Een nieuw boek - verwacht

In mei, ter gelegenheid van Dylans zeventigste verjaardag, verschijnt A-B-C-Dylan van Bert van de Kamp bij uitgeverij Ambo / Anthos. Volgens de website van Ambo / Anthos gaat het om een naslagwerk op pocketformaat. Het boek zal 176 bladzijden tellen en 16,95 euro gaan kosten. Zie ook de website van uitgeverij Ambo / Anthos, hier. Bert van de Kamp is voormalig medewerker van Muziekkrant Oor & de man die praktisch al Dylans albums recenseerde voor diezelfde Muziekkrant Oor. Bert van de Kamp is een van de weinige journalisten wiens recensies van Bob Dylans werk hout sneden. Ik kijk dan ook erg uit naar & heb hoge verwachtingen van zijn A-B-C-Dylan.

tip van Alja

Van Alja ontving ik een e-mail met een link naar een aflevering van Levenslied. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik nooit eerder van Levenslied had gehoord, het schijnt een Nederlandse dramaserie van de NCRV te zijn. Moet ik dan toch maar meer tv kijken? Enfin, in de aflevering die werd uitgezonden op 10 maart, zingt één van personages een stukje Dylan (na ongeveer 21 minuten), erg grappig. Zelf kijken? Dat kan hier. [met dank aan Alja voor de tip]

De burgemeester

Terwijl de kinderen deze middag op school zitten, heb ik een boek uitgelezen. Ik had natuurlijk huishoudelijke taken moeten oppakken, maar dit boek moest eerst uit.
In een van de eerste boeken die ik over Dylan las - welke was het ook al weer, na twintig jaar weet ik het niet meer - kwam ik de naam Dave van Ronk tegen & kort daarop kocht ik een cd van Van Ronk. Schitterende muziek, soms draai ik 'm nog wel.

In de film No direction home vertelt Van Ronk over de dagen in Greenwich Village & Van Ronk kan vertellen.

Ongeveer een jaar geleden kocht ik in de ramsj The Mayor of MacDougal street, het boek van Dave van Ronk (met een beetje hulp van Elijah Wald), een boek dat in 2005 al verscheen maar om onduidelijke redenen nooit in mijn handen terecht kwam. Tot ongeveer een jaar geleden dus. Het boek heeft al die tijd in de kast gestaan - andere zaken moesten eerst gelezen worden en ja, af en toe ben ik ook tijd kwijt aan huishoudelijke taken - tot een paar dagen geleden. Een paar dagen geleden kreeg ik eindelijk de geest & ben ik gaan lezen in The Mayor of MacDougal street.

Dit is natuurlijk geen boek over Bob Dylan, dus waarom schrijf ik hier over dit boek? Het antwoord is simpel, Dylan komt ten eerste veelvuldig voor in het boek. Ten tweede is Van Ronk in zijn herinneringen aan Dylan niet blind van bewondering of jaloezie, en ten derde is het beeld dat hij schetst van Greenwich village & de 'folkscène' eind jaren vijftig, begin jaren zestig een openbaring.

Ik zou dit boek niet meteen een 'must read' voor de Dylanliefhebber willen noemen, maar aangenaam is het lezen van The Mayor on MacDougal street zeker.

2 november 1975

Op Wolfgang's vault zijn delen van het concert van 2 november 1975 te beluisteren, zie hier. [Ik had eerder al een bericht gemaakt met een drietal songs van deze opnames embedded in het bericht. Echter, dit bericht kon ik niet publiceren & zorgde ervoor dat blogger & mijn browser steeds vastsloegen. Vandaar alleen een link naar Wolgang's vault] Van Dylans set is slechts een deel te beluisteren online:
When I paint my masterpiece
It ain't me babe
A Hard rain's a-gonna fall
Romance in Durango
Isis
Blowin' in the wind
Never let me go
Water is wide
I shall be released
Het grote voordeel van Wolfgang's vault is dat overal waar een internetaansluiting is, concertopnamen beluisterd kunnen worden, geheel gratis. Het grote nadeel van Wolgang's vault is de lage bitrate waarin de concerten op het net zijn gezet. In het geval van het concert van 2 november 1975 gaat het om een 96kbps, wat bijzonder weinig is. Dat is overigens geen reden om niet te luisteren, voor mij althans niet, maar heeft wel tot gevolg dat ik de te beluisteren opnamen zelden vaker dan één keer beluister.

Dylan kort #677

Met dank aan Paul voor de reactie. Vergeet niet Dylans screen test, opgenomen in Andy Warhols factory, te bekijken (het bericht hier onder) Op the Examiner een stuk over Alan Fraser, de webmaster van Searching for a gem [SFAG]. Als verzamelaar ben ik een dagelijkse bezoeker van SFAG, uren kan ik er rondstruinen, staren naar de afbeeldingen. SFAG is een walhalla voor de Dylan-verzamelaar. Nog niet bekend met SFAG? Ik kan je aanraden er eens een kijkje te nemen, zie hier. De website van de Daily mail bericht over het 'spotten' van Dylan in Los Angeles.

screen test

Dylan kort #676

Met dank aan Frits en Paul voor de reacties. Even vlotjes Dylan kort, het is veel te mooi weer om achter de computer te zitten (& ik zit al de gehele ochtend achter de computer, te schrijven.) Een voor mij nieuwe website: dylan70.nl. Carnegie Chapter Hall, New York - 04.11.1961 op Mijn kleine Louvre. Steven over Street-legal, hier, en Paul - hoe mooi kan het aansluiten, over Changing of the guards, hier. [de foto boven dit bericht is gemaakt in Rotterdam, in 1978]

Mixed up confusion op Biograph

In 1985 kwam de vijf elpee / drie cd boxset Biograph uit. Op deze boxset staat een alternatieve take van de single Mixed up confusion, makkelijk te herkennen aan het ontbreken van Dylans harmonica direct na Dylans gezongen intro: I've got mixed up confusion, man, it's a-killin' me.
In 1997 kwam er een nieuwe versie van Biograph op de markt met daarop de single-versie van Mixed up confusion (te herkennen aan de aanwezigheid van Dylans mondharmonica direct ná het gezongen intro). Alle versies van Biograph die na 1997 zijn verschenen bevatten de single-versie van Mixed up confusion, tot nu.
de nieuwste versie van Biograph (releasedatum 25 maart 2011) - in de vorm van een boek ter grote van een dvd-doos - bevat weer de alternatieve take van Mixed up confusion welke op de versies van Biograph van vóór 1997 te vinden is.
Sinds deze ontdekking, gisteravond, pieker ik mijn kop suf naar het waarom. Een antwoord heb ik niet.
Mocht je alleen een versie van Biograph hebben van na 1997 (met de single-take van Mixed up confusion), dan is deze nieuwe versie van Biograph een aanrader - alleen al vanwege dat ene nummer.

Dylan kort #675

Het is slechts een paar uur na de laatste Dylan kort, maar er zijn wel een paar zaken te melden.
Allereerst dank aan Gollem, Tine en Hans voor de reacties. De volgende tip komt uit de reactie van Hans: in iTunes wordt het album Songs for Japan aangeboden. Dit album kost 9,99 euro. Van dit bedrag gaat 7,04 euro naar het Japanse rode kruis. Op dit album staat Dylans Shelter from the storm. Zie ook hier.
Nieuws van een paar dagen geleden (maar dit heb ik nog niet eerder hier gemeld): zoals reeds bekend is, komt Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 op 12 april opnieuw uit. Volgens Dylans officiële website is dit album vanaf 12 april overal op cd, vinyl en als download verkrijgbaar. Echter, volgens the Examiner is inmiddels gebleken dat de vinyl-versie an exclusive release just for Record Store Day stores on April 16 zal zijn. De vinyl-versie zal dan vanaf 10 mei wèl gewoon te koop zijn.
Goed, 12 april dus & op vinyl een maandje later. Maar wanneer ik bij bol.com kijk, zie ik dat daar een releasedatum van 8 april wordt gegeven. Het ziet er naar uit, zoals bijna bij alle Dylan releases van de laatste jaren, dat Bob Dylan in concert Brandeis university 1963 in Europa een paar dagen eerder te krijgen zal zijn dan in Amerika.
In begin 2006 verscheen het boek Mijn muziek van Jan Donkers & ik nam me voor het te kopen. Maar je weet hoe dat soms gaat, het komt financieel even niet handig uit of er ligt nog een hoge stapel ongelezen boeken thuis te wachten & voor je het weet ben je je voornemen vergeten. Zo verging het mij met Mijn muziek.
Gisteren liep ik tegen het boek aan, in de Ramsj. Ik heb het gelijk gekocht. Ik heb nog niet veel gelezen, alleen een beetje bladeren, maar het is geschreven door Jan Donkers, dus het moet wel goed zijn. Enfin, al bladerend viel mijn oog op een zinnetje uit de inleiding: Veertien pagina's Joe South en nul Bob Dylan. Valt er dan niks in dit boek te vinden over Dylan? Toch wel. Het boek bevat dan wel geen stuk over Dylan, maar volgens het namenregister is Bob Dylan de meest voorkomende naam in het boek.

Dylan kort #674

Met dank aan Peter, Arno en Sam voor de reacties. De reactie van Sam is bij een 'oud' bericht dat hier staat. Sam over Positively 4th street, hier.
Vergeet niet het stuk van Frits hieronder te lezen.
Weet je nog, de Grammy's in 1998. Dylan & band speelden Love sick & tijdens dit nummer sprong een half ontblote man met op zijn borstkast in grote letter "Soy Bomb" tussen Dylan & de camera. Lees hier: Whatever happened to Soy Bomb? Twee aanvullingen: 1. bij de luxe editie van Modern times zit dvd met daarop o.a. Dylans optreden tijdens de Grammy's in 1998. Soy bomb is uit dit fimlpje geknipt. 2. een tijdje geleden las ik in een (oud) fanzine een interview met Soy bomb. Conclusie na het lezen: Soy bomb heeft niks te melden.
Sinds ongeveer een uurtje heb ik de nieuwe versie van Biograph in mijn bezit. Maar voor ik dat over kan schrijven, wil ik eerst de cd's draaien, het boekje besnuffelen...

Mondharmonica - door Frits

De vader van een studiegenootje heeft een muziekwinkel-keten. Hij verkoopt muziekinstrumenten en bladmuziek. Een mooie plek dus voor iedereen die muziek maakt. Toen ik voor het tweede jaar een opdracht moest overdoen, heb ik de winkeleigenaar zelf gesproken, op aanraden van het meisje. Na het afstuderen heb ik altijd contact gehouden met het meisje van de winkel, tot de dag van vandaag.
Het meisje meldde vorige week dat de zaak een heus collector's item in de wacht had gesleept. Eén exemplaar van een Bob Dylan-gesigneerde mondharmonica. En of ik daar, als Dylan-fan, ook interesse in zou hebben. Uiteraard!, liet ik haar weten. Zo is het gekomen dat ik donderdag naar het meisje ben gegaan.
De mondharmonica stond al klaar, zoals afgesproken. Voor een paar tientjes mocht ik het hebbedingetje mee naar huis nemen. De mondharmonica ligt dan ook naast me, als een heus relikwie.
Een mooi apparaat. Wat opvalt is het oog, wat ook tijdens optredens van Dylan te zien is op het grote gordijn op de achtergrond. Op het deksel aan de binnenkant is een foto te zien uit de serie van Daniel Kramer, waar ook 'The bootleg series 1-3' mee is versierd. Met een watermerk-handtekening van de meester.
Die handtekening staat uiteraard ook op de mondharmonica, het oog staat op het harmonica-bakje.
Een leuke aanvulling op mijn Dylan-collectie. Dankzij het meisje met haar oplettendheid.

De Dylan 30 (aflevering 6) door Martijn Muijs

In Dylan kort #589 kondigde ik aan dat Martijn Muijs zijn Dylan 30 gereed zou maken voor publicatie hier. Vandaag de zesde & laatste aflevering met daarin de nummers 5 t/m 1. De radiouitzending van Martijn Muijs is iedere vrijdag te horen op KX radio tussen 13 en 14 uur.
Dank aan Martijn Muijs voor zes schitterende afleveringen!


5. It’s Alright Ma, I’m Only Bleeding, Ho ho ho. Yeah, it’s a funny song. Zo luidde ooit de aankondiging van dit nummer door de maker zelf. Het is natuurlijk helemaal geen vrolijk liedje. Wel één met een bijzonder rijmschema, want zeg nou zelf: wanneer was de laatste keer dat je een zanger gebruik hoorde maken van rijmschema AAAAAB? Dankzij overijverige statistici kun je tegenwoordig op bobdylan.com bij elk liedje bekijken hoe vaak het werd gespeeld, waar en wanneer de eerste uitvoering was, en waar het voor het laatst werd opgevoerd. Als je ooit bij een concert bent geweest is de kans vrij groot dat dit nummer op de setlist stond. 749 werd het gespeeld, de eerste keer in 1964, de laatste keer was halverwege 2009. Vijfenveertig jaar na dato wordt het nog altijd met veel gejuich ontvangen. Een extra applaus stijgt steevast op bij die ene strofe. Of het nou in Rio de Janeiro, Parijs, New York of in ons eigen Rotterdamse Ahoy: die ene zin lijkt wel publieksfavoriet onder alle zinnen. Even the president of the United States sometimes must have to stand naked. Daarmee is dit liedje machtiger dan alle presidenten die het machtigste land op aarde ooit heeft gehad: deze strofe overleefd iedereen, overstijgt elke ambtstermijn. Ok, Bob Dylan aanhangers zijn over het algemeen wel een beetje links van het midden, en Bob geneert zich er niet voor op hetzelfde kiekje te staan als Bill Clinton en ook een invitatie van Obama voor een matineevoorstelling in het Witte Huis slaat hij niet af, dus zolang de democraten aan de macht zijn zal het protest zwakker klinken. Des te krachtiger klonk het toen Dubbeljoe Bush nog aan de macht was. Het was helemaal niet op zijn lijf geschreven, en toch stond hij in z’n hemd. Da’s nou de kwaliteit van de liedjesschrijver: zorgen dat iedereen zich erin herkent, zonder het noemen van specifieke namen. Tijdloos dus.
PLAY: It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding) (Live, At Budokan)

4. Bedenk je één ding. Bedenk dat hij 21 was toen hij dit schreef. 21. Als ik me dat bedenk voel ik me oud en mislukt tegelijk. Bedoel, wat deed jij toen je 21 was? Met je vrienden in de kroeg zitten, onder invloed van weet ik veel wat een paar regels poëzie op papier zetten, om de volgende dag te constateren dat het niet eens goed genoeg is voor de nieuwste hit van Frans Bauer. Dan kon de wereld om je heen best in brand staan, maar hé, het is zaterdagavond en we nemen er nog één. Het zal ons een zorg zijn, het gaat om het hier en nu, en goh meisje, wat heb je lieve blauwe ogen. Op de achtergrond zingt iemand over andere tijden, en het is niet Boudewijn de Groot. Die had immers een groot tekstdichter naast zich nodig om zelf ook tot grote hoogten te kunnen stijgen. Maar dit. Dit is Rimbaud op muziek. Of Shakespeare met een gitaar om z’n hals. En dan moet ik Harry Mulisch nog openslaan zeg. Kom op, ik ben 21, ik heb net dat gelees voor de lijst achter de rug, mag ik me even ontspannen met de Nieuwe Revu misschien. Op de achtergrond rijgt hij de ene na de andere regel aan elkaar. Oud-testamentisch en dreigend. Onheilspellend, duister. Een gitzwart toekomstperspectief. Joh, het leven is toch leuk, laten we het eens van de zonnige kant bekijken. Die atoombom is allang gevallen, de koude oorlog ten einde, kom op, waar hebben we het over. Jajaja, war on terror, zullen we een spelletje doen. Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Een kamer vol mensen met hamers die bloeden. Een juffrouw die in brand staat. Stop stop stop. Hou op met je narigheden. Oh, ik heb teveel gedronken. Ik voel het naar boven borrelen. Ik ga m’n ogen dichtdoen en als ik ze morgen weer opendoe hoop ik dat deze nachtmerrie voorbij is.
PLAY: A Hard Rain’s A-Gonna Fall (Live, No Direction Home, The Soundtrack)

3. In mijn visioen is Johanna een Spaanse dame. Sowieso is Bob een man met een voorliefde voor de zuidelijke Europese staten. Denk aan Boots of Spanish Leather, hij bezingt de straten van Rome, Suze Rotolo had Italiaans bloed, voor zijn soon to be ex-vrouw Sara tovert hij haar nog een keer het beeld voor ogen van die vakantie in Portugal. Maar misschien is het ook wel een oerhollandse, eentje uit de klei. Onze eigen Johan vernoemde zich immers naar haar. Ja, Johan verwijst natuurlijk naar Johan Cruijff, maar voordat de band Johan Johan heette, heetten ze Visions Of Johanna. Ik bedoel maar. Maar nee, nu ik er langer over nadenk, zijn de beelden te broeierig voor een nuchtere Noordeling. Eerder een film-noir, waar je vanuit de mist een vage figuur op ziet doemen. In zijn mondhoek een ongefilterde sigaret, er kringelt rook omhoog. En in zijn hand houdt hij een groot wit vlak, en op dat witte vlak wordt een beeld geprojecteerd – deze keer in kleur. En in kleur zie je een vrouw, begerig kijkend, uitdagend ook, maar toch afstandelijk. Ze draagt een rode jurk. En in haar handen een groot wit vlak, en op dat witte vlak wordt opnieuw een beeld geprojecteerd – nu zwart-wit. De beelden vloeien in elkaar over, worden één geheel. En dan word ik wakker. In een halve sluimer denk ik heel even te begrijpen waar het over gaat – kan ik het beeld bijna pakken. Maar als ik mijn mond opendoe komt er geen zinnig woord uit. Ik heb gedroomd dat ik wakker werd. En pas dan word ik echt wakker. Eén regel spookt nog na. Ain’t it just like the night to play tricks when you’re trying to be so quiet?
PLAY: Visions Of Johanna (Blonde on Blonde)

2. Een vriend van me, muziekliefhebber en plaatsgenoot, vroeg me ooit eens welke plaat van Bob Dylan hij absoluut eens gehoord moest hebben. Overtuig me, riep hij er bezwerend bij. Over John Coltrane en J.J. Cale waren we het eens, maar hij was daarnaast meer dan ik Beatlesgek en Lou Reed-aanhanger. En dan vergeet ik nog helemaal zijn voorliefde voor punk en James Taylor. Ik dacht na. Time Out Of Mind, de eerste stap die ik zelf zette op het Bob Dylan pad, leek me teveel proza op te weinig akkoorden. Blonde On Blonde misschien weer te poëtisch, het zou in zijn oren zomaar kunnen klinken als artistieke rijmelarij. Highway 61 Revisited misschien? Dat bevatte al wat meer echte liedjes en een poging tot zuiver zingen, maar als je The Beatles en James Taylor op één lijstje had staan moest je met meer aankomen dan een poging tot zuiver zingen. Eén voor één streepte ik ze weg en er bleef maar één mogelijkheid over. Blood On The Tracks. Bob die uit z’n tenen zingt, een akoestische gitaar, maar ook een contrabas, persoonlijke teksten en liedjes met een kop en een staart. De liefhebber slikt het voor zoete koek, maar voor de fijnproever was alleen het beste goed genoeg. Ik wilde niet nog eens de fout begaan door iemand mee te nemen naar een concert waarvan ik dacht dat hij maar één zetje nodig had om hem in hetzelfde kamp te duwen. Na afloop was hij matig enthousiast, terwijl ik in de hemel was geweest. Helaas was het ook mijn vader, die ik daarna nooit meer mee vroeg, zelfs niet als chauffeur. Ik begon thuis over van-alles-en-nog-wat, maar Bob Dylan was vanaf dan no-go. Na een week of twee kreeg ik de cd weer terug. En, vroeg ik m’n vriend, wat vind je er van? Ik vroeg het hoopvol, niets anders verwachtend dan een lofrede op dit meesterwerk. Ik kwam van een koude kermis thuis. Tien nummers over zijn gestrande huwelijk. Dat was teveel van het goede. Ja, een vrolijk album kun je het niet noemen, dat was zo. Bob ziet zijn huwelijk op de klippen lopen en weet dat er geen redding meer mogelijk is: het lot is onomkeerbaar, definitief. Maar hoe hij het beschrijft, hoe hij het bezingt, heel persoonlijk, hoe kun je daar ongevoelig voor zijn? Hij vond het aanstellerij en daarmee was de kous af. Hoorde ik er dan iets anders in? Was ik misschien niet kritisch genoeg? Ik had het wel eens vaker gehoord. Die Bob Dylan, da’s ook een pessimist zeg. Nooit eens iets vrolijks te melden. Maar wie het album opzet, de eerste klanken van Tangled Up In Blue hoort, de eerste regels, de liefdesgeschiedenis die een zwarte bladzij bijgeschreven krijgt, kan toch onmogelijk onbewogen blijven. De liefde, gevangen in het noodlot, wie weet er nou niet van. Dylan beschrijft het dal, dat dal waar iedereen wel eens geweest is. De hulpeloosheid en hoop die doet leven, het afscheid en het weerzien, de vonk en het uitdovende vuur. Wie zal zich daarin niet herkennen? Ik zet het nog eens op en denk: misschien ben ik wel gek. En daarmee prijs ik me gelukkig.
PLAY: Tangled Up In Blue (Blood On The Tracks)

1. Wat valt er nog te zeggen over iets waar al zoveel over is gezegd. De klap aan het begin, de donderslag die het nummer opent, zorgde voor eenzelfde schokgolf in de muziekscene. Een single van 6 minuten, dat was nog nooit vertoond. Om over de inhoud nog maar te zwijgen. Vier giftige coupletten, uitmondend in een snerend refrein. Dit waren toch de zonnige jaren 60, dat decennium van love, peace & happiness? Dit was allesbehalve liefelijk en muzikaal ook nog eens anarchie. Een gitarist op een hammondorgel, en degene die hammondorgel had moeten spelen, achter de piano. Het is een klassieker in de dop: op die dag wordt muziekgeschiedenis geschreven. Ik kan me niet herinneren ooit bij een concert te zijn geweest waarbij het ontbrak. Al is de inspiratie wisselend, als vaste klant weet je: tweede nummer van de toegift. Avond aan avond, jaar in, jaar uit, het is vaste prik in een verder onvoorspelbare ranglijst van liedjes. Meestal wend ik die avond voor het eerst mijn hoofd af van het podium, kijk de zaal eens rond, vooral de achterste rijen zijn uitgelaten: hiervoor zijn ze gekomen, eindelijk een hit. Uit volle borst zingt iedereen het refrein mee. Toch breekt het geen records: in Nederland haalt het maar net de top 10 en met een 7e plek is het niet eens zijn grootste hit in dit land. En toch moet dit ´m zijn. De hoogste sport op de ladder. Er is er maar één die kan grijpen naar de allerhoogste titel. Ik denk nog even aan de zachte steelgitaar in Tell Me That It Isn’t True, het bitterzoete van Is Your Love In Vain, het tikken tegen de gitaar in Shelter From The Sorm, het klikken met de hakken op Blind Willie McTell, de melancholie van Standing In The Doorway, de jaren 80 echo in Brownsville Girl, het moerasachtige van Man In The Long Black Coat, dat basloopje in Most Of The Time, het losse van Shot Of Love, de melancholie van Emotionally Yours, de blues met hoofdletter B van Someday Baby. Dit had ik allemaal kunnen kiezen voor de koppositie, maar het werd het niet. Er is zoveel moois en misschien zelfs mooiers, maar dan is dit nog steeds beter en misschien wel het best. Volgens sommigen zelfs het allerbest: een paar jaar geleden werd het verkozen tot beste nummer allertijden. Maar da’s misschien ook weer niet zo gek als je bedenkt dat die verkiezing werd uitgeschreven door Rolling Stone.
PLAY: Like A Rolling Stone (Highway 61 Revisited)

Dylan & Willem Elsschot - door Frits

Nee, er bestaat geen link tussen Bob Dylan en Willem Elsschot. De een is een Amerikaanse singer-songwriter van na de Tweede Wereldoorlog, met poëtische teksten. De ander is een Vlaamse boekenschrijver die zijn schrijf-activiteiten vanaf de Eerste Wereldoorlog ondernam.
En toch, ergens zie ik een overeenkomst. Het is misschien een overeenkomst die ik zelf wil leggen, of die enkel maar een oppervlakkige overeenkomst is. Maar dat laat ik gemakshalve in het midden.
Vandaag heb ik het boekje, de essay 'Een zoekende ziel' gelezen. Dit essay gaat over Elsschot, en is geschreven door de vrijzinnige dominee Nico ter Linden. Deze hervormde predikant is bekend als huisdominee van de Oranje's, en is samen met zijn broer Carel een huisvriend van ons koningshuis.
Nico gaat in zijn boekje de religieuze gangen na van Elsschot. De auteur heeft een gebrek aan geloof, wat hij opvult met het schrijven van literatuur. Niet onverdienstelijk – decennia na diens overlijden wordt nog steeds werk van hem gelezen.
Ondanks het ontbreken van het geloof, zijn volgens Nico toch sporen te herkennen van religiositeit. Sterker nog, Elsschot maakt dankbaar gebruik van Bijbelse woorden, uitspraken, beelden. Daarmee is een brug gelegd tussen het atheïstische geloof van Elsschot en het vrijzinnige geloof van Nico.
Hier is dan de link die ik bedoel tussen Elsschot en Dylan. Ook bij Dylan is veel herkenning in zijn teksten vanuit het Bijbelse taalgebruik. Wie thuis is in de Bijbel, hoort Dylan woorden uit diezelfde Bijbel (in een andere vertaling, uiteraard) gebruiken.
Waar Nico Willem Elsschot als vrijzinnig ongelovig zou betitelen, omschrijf ik Dylan als Bijbelgetrouw christen.
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me iets anders. Lijken Dylan en Elsschot op elkaar, of lijken Nico en ik op elkaar?

naschrift door Tom: binnen mijn familie zijn nog twee verzamelaars, een van deze twee is een fantiek verzamelaar van de werken van Willem Elsschot. Zie daar een persoonlijke link tussen Dylan & Elsschot.

Dylan kort #673

Er zijn weer een aantal data toegevoegd aan Dylans Europese tournee. De concerten in Europa worden vooraf gegaan door een concert in Tel Aviv, Israël op 20 juni. Aan de concerten in Europa zijn concerten in Bergen en Oslo (Noorwegen) op 29 en 30 juni toegevoegd. Zie ook hier. Dylan in Borlänge, zie hier.
Triggerfinger covert Dylans Father of night. Zie hier (met dank aan Thomas voor de tip!]
tussen hier en nu hier en hier, door Alja.
Een fragment uit Dont look back op peeveebee.
Twitter: hier en hier en hier.
Op 22 maart 1965 werd Bringing it all back home uitgrbracht. Een jaar later, op 22 maart 1966 kwam de single Rainy dat women #12 & 35 uit. Dat was natuurlijk beide gisteren zoveel jaar geleden, maar gisteren was ik hier niet.
Een stuk over Dylan op God is in de stilte, zie hier. [aan het eind van dit stuk, kort iets over deze blog. Ik zal binnenkort kijken hoe ik het terug vinden van de geboden informatie op deze blog kan vergemakkelijken. Tot nog heb ik hiervoor een aantal links naar eerdere berichten in de kolom rechts opgenomen en een zoekfunctie. (bovenaanrechts) Suggesties zijn zeker welkom!]
De Box of Vision wordt inmiddels op verschillende plaatsen aangeboden, zie o.a. hier. De prijs voor de Box of Vision is niet gering (100 euro inclusief verzendkosten), maar in ogenschouw nemend wat je daarvoor krijgt, valt de prijs mij bijzonder mee, moet ik bekennen.
Verder komt onder de titel Studs Terkel's Wax Museum de radiouitzending uit mei 1963 waar Dylan te gast was, op cd uit. Isis kan deze titel leveren vanaf 28 maart, elders is de cd pas leverbaar vanaf halverwege mei, zie hier.

Dylan kort #672

Allereerst dank aan Peter, de zwijger en Paul (2x) voor de reacties bij eerdere berichten.
Er is een nieuw concert toegevoegd aan Dylans aanstaande (korte) tournee door Europa. Op 24 juni speelt Dylan in Zwitserland.
Peerke zet een aantal links naar besprekingen van Bob Dylan in de studio op een rijtje.
Een stuk over Blood on the tracks op Skyline Reviews.

Weekend

Het is weekend & ergens heb ik tijd gevonden om de Dylanesque dingen te doen die al een tijdje liggen te wachten op een moment dat ik er tijd voor vind. Het begon met het doorbladeren van Master of the tracks, van Michael Krogsgaard. De enige keer dat ik in Londen ben geweest - op huwelijksreis met 'mevrouw Tom' - vond ik in een onooglijk boekwinkeltje vol tweedehands boeken al Twenty years of recording, de voorloper van Master on the tracks. Master on the tracks vond ik enkele maanden geleden al, inmiddels natuurlijk gedateerd, maar nog steeds een heerlijk boek. Enfin, bladerend door het deel over de Europese tournee van 1981 in Master on the tracks viel mijn oog op de tracklist van het concert op 12 juli 1981 in Kopenhagen. Op 12 juli 1981 zat ik nog op wat toen nog de lagere school heette. Op 12 juli 1981 speelde Dylan twee keer Blowin' in the wind. Twee keer hetzelfde nummer tijdens een en hetzelfde concert.
Dit soort absurde details uit wat sommigen 'dylanologie' noemen, kunnen mij uren bezighouden. Controleren bij andere bronnen, nadenken, meer informatie zoeken, kauwen op de absurditeit & meer nadenken. Mijn gedachten zijn nog lang niet klaar met 12 juli 1981.

Gisteravond een voornemen dat al maanden in mijn achterhoofd klopt daadwerkelijk uitgevoerd. Dat voornemen bestond uit het herbekijken van No direction home, in één lange sessie. Drieënhalf uur lang kijken. Tijdens het kijken verbaasde ik me erover hoeveel beelden uit deze film ik inmiddels vergeten was. Ik had mijn avond niet beter kunnen besteden dan met het herkijken van No direction home, de oude beelden waardoor fragmenten van concerten uit 1966 zijn gesneden. Alles richting niet eens zozeer het 'Judas-moment' echt helemaal aan het eind van de film, maar, voor mij, nog veel meer richting de beelden vlak daarvoor. De beelden waarop een compleet uitgeleefde Dylan heen & weer wiegt met zijn bovenlijf, zittend op een bank en tegen dovemansoren zegt dat hij maar één ding wil, hij wil alleen nog maar naar huis.

Vanochtend de archieven in gedoken, op zoek naar knipsels met informatie voor een stuk waaraan ik wil schrijven. Het grote gevaar is - & ook nu viel ik in mijn eigen valkuil - dat ik al bladerend van het ene interessante knipsel in het andere val zonder te vinden waar ik aanvankelijk naar zocht. En zo gaan er zo een paar uren voorbij. De afbeelding bij dit bericht is een scan van één van die knipsels waarvan ik compleet was vergeten dat het in het archief opgeborgen zat. Een knipsel - een van de vele - dat ik herlas & waardoor ik vergat waar ik aanvankelijk naar zocht.

Soms is het heerlijk om de chaos in de kop te hebben.

krant & tijdschrift

In de boekenbijlagen van NRC Handelsblad & de Volkskrant wederom geen recensies van Bob Dylan in de studio. Die recensies gaan er, denk ik, ook niet meer komen. Een gemiste kans.
In de boekenbijlage van de Volkskrant van vandaag wel een recensie van The Man who recorded the world - a biography of Alan Lomax van John Szwed. In zijn recensie schrijft Ariejan Korteweg o.a.: Zijn [Lomax'] relatie met Bob Dylan blijkt minder gespannen te zijn geweest dan de overlevering wil doen geloven. Het verhaal wil dat Lomax op het Newportfestival [sic] van 1965 de stekker uit Dylans geluidsapparatuur trok [sic], omdat elektrische versterking vloeken in de kerk was. Volgens Szwed is dat nooit gebeurd. Een door Lomax gecharterde chaingang, die ook op het festival zou spelen, kreeg van Dylans band niet de kans te oefenen. Waarop hun manager de stroom uitschakelde.
Dit laatste is - of laat mijn geheugen mij in de steek? - nieuwe informatie. De moeite van het verdere uitpluizen waard.

In HP / de Tijd (18 maart 2011) staat een uitvoerig artikel van Roelof Bouwman over OOR & enkele andere Nederlandse muziekbladen. Daarin o.a.: net als zijn Amerikaanse generatiegenoten die eind jaren zestig Rolling Stone op poten zetten en net als de Britse popscribenten die ongeveer tegelijkertijd NME en aartsrivaal Melody Maker naar een hoger niveau tilden, was de student en muziekliefhebber [Barend] Toet vier decennia geleden bezield van een ideaal. Onder invloed van vooral Bob Dylan en The Beatles (Sgt. Pepper!) had popmuziek in de sixties hersens gekregen en was het een fenomeen geworden met meer dan alleen amusementswaarde.
En iets verder (hier volledig uit de context getrokken - het loont de moeite om de HP / de Tijd te kopen en het gehele stuk te lezen): Wist Toet zich daarna te revancheren door alsnog Lennon of zijn andere grote held Bob Dylan aan een diepte-interview te onderwerpen? Nee, zo vertelt hij in Keihard & swingend, geen van beiden heeft hij ooit gesproken.
Een interessant stuk over Nederlandse muziekbladen, een aanrader.

In deze zelfde HP / de Tijd een stuk van Michiel Blijboom over recensent Peter Bruyn & dan is het toch wel even met de billen knijpen. Ik pik er alleen het terloopse noemen van Dylan uit. Bruyn over de voorwaarde waaraan een artikel moet voldoen: Gaat het artikel over een onbekende artiest, dan zul je ruimte moeten inruimen om hem of haar te introduceren. Is dat niet het geval, gaat het om mensen als Bob Dylan of Neil Young of voor mijn part Lady Gaga, dan heb je ruimte om in te gaan op details. Prima idee, in de volgende recensie van een concert van Dylan, veel details graag, erg veel details. Hoe meer details hoe beter.
En dan gaat Bruyn verder: Ook is het interessant om zo'n bekende artiest maatschappelijk te plaatsen. NEE!!!! Alsjeblieft niet wéér een recensie van een concert waarin Dylan "maatschappelijk wordt geplaatst" - lees: stem van een generatie, motorongeluk, religieuze periode, de weg kwijt in de jaren '80, Never ending tour, stem steeds krakender, wederopstanding met Time out of mind, enz. enz. Ik ben het wel zó godsgruwelijk zat om in recensies van concerten van Dylan de "maatschappelijke plaatsing" te lezen, ik wil niet lezen over de "maatschappelijke plaatsing", ik wil lezen over het concert!
Daarom vraag ik u, vriendelijk doch dringend, Peter Bruyn, zou u - alstublieft - nooit meer een "maatschappelijke plaatsing" willen opnemen in een recensie van een concert van Dylan?
U zal in mijn achitng stijgen.
Echt waar.

Dylan kort #671 - aanvullingen

Met dank aan Thomas en Peter voor de reacties bij Dylan kort #671. En dank aan Frits voor onderstaande stuk & de drie links: een, twee & drie. Zelf kom ik al zoekend op het net nummer vier tegen.
Een stuk over Dylans debuutelpee op Mijn kleine louvre, vooral ook interessant vanwege de foto's & de informatie over de sessies voor Bob Dylan.
Aanstaande vrijdag verschijnt Biograph opnieuw in een zogenaamd "dvd formaat verpakking". Ik kan me nog niet echt een voorstelling maken van hoe die verpakking eruit gaat zien, moet ik bekennen. En dan is er op 8 april de (re-) release van Bob Dylan in concert Brandeis university 1963. (Releasedatum is zoals die gegeven wordt door bol.com, bobdylan.com geeft als releasedatum 12 april)
[ik zie net dat Peter zijn reactie inmiddels heeft verwijderd, desalniettemin, dank voor het plaatsen]

Bob Dylan in China - door Frits

Het is Bob Dylan dan eindelijk gelukt: hij mag optredens verzorgen in China. De Minister van Cultuur heeft de Amerikaan toestemming gegeven om liedjes te vertolken. Maar wel de liedjes die de Maoïsten van tevoren hebben opgesteld.
Blijkbaar is Dylan hiermee akkoord gegaan. Het geld speelt mijns inziens geen rol, eerder zou Dylan geld moeten bijleggen om in het land van de gele mensen te mogen optreden. De laatste keer dat Dylan zich met een tour druk moest maken voor geld, was ten tijde van The 30th Anniversary Concert Celebration. Toen moest hij de alimentatie na zijn tweede scheiding regelen. Maar dat is onderhand twintig jaar geleden.
De van tevoren vastgestelde liedjes zullen niet de bekende protest-liedjes zijn. Ook zullen de gospels van His Bobness niet de Chinese revue passeren. Maar vergeet niet dat Dylan nog minstens evenzoveel liefdesliedjes heeft. Er is meer dan politiek en religie.
Waarom Dylan dan toch optreedt in China? Omdat hij als blues-zanger de wereld moet overtrekken. Ik hoop dat Dylan ook nog eens door het zwarte continent trekt voor een aantal optredens. Vergeet niet, Dylan wordt over twee maanden zeventig. Wat kan hem nog gebeuren? Hij heeft alles al meegemaakt. En de plaatselijke overheid zal wel gek zijn om hem te arresteren, mochten de communisten daar enig aanleiding toe zien.
De Chinezen zullen ongetwijfeld weinig vinden over Dylan via hun gecensureerde Google. Toch denk ik dat het bezoek van Dylan een onderdeel kan zijn van het protest van de Chinezen. De Tibetanen, de Han-chinezen, de opstandelingen van het Hemelse Plein van de Vrede, zij zullen ongetwijfeld zich gesterkt voelen in hun strijd tegen het dictatoriale regime.

Dylan kort #671

De filosofie van popmuziek (o.a. Dylan) door dr. Jean-Pierre Wils op 27 april.
Op 19 maart 1962 - vandaag 49 jaar geleden - kwam Dylans debuutelpee uit, zie hier en hier en hier.
Een citaat: Dus bij deze een oproep aan Dylan-fans om zijn cd's te verbranden, de boekjes te gebruiken als pleepapier en afbeeldingen te bekladden. Het hoe & waarom is hier te lezen.
Hier in huis worden er geen cd's in de brand gestoken - ik vraag me zelfs af of cd's Überhaupt willen branden, maar dit terzijde - bekladden doen we hier ook niet & op het toilet gebruiken wij, als normale mensen, toiletpapier.
De grote vraag is, tenminste zo lees ik het stuk van Nick van Uden: valt Dylan van zijn voetstuk door in China op te treden? Een goede vraag, al begint Nick van Uden voor het beantwoorden van die vraag helemaal verkeerd. Hij begint met: Opmerkelijk bericht op Rollingstone.com. Bob Dylan, de held der protestzangers, Armand in het kwadraat en aanhanger van goede idealen lijkt niet minder op geld belust te zijn dan zijn collega's a la Bono. Dylan zien als de held der protestzangers, is als kijken door een vijfenveertig jaar oude bril. Dylan is misschien even, ergens in de eerste helft van de jaren zestig, een zogenaamde 'protestzanger' - verschrikkelijk woord - geweest, maar dat is al weer zó lang geleden. Zijn zogenaamde 'protestliederen' beslaan slechts een fractie van zijn oeuvre.
Iets verder schrijft Nick van Uden: Ik kan niet aan de indruk ontkomen dat meneer Dylan, de held van voorheen, ineens al zijn idealen opzij heeft gezet voor.. Geld. Dit is opmerkelijk om twee redenen: 1. blijkbaar heeft Van Uden toegang tot Dylans diepste zieleroerselen, hij weet blijkbaar wat Dylans idealen zijn, en 2. Dylan zou optreden in China voor het geld. Als Dylan nou iets niet te kort heeft, moet het wel geld zijn. Ik geloof er geen donder van dat geld Dylans motivatie is om in China op te treden.
Wat heeft Dylan er dan toe bewogen om in China te willen optreden? Ik weet het niet, ik kan alleen gissen. Ik heb immers Dylans telefoonnummer niet, ik kan het hem niet vragen. Ik denk - mar dit is puur speculatie - dat Dylans motivatie om op te treden in China te maken heeft met de uitdaging, de uitdaging om in zoveel mogelijk verschillende landen op te treden. Nooit eerder trad hij op in China. Of dat een goede reden is, tsja.
Ik heb wel mijn bedenkingen bij Dylans optreden in China. Het regime in China is, als je het mij vraagt, verwerpelijk. De vraag is echter in hoeverre Dylans besluit om op te treden in China een 'goedkeuring' is van het Chinese regime.
En stel dat het antwoord 'ja' is op die vraag - wat ik ten zeerste betwijfel - waar ligt dan de grens? Waarom niet optredens in Texas - waar nog steeds de doodstraf wordt uitgevoerd - veroordelen?
Nou wil ik niet Texas & China over een kam scheren, alles behalve zelfs, ik wil alleen maar aangeven dat de grens een glijdende schaal is.
Ik heb mijn bedenkingen bij Dylans optreden in China & tergelijkertijd heb ik mijn twijfels bij mijn bedenkingen.
Ik ga geen cd's verbranden & Dylan valt voor mij niet van zijn voetstuk ("stond hij op een voetstuk dan?"), maar ik ben alles behalve gelukkig met Dylans keuze om op te treden in China.
Laat me weten hoe jij denkt over de concerten in China, stuur je stuk naar tom_dylan@hotmail.com of laat een reactie achter.

Dylan kort #670

Allereerst dank aan Peerke en Paul (3x) voor de recente reacties. En natuurlijk dank aan Martijn Muijs voor het schrijven & toesturen van aflevering 5 van Dylan 30 [zie hieronder]
Op Dylans officiële website staan inmiddels data voor de aanstaande, korte tournee door Europa:

16 juni Cork, Ierland
18 juni Londen, Engeland
22 juni Milaan, Italië
25 juni Mainz, Duitsland
26 juni Hamburg, Duitsland
27 juni Odense, Denemarken

Het zou me niet verbazen wanneer er nog meer concerten aan deze lijst toegevoegd zullen worden, bijvoorbeeld tussen 18 en 22 juni. Of Dylan & band tijdens deze korte tournee ook naar Nederland of België komen valt nog te bezien. Ik heb er nog een hard hoofd in - al hoop ik natuurlijk dat ik het fout heb.
Joris Vanden Broeck recenseert Bob Dylan in de studio op goddeau.com.
Had ik eerder al een link naar deze recensie van The Bootleg series vol. 9 opgenomen in een Dylan kort? Ik weet het niet meer.
Het boek The Essential interviews is bij Fame in de uitverkoop gegaan. De prijs is nu 6 euro.
besikdug tekent Dylan, zie hier.

De Dylan 30 (aflevering 5) door Martijn Muijs

In Dylan kort #589 kondigde ik aan dat Martijn Muijs zijn Dylan 30 gereed zou maken voor publicatie hier. Vandaag de vijfde aflevering met daarin de nummers 10 t/m 6. De radiouitzending van Martijn Muijs is iedere vrijdag te horen op KX radio tussen 13 en 14 uur.

10. Soms denk ik dat ik op hem lijk. Dat jij mij bent, en ik jou. Tuurlijk, mijn leven voltrekt zich heel anders dan dat van jou, om te beginnen ben jij uit 1941 en ik uit 1982. Een gapende generatiekloof. Ik leid niet het leven van een artiest, bezit niet huizen op alle continenten, wordt niet avond aan avond toegejuicht en ben niet getrouwd met de zoveelste vrouw en daarna toch weer vrijgezel. Maar er is er iets wat ons bindt. Is het niet de geschiedenis, je achtergrond, je opvoeding, dan misschien iets dat diep verborgen zit. Of is het datgene wat ons allemaal verbindt? Zou iedereen uiteindelijk hetzelfde zijn? Is mijn denken en mijn doen universeel? Voelt elke man wat de buurman ook voelt? En de vrouw… zou de vrouw waarover je zingt zichzelf herkennen? Zou ze weten dat zij het is? Zou ze zich aangesproken voelen als je over haar zingt? Zou ze haar ogen neerslaan in het besef dat jij het bent die tegen haar zingt? Zou ze bedenken hoe ze het allemaal weer goed zou maken als jij nu voor haar zou staan? Zou ze veinzen dat het mogelijk zou zijn om alles wat gebroken is te lijmen? Zou ze de scherven oprapen terwijl jij voor haar staat, en het dan zachtjes in jouw hand drukken? Zou ze haar ogen opslaan, je zwijgend aankijken of nog eenmaal zeggen dat ze van je houdt? Zouden haar blauwe ogen je nog eenmaal raken? Of zou je wegkijken, je omdraaien, naar de deur gaan en voor altijd weggaan?Misschien is het dezelfde vrouw. Dezelfde vrouw als alle vrouwen. En zijn wij man zoals alle mannen. Zijn wij één. Kan ik jou troosten zoals ik me laat troosten door jou.
PLAY: It’s All Over Now (Baby Blue) (Live 1975, The Bootleg Series Vol. 5, The Rolling Thunder Revue)

9. Het lot. Komt het van boven? Heb je het zelf in de hand? Is het God? Is het onder een ladder doorlopen? Is het puur toeval?
Het lot. Het leven begint en eindigt ermee. Ons lot op aarde geworpen te worden. En aan het eind één zekerheid te hebben: het lot van doodgaan. Tussendoor proberen we het lot uit de loterij te bemachtigen. Proberen we het lot te bedwingen. Te bezweren. Is het niet met voodoo, dan wel met een verzekering.
Het lot. Oh, we zijn slechts onwetende Dries Roelvinken in een onmetelijk grote ruimte, een oneindig universum. En je houdt de scherven in je handen, de puzzelstukjes vallen uit elkaar.
Het lot. Veel liever had ik in een doorzonwoning gezeten, om elke dag met de trein naar mijn negen-tot-vijf-baan te gaan. Maar Bob was er stellig van overtuigd dat hij zich niet kon ontrekken aan zijn lot: artiest zijn was geen keuze, het was het lot. Gitaar spelen kun je leren, een liedje schrijven tot op zekere hoogte, maar hoe vloeit dan de ene na de andere melodie uit je pen, een tekst met eeuwigheidswaarde en de muziek die collectief in het geheugen gegrift staat? Stellig, dat komt van boven. Een beetje van jezelf, en een beetje magie. En dan maar hopen dat de Grote Hand niet wijkt, het talent van je afneemt en je weer laat verworden tot een onwetende Dries Roelvink in een onmetelijk grote ruimte, een oneindig universum.
Het lot. Alstublieft, hier heeft u het cadeau, u mag het houden, sterker: u mag het niet teruggeven. U krijgt het volledige pakket, inclusief roem, aandacht, lofuitingen. Doe ermee wat u wil, maar misbruik het niet. O, en er komen ook vrouwen op af. Veel vrouwen. De één voor een avondje plezier, de ander voor je geld, weer een ander voor een onschuldige handtekening, een laatste voor je leven. En je zult moeten toegeven, dat is het lot. Je hebt immers iets onmenselijks aangenomen, en je bent maar een mens. En je zult de scherven in je handen houden, de puzzelstukjes vallen uit elkaar. Maar ga niet bij de pakken neerzitten. Schrijf er liever een goed liedje over. Het wordt een mooi lied, want ik ben erbij. Dat is het lot.
PLAY: Simple Twist Of Fate (Blood On The Tracks)

8. Een liedje dat klinkt als rijden in een gestolen auto, waarbij je alle obstakels op weg naar je geliefde omver rijdt, iedereen overhoop rijdt die je ooit in de weg heeft gestaan, terwijl de zon je haren door het open dak streelt en je meeneuriet met een simpel liefdesdeuntje op de radio. Zo zou je het kunnen omschrijven. Of zoals Bob het zelf omschreef: dat dunne, dat wilde kwikzilveren geluid. Of zoals professor Christopher Ricks zei: poëzie die in verschillende opzichten heel bijzonder is en op een suggestieve manier waar is. Of zoals Al Kooper zei: niemand heeft het geluid van drie uur ’s ochtends beter vastgelegd dan hij op die plaat. Niemand krijgt het zo goed, zelfs Sinatra niet. Of zoals fotomodel Edie Sedgwicks dacht: dit nummer gaat over mij. Of zoals sommigen beweren: hij zou hiervoor de nobelprijs voor de literatuur verdienen.
I want you. Dat simpele, dat vanzelfsprekende. I want you, so bad. Je bent jong, en je wilt wat. Je wilt wat, en je krijgt het. Het is 1966 en alles mag, alles kan. Wat wil je nog meer?
PLAY: I Want You (Blonde On Blonde)

7. Het slotstuk. Het piece de resistance. Het beste voor het laatst bewaard. Zo overdonderend als Highway 61 Revisited begint, met een luide klap op het drumstel als startsein voor Like A Rolling Stone, zo verstild eindigt dezelfde plaat. Weg met het lawaai, de versterkers uit, de band naar huis. Er smeulen nog wat peuken na in de asbak, de lichten zijn gedimd.
Nog één keer alles geven. Het laatste vel. De laatste zucht. Vaak zijn de laatste loodjes het zwaarst, in zijn geval zijn de laatste loodjes het langst. Zo heeft hij het 13 minuten lang over de Sad Eyed Lady Of The Lowlands, op het album Time Out Of Mind maakt hij het zelfs nog bonter: een ruim kwartier bezingt hij de Highlands op een handvol akkoorden. En zelfs bij slechte platen is het einde nog de moeite waard: we spreken over midden jaren 80, als Dylan compleet de weg kwijt is en krampachtig aansluiting zoekt bij de videogeneratie van MTV. Hij sluit drumcomputers aan, huurt een hippe producer in. Hij is als Bob Harris in de film Lost In Translation. Losgelaten in Tokio, dezelfde planeet, maar toch een totaal andere wereld. Hij is zichzelf kwijt. En na een paar niemendalletjes, echte doorskippers en tenenkrommende exercities, als je al 10 keer je cd-speler uit het raam had willen gooien, is daar ineens Dark Eyes. Alleen hij, met een gitaar. Zonder opsmuk, maar echt. Dat ene nummer maakt de aanschaf van het hele album waard.
Zeven minuten pure poëzie. Geen idee waar het over gaat, maar ik heb het gevoel dat het waar is wat hij zingt. Met ingehouden adem luister ik, een paar tellen ben ik stil, ik slaak een zucht. De laatste loodjes zijn het mooist.
PLAY: Desolation Row (The Bootleg series vol. 7)

6. De allereerste videoclip wordt het wel genoemd: het filmpje bij Subterranean Homesick Blues. Ok, de band Queen was geloof ik de allereerste die speciaal voor een liedje een video schiet, en de beelden behorend bij dit liedje zijn het startschot voor de documentaire Dont Look Back, maar toch: noem het een videoclip avant la lettre. Bob houdt in één of ander industrieel straatje een verzameling borden vast, met daarop enkele woorden en losse zinnen uit het liedje. Even simpel als doeltreffend, en goed bedacht door Sony bij het uitkomen van verzamelbox nummer zoveel dat je je eigen tekst kon invullen op die borden. Volgens mij had de plaatselijke platenmaatschappij bedacht dat de 20 leukste inzendingen beloond zouden worden met die 3-dubbel-verzamelbox. Mijn tekst zal ongetwijfeld zoiets zijn geweest als: hier had mijn tekst kunnen staan. Hoe dan ook: ik heb nooit gewonnen, en hoewel ik de complete officiële discografie bezit: ik doe niet aan best ofs. Maar in het tekstboekje staat vast een goed ronkende aankondiging, zoiets als: de eerste rapsong ooit. Nou ja, noem het een rapsong avant la lettre. Bob praat inderdaad meer dan dat hij zingt, en van een duidelijke verhouding tussen couplet en refrein lijkt ook al geen sprake. Het is meer een opeenstapeling van losse zinnen, gedachten, leuk bedachte oneliners, goed gevonden kreten. You don’t need a weatherman to know which way the wind blows. De anarchistische terroristische groep Weatherman ontleende er hun naam aan. Net als Radiohead op OK Computer één van de nummers Subterrenean Homesick Alien noemt. Ongetwijfeld een ode aan de meester van het vrije associeren, want zeg nou zelf: weet jij wat Subterranean Homesick Blues betekent? Doesn’t matter: pik er een zin uit, kalk het op een muur, print het op een t-shirt, druk het op een sticker. Don’t follow leaders, watch the parking meters. Wat dat betreft was Bob zijn tijd ver vooruit: in het anno nu van de losse flodders, oneliners, bits en soundbites zou het niet misstaan. Bob was éénentwintigste eeuw avant la lettre.
PLAY: Subterranean Homesick Blues (Bringing It All Back Home)

Dylan kort #669

Met dank aan Arno (2x), Paul en Peter voor de reacties.
Wie naar deze blog is gekomen om een nieuwe aflevering van de Dylan 30 te lezen, moet ik teleurstellen. Ik heb nog niks van Martijn Muijs ontvangen. Zodra ik de nieuwe aflevering ontvang, zal ik 'm hier plaatsen.
Vergeet niet hieronder het stuk over The Gospel according to Bob Dylan te lezen.
The Examiner is de laatste paar dagen een bron voor veel informatie, bijna dagelijks ontvang ik één of meerdere e-mails dat er een nieuw Dylan-gerelateerd bericht is gepubliceerd.
Zo heb ik de laatste paar dagen o.a. op deze website gelezen da het nieuwe album van the Beatie boys - Hot Sauce committee part two (release 3 mei) - een smaple bevat van Dylan uit Theme time radio hour.
Op de official Farm aid you tube channel zijn beelden te zien van Dylans optreden tijdens Farm aid 1985. Dylan speelde tijdens Farm aid:

1. Clean Cut Kid
2. Shake
3. I'll Remember You
4. Trust Yourself
5. That Lucky Old Sun (Haven Gillespie/Beasley Smith)
6. Maggie's Farm

Verder stond er op The Examiner een gerucht dat Dylan & band op 25 juni in Meinz, Duitsland, op 26 juni in Hamburg, Duitsland en op 27 juni in Odense, Denemarken concerten geeft.
Tot zover The Examiner.
Een recensie van Bob Dylan in de studio op Da Music. Nog een recensie van Bob Dylan in de studio is te lezen op rootstime.be.

De nieuwe Michael J. Gilmour

Een aantal weken geleden ontving ik het boek The Gospel according to Bob Dylan van Michael J. Gilmour - is het echt al weer een paar weken geleden? Ik twijfel. Het voelt als een paar weken geleden & dat is genoeg. Door andere leesbehoeften, bleef het boek liggen.
Een aantal jaar geleden was ik maar matig onder de indruk van Tangled up in the bible, het andere boek van Gilmour over Dylan. En ook daarom bleef het boek liggen.
Op maandag ben ik dan toch begonnen in The Gospel according to Bob Dylan & toen werd ik dusdanig van mijn stuk gebracht door de eerste twee zinnen, dat ik geen gat heb geslagen in het boek. Dinsdagavond - aan het eind van de avond - had ik het boek nog niet half gelezen. Woensdagavond heb ik het boek in één ruk uitgelezen. En nu ik het uitgelezen heb, voel ik me verplicht die beloofde recensie te schrijven. Ik kan die recensie niet schrijven, ik vind namelijk helemaal niks van dit boek of vind ik nou juist te veel van dit boek.
Ik heb niks nieuws gelezen over Dylan in The Gospel according to Bob Dylan & toch heb ik uiteindelijk het boek verslonden. Het is heerlijk lezen in The Gospel according to Bob Dylan, maar ik was aan het boek begonnen om iets te leren, toch?
Vraag me niet in het kort na te vertellen waar het boek over gaat, ik zal niet verder komen dan wat onsamenhangend gebabbel.
Gilmour pikt episodes uit Dylans carrière & legt deze langs de woorden van Walter Benjamin, Woody Guthrie, Jack Kerouac & natuurlijk de bijbel, zonder daarbij tot een één op één vergelijking te komen. Het zijn meer prikjes, het zijn eerder - vooral in de eerste helft van het boek - richtlijnen hoe er naar het werk van Dylan gekeken kan worden wanneer er een link gelegd moet worden tussen Dylans werk & de bijbel.
Ik had verwacht in dit boek de betweterige woorden van een bijbelvorser te vinden die iedere paar bladzijdes zou roepen "zie je nou wel, Dylan is een Christen!" Mijn verwachting had niet verder van de werkelijkheid verwijderd kunnen zijn.
The Gospel according to Bob Dylan leest zo heerlijk makkelijk weg - noem het maar het broodje kroket van de Dylan-literatuur - & toch, ik heb er geen donder van opgestoken.
De vraag of je dit boek moet lezen is dan ook niet zozeer afhankelijk van de vraag of je iets over Dylans werk wilt leren, maar veel meer of je over Dylan wilt lezen. En terwijl ik dit opschrijf, vrees ik dat ik The Gospel according to Bob Dylan geen recht doe. Ik heb namelijk stiekem tòch iet geleerd: er is nog een andere mogelijkheid om te kijken naar Dylans werk in het algemeen & de invloed van de bijbel / het christendom op Dylans werk.
The Gospel according to Bob Dylan is absoluut geen essentiële aanwinst voor de Dylan-literatuur, maar een aangename aanvulling is het wel. Een aanvulling voor de veelvraten & de woordzoekers.
Het is zo'n boek dat tijdens het lezen indruk maakt, maar na het lezen van de laatste bladzijde eigenlijk al weer vergeten is.

Dylan kort #668

Allereerst dank aan Arno en Paul voor de reacties bij eerdere berichten.
Een warming up voor het NoordNederlandsDYLANfestival op 15 april, zie hier. [met dank aan Frits voor het sturen van de link]
In Amsterdam zal mogelijk ook een Dylan-bijeenkomst zijn, zie het forum van Expecting rain.
De afgelopen paar dagen leveren zoekacties op het net vooral berichten over Dylans aanstaande optredens in China op. Vanaf vandaag is "China" vervangen door "Vietnam". Nou staat het al enkele dagen vast dat Dylan in Vietnam zal optreden, maar de Nederlandstalige internetpagina's pakken nu pas dit nieuws op & traditiegetrouw melden ze allemaal (min of meer) hetzelfde. Eén voorbeeld, zie hier. Wat vooral tenenkrommend is, zijn zinnen als: Dylan staat bekend om zijn verzetsliederen tegen de Vietnamoorlog. Nummers als Times are changing [sic] en Blowing in the wind [sic] staan symbool voor de vredesbeweging in de jaren 60, maar in Vietnam zelf heeft Dylan nooit eerder gespeeld. Nou heb ik The Times they are a-changin' en Blowin' in the wind al honderden (duizenden?) keren gehoord & nog nooit heb ik in één van deze twee songs een rechtstreeks protest tegen de oorlog in Vietnam gehoord.
En zelfs het fout schrijven van songtitels is een terugkerend thema (knippen & plakken mannen, zo vullen wij de pagina's...) zie hier. En soms gaat het geven van songtitels toch nog goed, zie hier, al is de inhoud van het bericht natuurlijk dezelfde bagger als in de vorige twee berichten.
Meer van hetzelfde? Nog 2 dan: hier en hier.
De berichtgeving over Dylans aanstaande optredens in China heb ik in de afgelopen dagen genegeerd (ik moet me schamen & diep ook!). Hier is er eentje, maar voor je kijkt: probeer eens te raden welke twee songtitels er in het bericht worden gegeven? Het noemen van juist die twee songtitels zal wel toeval zijn, toch? Echt niet! Zie hier.
Dylan zal dus optreden in China & Vietnam, zoveel heb ik vandaag geleerd. Maar als ik héél eerlijk ben, ben ik niks wijzer geworden.
Dan toch zo maar de iPod op de oren drukken & het nieuwe boek van Michael J. Gilmour tussen de vingers. Ik voel me opstandig vandaag, maar of het opstandig genoeg is om de shuffle mogelijkheid op mijn iPod te gebruiken, betwijfel ik nog. Ik heb zo mijn gewoontes, toeval laat zich daar maar moeilijk overheen leggen.
Gisteravond achtereenvolgens Saved en Shot of love gedraaid, dat is me wel goed bevallen. Vanavond voel ik meer voor Infidels, al te lang niet meer naar deze plaat geluisterd.

shuffle, toeval & de kans op zonde

A confession. I sometimes use the shuffle feature on my iPod when listening tot Bob Dylan.
Dit zijn, na een citaat van Walter Benjamin, de eerste twee zinnen in het nieuwe boek van Michael J. Gilmour.
Nee, dit gaat niet de al weer weken geleden beloofde recensie van Gilmours The Gospel according to Bob Dylan worden, ik ben namelijk pas net in het boek begonnen. Eerst verder lezen voor ik ook maar iets zinnigs kan zeggen.
Enfin, die eerste twee zinnen. Ze intrigeren allereerst doordat ik zelf nooit de shiffle mogelijkheid van mijn iPod gebruik & ten tweede doordat Gilmour begint met A confession, alsof wat daarna komt het opbiechten van een doodszonde is.
Misschien is het dat ook wel.
Ik gebruik nooit de shuffle mogelijkheid van mijn iPod. Ik luister liever naar Dylans nummers in de context van het album, of naar zorgvuldig gekozen, losse nummers.
Ik ben geen liefhebber van het toeval als ik naar Dylan luister. Althans, dat houd ik mezelf voor. Na het lezen van die eerste twee zinnen uit Gilmours boek, gisteravond, ben ik onrustig. Sindsdien heeft de mogelijkheid van het toeval zich in mijn kop genesteld. Sindsdien twijfel ik of ik het toeval toch maar eens moet toelaten tot mijn manier van het luisteren naar Dylan.
Ik twijfel.

Dylan kort #667

Allereerst dank aan Arno, de Zwijger, Paul en Nanne voor de reacties.
Wat een heerlijk weer dit weekend, de lente lijkt nu echt opgezogen te kunnen worden. En ergens vandaag dwaalden de gedachten af naar Martin Bril, naar rokjesdag. Tsja.
Enfin, ondanks het mooie weer toch achter de pc gekropen voor een nieuwe Dylan kort.

Op Dylans officiële website staan inmiddels ook de concerten in China (6 en 8 april) en Vietnam (10 april) vermeld. Er zullen ongetwijfeld in de komende dagen / weken meer data toegevoegd worden. De tijd dringt, over drie weken gaat de tournee van start.
Music headlines op Paul's weblog met een wens-setlist voor Dylans aanstaande optredens in China.
Op de blog God is in de stilte twee citaten van Dylan.
Een blogbericht van eind vorig jaar, ik vrees dat ik die toen over het hoofd heb gezien (of mijn oude geheugen haalt trucs met mij uit), bij deze alsnog: Een ontdekkingstocht langs Bob Dylan.
Foto: Dylan en Betsy Siggins in Club 47.

Een deel van de dag bezig geweest met het doornemen van stapels oude krantenberichten. In één van die berichten, een recensie van een concert in Utrecht in 1993 - geschreven Stan Rijven & gepubliceerd in Trouw op 17 februari 1993 - kwam ik de volgende bandleden tegen: contrabassist Ian Wallace en Steel-gitarist en mandolinespeler Anthony Martin Garnier.
Jeuk krijg ik er van, enorme jeuk... overal...

Vanaf april 2009 is via de webwinkel de 10 cd boxset The Bob Dylan 60's collection te koop & sinds april 2010 The Bob Dylan 70's collection. Ik had er min of meer op gerekend dat ook dit jaar - zeker gezien de aanstaande 70ste verjaardag van Dylan - er wel weer een boxje cd's van Dylan via de webwinkel van de Volkskrant te koop aangeboden zou worden. Met dat in mijn achterhoofd, heb ik een paar dagen geleden contact opgenomen met de webwinkel. Helaas, op dit moment ziet het er nog niet naar uit dat er in april een boxje met Dylan cd's via de webwinkel van de Volkskrant te koop zal zijn, zo heb ik via de e-mail begrepen.

In de krant

Vanochtend wederom de Volkskrant bij de boekenboer gehaald vanwege de film van de gebroeders Coen. En al bladerend door deze Volkskrant vroeg ik me 2 dingen af: 1. wanneer wordt Bob Dylan in de studio gerecenseerd & 2. verschijnt er wel eens een Volkskrant op zaterdag waar Dylan niet in voorkomt?
Enfin, de scan links is één van twaalf foto's uit een stuk over koptelefoons. Jeltje is wel okee, ze luistert naar Mr. Tambourine man van Dylan. Wel jammer dat de titel foutief is gegeven. Kijk maar, er staat Tambourine Man. Soms denk ik wel eens dat ik de enige ben die me aan dit soort 'onvolkomenheden' stoort, soms denk ik wel eens dat ik een enorme zeikerd ben, wanneer het om dit soort details gaat. Enfin, Jeltje is okee, ze luistert.

Elders in de Volkskrant een essay van Olaf Tempelman over het cassettebandje: Een paar generaties muziekliefhebbers die opgroeiden in dictaturen hebben ervan getuigd: als je muziek luisterde, voelde je je vrij, je had het gevoel dat ze je niets konden maken. De communistische autoriteiten waren niet zo dom dat ze de subversieve invloed van Beatles, Dylan, Who, Hendrix et cetera in de late jaren zestig miskenden. Westers vinyl kwam er niet of nauwelijks in, grote namen kregen nagenoeg nooit visa voor optredens. Twee uit de hand gelopen Stones-optredens in Warschau in april 1967 onderstreepten de juistheid van deze beleidslijn.
Het werkte redelijk, tot de opkomst van het cassettebandje.

Tot slot, in de boekenbijlage, een recensie over drie recent verschenen stripboeken over popmusici. Daarin o.a.: Het begon in 2009 met de vertaling van Cash - I See a Darkness, een prachtig, door Reinhard Kleist getekend portret van countryzanger Johnny Cash. Kort daarop volgde Bob Dylan Revisited, dat geen biografie is, maar een collectie van dertien songs die door evenzoveel tekenaars zijn geïnterpreteerd, een visuele ode door bekende namen als Lorenzo Mattotti en François Avril.

Dylan (ultra-)kort #666

Met dank aan Paul en Arno voor de reacties bij recente stukken.
Into Bob Dylan op Paul's weblog.
Dylan-aantekeningen door Frits, over het eind mei te verschijnen de Bob Dylan aantekeningen.

Dylan kort #665

Vergeet niet aflevering 4 van De Dylan 30 (hieronder) te lezen.
Alja Spaan: een tikje tegen zijn hoofd en een tikje tegen zijn hoofd. Het onderstaand versje is hier te vinden.
27 mei is het feest in Kampen, zie hier.
Mijn best of... Bob Dylan op Paul's weblog. Inderdaad de Paul die in de laatste dagen regelmatig reacties heeft achtergelaten op berichten op deze blog, waarvoor dank! (En dank ook voor de vriendelijke woorden over deze blog).

De Dylan 30 (aflevering 4) door Martijn Muijs

In Dylan kort #589 kondigde ik aan dat Martijn Muijs zijn Dylan 30 gereed zou maken voor publicatie hier. Vandaag de vierde aflevering met daarin de nummers 15 t/m 11. De radiouitzending van Martijn Muijs is iedere vrijdag te horen op KX radio tussen 13 en 14 uur.

15. Tien dingen die je moet weten over dit liedje. Eén. Het was de debuutsingle van The Byrds. Twee. De versie van Dylan was een stuk minder succesvol. Drie. Drugs speelden geen enkele rol in dit nummer. Zei Dylan ooit eens. Ik kon ze gebruiken of laten staan, maar zat er nooit aan vast. Vier. Het nummer werd geschreven tijdens een trip die Bob en een paar vrienden maakten vanuit New Orleans naar het westen. Vijf. Die reis was geïnspireerd op het boek On the road van Jack Kerouac. Zes. Het nummer is deels gebaseerd op de vriendschap van Bob met Bruce Langhorn. Zeven. Die bezat een grote Turkse tamboerijn, volgens Bob zo groot als een wagenwiel. Acht. Een andere invloed is de film La Strada van Fellini. Negen. Jingle jangle haalde Bob van een oude plaat van Lord Buckley. Tien. Al het voorgaande is gebaseerd op Bobs biografie, geschreven door Howard Sounes. Eén ding weet ik zeker: het staat op de plaat Bringing it all back home, dat alleen in Nederland onder een andere titel uit kwam: Subterranean Homesick Blues. Waarom weet ik dan weer niet.
PLAY: Mr. Tambourine Man (Live 1975, The Bootleg Series Vol. 5, The Rolling Thunder Revue)

14. Een liefdesliedje voor Joan Baez. Althans, dat zou het kunnen zijn. Want nergens wordt haar naam genoemd, en nergens spat het glazuur van de regels af. De relatie tussen Bob en Joan is er één van vele onduidelijkheden. Even de feiten: Joan Baez was één van de grote folkzangers aan het begin van de jaren 60 en Bob was haar protegé. Ze gaf Bob een duwtje in de goede richting, dankzij haar kwam hij ook in de belangstelling te staan. Meer dan eens werden ze innig verstrengeld in elkaars armen gefotografeerd. Waar Joan was, daar was Bob. Totdat de situatie zich omkeerde. Bob stapte uit haar schaduw, en met elk jaar dat verstreek stond hij meer in de schijnwerpers, en Joan meer in de schaduw. Zongen ze tijdens haar concerten nog regelmatig samen, toen Bob het op eigen kracht kon, deed hij dat ook. Joan mocht mee, maar kwam vaak niet verder dan de hotelkamer. Kleine situatieschets: In de documentairefilm Dont Look Back zie je ze samen in beeld. Joan zit met een gitaar op schoot, Bob achter een typemachine. Terwijl Joan met haar betoverende klanken de kamer vult, zit Bob voorovergebogen over zijn typemachine, ondertussen de ene na de andere sigaret oprokend. Het lijkt alsof ze smacht om zijn aandacht. Hoor dan hoe mooi ik voor je zing. Maar Bob keurt haar geen blik waardig. Hij tikt onverstoorbaar door op de typemachine. Je ziet toch dat ik bezig ben. Een half jaar ervoor waren ze nog samen op tournee door Amerika. Joan stond in haar eigen voorprogramma en zong liedjes van Bob. Nadat ze Blowin' in the wind had gespeeld vroeg ze het publiek of ze de schrijver van dit liedje wilden ontmoeten. Het publiek ging uit z’n dak toen Bob op het podium kwam – voor een hoger honorarium dan degene die hem had uitgenodigd ook nog eens. Toen ze later meeging op zijn tournee door Engeland verwachtte ze toch op z’n minst één keer gevraagd te worden om mee te zingen. Maar waar ze ook kwamen – hij stond alleen in de spotlights. Bij de tournee die volgde was ze niet meer gevraagd. Maar toen Bob door ziekte tot zijn hotelkamer veroordeeld was besloot ze toch om hem op te zoeken. Toen ze aan zijn kamerdeur stond, werd er opengedaan door een vrouw. Ze bleek Sara te heten en in het geheim al een tijdje een relatie met Bob te hebben. Joan droop teleurgesteld af, en ze zouden elkaar tot halverwege de jaren 70 niet meer zien. Bob trouwde met Sara, tot het huwelijk halverwege de jaren 70 op de klippen liep. De oorzaak laat zich raden.
PLAY: She Belongs To Me (Bringing It All Back Home)

13. Schrijven is schrappen. Staat op mijn papiertje. Niet dat ik het niet uit mijn hoofd zou kunnen, maar soms is het goed zeker te weten wat je gaat zeggen. De drie zinnen die hierna volgden heb ik doorgestreept. Blijft de vraag over: wat staat er op de paperassen die Bob voor zich heeft liggen?Avond aan avond is de aanblik hetzelfde: de rechterkant van het podium is zijn domein, het keyboard waar je en profil tegenaan kijkt. Aan de zijkant een microfoonstandaard, die standaard te laag staat. Hoewel meestal nog niet laag genoeg naar zijn zin, want zodra de eerste klanken ingezet worden, duwt Bob zijn zangversterking meestal nog een centimeter of wat omlaag. Wat meteen tot gevolg heeft dat hij zich, zeker voor zijn leeftijd, in allerlei interessante maar vooral onmogelijke kronkels en buigingen moet werken om te kunnen zingen en tegelijkertijd piano te kunnen spelen. Een cynicus zal zeggen dat hij beide toch al matig beheerst, laat staan tegelijkertijd. Met het klimmen der jaren worden de fysieke ongemakken er meestal niet minder op, maar ook de geheugenspier werkt niet altijd even feilloos meer. Als ik mijn hersens kraak kom ik maar tot één slotsom: die steel-guitar die daar, op hoge poten, pal tegen zijn keyboard aangeplakt staat, dient als luxe bijzettafeltje voor de papieren waarop, in Times New Roman lettertype 32, de setlist staat. Maar er liggen meerdere velletjes A4, wat doet vermoeden dat Bob goed naar Andre Hazes heeft gekeken. Want ja, hoe ging die ene regel in een van die 500 liedjes ook alweer. Hij knijpt zijn ogen samen, bedenkt dat hij weer z’n leesbril in de kleedkamer heeft laten liggen, perst zijn lippen tot een smalle streep en gooit er wat willekeurigs uit. Waarom heb ik dit lied ooit zoveel coupletten gegeven, lijkt hij te denken, terwijl hij een boze blik de zaal in werpt. In zijn boek Kronieken, waar wat mij betreft best een paar blaadjes uitgescheurd hadden mogen worden, vertelt Bob over de totstandkoming van een liedje. ‘ Ik begon eraan in de vroege namiddag, tegen de tijd dat het ochtendnieuws begon te slijten, en ik had er de rest van de dag tot in de avond nodig om het af te maken. Het was alsof ik het liedje voor me zag verschijnen en ik het moest inhalen, alsof ik alle personages in het liedje zag en ervoor koos om mijn lot aan het hunne te verbinden. Ik hoorde het hele stuk in mijn hoofd, ritme, tempo, melodielijn, de hele mikmak. Ik zou dit liedje altijd terug kunnen halen. De wind zou het nooit uit m´n hoofd kunnen blazen. Op zo´n song komt er nergens een einde aan. Je schijnt een zaklantaarn op iemands gezicht en je bekijkt wat er te zien is. Maar voor mij is het verbazend eenvoudig, geen complicaties, alles pakt goed uit. Zolang de dingen die je ziet niet voorbijgaan in vlekken van licht en schaduw zit je goed. Liefde, angst, haat geluk - alles in onmiskenbare bewoordingen, duizend-en-één subtiele vertakkingen. De ene regel roept de andere op. Zoals wanneer je linkerbeen een stap vooruit doet en je rechterbeen meetrekt. ’Zoals een schilder zijn werk bijpunt, bijschaaft, bijkleurt, voordat het een meesterwerk is, een weekje laat staan, er met hernieuwde blik tegenaan kijkt, zo blijft Bob schrijven en schrappen, tot in de studio aan toe. Sommige briljante liedjes zouden nooit het stadium bereiken waarop de meester ze goedkeurde – of andersom: de meester zag dat het goed was, maar de muzikale lijstenmakers zouden best nog een paar uurtjes hebben willen bijschaven. Een vroege opname van dit liedje laat horen hoe Bob op driekwart van het liedje begint te mompelen, even zijn mond houdt, en dan weer verder zingt. Terwijl de band doorspeelt, de opname loopt, de muziek er goed op staat, verzint hij ter plekke een nieuwe tekst. Dat ene regeltje moet toch anders. Er moet toch nog een couplet bij. Zelfs in de uiteindelijke versie werd geknipt: ‘ When he built a fire on mainstreet’ is de officiële tekst in het vierde couplet, maar Bob zong het oorspronkelijk duidelijk anders en in de ik-vorm. Die zin werd ruw in tweeën geknipt, waardoor je nu hoort: When I spee-He built a fire on mainstreet. Schrijven is schrappen, en zo werden er 3 coupletten geschrapt in deze live-versie.
PLAY: Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again (Live, Hard Rain)

12. Cee-Lo Green zei het recht voor z’n raap, net als Lily Allen. En ook Danny Paladero heeft een hit omdat er fuck you in zit. Er is een handig tooltje op bobdylan.com waarbij je een willekeurig woord kan intikken, en dan rolt er uit de database een overzicht van alle liedjes waar dat woord in voorkomt. Ik toets in: fuck. Drie keer raden hoe vaak Bob dat woord heeft gebruikt in zijn liedjes. Nul. Nooit. En toch is dit misschien wel de eerste muzikale middelvinger ooit. 1965, het jaar dat in Amerika bekend staat als het jaar dat Dylan elektrisch ging. Het eerste keerpunt in het leven van Dylan. Niet alleen muzikaal verandert hij van koers: hij trekt weg uit New York, de stad waar hij alles aan te danken had. Zijn doorbraak, de liefde, inspiratie, vrienden en een dak boven zijn hoofd. Maar de eerste liefde maakt plaats voor een ander, inspiratie vind hij bij The Beatles en dankzij zijn succes kan hij van het verdiende geld een eigen huis kopen. Woodstock wordt de nieuwe standplaats, Sara is zijn eerste vrouw en net als The Beatles wil hij een gitaar met een snoertje.Een paar dagen nadat Bob zijn gitaar heeft ingeplugd op het Newport Folk Festival staat hij in de studio. Het boe-geroep moet nog na-echoën. De woede op het gezicht van Pete Seeger, die de geluidskabels in tweeën had gespleten als hij een bijl had gehad, het staat hem nog helder voor de geest. Is dit het afscheid aan Greenwich Village, het deel van New York waar hij alles aan te danken had, maar waar hij uiteindelijk toch van vervreemd was? Het vaarwel aan de vrienden, die hem ineens de rug toekeerden omdat hij niet meer één van hen was? Als het later dat jaar uitkomt op single, is iedereen nog maar net bekomen van Like A Rolling Stone. Dit klinkt liefelijker. Bijna Beatlelesque. Je zou het mee willen zingen, ware het niet dat er geen refrein in zit. Onder het muzikale vernis zit een beerput die Dylan bijna vredig de speakers uit knalt. ´Ik zou willen dat ik in jouw schoenen stond, en jij in de mijne. Dan zou je zien hoe verschrikkelijk je bent.´ Een grotere fuck you is er niet.
PLAY: Positively 4th Street (Single)

11. Ze was nog getrouwd die dag, toen ze Bob tegenkwam in New York. Zij reed rond in haar MG sportautootje, Bob zwierf zoals altijd door de straten van de stad. Hij was inmiddels een bekende zanger, een paar kortstondige relaties lagen achter hem. Zij was fotomodel, en getrouwd, maar haar huwelijk stelde niet veel meer voor. Haar man had gezegd: ik kan niet getrouwd zijn met iemand die Shirley heet. En dus stelde ze zich voor als Sara. Sara Lownds, geboren Shirley Nozinsky. Een mooie vrouw, met opvallende bruine ogen. Ze keken een beetje triest, maar dat zorgde juist voor extra aantrekkingskracht. Bij de eerste ontmoeting wist Bob: met haar ga ik trouwen. Het huwelijk met haar man Hans kraakte. Hij was 25 jaar ouder, fotograaf, en zo hadden ze elkaar ook leren kennen: als jong model kreeg hij Sara voor zijn lens. Heinz Ludwig Lowenstein, zeg maar Hans. Ze hadden sinds kort samen een kind: Maria. Maar hij was druk, en thuiszitten was niks voor haar. Hans vond dat ze wel een sportwagentje verdiende, als goedmakertje voor zijn drukke bestaan. En zo reed ze door New York, vooral Greenwich Village trok haar aan. Tot ze op een dag wegreed en nooit meer terugkwam. Ze had een andere man ontmoet. Met hem ging ze trouwen. Met Robert, zeg maar Bob. Samen met Maria trok ze bij hem in. Hij had een kamer in het Chelsea hotel gehuurd, groot genoeg voor hun drieën, en een piano kon er ook nog bij. Hans vond het maar niks, haar relatie met die Zimmerman, zoals hij Bob noemde. Hij wil niet dat zijn dochter door Bob werd opgevoed, en is van plan een rechtszaak aan te spannen. Zijn advocaat vertelt hem dat hij weinig kans heeft te winnen. Hans besluit het erbij te laten, en ziet zijn Sara nooit meer. Hoewel ze nu officieel een stel zijn, wil Bob het niet aan de grote klok hangen. Alleen zijn manager en een getuige voor Sara zijn bij de ceremonie die in 1965 wordt voltrokken op Mineola, Long Island. Zelfs sommige vrienden weten niet dat Bob nu getrouwd is. Op haar beurt weet Sara weer niks van de vrienden van Bob. Ze zijn samen, de rest van de wereld bestaat niet. Zo leven ze lang en gelukkig samen, tot de jaren 70 aanbreken. Bob treedt dan al jaren niet meer op, maar besluit dat het tijd wordt voor een nieuwe tournee. Het jachtige artiestenbestaan keert terug, het leven waar Sara niks van weet. Of wil ze het niet weten? Wat gebeurt er allemaal in die kleedkamers? En al die nachten dat Bob alleen op z’n hotelkamer zit? In het Chelsea hotel had hij nog een prachtige ode aan haar geschreven. Sad Eyed Lady Of The Lowlands. En nu stonden haar ogen weer zo triest, omdat ze al het leed moesten verwerken van wat ze in zijn ogen had gezien – en doorzien. Het huwelijk liep op de klippen. Of toch niet. In een ultieme poging haar weer voor zich te winnen, schreef hij een lied voor haar. Hoe anders kon hij het zeggen dan met muziek. Hun gesprekken waren ruzies geworden, futiliteiten groeiden uit tot kloven van onbegrip. Terug in New York schreef hij het voor haar, Sara. En ook zij was terug in New York. Die zomer had ze doorgebracht zonder Bob, en kwam een kijkje nemen – te zien of er nog iets te redden viel. En aan de andere kant van het glas zingt iemand over vakanties toen de kinderen nog klein waren en weet je nog – die eerste keer samen in Portugal. Hij vraagt vergeving voor zijn begane zonden en zingt: Sara, don’t ever leave me, don’t ever go. Ze was er helemaal door van slag. Het was een keerpunt. Ze kwamen weer bij elkaar. Bob en Sara.
PLAY: Sara (Desire)

Dylan kort #664

Met dank aan Paul, Arno, Yapyap en de Zwijger voor de reacties. Dank aan Silvester voor de tip om eens een blik te werpen op Goon talk. Dank aan André voor de link naar een filmpje waarin (wederom) lingerie wordt aangeprezen met Dylans muziek, zie hier.
Twitter: hier.
Frits over Tell tale signs, hier.
Op Popstukken staat nog het een en ander over Dylan, zie hier.
Een stuk over To Ramona op muziek is.
De concerten, zoals ze inmiddels op het internet circuleren (Dylans officiële website geeft nog niet al deze data):

3 april Taipei, Taiwan
6 april Beijing, China
8 april Shanghai, China
10 april Ho Chi Minh stad, Vietnam
12 april Kowloon bay, Hong Kong
13 april Kowloon bay, Hong Kong
15 april Singapore
17 april Fremantle, Australië
19 april Adelaide, Australië
20 april Melbourne, Australië
21 april Melbourne, Australië
23 april Wollongong, Australië
25 april Byron bay, Australië
26 april Byron bay, Australië
27 april Sydney, Australië
28 april Sydney, Australië
30 april Aukland, Nieuw Zeeland

16 juni Cork, Ierland
18 juni Londen, Engeland

15 juli Costa Mesa, Amerika

beperkte herhaling

Net als gisteren zijn de woorden vandaag beperkt, door verplichtingen elders. Morgen niet meer, vandaag dus wel.
Om het voor mezelf wat te vergemakkelijken, pak ik er een aantekening van enkele dagen geleden bij, een aantekening die het begin had moeten worden van meer. Dat 'meer' is nooit uit de vingers gekomen.
Bij deze:

Ergens deze dagen moet het al weer vijf jaar geleden zijn dat Modern times uitkwam, dat ik bij de platenboer mijn exemplaar ophaalde & eenmaal thuis gegrepen werd door slechts een deel van het album. In de vijf jaar moet ik Modern times tientallen keren gedraaid hebben & nooit eerder kwam When the deal goes down aan zoals dit nummer vanavond aankomt.
Ik zit hier, avond, in de stoel waarin ik iedere avond zit & de tranen staan achter de ogen. Het is niet de muziek, niet de tekst, maar de manier waarop Dylan When the deal goes down zingt dat me bij mijn donder grijpt, uit mijn stoel tilt & terug smijt om me achter te laten als een gebroken man.
Waarom nu wel & die tientallen keren luisteren die aan vanavond vooraf gegaan zijn niet? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat Dylan mij vaker dit kunstje flikt.
Niet lang na de release van Modern times dook op het internet een videoclip op bij When the deal goes down, een jonge actrice - haar naam ben ik verloren in de dagen die sindsdien zijn verstreken - is te zien op een boot, in een bloemenveld, in een auto. Beelden uit de jaren vijftig, zo moet het lijken. Dat filmpje liet ik zien aan een groep pubers toen ze me vroegen naar welke muziek ik luisterde. Ze vonden het niks & ik was halverwege het filmpje ook niet echt overtuigd van mijn keuze.
Een verkeken kans.
Zet in een gezelschap Modern times op, zodra When the deal goes down langskomt, vinden mensen hun stilgevallen conversatie terug. Ik heb het zelf een aantal malen mogen meemaken, helaas.
Ik heb me vanavond opgesloten tussen de kussens van mijn stoel, afgesloten zo je wilt. Na vijf jaar te stupide geweest te zijn om te luisteren, hoor ik voor het eerst When the deal goes down, zo blijkt nu. En na vijf keer het nummer gehoord te hebben, ben ik gebroken.

Zoiets, het had het begin moeten zijn van meer. Maar ja, tijdgebrek, wilde gedachten & wat al niet meer hebben er voor gezorgd dat de aantekening nooit verder is gekomen dan bovenstaande.

beperkt

Door verplichten blijven de woorden op de blog vandaag beperkt. Die verplichtingen zijn an sich niet erg, maar minder aangenaam is dat ik verder had willen gaan met de aantekeningen waar ik gisteren aan ben begonnen.
Die aantekeningen gaan over de afgebeelde single. Of die aantekeningen uiteindelijk een leesbaar stuk opleveren, weet ik nog niet. Ik ga er van uit dat dat wel gaat lukken & zo niet, begin ik 'gewoon' weer ergens anders aan.
Zeg maar een rusteloze geest.
Staar nog eens even naar het algebeelde label, schitterend, is het niet? Het is de eerste in Engeland uitgebrachte single van Dylan.
Opweg naar de verpplichtingen zal ik waarschijnlijk nog wel een cd van Dylan in de autoradio schuiven, ik twijfel nog welke cd.
Daarvoor nog een kop koffie & een sigaret, je ziet, ik heb meer afwijkingen naast Dylan.

Dylan kort #663

Met dank aan Hans, Arno (2x) en Paul (3x) voor de reacties bij de berichten hieronder.
Mijn de Bob Dylan aantekeningen 28 / 12 / 2010 t/m 12 / 02 / 2011, de 3de uitgave van Atelier9en40, zal waarschijnlijk eind april verschijnen. Een fragment van de flaptekst is op de log van Alja te lezen. Meer Dylan op de log van Alja, hier.
Tip voor de liefhebbers van krantenberichten: Sjoerd de Jong herdenkt Suze Rotolo in NRC Handelsblad van vrijdag 4 maart.
Een zoektocht over het net, levert vooral herhaling van eerdere berichten over het overlijden van Suze Rotolo & de aanstaande concerten in China op. Aangezien de inhoud van deze berichten (min of meer) identiek zijn aan de berichten waarnaar ik eerder een link plaatste, zal ik ze dit keer overslaan.
Tijdens de zoektocht vind ik nog wel een ander, oud bericht: een recensie van Dylans concert in Vorst in 2000. Het bericht komt uit de Gazet van Antwerpen.
Elsevier bericht over een nieuw album van Carla Bruni waarop een cover van een nummer van Dylan zal staan.