Dylan kort #880

Dank: Allereerst dank aan iedereen die felicitaties stuurde en / of zich opgegeven heeft voor de promomailinglijst voor mijn nieuwe boek Luister je nou alweer naar Bobby (zie ook het bericht hieronder. Opgeven voor de promomailing kan uiteraard nog steeds).
'Nieuw Bob Dylan-boek van Tom Willems': Journalist Frits (met dank!). Om misverstanden te voorkomen: Luister je nou alweer naar Bobby bevat inderdaad enkele aanvullingen op Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978. Ook ligt dit nieuwe boek min of meer in het verlengde van de Bob Dylan aantekeningen, maar dat neemt niet weg dat Luister je nou alweer naar Bobby een op zichzelf staand boek is dat gelezen kan worden zonder enige kennis van mijn twee andere boeken.
Tournee 2012: Er zijn op Dylans website weer enkele concerten toegevoegd aan de lijst met aanstaande concerten (augustus & september):
22 augustus: Des Moines, IA
2 september: Bethel, NY
6 september: Lewiston, NY
7 september: Holyoke, MA
8 september: Uncasville, CT
9 september: Hershey, PA
'Dingen die ik zou verbieden': Gemengde berichten.
Het bestellen van Highway 61 revisited: Modern times.
Afbeelding: De afbeelding komt van de voorpagina van de Volkskrant van 2 juni 1984 & verwijst naar het artikel 'Het is altijd wat met Dylan' van Martin Rep dat op pagina 9 stond van diezelfde krant. Het artikel 'Het is altijd wat met Dylan' is een voorbeschouwing op Dylans concerten in Rotterdam op 4 & 6 juni 1984.

Luister je nou alweer naar Bobby

Met gepaste trots kan ik melden dat uitgeverij Free Musketeers mijn boek Luister je nou alweer naar Bobby; de Bob Dylan aantekeningen 2011 - 2012 zal uitgeven.
Luister je nou alweer naar Bobby bevat, zoals de ondertitel al aangeeft, aantekeningen over Bob Dylan. Deze aantekeningen zijn gemaakt tussen juni 2011 en juni 2012. Dit boek ligt min of meer in het verlengde van de Bob Dylan aantekeningen (Atelier9en40, 2011) zonder dat er van herhaling sprake is.
Daarnaast bevat Luister je nou alweer naar Bobby enkele aanvullingen op Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 (Free Musketeers, 2011). Zo is in Luister je nou alweer naar Bobby te lezen wie de befaamde VPRO-opnamen van Dylans optreden op het Isle of Wight heeft gemaakt.
Om de uitgave van Luister je nou alweer naar Bobby te bespoedigen zal ik weer een lijst met e-mailadressen aan de uitgever moeten overleggen. Eenieder die zijn / haar e-mailadres op deze lijst laat zetten ontvangt eenmalig een promotiemailing van de uitgeverij. Aan het ontvangen van deze promotiemailing zitten geen verdere verplichtingen vast.
Mocht je je nu al willen opgeven voor deze lijst, dan kan dat. Dit doe je door een e-mail sturen - met daarin je e-mailadres - naar tom_dylan@hotmail.com.

Dylan kort #879

Nummer van de dag (24 juni): 'Love minus zero / no limit', hier.
Starbucks: Dylans deal met Starbucks is al weer zeven jaar oud. Zie hier. (En was 't niet zo dat die deal van tijdelijke aard was? Dat na het verstrijken van - een half jaar? een jaar? - Live at the Gaslight ook door 'anderen' uitgebracht mocht worden?) Inmiddels is deze cd ook uitgebracht door Humo (België) & de Volkskrant (Nederland), maar een wereldwijde (gewone) release blijft maar achterwege.
Jonathan van het Reve: 'Bob Dylan is in mijn koffertje de rode draad, hij is een soort vriend geworden.' Zie hier.
Fanzine Isis: Vandaag viel de nieuwe nieuwsbrief van fanzine Isis door de brievenbus. Ik heb er nog geen letter van gelezen, ik kan er dus nog niks zinnigs over schrijven, maar Isis kennende zal het wel goed zijn.
'Mr. Tambourine man': Gisteravond, na een lange & zware dag, had ik maar één behoefte: 'Mr. Tambourine man' horen. Het zit 'm in de regel:  'Let me forget about today until tomorrow'. Vanavond is het niet anders.
Afbeelding: De afbeelding bij dit bericht komt uit een oude aflevering van Oor (2009). De oproep om aanvullingen op de lijst met artikelen (zie hieronder) blijft staan. Aanvullingen, verbeteringen, opmerkingen kunnen - net als alle bijdragen aan deze blog - naar tom_dylan@hotmail.com.

Dylan kort #878

Nederlandstalige artikelen: De eerste reacties op onderstaande bericht zijn inmiddels binnengekomen. Dat is mooi, laat maar komen. Hoe meer aanvullingen / verbeteringen, hoe beter de tweede versie van de lijst zal worden. (En uiteindelijk kan iedere verzamelaar / liefhebber daar van profiteren)
Ochtendhumeur, nostalgie, etc.: Een stuk over de ep 'Positively 4th street', zie hier.
Radio 1 Classic album: Blood on the tracks, hier.
Karaoke: 'Forever young' (echt waar!), hier.
Kloppen op de hemeldeur: Een verhaal van Mobar.
The Never ending pool: De formulieren voor de aanstaande Europese tournee kunnen ingevuld worden. Wie weet het best te voorspellen wat Dylan gaat spelen. Zie hier.
Afbeelding: De cover van Veronica van 11 mei 1974. In deze aflevering van Veronica zijn nog enkele foto's van tournee '74 te vinden.

Nederlandstalige artikelen over Bob Dylan

Ik heb een lijst gemaakt met daarin alle, voor zover bij mij bekend, Nederlandstalige artikelen over Bob Dylan die vanaf 1965 tot vandaag gepubliceerd zijn in kranten en tijdschriften.
Ik ben mij terdege van bewust dat de lijst verre van compleet is. Mocht je aanvullingen / verbeteringen op de lijst hebben, dan hoor ik het graag. Ook indien je vragen hebt over één of meerdere artikelen kun je mij altijd een e-mail sturen (tom_dylan@hotmail.com).
Over een tijdje hoop ik een tweede, verbeterde versie van deze lijst te kunnen publiceren. Om dit te kunnen realiseren heb ik jouw hulp nodig.
Je kunt de lijst online bekijken, dat kan hier. Nog makkelijker is het om de lijst (PDF) op je computer op te slaan (kies in de onlineversie voor 'File' en vervolgens in het rolmenu 'Download').

23 juni

Ik heb een deel van de avond gevuld met het scannen van oude artikelen / tijdschriften over Dylan. In de komende tijd zullen daar een aantal van hun weg vinden naar deze blog.
Het artikel links komt uit de Hitkrant van 4 mei 1978. Het is niet een van de mooiste van de vanavond gemaakte scans, maar het past wel bij vandaag. Het is de aankondiging van Dylans eerste concert in Nederland. Dat concert was op 23 juni 1978, vandaag 34 jaar geleden. (klik op de afbeelding om de tekst te lezen)

Dylan kort #877

23 juni: Op 23 juni 1978 gaf Dylan voor het eerst een concert in Nederland. Zie hier. Polygoon, hier.
Docu: Binnenkort in Paard van Troje een docu over Dylan. (Welke?) Zie hier.
'Times' / 'Absolutely': In 'Dylan kort #876' plaatste ik een link naar een stuk met de titel 'The Times they are a-changin''. Mijn commentaar bij die link viel in verkeerde aarde. Inmiddels staat er een nieuw bericht op dezelfde blog met de titel 'Absolutely sweet Marie'. Zie hier. (Mooie foto)

Teruggevonden aantekening (#4453): 'Vandaag kwam het nieuws naar buiten dat Dylan eerder dit jaar nummers voor een nieuw album heeft opgenomen. David Hidalgo speelt ook weer mee waardoor het me niet zou verbazen wanneer het nieuwe album muzikaal in het verlengde van Together through life ligt. Daarom twee keer achter elkaar dit album dat ook al weer bijna drie jaar oud is beluisterd. Mooi album, maar ik kan er vandaag niet ècht inkomen. Daarna Knoxville 1980 dat werkelijk schitterend is. Zeer meegaand publiek. Dylans stem is elastiek op deze opname. De post bracht Drawn blank terwijl ik vandaag wat anders verwachtte. Drawn blank is fantastisch, ik ben hier erg blij mee. Het laatste echte gat in de boekenkast is nu gevuld.'

Bovenstaande aantekening is al weer ruim drie maanden oud. Ik schreef het voor mezelf, om niet te vergeten. In die drie maanden sinds het eerste bericht is er niet tot nauwelijks meer nieuws over Dylans nieuwe album naar buiten gekomen.
Van het beluisteren van Knoxville '80 kan ik me niet weinig meer herinneren. Er is te veel om het allemaal in het achterhoofd te houden. Drawn blank heb ik in de afgelopen drie maanden meerdere malen uit de kast gepakt om het door te bladeren.
Het is maar de vraag of ik Drawn blank ook gekocht had wanneer de tekeningen in dit boek niet van Dylans hand waren. Waarschijnlijk niet.
Maakt me dat tot een ziekelijke fanaticus? Misschien wel, het maakt me in ieder geval niet uit. Ik ben er niet minder gelukkig onder.

Dylan kort #876

Tournee 2012: Er zijn wederom twee concerten toegevoegd aan de aanstaande tournee door Amerika:
26 augustus: Cincinnati, OH
30 augustus: Salisbury, MD
21 juni: Op 21 juni 1981 begon Dylan aan een tournee door Europa, zie hier.
Opleiding: Een opleiding volgen in Nijmegen? Overweeg dan 'Persoonlijke identiteit: wisselwerking tussen hart en ziel' door dr. J.A.P. Dupont. Ik citeer: 'Zoals de titel van de cursus aangeeft, bestaat de persoonlijke identiteit niet enkel uit ons hart. We zijn meer dan wat we verlangen. Bob Dylan illustreert dat met de woorden: "I gave her my heart, but she wanted my soul..."De mens heeft ook nog een ziel.' Zie hier.
The Times they are a-changin': Ik citeer: 'Na de tweede wereldoorlog zal de buurt van het vliegveld pas echt meegezogen worden in de vaart der volkeren. In de jaren 50 en begin jaren 60 van de vorige eeuw wordt de hele omgeving zowat volgebouwd. Het inspireerde Bob Dylan tot zijn lied “the times they are a changin”.' Zie hier. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik dit lees, zakt de moed mij in de schoenen.
De beste albums van de jaren '70: Het lijstje van Daan met Blood on the tracks op nummer 7. Zie hier. [Ik heb moeite met het serieus nemen van Daan. Hoe kan een album uit de jaren zeventig beter zijn dan Blood on the tracks?]
My name is New York:

Hoi Tom,

Op je weblog schrijf je over My Name Is New York.
In dat boek staat een foto van Dylan's debuut, met daarop een handgeschreven fragment uit Song to Woody.
Je hebt die foto eerder gezien, maar je weet niet waar.

Misschien wel in het Scrapbook.
Je weet wel, dat plakboek over de periode 1956 - 1966.
Je zult dat Scrapbook vast hebben.
Ik heb Scrapbook in mijn kast staan.
Tijdens het lezen van je 'herinnering' "(Dit heb ik ergens eerder gezien, al weet ik niet meer waar...)", moest ik aan het Scrapbook denken.

Kortom: ik vermoed dat je die foto in het Scrapbook hebt gezien.

Groet,
Frits

Beste Frits,

Je vermoeden is correct: de afbeelding van de beschreven hoes van Bob Dylan in My name is New York is inderdaad ook te vinden in The Bob Dylan scrapbook 1956 - 1966.
Ik vraag me af of ik me zorgen moet maken over mijn geheugen. Aan de ene kant ervaar ik het als positief dat ik de afbeelding in My name is New York herkende, aan de andere kant is het natuurlijk vreemd dat ik me niet kon herinneren waar ik die afbeelding had gezien.
Ik heb - om het geheugen wat te ondersteunen - ooit wel eens het plan opgevat om een index voor alle afbeeldingen in de boeken over Dylan te maken. Maar de gedachte aan de hoeveelheid werk die dit zou opleveren heeft me tot nog toe altijd nog tegengehouden. Bovendien heb ik nu al regelmatig het gevoel dat ik tijd te kort kom. Het is leuk hoor, die Dylan-verslaving, begrijp me vooral niet verkeerd, maar als ik zie hoeveel tijd erin gaat zitten...
Ik heb altijd meer plannen dan tijd om ze uit te voeren, dat is mijn mankement.
Enfin, genoeg daarover. Ik schenk nog een kop koffie in & zet een plaat van Dylan op. Er zijn slechtere manieren om de dag door te komen.

groet,

Tom

My name is New York

Een tijdje geleden schreef ik hier over het boek My name is New York - dat gaat over Woody Guthrie in New York - & over de belofte van een bijbehorende cd-release. Op deze cd zal, aldus de website www.woody100.com, onder andere Dylan te horen zijn. Op de eerder genoemde website staat het volgende over My name is New York te lezen:

Narrated by Nora Guthrie
with audio by Pete Seeger, Bess Lomax, Mary Guthrie Boyle, Sonny Terry, Josh White, Marjorie Guthrie, Leadbelly, Tiny Robinson, Ramblin' Jack Elliott, Bob Dylan, Reverend Billy and the Stop Shopping Choir, Mike + Ruthy, Lowry Hamner, Arlo Guthrie and others
Release date: June, 2012
Record label: Woody Guthrie Publications, Inc.


Inmiddels is er, sinds ik voor het eerst over My name is New York schreef, behoorlijk wat tijd verstreken. Bij verschillende internetboekwinkels wordt het boek My name is New York inmiddels aangeboden, maar nergens kan ik maar iets vinden over die bijbehorende cd.
Een week of wat geleden heb ik dan ook voor mezelf maar de conclusie getrokken dat die cd wel geschrapt zal zijn. Dat die cd er niet zal komen, alleen het boek.
Kort daarop las ik in een bericht over Mike + Ruthy dat zij hun bijdrage voor die cd inmiddels hebben opgenomen & dat het om niet om één cd, maar om 4 cd's gaat.
Verder nergens iets te vinden over die cd.

Een paar dagen geleden heb ik het boek My name is New York besteld. Ik verwachtte het niet eerder dan ergens halverwege volgende week te onvangen aangezien het boek pas op 26 juni uitkomt.
Tot mijn stomme verbazing viel het boek vanmiddag door mijn brievenbus & ik heb het in één ruk uitgelezen. Wat een fantastisch boek!
My name is New York is een wandelgids waarin de wandelaar langs 18 plekken in New York waar Woody Guthrie gewoond heeft wordt geleid. Er is ook nog een 19de locatie, de plek waar Woody Guthrie's as aan de oceaan is toevertrouwd.
Ik ben geen reiziger, ik zal waarschijnlijk nooit in New York belanden. Desondanks vond ik My name is New York zéér de moeite waard. Het boek zit stampvol foto's & reproducties van onder andere songteksten en tekeningen van Woody Guthrie's hand. Het zijn voor mij vooral de afbeeldingen die My name is New York tot één van de mooiste boeken maakt die ik recentelijk in handen heb gehad.

Terug naar waar het om draait, dit is immers geen weblog over Woody Guthrie, maar over Bob Dylan.
Natuurlijk valt Dylans naam ook een aantal malen in My name is New York, hoe kan het ook anders. Ook is Dylan terug te vinden in drie afbeeldingen in het boek. Op blz. 75 staat een afbeelding van een papiertje met daarop Dylans handgeschreven routebeschrijving naar Brooklyn State Hospital waar Dylan Woody Guthrie bezocht. Op blz. 76 staat de hoes van Dylans debuutelpee afgedrukt, op deze hoes is in Dylans handschrift een fragment uit 'Song to Woody' geschreven. (Dit heb ik ergens eerder gezien, al weet ik niet meer waar...) En op blz. 79 staat een overbekende foto van Bob Dylan samen met Joan Baez.

Helemaal achterin het boek staat het lijstje met namen van de mensen die bedankt worden. Dit stuk begint met: 'We could not have done the enormous task of telling this story without the generous gifts of information, advice, research, and good will from' waarna de lijst met namen volgt. Eén van die namen is Bob Dylan.
En dus zit ik met de vraag wat Dylans bijdrage aan My name is New York is geweest. Het meest logisch lijkt dat Dylan één (of meerdere) van de drie eerder genoemde afbeeldingen heeft aangeleverd, maar volgens de lijst met credits voor de afbeeldingen, is dit niet het geval.
Wat is Dylans bijdrage geweest?
Ik weet het niet.

En dan kom ik toch weer terug op die cd's. Op dezelfde bladzijde als waarop de lijst met namen te vinden is lees ik: 'Starting from scratch, we quickly realized that the best way to do this would be with words, with pictures, and with sound. This book - and the accompanying audio soundtrack - took over two years of research, investigation, study, and the work of many, many talented people.'
Dus toch, er moet dus toch een 'audio soundtrack' bij My name is New York zijn / komen.
Het is wachten, zoeken, hopen dat die cd er ooit nog gaat komen. Liever vandaag dan morgen.

Ondertussen is er al het boek My name is New York. Al ben je niet van plan ooit in New York te belanden, dan nog is My name is New York de moeite van de aanschaf waard.
Het boek is niet duur (€12,99 bij bol.com), rijk geïllustreerd & schitterend vorm gegeven.

Meer van het boek zien? Kijk hier.


Dylan kort #875

Liefde: Weet je nog de 'bonafide liefdesliedjes' van Jan Drost? Hier een vervolg.
19 juni: Release Saved & nog iets over één van de meest tenenkrommende covers, hier.
Interviews in The Library of Congress: Zie hier.
Milton Glaser: De man van de poster.
Martin Bril: E-mail van Frits, waarvoor dank:

Hoi Tom,

In de nieuwe Martin Bril-column-boek een column over onder meer Bob Dylan. Bril schrijft:
     

"Laatst was ik jarig. Ik moet dan altijd aan Hoe ik mijn verjaardag vierde van Remco Campert denken. Welnu, ik vierde hem door auto te rijden. Kennelijk ben ik daar ontzettend dol op, maar ik deze tijden van smeltende ijskappen kun je het maar beter niet aan de grote klok hangen. Gelukkig is er Bob Dylan - die maakt in Amerika reclame voor de nieuwe SUV van Cadillac. Dat is Bob op een hoop kritiek komen te staan, want als iemand onder zijn publiek milieufanaten heeft, is hij het wel. Aan de andere kant: hij maakt tenminste geen reclame voor een Japanner."
     

Groet,
     

Frits

Titel van het Bril-boek: Wat een man nodig heeft.
 

Dylan [ultra] kort #874

Haiku: hier.
Manifest: Eén keer raden welk nummer van Dylan uit haar verband getrokken wordt. Zie hier.
Charles Osgood: Foto's tournee 1974.

Het kwartiertje van Hilda

Hallo Tom,

Mijn 'kwartiertje ' verliep als volgt.....

Ik zou toch gezworen hebben dat ik op de blog een verzuchting had gelezen van iemand met betrekking tot 'Do Re Mi'....die persoon wenste zich een videoopname......er ging bij mij een kwartje vallen want ik wist dat ik die had.....kon m eerst niet vinden in video sectie tot ik mij herinnerde dat ie in de cd sectie zat vanwege afmeting doosje...

Vervolgens kon ik op de blog nergens die verzuchting meer terugvinden.....

Al met al werd het een 'stief kwartiertje' met als resultaat dat ik op m'n speurtocht het nummer
'Up To Me' tegenkwam en dat minstens 3 keer achter elkaar beluisterd heb op m'n loopje naar de bieb.....prachtig toch......en omdat  ik daarna naar 'Heart Of Mine' en 'I Want You' heb
geluisterd op de terugweg...een mooi trio.....

Dag Hilda


Hallo Hilda,


Allereerst dank voor je 'kwartiertje'.
Ik moet bekennen dat ik me niet kan herinneren dat er ooit een verzoek om de video van 'Do re mi' op de blog heeft gestaan. Dat ik me dat niet kan herinneren, zegt niks. Ik vergeet makkelijk.
Zoekende op de blog kwam ik wel twee andere zaken tegen over 'Do re mi' die ik al lang weer vergeten was. Zo zou Dylan twee nummers van Woody Guthrie hebben opgenomen voor The People speak (te weten 'Vigilante man' en 'Do re mi') & de reden waarom - aldus Howard Zinn, de man achter The People speak - Dylan een nummer van Guthrie speelt terwijl Eddie Vedder 'Masters of war' zingt. (Zie hier & hier)

Het terugvinden van het bericht dat Dylan naast 'Do re mi' ook 'Vigilante man' heeft opgenomen voor The People speak zet me aan het denken. Een tijdje geleden dook het bericht op dat later deze maand het boek My name is New York zal verschijnen. Dit boek gaat over Woody Guthrie. Er was ooit sprake van dat er ook een cd o.i.d. zou verschijnen (& onlangs las ik ergens dat er inderdaad opnamen zijn gemaakt), maar tot op heden heb ik nog nergens informatie over deze cd kunnen vinden.
Zou Dylans opname van 'Vigilante man' gebruikt worden voor de cd die mogelijk de release van My name is New York moet begeleiden?
Het is natuurlijk alleen maar speculatie & ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat dit inderdaad het geval is. Maar, als ik eerlijk ben, staat die gedachte mij wel aan. Laat ze die cd bij My name is New York maar uitbrengen, met 'Vigilante man' door Dylan.

Een mooi kwartiertje, het te vaak vergeten 'Up to me', vervolgens 'Heart of mine' waarover ik al te vaak heb gelezen dat er een eerdere, betere opname van is (prima gedachte an sich, ware het niet dat het de oren verstopt) & het wonderschone 'I want you'. Van 1974 naar 1966 met daartussen een bezoek aan 1981.
Nu ik er over nadenk, staan deze drie nummers alle drie op de derde cd van Biograph, is dat toeval, of heb je naar die cd geluisterd?

groet,

Tom

toeval?

Op Facebook kwam ik een lijstje tegen met boeken die (min of meer) de titel gemeen hebben met een titel van een album en / of song van Dylan. Eén van die boeken is Under a red sky: memoir of a childhood in communist Romania van Haya Leah Molnar uit 2010.
Van alle boeken op de lijst op Facebook heb ik alleen naar dit boek wat uitvoeriger gekeken. Puur toeval, ik had geen enkele reden om juist dit boek er uit te pikken. Dat 'verder kijken' hield in dat ik het boek opzocht op de site van Amazon.
Eén van de beschrijvingen van dit boek op Amazon begint met: 'Molnar began life as Eva Zimmerman, an adored only child living in the apartment shared by her parents, grandparents, aunts, and uncles in Bucharest, Romania.'
Inderdaad, Zimmerman. Een toeval, niets wijst erop dat er enige connectie is met Dylan.
Bladerend door de inhoudsopgave van dit boek kom ik echter twee hoofdstuktitels tegen die me toch wel enigszins doen opschrikken: 'Just like Moses' & 'Buckets of rain - Spring 1961'.
Het zal wel allemaal toeval zijn.
Toch?

Dylan kort #873

Tournee 2012: Vanochtend ben ik begonnen met het plaatsen van een lijst met concertdata voor Europa & Amerika. Daarna heb ik hier nog twee berichten geplaatst: een e-mail van Corry & een bericht over mijn 'ontmoeting' met Dylan in McDonald's.
Inmiddels zijn er al weer twee data op Dylans officiële website toegevoegd aan de lijst met concertdata (& dus is het tijd voor een vierde bericht vandaag). Het gaat om:
15 augustus: Billings, MT
21 augustus: Rochester, MN
De Zwarte kant van Bob Dylan: Zie hier. Vijftig jaar in de bizz, Amnesty Internationals release Chimes of freedom, Presidential Medal of Freedom & een radio-uitzending. Ik citeer: 'Dit Weekend In Radiocity hoor je maar liefst 27 liedjes van Bob Dylan, in meestal zwarte uitvoeringen. En belicht Peter van Bruggen de duistere kant van een uniek dichter/liedjesschrijver.'
Bij de naam Peter van Bruggen denk ik altijd aan zijn recensie in Muziekkrant Oor van Dylans eerste concert in Nederland & krimp ik enigszins in elkaar. En toch luister ik, hier. (Morgenochtend deel 2)
Na een minuut of achttien luisteren hoor ik een galmende stem 'Bob Dylan het geweten van een generatie' fluisteren en besluit ik om voorlopig even te stoppen met luisteren....
Speellijst.
Make it your sound, make it your scene: Hier & hier schreef ik al over deze nieuwe release. Een paar dagen geleden heb ik deze cd ontvangen, maar tot op heden was ik er nog niet aan toe gekomen om er iets over te schrijven.
Allereerst: de opname van North country blues is absoluut een andere opname (van hetzelfde optreden) als de opname op de dvd The Other side of the mirror. Ten tweede: de opname is boven verwachting goed, scherp.
Een box met vier cd's kopen voor één nummer van Dylan?
Wanneer je de tracklist van Make it your sound, make it your scene bekijkt, zul je zien dat er een aantal nummers op staan die Dylan ook heeft opgenomen en/of gespeeld tijdens concerten, zoals 'Stagolee' (Mississippi John Hurt), 'Cocaine' (Dave van Ronk), 'House carpenter' (Almeda Riddle), 'This land is your land' (Weavers) & 'Pretty Boy Floyd' (Cisco Houston), om de meest voor hand liggende nummers te noemen, maar er zijn er wel meer. Daarnaast staat - voor de liefhebbers - Joan Baez' versie van 'Farewell Angelina'.
Er is kortom genoeg muziek te vinden op Make it your sound... voor de Dylan-liefhebber, veel meer dan alleen 'North country blues'.
Ik neem me al dagen voor om alle vier de cd's eens te beluisteren, maar iedere keer dat ik Make it your sound... uit de kast pak, schuif ik automatisch de derde cd in de speler & draai ik alleen het eerste nummer: 'North country blues'.
Deze opname is zó goed dat de aanschaf van een box met vier cd's is gerechtvaardigd, al is het alleen voor dit ene nummer. Deze 'North country blues' is - naar mijn smaak - mooier dan de toch al geweldige versie op het album The Times they are a-changin' & minstens net zo mooi als de live-versie van 26 oktober 1963 die te vinden is op de promo-cd Bob Dylan live at Carnegie Hall 1963.
Sinds een paar dagen bestaat mijn 'kwartiertje' uit het steeds weer beluisteren van 'North country blues'.
De Zwarte kant van Bob Dylan (herbezocht): Oké, ik schreef net niet meer te zullen luisteren, maar ik kan het niet laten. Inmiddels heb ik bijna drie kwartier gehoord. Ik ben nog steeds niet enthousiast.
De uitzending - voor degene die alles willen weten / horen ['Ik, ik wil het weten!'] - wordt af & toe 'opgeleukt' met fragmentjes van Dylan zelf, een paar seconden gitaar, een geluidsfragment uit de film Dont look back.
Tussendoor vertelt Peter van Bruggen over Dylans leven. Het blijft oppervlakkig, maar dat is logisch. Het zijn flarden tussen de muziek. De muziek met woorden geïllustreerd.
[Van Bruggen kletst nu over Woodstock & Isle of Wight]

Duitse McDonalds

Soms moet je toegeven. Mijn kinderen eten, in tegenstelling tot ondergetekende, graag bij McDonalds. Vanmiddag was het zo ver, ze mochten & 'mevrouw Tom' & ik gingen mee. Een McDonalds in Duitsland, net over de grens. Daar is alles net even anders. Niet alleen mogen de kinderen het cadeautje dat ze in hun happy meal willen zelf uitkiezen, ook wijkt de inrichting van de Duitse McDonalds nogal af van de Nederlandse McDonalds.
Nadat we zijn gaan zitten, kijk ik eens goed rond. Aan de wanden hangen grote lijsten met foto's van muzikanten. Die foto's zijn gesigneerd. Althans, dat moeten wij als naïeve hamburger-eters denken. Volgens mij is het allemaal nep. Fotokopieën van handtekeningen op foto's, daar houd ik het op.
Na wat rondkijken valt mijn oog op een wel heel bekend beeld. Verdomd als het niet waar is, daar hangt Dylan!
Dylan in de McDonalds! En wij moeten geloven dat ook Dylan hier een hamburger heeft gegeten? Dat Dylan zo tevreden was over de maaltijd dat hij uit dank een gesigneerde foto heeft achtergelaten?
Ik geloof er niks van!
Maar grappig is het wel. Vooral wanneer dochterlief de foto ontdekt: 'Kijk papa, daar is Bobby!'


Liefdesliederen

Van Corry ontving ik via de e-mail onderstaande reactie op 'Dylan kort #872', waarvoor dank! Bijdragen over liefdesliederen, 'het kwartiertje' & andere bijdragen voor deze blog blijven meer dan welkom & kunnen naar tom_dylan@hotmail.com

 Beste Tom,

Bonafide liefdesliedjes. Wat een gekke term. Liefde, de duur doet er niet toe, is bonafide of het is geen liefde. Trouwens dat woord “liedjes” : ik weet het niet hoor als het over de songs van Bob Dylan (en anderen) gaat. Zijn dat nou “liedjes”of liederen. Nou ja.
Wat mij betreft mogen er nog wel een paar door Dylan geschreven en gezongen “liefdesliederen” (ik weet ook geen betere term) genoemde worden, behalve de  al genoemde , zoals“I want you”, “Tomorrow is a long time” etc. Wie zegt trouwens dat lust niet samen gaat met liefde? Oké er kan heel goed lust zijn zonder liefde, maar liefde zonder een of andere vorm van lust? Hangt er misschien van af wat je onder “lust”verstaat. En liefde hoeft natuurlijk niet alleen liefde voor een partner te zijn.
Maar goed. ik denk bijvoorbeeld al gauw aan “One too many mornings”. Gaat wel is waar over uit elkaar gaan, maar toch. Ik heb het ooit eens grijs gedraaid in een periode van eigen liefdesverdriet.
Ook niet te vergeten “Love minus zero/ no limit”. En “In the Summertime”.
En als het gaat over een bijv. liefde voor je kinderen: “Lord protect my child”. Waarschijnlijk schieten me er zometeen nog wel een paar te binnen, maar hier laat ik het maar even bij.
Hartelijke groet,
Corry

tournee 2012 (juni - september)

Vandaag over precies twee weken beginnen Bob Dylan & band aan een tournee door Europa waarbij een aantal festivals op het programma staan. Inmiddels zijn ook de eerste data voor een tournee door Amerika in augustus en september bekend gemaakt. Als Dylan in dit tempo blijft touren dan zal hij aan het eind van dit jaar niet ver verwijderd meer zijn van het 2500ste concert van de zogenaamde Never Ending Tour.
De data op een rijtje:

Europa:
30 juni: Hop Farm Music Festival, Tonbridge, Engeland
2 juli: Berlijn Duitsland
3 juli: Dresden, Duitsland
4 juli: Bonn, Duitsland
6 juli: Bad Mergentheim, Duitsland
7 juli: Salzburg, Oostenrijk
8 juli: Monteux Jazz Festival, Montreux, Zwitserland
11 juli: Bilbao, Spanje
13 juli: Festival Internacional de Benicàssim, Benicàssim, Spanje
14 juli: Cap Roig Festival, Cap Roig, Spanje
15 juli: Festival de Nîmes, Nîmes, Frankrijk
16 juli: Barolo, Italië
18 juli: Lyon, Frankrijk
20 juli: Bayonne, Frankrijk
22 juli: Carhaix, Frankrijk

Amerika:
10 augustus: Lloydminster, AB
11 augustus: Lethbridge, AB
12 augustus: Cranbrook, BC
14 augustus: Missoula, MT
17 augustus: Rapid City, SD
18 augustus: Sioux Falls, SD
19 augustus: Fargo, ND
24 augustus: Fort Wayne, IN
25 augustus: Indianapolis, IN
28 augustus: Youngstown, OH
29 augustus: Johnstown, PA
1 september: Big Flats, NY

Het zou me niet verbazen als er nog meer concerten ingepland worden tussen 14 en 17 augustus, 25 en 28 augustus, 29 augustus en 1 september, en vooral tussen 19 en 24 augustus.
Daarnaast verwacht ik niet dat de tournee door Amerika in augustus en september de laatste tournee van 2012 zal zijn. Eerder doken er al geruchten op over een tournee samen met Mark Knopfler in de herfst, ook in Amerika.
We zullen zien.

Dylan kort #872

Bob Dylan in de studio: Op de website van De Vlaardinger een recensie van het boek van Patrick Roefflaer.
15 juni:Vandaag 47 jaar geleden begon Dylan aan het opnemen van onder andere 'Like a rolling stone', zie hier. De zin 'Het is de ommekeer voor Dylan, omdat hij voor het eerst electrische instrumenten gebruikt, in plaats van zijn gebruikelijke akoestische gitaar.' is natuurlijk klinkklare onzin, denk alleen al aan het album Bringing it all back home.
Montague Street: Ik had hier al eerder geschreven dat aflevering 3 van fanzine Montague street in maart zou verschijnen. Inmiddels staat op de website van Montague street dat de release van aflevering 3 is uitgesteld tot juli.
De Liefde: Een e-mail van Frits, waarvoor dank:

Hoi Tom,

Afgelopen dinsdag stond in nrc*next een opinie van publicist Jan Drost.
Hij vond het tijd worden voor een lijstje met 'bonafide liefdesliedjes'.
Het gaat bij die liefdesliedjes niet om de gladgestreken popsongs, zoals we die allemaal kennen.
Nee, veel meer gaat het volgens Drost bij bonafide liefdesliedjes om 'literaire' liedjes:
liefde maakt je kwetsbaar, het slaat een wond in je ziel, maar je hebt je geliefde nodig om met dat litteken te leren leven.

Zou van Dylan zo'n lijstje te maken zijn?
Natuurlijk, elk lijstje is een lijstje van het moment.
Vraag morgen om weer een liefdesliedjeslijstje te maken, en je krijgt een net wat andere lijst.
Maar toch, die uitdaging is een aardige uitdaging.

Wat zou er dan volgens mij op dat lijstje komen staan?

- 'To make you feel my love'
Een veel betere versie van Adele's.
Reden?
De stem, bij Dylan klinkt zijn doorleefde stem.
Hij meent het.
Adele zal het ook menen, maar komt minder overtuigend over.
Zeker als je het met elkaar vergelijkt.
Daarbij, Dylans versie is opgenomen rond zijn hartkwaal-ziekenhuisopname.

- 'Wedding song'
'I love you more than ever more.'
Het past bij een stel, waarbij de een het niet heel nauw neemt met de huwelijkse trouw.
Ik houd van jou, meer dan ooit.
Meer dan de vorige keer, toen ik tijdelijk met een ander was.
Tegelijk, hoeveel huwelijken zijn niet gesloten met dit lied op de achtergrond?

- 'Red river shore'
Mede dankzij het vertaalwerk van Ernst Jansz, is dit misschien wel het mooiste liefdesliedje van Dylan.
Waarlijk, ik heb van die man gehouden.
Als ik afga op wat Jansz heeft opgeschreven, zou die liefde best eens wederzijds kunnen zijn geweest.
Maar Dylan zou Dylan niet zijn geweest, als hij zichzelf aan deze liefde zou vasthouden.
Bij Dylan duurt vrijwel niets heel lang.
Daarmee is Dylan alleen trouw aan zichzelf, lijkt het.
Dat levert strijd op, met zijn publiek, met zijn vrouw(en), zijn omgeving.
Maar hij zal wel moeten.
Vanwege die bargain met de chief commander.
Je kunt het er mee eens zijn, of niet.
Een mening is gauw gevormd.
Deze levenshouding levert in elk geval schitterende (liefdes-)liedjes op.
Zoals 'Red River Shore'.

Even wat anders.
Soms heb je het wel eens dat je over iets nadenkt, en dat het onderwerp ergens anders opduikt.
Zo zat ik de hele week met 'Ain't gonna go to hell for anybody' in mijn hoofd.
Geen idee waarom, ik had het lied in tijden niet meer gehoord.
Wat schetst mijn verbazing?
Het lied is onderdeel van Bas' kwartiertje!
Misschien is het toeval.
Maar misschien ook niet.
Ik weet het niet.

Groet,

Frits

Beste Frits,

Bonafide liefdesliedjes, daar zeg je zo wat.
Een goed nummer over de liefde moet naar mijn smaak meer zijn dan 'ik hou van jou, ik blijf je trouw'. Maar wat is dan bonafide? Ik weet 't niet zo goed, moet ik bekennen.
De liefde & de muziek, een heerlijke combinatie. Moet de muziek per se over de liefde gaan om de liefde te voelen? Het meest logische antwoord is 'natuurlijk!', maar ik heb mijn twijfels.
Zolang het antwoord 'natuurlijk!' is, bepaalt de auteur of een nummer al dan niet de liefde bij de luisteraar kan opwekken. Nou is Dylan briljant, maar het is hem nog nooit gelukt om in mijn kop te kijken.
Om de knuppel maar in het hoenderhok te gooien: ook tijdens het horen van 'Positively 4th street' kan ik vol liefde naar 'mevrouw Tom' staren.
Uiteraard realiseer ik me dat Jan Drost zoekt naar nummers die daadwerkelijk over de liefde gaan & niet naar nummers die mij vol liefde naar 'mevrouw Tom' laten staren.
Liefdesliedjes... een walgelijk woord, maar dit terzijde. En wat klaag ik, ik heb geen alternatief.
Goed, liefdesliedjes dus. Moet een 'bonafide liefdesliedje' in het verlengde liggen van 'ik hou van jou, ik blijf je trouw' of kan een 'bonafide liefdesliedje' ook in het verlengde van 'ik kan je bloed wel drinken, als ik je kop zie begint de moed me in de schoenen te zinken' liggen?
Eigenlijk zijn beide mogelijkheden - zeg maar positief & negatief - nummers over de liefde.

Ik moet je wat bekennen: bovenstaand geneuzel tik ik alleen maar om het kiezen van 'bonafide liefdesliedjes' uit Dylans oeuvre uit te stellen.
Ik kan niet kiezen!
Van de drie nummers die jij noemt, ben ik het met één geheel eens: 'Wedding song'.
'Make you feel my love' is wat de zoet voor mij moet ik bekennen. 'Red river shore' vind ik een schitterend nummer om te horen, maar het laat me niet verliefd kijken naar 'mevrouw Tom'.
Na lang nadenken vind ik dat 'I want you' er zeker ook bij hoort. Dat nummer spat uit haar voegen van lust. Ik weet het, lust & liefde zijn niet één, maar door de heerlijke melodie van 'I want you' mag het. In dit nummer is er de botsing tussen lust (stem, delen van de tekst) & de liefde (melodie, andere delen van de tekst).
Ook pure liefde: de eerste regels van 'I and I', hoe de 'ik' staart naar de slapende vrouw.
En natuurlijk 'Tomorrow is a long time' & 'Boots of Spanish leather'. Beide nummers gaan eerder over het uit elkaar groeien dan het tot elkaar komen. En toch bieden beide nummers een uitgelezen kans om vol liefde naar 'haar' (of 'hem') te staren.

En zo heb ik toch in één keer vier titels genoemd, dat viel eigenlijk best nog wel mee. En dan te bedenken dat, nu ik op dreef ben, best nog een hele serie titels zou kunnen noemen.
Waar heb ik me aanvankelijk eigenlijk druk over gemaakt?

Tijd om muziek op te zetten, 'mevrouw Tom' is net thuis. Ik begin met 'I want you'.

groet,

Tom

Het kwartiertje van Bas

Beste Tom,

Las Floater's bericht over een kwartiertje Dylan.
Ik had dat ook bij 'Do Re Mi'. Moest eerst een paar keer er voor gaan zitten, me wat ontspannen en met aandacht luisteren.
En ja hoor, het kwartje viel, prachtige versie!

Dylan zong ooit het nummer 'Soon' live solo met gitaar, ter ere van Gershwin.
Dat was meteen de eerste keer raak bij mij, ontroerend mooi.
Net als  'I ain't Gonna Go To Hell For Anybody', live in Toronto 1980.
Die uitvoering deed me na de intro bijna achterover vallen!

Maar om terug te komen op "het kwartiertje".
Heb je Dylans optreden in het Witte Huis al eens onder de loep genomen?
En dan bedoel ik die keer dat hij 'The Times They Are A-Changin'' zong.
Voor die performance had ik wel een kwartiertje nodig. Maar ook toen viel bij mij het bekende kwartje.
 
Het hele nummer draait wat mij betreft om het couplet waarin Bob de senatoren en congresleden letterlijk aanspreekt.
Eerst lijkt hij de heren en dames een seconde in de ogen te kijken. Zijn hoofd zwaait kort met de blik door de zaal (?).
En dan, de vermoeide stem, de ingetogen muziek, en Dylans bewegingen met zijn hoofd als hij in de microfoon zingt en het publiek confronteert.

Come senators, congressmen
Please heed the call
Don’t stand in the doorway
Don’t block up the hall
For he that gets hurt
Will be he who has stalled
There’s a battle outside and it is ragin’
It’ll soon shake your windows and rattle your walls
For the times they are a-changin’


Ik geef toe, deze kijk- en luisterervaring is geen hapklare brok. Geen snelle kik, niks fijn, lekker oh wat zalig!
Dit is pijnlijk, hier liggen zenuwen bloot, dit voelt ongemakkelijk.

De ingetogen piano, Tony Garniers baspartij...probeer het nog eens zou ik zeggen.
Drie minuten en achtendertig seconden op youtube.
Dat is vier keer binnen een kwartier. Hier is de link.

Groet,
Bas

Beste Bas,

Allereerst dank voor je kwartiertje. De schoonheid van zowel 'Do re mi' als 'Soon' & 'Ain't gonna go to hell' herken ik gelijk. Het is grappig dat je min of meer dezelfde opnamen eruit pikt die ik er ook uit zou kunnen pikken.
Dat geldt helemaal voor 'The Times they are a-changin'' uit het Witte Huis. Dat moet de opname uit de laatste vijf jaar zijn die ik het meest draai. Ergens doet deze versie me eerder denken aan de Witmark-versie & de outtake-versie (op de bonus-cd bij "Love and theft") dan aan de overbekende versie van het gelijknamige album.
Of ik ooit aandacht aan deze opname geschonken heb? Mijn eerste reactie is een volmondig 'ja', al moet ik bekennen dat ik wel even moet zoeken. Ik weet ook niet meer zo goed wat ik toen over Dylans optreden in het Witte Huis heb geschreven.
Ik herinner me wel dat er iets over dit optreden staat in mijn eerste boek, ik weet ook nog wel ongeveer wat daar in staat. Maar op de blog?

Na wat zoeken vind ik wel het een & ander, zoals het bericht dat dit optreden een dag naar voren is geschoven in verband met de slechte weersverwachtingen.
Er moet wel meer zijn.
Hier staat nog wat. En hier. Hier nog iets over het uitblijven van een dvd & iets over de songkeuze.
Enfin, er moet nog wel meer zijn.
Op de website van het Witte Huis zijn nog steeds de audio & de video van Dylans optreden te vinden. Mocht je het nog niet hebben, grijp je kans, zou ik zo zeggen.

Dank voor het weer onder de aandacht brengen van 'The Times they are a-changin'' uit het Witte Huis. Dit ga ik zeker vanavond nog een aantal keer draaien, ongeveer een kwartier lang :-)

groet,

Tom

Dylan kort #871

Ken je deze klassieker nog? 'Blowin' in the wind' op het fotoblog van Albert & Mara.
Rolling stone: Acht covers, waarvan één met Dylan, hier.
Fietsen met Bob Dylan: De auteur praat over dit boek.
Stap maar in: Ik citeer: 'Luister naar het nummer "On the road" [sic] van Bob Dylan en rij denkbeeldig even mee.' Hier. Beijum ligt boven Groningen, voor wie de route zelf wil rijden, zie hier.
De Volkskrant (net mis): In de Volkskrant van vandaag een aardig artikel - zo heb ik begrepen van Simon - over songs die vaders schreven voor hun kind(-eren). In dit artikel wordt met geen enkel woord gerept over Dylans 'Forever young'. (Met dank aan Simon voor de tip!)

Dylan kort #870

Boek: 'Exile on main street in the background. Best double album in the history of popular music. Unless Blonde on blonde was a double. Maybe secons best, then.' (Mark Haddon - The Red house) Met dank aan Hilda voor de tip!
Een kwartiertje: In reactie op mijn stukken hieronder over een kwartiertje muziek ontving ik een e-mail van Floater over zijn kwartiertje muziek. Ik kan het helemaal met Floaters kwartiertje eens zijn, ik herken dat kwartiertje. Een heerlijk kwartiertje!

Hoi Tom,

Vandaag heb ik Do Re Mi (van het album de cd
The People Speak) 5 keer achter elkaar gedraaid.
Kostte mij ook een kwartier. Een bijzonder aangenaam kwartier….
Mij valt op dat ik deze uitvoering iedere keer dat ik hem hoor beter vind klinken.
Het is één van die voorbeelden van uitvoeringen van Dylan die een vreemde, hypnotiserende werking op me hebben.

In het begin denk je: Het is eigenlijk niets.

En die stem die schuurt en die kraakt...
Maar bij de derde keer denk je: Dit is bijzonder mooi!
En bij de vijfde keer ben je verkocht.
Althans, ik ben verkocht.
Briljante uitvoering!

Groet,

Floater


Met dank aan Floater! Meer berichten over een kwartiertje muziek zijn méér dan welkom & kunnen naar: tom_dylan@hotmail.com.
Box of vision: De Box of vision over Dylan is - in het kader van vaderdag - tijdelijk in de uitverkoop, zie hier. (Waarom alleen met vaderdag & niet met moederdag? Zijn er geen moeders die naar Dylan luisteren?)
Ochtendhumeur, nostalgie, verhaaltjes, etc.: De Franse ep 'All I really want to do', hier.
Bob Dylan's Greatest hits: In juli verschijnt dit album opnieuw op cd, dit keer op een gouden cd. Zie hier.


van de straat af

Gisteravond heb ik het nogmaals gedaan, dat kwartiertje afzondering om naar 'God knows' & 'I and I' te luisteren. Niet zomaar versies van beide nummers, maar precies dezelfde opnamen als een avond eerder (zie het bericht hieronder).
Het opnieuw beleven is volledig mislukt, simpelweg omdat ik nog voor ik de cd in de speler schuif al weet wat er gaat komen. Een tweede keer hetzelfde kwartiertje bleek echter gewoon aangenaam, maar om andere redenen dan de eerste keer luisteren.
De eerste keer was er de verrassing, de tweede keer de herkenning. Beide hebben een functie.
Deze avond sla ik de muziek over, ik heb een kop vol snot. Dat luistert niet lekker.
Het moet wel lekker luisteren, anders begin ik er niet aan.
Morgen weer, met nieuwe oren, luisteren naar iets anders.
Vanavond duik ik in de papieren wereld, er is nog genoeg over Dylans leven & werk te lezen om me ook deze avond van de straat te houden.

God knows you can rise above the darkest hour of any circumstance

Ik kon afgelopen nacht maar moeilijk de slaap vatten (of moet ik zeggen dat de slaap mij niet wilde vatten). Dat had niks met het verlies van het Nederlands elftal te maken, dat had met 'God knows' te maken.
Gisteravond werd ik gegrepen door 'God knows', niet per se de beste versie maar gewoon een versie zoals er wel meer zijn.
De eerste paar minuten houdt de band zich in, ze leggen een zachte, muzikale fundering waarover Dylan zijn stemgymnastiek kan leggen. Hoeveel regels begint Dylan met de woorden 'God knows...'? Bijna alle regels & het lijkt haast wel alsof hij iedere 'God knows...' een nieuwe lading geeft met zijn stem.
Ruim na het moment waarop ik denk dat ik het niet meer houd, dat de spanning me teveel wordt. Op het moment dat ik al zover naar het puntje van mijn stoel geschoven ben dat ik dreig om de grond te donderen, pas dan & geen seconden eerder gaan alle remmen los & knalt de muzikale ontlading tegen de schuine wanden van zolderkamertje waar ik zit te luisteren.
Langzaam zak ik achterover in mijn stoel, het is goed zo. Alle opgebouwde spanning glijdt uit mij weg terwijl Dylan & band tekeer gaan.
En hoe nu verder? Ik kan - tijdens de outro van 'God knows' geen enkel nummer bedenken dat hierop moet volgen. Alles wat er nu komt kan na deze climax alleen maar tegenvallen, zo denk ik.
Dylan & band kunnen geen 'knaller' als 'Like a rolling stone' spelen of een ingetogen nummer als 'Love minus zero / no limit' na deze 'God knows'. Hoezeer ik 'Like a rolling stone' & 'Love minus zero / no limit' ook waardeer, nu is niet het moment. Het zou niet passen.
Er past niets na 'God knows', er moet stilte zijn, zo denk ik.
Ik heb ook werkelijk geen idee wat er gaat komen. Er zat geen hoesje om de cd waar ik naar luister. Ik heb geen setlist bij de hand. Ik heb niks, alleen mijn oren (& eigenlijk is dat het beste)

Er is geen stilte. De drummer zet een ritme in dat ik eerst niet kan thuisbrengen. Wat ik hoor ligt ergens tussen het ingetogen eerste deel van 'God knows' & de geluidsexplosie aan het eind van 'God knows'. Wat moet dit worden? Waar gaat dit heen?
Er is niets dat past na 'God knows'... Heerlijk ritme, dat wel.
Ik denk het te weten. Het lijkt erop. Mijn hand grijpt naar het cd-doosje dat er niet is.
En dan, na een lang intro, lang genoeg om de schoonheid van 'God knows' in het achterhoofd vast te houden & tegelijkertijd het verlangen om te horen wat dit gaat worden op te wekken, komen de eerste woorden:

Been so long since a strange woman has slept in my bed
Look how sweet she sleeps, how free must be her dreams


En het past!
Het is 'I and I' & het past!
Heeft Dylan mooiere nummers dan 'I and I ' geschreven? (Natuurlijk heeft hij mooiere nummers geschreven, maar dat doet er nu niet toe. Dit is nu, dit is dit moment).
Laat me maar even, ik luister.
Ik ben daar, zoveel jaar geleden.

Wanneer 'I and I' is afgelopen kijk ik op de klok. Het is een kwartiertje, van het begin van 'God knows' tot het eind van 'I and I', meer niet. Het is genoeg.
Ik haal de cd uit de speler, loop naar beneden & kijk nog even met de kinderen naar de tv.
Op het moment dat ik beneden kom, vraagt 'mevrouw Tom' wat ik heb gedaan. 'Ik was er even niet,' zeg ik, 'het duurde maar een kwartiertje.'

Dylan kort #869

2 maal nieuws met dank aan expecting rain: Dylans nieuwe album staat in de CBS nieuwsbrief aangekondigd voor de herfst. Ian Woodward - schrijver van de magistrale nieuwsbrief The Wicked Messenger - schijnt aan een boek over Dylan te werken. Dat is een boek waar ik naar kan uitkijken.
Mail van Hilda: waarvoor dank!

Hallo Tom,

In deze komkommertijd dan maar een minieme bijdrage: in de serie ER vanavond op ned 3 meende ik in de slotscene hèèl zachtjes op de achtergrond The Times They Are A-Changin
te horen.....ik dacht de stem van Ritchie Havens te herkennen....snel Shazam gepakt......
lukte eerst niet door vrij luide conversatie er over heen.....plotseling viel iedereen even stil.....
snel nog een keer.....en jawel hoor......3 seconden waren genoeg......het wàs hem.......
toch nog goeie oren dus.....

Dag, Hilda


Uitverkoop: Ik kreeg een e-mail van bobdylan.com dat ze momenteel uitverkoop houden.
Vraag: De afbeelding bij dit bericht is een labelsleeve van CBS Grammofoonplaten B.V. in Haarlem. Is er iemand die nog andere labelsleeves van CBS Grammofoonplaten B.V. in Haarlem heeft? (Zo ja, zou je mij een scan willen sturen? tom_dylan@hotmail.com Bij voorbaat dank!)
Is er iemand die weet waarvoor CBS Grammofoonplaten B.V. deze labelsleeves gebruikte? (Herpersingen van singles? Singles die naar radiostations werden gestuurd??)


Dylan [ultra] kort #868

Martijn Muijs: 'Wie is de Bob?', zie hier.
Nieuwe album: Niets nieuws, herhaling van wat we al wisten, hier.

Dylan kort #867

Hartverzakking revisted: Zie het bericht 'Hartverzakking' hieronder. Senne wees mij op een advertentie voor een festival met de titel Knockin' on heaven's door (zie hier & de afbeelding onderaan dit bericht). Senne, zo schrijft hij in zijn mail, heeft nog verder gezocht maar niks gevonden over enige connectie tussen de naam van dit festival & Dylan. (Met dank aan Senne)
Hartverzakking revisited #2: Voor €25,95 kun je de eigenaar worden van twee poppen: "Bob en Dylan", zie hier.
Presidential Medal of freedom: Frits bekijkt de foto's, hier.
Nieuw Amerikaans volkslied? Als er een nieuw Amerikaanse volkslied geschreven moet worden, dan gaat de voorkeur van de meerderheid van de Ameirkanen naar Bruce Springsteen. Springsteen wordt op de hielen gezeten door... houd je vast: Dolly Parton! Daarna volgen Stevie Wonder & Bob Dylan.
Al is het niet mijn muziek, ik kan me nog iets voorstellen bij de keuze voor Bruce Springsteen & Stevie Wonder, maar Dolly Parton?
Hoeveel Amerikanen zijn er? Deze peiling werd uitgevoerd onder slechts 1026 mensen (waarschijnlijk waren daar alle 200 leden van de Dolly Parton-fanclub bij...) Zie hier.
Zwijgen in het donker: hier. (Had ik nou eerder een link naar dit gedicht geplaatst of niet? Ik weet 't niet meer)
Alles van waarde mag weerloos wezen: Ik citeer: 'Bob Dylan, een ongelofelijk productieve songwriter, zei in een interview met Paul Zollo: “The world don’t need no more songs.” Hij schrijft muziek en teksten om zich te kunnen uiten, en hij doet dat graag op een kunstzinnige manier, en hij nodigt anderen graag uit om dat ook te doen.' Zie hier.



Howard F. Weiner - Tangeld up in tunes

Ik heb net de laatste paar bladzijden van Tangled up in tunes; Ballad of a Dylanhead van Howard F. Weiner gelezen. Ik ben niet uitgesproken enthousiast, maar zeker ook niet negatief.
Tangled up in tunes vertelt het verhaal van Weiner, zijn ontdekking - als klein jongetje - van Let it be van The Beatles, waarna het verhaal verder gaat over veel van Weiners muzikale belevenissen t/m 2009.
Er zit enorm veel muziek in dit boek. Van al die muziek draait het vooral om Jerry Garcia & Bob Dylan. Weiner bezocht zo'n 200 concerten van Jerry Garcia (The Grateful Dead & The Jerry Garcia band) & zo'n 100 concerten van Dylan.
Weiner schrijft veel over de reizen naar & belevenissen tijdens concerten. Sommige stukken zijn zo enthousiast geschreven, dat ze me - tijdens het lezen - laten verlangen naar het horen van de muziek. Weiner is er voor verantwoordelijk dat ik een paar dagen geleden voor het eerst in lange tijd weer eens geluisterd heb naar de muziek van The Grateful Dead.
Eind jaren tachtig ontdekte Weiner de muziek van Dylan. In Tangled up in tunes beschrijft hij hoe hij voor het eerst Blood on the tracks hoorde & hierdoor compleet van de kook raakte. Een schitterend stuk proza.
Vervolgens beschrijft Weiner een groot aantal door hem bezochte concerten van Dylan, althans, hij beschrijft voornamelijk de voorbereidingen, het te pakken krijgen van toegangskaarten, het reizen naar een concert.
Tangled up in tunes heeft mij naar binnen weten te zuigen, maar hier & daar is het toch een beetje teveel van hetzelfde.
Van Tangled up in tunes zul je niks leren. Er staan geen nieuwe feiten of grootse ontdekkingen in. Dat hoeft ook niet, dat is niet de opzet van het boek. Tangled up in tunes is vooral bedoeld om in gedachten met Weiner mee te reizen, van concert naar concert. Tijdens het grootste deel van Tangled up in tunes is Weiner er in geslaagd om mij in gedachten mee te nemen naar de beschreven concerten.
Tangled up in tunes is een aangename aanvulling op de reeds bestaande Dylan-bibliotheek. Geen essentieel boek, het hoeft niet gelezen te worden. Maar wel een aangenaam boek.

Hartverzakking

Het gaat niet goed met mij. Ik maak me zorgen over mijn geestelijk welzijn.
Vanmiddag zag ik het tijdschrift HJK liggen met op de cover twee kinderen. Die kinderen staan bij een platenspeler & op die platenspeler ligt een elpee. Die elpee heeft de zogenaamde twotone labels van platenmaatschappij CBS.
Ik merk al snel dat ik helemaal niet kijk naar welke - ongetwijfeld interessante artikelen - in deze aflevering van HJK te lezen zijn, maar dat ik staar naar de cover, naar het label van die elpee. Ik probeer te ontcijferen of het toevallig een elpee van Dylan is.
Na een paar minuten staren geef ik het op, het deel van de foto waarop het label van de elpee staat is te wazig om het te kunnen lezen. Pas dan zie ik dat de twee kinderen een plastic poppetje op het vinyl hebben gezet, waarschijnlijk om het poppetje rond te laten draaien.
Ik krijg bijna een hartverzakking bij het zien van dat poppetje. Zijn die kinderen niet opgevoed? Het zou best wel eens een elpee van Dylan kunnen zijn! (En zelfs al is het geen elpee van Dylan, dan nog zet je er geen poppetje op.)
Na de verontwaardiging realiseer ik me hoe absurd mijn reactie is.
Laat die kinderen toch, het zal wel een slechte elpee zijn, versleten vinyl of zo.
En waar maak ik me eigenlijk druk om, zo denk ik.
Achteraf kan ik er wel om lachen, al is het als een boer met kiespijn.
Het gaat niet goed met mij. Zelf op de cover van HJK denk ik Dylan tegen te komen.

Dylan kort #866

Ochtendhumeur, nostalgie, verhaaltjes, ...: De franse ep 'Blowin' in the wind', hier.
Als ik kon...: Sir Bob Dylan.
Nelleke Noordervliet: 'In de krant heb ik deze week minutenlang gestaard naar een foto van de 71-jarige Bob Dylan', zie haar column. (Nog afgezien van het feit of je het met Noordervliet eens bent, is het Dylan-deel van haar column de moeite van het lezen waard.)
Passie-bloempjes: Medals of Freedom.
Montague street: Al maanden staat op de site van Dylan-fanzine Montague street dat #3 van dit blad zal uitkomen in maart 2012. Tot op heden blijkt uit niets op de site dat #3 ook daadwerkelijk verschenen is. Is er iemand die weet of #3 al dan niet verschenen is?
Tournee: Volgens de website van fanzine Isis zullen Dylan & Mark Knopfler in het najaar samen door Amerika touren.

Een cd, een boek & een e-book

Make it your sound, make it your scene: In 'Dylan kort #865' (zie hieronder) schreef ik over de nieuwe release Make it your sound, make it your scene. Op deze box met 4 cd's staat Dylans 'North country blues', opgenomen tijdens het Newport Folk Festival van 1963.
Ik heb deze release inmiddels besteld, niet bij bol.com (€42,99), maar bij Amazon.de (€29,99). Dat scheelt toch dertien euro. Het nadeel van bestellen bij Amazon is dat het wat langer zal duren voor ik Make it your sound, make it your scene in huis heb.
Ondanks dat ik Make it your sound, make it your scene nog niet in huis heb, heb ik 'North country blues' van deze release al wel gehoord. Een mede-liefhebber van Dylan heeft Make it your sound namelijk gisteren al bij een platenzaak hier in Nederland kunnen kopen & hij was zo vriendelijk om mij de opname te laten horen.
Mijn verwachtingen van 'North country blues' op Make it your sound waren hoog. Ik heb een zwak voor 'North country blues', het is één van mijn favoriete nummers van de vroege Dylan. Van de paar versies van 'North country blues' die we hebben, is de versie op de dvd The Other side of the mirror naar mijn smaak misschien wel de beste versie.
Op Make it your sound staat een opname van dezelfde versie van 'North country blues' als op The Other side of the mirror (& toch is het een andere opname, zie hieronder).
De opname van 'North country blues' op Make it your sound is uitstekend, om kippenvel van te krijgen. Een absolute aanrader.
In het boekje bij Make it your sound staat nog wat korte informatie over Dylan & 'North country blues' (zie afbeelding). Ook in deze linernotes (net als in de recensie van the Guardian) wordt deze opname aangemerkt als 'Previously unreleased' terwijl in diezelfde linernotes ook wordt verwezen naar de dvd The Other side of the mirror. Dit is voor mij een bevestiging van mijn eerdere conclusie dat op The Other side of the mirror de door Murray Lerner opgenomen versie van 'North country blues' staat, terwijl op Make it your sound een door Vanguard gemaakte opname staat.
Ik schrijf het nogmaals: ik hoop dat dit het begin is van het openen van de archieven van Vanguard.
Voor de juiste datering van deze opname, zie het bericht hieronder & de Library of Congress.

"All because his face was brown.." - Aspects of racism in Bob Dylan's early lyrics: Dit is een boekje (het verkleinwoord is geheel op zijn plaats) van Tobias Gabel. Het is voor het eerst al in 2005 verschenen, maar ik heb het pas sinds kort in handen gekregen. "All because his face was brown.." is uitgegeven door Grin Verlag uit Duitsland, maar in het Engels geschreven. Voor in het boek staat over de uitgeverij: 'Der GRIN Verlag mit Sitz in München has sich seit Gründung im Jahr 1998 auf die Veröffentlichung akademischer Texte spezialisiert.'
Bij academische teksten / boeken denk ik altijd gelijk aan drie dingen: 1. ze zijn onleesbaar, 2. ze zitten vol fouten in de feiten, & 3. ze zijn belachelijk duur.
Kijkend naar All because his face was brown.. blijkt dat twee van mijn drie vooroordelen over academische boeken in dit geval niet kloppen. Dit boekje is prima te lezen & bevat niet tot nauwelijks fouten in de feiten. Dan blijft alleen die belachelijk hoge prijs over. De hoofdtekst van dit boekje telt iets meer dan tien pagina, ik heb voor dit boekje op één cent na 15 euro moeten betalen. Dat is zo'n €1,50 per pagina!
De prijs is (tot op zekere hoogte) irrelevant wanneer het boek de moeite waard is. De vraag is dan ook of All because his face was brown.. de moeite van het lezen waard is.
In dit boekje legt Gabel slechts de teksten van twee van Dylans nummers - 'Oxford town' & 'Only a pawn in their game' - naast de definitie van racisme zoals deze geformuleerd is door John R. Feagin in zijn boek White racism: the basics.
Aan het eind van dit boekje heb ik in de eerste plaats niks gelezen wat ik nog niet wist & in de tweede plaats blijf ik met de gedachte zitten dat er zoveel meer in had gezeten wanneer Gabel doorgepakt had.
All because his face was brown.. is aardig, maar zeker niet meer dan dat.

Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978: Sinds kort is mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 ook als e-book te koop. Tot nog toe zijn er in ieder geval twee aanbieders die de e-bookversie van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 aanbieden. In de komende dagen zullen er ongetwijfeld meer volgen. (Let even op de datum waarop dit e-book is uitgekomen, puur toeval, maar wel grappig)
Van Stockum, ECI.

Dylan kort #865

Nieuwe release: Over enkele dagen verschijnt de 4 cd box Make it your sound, make it your scene; Vanguard records & the 1960s musical revolution. Op deze cd staat één nummer van Bob Dylan: 'North country blues' opgenomen tijdens het Newport Folk Festival van 27 juli 1963.
Volgens de recensent van the Guardian gaat het om een 'previously unreleased version' van 'North country blues'.
Gaat dan eindelijk een lang gekoesterde wens in vervulling? Gaan dan eindelijk de archieven van Vanguard open? Deze 'North country blues' hebben al, maar eigenlijk ook weer niet.
'North country blues' - opgenomen op het Newport Folk Festival van 1963 - verscheen eerder op de dvd The Other side of the mirror. Die opname werd gemaakt door Murray Lerner. De opname die zal verschijnen op Make it your sound is gemaakt - zo neem ik aan gezien de ondertitel van deze release - door Vanguard. Een andere opname van hetzelfde optreden dus.
Volgens het boek van Olof Björner speelde Dylan op 26 juli 1963 'North country blues', volgens mij moet dat 27 juli 1963 zijn. Voor meer over die datum & de verschillende opnamen van het Newport Folk Festival van 1963, zie hier.
Reactie op 'Dylan kort #864': 
Hallo Tom,

Ik krijg t niet voor elkaar om commentaar te leveren dus dan maar zo: ik heb twee broers die 14 en 9 jaar jonger zijn dan ik en ook groot liefhebber en ik heb ook een stuk of wat neefjes tussen de 20 en de 30 die er wel pap van lusten....dus....onzin......wel merk ik vaak dat mannen meer voor hun liefde uitkomen dan vrouwen....zo lijkt t tenminste.....

Groetjes maar weer...
Hilda

Singer / songwriter: Ik citeer: 'Elton John is een even grote singer songwriter als Bob Dylan maar hij maakt pop.' Reactie: Een vis is net zo nat als een druppel water, maar dan met karakter. Zie hier.
Cover: 'Blowin' in the wind' op mondharmonica.
New morning: Vergeet niet het stuk over de door Music on vinyl uitgegeven versie van New morning hieronder te lezen.

New morning door Music on vinyl: een openbaring!

In 2009 bracht Sony vier albums van Dylan opnieuw op cd uit, vier geremasterde cd's: New morning, Before the flood, The Basement tapes en Dylan & The Dead. Aanvankelijk was ik enthousiast over deze vier geremasterde cd's. Vooral over Dylan & The Dead (zie hier), maar na een aantal malen luisteren viel op - vooral bij New morning - dat de geremasterde cd's 'slachtoffers' waren van de zogenaamde 'loudness'.
Bij 'loudness' is het volume van alle instrumenten / kanalen even ver (héél ver) opengedraaid. Hierdoor klinkt de muziek vlak, iedere vorm van nuance lijkt te zijn verdwenen. Het gevoel dat je tijdens het luisteren precies kunt aangeven waar welk instrument klinkt in de ruimte is weg.

Music on vinyl bracht in het afgelopen jaar van deze vier remasters al Before the flood en The Basement tapes opnieuw op vinyl uit. Deze twee MOV-uitgaven zijn goed, ze wijken wel iets (ten goede), maar niet heel veel af van de geremasterde cd's.
Een tijdje geleden kwam de aankondiging dat Music on vinyl ook New morning opnieuw op elpee zou uitbrengen. Bij het horen van dit bericht was er aan de ene kant de vrees dat deze nieuwe MOV-uitgave qua geluid te dicht de toch wat tegenvallende geluid van de geremasterde cd uit 2009 zou liggen, aan de andere kant was er de hoop dat deze MOV-uitgave net zo'n openbaring zou zijn als de eerdere MOV-uitgaven van Hard rain & Good as I been to you.

Afgelopen dinsdag kreeg ik een enthousiast mailtje van een andere Dylan-liefhebber. Hij had inmiddels de MOV-uitgave van New morning gehoord. Hij is enthousiast & schrijft zelfs dat deze MOV-uitgave van New morning, net als de MOV-uitgaven van Hard rain & Good as I been to you beter is dan alle voorgaande uitgaven van deze albums.
Dat de MOV-uitgaven van Good as I been to you & Hard rain (veel) beter is dan eerdere elpee- & cd-versies van deze twee albums ben ik absoluut met hem eens. Beide albums hebben nog nooit zo goed geklonken als op de recente MOV-uitgaven. Het kwaliteitsverschil - vooral bij Hard rain - tussen de MOV-uitgaven & de eerdere releases op elpee & cd is niet een klein verschilletje, maar schrikbarend groot.
Na het ontvangen van dat mailtje, afgelopen dinsdag, werd de drang om de MOV-uitgave van New morning te horen alleen nog maar groter.
Het wachten op de pakketbezorger duurde lang, maar gisteren was het dan eindelijk zo ver. Een grote, vierkante doos met daarin New morning.

Gisteravond heb ik de MOV-uitgave van New morning gehoord. Mijn mede-liefhebber heeft niks te veel gezegd. Wàt een plaat! De nieuwe MOV-uitgave is veruit de best klinkende versie van New morning die momenteel te koop is. Beter dan de originele elpee, veel beter dan de eerste cd-versie & héél veel beter dan de geremasterde cd-uitgave.
Het geluid is kraakhelder, de scheiding tussen de verschillende instrumenten fantastisch. Nog nooit hebben de piano, de drums & Dylans stem zo scherp geklonken. Op deze plaat zijn de verschillende instrumenten voor de verandering eens goed van elkaar te onderscheiden.
Luister naar 'If dogs run free', het is net of die piano in je eigen huiskamer staat, de gitarist ernaast.
Nog nooit heeft 'Sign on the window' zó mooi geklonken. Het doffe geluid van de eerste cd-versie is verdwenen, het overstuurde geluid van de geremasterde cd is verdwenen. Eindelijk klinkt 'Sign on the window' zoals het behoort te klinken.
Luister naar het titelnummer, luister naar de gitaar in 'Day of the locusts'. Luister naar... Luister gewoon naar het hele album, je zult je oren niet geloven.
New morning heeft nog nooit zo goed geklonken als op deze MOV-uitgave.

De plaat heeft - net als de originele Amerikaanse persing van New morning uit 1970 - zogenaamde 'Round the edges'-labels. Ook de hoes voor de MOV-uitgave is gebaseerd op de hoes van de Amerikaanse persing. De voorzijde van de hoes van de MOV-uitgave ziet er goed uit. De achterzijde van de hoes ben ik wat minder enthousiast over. Op de achterzijde van de hoes staat een foto van een jonge Dylan naast Victoria Spivey. Die foto staat wel goed op de MOV-uitgave. Waar ik wat moeite mee heb is de zwarte balk links naast deze foto. In deze balk staan de songtitels, de namen van de muzikanten, enz.
Voor de MOV-uitgave heeft iemand duidelijk zijn / haar best gedaan om het origineel na te maken, echter op de MOV-uitgave is het verkeerde lettertype gebruikt. (zie afbeelding: boven een detail van de originele hoes, onder hetzelfde detail van de MOV-hoes. Let voor op de letter 'g' in 'Organ' & 'Bromberg')
Dit is het enige minpuntje dat ik heb kunnen vinden aan deze nieuwe MOV-uitgave van New morning. En laten we wel wezen: uiteindelijk draait het om de muziek & laat die muziek nou uitstekend zijn op deze MOV-uitgave.

Deze nieuwe MOV-uitgave is de uitgelezen kans om weer eens naar New morning te luisteren, een openbaring. Als Music on vinyl deze kwaliteit kan blijven waarmaken, dan mogen ze van mij Dylans gehele back catalog heruitgeven.

Dylan kort #864

Te Koop:
grote collectie platen en cd's van Bob Dylan.
Ruilen mag ook, bij voorkeur tegen Bon Jovi.

Tom

(Hoe dat zit? Lees verder...)

Ik vroeg in een eerder bericht om bijdragen aan de blog. Meerdere lezers hebben daar gehoord aan gegeven, waarvoor dank! (Bijdragen blijven welkom)
Tom Paine Award: In 1963 kreeg Dylan de Tom Paine Award. Dylan gaf tijdens deze uitreiking een speech die - om het voorzichtig uit te drukken - niet helemaal in goede aarde viel. Zie hier (met dank aan Hilda!)
Sunglasses in the White House: zie hier. (Met dank aan Sjef! Sjef stuurde mij nog enkele e-mails, onder andere met foto's van Dylan (met zonnebril) & president Carter)
De foto bij dit bericht ontving ik ook van Sjef.
Tot slot stuurde Sjef mij een overzicht van de door Dylan ontvangen onderscheidingen:
Tom Paine Award (1963)
Honary doctorate Princeton (1970)
Croix de Commandeur des Arts et Lettres (1990)
Dorothy and Lillian Gish Prize (1997)
Polar Music Prize (2000)
International Achievement Summit (2003)
Honorary degree of Doctor of Music St. Andrews (2004)
Prince of Asturias Award for the Arts (2007)
Pulitzer Prize (2008)
 Zeg me uw leeftijd...: 'Zeg me uw leeftijd en ik vertel u uw muzieksmaak', een aardig artikel op de website van de Volkskrant. (Met dank aan Alja!)Het meest interessante is dit fragment: 'De uitdrukking "dat is mijn muziek" of "de muziek van mijn tijd" bevat veel waarheid. Die uitdrukking gaat meestal gepaard met een waardeoordeel. Voor babyboomers is er na de Stones en Dylan niets beters gekomen. Hun voorkeur heeft niet met kwaliteit te maken. Iemand die in 1972 geboren is, herkent niet de Stones, maar Bon Jovi meteen.'
Ik ben geboren in 1973, ik heb een schurfhekel aan Bon Jovi, de Stones kan ik nog wel waarderen, maar mijn muzikale voorkeur is toch vooral Dylan. Ben ik nu de zogenaamde uitzondering op de regel?
Ik voel me misplaatst, te kort gedaan, misschien zelfs wel niet goed snik. Ik luister naar de muziek waar ik, gezien mijn leeftijd, helemaal niet naar mag luisteren.
(Morgen begin ik een nieuwe weblog: www.bonjoviinnederland.blogspot.com)