Triplicate #2

Enkele uren na de aankondiging door webwinkel Amazon van Bob Dylans nieuwe album Triplicate is ook Bob Dylans officiële website een aankondiging gepubliceerd van dit op de laatste dag vaan maart te verschijnen album. Die officiële aankondiging geeft meer informatie dan in het bericht hieronder gegeven.
Triplicate (letterlijk: "verdrievoudigen") bestaat uit drie cd's of drie elpees met ieder tien thematisch gesorteerde songs. Iedere cd / lp heeft een eigen titel gekregen:

cd 1: 'Til The Sun Goes Down
cd 2: Devil Dolls
cd 3: Comin' Home Late

Ik kan me hierdoor nauwelijks aan de indruk onttrekken dat Triplicate als een verzameling van drie albums beschouwd kan worden. De 30 songs werden opgenomen in de Capitol Studio te Hollywood door Bob Dylan en zijn tourband. Het gaat uitsluitend om nieuw gemaakte opnamen van songs uit de Great American Songbook. De opnamen werden geproduceerd door Jack Frost, een door Bob Dylan gebruikt pseudoniem voor productiewerkzaamheden.



Triplicate verschijnt in de volgende edities: 3 cd's (8 panel digipack), 3 elpees, 3 elpees gelimiteerde luxe editie, iTunes


Nieuw album: Triplicate

Op 31 maart verschijnt een nieuw album van Bob Dylan: Triplicate, aldus een aankondiging op Amazon. Het lijkt wederom te gaan om nummers uit the great American songbook. Het nieuwe albums telt maar liefst 30 nummers verdeelt over 3 cd's.
"I Could Have Told You" van het album Triplicate kan hier beluisterd worden.

cd 1:
1. I Guess I'll Have To Change My Plans
2. September Of My Years
3. I Could Have Told You
4. Once Upon A Time
5. Stormy Weather
6. This Nearly Was Mine
7. That Old Feeling
8. It Gets Lonely Early
9. My One And Only Love
10. Trade Winds

cd 2:
1. Braggin'
2. As Time Goes By
3. Imagination
4. How Deep Is The Ocean
5. P.S. I Love You
6. The Best Is Yet To Come
7. But Beautiful
8. Here's That Rainy Day
9. Where Is The One
10. There's A Flaw In My Flue

cd 3:
1. Day In, Day Out
2. I Couldn't Sleep A Wink Last Night
3. Sentimental Journey
4. Somewhere Along The Way
5. When The World Was Young
6. These Foolish Things
7. You Go To My Head
8. Stardust
9. It's Funny To Everyone But Me
10. Why Was I Born

[met dank aan Patrick voor de tip]

The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #15

ik weet wel als ik hem niet zie
hoe hij tekeergaat als een razende 
op zijn mondharmonica. [1]

Bob Dylan in Newcastle, de stad van The Animals en Detective Sergeant Lewis, de sidekick van inspector Morse uit de gelijknamige serie. Vanuit mijn geboortedorp stapt men op de boot naar Newcastle, iets wat ik nog nooit heb gedaan.
Associaties zijn belangrijk om tot een nieuwe gedachte te komen.
Goed, Newcastle, het is 21 mei 1966. Bob Dylan speelt in het Odeon Theatre, gelegen aan Pilgrim Street. Richard Alderson maakt deze avond een perfect klinkende opname van het concert. Eerst Dylans solo-set, daarna Dylan, the Hawks en een soms woest publiek.
Helaas ontbreekt het begin van “She Belongs To Me” op de opname van dit concert, net als het staartje van “Visions Of Johanna” en een deel van “Desolation Row”.
Deze avond in Newcastle herdefinieert Bob Dylan de betekenis van het woord ‘zingen’, luister maar naar “Visions Of Johanna”. Dit is voorbij het laten ontsnappen uit de mond van klanken op de melodie, dit is hogere kunst. Dit is betekenis leggen in de klank en klank in de betekenis van de gezongen woorden vinden.
Er is meer klank, er is het opmerkelijke, steeds verder uitdijende harmonicaspel van Bob Dylan tijdens tournee 1966. De klanken die Dylan in Newcastle uit zijn harmonica blaast en zuigt grenzen aan de psychedelica, de geestverruimende muziek die de luisteraar voor even het hier en nu laat vergeten en meeneemt door de rookringen van de geest.
“Just Like A Woman” krijgt in Newcastle de nieuwe naam “Hamlet Revisited”. Niemand heeft nog Blonde On Blonde gehoord en weet dat Bob Dylan slechts tijdelijk aan het stuk van Shakespeare denkt.
Bob Dylan is vanavond scherp op de woorden en minstens net zo scherp op zijn harmonicaspel. Dylans solo-set van vanavond is er eentje voor de eeuwigheid. Stop een opname van deze set maar in een raket, schiet ‘m de Melkweg uit. Wie weet wordt ‘ie gevonden door groene mannetjes op een planeet hier ver, ver vandaan. Hebben zij ook wat.
Ik kom woorden tekort om te beschrijven hoe mooi ik dit vind. Niks geschiedenis, of het belang voor de ontwikkeling van de popmuziek, of legendarisch of zo. Ik vind dit onvoorstelbaar mooi, dáár gaat het uiteindelijk toch om, steeds weer. Niet meer, niet minder.
Is dit ’t beste concert van tour ’66? Geen idee, misschien. Misschien ook niet. Ik wil niet kiezen. Wie kiest maakt zichzelf doof voor alle afvallers. Ik wil alles horen.

Na de pauze starten Bob Dylan en The Hawks – zoals ieder concert tijdens tour ’66 – met “Tell Me, Momma” waarna al de eerste opstand vanuit het publiek hoorbaar is.
Garth Hudsons orgel is dieper in de mix weggestopt dan op andere opnames in The 1966 Live Recordings, mede hierdoor is de piano van Richard Manuel beter te horen.
Zo veel en zo mooi als Dylan tijdens zijn solo-deel op zijn harmonica speelde, zo weinig speelt hij op het instrument tijdens het Hawks-deel. Het Hawks-deel in Newcastle begint redelijk bescheiden, redelijk ingetogen wanneer je het vergelijkt met andere concerten. Pas bij “Ballad Of A Thin Man” en vervolgens “Like A Rolling Stone” knallen Dylan en de mannen van the Hawks dwars door de remmen heen. Vol gas vooruit.
Tijdens het stemmen van de instrumenten voor “Leopard-Skin Pill-Box Hat” reageert Dylan met “You’re talking to the wrong person” op klachten uit het publiek. Vervolgens zegt Dylan “fire”, althans zo hoorde ik het de eerste keer, maar bij een tweede keer luisteren denk ik dat het een echo van het concert in Manchester is: “liar”, dit keer niet boos, zoals in Manchester. Het is een grap. De jongens onder elkaar, per ongeluk door de microfoon opgepikt en op de tape van Richard Alderson terecht gekomen.
Wat is “Leopard-Skin Pill-Box Hat” toch een heerlijk nummer. Een lijfschudder. En dan direct daarna “One Too Many Mornings”, het enige nummer met backing vocals.
“Sssst,” zegt Dylan in de microfoon voor hij “Ballad Of A Thin Man” echt loslaat op het publiek in Newcastle en nu, tijdens dit door toetsen gedreven nummer, is Hudsons orgel wel naar voren geschoven in de mix.
“Ballad Of A Thin Man” is de muzikale explosie voor de aardverschuiving “Like A Rolling Stone”. Het publiek kent “Like A Rolling Stone”, het was een single, een hit. Zouden ze elkaar hebben aangestoten, daar in het publiek in Newcastle? “Luister, dit ken ik, dit is ‘Like A Rolling Stone’.” En dan het innerlijke conflict: een half concert geklaagd over het kabaal en nu – helemaal aan het eind – een stukje herkenning, een beetje waardering.
Op de dvd No Direction Home is een opname van “Like A Rolling Stone” van dit concert als een bonustrack te vinden, voor wie beeld bij het geluid wil.
Dylan flipt “Like A Rolling Stone” er uit. Bats! In your face.
En dan is het concert voorbij, dan kan ik op de ferry terug naar mijn geboortegrond.
Mijn oren tuten nog na.

[1] Bart Meuleman – Mijn soort muziek; Em. Querido’s uitgeverij bv; Amsterdam, 2015; blz. 31

Dylan kort #1197

Allereerst dit: Ik draai nu voor de derde keer in twee dagen "Tryin' To Get To Heaven", opgenomen tijdens een concert op 21 mei 2000 (de concertopname heeft meer mooie versies van bekende nummers). Mocht je de opname ook in huis hebben, draai 'm nog eens. Erg mooi.
31 jaar geleden nam een groep artiesten onder de naam USA for Africa het nummer "We Are The World"op, zie hier.
Mocht je in West Bend, Wisconsin zijn, kan het een aanrader zijn om het Museum of Wisconsin Art binnen te lopen, zie hier.
Bob Dylan haalt Nobelprijs in Kortrijk op, zie hier. Zie ook hier.
Bob Dylan speelt deze zomer op het Firefly Music festival, zie hier.
Predikant Marco Hofland "houdt van theologie, Bob Dylan, Toon Hermans en dominee-zijn", zie hier. (Er is één versje van Hermans waar Bob Dylan in te vinden is. Er zijn veel bijbel-verwijzingen in het werk van Dylan te vinden. Zo gek is dat rijtje dus niet...)
Tot slot: binnenkort (morgen?) mijn stuk over Dylans concert in Newcastle in mei 1966.


Dylan kort #1196

Voorlopig is het achterlaten van een reactie bij berichten op de blog niet mogelijk. Serieuze reacties via e-mail zijn altijd welkom.
Theodor Holman: "Ik wilde Bob Dylan zijn", zie hier.
Jan Kal - "Meisje uit het noorden" op de website van Alja Spaan.
De aankondiging van het derde concert van Bob Dylan in Amsterdam (18 april) was gisteren van Bob Dylans officiële website verdwenen, wat hier en daar paniek veroorzaakte. Inmiddels staat het concert van 18 april weer gewoon in de lijst met concertdata, zie hier.



Nieuwsblad van het Noorden, 22 juni 1978

Dylan kort #1195

Billy Bragg herschreef "The Times They Are A-Changin'" tot een anti-Trump song, zie hier.
Peter Dejaegher - "Lessen in Dylan" deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en stuk uit oktober 2016.
Meer Peter Dejaegher: "Dylan kraakgaaf gedanst", zie hier. "Lisbeth danste Dylan", zie hier. "Dylan en het nest", zie hier. [mogelijk is er nog meer Dylan op de weblog van Peter Dejaegher te vinden, ik heb teruggezocht tot en met januari 2016.]
Tangerine speelt "I Shall Be Released", zie hier.
Een schrijversworkshop rond het vertalen van Bob Dylan op 9 februari in Oss, zie hier.
"Het literair-muzikale werk van Bob Dylan", morgenavond bij boekhandel Van der Velde in Assen, zie hier.
Vrije Academie: college Bob Dylan als dichter (17 april), zie hier.
"Wie verdient voor jou de Nobelprijs?", zie hier.
Bob Dylan op gedichtendag in Kortrijk, zie hier.



Backtrack (of is 't Catchfire?)

"De film Backtrack ooit gezien?"
"Nee, hoezo? Waarom zou ik die willen zien?"
"Omdat Bob Dylan er in zit, natuurlijk!"
"Bob Dylan? In Backtrack?"
"Hij heeft een klein rolletje als kunstenaar met motorzaag."
"Maar, wacht even... Dat is toch de film Catchfire waarin hij die rol speelt?"
"Catchfire, Backtrack, da's hetzelfde."
"Hetzelfde?"
"Ja, die film heeft twee verschillende titels. Geen idee waarom."
"Nou dan wil ik die film wel zien."
"Dan heb je geluk, ik kocht net de dvd bij de kringloop. Bleek ik 'm al te hebben, dus mag jij 'm wel hebben."
"Nou, da's mooi. Dankjewel!"
"Wel de hele film kijken, hè?"
"Hoezo?"
"Geintje... Het is nogal een baggerfilm, als ik eerlijk ben."
"Maar ja, Dylan zit er in."
"En dat stukje is dan wel weer grappig."


The Comic Book And Me #40

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"


Een van de aangename zaken van het lezen van comics is de mogelijkheid om langdurig te staren naar een pagina vol tekeningen. Het inzuigen van de details. De comic-serie Rockstars heeft af en toe van die pagina's of tekeningen vol details, zoals de bovenstaande tekening die ik tegenkwam in het net verschenen tweede nummer van Rockstars.
Na een tijdje staren dacht ik een concertposter uit 2010 te herkennen, een poster gemaakt door Ken Taylor:



De tekenaar van Rockstars, Megan Hutchison, moet deze poster als uitgangspunt hebben genomen voor de Dylan-poster in de comic. Dat wordt duidelijk wanneer je de bewuste tekening uit Rockstars vergroot (in de originele comic is de Dylan-poster ongeveer 1 centimeter hoog...):



The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #14

Luisterend naar de verschillende concerten van tournee '66 heb ik eigenlijk nooit een uitgesproken voorkeur voor Dylans solo-set of de Hawks-set gehad. Beide sets zijn mij eigenlijk altijd min of meer even lief. Bij het concert in Edinburgh (20 mei) ligt dat anders: ik vind Dylans solo-set wat tam terwijl hij en de mannen van The Hawks in het tweede deel van het concert wel knallen.
Daarmee wil ik niet zeggen dat Dylans solo-set in Edinburgh slecht is, dat is 'ie namelijk niet. Maar groots is die solo-set nou ook weer niet. Ik heb inmiddels vele solo-sets in The 1966 Live Recordings gehoord die echt beter zijn dan Edinburgh.
Is het erg dat ik dat vind? Ja, het laat zien dat ik een verwend kreng ben.

Goed, Edinburgh dus. Wat moet ik over dit concert schrijven? Wat ik ook schrijf, ik mag de woorden "fragiel" en "breekbaar" niet gebruiken. (zie hier).
"Fourth Time Around" is in de oren van het publiek grappig en voor "Visions Of Johanna" blijkt dat Bob Dylan de benodigde mondharmonica niet bij zich te hebben gestoken. Hij mag een harmonica lenen van iemand in het publiek. (Wie neemt er nou een harmonica mee naar een concert? Rare mensen daar in Edinburgh.)
Zowel de opname van "Desolation Row" als van "Mr. Tambourine Man" is net niet helemaal compleet, maar alleen achter "Desolation Row" op de hoes van deze cd staat "incomplete". Vreemd.

Bij het opzetten van de cd met het Hawks-deel van dit concert is meteen hoorbaar dat dit een opname is van Richard Alderson. Mono, droog, perfect.
"Tell Me, Momma" schudt het publiek in het ABC Theatre wakker. Hoe meer opnamen van tour '66 ik hoor, hoe meer ik er van overtuigd ben dat Bob Dylan tijdens het Hawks-deel soms met opzet te hard in de microfoon zong zodat zijn stem vervormd werd vanwege de extra dimensie die dit de muziek meegeeft. Luister maar naar "I Don't Believe You".
Vanaf "Just Like Tom Thumb's Blues" tot het eind van het concert staan Dylan & The Hawks op de toppen van hun tenen te spelen. Messcherp.
"Leopard-Skin Pill-Box Hat" - niemand zit stil - wordt opgedragen aan de Taj Mahal en "Ballad Of A Thin Man" van Edinburgh kennen we al van het zevende deel van The Bootleg Series.
"Richard" zegt Dylan in de microfoon voor hij meneer Jones aan de schandpaal nagelt.
Drummer Mickey Jones opent afsluiter "Like A Rolling Stone" met een dusdanig harde knal dat er daarna geen weg meer terug is. Snoeihard en overdonderend.
Het publiek in Edinburgh was alleraardigst, aldus Dylan aan het eind.
Hij heeft gelijk, in 1966 woonden er in Edinburgh alleen maar aardige mensen.


Extra concert Amsterdam

Bob Dylan en band geven op dinsdag 18 april een extra concert in AFAS Live, Amsterdam. De kaartverkoop voor dit derde concert in reeds van start gegaan.
Eerder werden al concerten van Bob Dylan op 16 en 17 april aangekondigd.

Tip

Het schitterende fotoboek Here And Gone van John Cohen is in de Ramsj. Het boek kost nu nog maar €17,50.
In oktober 2014 schreef ik hier over Here And Gone. Mocht je Here And Gone nog niet hebben, dan kan ik je aanraden om nu je kans te grijpen en dit boek alsnog te kopen.
[met dank aan Alja en Herman voor de tip en het artikel]

The 1966 Live Recording - een anti-recensie #13.2

"Als ik 'Ballad Of A Thin Man' hoor, heb ik het gevoel alsof ik verbaal in m'n hempie wordt gezet. Ken je dat?"
"Ja, heb ik ook. Je durft 't niet eens meer niet mooi te vinden."
"Maar je vindt 't toch wel mooi?"
"Tuurlijk, wat dacht jij dan..."
"Nee, dan is 't goed."
"Glasgow was dit toch?"
"Klopt."
"Ik ben achteraf wel blij dat ik niet daar in 't publiek zat..."
"Hoezo?"
"Nou... Ach laat maar... Laten we maar luisteren."
"... Kippenvel..."
"Ja..."

The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #13.1

“Waarom luister je naar Bob Dylan?”
“Om hoe hij ‘Just Like A Woman’ speelde, Glasgow, 19 mei 1966. Breekbaar.”
“Alleen daarom?”
“Vandaag wel.”

Modern Times

In een dwaze bui koop ik nog een exemplaar van Modern Times omdat het hoesje er iets anders uitziet dan het hoesje dat al thuis in de kast staat. Onderweg naar huis draai ik de cd. Het luisteren gaat niet verder dan het vierde nummer - "When The Deal Goes Down" - dan zijn we thuis.
Dat was een paar dagen geleden, dit is vandaag:
Ik heb Modern Times in de cd-speler geschoven, het exemplaar dat ik een paar dagen geleden kocht. Waarom kocht ik die cd? Ik twijfel aan mezelf. Modern Times is goed, maar lang niet zo goed als die andere eenentwintigste eeuwse werken van Bob Dylan: "Love and Theft", Together Through Life en Tempest. Bovendien is Modern Times een album dat op vinyl beter tot z'n recht komt dan op cd. Dat ligt niet alleen aan de veel betere geluidskwaliteit van het vinyl, maar vooral ook door de structuur van het album. De de songs op Modern Times houden een vinyl-structuur aan. Dat hoorde ik in oktober 2013 [zie Alles is oké, ma; de Bob Dylan aantekeningen 2013 - 2015, blz. 57 - 59], ik heb Modern Times nooit meer zonder vinyl-structuur kunnen horen.

Goed, het is vandaag. Ik heb Modern Times in de cd-speler geschoven. Terwijl "Thunder On The Mountain" door de kamer schalt - altijd hard draaien, dit "Thunder On The Mountain", altijd hard - zet ik een kop koffie voor mezelf. Eén kopje, meer niet. Tot een half jaar geleden dronk ik sloten koffie per dag. Nu niet meer. Ik heb een aantal gewoontes overboord moeten gooien in de laatste maanden. Dat is en blijft wennen. Eén kop koffie per dag, niet meer.

Muziek is een associatie-accelerator, zo ook Modern Times. Bij openingsnummer "Thunder On The Mountain" denk ik niet alleen aan de verschillende edits die er van dit nummer zijn gemaakt, maar ook aan de cover van Wanda Jackson. Bij het horen van "When The Deal Goes Down" denk ik aan Scarlet Johanssen en de Marvel-films waar ik graag samen met zoonlief naar kijk.
Het boek The Blues Line komt altijd gelijk in mijn gedachten bij het horen van "Rollin' And Tumblin'" [koop dat boek! Dit is pure poëzie] en bij "Spirit On The Water" denk ik aan het concert waarbij dit nummer voor het eerst echt tot mij doordrong - al weet ik niet meer welk concert dat geweest is. De datum doet er ook niet toe, als ik mijn ogen sluit zie ik het podium van toen weer voor me, hoor ik de klanken van "Spirit" binnenkomen, daar gaat het wel om, het binnenkomen.
Bij "The Levee's Gonna Break" denk ik aan orkaan Katrina en de film When The Levees Broke van Spike Lee. Zo is er bij ieder nummer wel een associatie.
Belangrijk? Nee, belangrijk zijn de associaties niet. Ze zijn er, dat wel.
(Associatie: regisseur Spike Lee is de zoon van William James Edward Lee III, de man die onder de naam William E. Lee bas speelde op Dylans Bringing It All Back Home.)

Voor mij is Modern Times het album van "Nettie Moore", "Ain't Talkin'" en vooral "Workingman's Blues #2".
Na het horen van Dylans "Workingman's Blues #2" heb ik lang gezocht naar "Working Man Blues" van Merle Haggard, uiteindelijk vond ik op een rommelmarkt het nummer op een singletje. Bij het horen van Haggards "Working Man Blues" is gelijk duidelijk waar Bob Dylan een uitgangspunt vond voor het schrijven van een klassieker voor de eenentwintigste eeuw: "Workingman's Blues #2".

Well, they burned my barn, they stole my horse
I can't save a dime
I got to be careful, I don't want to be forced
Into a life of continual crime

Het was financieel misschien niet de meest verstandige of logische keuze om nogmaals Modern Times op cd te kopen, maar spijt heb ik niet. Door die aanschaf ging ik opnieuw luisteren, opnieuw associëren, opnieuw terug naar die dag in 2006 dat ik Modern Times voor het eerst hoorde.
Mooie tijden waren dat, moderne tijden in een grijs verleden.

The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #12

Op cd’s 19 en 20 van The 1966 Live Recordings staan de opnamen van misschien wel Bob Dylans bekendste concert ooit: Manchester Free Trade Hall, 17 mei 1966. Het Judas-concert. Dat concert werd voor het eerst in 1998 als het vierde deel van The Bootleg Series uitgebracht. De opnamen van dit concert op The 1966 Live Recordings zijn identiek aan de opnamen op The Bootleg Series vol. 4.
Het boekwerkje bij het vierde deel van The Bootleg Series: “Columbia Records recorded four shows during the British tour: Sheffield (May 16), Manchester (May 17 – the source fort his set), and London at Royal Albert Hall (May 26 and 27th). A three-track stereo machine was used, running at 15 IPS. A number of shows from Australia on were also recorded in whole or part from a mono line feed by the film crew, using a state of the art Nagra running at 7.5 IPS.” En over de opnamen met de “three-track machine”: “Unfortunately, they also wound up with a large amount of hall sound mixed into the vocal track, resulting in distant, somewhat muddy tracks on the acoustic portion of the show. It was discovered that the Nagra tapes in fact sounded better and they were chosen here”.
Kortom: Dylans solo-set, zoals te horen op The Bootleg Series vol. 4, is opgenomen, in mono, met de Nagra-machine, terwijl het Hawks-deel werd opgenomen met een three-track (stereo) machine.
Hier kom je alleen achter door de liner-notes van The Bootleg Series vol. 4 te lezen, dit staat niet vermeld in de informatie bij The 1966 Live Recordings, sterker nog: op het hoesje van cd 19 – Dylans solo-set van Manchester – staat dat het om een door CBS gemaakte stereo-opname gaat.
Niet dus.
De tape van de Nagra-machine moet bij twee nummers net niet lang genoeg geweest zijn, voor het eind van zowel “Visions Of Johanna” als “Desolation Row” is een stukje met de three track machine gemaakte opname ingelast om de opname van de Nagra-machine compleet te maken.

De opnamen van Bob Dylans Manchester-concert in The 1966 Live Recordings zullen voor geen enkele Dylan-liefhebber verrassend zijn, want zoals eerder gezegd, die opnamen werden in 1998 al als het vierde deel van The Bootleg Series uitgegeven.
En waarschijnlijk net zoals iedere andere Dylan-liefhebber had ik voor 1998, voor het kopen van The Bootleg Series vol. 4, al een ‘geschiedenis’ met dit concert.
Begin jaren negentig kocht ik de bootleg Royal Albert Hall 1966, een aardig klinkende cd van het Hawks-deel van het concert dat helemaal niet in de Royal Albert Hall in Londen werd opgenomen, maar in de Free Trade Hall in Manchester.
Een paar jaar later gevolgd door Guitars Kissing & The Contemporary Fix, mogelijk de enige Dylan-bootleg die beter klinkt dan de officiële release.
Hoe goed de opnamen op The Bootleg Series vol. 4 (en dezelfde opnamen op The 1966 Live Recordings) ook klinken, Guitars Kissing & The Contemporary Fix is onvervangbaar.

Terug naar The 1966 Live Recordings: helemaal aan het eind van cd 20 staat nog een verrassing: een opname van de soundcheck van  “Just Like Tom Thumb’s Blues”. De opname duurt ongeveer een minuut en begint met een paar seconden “I Don’t Believe You” waarna een laid-back versie van “Just Like Tom Thumb’s Blues” volgt.

Dylan Dichter (27 januari) door Tony Malfait


Klik op de afbeelding voor meer informatie.


de beste wensen voor 2017
dat het een Dylanrijk jaar mag worden

Tom Willems