Dignity

Setlist 26 april: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Dignity / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry

En dan ineens speelt Bob Dylan "Dignity". Ondanks dat ik weet dat ik geen antwoord zal vinden vraag ik me toch af waarom "Dignity" weer gespeeld wordt.
Is 't eenmalig of krijgen we nu tijdens alle komende concerten "Dignity"?
De ontdekking dat "Dignity" gisteravond gespeeld is, was voor mij de trigger om Dylans verzamelde songteksten uit de kast te pakken en nog eens naar "Dignity" te kijken.
Uitstekende song, ijzersterke tekst waarin de noemenswaardige regels over elkaar heen buitelen.

I met the sons of darkness and the sons of light
In the bordertown of despair

Wat mijn dag ook gaat brengen, waar ik mijn lijf ook naar toe sleep, "Dignity" zal door mijn kop spoken.

De donder gaat rollen

Na lang wachten en speculeren is er eindelijk duidelijkheid: Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese is vanaf 12 juni op Netflix te bekijken.
De bijbehorende 14 cd's tellende boxset verschijnt op 7 juni.
Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik kan bijna niet wachten. Laten we mei dit jaar overslaan en direct naar juni gaan.

[Met dank aan Rob]

Maarten Giltay Veth - Tangled Up In Blue

Bob Dylans werk heeft in de afgelopen decennia vele reacties opgeroepen van liefhebbers en haters. Er moeten tienduizenden artikelen over Bob Dylan geschreven zijn, honderden boeken. Zijn muziek is gecoverd en geremixed. Er zijn honderden portretten van Bob Dylan getekend en geschilderd door amateurs en professionele kunstenaar. Bob Dylan is te vinden in strips, in kinderboeken, op straatnaamborden en in musea. Soms lijkt het weinig uit te maken waar je kijkt, de kans dat je Bob Dylan tegenkomt is groot.
Tangled Up In Blue van Maarten Giltay Veth is ook een eerbetoon aan de man en vooral aan zijn muziek. En wat voor een eerbetoon. Ik ben niet snel meer onder de indruk, maar van Giltay Veths Tangled Up In Blue viel ik toch wel even stil.
Toen ik het vanmiddag uit de verpakking haalde dacht ik in eerste instantie met het zoveelste boekje over Bob Dylan te maken te hebben. De naam "boekje" doet Tangled Up In Blue echter geen recht. Helemaal niet zelfs. Giltay Veths Tangled Up In Blue is geen boekje, maar een kunstwerk.

Tangled Up In Blue bevat 16 bladzijden. Op twee van die bladzijden staat een kort verhaal over het ontdekken van Bob Dylans muziek. Een herkenbaar verhaal. Leuk om te lezen. Toch is dit verhaal niet de reden om Tangled Up In Blue te koesteren. De echte schoonheid zit in de resterende pagina's.
Een groot aantal van de resterende pagina's bevatten afbeeldingen waarin de woorden "Tangled Up In Blue", portretten van Bob Dylan, gitaren en de naam van de kunstenaar terug te vinden. Alles in de kleur blauw, of liever: in vele verschillende kleuren blauw. De afbeeldingen zijn laag voor laag, blauw-tint voor blauw-tint op het papier gedrukt. Een tijd vretend proces, zo lijkt mij.
De kunstenaar zelf kan het beter uitleggen dan ik: "Gedurende de zomermaanden is dit boekje van licht- naar donkerblauw, kleur voor kleur, ontstaan. Bovenstaande titel [Tangled Up In Blue] was het begin met als uiteindelijk doel een Ex Libris waarvan bij aanvang van het drukproces nog geen concreet ontwerp bestond. (...) De techniek welke ik hiervoor het meest geschikt achtte is hoogdruk, met linosneden en ornamenten. De teksten zijn op de traditionele manier gezet met loden en houten letters."


De foto's bij dit bericht doen het boekje - of liever kunstwerk - Tangled Up In Blue eigenlijk geen recht. Kijkend met mijn lekenogen zie ik dat de liefde voor het drukken, voor het creëren van iedere pagina spat. Tangled Up In Blue is een boekje dat gemaakt is uit liefde voor Dylans muziek, maar ook uit liefde voor de druktechniek, voor het vervaardigen van een boekje.
Tangled Up In Blue is in een oplage van veertig exemplaren gedrukt, ieder exemplaar zal uniek zijn, eigen kleine details hebben die het exemplaar onderscheidt van de overige 39 exemplaren.
Tangled Up In Blue is een boekje dat je niet koopt als je wijzer wilt worden over Dylans muziek, het is een kunstwerk dat je koopt als je liefde voor de schoonheid van het boek hebt, als je waardering voor Dylans muziek in het algemeen en "Tangled Up In Blue" in het bijzonder deelt met Maarten Giltay Veth.
Tangled Up In Blue van Giltay Veth is mooi en uniek en veruit het meest oogstrelende boek in mijn toch aardig omvangrijke Dylan-bibliotheek.
Ik zegt het nogmaals: ik ben niet meer snel onder de indruk, maar bij het zien van Tangled Up In Blue viel ik toch wel even stil.
Koop dit boekje nu het nog kan. Er zijn er slechts 40 gedrukt en een groot deel is reeds verkocht.

Meet informatie over Tangled Up In Blue is te vinden op de website van Maarten Giltay Verth, zie hier.


Dylan kort #1251

Setlists: 19 april, 20 april, 22 april.
Record Store Day: Wat is de best verkochte plaat? Juist! Zie hier. [met dank aan Arie]
De recensie in de afbeelding is afkomstig uit Mania 356. De bewering dat de testpersing zoals die op Record Store Day is uitgebracht een reconstructie van de testpersing is die gemaakt is met behulp van More Blood, More Tracks is natuurlijk onzin. [met dank aan Hans]
Column: Bob Dylan en gitaar willen leren spelen, zie hier. [met dank aan Dirk]
Martin Bril Enfin, de documentaire over Martin Bril werd afgelopen maandag opnieuw uitgezonden. Aan het begin is een fragment van Dylans "Make You Feel My Love" te horen. Kijken kan hier. [met dank aan Hans]
Bob Dylan in Nederland, 1978: op mijn oproep om informatie over Bob Dylans eerste concert in Nederland heb ik al veel reacties ontvangen. Dank daarvoor! Het is me nog niet gelukt om alle e-mails te beantwoorden. Dat komt nog. Meer informatie blijft welkom.

Like a Rolling Soul - door Frans Buijs

Het heeft even geduurd voor ik de nieuwe LP van Street Legal in huis kreeg (twee platenwinkels hier in Gouda en geen van beiden had 'm op voorraad), maar nu heb ik 'm een paar keer kunnen beluisteren en ik ben erg tevreden. Ik kende alleen de CD versie, de originele LP heb ik ooit wel eens gehoord bij iemand thuis, maar om nou te zeggen dat we toen heel goed hebben zitten luisteren, nou nee. Dus in zekere zin is dit voor mij een nieuwe plaat en dat is ook het mooie van die hele vinyl-revival: dat je platen die je al kent beluistert alsof je ze voor het eerst hoort! En dan vind ik dat deze plaat uitstekend klinkt. "Changing of the Guards" moet even op gang komen, maar "New Pony" klinkt heerlijk geil. Je kunt veel zeggen van Dylan's muziek en teksten, maar het onderwerp sex heeft nooit zo'n grote rol gespeeld, in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Rolling Stones. Maar "New Pony" had zo op Sticky Fingers gekund! Komt misschien door die zangeressen? Okay, we gaan verder, even een reactie op wat Tom schreef over "Is Your Love In Vain?" Is het een geluidssoep? Ik vind het wel meevallen (dat orgeltje!), niet meer dat dat geluidsmoeras dat Daniel Lanois brouwde op Time Out of Mind. En nu we toch vergelijkingen aan het trekken zijn met andere platen, Hans Altena noemde Blonde On Blonde en dat is ook interessant: deze plaat als einde van een trilogie. Blood-Desire-Street. Net als Bringing-Highway-Blonde. Zit wat in. Street Legal heeft de songs over gebroken liefde van Blood On the Tracks, de muzikale complexiteit van Desire... Maar dan moeten we wel de "thin wild mercury" sound vervangen door de "thick wild brass" sound waarin Dylan zich liet inspireren door de soulmuziek die in de jaren zeventig populair was. En in die zin wijst deze plaat vooruit naar wat komen zou. En dan heb ik het nog niet eens gehad over "Señor". De ondertitel "Tales of Yankee Power" doet vermoeden dat het gaat over de Amerikaanse bemoeienis in Latijns Amerika, maar daar hoor ik niets van terug. Geen verwijzing naar Allende of Sandino. Meer een verhaal van iemand die zich verloren voelt en een "heer" zoekt. Ook in die zin wijst deze plaat vooruit.

aantekening #7052

When you’re lost in the rain in Juarez
And it’s Eastertime too
And your gravity fails
And negativity don’t pull you through
(Just Like Tom Thumb's Blues)

Het is misschien nog niet verplicht, maar inmiddels wel gebruikelijk om met Pasen aan "Just Like To Thumb's Blues" te denken. Dat is geen straf, "Tom Thumb" is een uitstekende song. Het maakt niet zoveel uit of je met Pasen grijpt naar de standaardversie van Highway 61 Revisited, een van de vele studio-outtakes van dit nummer op The Cutting Edge, een bijtende concertversie uit 1966 (de live-versie op de flipside van de single "I Want You" is toch wel verplichte kost) of een van de meer recente concertopnamen van dit nummer. "Just Like Tom Thumb's Blues" is eigenlijk altijd wel goed, of het nou Pasen is, of niet.
De song heeft waarschijnlijk meer aan Beat-schrijver Jack Kerouac te danken dan aan het christelijke feest waarbij de jeugd door ouders gedwongen wordt eieren te zoeken als waren ze van goud.
Jack Kerouac (1922 - 1969) is een Amerikaans schrijver van de zogenaamde Beat Generation vooral bekend geworden door zijn boek On The Road.
Door zijn ouders werd Kerouac vaak Ti-Jean of Ti-Pousse genoemd wat zoveel betekent als Klein Duimpje of - in het Amerikaans Tom Thumb. Toeval? Nee, "Just Like Tom Thumb's Blues" is misschien wel "Net Als Jack Kerouac's Blues".
Door zo te denken zou je misschien verwachten dat Kerouacs Mexico City Blues (1959) - een boek waarvan bekend is dat Bob Dylan 'm verslond - inspireerde bij het schrijven van "Just Like Tom Thumb's Blues". En natuurlijk is Mexico City Blues belangrijk geweest voor de schrijver Bob Dylan, maar nog belangrijker tijdens het schrijven van "Just Like Tom Thumb's Blues" is Desolation Angels geweest.
En dus pak deze dagen niet alleen "Just Like Tom Thumb's Blues" uit de kast, maar (her-)lees ook eens een boek van Jack Kerouac, bijvoorbeeld Desolation Angels en laat je verbazen over de schoonheid van het boek en de song.

Meer over de invloed van Jack Kerouacs boeken in het algemeen en Desolation Angels in het bijzonder op het schrijven van Bob Dylan is te vinden in mijn boek Dylan & de Beats.

~ * ~ * ~ * ~

Dat ik iedere kans die ik krijg aangrijp om in platenzaken, boekwinkels, kringloopwinkels, antiquariaten en op beurzen te speuren naar de muziek en de boeken die mij 's nachts uit mijn slaap houden, zal voor geen lezer van deze blog een verrassing zijn. Dat speuren is vaak door toeval ingegeven. Ik heb tijd, ik ga naar een winkel of beurs in de hoop wat tegen te komen. Zoiets. Maar soms gaat het ook anders, soms is er ineens de onweerstaanbare drang om naar een bepaalde winkel te gaan omdat iets - en wat dat iets dan is weet ik niet - me zegt dat dat moet gebeuren. En wel nu.
In de afgelopen paar dagen overkwam me dit twee keer. Met succes.
Ik moest en ik zou ineens naar de boekwinkel waar het vrij obscure literaire tijdschrift Op Ruwe Planken wordt aangeboden. Dat tijdschrift blader ik eigenlijk altijd wel even door als ik in die winkel ben. Soms koop ik het, soms laat ik het liggen. Het is aardig, maar meer ook niet.
Nu moest ik naar die winkel, die onverklaarbare drang dwong me, en verdomd als het niet waar is, bij het opslaan van de meest recente editie van het tijdschrift zie ik dat er een kort verhaal van Rudie Verbunt in staat met de titel "De neef van Bob Dylan".

Veel sterker nog was de drang een dag eerder. Alles in mijn lijf riep dat ik naar de winkel moest waar ik een keer eerder was, al maanden niet was geweest en eigenlijk ook niet zo mee bezig was. Ik zat te schrijven, maar halverwege een zin ben ik gestopt. Ik heb de laptop dichtgeklapt en ben gegaan.
In de winkel vond ik niet alleen de enige Little White Wonder-editie die ik nog niet had (de Hobo Records-versie), maar ook een vijftal tijdschriften met Bob Dylan op de cover.
Een van die tijdschriften is VolZin, de editie van 27 mei 2011. Ik kan me niet herinneren dit tijdschrift ooit eerder gezien te hebben. Het staat niet eens op de geweldige website vol boeken en tijdschriftencovers met Dylan Come Writers And CriticsOp de cover van de VolZin staat een (toen) redelijk recente foto van Bob Dylan, ergens op een podium. Hij speelt mondharmonica. Zijn hand voor zijn gezicht, de ogen toegeknepen, een witte hoed op zijn hoofd. Hoewel je weinig ziet van de muzikant, is het onmiskenbaar Bob Dylan.
De foto intrigeert me, maar in het tijdschrift staat geen informatie over wie de fotograaf is of wanneer de foto is gemaakt. Wel staat er dat fotobureau Hollandse Hoogte de foto aangeleverd heeft.
Hollandse Hoogte heeft een website en na het doorploegen van honderden foto's op die website vind ik de foto die op de cover van VolZin staat. De foto is gemaakt door Simon Jay Price tijdens het Hop Farm Festival in Kent, Engeland op 3 juli 2010.

~ * ~ * ~ * ~

Dylan kort #1250

Setlist 17 april, zie hier.
Mojo 307 (juni) heeft Bob Dylan op de cover en een cd met daarop "The Lonesome Death Of Hattie Carroll", opgenomen tijdens een van de twee concerten in Boston op 21 november 1975 en afkomstig van de 14 cd boxset The Rolling Thunder Revue – The 1975 Live Recordings, zie hier.
"Je voelde hoe het oude, magische liedje van Bob Dylan zich in alle hoofden nestelde" door Sander Donkers, zie hier. [met dank aan Hans, Simon, Herman en Peter]
"Bob Dylan struikelt over zijn woorden", zie hier. [met dank aan Dirk] Meer staat hier, hier.
Nooit meer slapen: In een item over de Russische film Leto in het radioprogramma Nooit Meer Slapen (de vroege ochtend van 18 april) komt Dylan nog even voorbij. Terugluisteren kan hier. [met dank aan Hans] Meer over Leto staat hier.
In een gesprek met Eef van Breen, in Nooit meer slapen (de vroege ochtend van 19 april) komt Bob Dylan twee maal kort ter sprake. Terugluisteren kan hier. (vanaf minuut 20) [met dank aan Hans]
Koningsdag, Dylan-covers (Wijk bij Duurstede), zie hier.
Politiek, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #76


Het programma M (NPO 1) van 18 april 2019.
[met dank aan John]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #75


[met dank aan Hans]

aantekening #7047

Zoals menig muziekliefhebber was ik afgelopen weekend op de grote platenbeurs in Utrecht en ja, ik heb genoeg moois gekocht, maar de meest opmerkelijke vondst was misschien nog wel de plaat die ik niet gekocht heb.
Uit een van de honderden, misschien wel duizenden bakken met elpees op de beurs pakte ik Self Portrait, gewoon de Nederlandse persing, niks bijzonders dus. Waarom weet ik niet, maar ik haalde de plaat toch uit de bak en draaide hem om om de achterzijde van de hoes te bekijken. Op de achterzijde van de hoes stond in een keurig klein handschrift een naam geschreven: Kees van Kalmthout.
Bij het zien van die naam weet ik gelijk wie dat is: de dichter Kees van Kalmthout (1948 - 1991). Van de dichter Van Kalmthout heb ik twee dichtbundels in de kast staan. In beide bundels is Bob Dylan te vinden. De Self Portrait die ik in mijn handen heb is van de dichter geweest. De plaat even vasthouden is genoeg, ik hoef 'm niet te kopen.
Ik vertel de verkoper achter de kraam wie Kees van Kalmthout is, loop weg en laat de plaat achter.

Meer over Kees van Kalmthout en Bob Dylan staat hier.

~ * ~ * ~ * ~

Setlist 16 april: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody //[encores] // Blowin' In The Wind / It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry / Just Like Tom Thumb's Blues (instrumental)

Bovenstaande setlist van Bob Dylans concert van gisteravond is niet opmerkelijk. Hij is identiek aan Dylans laatste paar concerten. Wat wel uniek is is dat Bob Dylan slechts een couplet van "Blowin' In The Wind" speelde, Bob Dylan met bandleden overlegde waarna "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" werd ingezet. Ook dit nummer wordt door Dylan voor het eind van de song stilgelegd waarna Dylan in de microfoon het publiek aanspreekt, iets in de trant van maak een keuze: of maak foto's, dan poseer ik, of laat ons muziek spelen.
Vervolgens viel Dylan (bijna?) achterover over een versterker waarna hij nogmaals naar de microfoon liep met nogmaals dezelfde mededeling. om zijn woorden kracht bij te zetten poseerde hij even samen met Tony Garnier en Charlie Sexton.
Mensen in het publiek stopten vervolgens hun mobiel weg waarna Dylan & band nogmaals begonnen aan "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry".

Eerder deze tour, toen Dylan in Praag was, zag ik op Facebook een filmpje waarin Bob Dylan omringt door mensen aan de kant duwende bodyguards gefilmd wordt door een keur aan mobieltjes.
Bij het lezen van het verslag van Dylans optreden van gisteravond, bij het zien van het Praag-filmpje eerder deze week, krijg ik last van plaatsvervangende schaamte. Schaamte voor het opdringerige gedrag van sommige Dylan-liefhebbers.
Ik ga naar concerten om de muziek, niet om naar Dylans knappe smoeltje te kijken (Wenen). Waarom geven we die man op de momenten dat hij niet op een podium staat niet een beetje privacy? (Praag)
Wanneer ik aan Wenen en Praag denk, denk ik dat het anders moet.
En terwijl ik dat denk weet ik dat ik een hypocriet ben. Tijdens Dylans laatste concert in Nederland stond ik ruim voor aanvang achter de concerthal in de hoop een glimp op te vangen van de aankomst van Dylan. En ja, als ik de kans had gekregen had ik Dylan gefilmd. 
En toch voelt het niet goed om dat te willen doen. Nu niet, nu ik het filmpje van bijvoorbeeld Praag heb gezien, maar toen ook niet, toen ik daar achter die concerthal stond.
Het is lastig balanceren. Waar ligt de grens? Wat is nog acceptabel? Ik weet het werkelijk niet.

BDinNL 2.0: Feyenoord Stadion, Rotterdam: 23 juni 1978

Voor mijn boek over Bob Dylan in Nederland ben ik op zoek naar nog wat meer informatie over Bob Dylans eerste concert in Nederland. Waar ik op dit moment vooral meer over wil weten is de kaartverkoop. Zoals ik het heb begrepen kreeg de aanstaande concertbezoeker bij het voorverkooppunt geen toegangskaartje, maar een voucher die later bij het kantoor van NRC Handelsblad of op de dag van het concert bij het Feyenoord Stadion omgeruild kon worden voor het daadwerkelijke concertkaartje.
Ik wil graag weten hoe zo'n voucher er uit zag. Is er iemand die toevallig een afbeelding heeft van zo'n voucher?
In de loop der jaren heb ik verschillende versies van de concertkaarten van Bob Dylans eerste optreden in Nederland gezien. Ik ben inmiddels bekend met vier verschillende versies van het toegangskaartje. Kaartjes in 2 kleuren (2 varianten), kaartjes met twee horizontale strepen in een andere kleur en kaartjes met diagonale strepen (zie afbeelding). Ik wil graag weten of er meer varianten van het toegangskaartje zijn. Als je je toegangskaartje van Bob Dylans concert in De Kuip nog hebt, zou je die willen scannen of fotograferen en naar mij willen sturen?
In de verschillende advertenties ter aankondiging van het concert kom ik adressen van verschillende voorverkooppunten tegen. Er zijn ongetwijfeld meer plekken geweest waar het concert in de voorverkoop ging. Waar kocht jij je kaartje?
Mocht je het concert bezocht hebben, dan is de kans aanwezig dat je memorabilia gekocht hebt. Wat werd er verkocht? Wat heb jij gekocht?
Alle informatie over Bob Dylans eerste optreden in Nederland is meer dan welkom, ook informatie waar ik in bovenstaande niet specifiek om gevraagd heb.

Reacties kunnen naar: twillems87[at]gmail.com
Bij voorbaat dank!

Bob Dylan in de Nederlandse literatuur #2

"Ik weet niet goed wat ik van Frank Zappa vind. Ik vind Bob Dylan beter." (Joost Niemöller - Broers)

Bovenstaande komt uit een van de twee boeken waar Bob Dylan in te vinden is die 'mevrouw Tom' afgelopen week las. Het andere boek is Een jaar in scherven van Koos van Zomeren.
Ikzelf las afgelopen week Ooit gelukkig van Nico Dijkshoorn en Sirenen van Jan Cremer heb ik ook bijna uit. Ook in deze twee boeken is Bob Dylan te vinden. (Lees Dijkshoorn, laat Cremer maar zitten.)
Naast mij ligt nog een stapel boeken die ik moet lezen. Daar zitten in ieder geval vier boeken bij waarvan ik weet dat Bob Dylan er in te vinden is:

Klaas Landsman - Requiem voor Newton
Herman Brusselmans - Dagboek van een vermoeide egoïst
Chris Bos - Vergeet het maar broertje
verschillende auteurs - Groeipijn

Elders in huis liggen meer stapels met ongelezen boeken, boeken waarvan ik weet dat ik er Bob Dylan in tegen ga komen. Ik beperk me tot de Nederlandstalige boeken:

Lev Bont - Theo Bee
Arjan Visser - Hemelval
Auke Hulst - Kinderen van het ruige land
Ronald Westerbeek - Kaj
Bindervoet & Henkes - De intocht van Christus in Amsterdam
Hugo Claus - De Geruchten
Simon Vinkenoog - Vinkenoog Verzameld
Erik Bindervoet - De olifant van Oostzaan
Benno Barnard - Het trouwservies

Een flinke stapel. Dan heb ik het nog niet over de niet in het Nederlands geschreven boeken (zoals Speed van William Burroughs Jr. of de bijna complete Kinky Friedman-bibliotheek) of de boeken waarvan ik vermoed dat Bob Dylan er heel misschien wel in te vinden is...
Ik heb helemaal geen tijd om deze blog bij te houden of om muziek te luisteren. Ik moet lezen!


Dylan kort #1249

Setlists: 11 april, 12 april, 13 april.
Afbeelding: Dagblad van het Noorden van 11 april. [met dank aan Hans]
In De Volkskrant van 12 april is in een recensie van het album This Wild Willing van Glen Hansard sprake van "aaibare liedjes in de traditie van de jonge Bob Dylan en Van Morrison". Zie ook hier. Aaibaar? Werkelijk? Waar en hoe dan? [met dank aan Hans]
Ook in de aankondiging van een concert van Hansard is Bob Dylan te vinden, zie hier.
Record Store Day: in Met Het Oog Op Morgen van 13 april tussen 23:00 en 0:00 uur praat Gijsbert Kamer over Record Store Day (vanaf 15:30). Hij praat onder andere over de Blood On The Tracks-testpersing en draait "If You See Her, Say Hello". Luisteren kan hier. [met dank aan Hans en Peter]
Mojo tentoonstelling: "er zijn historische live-beelden te zien van bijvoorbeeld Bob Dylan, The Rolling Stones en David Bowie in de Kuip." [zie hier] Dat maakt nieuwsgierig. Gaat het om de bekende beelden van het Polygoon-journaal, of andere beelden?
In de uitzending van Een Vandaag van 13 april zit een reportage over de tentoonstelling. In deze reportage is een flits van Dylans optreden in 1978 te zien: Polygoon-beelden. [met dank aan Peter]
De Klas van 14 april: Matthijs van Nieuwkerk haalt Bob Dylan aan, zie hier. [met dank aan Peter]
Jan van Ditmarsch (Music on Vinyl): "In 2009 mocht ik ze zelf opnieuw uitbrengen op vinyl. Dat is toch kippenvel?", zie hier.
Nashville Syline 50 jaar, zie hier.
"Eigen podium Bob Dylan", zie hier.

de Blood On The Tracks testpersing

Toen in november vorig jaar More Blood, More Tracks uitkwam, ontbrak er naar mijn smaak één ding aan deze geweldige box: een kopie van de testpersing van Blood On The Tracks. Vandaag is dat rechtgezet, in het kader van Record Store Day heeft Sony / Columbia een kopie van die befaamde testpersing op de markt gebracht in een beperkte oplage.
Het voelt nog wat onwerkelijk: een zwarte schijf draait rondjes onder de naald en uit de boxen klinkt de testpersing van Blood On The Tracks. Dit is hoe Blood On The Tracks - naar mijn smaak - moet klinken. Hoe mooi ik de reguliere versie van dit album ook vind, hoe blij ik ook ben met More Blood, More Tracks, de testpersing is het neusje van de Blood On The Tracks-zalm.
En nee, de muziek op deze testpersing is niet samen te stellen door een aantal songs van More Blood, More Tracks te herschikken. Met name "Idiot Wind" op deze testpersing zal voor de More Blood, More Tracks-eigenaar een openbaring zijn. Deze versie van een van Dylans grote songs is niet op het veertiende deel van The Bootleg Series te vinden.
De voor Record Store Day uitgegeven kopie van de testpersing is ook werkelijk een kopie van een testpersing. Wanneer je naar de nieuwe uitgave luistert hoor je hier en daar een spatje, een tikje afkomstig van de bron, van de testpersing die is gebruikt voor het maken van deze nieuwe elpee. Blijkbaar kon platenmaatschappij Sony / Columbia niet beschikken over de tape die ooit gebruikt is voor het maken van de originele testpersing tijdens het maken van deze Record Store Day-uitgave. Laat niemand zich hierdoor tegenhouden om deze elpee te kopen. Voor grofweg drie tientjes krijg je een van de meest intrigerende stukken muziek die er in de 20ste eeuw is opgenomen.
Haast je dus naar de dichtstbijzijnde platenzaak om vandaag nog, op Record Store Day, (de kopie van) de testpersing van Blood On The Tracks aan te schaffen.
Het zal je oren een plezier doen.

Nettie Moore (2006) - door Jochen Markhorst

Nettie Moore (2006)

In 1986 gaat John Fogerty voor het eerst sinds Creedence Clearwater Revival weer op tournee, ter promotie van zijn zojuist verschenen solo-album Eye Of The Zombie. Hij rekruteert dezelfde musici die hem in de studio hebben bijgestaan, plus nog een paar muzikanten. Het eerste optreden is in Memphis.

“Ik vond het fantastisch om in Memphis te zijn, vanwege alle geweldige muziek daar. De dag voor het concert waren we in Handy Park, bij het standbeeld van W.C. Handy. En een van die gasten van mijn nieuwe band vroeg: ‘Wie was W.C. Handy?’
Als je op dat moment het tekstballonnetje boven mijn hoofd had kunnen zien, dan had je gelezen: Man, we in trouble now!
(John Fogerty, Fortunate Son, 2015)  

De ontsteltenis van Fogerty is navoelbaar. William Christopher Handy, de ‘vader van de blues’, de man die "St. Louis Blues", "Beale Street Blues" en vooral "Memphis Blues", de eerste song met het woord ‘blues’ erin, heeft geschreven, de vader van alle blueslegendes uit de twintigste eeuw en grootvader van Elvis, Buddy Holly en vooruit, Bob Dylan… en dan heeft zijn nieuwe band, de mannen die zijn muziek moeten spelen, die professionele muzikanten zijn, nog nooit van W.C. Handy gehoord.
Het wordt dan ook geen onverdeeld succes, die tour. Fogerty refereert aan die tijd als another dark period in my life.

Handy (1873-1958), een uiterst getalenteerde muzikant en intelligente schrijver, publiceert in 1941 zijn prachtige autobiografie Father Of The Blues. Het werk schildert meesterlijk een Amerika dat inmiddels is verdwenen, maar de liedcomponist  maakt ook inzichtelijk hoe hij tot zijn songs komt. Zoals het verhaal bij "Yellow Dog Blues". Dat begint in 1903, als Handy met zijn band door Mississippi tourt en op station Tutwiler negen uur moet wachten op de volgende trein.

“Een magere, atletische neger naast me begon aan een gitaar te plukken terwijl ik lag te slapen. Zijn kleren waren lompen; zijn voeten staken door zijn schoenen. Zijn gezicht had iets van een eeuwenoude droefheid. Tijdens het spelen drukte hij een mes op de snaren van de gitaar op een manier die populair is bij Hawaïaanse gitaristen, die daarvoor stalen staafjes gebruiken. Het effect was onvergetelijk. Zijn lied trof me als de bliksem.
Goin’ where the Southern cross’ the Dog.
De zanger herhaalde die regel drie keer en begeleidde zichzelf op de gitaar met de vreemdste muziek die ik ooit had gehoord. Het deuntje bleef in mijn gedachten. Toen de zanger pauzeerde, leunde ik voorover en vroeg hem wat de woorden betekenden.”

Geamuseerd legt de ‘Zuidelijke neger’ hem uit dat hij het over het stadje Moorhead heeft, daar waar de noord-zuidspoorlijn de oost-westspoorlijn kruist, bijgenaamd de Southern en de Yellow Dog.

Handy begaat een zakelijke flater als hij de rechten voor "Memphis Blues" verkoopt voor $100, en maakt die fout niet nog een keer als hij, tien jaar na die memorabele ontmoeting in Tutwiler, "Yellow Dog Blues" uitbrengt. In hoofdstuk 14, Pace & Handy – Setting A Pace, vertelt hij smakelijk hoe dat lied alles verandert. Hij heeft vijftig dollar nodig, kan het thuis niet bij elkaar schrapen en moet het ergens lenen. Bij terugkeer ligt er een envelop en ik zag dat er een cheque van zevenduizend dollar in zat. Dat moet een vergissing zijn. Maar dan ziet hij dat het is uitgeschreven aan zijn muziekuitgeverijtje, Pace & Handy Music Co. “En toen zag ik het aantal Yellow Dog platen dat was verkocht – ongelooflijk!” De daaruit voortvloeiende vraag naar de bladmuziek voor "Yellow Dog Blues" slaat alles: meer dan honderdduizend exemplaren. Het geld dat daarna binnenstroomt doet die eerste cheque verbleken. En dat allemaal, weet W.C. Handy, dankzij die ene regel die hij die improviserende gitaarspeler die avond in Tutwiler hoorde zingen: ‘Down where the Southern cross the Dog’.

Een intrigerend raadsel blijft trouwens de identiteit van die ‘lean, loose-jointed Negro´, die dan de feitelijke father of the blues zou zijn. Charley Patton is een kandidaat, evenals de legendarische Henry Sloan.

Zo’n honderd jaar later brengt de beroemdste kleinzoon van the father of the blues, Bob Dylan, een saluut in een van zijn meest fascinerende liedjes van de eenentwintigste eeuw, in "Nettie Moore";

I'm going where the Southern crosses the Yellow Dog
Get away from these demagogues
And these bad luck women stick like glue
It's either one or the other or neither of the two

… zoals dat hele monumentale lied, en eigenlijk het hele album Modern Times, een diepe reverence naar de bronnen van Dylans eigen muziek is. Dat begint al met de keus voor de bezongene. Het refrein en de eerste twee regels daarvan leent Dylan uit "The Little White Cottage, or Gentle Nettie Moore" uit 1857, geschreven door Marshall S. Pike en vooral James S. Pierpont (de componist ook van "Jingle Bells"). Dylan kent het ongetwijfeld van Roy Rogers, die het lied in 1934 opneemt ("Gentle Nettie Moore").

In dit Yellow Dog-couplet echoën bluesklassiekers als "Born Under A Bad Sign" en "It Hurts Me Too" (‘But you love him and stick to him like glue’) door, bijvoorbeeld. Het volgende couplet:

She says, "look out daddy, don't want you to tear your pants.
You can get wrecked in this dance."
They say whiskey will kill ya, but I don't think it will
I'm riding with you to the top of the hill.

…parafraseert de oude (vermoedelijk negentiende eeuw) folksong "The Moonshiner" (‘If whiskey don't kill me, I don't know what will’), alsmede een novelty kersthitje uit 1955, "Nuttin’ For Christmas" (‘I did a dance on Mommy's plants, climbed a tree and tore my pants’) en een ballade uit de Amerikaanse Burgeroorlog, "Two Soldiers",  het lied dat Dylan ook heeft opgenomen voor World Gone Wrong (‘Straight was the track to the top of the hill’). Of misschien wel "Top Of The Hill" uit 2004 van Tom Waits (‘Get me on the ride up / I’m on the top of the hill’). Gezien de opening van de song, ‘Lost John sitting on a railroad track’, ligt overigens meer de negentiende-eeuwse bluesballad "Railroad Bill" voor de hand als inspiratie (‘Railroad Bill live way up on the Railroad Hill, ride, ride, ride’).

Die openingsregel zelf is meteen ook de eerste W.C. Handy-connectie van de song;

Lost John sittin’ on a railroad track
Something’s out of whack
Blues this morning falling down like hail
Gonna leave a greasy trail

Remix Street Legal: kwestie van opoffering - door Hans Altena

Beste Tom, het wonder is geschied, ik heb een rondedansje gemaakt gisternacht na het beluisteren van Street Legal versie 2019 op vinyl. Maar tijdens het afdraaien waren er toch momenten geweest dat ik iets miste, alsof deze remix, want dat is het volgens mij, ook een kleine aderlating betekende ondanks de vele verbeteringen, waarover straks meer.
Dat het een remix betreft en niet alleen een remaster hoor je aan details als bijvoorbeeld: de mandoline in "Señor" is naar de achtergrond 'verdwenen', zou ik haast zeggen, wat het gemis oplevert van een prachtig, hoewel wat voorspelbaar romantisch Desire-motiefje, maar je krijgt er heel veel voor terug: de mooiste editie, waarin de dreiging beter uitkomt.
Geschiedvervalsing? Ja, alleen staat daar tegenover dat destijds tijdens de opnames en vervaardiging van de elpee van productie weinig sprake was door tijdgebrek en problemen van de studio, wat leidde tot een bedompt geluid waar de overvolle instrumentatie streed om de voorgang met onevenwichtige steeds wisselende verhoudingen, waarbij de stem van Dylan de grote verliezer was, vaak zelfs bijna wegviel vooral in het eerste nummer.
Moeten we dan concluderen dat hierin de hand van producer Don DeVito te herkennen is? Baseert deze editie zich op die van 1999? De overgang tussen "Señor" en "True Love" lijkt daarop te wijzen, ze gaan niet helemaal in elkaar over, en "Changing of the Guards" klinkt enigszins hetzelfde en is haast even lang. Toch herinner ik me vaag zijn remix als schel, de instrumenten te zeer van elkaar geïsoleerd, steriel, "New Pony" rammelde toen nog, en Dylans stem was evenwichtiger dan in 78 weergegeven, maar toch te weinig up front, zoals hier bij de nieuwe persing gelukkig wel het geval is, hoewel in het geval van "Is Your Love in Vain" met iets minder echte winst (dit nummer is een vreemde eend in de bijt wat remix betreft, je hebt gelijk Tom, al waardeer ik de aanpak ervan, ik heb het er nog over). Mogelijk heeft het remasteren (ik vermoed van Steve Berkowitz als ik de dead wax aanduidingen zie) een grote rol gespeeld in ieder geval.
De plaat klinkt subliem, helder en warm als nooit tevoren, met als grote winnaars, "Changing of the Guards" (scherp als een dolk eindelijk), "New Pony" (sompige blues ten top), "Señor" (hoe is het mogelijk, want die leed het minst onder de slechte mix en mastering), "We Better Talk This Over" (is dit 1966?) en "Where Are You Tonight" (nog gloedvoller). Maar over de hele linie wordt gescoord. Vooral de stemmen, ook die van de achtergrondzangeressen, komen beter naar voren, levensecht, met een optimale nuance, waarbij opvalt hoe nu de samenzang niet meer schuurt en botst, wat vooral fijn werkt in "No Time To Think"! In "Is Your Love in Vain" blijkt ineens sprake van een soort synchroon duet, de vrouwenzang een duidelijke fluister vlak achter Dylan, heel mooi en sensueel. De koren zijn nu vol soul. Dylans zang vertoont meer gelijkenis met zijn messcherpe voordracht tijdens Hard Rain, en nu de mist van de slechte opnamen bijna geheel is opgetrokken heeft zijn intonatie niet meer dat zeurderige van zelfmedelijden wat her en der optrad, zoals bij het eindelijk goed te verteren "Baby Stop Crying". In "Is Your Love in Vain" waar de stem net iets teveel naar achteren gemixt blijft, hoor je toch veel meer de ironie en de karakteristieke timing, dit ook omdat de wat lompe ritmegitaar bijna niet meer te horen is, wat het nummer meer grandeur geeft, ook omdat het orgel samen met de sax tot iets majestueus zijn geworden.
Met dit laatste beantwoord ik tegelijk jouw in zekere zin toch terechte kritiek op de behandeling van dit nummer, maar nee ik noem het geen soep, eerder een min of meer geslaagde poging een reminiscentie op te wekken aan het kwikzilveren geluid van Blonde on Blonde, al is het even wennen al dat gerommel van de muzikanten te moeten missen (jouw befaamde Dylanrammel) en wordt het klankbeeld inderdaad wat vager.
Mixen en remixen betekent altijd opoffering van het ene voor het andere, ik heb er zelf mee te maken gehad, boost je het ene, komt het andere in verdrukking, bovendien moet je zorgen voor een geleidelijke overgang van het ene accent naar het andere, waar je dan weer tegen mag zondigen als dat een verrassingselement oplevert. Bij Street Legal 2019 worden meestal de goede keuzes gemaakt. Ik noemde al het verkiezen van de sax (overal een glansrol nu), gitaar (perfect in "Where Are You Tonight", iets te zacht misschien in "Changing") en piano boven de mandoline in het nu echt zich als een van de grootste duistere meesterwerkjes van Dylan bewijzende lied. Toegegeven, de piano klinkt niet meer zo natuurlijk uit als in de analoge mix, maar het ritmische karakter, zoals in het nu werkelijk zich als wervelend bewijzende "No Time To Think", komt stukke beter uit.
Eind conclusie, want iedereen moet zelf maar gaan genieten van alle veranderde details (luister naar de percussie, de stuwende bas), men is er in geslaagd een echt totaal geluid te creëren dat inzichtelijk, dynamisch en tegelijk onvermoed strak is (ondanks de heerlijke fouten die bij Dylan horen) en bovendien gevoelvol: hier niet een vermoeide plaat van een om zijn echtscheiding treurende ster op retour, nee, een duizelingwekkende inkijk in de ziel van een wereld op drift, een ontroerende boodschap van een in zijn hart geraakte dichter die een visioen heeft van een brandende wereld en daaraan voorbij probeert te kijken...
Ja, het heeft me tot tranen geroerd maar ook blij gemaakt deze rerelease! En ik luister met meer plezier naar mijn oude plaat, want de fouten daarvan zijn goedgemaakt, en de mooie aspecten daarvan laten zich makkelijker koesteren...

groet hans altena

Bob Dylan in Praag (7, 8 en 9 april); een tweede e-mail - door Rolf Scholten

Hoi Ruud,

In de vorige mail schreef ik dat ik Bob in de passage van Lucerna voorbij had zien komen. Dat was op de zondag. Bob was klaar met soundchecken en liep rustig naar de uitgang, omringd door bodyguards.
Jij schreef : Mooi, mooi, mooi, maar geen foto van Bob? Je rolletje was toch niet vol? Je stond notabene op hem te wachten, het was dus geen verrassing.

Maandag was het minder rustig. Een uur voor het begin van het concert zag ik Bob aankomen met de auto en heb op afstand wat foto's genomen. De foto's zijn heel erg slecht, maar geven een impressie. Bob wordt ditmaal bijna geheel afgeschermd door de bodyguards.

foto 1 : ingang van de passage van Lucerna. Voor de ingang één van de zwarte auto's waarmee Bob en de bandleden vervoerd worden. Chauffeur en security staan bij de auto.
foto 2 : ingang van de passage van Lucerna. Bob moet dan 20 meter de passage in. Links is dan een deur waar Bob naar binnen gaat.
foto 3 : aankomst van Bob. Bob heeft een groene jas aan met capuchon, draagt een blauwe broek en heeft een zonnebril op. Bob wordt afgeschermd door de security.
Een jongen met een Bob Dylan pet op wordt door een bodyguard in de gaten gehouden.
foto 4 : Bob gaat de passage in. Op de foto is alleen een stukje van de groene capuchon en zijn neus zichtbaar.
foto 5 : Bob verdwijnt in de passage. Alleen de achterkant van de groene capuchon is zichtbaar.
foto 6 : Het laatste moment voordat Bob van het toneel verdwijnt. Zoals de website van Bill Pagel vermeld : After song 20 Bob left stage without lights and bow, band starting "Just Like Tom Thumbs Blues" and played it instrumental, one musician after another left stage, first Donnie, then Charlie, then Tony and George finished with his drum alone.
Ja, dat was een raar einde. Ik denk dat Bob tijd wou rekken, zodat hij ongezien door de passage naar zijn hotel kon gaan.
In de middag had ik in de passage een stukje van de soundcheck gehoord. De bandleden speelden "Just Like Tom Thums Blues ".
foto 7 : Bob has left the building.

De foto's heb ik bijgevoegd,

Groeten,

Rolf








Dylan kort #1248

Boven een wat grotere / betere foto van de RTR-box dan de foto's die ik eerder op de blog plaatste [met dank aan Rob]
Setlists: 7 april, 8 april, 9 april.
Blood On The Tracks wordt uitgebracht als een zogenaamde One Step-persing door Mobile Fidelity Sound Lab. De plaat kan voorlopig alleen telefonisch besteld worden bij Music Direct, zie hier. Meer over One Step staat hier. [met dank aan Tom]
Bert Hadders is een muzikant die vaak in het Gronings zingt. Afgelopen weekend kreeg hij de K. ter Laan Prijs kreeg uitgereikt, een jaarlijkse cultuurprijs voor iemand die zich verdienstelijk heeft gemaakt op het gebied van de Groninger taal en cultuur. Op de meest recente plaat van Bert Hadders - Kokeleko - een plaat die hij samen maakte met gitarist Joost Dijkema, staat het nummer "De Ainzoame Dood Van Okke Kluun". (Meer over Okke Kluun staat hier) Die titel doet natuurlijk erg denken aan Dylans titel "The Lonesome Death Of Hattie Carroll". Hans heeft Bert Hadders gevraagd of dit toeval is of niet. Het is geen toeval.
Er is meer: op het album De Coöperoazie (2012) staat het nummer "Reünie in Sodom". Dit nummer gaat over een fictief bandje dat na 23 jaar weer eens samen optreedt en de tekst eindigt met: "The Times They Are Changin' ...".
Het nummer "De Ainzoame Dood Van Okke Kluun" kan hier beluisterd worden. "Reünie in Sodom" staat hier. [met dank aan Hans]
Dichters & Co, 11 april in Schoorl, over Bob Dylan, zie hier.
"Bob Dylans whiskeydistilleerderij opent in 2020", zie hier. Zie ook hier en hier.


Nashville Skyline 50 jaar

Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat Nashville Skyline uitkwam. de Dylan-wereld viert feest & draait Nashville Skyline. Ik snap dat, ik doe mee.
Toch klopt het niet helemaal. Ja, Nashville Skyline lag op 9 april 1969 in de winkels, maar niet hier. Dat was in Amerika. Alle niet-Amerikaanse Dylan-liefhebbers moesten nog wat langer wachten voor ze Nashville Skyline konden draaien. In Nederland verschijnt Nashville Skyline in de week van 21 april, dus zo'n twee weken na de Amerikaanse release. Toch is het voor menig Nederlands Dylan-liefhebber mogelijk geweest om het album al te horen voor het in de winkels lag. Op zondag 20 april 1969 werd het album in z'n geheel gedraaid in de Kid Jensen Underground Show op Radio Luxemburg.
Hoeveel Dylan-liefhebbers heb die zondag met hun oor aan de radio gekluisterd gezeten om al vast iets op te vangen van het nieuwe album? Veel, zo stel ik mij voor. Hoeveel jonge Dylan-liefhebbers moesten weken lang hun zakgeld aan de kant leggen, misschien wel extra klusjes doen om aan geld te komen zodat ze weken, misschien wel maanden na die 20ste april Nashville Skyline eindelijk, eindelijk, eindelijk konden kopen?
Waar is de goede tijd gebleven dat een nieuw album integraal op de radio werd gedraaid? Waar is de tijd gebleven dat een elpee een bezit was dat je mee naar feestjes nam, dat je deelde met vrienden en gelijkgestemden?
Zou Nick Cave vroeger ook Nashville Skyline onder zijn arm hebben gestoken wanneer hij naar een feestje ging? Ik las ooit dat Cave in iedere stad een platenzaak opzoekt en Nashville Skyline koopt. In zijn huis moeten vele Nashville Skylines staan.
Het is een mooi verhaal. Ik ben ergens wel jaloers op het verhaal van Nick Cave, of het nou waar is of niet doet er niet zo veel toe. Kun je ooit genoeg Nashville Skyline is huis halen? Als je van reizen houdt niet, als ik Nick Cave mag geloven.
Ik associeer Nashville Skyline vaak met het voorjaar, april of zo. Ik denk dat dat meer met de hoes dan met de releasedatum van het album te maken heeft. Als ik er over nadenk is dat vreemd. Ja, er is een strak blauwe lucht achter Dylan te zien, maar ook, in de rechter bovenhoek enkele kale takken. De foto is gemaakt op een moment dat er geen blad aan de boom zit! Niks voorjaar dus.

Hoe vaak heb ik de hoes van Nashville Skyline al gezien? Vaak en dan vooral die iconische foto op de voorzijde, gemaakt door Elliott Landy. Het gekke is dat ik in die foto vaak het play-icoontje zie, het driehoekje dat symbool staat voor afspelen - de driehoek blauwe lucht tussen Dylans rechterarm, lijf en hoofd -, maar zelden valt mij de weerspiegeling van diezelfde rechter arm in de kast van de gitaar op.
Dat die hoes ook prijswinnende liner notes heeft vergeet ik vaak. Dom, want die liner notes van de hand van Johnny Cash mogen er zeker wezen. Ze beginnen zo:

There are those who do not imitate, 
Who cannot imitate
But then there are those who emulate
At times, to expand further the light
Of an original glow.

Het mooie aan deze opening is dat Cash zegt dat Bob Dylan niet kan imiteren. Het is geen keuze om origineel te zijn, aldus Cash, hij kan simpelweg niet anders.
Diezelfde Johnny Cash staat natuurlijk ook helemaal aan het begin van Nashville Skyline, op de openingstrack "Girl From The North Country" en hoewel ik Nashville Skyline vanavond inmiddels twee gedraaid heb, begin ik gewoon nog een keertje vooraan, bij dat duet. Bij "Girl From The North Country".
Je kunt nooit genoeg Nashville Skylines in huis hebben. Dat mag je zo letterlijk of figuurlijk nemen als jou past. Maar genoeg is het nooit.


Street-Legal, morgen een nieuw exemplaar, nu al vast wat gedachten - door Hans Altena

Beste Tom, als er één album van Dylan is dat echt onterecht is verfoeid, (ik kijk naar jou Greil Marcus met je shit), dan is het in mijn ogen Dylans derde meesterwerk van de zeventiger jaren. Grappig is hoe zelfs een vergelijking kan worden getrokken met de derde uit de befaamde zestiger jaren trilogie: Blonde on Blonde. Want hoewel met Street Legal weer een nieuwe sound wordt neergezet, die zich zelfs moeilijk laat vergelijken met wat dan ook in zijn verdere oeuvre, gek genoeg bevat het elementen die, voor het eerst bij de Bard, een duidelijke verwijzing naar vroeger zijn: het orgeltje en 'that thin mercury sound', maar dat allemaal in een groots orkestraal verband, terwijl de nadruk dit keer meer ligt op de saxofoon en, eveneens een primeur, de soul/gospel backing, bovendien klinkt de piano bijvoorbeeld niet bluesy maar eerder klassiek.
De vergelijking wordt al gauw door critici getrokken met de Vegas sound van Presley, en dit dan in negatieve zin, alsof de backing band van Presley destijds niet bestond uit de crème de la crème en naast het obligaat brengen van kitscherige werk kon rocken met een country twang als geen ander... Dat Elvis' dood Dylan heftig raakte, zodat hij een week lang zweeg tegen iedereen, iets dat nu niet meer zou opvallen, is  zeker en het is daarom niet toevallig dat zijn outfit tijdens de tour van '78 soms leek op die van de King, en ook bij het maken van deze elpee zal hij niet uit de gedachten geweest zijn en verwijzingen naar de 'Elvis in Memphis' platen zijn te vinden. Toch reageert Dylan furieus op deze denigrerend bedoelde bestempeling van Vegasstijl, en terecht, want zijn big band sound laat zich moeilijk vergelijken met welke dan ook. Bruce Springsteen imitatie dan, vanwege de saxofoon? Belachelijk, want de fenomenale Steve Douglas van Spector faam blaast totaal anders, melodieuzer zou ik zeggen, minder vet of R&B. Neil Diamond? Er komt geen orkest aan te pas, hoewel sommige recensenten het hebben over 'strings', terwijl de geniale multi-instrumentalist Mansfield naast mandoline en dergelijke gewoon één viool speelt, hartverscheurend, wat dan direct een van de weinige linken naar voorganger Desire is, en het klinkt allemaal gewoon Dylanesk rauw, pas bij Slow Train Coming zou voor het eerst een gepolijste plaat van hem verschijnen.
Tekstueel lijkt Dylan op het eerste gezicht terug te grijpen op zijn zestiger jaren surrealisme, maar de taal is minder van de straat en eerder symbolisch, allegorisch, en de tijd is minder rijp voor dergelijk literair vuurwerk, punk en disco hebben de muziekwereld voor even van haar verstand beroofd lijkt het, hoewel de new wave in Europa al klaar stond om toch weer intellectuele avant garde te brengen, maar in ieder geval, in Amerika zitten ze niet echt te wachten op de duistere, moeilijk te doorgronden teksten van "Changing of the Guards", "Where Are You Tonight", "Señor" en het zwaar onderschatte "No Time to Think", waarover de zuurpruimen bijvoorbeeld zeggen dat de opsommingen daarin zonder verband zijn, wat ik waag te bestrijden, bovendien vind ik de melodie en cadans simpelweg heerlijk, de zang fenomenaal, probeer het maar na te doen, volgens mij bestaan er geen covers van deze song die ik als het slimme zusje van "Changing of the Guards" beschouw: ze lijken veelomvattend het leven van Dylan tot dan te schilderen.
Hoewel ik de trilogie van 65/66 blijf prefereren, is Street Legal de plaat die me het meest emotioneel raakt van Dylan, meer zelfs dan het veel gestileerdere Blood on the Tracks en het diep romantische Desire, het levert een ontluisterende blik op een wanhopige, verloren ziel die toch blijft zoeken naar een verlossing. Het album kwam ook nog eens uit in een zeer zwarte periode van mijn eigen leven, dus ik kon me er heel makkelijk mee identificeren. Waar Blood on the Tracks de breuk met mijn eerste grote liefde bezong, daar beschreef Street Legal in alles de dagen waarin de toekomst er op gemaakt leek mijn dromen te verwoesten: de invloed van de zestiger jaren kwijnde definitief weg, politiek won rechts steeds meer aan terrein en werd links of te radicaal of te nikszeggend, een nucleaire oorlog leek nabij, terrorisme sloeg overal toe op een gruwelijke, vele doden eisende wijze die pas bij 9/11 zou worden overtroffen, ik was dakloos en zonder werk, sliep in kraakpanden met junks, bij vrienden en soms zelfs bij mijn ouders, hoewel ik daar ooit bij weg was gelopen vanwege de mishandeling. Kortom, steeds wanneer ik ergens Street Legal hoorde, leek het de soundtrack van mijn leven te leveren, iets waar Dylan bij mij heel vaak in slaagde, en de slechte geluidskwaliteit kon me weinig schelen, het gaf er een Basement tintje aan, beweerde ik vergoelijkend.
Toen ik dertig gulden of zo bij elkaar had geschraapt om in Rotterdam mijn held te aanschouwen en nummers van Street Legal live te horen, en ik die gaf aan een vriend die de kaartjes zou gaan kopen, ik lag zelf even ziek in bed, werd de poen besteed aan zijn heroïnebehoefte, kortom treurnis troef, ik moet er nu haast om lachen, zo dwaas was het.
Pas in '84 kwam ik in de gelegenheid Street Legal zelf te kopen, en toen raakte ik toch een beetje in de war van het bedompte geluid en het soms haast wegvallen van de stem, ik zette Infidels vaker op, ook omdat die mij minder herinnerde aan de ellende, die nog niet voorbij was maar toch draaglijker, ik had een flatje en werk, geestdodend, dat wel, maar ik overleefde zo wat makkelijker.
De 1999 remaster op CD beluisterde ik daarom hoopvol in de winkel, als vinylfanaat heb ik me nooit gewaagd aan dat medium maar ik hoopte dat er toch een versie van op een elpee zou verschijnen, en al kon ik horen dat een stuk of wat problemen opgelost waren in deze remaster, het klonk allemaal schril, de instrumenten misten verband met elkaar in een helderheid die steriel klonk, terwijl die samenhang, die warmte, juist de kwaliteit waren geweest van de eerste uitgave. Ook de zang, met die eerste tekenen van verval zo op het gemoed werkend, leek naar de achtergrond verdrongen, wel evenwichtiger weergegeven, maar haast overstemd door bas en drums.
En nu verschijnt er dus een nog andere remaster en donder en bliksem: op vinyl! Vrijdag haalde ik hem direct bij Joep, mijn zeer betrouwbare en gemoedelijke platenboer uit Ede. Kon hem direct terugbrengen: schroot. Hij durfde hem niet nog eens te bestellen op grond van wat hij zag. Maar het liet me niet los, en toen ik jouw voorlopige recensie las dacht ik, kom, ik probeer het toch nog eens, morgen komt hij... en dan hoop ik eveneens op minstens jouw gematigde enthousiasme, al zal ik waarschijnlijk niet mijn oude exemplaar weg doen, hoewel het wel mijn gewoonte is, want ik houd niet zoals jij van meerdere versies van hetzelfde album in huis, ik behoud enkel de beste, de rest geef ik weg...
Kortom, je hoort nog van me!
groet
hans altena

de hoezen #16 - door Patrick Roefflaer

19 – Desire
Uitgebracht: 19 januari 1976
Fotograaf : Ken Regan
Fotograaf achterzijde: Ruth Bernal
Collage: Carl Barile
Hoesteksten: Allen Ginsberg & Bob Dylan
Art-director : John Berg


In boeken of websites over elpeehoezen staat de hoes van Desire vaak afgebeeld naast het titelloze solodebuut van John Phillips (1). Vaak is daarbij sprake van plagiaat of parodie.

Er zijn inderdaad nogal wat overeenkomsten tussen de portretten van Dylan en die van de ex leider van The Mamas and the Papas: op beide hoezen zien we het profiel van de zanger die naar rechts kijkt. Beiden dragen een grijze vilten hoed, een sjaal en een jas met een kraag van bont.

Teveel om toevallig te zijn?

John Berg, die instond voor de vormgeving van de Desire hoes, ontkent nochtans ten stelligste dat er sprake is van beïnvloeding: ‘Nee. Ik heb die [hoes van John Phillips] zelfs nooit gezien. Ik kan me niet inbeelden hoe ik iets zou kunnen plagiëren dat ik nooit eerder heb gezien.’ 

Dus is Dylan verantwoordelijk. Hij koos immers de foto.

The Rolling Thunder Revue
In juni 1975 verhuist Dylan weer naar New York, om zich voor te bereiden op een nieuwe tournee. Hij heeft echter geen zin in de grootschalige aanpak van die met The Band in 1974 (zie Before the Flood). Daarom heeft hij een geheel nieuw concept bedacht. Hij wil een rondtrekkende show op poten zetten, waarmee hij overal terecht kan, zonder veel publiciteit: in kleine concertzalen of zelfs in koffiehuizen. De kern van de Rolling Thunder Revue is een vaste band. In elke stad die de Revue aandoet, kunnen zich dan artiesten melden om mee te spelen.

Voor de vormgeving van het concept doet Dylan beroep op Jacques Levy, een New Yorkse schrijver en dramaturg. Levy schreef en regisseerde de schandaalmusical Oh Calcutta! en werkte met Roger McGuinn samen aan twee dozijn nummers voor The Byrds, waaronder ‘Chestnut Mare’. Dylan was blijkbaar onder de indruk van het resultaat want van de negen songs op Desire, heeft hij er zeven samen met Levy geschreven.

Levy ontwerpt een decor dat de Revue het aanzien geeft van een ouderwetse variétéshow. Zodra het gele toneeldoek, bedrukt met circusletters, omhoog gaat, zie je een groep zigeunerachtige muzikanten op een groot tapijt. “Ik kon het allemaal erg theatraal maken,” verklaart Levy. “Aan het begin van de avond liet ik de hele band opkomen en iedereen deed een nummer. Ondertussen, tussen de nummers in, zette ik alles in een schaduwachtig blauw. Er kwamen mensen op en er gingen mensen af.”
De setlist wordt opgebouwd naar een grote finale – het optreden van Dylan zelf - gevolgd door de toegiften met de hele bende samen op het podium.

Zo’n spektakel leent zich uitstekend voor een verfilming. Dylan huurt dan ook twee professionele filmploegen in die alle optredens filmen.

Maar ook tijdens repetities en informele sessies draaien de camera’s. Het wordt snel duidelijk dat Bob een film in zijn hoofd heeft die veel meer zou omvatten dan een simpele concertregistratie. Het moet een Fellini-achtig kunstwerk worden, waarbij Bob, zijn vrouw en zijn vrienden dramatische scènes spelen. Hij neemt Sam Shepard in dienst om een script te schrijven: “Er hoeft geen samenhang in te zitten,” is de opdracht.  “Eén derde van de film is geïmproviseerd, één derde staat vast en één derde is puur geluk.”  De jonge toneelregisseur weet niet goed wat hij daarmee moet en verklaart achteraf: “We schreven uiteindelijk helemaal geen script.” In plaats daarvan houdt Shepard een dagboek bij (2).
Zoals te verwachten is de vier uur durende film, Renaldo And Clara, dan ook behoorlijk chaotisch.

Op Halloween, 30 oktober 1975 gaat de Rolling Thunder Revue van start, met een show in Plymouth, Massachusetts. Helemaal volgens Bobs bedoeling, is het War Memorial Auditorium een zaaltje waar slechts 1800 toeschouwers in kunnen, in een stad waar zelden artiesten van naam komen.
De locatie is echter niet toevallig gekozen: Plymouth is de plaats waar in 1620 het schip de Mayflower het anker uitgooide, zodat de eerste Europese pelgrims voet aan land konden zetten. Dat was de eerste stap naar de Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten, op 4 juli 1776 – een gebeurtenis waarvan de 200ste verjaardag uitbundig zal worden gevierd wanneer de film zal verschijnen. (Al valt dat tegen, want de première zal uiteindelijk pas plaatsvinden in januari 1978).

De eerste draaidag voor de film begint op 31 oktober, met wat geïmproviseerde scenes op de locatie. Dylan en zijn gezelschap (Roger McGuinn, Bobby Neuwirth, Ramblin' Jack Elliot en een bebaarde man met cowboyhoed) doen – enigszins voorspelbaar – alsof ze met een bootje aan land komen. Daarna brengen ze een bezoek aan de Mayflower II (een replica van de originele boot), de befaamde Plymouth Rock en het Memorial State Park.
De foto die de hoes siert is, in dat parkje, gemaakt door Ken Regan.

Ken Regan
Ter gelegenheid van de uitgave van zijn All Access: The Rock 'n' Roll Photography of Ken Regan in 2011, verklapte de fotograaf aan Sean Fennessey hoe hij de enige officiële fotograaf werd van de Rolling Thunder Revue (1975-76).

‘Dat kwam door (promotor) Bill Graham. Ik werkte voor wat tijdschriften en Time belde me op: "We willen iets doen over Bob Dylan. Hij gaat op tournee met zijn band en zo te horen is het de laatste tournee met The Band." Ik zei: Ik weet niet of dat gaat lukken. Bob staat erg op zijn privacy […], maar ik zal zien wat ik kan doen.’
Hij belt Bill Graham op. Die toont wat foto’s van Ken aan Dylan en die geeft zijn toestemming.
‘Dus zond Time me naar Chicago. Bill was er en die stelde me voor aan de hoge pieten daar. Tenslotte mocht ik bij Bob komen. Die was vriendelijk en zei dat hij mijn foto’s leuk vond. “Loop me niet voor de voeten,” zei hij. “Maak foto’s zoveel je wilt van al wie op de scène staat, maar backstage is taboe.” Prima voor mij.
Die eerste avond, stond ik in de coulissen, mijn best te doen om uit zijn zicht te blijven. Fantastische ervaring.
Ik ben altijd op zoek naar een nieuwe invalshoek en dacht wat foto’s van het publiek te maken. Op de tweede rij zag ik een dame van in zestig – grijs haar en een bril op – en ze was aan het springen en applaudisseren. Het werd een prachtige foto, omdat ze omringd werd door allemaal jongeren.
De volgende avond zag ik Bill, die me vertelde dat Bob niets gezegd had en dat het dus wel goed zat. Ik vroeg hem naar die vrouw in de tweede rij. Hij riep: "Heb je haar gefotografeerd? Dat is Bobs moeder. Doe niks met die foto’s want als Bob daarvan merkt, kom je nooit meer in zijn buurt.”

Time publiceerde een aantal van mijn foto’s en ik was in de wolken. Het was pas de tweede keer dat een fotoreportage van mij verscheen in een belangrijk tijdschrift.

Zoals steeds, maakte ik ook wat afdrukken voor Bob, waaronder die van zijn moeder. Bill zou ze hem bezorgen.

Zowat een jaar later, lig ik thuis te slapen – het is 3 uur ’s nachts – wanneer de telefoon rinkelt. Het is Barry Imhoff, de partner van Bill Graham. "Hey Ken! Hoe gaat ie?" Ik roep: Het is verdomme 3 uur in de ochtend. Ik slaap! Jullie daar in Californië houden geen rekening met het tijdsverschil." Hij zegt: "Nee, ik ben in New York. Ik wou weten of je iets te doen hebt de volgende maanden." Ik zeg: “Geen idee. Ik werk voor een paar tijdschriften. Wat is er?” “Ja kijk, Bill en ik zijn een kleine tournee op poten aan het zetten en we vroegen ons af of je interesse had." Ik vroeg: Kun je me wat meer vertellen?"
Hij geeft me Louie Kemp, een jeugdvriend van Dylan, die me vertelt dat het om een tournee van Bob Dylan gaat en dat ze me willen zien en of ik de hele tour wil verslaan.
Ik vraag om Barry even opnieuw te spreken en kaffer hem uit: Man het is 3 uur ’s nachts. Ik heb nu geen zin in lolletjes.
Even is het stil aan de lijn en dan hoor ik een stem die ik onmiddellijk herken: Bob Dylan. “Ken, sorry dat we je zo vroeg wakker gemaakt hebben. We waren de hele dag aan het repeteren en ik had geen idee hoe laat het was. Ik heb je foto’s gekregen en wou je daarvoor bedanken, vooral die van mijn moeder. Omdat je die niet hebt gebruikt, weet ik dat ik je kan vertrouwen. We willen je zien. Breng je portfolio mee.”

De volgende dag ging ik naar S.I.R. waar ze aan het repeteren waren. Ik zag er Bob en Louie en Barry. Na een half uurtje zei Bob dat hij graag zou hebben dat ik de tournee zou doen. “Het is erg ongewoon, want ik heb zoiets nooit eerder gedaan. We zullen zowat drie maanden van huis zijn. Joan Baez, Joni Mitchell, Ramblin’ Jack Elliott, David Mansfield, T-Bone Burnett en nog wat mensen die we onderweg oppikken, zullen mee komen. We maken een film, die ik regisseer en ik wil jou erbij om alles te fotograferen, 24/7 - geen beperkingen. En niemand anders mag foto’s maken.”

Tijdens die tournee maakte ik 13750 foto’s (4).
Iedere avond, na het optreden of het feestje, zaten Bob en ik samen om de afdrukken te bekijken en hij zei ja of nee. Hij keurde ze goed of keurde ze af.
Na een paar optredens kwamen de telefoontjes: People, Time, Rolling Stone… Ik vertelde het aan Bob en hij zei dat hij zoiets wel had verwacht. “Kies maar uit wat je aan wie geeft. Laat mij ze even zien en zorg dat iedereen iets exclusief heeft.”
Dat was mijn grote doorbraak bij de tijdschriften, omdat het een exclusiviteit was van Bob Dylan en het opende heel wat deuren voor mij.”

Het kan heus geen toeval zijn dat uit die 13750  foto’s Bob Dylan er een koos die zo erg gelijkend is met die van John Phillips, gemaakt daar op de eerste dag van de Rolling Thunder Revue, in een parkje in Plymouth.
Waarom net die foto?
Zoals zo vaak bij Bob Dylan, geeft hij zelf geen enkele verklaring of toelichting.

De achter hoes
De achterzijde toont een collage van Carl Barile, hoofd art director bij het glossy tijdschrift Avenue. De foto’s van (de voornaamste) medewerkers aan de opnamen, zijn gemaakt door Ruth Bernal. De zwart-wit foto’s zijn hand getint.

Centraal staat een portret van de zanger die bedachtzaam naar beneden kijkt. Om zijn hals een ketting met een Egyptisch geïnspireerd juweel – een ontwerp van Edward Merrifield (wiens vrouw bevriend was met Sara Dylan).

Daaromheen zien we, beginnend links boven en dan draaiend zoals de wijzers van een klok: drummer Howard Wyett met violiste Scarlet Riviera. Producer Don DeVito pratend met David Bell, die 12-snarige Bellzouki gitaar speelde bij de opnamen.

Daaronder een kleiner portret van Dylan, rokend en gedeeltelijk verborgen onder een tekening van de schrijver Joseph Conrad. Diens novelle Victory, uit 1915 leverde inspiratie voor het nummer "Black Diamond Bay’’.

Street-Legal door Marnix de Boer

Ha Tom,

Naar aanleiding van je bericht over de nieuwe uitgave van Street Legal heb ik weer eens naar Street Legal geluisterd. Dat was veel te lang geleden, het album wordt een beetje opgeslokt door Desire als voorganger en Slow Train Coming als opvolger. Die twee platen behoren wat mij betreft tot het beste wat Dylan gemaakt heeft. Street Legal haalt dat niet, allicht komt het mede door de geluidskwaliteit. Maar, zoals je al zei, die mix uit 1999 klinkt een stuk beter (al is het nog niet helemaal op en top). Street Legal hoorde ik voor het eerst op elpee, Nederlandse persing uit '78, en het duurde een tijd voordat ik de cd in huis had. Misschien zorgde het luisteren op elpee voor de permanente associatie van Street Legal als een plaat die 'plat' en 'smal' gemixt is en daardoor logischerwijs ook 'plat' en 'smal' klinkt. Misschien zorgde die associatie er voor dat ik Street Legal niet op volle waarde geschat heb. Vandaag luisterde ik weer enigszins met nieuwe oren, zoals ik zei, het was een tijd terug dat ik Street Legal hoorde. De plaat vond ik beter dan ik me herinnerde, maar "Señor" vind ik nog steeds het beste nummer. Dat komt waarschijnlijk door de jongen van tien, die nog steeds in me zit, die opzoek was naar geloofsbekentenissen van Dylan; de vertaalslag van "Señor" naar Heer is makkelijk gemaakt. En dat is niet het enige wat het nummer religieus laat interpreteren: "Armageddon", "stripped and kneeled" ...

Ben je er inmiddels al achter of de mix van de elpee echt anders (en beter) is dan de mix uit '99? Zo ja, misschien moet ik hem dan aanschaffen. Al ben ik fors geminderd met platen en (vooral) cd's kopen. Dat komt deels door ruimtekort, de platen- als ook de cd-kast is overvol. Deels komt het tevens omdat ook ik gevallen ben voor het gemak van streamingdiensten. Helemaal nu ik een abonnement op Tidal heb aangeschaft, dat streams in cd-kwaliteit biedt. In combinatie met een externe dac en versterker klinkt het ook echt zo goed als een cd. Het fysieke aspect heeft me nooit zo aangetrokken; het harde plastic, het kleine boekje. Wat dat betreft mis je niet zoveel bij streamingdiensten. Als het op elpees aankomt natuurlijk wel. 

Het grote voordeel van streamingdiensten in natuurlijk ook het onbeperkte aanbod van muziek. Haast iedere dag ontdek ik weer nieuwe artiesten en albums. Nadeel hiervan is wel dat nieuwe muziek die ontdekt minder in m'n 'vezels' gaat zitten, juist omdat ik zoveel nieuwe muziek ontdek.

Enfin. Ik denk dat ik straks de chronologie van Dylans oeuvre volg en Slow Train Coming opzet, een album waarvan de mix wel fenomenaal klinkt, net als de muziek zelf. Maar eerst luister ik verder naar Berlin van Lou Reed. Ken je het? Het is zeker een aanrader, naar eigen zeggen van Reed is het een poging om het meest deprimerende album aller tijden te maken. Dat klinkt niet erg vrolijk, het album is het ook verre van, maar dat maakt het album juist zo goed. Zoals Joost Zwagerman zei: 'Zwarter dan dit wordt het niet.'

Groet,

Marnix


Is it growing, Bob?


[met dank aan Simon]

en God is Pooh Bear

And the kid in the basement not the undergroud man but the underwater man babbling incoherent imbecilities ha-ha don't you believe it for he wasn't born a mindless rebel lees ik in Little Boy van Lawrence Ferlinghetti - inmiddels 100 en nog steeds aanwezig - en denk aan Dylan, aan Johnny’s in the basement / Mixing up the medicine en nog vijf andere songs wetende dat het onzin is, dat het mijn geest is die zaken aan elkaar plakt (en God is Pooh Bear)
en terwijl de zon door de ramen slaat lees ik de laatste zestig bladzijden van Little Boy en steeds weer word ik verrast door de grote schrijver en moet ik het boek even wegleggen - even verbazen over wat gelezen is
en de gedachten dwalen af - Pat Garrett & Billy The Kid nieuw vinyl, gisteren gehoord - was het gisteren? het geheugen is iets van het verleden - in "Bunkhouse Theme" is een kuch te horen - nooit eerder gehoord
en ik heb de platen allemaal gehoord, niet eens maar tientallen malen en toch, en toch, en toch ben ik doof geweest - er is altijd meer dat er altijd al is geweest, dat niet eerder gehoord werd
en ik moet Blonde On Blonde voor de 416de keer voor het eerst horen
en ik moet Planet Waves tot mij nemen als was het de eerste keer
Aaaah, Planet Waves - Planet Waves kocht ik voor het eerst lang geleden - bij thuiskomst was de platenspeler defect - ik kende de hoes van Planet Waves al maanden voor ik de muziek hoorde -
en ik denk A Coney Island of the Mind te moeten herlezen niet ooit, maar nu, terwijl de zon door de ramen slaat en het tijd wordt om Bob Dylan op de draaitafel te leggen
en het moet Shot Of Love worden deze middag want de zon schijnt en de blaadjes vallen van de magnolia en verderop huilt een baby hartverscheurend om zijn moeder of een schone luier of melk of aandacht of... en God is Pooh Bear
en God is Pooh Bear en ik lees
en als ik niet lees, luister ik
Look out kid / It’s somethin’ you did / God knows when / But you’re doin’ it again


Bob Dylan in Praag (7, 8 en 9 april) - door Rolf Scholten

De afgelopen 20 jaar bezoek Rolf met Ruud concerten van Bob Dylan in Nederland, België en Duitsland. Gisteravond in Praag was Ruud niet bij het concert, Rolf wel. Hij stuurde een kort verslag en foto's naar Ruud, wij mogen meelezen. [met dank aan Rolf]

Hoi Ruud.

Het was een bijzondere dag, Bob Dylan In Praag. Zaterdag was ik al bij Lucerna om te kijken waar Bob ging spelen. Echter kon ik de ingang van de grote zaal niet vinden. Vreemd, want verder was alles wel aanwezig, zoals de bioscoop en de kleine muziekzaal. Zondag navraag gedaan bij Noren in een café van Lucerno, welke Bob Dylan T-shirts aanhadden. Bleek de ingang tegenover het café te zijn, 4 meter ervandaan. De ingang was Velký Sál ( Grote Zaal, zie foto ). Later heeft er nog 1 uur een poster van Bob gehangen, omdat er nog enkele staanplaatsen te koop waren.

Daarna kwam ik een Engelsman tegen, welke  vertelde dat hij net Bob  voorbij zag komen. Bob was gaan soundchecken en een grote zwarte auto stond te wachten op straat bij de ingang van Lucerno. We hebben gewacht tot Bob klaar was en naar de auto liep om te vertrekken. Zes bodyguards om Bob heen. "NO PHOTOS, NO AUTOGRAPHS". Op 1 meter afstand kwam Bob voorbij. Breekbaar, klein, oud en moeilijk lopend en totaal afwezig. Wit kort windjack met capuchon. 

Tijdens het concert was Bob weer 30 jaar jonger. Half hoge cowboy laarzen en een zwart leren pak. Mooie zaal waar 34 rijen stoelen in waren gezet. elke rij bestond uit 24 stoelen. Op de balkon galerij was 1 rij stoelen neergezet en achterin de zaal waren wat staanplaatsen. Alles bij elkaar niet meer dan 1200 plekken, denk ik. Vandaag zat ik op rij 18, morgen op rij 16. Tijdens de toegift ben ik naar voren gegaan en heb ik vooraan kunnen staan. Dat is toch wel het leukste. Mooie uitvoeringen van de nummers, vooral "Don't Think Twice".

Morgen zal Bob wel weer dezelfde setlist spelen, maar dat maakt niet uit.

Groeten,

Rolf







BOB DYLAN @ Mitsubishi Electric Halle Düsseldorf - 31 03 19 - door Marc Vos

BOB DYLAN @ Mitsubishi Electric Halle Düsseldorf - 31 03 19

Een concert van 'olympisch niveau', dixit Melle - de nagel op de kop hoor, want His Bobness & Band waren reuze op dreef. Het eerste concert in 2019 nochtans voor de 77-jarige bard, en sowieso de aftrap van een lange Europese tournee, die per uitzondering België en Nederland niet aandoet.

Dylan liet de jazzmuzikant in zichzelf de vrije loop, en herarrangeerde zijn klassieke songs nog drastischer dan anders. Met een geweldig resultaat dit maal, en dat is ooit anders geweest. Dylan zong geweldig en zijn band speelde loepzuiver - een waar genot om mee te maken.

Prachtversies van onder meer Scarlet Town, Honest With Me, Early Roman Kings, Don't Think Twice It's Alright, Like A Rolling Stone - en deze laatste twee songs klonken héél anders dan anders. Dylan-afficionadi weten waarover ik het heb.

Ook leuk op een zondagavond: stipt om 20u begonnen, om iets voor tien al gedaan, wat ook maakte dat we ditmaal eens niet bij nacht en ontij nog naar huis moesten.

Iedereen tevreden!