Ha Tom,
Naar aanleiding van je bericht over de nieuwe uitgave van Street Legal heb ik weer eens naar Street Legal geluisterd. Dat was veel te lang geleden, het album wordt een beetje opgeslokt door Desire als voorganger en Slow Train Coming als opvolger. Die twee platen behoren wat mij betreft tot het beste wat Dylan gemaakt heeft. Street Legal haalt dat niet, allicht komt het mede door de geluidskwaliteit. Maar, zoals je al zei, die mix uit 1999 klinkt een stuk beter (al is het nog niet helemaal op en top). Street Legal hoorde ik voor het eerst op elpee, Nederlandse persing uit '78, en het duurde een tijd voordat ik de cd in huis had. Misschien zorgde het luisteren op elpee voor de permanente associatie van Street Legal als een plaat die 'plat' en 'smal' gemixt is en daardoor logischerwijs ook 'plat' en 'smal' klinkt. Misschien zorgde die associatie er voor dat ik Street Legal niet op volle waarde geschat heb. Vandaag luisterde ik weer enigszins met nieuwe oren, zoals ik zei, het was een tijd terug dat ik Street Legal hoorde. De plaat vond ik beter dan ik me herinnerde, maar "Señor" vind ik nog steeds het beste nummer. Dat komt waarschijnlijk door de jongen van tien, die nog steeds in me zit, die opzoek was naar geloofsbekentenissen van Dylan; de vertaalslag van "Señor" naar Heer is makkelijk gemaakt. En dat is niet het enige wat het nummer religieus laat interpreteren: "Armageddon", "stripped and kneeled" ...
Ben je er inmiddels al achter of de mix van de elpee echt anders (en beter) is dan de mix uit '99? Zo ja, misschien moet ik hem dan aanschaffen. Al ben ik fors geminderd met platen en (vooral) cd's kopen. Dat komt deels door ruimtekort, de platen- als ook de cd-kast is overvol. Deels komt het tevens omdat ook ik gevallen ben voor het gemak van streamingdiensten. Helemaal nu ik een abonnement op Tidal heb aangeschaft, dat streams in cd-kwaliteit biedt. In combinatie met een externe dac en versterker klinkt het ook echt zo goed als een cd. Het fysieke aspect heeft me nooit zo aangetrokken; het harde plastic, het kleine boekje. Wat dat betreft mis je niet zoveel bij streamingdiensten. Als het op elpees aankomt natuurlijk wel.
Het grote voordeel van streamingdiensten in natuurlijk ook het onbeperkte aanbod van muziek. Haast iedere dag ontdek ik weer nieuwe artiesten en albums. Nadeel hiervan is wel dat nieuwe muziek die ontdekt minder in m'n 'vezels' gaat zitten, juist omdat ik zoveel nieuwe muziek ontdek.
Enfin. Ik denk dat ik straks de chronologie van Dylans oeuvre volg en Slow Train Coming opzet, een album waarvan de mix wel fenomenaal klinkt, net als de muziek zelf. Maar eerst luister ik verder naar Berlin van Lou Reed. Ken je het? Het is zeker een aanrader, naar eigen zeggen van Reed is het een poging om het meest deprimerende album aller tijden te maken. Dat klinkt niet erg vrolijk, het album is het ook verre van, maar dat maakt het album juist zo goed. Zoals Joost Zwagerman zei: 'Zwarter dan dit wordt het niet.'
Groet,
Marnix
Geen opmerkingen:
Een reactie posten