weergave kan mij, als luisteraar helpen om de rammel te horen. Echt te horen.

Is het al november?
Nog maar negen maanden wachten.

Dylan kort #1086

Coverversies van 'A Hard rain's a-gonna fall' nader bekeken op Nummer van de dag. Een zeer goed en lezenswaardig stuk, sterk aanbevolen. Zie hier.
Chrysler reclame-filmpje, een tweede parodie, zie hier. [met dank aan Marnix voor de tip]
Het boek Jagtlust van Annejet van der Zijl: 'Ze hoorden voor het eerst Bob Dylan en konden voelen hoe, zoals Komrij zegt, zo'n groot huis om hen heen paste.' [met dank aan Alja]
De ongeletterde wanhoop: 'Mijn Bob Dylan-jaar (4): Another side of Bob Dylan', zie hier.
Afbeelding: Het stickervel dat bij de Japanse persing van The Best of Bob Dylan zit.
Original album classics: Op 31 maart verschijnt de vijf cd's tellende uitgave Original album classics. Welke vijf albums deze uitgave zal bevatten, is helaas nog niet duidelijk. Zie hier. Eerder verschenen al twee boxjes met elk drie cd's onder de titel Original album classics, zie hier en hier.
Covers: Er verschijnen de laatste tijd (en in de nabije toekomst) nogal wat cd's vol covers van nummers van Dylan. Een kleine selectie cd's waar ik nog geen of weinig aandacht aan geschonken heb.: hier, hier, hier en hier. Verder verschijnen er nogal wat grijze releases. Uitgaven waarop Dylan zelf te horen is, uitgegeven zonder Dylans toestemming maar mogelijk dankzij mazen in de copyright-wetgeving. Een zo'n aanstaande grijze release is Sing out! Ik vraag mij sterk af wat op deze uitgave te horen zal zijn. Zie hier.

schijt in

Ik heb enorm de schijt in. De ochtend verloopt anders dan ik me had voorgesteld. Dat ik daarover al de schijt in heb, zegt vooral iets over welk been ik vanochtend als eerste over de bedrand heb geslingerd.
Ik schrijf dit terwijl de tweede cd van de Michael Bloomfield-box From his head to his heart to his hands draait. Dat is de enige cd in deze box waarop Dylan niet te horen is.
Ik heb die box gekocht - natuurlijk voor de Dylan-tracks - en dan wil ik 'm ook helemaal horen (iets wat ik met de box van The Byrds waar Dylan ook op te vinden is niet heb gedaan).
Maar goed, ik dwaal af. Ik ben niet achter de computer gaan zitten om te schrijven dat ik:
a) de schijt in heb of
b) de tweede cd van From his head to his heart to his hands draai

Er is geen reden, ik klets maar wat in de hoop de geestesgesteldheid om te buigen.

Ik klets maar wat:
Vanochtend stuitte ik in de boekhandel op een Nederlandse vertaling van Hell's angel; the life and times of Sonny Barger and the Hell's Angels motorcycle club van Ralph "Sonny" Barger. Dat is het boek waarover Bob Dylan uitvoerig sprak in het interview met Mikal Gilmore dat werd afgedrukt in Rolling Stone issue 1166 van 27 september 2012.
Deze Nederlandse vertaling - een herdruk - werd in 2013 uitgegeven. Ik kan er niks aan doen, maar ergens heb ik het gevoel dat die herdruk er is gekomen met dank aan dat Dylan-interview. Ik kan dat natuurlijk niet hard maken, maar loskomen van die indruk lukt me ook niet.
En nu ik het toch heb over zaken die ik niet hard kan maken, ik stuitte vanochtend op de verzamel-cd (althans een recensie van die cd) Alice in Wonderland & other rainy day girls. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar bij die titel denk ik gelijk: 'het tweede deel van die titel is van Dylan gejat'. Niet dat die cd - aldus de recensie - ook maar iets met Dylan te maken heeft. Maar toch, hoe groot is de sprong van 'Rainy day girls' naar 'Rainy day women #12 & 35'?
Juist, klein.
Die titel van Dylan en een slang-woordenboek leverde al eens een aantekening op, de aantekening van 29 december 2010 in de Bob Dylan aantekeningen. Inmiddels ben ik ruim drie jaar verder en nog steeds weet ik niet wat er eerder was, Dylans titel 'Rainy day women #12 & 35' of de slang-uitdrukking 'rainy-day woman' voor marihuana.

Moet ik nog iets schrijven over de cd vol Dylan-composities van The Charlie Daniels Band die in april verschijnt? Misschien niet, misschien moet ik maar gewoon verwijzen naar de vanochtend geplaatste link hieronder.

De tweede cd van de Michael Bloomfield-box is bijna afgelopen. Als het zover is, wordt het de hoogste tijd om een beetje onvervalste Dylan uit de boxen te laten knallen.
Goed hard.

Charlie Daniels Honors Bob Dylan on Off The Grid - Doin' It Dylan | GAC News & Notes

Charlie Daniels Honors Bob Dylan on Off The Grid - Doin' It Dylan | GAC News & Notes

Dylan kort #1085

Chrysler: Een parodie op Dylans reclame-filmpje voor Chrysler is hier te bekijken [met dank aan Ference].
Michael Bloomfield: Het zal niemand ontgaan zijn dat de box From his head to his heartto his hands van Michael Bloomfield - met daarop enkele voor Dylan-liefhebbers interessante nummers - is verschenen. Ik heb mijn exemplaar nog niet ontvangen, maar een recensie (kort) schreef ik al eerder, zie hier.
Bal der geweigerden: Zie hieronder en hier.
It's alright, ma... Das Mag, zie hier. [met dank aan Arno voor de tip]

Bal der Geweigerden 2014



Voor meer informatie, zie hier.

Dylan kort #1084 (Chrysler)

Chrysler commercial: Het zal niemand ontgaan zijn dat Bob Dylan een commercial heeft gemaakt voor Chrysler. Die commercial is hier te zien. Dit filmpje was afgelopen weekend tijdens de uitzending van de Super Bowl voor het eerst te zien op de Amerikaanse buis.
De commercial voor Chrysler is gemaakt door de Belgische regisseur Arnaud Uyttenhove, zie hier. [met dank aan Arie en Dirk voor de tip] NOS over deze reclame, hier. Reclamewereld over dit filmpje, hier.
Opmerkelijk aan dit reclamefilmpje is dat Bob Dylan er zelf in speelt. Als mijn geheugen mij niet in de steek laat, is dat slechts drie keer eerder gebeurd, namelijk in reclames voor Victoria's Secret, Cadillac en de iPod. Het filmpje voor Chrystler is dus de tweede commercial voor een auto waar Bob Dylan zelf in te zien is.

Ik weet het, ik moet boos en verontwaardigd zijn over het feit dat Bob Dylan zich laat 'lenen' voor een commercial, dat hij zijn muziek 'verkwanseld' heeft voor een grijpstuiver.
Maar ik ben niet boos en verontwaardiging voel ik niet.
Laat ik eerlijk zijn: als morgenochtend een reclamebureau op mijn stoep staat met een poep duiten met de vraag of ik in een reclamefilmpje voor een auto, de iPod of lingerie wil spelen, zeg ik geen 'nee'. Als het moet, wil ik best in mijn lingerie naar mijn iPod luisteren terwijl ik over een landweggetje rijd en mijn opgestoken duim uit het raam houd. (Geloof me, dat is geen aangenaam gezicht...) En dat mogen ze nog filmen ook. (Voorwaarde is wel dat de zak met duiten zwaar genoeg is...)
Natuurlijk zijn er grenzen, zo zal ik nooit reclame willen maken voor een product waar ik morele bezwaren tegen heb. Bob Dylan zal ongetwijfeld ook die grens hebben. Het is niet aan mij - zwaaiend met Dylans verzamelde songteksten - om voor Bob Dylan te bepalen waar die grens ligt. Hij is oud en wijs genoeg om dat zelf te bepalen.
Natuurlijk kan het wel zo zijn dat Bob Dylan over mijn grens heen is gegaan. Dat ik vind dat hij reclame maakt voor een product waarvan ik vind dat een verstandig mens daar niet achter hoort te staan. Wanneer ik dan vervolgens als een moraalridder mijn paard-vol-verontwaardiging bestijg om hoog van de toren te blazen dat Bob Dylan dit keer toch echt te ver is gegaan, dan is dat mijn probleem.
Ik kan nu wel zeggen dat Bob Dylan naar mijn smaak niet over een grens is gegaan met zijn bijdragen aan de commercials voor Victoria's Secret, Cadillac, de iPod of Chrystler, maar eigenlijk doet dat niet ter zake.

Tijdens het lezen van een eerste verontwaardigde reactie op Dylans rol in de nieuwe Chrysler-commercial (ik kan het helaas niet meer terug vinden, anders had ik hier zeker een link geplaatst), moest ik denken aan een zin die ik gisteravond in het verzamelde proza van Herman de Coninck tegenkwam. Die verontwaardiging kwam er ongeveer op neer dat de 'oude' Dylan, de Dylan van de protestsongs, zich nooit zou laten lenen voor reclamefilmpjes. Dat Dylan zijn 'oude moraal' verkwanselt heeft voor het 'grote geld' van de commercie.
Herman de Coninck: 'een dichter [mag] zich niet te veel vernieuwen, want dan gaat men [de critici] de vroegere vergelijken met de latere en de vroegere wint haast altijd.'

Bob Dylan... beste klinkend CAC vol. 1 door Cas - van Oh mercy t/m Time out of mind

Hallo Tom

Hieronder weer een nieuwe aflevering met mijn bevindingen van de volgende reeks cd's uit The Complete Album Collection Vol.1 box.

Oh Mercy
Dit album zou volgens de officiële Sony lijst (bijv. in ISIS 170, blz.14) niet zijn geremastered, maar als je de voorgaande cd release (2003 SACD/2004 standaard) ernaast hoort, dan klinkt de box cd aanvankelijk alleen ge-loudified (uitgezonderd, gek genoeg, 'Disease of conceit' helemaal niet, lijkt wel of ze die hebben overgeslagen), en heeft de box cd wél een warmere, natuurlijkere klank op Dylan's zang gekregen. Dylan's zang had op de vorige release een ietwat raspend geluid (nee, niet zijn zang zelf, maar de klank ervan op de voorgaande cd), en die is nu verdwenen. Overigens heeft het "loudificeren" als effect dat Dylan's vocal track naar de achtergrond wordt teruggedrongen en de instrumentale backing meer naar voren wordt getrokken. Bij sommige nummers "verdrinkt" hij zowat in de backing.

Under The Red Sky
Dit is wél een remaster, eveneens ge-loudified, maar niet teveel, dus een verbetering. Door het opgehoogde volume lijken de fade-outs wel wat langer te duren, maar je hoort ze gewoon beter nu. 'Under the red sky' was al een keer eerder geremastered, voor DYLAN (2007) maar klinkt daarop niet beter dan op de box cd. Opvallend is dat 'God knows' en '2 x 2' een fade out hebben terwijl Dylan nog aan het zingen is, valt een beetje buiten het bestek van deze recensie (want was natuurlijk op alle eerdere releases het geval), maar valt natuurlijk op als je de cd aan het beluisteren bent, en ik vind het slordig want er is ruimte zat op de cd om de nummers wat langer door te laten gaan.

Good As I Been To You
Eveneens geremastered volgens de eerder genoemde lijst, maar blijkt na beluistering alleen ge-loudified te zijn, met meer galm dan op de originele cd release uit 1992. 'You're gonna quit me' stond eerder al geremastered op DYLAN, maar klinkt daarop niet beter (voor de liefhebbers: op dit nummer zingt Dylan de album titel).

World Gone Wrong
Dit album is geremastered voor de box. Op de originele cd release (1993) had het geluid van de gitaar flink last van "distortion" ("in het rood"). Omdat alle tracks dezelfde oversturing vertonen, zou dit opzettelijk zijn gedaan, om artistieke (?) redenen (bijv. om een "oud" geluid te creeëren). Het overstuurde gitaargeluid is echter op de remaster weggewerkt, met gevolg een droger, bijna schraler geluid, en dit is wat gecamoufleerd door meer galm op de vocal track.
Eerder was 'Blood in my eyes' al voor DYLAN (2007) geremastered, door het volume op de gitaar track te verlagen, klinkt deze minder overstuurd.
'Jack a Roe' heeft op de remaster zoveel nagalm meegekregen waardoor het nummer nu uit een totaal andere bron afkomstig lijkt.

MTV Unplugged
Dit is de Amerikaanse versie, dus zonder 'Love minus zero/no limit'
De box cd is geremastered, met als resultaat een "warmer" geluid, waarbij vooral de akoestische (staande) bas opvalt. Overigens is ook hier sprake van loudification.
MTV Unplugged is in 2004 opnieuw gemixed voor de 5.1 surround sound dvd. Van dezelfde nieuwe mix is een 2.0 stereo PCM audio track op de dvd gezet. Die komt in mijn oren verdacht overeen met de box cd, dus wie weet is deze nu voor de nieuwe cd gebruikt.

Time Out Of Mind
Dit belangrijke album zou volgens de lijst niet geremastered zijn, maar als je de box cd vergelijkt met de originele cd release uit 1997 hoor je wel verschil. De nieuwe cd is sowieso luider, en ik vind 'm nu helderder klinken, minder "muddy".
Drie tracks van het album waren al eerder geremastered (of anderszins door Sony verbeterd):
- 'Dirt road blues': op de compilatie Blues (2006), en klinkt daarop in mijn oren aanzienlijk beter, en dit zou kunnen betekenen dat Time Out Of Mind wel degelijk eerder écht is geremastered, volgens de overlevering zou dat voor het hybrid SACD project in 2003 geweest zijn, maar toen niet uitgebracht, volgens de geruchten zou producer Daniel Lanois persoonlijk een stokje voor gestoken hebben ;
- 'Not dark yet': op DYLAN (en op de 'Rolling and tumbling' cd single), maar klinkt min of meer hetzelfde als de originele cd release van Time Out Of Mind;
- 'Make you feel my love', idem als boven.

Volgende keer behandel ik de laatste 5 albums van de box. De speciaal voor de box samengestelde compilatie Side Tracks wil ik apart doornemen, omdat op Side Tracks nogal wat tracks staan, afkomstig van meerdere bronnen, en daarna kunnen we wat mij betreft de balans opmaken van de box.

Dan nog even wat anders. De Amerikaanse Beatlesverzamelaar Steve Shorton heeft me erop geattendeerd dat er ook een andere manier is om vast te stellen of compilaties of box sets geremastered zijn, of beter gezegd of er nieuwe masters (re-masters dus) voor een nieuwe (box) release zijn gebruikt.
De gebruikelijke aanpak op de forums is, naast het afluisteren uiteraard, het vergelijken van waveforms en tijdsduur van de tracks op de voorlaatste cd release met die op de laatste. Ik heb dit gedaan bij een aantal tracks op de voorlaatste cd versies (de hybride SACD's uit 2003 c.q. de standaard cd's uit 2004 met de cd's van de box. Merkwaardig genoeg kwam geen enkele waveform overeen, echter vrijwel bij alle tracks wél de tracklengte (tijdsduur), hoewel je vaak zag dat de tracks op de box cd's precies 0:01 langer duurde, echter dit was altijd stilte (dus helaas niet een ietsje meer muziek of langere fade-outs, hoewel dat bij "geloudificeerde" remasters erg moeilijk te bepalen is op het gehoor).
Steve Shorton liet me weten dat alle iTunes LP remasters (dus alleen de remasters met het extra iTunes LP label) die in de iTunes Store te koop zijn, een unieke XID nummer bevatten, met nieuwe gegevens waaronder de aanmaakdatum van de remaster, zodat je deze kunt vergelijken met eerder (via iTunes) uitgebrachte remasters. Helaas is The Complete Album Collection Vol.1 nog niet in zijn geheel als iTunes LP uitgebracht.

Groet, Cas