Dylan kort #303

de keiharde waarheid over dylan en the band op Moors Magazine.
De droom van een varende Traveling Wilburys-tournee op beatlesfanclub.nl.
Zijne Bobheid op almaar kleiner groeien.

Zaterdagavond zat ik te kijken naar de documentaire Johnny Cash's America en al houd ik wel van de opnames die Johnny Cash in de jaren vijftig voor Sun maakte en de opnames uit het eind van zijn leven voor American Records, mijn interesse in deze documentaire komt vooral doordat ik wist dat Dylan in de documentaire voorkomt.

Een paar korte fragmentjes interview uit No direction home, een fragment van het duet tussen Cash en Dylan van One too many mornings, uitgebreider te zien in de documentaire Johnny Cash: the man, his world, his music, en een fragment van slechts enkele seconden, opgenomen voor de film Eat the document. Zit dit fragment ook in Eat the document, of is het een outtake? Ik weet het niet meer, het is te lang geleden dat ik de bewuste film zag.
In deze paar seconden geeft Cash Dylan een amicale duw, net iets te hard, zoals pubers dat kunnen doen. Je ziet dat Cash er zelf van schrikt, je ziet dat Dylan pijn heeft, maar beide mannen houden zich groot, willen de ander niet in verlegenheid brengen, zo lijkt het wel.
Deze paar seconden, dit beeld, is voor mij, het meest interessante stukje Dylan in Johnny Cash's America.
Dezelfde avond heb ik ook nog even gekeken naar de twee Dylan-nummers op de dubbel-dvd The Best of the Johnny Cash show en hoe aangenaam deze beelden ook zijn, niets haalt het bij die goedbedoelde duw.
Er is zoveel meer Dylan / Cash, maar beperkt het even tot die duw. Alleen die duw.
Ik heb het nog niet eens gehad over de Dylan / Cash-session, waarvan Girl from the north country op Nashville skyline verscheen.
Over Dylan's opname van Train of love op Kindred spirits of Ring of fire op de soundtrack van Feeling Minnesota.
Of hoe Johnny Cash voor Dylan opkwam in de pagina's van Broadside, in maart 1964, of hoe hij zijn gitaar aan Dylan leende tijdens het Newport Folk Festival van 1965, of de vele Dylannummers die Cash op de plaat zette, of...
Die ene duw laat veel zien over de relatie van Dylan en Cash.

iTunes


Ik ben, of liever was, geen liefhebber van iTunes. Dit komt vooral door het aloude onbekend maakt onbemind. Gisteren ben ik toch maar eens in de iTunes Store gedoken. Tot mijn stomme verbazing merkte ik dat het mogelijk is om soms moeilijk te vinden opnames van Dylan via iTunes te kopen voor 99 eurocent per stuk, denk hierbij bijvoorbeeld aan Dylan's opname van This old man of Waitin' for you van de soundtrack Divine secrets of the Ya-Ya sisterhood.
Maar ook het album Broadside ballads volume 6: Broadside reunion uit 1972 is te vinden en de iTunes store. Op dit album staan vier nummers van Dylan onder het pseudoniem Blind Boy Grunt, te weten Train a-travelin', (I'd hate to be you on that) Dreadful day, The death of Emmett Till en The Ballad of Donald White.


Natuurlijk kan zo'n download nooit een hard copy zoals een lp vervangen, maar het is een mooi (en goedkoop) alternatief.

Daarnaast bevat de (Nederlandse) iTunes Store nog de exclusieve ep Excusive outtakes from No Direction Home, opnames van drie nummers die niet op de soundtrack van No Direction Home te vinden zijn: Baby please don't go, Mr. Tambourine man (live) en Outlaw blues (acoustic version).





poster



Ik heb al een aantal malen e-mails gekregen van lezers waar ze eventueel posters van Dylan kunnen kopen / vinden. Op het forum van expecting rain vond ik een link naar een programma om je eigen posters te maken.
Zelf een poster maken: hier.

The People speak


Ik schreef al eerder over de tv-uitzending in Amerika op 13 december van The People speak en de bijbehorende soundtrack en dvd o.a. hier en hier. Steeds meer duikt op, zo ontving ik vandaag via de e-mail een still uit de documentaire waaruit duidelijk blijkt dat Dylan wel degelijk niet alleen te horen, maar ook te zien is in The People speak. [zie hierboven, met dank aan Rob]

Verder vond ik vandaag de (Dylanloze) trailer van The People speak en een afbeelding van de bijbehorende soundtrack.
De soundtrack zal 8 december uitkomen, een cd die hoog op mijn verlanglijstje staat. Maar ook de dvd zou ik niet willen missen, ik hoop alleen dat de dvd regio vrij dan wel ook in regio 2 te krijgen zal zijn. De tijd zal het leren. (tot op heden biedt Amazon.com alleen een regio 1 release aan, Amazon UK biedt de dvd nog helemaal niet aan).
We zullen zien.


Video preview of The People Speak -- forthcoming documentary based on A People's History of the United States from Voices of a People's History on Vimeo.

Dylan kort #301

Verslag van het Crossing border festival, met ruim aandacht voor Suze Rotolo, op Welcome to shaketown.
Hij leek op Dylan [vierde alinea e.v.] op dagelijks iets degelijks.

Relix magazine heeft een lijst samengesteld van Amerika's beste concerten van de afgelopen 50 jaar. Aangezien ik er hier over schrijf, kan de lezer verwachten dat Dylan hoog staat. Dat klopt, al is het niet - zoals je misschien zou verwachten - Dylan's optreden tijdens het Newport Folk Festival van 1965, maar The March on Washington, op 28 augustus 1963 heeft de eerste plek verworven in de lijst met de beste Amerikaanse concerten. Deze March on Washington is natuurlijk vooral bekend vanwege Martin Luther King's befaamde I have a dream-speech.
Dylan trad deze dag, samen met o.a. Joan Baez en Pete Seeger, op. Hij speelde drie nummers, With God on our side samen met Joan Baez, Only a pawn in their game, en het door Len Chandler geschreven Keep your eyes on the prize samen met Len Chandler en Joan Baez.
Only a pawn in their game werd in 1964 op het album We shall overcome: documentary of the March on Washington uitgegeven door The Council for United Civil Rights Leadership. Niet veel later, vanaf 1964, heeft Broadside het album opnieuw uitgebracht.

Selfportrait sundazed


Op de draaitafel ligt de recente heruitgave, van Sundazed, van Sefportrait en ik kan een ieder van harte aanraden deze dubbel-lp aan te schaffen.
Even terug. Voor ik Selfportrait überhaupt ooit hoorde, was ik al bekend met die bekende eerste zin van Greil Marcus' recensie van dit album: What is this shit? Het lijkt wel haast onmogelijk een boek over Dylan open te slaan zonder deze zin tegen te komen.
Ondanks dat Marcus mij vanuit meerdere Dylanboeken toeschreeuwde dat ik Selfportrait vooral links moest laten liggen, kocht ik het album ergens begin jaren negentig - als mijn geheugen me niet in de steek laat, het is allemaal al weer zo lang geleden - op cd. Dankzij Marcus waren de verwachtingen nogal laag gespannen voor ik het album hoorde. Die eerste keer luisteren herinner ik me nog als de dag van gisteren, in een platenzaak, door een koptelefoon. Geen meesterwerk, maar zeker ook geen shit, een album met een aantal (zeer) aardige nummers.
Een andere Dylan dan de Dylan die ik eerder hoorde. Het is even wennen.
In de jaren na aanschaf heb ik de cd nog wel regelmatig gedraaid, een aardige plaat. Maar die cd, zonder er mijn vinger op te kunnen leggen, klonk het toch altijd alsof er iets ontbrak, alsof het leven uit de opname was gezogen. Alsof er een blik muziek werd opengetrokken. Een product, geen muziek.
En nu, vanavond, met de nieuwe lp-uitgave van Selfportrait op de draaitafel is het haast alsof ik het album voor het eerst hoor, voor het eerst zoals het album bedoeld is.
Voor het eerst dringt de schoonheid van Days of 49 en It hurts me too tot me door. Voor het eerst kan ik echt genieten van The Boxer en de live-uitvoering van Minstrel boy. Ik hoor dingen, details, diepte die ik nooit eerder gehoord heb in de nummers op Selfportrait.
Vergeet Greil Marcus en luister opnieuw naar dit album, bij voorkeur op vinyl, de Sundazed-uitgave. Oordeel zelf.
O ja, vergeet ik nog bijna, de Sundazed-uitgave is niet alleen een feest voor het oor, maar ook voor het oog. Kijk naar de foto's, naar die fantastische 360-labels. Het lijkt haast weer 1970.

En ergens voel ik me nu wel een beetje een stout jongentje, nu ik de loftrompet over Selfportrait blaas, een bescheiden loftrompet, maar toch.

Dylan kort #300

Dylan-interview in daklozen-krant op Da Music. Het interview is hier te lezen (met dank aan Peerke voor de tip!)
Bob Dylan maakt zich belachelijk [videoclip Must be Santa] op MediaSterren.
Muziek voor de storm met o.a. Blowin' in the wind.
Bob Dylan tribute op 27 en 28 november in de Ar is uitverkocht.

Dylan kort #299


Fans niet opgezet met kerstnummer Bob Dylan, over de video van Must be Santa op de website van Het Belang van Limburg.
Bob Dylan in kerst-clip, wederom over de video van Must be Santa, wederom niet meer dan een regel of twee, op de website van radio 2.
(Zeer) kort verslag van het Crossing border festival, incl. foto van Harry de Winter en Suze Rotolo, op Hart en Ziel. Een iets uitvoeriger verslag op de website van De Standaard, volgens dit verslag werd het interview met Suze Rotolo afgenomen door Kristien Hemmerechts. Suze Rotolo is de dame met wie Dylan voorop de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan arm en arm lopend is afgebeeld en de schrijfster van het fantastische boek A Freewheelin' time.

Op het forum van Expecting rain las ik een stuk over een toekomstige release in The Bootleg series, geheel gevuld met opnames van de zogenaamde The Never Ending Tour. Nou acht ik het niet héél waarschijnlijk dat platenmaatschappij Sony ooit een aflevering van The Bootleg series geheel zal wijden aan The Never Ending Tour, ik geloof niet dat aan een dergelijke release genoeg geld valt te verdienen, maar dagdromen is altijd leuk. Stel dat platenmaatschappij Sony toch een aflevering van The Bootleg series geheel gewijd aan The Never Ending Tour wil uitbrengen, hoe moet deze release er dan uit zien?
The Never Ending Tour begon op 7 juni 1988 en volgens de telling van Olof Björner omvat deze Never Ending Tour inmiddels 2204 concerten.
Een keuze zou kunnen zijn om volledige concerten in The Bootleg series uit te brengen, maar welke concert dan te kiezen? Van ieder kalenderjaar één concert? Dat zou 22 concerten betekenen...
Dat lijkt me niet realistisch. Wat dan wel. Een compilatie?
Maar wat moet zo'n compilatie dan bevatten? Stel dat er uit ieder kalenderjaar een nummer wordt gekozen, dan krijg je een dubbel-cd met 22 nummers. Maar gezien het verloop van The Never Ending Tour zal zo'n release 'slechts' een verzameling losse songs worden en geen eenheid, geen album.
Dilemma.
Stel je voor, het onmogelijke gebeurt, platenmaatschappij Sony hangt morgen aan de telefoon met het verzoek om een aflevering van The Bootleg series samen te stellen, geheel gevuld met opnames van The Never Ending Tour. Hoe ziet jouw ideale aflevering van The Bootleg series vol opnames van The Never Ending Tour eruit? Inzendingen kunnen naar tomdylan@hotmail.com.
De hoofdprijs? Eeuwige roem.

Dylan kort #298 - aanvullingen

De omgekeerde Americana van Bob Dylan op DeJaap, over Together through life.
Like a rolling stone op Back to the sixties.

Inmiddels is de soudtrack van NCIS met daarop Dylan's California door de brievenbus gevallen, een paar dagen geleden al weer. Zoals ik eerder hier schreef, werd het nummer opgenomen op 13 januari 1965 en is het een vroege versie van Outlaw blues. Een outtake van het album Bringing it all back home dus, een outtake die al jaren circuleerde. En ja, de versie op de soundtrack van NCIS is dezelfde als de versie die al jaren circuleerde, met dit verschil dat de versie die nu op de soundtrack van NCIS is verschenen beter van geluid is. Of dat reden genoeg is om de soundtrack aan te schaffen, moet eenieder voor zichzelf beslissen. Ik heb er absoluut geen spijt van.

Uit de collectie van... #13 en #14

Gisteren was ik op de Mega platen en cd beurs in de jaarbeurs in Utrecht, twee keer per jaar het Walhalla voor de platenverzamelaar. Zoals iedere keer ga ik er met bepaalde verwachtingen en hoop naar toe en kom ik met andere platen en cd's thuis. Gisteren was geen uitzondering.
Ik ben nog nooit ontevreden uit Utrecht thuisgekomen.
Ik pik er twee aankopen van gisteren uit.
De eerste is de Amerikaanse persing, op cd, van Together through life, een persing met een 'foutje'. Dat 'foutje' zit 'm in het hoesje, op de voorzijde ontbreekt het deel dat in rood is gedrukt, waardoor het woord Together uit de titel is verdwenen:


Ter vergelijking hieronder de hoes zoals die er eigenlijk behoort uit te zien:



De tweede aankoop tijdens de Mega platen en cd beurs in deze Uit de collectie van... is een bijzondere uitgave van Time out of mind. Rond de release van dit album kregen journalisten in Frankrijk een speciale promoversie - een press kit - van Time out of mind. Deze press kit bestaat uit een kartonnen mapje met daarin (uiteraard) de cd, een Franstalig boekje over Dylan en Time out of mind en een kladblok. Hieronder scans van achtereenvolgens de voorzijde van de press kit, het boekje en een blad van het kladblok.



Opvallend is dat de titel van het album op deze press kit in het rood is gedrukt, terwijl deze op de cd-uitgave in het wit is gedrukt.

Ook iets opmerkelijks gekocht op de Mega platen en cd beurs? Laat het me weten / stuur scans naar tom_dylan@hotmail.com.

Dylan kort #298



Vergeet niet de reactie op Dylan kort #296 van Hans te lezen over het concert in Rotterdam in 1987. Bovenstaande afbeelding is een 'still' van een stukje film van het concert in Rotterdam in 1987.
BergMeisteR over over Chronicles. [persoonlijk vind ik het erg leuk om te lezen dat BergMeister mijn stuk over Shot of love heeft gelezen en dat hij hierdoor weer een aantal juweeltjes heeft ontdekt, zoals hij het noemt.]
De demoversie Caribbean wind op Oh no, not another site of Bob Dylan.

Dylan kort #297

Dylan-event vanavond in Heereveen (stichting Jokerman).
Arthur Wolff over Must be Santa.

setlist 19 november 2009:
01. Gonna change my way of thinking
02. The man in me
03. Beyond here lies nothin'
04. Most likely you go your way (and I'll go mine)
05. My wife's home town
06. Desolation row
07. High water (for Charley Patton)
08. When the deal goes down
09. Cold irons bound
10. Workingman's blues #2
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Bovenstaande setlist is de laatste van de huidige tournee. De eerste geruchten over een nieuwe tournee in maart en april 2010 in Japan en Australië circuleren al, let wel, dit zijn alleen nog geruchten. (met dank aan Frits voor de tip.)
Vergeet niet de reacties van Floater en Rob te lezen over het concert in Rotterdam in 1987 en de tracklist van The People speak.

The People speak soundtrack cd - de tracklist

Bob Dylan - Do re mi
Bruce Springsteen - The ghost of Tom Joad
Eddie Vedder - Masters of war
Pink - Dear mr. president
Randy Newman - Sail away
Lupe Fiasco - American terrorist
Jackson Brown - The drums of war
John Legend - What's going on
Exene Cervenka and John Doe - See how we are
Taj Mahal - Blues with a feeling
Allison Moorer - Brother can you spare a dime
Rich Robinson - Only a pawn in their game

De soundtrack van The People speak komt uit op 8 december 2009, zie ook Dylan kort #292.

Dylan in Japan, 1978

Forever young

Dylan kort #296

Must be Santa op de website van Knack.
Kerst met Bob Dylan op hard / hoofd.
Pret met Bob [videoclip Must be Santa] op Hoochiekoochie.

setlist 18 november 2009:
01. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
02. It ain't me, babe
03. Man in the long black coat
04. It's all good
05. Spirit on the water
06. High water (for Charley Patton)
07. Most likely you go your way (and I'll go mine)
08. Forgetful heart
09. Cold irons bound
10. I feel a change comin' on
11. Highway 61 revisited
12. Workingman's blues #2
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower




Bovenstaande foto, gemaakt tijdens het concert in Rotterdam in 1987, kwam ik tegen in de archieven, niet door toeval. Gisteravond luisterde ik naar een opname van Slow train, opgenomen tijdens dit concert en het was haast of ik dit nummer voor het eerst hoorde. Dylan en band weten in deze uitvoering van Slow train een enorme spanning op te bouwen voor het nummer losbarst. Een fantastische uitvoering.
Een paar maanden geleden sprak ik een man die bij dit concert aanwezig was geweest, hij vond het helemaal niks. De voorprogramma's Tom Petty and the Heartbreakers, en Roger McGuinn, vond hij nog wel te pruimen, maar het optreden van Dylan was hem vies tegen gevallen.
Het was zijn eerste en gelijk laatste Dylan-concert.
Eigenwijs als ik ben, wil ik dat concert dan horen om zelf te kunnen oordelen. Inmiddels heb ik een opname gehoord, een aantal krantenberichten over dit concert gelezen, en nog een aantal malen naar de opnames geluisterd.
Toegegeven, het duurt even voor Dylan op stoom is, maar daarna speelt hij een geweldig concert. En hoe vaker ik de opname hoor, des te meer krijg ik de pest in dat ik er niet was, in Rotterdam, in 1987.
Het enige echte dieptepunt tijdens dit concert is, voor mij, Chimes of freedom in duet met Roger McGuinn. Tenenkrommend.
Maar dan, er blijft zo veel moois over.

Dylan kort #295

Op de website van OOR staat een klein stukje over de videoclip van Must be Santa.
Een Bob Dylan album top 10 op Boleuzia.

setlist 17 november 2009:
01. Cat's in the well
02. It's all over now, baby blue
03. Beyond here lies nothin'
04. A hard rain's a-gonna fall
05. Tweedle dee and tweelde dum
06. John Brown
07. Summer days
08. Po' boy
09. Corld irons bound
10. If you ever go to Houston
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Dylan kort #294


De videoclip van Must be Santa kan hier bekeken worden [met dank aan Peerke voor de tip].
Inmiddels kan de clip ook bekeken worden via Bob Dylan TV in groter formaat.
En, ja, Dylan heeft een pruik en een kerstmuts opgezet...
cd-recensie: Theme time radio hour - season 2.
Recensie: Fietsen met Bob Dylan.
Harry Prenger: De zonnebril van Bob en Jakob Dylan.

Dylan kort #293

Vergeet niet de reactie van Floater op Dylan kort #292 - aanvullingen over Empire burlesque te lezen.
De Borgers: Herfst met Menno Wigman, Bob Dylan en de Rolling stones.
Interview met Dylan [video] op Oh no, not another site of Bob Dylan.
Via de website van radio 2 kan weer gestemd worden voor de top 2000. Het lijstje met nummers van Dylan is - zoals altijd - beperkt. Er kan gekozen worden uit: Blowin' in the wind, Hurricane, I threw it all away, I want you, I'll be your baby tonight, Just like a woman, Knockin' on heaven's door, Lay, lady, lay, Like a rolling stone [in de lijst opgenomen als Like a rollin' stone], Rainy day women nos 12 & 35, Subterranean homesick blues en The Times they are a-changin'. Tien nummers uit de jaren zestig, twee uit de jaren zeventig. Alsof Dylan na Hurricane - de meest recente song in de lijst - niets noemenswaardigs meer heeft opgenomen.
Uiteraard kunnen via de vrije keuze andere nummers toegevoegd worden. Het is dit keer wel mogelijk om meerdere songs van één artiest te kiezen. Voor een ieder die daar behoefte aan heeft, stemmen kan hier.

setlist 15 november 2009:
01. Gonna change my way of thinking
02. The man in me
03. Beyond here lies nothin'
04. It's all over now, baby blue
05. Rollin' and tumblin'
06. Tryin' to get to heaven
07. Cold irons bound
08. Not dark yet
09. Most likely you go your way (and I'll go mine)
10. Forgetful heart
11. Highway 61 revisited
12. Nettie Moore
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Dylan kort #292 - aanvullingen


Een stukje over Last thoughts on Woody Guthrie op Epiloog's blog.
Zondagochtend op Een titel hoeft niet.

De planning was om vandaag te werken aan een nieuw stuk. Dat heb ik ook wel gedaan, maar niet zoveel als aanvankelijk de planning was. De woorden willen niet vandaag.
Tussendoor geluisterd naar wat losse nummers, van ergens op een podium in 2005, waaronder bijzonder sterke uitvoeringen van I'll remember you en Never gonna be the same again. Twee nummers van Empire burlesque uit 1985, voor mij een dieptepunt uit Dylan's oeuvre. Niet dat de nummers op Empire burlesque slecht zijn, maar de disco-saus waarmee Arthur Baker het gros van de nummers op Empire burlesque wist te reduceren tot gedateerde middelmaat, maakt het album voor mij een moeilijk te beluisteren album. En dat terwijl een groot aantal nummers op Empire burlesque sterke nummers zijn. Dat blijkt wel uit de live-uitvoeringen van deze nummers. Denk maar aan de Tight connection to my heart in de Supperclub in 1993, aan de vele live-uitvoeringen van nummers van Empire burlesque tijdens de tournee van 1986 (de eerste die me te binnen schieten zijn Clean cut kid, When the night comes falling from the sky en Trust yourself) en vanmiddag dus de twee opnames uit 2005.
Misschien een idee voor platenmaatschappij Sony om Empire burlesque opnieuw uit te geven, dit keer als dubbel-cd met op de eerste cd het album zoals we het nu al 24 jaar kennen en op de tweede cd dezelfde nummers zonder de disco-saus van Arthur Baker.
Wishfull thinking, ik weet het.


Nu ik bovenstaande teruglees, voel ik me zo'n zeurpiet met altijd een klacht op het puntje van zijn tong. En als het om Empire burlesque gaat, ben ik dat misschien ook wel. Dat zeuren komt uit frustratie voort, frustratie over het feit dat Empire burlesque in potentie een goed album is, een goed album dat naar mijn smaak verpest is door Arthur Baker.
Nu kan ik natuurlijk heel lelijk gaan doen over Arthur Baker, maar Baker handelde uiteindelijk in opdracht van Dylan. Niet Baker, maar Dylan heeft Empire burlesque van een redelijk goede tot een zeer matige plaat gereduceerd.

Overigens kan ik een ieder aanraden om Empire burlesque op lp en niet op cd te beluisteren, de lp klinkt een stuk beter. De cd-versie is hard toe aan een geremasterde heruitgave.

Dylan kort #292


In Dylan kort #280 schreef ik kort over de documentaire The People speak waarvoor Dylan de nummers Vigilante man en Do re mi zou hebben opgenomen. Zoals eerder gemeld wordt The People speak in december 2009 in Amerika op tv uitgezonden en zal deze uitzending waarschijnlijk alleen Dylan's uitvoering van Do re mi bevatten.
Vigilante man zou mogelijk via internet te zien zijn rond de tijd dat The People speak wordt uitgezonden. Tot zover niets nieuws.
Wat wel nieuw is, is dat een soundtrack cd van The People speak op 8 december 2009 wordt uitgebracht door Hip-O-Records. Er is nog geen tracklist van deze cd bekend dus of één of meerdere nummers van Dylan op deze cd staan, is nog even afwachten.
Naast de soundtrack zal, zoals het zich nu laat aanzien, The People speak op 26 januari 2010 op dvd uitkomen.

In Amerika verschijnt op 1december de 7-dvd boxset Saturday night live: the complete fifth season 1979 - 1980. Aangezien de dvd's het complete seizoen bevatten, zou deze uitgave het optreden van Dylan in de uitzending van Saturday night live van 20 oktober 1979 moeten bevatten. Dylan speelde tijdens deze uitzending drie nummers van Slow train coming, te weten Gotta serve somebody, I believe in you en When you gonna wake up?

Kas over Christmas in the heart.
Frits over Lay down your weary tune, vergeet niet de pdf onderaan het bericht te downloaden, daarin staat het gehele verhaal.

setlist 14 november 2009

01. Cat's in the well
02. Lay, lady, lay
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. My wife's home town
05. The lonesome death of Hattie Carroll
06. Cold irons bound
07. Every grain of sand
08. Spirit on the water
09. Ballad of Hollis Brown
10. When the deal goes down
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

teruggevonden bericht uit 1965


Klik op de afbeelding om deze groter weer te geven.

Dylan kort #291 - aanvullingen

Christmas in the heart is in de vijfde week in de Nederlandse album top 100 gezakt naar nummer 89. Eerlijk gezegd verbaasd het mij dat Christmas in the heart nog in de album top 100 staat, ik had verwacht dat het album, vlak na release, een week of twee in de album top 100 zou staan, om daarna van de lijst te verdwijnen, om vervolgens halverwege december opnieuw in de top 100 te komen.

NRC Handelsblad vrijdag 13 november 2009: De zangstem van [Ben Knox] Miller [zanger van Low Anthem] varieert van rasperig tot engelachtig. Dat komt doordat hij in de oefenruimte graag zijn helden nadoet, zegt hij. "Voor de lol, en als onderzoek: hoe krijgt Leonard Cohen dat geluid, of: hoe doet Dylan dat. Ik ben negen dagen op zoek geweest naar de manier waarop Dylan de zangpartij van 'You Belong To Me' voor elkaar kreeg. Dat nummer zong hij in de jaren negentig. Alle volheid en kleur was verdwenen, zijn stem was zo goed als kapot. Toch vond hij ergens in zijn keel nog een plekje om te laten meetrillen, en hij produceert een klank, die nog altijd hartverscheurend mooi is. Uiteindelijk is het me gelukt om dat plekje op te speuren. Zo leer ik hoe mensen hun stem plaatsen."

Op dezelfde bladzijde, onder het kopje Popmuziek op Crossing Border:
Suze Rotolo Werd bekend als 'hoezenmeisje' van de lp The Freewheelin' Bob Dylan. Heeft haar memoires geschreven, over de jaren zestig in Greenwich Village (NY). Interview door Harry de Winter, in Wintertijd, 21/11.

Suze Rotolo, aanwezig op het Crossing Border-festival, afserveren als 'hoezenmeisje' vind ik, op z'n zachtst gezegd, niet zo netjes. Haar boek A freewheelin' time (helaas (nog) niet in het Nederlandse vertaling verschenen) kan ik eenieder aanraden te lezen, niet alleen vanwege de passages over Dylan. Het boek schetst een helder beeld van Greenwich Village in de jaren zestig.
Wie nog iets op zijn verlanglijstje moet zetten voor de Sint, kan ik A Freewheelin' time aanraden. Bij bol.com is het boek alleen in de hardcover te krijgen, Van Stockum biedt zowel de hardcover, als de veel goedkopere pocketeditie aan.

Het eerder genoemde You belong to me (#106 in de lijst in Dylan kort #288). nam Dylan op in de zomer van 1992 tijdens de sessies voor het album Good as I been to you. Het nummer verscheen in december 1994 op de soundtrack van de film Natural born killers. Het stukje dialoog aan het eind van het nummer is dan ook uit deze film.
You belong to me werd geschreven door Pee Wee King, Red Stewart en Chilton Price, althans zo luiden de credits. Volgens een wikipedia-pagina over het nummer werd het nummer bijna geheel door Price geschreven die een deal sloot met King en Stewart waardoor hij kon profiteren van de naamsbekendheid van King en Stewart. O.a. Patti Page scoorde er eerder, in de jaren 50, een grote hit mee.
Ik ben het met Miller eens dat Dylan's stem op You belong to me hartverscheurend mooi is. Het is zo'n Dylanopname waar ik, als de stemming daar is, uren onafgebroken naar kan luisteren.
Wie mij had gezegd dat ik Dylan's opname van You belong to me nog eens in de krant tegen zou komen, had ik voor gek verklaard.

Dylan kort #291

Christmas in the heart door Stefaan van Slycken.
Down the highway, de Dylan-biografie van Howard Sounes nu voor 8 euro bij Fame [Engelstalige versie].

setlist 13 november 2009:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. Girl of the north country
03. Beyond here lies nothin'
04. Just like a woman
05. High water (for Charley Patton)
06. I feel a change comin' on
07. Cold irons bound
08. Spirit on the water
09. Honest with me
10. Workingman's blues #2
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Dylan kort #290

Vrijdag, muziekjesdag met Bob Dylan op L.A.R.S.
De generatiekloof, met een beetje Dylan, door Liz Greene op Astrodienst.
Het weekend staat voor de deur, of liever, het weekend is begonnen. Eén van de dingen die op de planning staat, is het uitlezen van de nieuwe Isis. Gisteren viel de nieuwe Isis door de brievenbus en met lezen, gisteravond, ergens halverwege blijven steken.
Verder zijn de plannen beperkt. De tijd ligt nog open.
Al wel wilde gedachten over een nieuw te schrijven stuk, en het stuk over Shot of love moet nog verder herschreven worden. Aanscherpen.
Op de autoradio hoorde ik een opname van Searching for a soldiers grave, uit februari 2002. De opname begint met mondharmonica, ik geloof niet dat ik eerder een opname van Searching for a soldiers grave gehoord heb die begint met mondharmonica.
Maar het zou zo maar kunnen zijn dat mijn geheugen mij in de steek laat.
Het is niet ondenkbaar dat ik de opname dit weekend nogmaals beluister, het heeft indruk gemaakt. Maar het zou ook kunnen dat ik naar iets anders van Dylan grijp, de tijd ligt nog open.
Er is zo veel te beluisteren.
En dan kwam ik nog onderstaande foto tegen, ergens in een mapje op mijn pc. Heb ik deze foto hier al eerder geplaatst? Ik weet het niet meer.
Beter twee keer dan helemaal niet.



setlist 11 november 2009

01. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
02. Don't think twice, it's all right
03. Man in the long black coat
04. Tweedle dee and tweedle dum
05. If you ever go to Houston
06. High water (for Charley Patton)
07. Most likely you go your way (and I'll go mine)
08. Forgetful heart
09. Cold irons bound
10. Workingman's blues #2
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Dylan kort #289

Dominee in kerstsfeer (met dank aan Dylan) op de website van Trouw.
Morgen is het een maand geleden dat Christmas in the heart in Nederland in de winkels voor het eerst te koop werd aangeboden. Na aanschaf heb ik het album twee keer gedraaid, daarna nog een paar keer enkele losse tracks, nooit meer het hele album van begin tot eind. De cd staat nu al een paar weken in de kast te wachten op de kerst. De meeste stukken op het net, de meeste reacties op deze blog voorspelden in grote lijnen een gelijk verhaal, vlak na aanschaf één of meerdere malen luisteren, daarna opbergen tot kerst. Is die voorspelling ook uitgekomen, of draai je Christmas in the heart ook nu nog regelmatig? Laat het me weten via reacties of via de e-mail.

Wanneer je met google naar afbeelding van Dylan zoekt, is de hier rechts afgebeelde bewerking van een still uit de openeningscene van Dont look back één van de eerste afbeeldingen die je vindt. De eerste keer dat ik deze afbeelding zag, kon ik er wel om lachen, maar nu, nadat ik 'm tientallen malen gezien heb, is de lol voor mij er wel een beetje af. En met het risico als een zuurpruim, die geen enkele kritiek op zijn 'held' kan verdragen, versleten te worden, zeg ik dat het maar eens klaar moet zijn met de aanname dat Dylan niet kan zingen. Ik schrijft bewust 'aanname' omdat de bewering dat Dylan niet kan zingen bijna altijd wordt uitgesproken door mannen / vrouwen die niet de moeite hebben genomen om eerst zelf te luisteren voor ze hun oordeel geven.
Goed, ik ben een zuurpruim, het zij zo.
Dylan is een briljant zanger die in de manier waarop hij met de frasering, intonatie, enz. van de woorden speelt, de gezongen tekst een extra betekenislaag weet te geven.
Ik moet in de loop der jaren tientallen, zo niet honderden verschillende uitvoeringen van Dylan van It's  alright, ma (I'm only bleeding) gehoord hebben. Zeggen dat ze allen uniek zijn, allen van elkaar verschillen zou een grove overdrijving zijn, maar tussen al die uitvoeringen van It's alright, ma (I'm only bleeding) zitten versies met verschillende ladingen, verschillende grondtonen, als woede, verdriet, bespiegeling, enz. Dit is terug te voeren op de zangkwaliteiten van Dylan.
Natuurlijk heeft Dylan geen 'schone' stem, zoals een operazanger, maar daarin ligt ook niet de kracht van Dylan-de-zanger, de kracht van Dylan-de-zanger ligt in het verhalen vertellen. Dylan zingt niet, hij leeft zijn verhaal, zijn songs op het moment dat hij de woorden door zijn mondholte laat rollen voor hij ze in de microfoon spuugt.
Luisteren naar Dylan-de-zanger is niet luisteren met in het achterhoofd de gedachte hoe knap het is dat de zanger zo mooi kan zingen, luisteren naar Dylan-de-zanger is het vertelde verhaal ingezogen worden, de voor het voetlicht geworpen emotie in je donder voelen.
Dylan is een briljant zanger.
Dat hoeft niemand met me eens te zijn, ik schrijf niet om zieltjes te winnen, maar hou op met beweren dat Dylan niet kan zingen zonder eerst geluisterd te hebben.

Dylan kort #288

Nog zo'n Twitter-korte gedachte over (één song van) Christmas in the heart.
Poëzie is een bruistablet, o.a. over de vertalingen van Dylan's songteksten.
Dylanevent op 20 november in Heerenveen.

setlist 9 november 2009:
01. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
02. Man in the long black coat
03. I'll be your baby tonight
04. Beyond here lies nothin'
05. Spirit on the water
06. High water (for Chaley Patton)
07. Tryin' to get to heaven
08. Cold irons bound
09. Desolation row
10. Po' boy
11. Highway 61 revisited
12. Workingman's blues #2
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

De planning was om vanavond te schrijven over het concert van precies 28 jaar geleden, in New Orleans, een concert waar ik al kort over geschreven heb in het stuk over Shot of love, maar het uitvoerige schrijven zit er vandaag, door fysieke ongemakken niet in. Het zij zo.
Ik kan altijd nog luisteren.
Yap yap doet in een e-mail aan mij de suggestie om op deze blog eens wat aandacht te besteden aan officieel uitgebrachte opnames van Dylan die niet op Dylan's albums zijn verschenen, maar op bijv. soundtracks en verzamelalbums. Een prima suggestie, een idee waar ik zelf ook al eens mee gespeeld heb, maar waarvan ik nog niet aan de uitwerking ben begonnen door de prangende vraag waar te beginnen?
In Record collector nr. 346, 347 en 348 van februari, maart en april 2008 werd een lijst van officieel uitgebrachte Dylannummers op soundtracks, enz. gepubliceerd. Deze lijst bevat 166 nummers en besteed weinig tot geen aandacht aan bijvoorbeeld duetten en edits (ingekorte songs). De lijst is verre van compleet en bevat maar liefst 166 nummers.
Nogmaals de vraag waar te beginnen?
Dat neemt niet weg dat ik de suggestie van Yap yap een goede suggestie vind, en ooit zal ik er aan beginnen.
En waarom zou ik alleen schrijven? Hieronder de lijst van 166 nummers uit Record collector, kies één van meerdere opnames en schrijf er een stuk over. Je stuk kun je sturen, bij voorkeur als Word-document, naar tom_dylan@hotmail.com.
[in de lijst heb ik alleen de songtitel en de opnamedatum opgenomen, veel informatie over waar welke opname op te vinden is, is terug te vinden op de fantastische website Searching for a gem. De lijst is 'blind' overgenomen, sommige data zullen niet kloppen].

de lijst:

001. Acne 29/07/1961
002. Wade in the water 22/12/1961
003. Roll on John 13/01/1962
004. Talkin' John Birch society blues 24/04/1962
005. Let me die in my footsteps 25/04/1962
006. Baby, please don't go 25/04/1962
007. The death of Emmett Till 05/1962
008. The ballad of Donald White 05/1962
009. Corrina, Corrina 26/10/1962
010. Rocks and gravel 01/11/1962
011. Mixed-up confusion 14/11/1962
012. (I'd hate to be you on that) dreadful day 11/1962
013. Talkin' devil 19/01/1963
014. Only a hobo 19/01/1963
015. John Brown 02/1963
016. Train a-travelin' 03/1963
017. Hero blues 12/04/1963
018. Blowin' in the wind 28/07/1963
019. Ye playboys and playgirls 27/07/1963
020. With God on our side 28/07/1963
021. Troubled and I don't know why 17/08/1963
022. Only a pawn in their game 28/08/1963
023. The times they are a-changin' 23/10/1963
024. The times they are a-changin' 26/10/1963
025. Ballad of Hollis Brown 26/10/1963
026. Boots of Spanish leather 26/10/1963
027. Lay down your weary tune 26/10/1963
028. North country blues 26/10/1963
029. With God on our side 26/10/1963
030. I shall be released no. 10 09/06/1964
031. It ain't me, babe 24/07/1964
032. With God on our side 26/07/1964
033. Mr. Tambourine man 26/07/1964
034. House of the rising sun (overdub) 1964
035. Outlaw blues 13/01/1965
036. Love minus zero / no limit 30/04/1965
037. To Ramona 06/05/1965
038. It ain't me, babe 09/05/1965
039. The Lonesome death of Hattie Carroll 09/05/1965
040. It's all over now, baby blue 09/05/1965
041. From a buick 6 30/07/1965
042. Can you please crawl out your window? 30/07/1965
043. Just like Tom Thumb's blues 14/05/1966
044. Tell me, momma 14/05/1966
045. If you gotta go, go now 15/01/1965, overdub 1967
046. I ain't got no home 20/01/1968
047. Dear mrs. Roosevelt 20/01/1968
048. Grand coulee dam 20/01/1968
049. I threw it all away 01/05/1970
050. Went to see the gypsy 01/05/1970
051. Spanish is the loving tongue 02/06/1970
052. Love minus zer / no limit 01/08/1971
053. A hard rain's a-gonna fall 01/08/1971
054. It takes a lot to laugh, it takes a train to cry 01/08/1971
055. Blowin' in the wind 01/08/1971
056. Mr. tambourine man 01/08/1971
057. Just like a woman 01/08/1971
058. George Jackson (big band version) 04/11/1971
059. George Jackson (acoustic version) 04/11/1971
060. Down in the flood 31/12/1971
061. When I paint my masterpiece 31/12/1971
062. Like a rolling stone 31/12/1971
063. Wallflower 10/1972
064. Highway 61 revisited 31/01/1974
065. Shelter from the storm 17/09/1974
066. Rita May 30/07/1975
067. Buckets of rain 10/1975
068. People get ready 10/1975
069. Never let me go 04/12/1975
070. Sign language 03/1976
071. Blowin' in the wind 23/05/1976
072. Baby let me follow you down 25/11/1976
073. Hazel 25/11/1976
074. I don't believe you 25/11/1976
075. Forever young 25/11/1976
076. Baby let me follow you down: reprise 25/11/1976
077. I shall be released 25/11/1976
078. Trouble in mind 30/04/1979
079. Let it be me 01/05/1981
080. Dead man, dead man 10/11/1981
081. Angel flying too close to the ground 02/05/1983
082. Band of the hand 09/02/1986
083. The usual 08/1986
084. Night after night 08/1986
085. Had a dream about you, baby 08/1986
086. Important words 01/05/1987
087. Man of peace 09/06/1987
088. Pretty boy Floyd 16/06/1987
089. Got love if you want it 16/06/1987
090. Dirty world 05/1988
091. Congratulations 05/1988
092. Tweeter and the monkey man 05/1988
093. Everything is broken 1989
094. Series of dreams 1989
095. Dignity (demo version) 1989
096. Dignity (original version) 1989
097. People get ready 20/11/1989
098. Mr. tambourine man 24/02/1990
099. Most of the time 16/03/1990
100. Inside out 04/1990
101. If you belonged to me 04/1990
102. 7 deadly sins 04/1990
103. Where were you last night? 04/1990
104. Like a ship 04/1990
105. This old man 01/1991
106. You belong to me 08/1992
107. It's alright, ma (I'm only bleeding) 16/10/1992
108. Girl from the north country 16/10/1992
109. Heartland 19/10/1992
110. Ballad of Hollis Brown 19/05/1993
111. Boogie woogie country girl 05/1994
112. A hard rain's a-gonna fall 22/05/1994
113. Highway 61 revisited 14/08/1994
114. Love minus zero / no limit 17/11/1994
115. All along the watchtower 02/09/1995
116. Ring of fire 01/1996
117. My back pages 03/08/1996
118. Boots of Spanish leather 03/08/1996
119. Tombstone blues 04/08/1996
120. Ballad of a thin man 04/08/1996
121. My blue-eyed Jane 05/1994 (overdub 01/1997)
122. The lonesome river 30/11/1997
123. Blind Willie McTell 17/08/1997
124. Cold Irons bound 16/12/1997
125. Cocaine blues 16/12/1997
126. Roving gambler 17/12/1997
127. Can't wait 20/12/1997
128. Born in time 01/02/1998
129. Love sick 25/02/1998
130. Tears of rage 17/01/1998
131. Boots of Spanish leather 21/06/1998
132. Señor (tales of yankee power) 06/07/1998
133. Make you feel my love 21/05/1998
134. Chimes of freedom 31/10/1998
135. Million miles 19/02/1999
136. Friend of the devil 01/03/1999
137. Train of love 06/04/1999
138. Highlands 16/03/2000
139. Blowin' in the wind 16/03/2000
140. Song to Woody 16/03/2000
141. A red cadillac and a black moustache 05/2000
142. Somebody touched me 24/09/2000
143. Country pie 24/09/2000
144. Things have changed 25/09/2000
145. Tryin' to get to heaven 25/09/2000
146. All along the watchtower (funkstar deluxe) 2000
147. I can't get you off of my mind 17/12/2000
148. Return to me 17/12/2000
149. Gonna chnage my way of thinking 04/03/2002
150. Waitin' for you 04/03/2002
151. 'Cross the green mountain 07/2002
152. Down in the flood 18/07/2002
153. Diamond Joe 18/07/2002
154. Dixie 18/07/2002
155. Cold irons bound 18/07/2002
156. Mutineer 07/10/2002
157. High water (for Charley Patton) 23/08/2003
158. Love sick (remix) 2004
159. Down along the cove 11/06/2004
160. I and I (reggae remix) 2004
161. I and I (dub) 2004
162. Tell ol' Bill 08/2005
163. Huck's tune 03/2006
164. Take me out to the ball game 05/2006
165. Most likely you go your way (and I'll go mine) (remix) 2007
166. I'm not there 1967

Natuurlijk is deze lijst verouderd, een aantal nummers zijn bijvoorbeeld op Tell tale signs verschenen. Daarnaast zijn er inmiddels een aantal 'nieuwe' Dylan-rarities verschenen. Dat neemt niet weg dat bovenstaande lijst een goed vertrekpunt is.

Dylan kort #287 - aanvullingen

De geneeskrachtige Dylan op Twitter.
CCC inc. speelt o.a. Dylan, Ernst Jansz gaat in september 2010 een Dylantour doen, aldus Frits. Bevestiging van de Dylantour op de website van Ernst Jansz, zie hier, met dank aan Frits voor het sturen van de link.

Niet lang na het plaatsen van Dylan kort #287 ontving ik een e-mail van Erik, nou is dat an sich niet bijzonder, wel vaker sturen bezoekers van deze blog mij een e-mail met vragen, complimenten, op- en aanmerkingen of bijdragen in de vorm van tekst of beeld. Al deze e-mails zijn meer dan welkom, laat daar geen misverstand over bestaan, en ik probeer ook altijd te antwoorden.

Erik schreef in zijn e-mail o.a. dat mijn stuk over Shot of love ervoor had gezorgd dat hij opnieuw naar het album was gaan luisteren [en o, wat is dit goed voor mijn zelfvertrouwen, hij was niet de eerste, dank allen!]. Verder verwees hij in zijn e-mail naar een wikipedia-pagina over Shot of love waarop sprake is van ruim vijftig outtakes van het album. Ruim vijftig!
Niet al deze outtakes zijn in circulatie, maar een deel, zo schreef ik hem terug, is te vinden op Between Saved and Shot. Een absolute aanrader, dit Between Saved and Shot. De nummers op deze cd zijn deels ook te vinden op de zogenaamde Shot of love worktape, aangevuld met een tiental instrumentals: It's all dangerous to me, More to this than meets the eye, Straw hat, Gonna love her anyway, Instrumental calypso, Wait and see, Walking on eggs, Well water, All the way, Tune after almost. Deze instrumentals zijn natuurlijk, net als veel op Between Saved and Shot, niet meer dan een kijkje in de keuken. Eigenlijk zou er een bordje op moeten hangen met Werk in uitvoering.
Dat betekent niet dat wat te vinden is op Between Saved and Shot of op de Shot of love worktape niet geschikt is voor een aflevering van The Bootleg series.
Het wordt tijd dat Sony belt met de vraag of ik de volgende aflevering van The Bootleg series wil samenstellen ;-))
Al heb ik een groot deel van de dag achter de computer gezeten, nog steeds is het eerste woord van het stuk over A Hard rain's a-gonna fall nog niet geschreven. Ik schreef in Dylan kort #287 dat er niet te ontkomen is aan de cuban missle crisis, voeg daar een huilende Allen Ginsberg en Child ballad No. 12, Lord Randal, maar aan toe. De eerste variant van Lord Randal in English and Scottish ballads van F.J. Child begint met:

'O where ha you been, Lord Randal, my son?
And where ha you been, my handsome young man?'
'I ha been at the greenwood; mother, mak my bed soon,
For I'm wearied wi hunting, and fain wad lie down.'

waarna nog negen coupletten volgen.
Maar tegelijkertijd moet een nummer, in dit geval A Hard rain's a-gonna fall, juist losgerukt worden van datgene wat 'we' al weten, wat ik al weet, om met nieuwe oren te kunnen luisteren. Weg van de Cuban missle crisis, een huilende Allen Ginsberg en Child Ballad No. 12 om bij het begin te kunnen beginnen, bij de eigen oren, de eerste woorden.

Oh, where have you been, my blue-eyed son?

Misschien met het wel beginnen bij de antwoorden.

Dylan kort #287

Harry Prenger: Bob Dylan en ik in Amsterdam.
Een recensie (en prijsvraag) van Christmas in the heart op File under.

setlist 7 november:

01. Cat's in the well
02. Lay, lady, lay
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. Million miles
05. The Lonesome death of Hattie Carroll
06. Cold irons bound
07. Every grain sand
08. Spirit on the water
09.Ballad of Hollis Brown
10. When the deal goes down
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Net wanneer ik dacht dat de setlists van Dylan's huidige tournee redelijk voorspelbaar werden - en deels klopt dat ook - speelde Dylan gisteravond Million miles en The Ballad of Hollis Brown, twee nummers die hij deze tournee nog niet eerder heeft gespeeld.
Niet dat het grote verrassingen zijn, Million miles speelde Dylan het laatst op 19 juli 2009 en The Ballad of Hollis Brown op 15 augustus 2009. Wat wel opvalt aan de setlists van de huidige tournee is de hoeveelheid recente songs die Dylan speelt, nummers van Time out of mind, "Love and theft",
Modern times
en Together through life bepalen voor een groot deel de setlists.
En nog niet één nummer van Blood on the tracks deze tournee, niet één.
Het is niet meer dan een verzameling wilde gedachten op zo maar een zondagochtend. Zoals ik me net bedacht dat ik de foto van 24 mei 1966, gemaakt op het podium in Parijs, nog wil inlijsten en dat ik moet werken aan het stuk over Shot of love, dat ik het moet verbeteren en aanvullen, aanscherpen met de reacties die ik heb gekregen in het achterhoofd [dank daarvoor!].
In de speler draait een ingetogen versie van A hard rain's a-gonna fall, een versie opgenomen niet lang nadat Dylan het nummer schreef, en terwijl de woorden van A hard rain's a-gonna fall via mijn oren binnenkomen om rond te zingen binnen de wanden van mijn schedel, denk ik aan het plan, de belofte van al weer maanden geleden om nog eens over A hard rain's a-gonna fall te schrijven. Maar hoe moet er over dit epos geschreven worden zonder in de valkuil te vallen wéér de Cuban missle crisis aan te halen. A hard rain's a-gonna fall is meer dan alleen de link met de dreiging van de atoombom.
Ik moet toch eens de moed vinden om het eerste woord over A hard rain's a-gonna fall op papier te zetten, na het eerste woord volgt de rest wel.
En dan is er de in 2007 opgenomen versie van A hard rain's a-gonna fall nog, waar is die gebleven? In de archieven zoeken, opnieuw luisteren.
Altijd opnieuw.
Hoe vaak heb ik A hard rain's a-gonna fall al gehoord in dit leven? In hoeveel uitvoeringen? Om nog maar te zwijgen van Mr. Tambourine man of Blind Willie McTell, om er eens twee te noemen.
Ik voel me bevoorrecht dat ik twee keer Blind Willie McTell heb mogen horen terwijl Dylan voor mijn snuffert op het podium stond.
En tegelijkertijd heb ik de pest in dat ik niet bij het concert in Rotterdam was in 1987, of 1978, of nog beter, in Parijs of Londen in 1966.
Isle of Wight in 1969.
Ik ben te laat geboren en daarna heb ik Dylan te laat ontdekt. Natuurlijk zijn er de opnames, maar aanwezig zijn is toch een ander verhaal.
En na de pest in hebben, komt het genot van wat er wel is, waar ik wel ben geweest. De muziek die nu draait, Going, going, gone.
Het is heerlijk om een zondagochtend door de vingers te laten glippen met Dylan op de achtergrond.
Laat Dylan maar zingen, ik luister wel.

Dylan, Petty & the Heartbreakers - That lucky old sun

setlist 6 november 2009

01. Leopard-skin pill-box hat
02. The man in me
03. Beyond here lies nothin'
04. It's all over now, baby blue
05. Summer days
06. Desolation row
07. Cold irons bound
08. Sugar baby
09. Tweedle dee and Tweedle dum
10. Po' boy
11. Highway 61 revisited
12. Workingman's blues #2
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Dylan kort #286

Een reactie en meer op mijn stuk over Shot of love op Life's a coconut.
Bob Dylan revisited en meer op Appelogen.
Alja Spaan draaide gisteren weer veel Dylan in haar radiouitzending. Oude uitzendingen zijn terug te luisteren via de website van rtv Alkmaar.
Het kinderboek van Dylan en Paul Rogers is genomineerd voor de Parents'choice award.

Setlist 5 november 2009:
01. Watching the river flow
02. Girl of the north country
03. Lonesome day blues
04. Love minus zero / no limit
05. High water (for Charley Patton)
06. If you ever go to Houston
07. Cold irons bound
08. A hard rain's a-gonna fall
09. Honest with me
10. Workingman's blues #2
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Dylan kort #285

Peerke: Dylans kerstdebuut.
Oh no, not another site of Bob Dylan: Leuke vondsten op de zolder van mijn zus.
City to city, het nieuwe boek van Leo Blokhuis, bevat o.a. een stuk over Greenwich village en Dylan's aankomst in New York. Ik heb dit boek (nog) niet gelezen, en kan er dus niet over oordelen. Ik weet ook nog niet of ik het ga kopen, Blokhuis' voorgaande boek - waarvan de titel mij even is ontschoten - bevatte naar mijn smaak te veel onjuistheden.
Danseuse op My diary.



N.a.v. Leuke vondsten op de zolder van mijn zus (zie hierboven), heb ik Het Beste uit Reader's digest van augustus 1970 maar weer eens uit de kast gepakt. Daarin het stuk Bob Dylan, the troubadour van onze tijd van John Reddy, wat ik net heb herlezen. Dit artikel begint met: Deze begaafde zanger met zijn mystieke aantrekkingskracht zwerft eenzaam door de muziekwereld, en is het geweten geworden van jonge mensen die het spoor bijster geraakt en zoekende zijn.
Het artikel is minder slecht dan ik mij herinner, niet dat er iets nieuws of opmerkelijks in staat, maar het leest wel aardig. Al blijft een zin als In 1964 werd hij tijdens het Newport Folk Festival van het toneel weggejouwd, toen hij met een elektrische gitaar optrad en zijn volksliedjes bij versterkte beatmuziek zong krankjorum. 1964? Kom op zeg! Om nog maar te zwijgen van de termen 'volksliedjes' - Dylan speelde Maggie's farm, It takes a lot to laugh, it takes a train to cry en Like a rolling stone met band tijdens het Newport Folk Festival van 1965, deze drie nummers kun je met goed fatsoen toch geen 'volksliedjes' noemen?
Deze aflevering van Het Beste staat in de boekenkast naast Kennedy's children van Robert Patrick, een zéér lezenswaardig toneelstuk. Kennedy's children is in 1975 uitgegeven als no. 44 in de Wikor Drama Library en geannoteerd door Theu Boermans en Drs. Jop Spiekerman. Eén van de annotaties gaat over Dylan, en wat Boermans en Spiekerman over Dylan schrijven is tegelijkertijd lachwekkend en tenenkrommend:
Eigenlijke naam Karl Zimmermann. Wellicht de meest invloedrijke dichter en zanger uit de jaren zestig. Schreef een groot aantal songs die voor zijn generatie direct verstaanbaar waren. Op het toneel vormde hij een fel contrast met het gladde show-professionalisme. Als componist doorbrak hij de geijkte traditie van de Tin Pan Alley folk songs. Dylan werd vaak als 'protestzanger' gezien. Hij was meer dan dat. Vele popgroepen begonnen hun carrière met de vertolking van een Dylan-song. Een auto-ongeluk deed hem geruime tijd in het ziekenhuis belanden. Hersteld maakte hij een sterk veranderde indruk. Naast zijn dichtwerk schreef Dylan ook een boek: Tarantula. In 1974 maakte hij met zijn begeleidingsgroep The Band een grote tournee door de Verenigde Staten.
Lees Kennedy's children, vergeet de annotaties.
Zowel de aflevering van Het Beste met het stuk van John Reddy, als Kennedy's children zijn nog wel eens te vinden in kringloopwinkels. Met een beetje geduld en doorzettingsvermogen moeten beide voor de grijpstuiver op de kop te tikken zijn.

setlist 3 november 2009

01. Gonna change my way of thinking
02. Shooting star
03. Beyond here lies nothin'
04. Rollin' and tumblin'
05. I don't believe you (she acts like we never have met)
06. My wife's home town
07. Tweedle dee and tweedle dum
08. Beyond the horizon
09. Cold irons bound
10. Desolation row
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Dylan kort #284

Bob Dylan revisited en 2 andere stripboeken kunnen hier gewonnen worden.
AD: Dylan in de serie Legendarische rocksterren in beeld.
Stella Smeding over Christmas in the heart.
Wobilog over Knockin' on heaven's door.
Vergeet niet het stuk van Rob over How sweet the sound te lezen (even naar beneden scrollen).
Tijdens het concert van gisteravond werd de Tom Waits-grap herhaald. Dit keer werd één couplet van San Diego serenade door Stu Kimball gezongen.

setlist 2 november 2009:

01. Watching the river flow
02. The man in me
03. Beyond here lies nothin'
04. It's all over now, baby blue
05. It's all good
06. If you ever go to Houston
07. The levee's gonna break
08. San Diego serenade (zonder Dylan)
09. This dream of you
10. Cold irons bound
11. Tryin' to get to heaven
12. Highway 61 revisited
13. A hard rain's a-gonna fall
14. Thunder on the mountain
15. Ballad of a thin man
(encore)
16. Like a rolling stone
17. Jolene
18. All along the watchtower

Shot of love


In Dylan kort #280 publiceerde ik een fragment uit een stuk over Shot of love. Hieronder het volledige stuk over Shot of love in de 'ruwe' versie. Ik moet er nog aan werken, aanscherpen, maar om onduidelijke redenen willen de verbeteringen / veranderingen (nog) niet uit mijn vingers komen. Hierbij dus de 'ruwe' versie, mocht je tijdens het lezen punten tegenkomen die goed zijn, laat het me weten, mocht je punten tegenkomen die niet goed zijn, verbetering of verandering behoeven, laat het me weten via 'reacties' of e-mail: tom_dylan@hotmail.com.
N.b. bij het overzetten van de tekst uit Word naar de weblog zijn de voetnoten verloren gegaan. Zonder de voetnoten moet het stuk, naar mijn idee, ook te lezen zijn. De verloren gegane voetnoten verwijzen vooral naar de vindplaatsen van de citaten.

Tom

_________________________________________


It [Shot of love] rocks like a bitch. 'Greasy kid stuff', with an attitude.

As it is, Shot of Love would fail on its own terms, not because of poor production (I tend to agree with Dylan that it is one of his best-sounding albums), or because it was overly concerned with one thematic preoccupation, but largely because the songs that should have been the album's core had already eluded Dylan by the time the sessions began, and their replacements were disappointingly lightweight.

I - inleiding

De reputatie van Shot of love is dualistisch. Aan de ene kant is Shot of love het eerste Dylanalbum na Slow train coming en Saved dat niet uitsluitend religieuze muziek bevat, aan de andere kant had Shot of love zoveel beter kunnen zijn als Dylan Angelina en Carribean wind op het album had gezet.
Aan de ene kant bevat Shot of love een niemendal als Trouble en aan de andere kant een klassieker als Every grain of sand.
Shot of love is het best geproduceerde Dylanalbum ooit.
Shot of love is een verzameling losse songs, geen eenheid.
Shot of love is een kruitvat vol dualiteit. Dat moet Dylan zich ook gerealiseerd hebben, kijk nog eens naar de voorzijde van de hoes.
Ik ben nog nooit een Dylanliefhebber tegengekomen die Shot of love tot de tien beste Dylanplaten rekende, maar ik ben ook nog nooit een Dylanliefhebber tegengekomen die Shot of love tot de tien slechtste platen rekende.
Shot of love wordt vaak vergeten.
En dat terwijl er zoveel goede muziek op staat.
Er valt zoveel over het album te schrijven. Zo is Shot of love het vierde Dylanalbum op rij waarvan de titel met een S begint. Het moet zelfs mogelijk zijn om hard te maken dat Street legal (1978) de opmaat voor Dylan's religieuze muziek betekende, Slow train coming (1979) en Saved (1980) de weerslag zijn van Dylan's born again-ervaring, en Shot of love (1981) het afscheid van de religieuze muziek bevat. Zie daar vier albums in vier jaar tijd, waarvan de titels allen beginnen met een S en te samen vormen ze de opkomst, het hoogtepunt en de ondergang van Dylan's zogenaamde religieuze periode.
Gek dat er in de boeken en artikelen over Dylan wel aandacht is voor Street legal, vaak ook als 'laatste album voor…', en vooral ook veel aandacht voor de religieuze muziek op Slow train coming en Saved, maar zelden voor Shot of love.
Veel artikelen gaan van Saved gelijk maar verder met Infidels (1983), wat letterlijk ongelovigen betekent, want dat contrasteert zo lekker, da's goed voor het verhaal.
Terecht? Nee, Shot of love mag er wezen. Er is zo veel interessants over Shot of love te schrijven. Zo is Shot of love het enige Dylanalbum waar na de release nog een nummer aan toegevoegd is, om maar eens wat te noemen.
Ik loop vooruit. Beginnen bij het begin, terug naar 1981.

II - de hoes

Wie in augustus 1981 de lokale platenzaak binnenging, liep het risico tegen een van de meest gruwelijke albumhoezen ooit aan te lopen. De voorzijde van de hoes van Shot of love doet nog het meest denken aan een cartooneske weergave van een explosie in de stijl van kunstenaar Roy Lichtenstein. In het hart van de explosie staat in grote witte letters de titel: Shot of love. De link tussen de afgebeelde explosie en het woord Shot uit de titel is niet moeilijk te leggen. Maar die titel, Shot of love, is toch wat raar. Een schot van liefde? Of een schot vol liefde? De woorden shot en love lijken met elkaar te contrasteren. Het woord shot associeer ik vooral met een schot van een pistool of een granaat, een associatie die door de grafische weergave van een explosie op de voorzijde van de hoes alleen maar versterkt wordt, met geweld. Hoe valt dit te rijmen met love, met de liefde?
Maar shot kan natuurlijk ook een injectie, als in shot of heroin betekenen. Of een flinke slok, als in shot of whiskey. Shot of love zal dan ook veel eerder een 'injectie van liefde' dan een 'schot vol liefde' betekenen.
Terug naar de voorzijde van de hoes. Bovenaan de hoes is een smalle, donkerblauwe balk te zien, twee 'stralen' van de explosie eronder knallen dwars door de balk heen. Tussen die twee 'stralen', aan de rechter kant van het midden, staat in kleine witte letter Bob Dylan, bijna te klein om op te vallen.
Het ontwerp voor de voorzijde van de hoes werd gemaakt door Pearl Beach. Deze zelfde Pearl Beach had ook het ontwerp voor de achterzijde van de hoes gemaakt, maar haar ontwerp werd later vervangen door een foto. Erneste Leogrande: The artwork, an explosion, was Dylan's concept, executed by Los Angeles artist Pearl Beach, but Beach is somewhat unhappy that the drawing she did for the back of the album has been replaced, without notifying her, by a black-and-white photo of Dylan contemplating a rose. "He wanted the back of a Cadillac," Beach said, "with exhaust coming out it. So I did a collage of photographs and hand painted them with the car in the sky and the exhaust blending into the clouds."
De letters op de voorzijde van de hoes die te samen de titel vormen, zijn, zoals eerder gemeld, in het wit. Maar in een eerder ontwerp zijn deze letters zwart. Op de website Searching for a gem staan twee door Yan Friis gemaakte scans van testprints van de hoes van Shot of love. De eerste heeft de letters van de titel in het wit en op de achterzijde van de hoes de afbeelding van de Cadillac. De tweede testprint heeft de foto van Dylan op de achterzijde van de hoes, maar de letters van de titel op de voorzijde van de hoes in het zwart.
Shot of love is in Engeland, en alleen in Engeland, uitgebracht met de titel op de voorzijde van de hoes in zwarte letters. De eerste Braziliaanse persing van Shot of love heeft het Cadillac-ontwerp van Pearl Beach op de achterzijde van de hoes. En nu ik toch bezig ben met hoesvarianten: in 2002 verscheen Shot of love opnieuw in Europa op cd. De kleuren op de voorzijde van de hoes wijken bij deze release sterk af van de kleuren van de originele release. De grafische weergave van de explosie is vooral in blauw, paarse tinten en de smalle balk aan de bovenzijde van de hoes is bruin i.p.v. donkerblauw.
Terug naar de originele, Nederlandse release van Shot of love op lp. De achterzijde van de hoes toont een door Howard Alk gemaakte foto van Dylan die bewonderend naar een roos kijkt. Boven de foto staan de credits voor de producers: Chuck Plotkin en Dylan zelf. Aan dit tweetal werd voor de titeltrack Bumps Blackwell, vooral bekend van zijn werk met Little Richard, toegevoegd.
Links staan de muzikanten vermeld en onderaan de titels van de negen nummers die te samen Shot of love vormen.
En weer dat contrast: de explosie op de voorzijde van de hoes, en een Dylan die bewonderend naar een roos kijkt op de achterzijde van de hoes.
De binnenhoes bevat aan beide zijden dezelfde tekst, bestaande uit door achtergrondzangeres Clydie King met de hand geschreven credits. Aan de ene zijde is de tekst in zwarte letters op een witte achtergrond, aan de andere zijde van de binnenhoes in witte letters op een zwarte achtergrond.
Waarom twee keer dezelfde credits afdrukken op de binnenhoes? Waarom niet bijvoorbeeld op de ene zijde van de binnenhoes de credits en op de andere zijde een foto? En waarom aan de ene zijde zwart letters op een witte achtergrond en aan de andere zijde precies andersom? Wie het weet, mag het zeggen.
De credits op de binnenhoes worden vooraf gegaan door een citaat uit de bijbel dat in de Nederlandse vertaling in de Statenbijbel als volgt gaat: Ik dank u Vader, Heere des hemels en der aarde, dat gij deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen hebt, en hebt dezelve den kinderkens geopenbaard.
Pearl Beach geciteerd door Erneste Leogrande: "There's a quote from the Bible on the album sleeve, from Matthew 11-25, so I put M 1125 on the license plate [van de Cadillac], but he [Dylan] changed it to 666".
De keuze van Dylan om het nummerbord van de Cadillac te veranderen in 666 is opmerkelijk. In bijbelboek openbaringen wordt het beest uit de aarde beschreven: En ik zag een ander beest uit de aarde opkomen, en het had twee hoornen, des Lams hoornen gelijk, en het sprak als de draak. (…) En het maakt, dat het aan allen, kleinen en grooten, en rijken en armen, en vrijen en dienstknechten, een merkteeken geeft aan hunnen rechterhand of aan hunne voorhoofden, en dat niemand mag koopen of verkoopen dan die dat merkteeken heeft, of den naam van het beest, of het getal zijns Naams. Hier is de wijsheid: die het verstand heeft, berekene het getal van het beest, want het is een getal eens menschen, en zijn getal is zeshonderd zesenzestig.
De verwijzing naar een bijbelcitaat van de binnenhoes op de nummerplaat van de Cadillac op de (originele) achterzijde van de hoes vervangen door een verwijzing naar het nummer van het beest van de aarde, klinkt niet echt als de actie van een Dylan die nog erg overtuigd is van zijn twee jaar eerder gevonden Christelijk geloof.
Maar dan, in hoeverre kloppen de beweringen van Pearl Beach. Ik heb lang zitten staren naar de afbeeldingen op Searching for a gem van het hoesontwerp met de Cadillac, op geen enkele kan ik de nummerplaat lezen.

III - kant A

Het album begint met de titeltrack. Als de naald op het vinyl is gezakt, is het eerste geluid een aanslag op de gitaar. Daarna zingt Dylan, muzikaal op de hielen gezeten door de achtergrondzangeressen, twee maal de regel I need a shot of love a capella. Pas dan barst Shot of love echt los. Het geluid dat Dylan en consorten produceren heeft nog het meest weg van de ongepolijste geldingsdrang die men zou verwachten te horen in de oefenruimte van een jong bandje. Het geluid van Shot of love is losjes, zo losjes da het klinkt alsof het album live is opgenomen. Geen overdubs, geen mix. En dat blijft zo tot en met Trouble op kant B. Alleen het laatste nummer, van het album, Every grain of sand, klinkt gladder, minder ruw dan de rest van het album. Daarover later meer, terug naar het eerste nummer, naar Shot of love.
Het nummer begint als een lijstje, de eerste vier regels beginnen allen met I don't need a shot of … waarna, haast als antwoord, Dylan de regel van het refrein zingt:

I need a shot of love

De 'ik' uit Shot of love kijkt om zich heen, en wat hij ziet maakt hem bang, ziek of zal uiteindelijk zelfs zijn dood betekenen. Luister maar:

Doctor, can you hear me? I need some Medicaid.
I seen the kingdoms of the world and it's makin' me feel afraid.
What I got ain't painful, it's just bound to kill me dead
Like the men that followed Jesus when they put a price upon His head.

De 'ik' uit Shot of love doet mij nog het meest denken aan aangeschoten wild en het enige dat hem nog kan redden is een Shot of love. Met 'wijsheden' als de beste verdediging is de aanval en een oog om een oog, een tand om een tand in het achterhoofd, zou je denken dat de 'ik' wel terug zal slaan, maar wie dat denkt komt bedrogen uit.
Niet dat de 'ik' in navolging van Jezus zijn belager de andere wang toekeert, al is zijn roep om een Shot of love niet ver verwijderd van het gebaar van Jezus naar zijn belager:

Why would I want to take your life?
You've only murdered my father, raped his wife,
Tattooed my babies with a poison pen,
Mocked my God, humiliated my friends.


I need a shot of love, I need a shot of love.

Alleen met liefde kan de haat te lijf gegaan worden, zo lijkt de 'ik' te willen zeggen. Maar naarmate de song vordert, komt de twijfel over het eigen handelen bij de 'ik' naar boven drijven. Hoe sterk moet een mens zijn om haat niet met haat te willen vergelden?
En vroeg of laat gaat een mens aan zijn keuzes twijfelen, zo ook de 'ik' uit Shot of love:

There's a man that hates me and he's swift, smooth and near,
Am I supposed to set back and wait until he's here?

en misschien wel vooral de laatste regel van het laatste couplet:

My conscience is beginning to bother me today.

Ieder mens heeft zijn breekpunt.
Voor het tweede nummer, Heart of mine, heeft Dylan zijn gitaar aan de kant gelegd en is hij achter een piano gekropen. De eerste muziek die je hoort zijn de haast zoekende pianoakkoorden van Dylan. Alsof hij de toonsoort en het tempo van het nummer even kort speelt zodat de overige muzikanten kunnen invallen.
Heart of mine is een simpel, maar schitterend liefdesliedje. Een nummer over verlangen. De 'ik' zingt letterlijk zijn eigen hart toe, en smeekt het om zijn ware gevoelens voor 'haar' niet aan haar te openbaren omdat zij nooit zijn gevoelens zal beantwoorden.
Regels die op papier bijna knullig aan doen, zoals in het derde couplet:

Heart of mine go back where you been,
It'll only be trouble for you if you let her in.
Don't let her hear
Don't let her hear you want her.
Don't let her know she's so fine
Heart of mine.

klinken, wanneer gezongen door Dylan, een stuk beter. En Dylan zou Dylan niet zijn als niet ergens tussen die bijna knullige woorden nog ergens een paar schitterende regels verstopt zouden zitten, zoals in het laatste couplet:

Heart of mine so malicious and so full of guile,
Give you an inch and you'll take a mile.
Don't let yourself fall Don't let yourself stumble.
If you can't do the time, don't do the crime
Heart of mine.

Wie na aanschaf van Shot of love een blik wierp op de tracklist, moet bij het derde nummer, Property of Jesus, wel haast terug gedacht hebben aan de twee voorgaande albums, Slow train coming en Saved, met uitsluitend religieuze muziek.
Property of Jesus is de enige titel op Shot of love die nog lijkt te verwijzen naar Dylan's bekering tot het Christendom. De ironie wil dat er zeker nog Christelijke invloeden op Shot of love te vinden zijn, maar dat Property of Jesus vooral gaat over de man, de vrouw in de straat die zijn / haar Christelijke medemens belachelijk maakt.

Go ahead and talk about him because he makes you doubt,
Because he has denied himself the things that you can't live without.
Laugh at him behind his back just like the others do,
Remind him of what he used to be when he comes walkin' through.

Hoe verleidelijk is het niet om aan te nemen dat de 'him' die uitgelachen wordt, belachelijk gemaakt wordt vanwege zijn geloof, Dylan is.
Want laten we wel wezen, Dylan heeft het na de release van Slow train coming en Saved behoorlijk moeten ontgelden in de media en onder zijn fans. Maar hoe verleidelijk het ook is om in de 'him' Dylan zelf te zien, het beperkt het luisteren. Het luisteren naar de messcherpe coupletten, de messscherpe regels zoals in:

When the whip that's keeping you in line doesn't make him jump,

of

You think that when you rest at last you'll go back from where you came.
But you've picked up quite a story and you've changed since the womb.

De heerlijk voortkabbelende muziek tijdens de coupletten krijgt tijdens het refrein een extra 'bite'. Een refrein dat er geen doekjes om windt:

He's the property of Jesus
Resent him to the bone
You got something better
You've got a heart of stone

In die vier regels is perfect de essentie van het nummer gevangen.
Property of Jesus is een uitnodiging om eens na te denken over het snelle oordeel dat we vaak over anderen vellen. An sich is dat een prima uitgangspunt voor een songtekst, probleem is alleen dat in Property of Jesus een oordeel wordt geveld over zij die zich niet in het Christendom kunnen vinden.
Ik worstel met Property of Jesus, omdat ik het een geweldige song vind, maar tegelijkertijd irriteert het mij dat de song het oordelen over anderen veroordeelt door zelf over anderen te oordelen.
Property of Jesus lijkt de uitwerking van die ene regel uit Do right to me baby (do unto others) van het album Slow train coming:

Don't wanna judge nobody, don't wanna be judged

Niet beoordeeld worden, is niet zo moeilijk, maar zelf niet oordelen is misschien wel een van de moeilijkste leefregels die een mens zichzelf kan opleggen. Die worsteling hoor ik tussen de regels van Property of Jesus.
Op papier lijkt het een enorme sprong van Property of Jesus naar Dylan's eerbetoon aan stand-upcomedian Lenny Bruce (1925 - 1966), maar op Shot of love volgt de ene song de andere probleemloos op.
Lenny Bruce nam zelden tot nooit een blad voor de mond en werd meerdere malen gearresteerd voor obsceniteiten.
Dylan's muzikale eerbetoon aan Lenny Bruce is breekbaar en vaak het mikpunt van spot. Ten onrechte, Lenny Bruce is een schitterende song met minimale muzikale begeleiding waarover Dylan met overgave de schitterende melodie zingt.
De tekst van Lenny Bruce is niet een van Dylan's beste teksten, alles behalve zelfs, maar het is wel oprecht. Luister maar hoe Dylan zingt, het gaat door merg en been.
En al is de tekst niet een van Dylan's beste teksten, er zijn zeker momenten die er in positieve zin uitspringen, zoals in

He just took the folks in high places and he shined a light in their beds.

en

He fought a war on a battlefield where every victory hurts.

Lenny Bruce is een goede song waarin Dylan zingt met passie, een passie die mij kippenvel bezorgd.
Watered-down love sluit de eerste kant van Shot of love af. Deze song is popmuziek pur sang, dit Watered-down love had zo op single gekund om de hitlijsten te veroveren, om de radiostations van muzikaal voer te voorzien. De tekst van Watered-down love, letterlijk met water verdunde liefde, is ogenschijnlijk simpel, maar schijn bedriegt.
In de coupletten zingt Dylan de loftrompet van de pure liefde, vooral door aan te geven welke slechte eigenschappen deze pure liefde niet heeft. Luister maar:

Love that's pure, it don't make no false claims

of , om het gehele derde couplet ter illustratie over te nemen:

Love that's pure won't lead you astray,
Won't hold you back, won't get in your way,
Won't pervert you, corrupt you with foolish wishes,
It don't make you envious, it don't make you suspicious.

Om vervolgens in de coupletten de door water verdunde liefde boven de pure liefde te stellen:

You don't want a love that's pure
You wanna drown love
You want a watered-down love

Op de vraag waarom de door water verdunde liefde te prefereren valt boven de pure liefde, geeft Watered-down love geen direct antwoord. Het antwoord op die vraag is uiteraard te vinden in Dylan's beschrijving van wat pure liefde is. Neem bijvoorbeeld de eerder aangehaalde eerste regel van het derde vers:

Love that's pure won't lead you astray,

Wat zoiets betekent als: pure liefde zal je niet van het rechte pad afbrengen. Watered-down love zal je wel weten te verlokken om van het rechte pad af te dwalen, en dat wil je, aldus het couplet.
Tijd om de plaat om te draaien, de naald is al van het vinyl geschoven.

IV - kant B

Kant B begint met reggae, maar dan wel Dylanesque reggae, Dead man, dead man. Eén van de muzikale hoogtepunten van Shot of love, een oorwurm, dit blijft hangen. En dan die tekst, neem die eerste regel:

Uttering idle words from a reprobate mind

Een regel om door de mond te laten rollen, om op te kauwen. Uttering is uiten, idle kent meerdere betekenissen, maar in deze regel waarschijnlijk in de betekenis van ijdel, en reprobate betekent letterlijk snodaard, zodat die eerste regel zoiets wordt als het uiten van ijdele woorden van een snodaards verstand.
Hebbes?
Dead man, dead man is een tekst om op te blijven kauwen, een interpretatie geeft zichzelf niet makkelijk prijs.
Uit het tweede couplet blijkt dat de toegezongen dead man, naast andere dingen, een criticaster van God is:

Satan got you by the heel, there's a bird's nest in your hair.
Do you have any faith at all? Do you have any love to share?
The way that you hold your head, cursin' God with every move,
Ooh, I can't stand it, I can't stand it,
What are you tryin' to prove?

In het refrein krijgt deze dead man er verbaal van langs:

Dead man, dead man,
When will you arise?
Cobwebs in your mind,
Dust upon your eyes.

De man zonder geloof, zonder liefde en altijd een veroordeling van God op het puntje van zijn tong is een dode man. Spinnenwebben in zijn geest, stof voor zijn ogen.
Het refrein roept de dode man op de schellen voor zijn ogen af te werpen en (uit de dood) op te staan.
Het eerder aangehaalde tweede couplet is het enige couplet met duidelijke verwijzingen naar religie. In de overige drie coupletten wordt de dead man op universeler tekortkomingen aangesproken, zoals in het de eerste regels van het vierde couplet:

What are you tryin' to overpower me with, the doctrine or the gun?
My back's to the wall, where can I run?

Deze regels pik ik er natuurlijk niet zomaar uit. In Lyrics 1962 - 2001 luidt de tweede regel

My back is already to the wall, where can I run?

als je luistert naar Dead man, dead man op Shot of love hoor je dat Dylan al dan niet bewust vergeet deze regel op tijd in te zetten, waardoor hij gedwongen wordt, in een splitseconde, om de regel in te korten tot het eerder genoemde

My back's to the wall, where can I run?

Voor veel muzikanten zou dat redden genoeg zijn om de opname te stoppen en opnieuw te beginnen, of de 'fout' achteraf te herstellen met een overdub. Dylan niet. Perfectionisten zal dit soort 'onvolkomenheden' irriteren, mij kan het alleen maar fascineren, het houdt mij, de luisteraar, alert. De kracht van Dylan de muzikant is dat hij gelooft in de kracht van het moment, ondanks de onvermijdelijke onvolkomenheden. Bovenstaand voorbeeld uit Dead man, dead man is zo'n voorbeeld van een onvermijdelijke onvolkomenheid.
Voor ik Dead man, dead man met rust laat, nog één ding. Terug naar het tweede couplet. Het tweede deel van de regel

Satan got you by the heel, there's a bird's nest in your hair.

zal menig Dylanliefhebber bekend in de oren hebben geklonken. Twee jaar eerder, in Trouble in mind zong Dylan:

Here comes Satan, prince of the power of the air,
He's gonna make you a law unto yourself, gonna build a bird's nest in your hair.

Waarom niet een goede regel twee keer gebruiken?
Geef Dylan eens ongelijk.
Terug naar Shot of love, naar het tweede nummer van kant B, naar In the summertime. In the summertime is een heerlijk voortkabbelend nummer. Op forums op het internet heb ik al meerdere malen lofprijzingen over Dylan's mondharmonicaspel in dit nummer gelezen, geheel terecht. Over Dylan's losse frasering tijdens het zingen van In the summertime heb ik nog nooit gelezen, en dat terwijl dit mede bepalend is voor de schoonheid van dit nummer. Dylan laat de woorden in zijn mond draaien, versneld, vertraagd en vindt in iedere zin de juiste balans om de woorden door de intonatie, de frasering de juiste betekenis mee te geven.
In the summertime gaat over wat geweest is, in de zomer. De voornamelijk goede herinneringen aan een gepasseerd station.
Luisterend naar het eerste couplet en het laatste couplet zou een logische conclusie zijn dat In the summertime gaat over een verloren liefde, zoals in regels als:

I was in your presence for an hour or so
Or was it a day? I truly don't know.
Where the sun never set, where the trees hung low
By that soft and shining sea.

en

And I'm still carrying the gift you gave,
It's a part of me now, it's been cherished and saved,
It'll be with me unto the grave
And then unto eternity.

Maar wie beter kijkt, scherper luistert zal niet overtuigd raken van de conclusie dat het gaat om een terugblik op een stukgelopen liefdesrelatie, ook niet in het eerste en het laatste couplet. In the summertime zou net zo goed kunnen gaan over het verlies van vriendschap, religie, vertrouwen, enz. Waarbij het ontvangen geschenk uit de regel

And I'm still carrying the gift you gave,

misschien juist wel die religie is. Met die gedachte in het achterhoofd terugkijkend naar het tweede, voorgaande couplet, is die mogelijkheid misschien niet eens zo ver gezocht:

Fools they made a mock of sin,
Our loyalty they tried to win
But you were closer to me than my next of kin
When they didn't want to know or see.

In the summertime laat zich niet vangen in één interpretatie. En ook dat bepaald mede de schoonheid van In the summertime, na een leven lang luisteren blijft het mysterie overeind. Ik kan In the summertime niet laten rusten voor ik die twee regels uit het eerste couplet heb aangehaald:

Did you respect me for what I did
Or for what I didn't do, or for keeping it hid?

De twijfel, waaraan heb ik je respect verdient? Het vereist inzicht in de eigen persoon om deze vraag te kunnen stellen. En lef, bakken vol lef.
Luister naar hoe Dylan deze regels zingt. Beangstigend.
Verder, met Trouble.
De gitaar-riff aan het begin van Trouble belooft veel goeds, maar de song maakt het niet waar. Trouble is te staccato gespeeld om zich echt in mijn oren te kunnen nestelen. Trouble heeft het net niet.
En ook tekstueel is het geen sterk nummer. Trouble is vooral een opsomming van, je raadt het al, trouble:

Drought and starvation, packaging of the soul,
Persecution, execution, governments out of control.
You can see the writing on the wall inviting trouble.

Geen tekstueel of muzikaal hoogstandje, slechts één regel springt er in positieve zin uit, de eerste regel van het laatste couplet:

Nightclubs of the broken-hearted, stadiums of the damned

Shot of love sluit af met waarschijnlijk de bekendste, meest gewaardeerde song van het album: Every grain of sand. Wanneer in de Dylan-literatuur wordt geschreven over Shot of love, wordt er geschreven over Every grain of sand.
Every grain of sand is een fantastische song, maar het had nooit in deze vorm op Shot of love terecht mogen komen. Every grain of sand klinkt te 'glad' voor de rammelende schoonheid van Shot of love. Every grain of sand verliest een stuk van haar schoonheid door de context waarin het is geplaatst.
Dylan had Shot of love zonder Every grain of sand moeten uitbrengen, eventueel met een ander nummer ter vervanging. Hierdoor zou Shot of love een veel sterker album, een betere eenheid, zijn geworden.
Every grain of sand had dan op single, of als deel van een ander album, een album waarop het veel meer op haar plaats was geweest, uitgebracht kunnen worden. Want, begrijp me niet verkeerd, Every grain of sand is van een ongekende schoonheid, maar past gewoon niet op Shot of love.
Wie schrijft over Every grain of sand, schrijft over William Blake, over die regels uit Auguries of Innocence:

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour

Natuurlijk is het zo goed als zeker dat Dylan bij Blake inspiratie vond voor Every grain of sand, maar het is veel interessanter om Every grain of sand als kunstwerk an sich te bekijken.
Dylan zingt Every grain of sand afgemeten, ingehouden om de emotie de baas te blijven, zo lijkt het wel. Luister maar naar hoe hij choked en conscience zingt in:

Like criminals, they have choked the breath of conscience and good cheer.

En achter die, soms op breken staande stem, kabbelt de melodie, een melodie die niet meer doet dan de stem ondersteunen. De ingetogen gitaar, de naar de achtergrond gedrongen zangeressen. Alles staat in dienst van het verhaal, het verhaal van de stem en de mondharmonica.
De twijfel, luister naar die eerste twee regels:

In the time of my confession, in the hour of my deepest need
When the pool of tears beneath my feet flood every newborn seed

De 'ik' heeft het niet breed, en dan druk ik me voorzichtig uit. Hij is aan het eind van zijn Latijn. Maar door zijn tranen ziet hij (de goedheid van) God in de kleine dingen:

In the fury of the moment I can see the Master's hand
In every leaf that trembles, in every grain of sand.

Hij vraagt niet om hulp, hij klaagt niet, hij constateert, niet meer. God is er, kijk om je heen. God is in ieder blad, in iedere korrel zand.
Er is verleiding, de verleiding om van het rechte pad, van God's pad af te wijken:

I gaze into the doorway of temptation's angry flame
And every time I pass that way I always hear my name.

Maar ondanks de verleidingen vindt hij altijd de weg terug naar God:

Then onward in my journey I come to understand
That every hair is numbered like every grain of sand.

En toch blijft de twijfel knagen. Het ene moment is er het onvoorwaardelijke geloof in God, het andere moment is er de twijfel:

I hear the ancient footsteps like the motion of the sea
Sometimes I turn, there's someone there, other times it's only me.
I am hanging in the balance of the reality of man
Like every sparrow falling, like every grain of sand.

Every grain of sand is een persoonlijke song. In de regels wordt geen vingertje opgeheven naar of advies gegeven aan de luisteraar, maar het verhaal van de 'ik' vertelt. De twijfel van de 'ik'. De 'ik' gooit zijn diepste zielenroerselen op tafel.
Every grain of sand is een blik naar binnen, geen preek van de kansel. Dat maakt, voor mij, Every grain of sand ook zo mooi. De kwetsbaarheid van de 'ik', maar ook de herkenbaarheid van de twijfel. Want al ben ik niet religieus, de twijfel is er.

V - B-kantjes, outtakes en liveversies

De originele release van Shot of love bevat negen nummers, maar daar is nog niet alles mee gezegd.
In juli 1981, nog voor de release van het album Shot of love werd Heart of mine in Nederland op single uitgebracht, met op de B-kant Let it be me. En al staat er op de achterzijde van het singlehoesje doodleuk dat beide nummers op Shot of love staan, Let it be me is een non-albumtrack. Let it be me is van origine een Franstalig nummer met de titel Je t'appatiens geschreven door Gilbert Bécaud en Pierre Delanoë. Mann Curtis schreef de Engelse tekst en Jill Corey nam in de jaren 50 op voor de tv-serie Climax!
Let it be me is vooral bekend in de uitvoering van The Everly brothers die er in 1960 een grote hit mee scoorde.
De versie van Dylan die te vinden is op de B-kant van de single van Heart of mine is ingetogen, aanvankelijk bijna sereen. Naar mate de song vordert, zingt Dylan, in duet met een van de achtergrondzangeressen, met steeds meer overtuiging.
Een aardige opname, dit Let it be me, maar een terechte beslissing om het niet op Shot of love uit te brengen.
In o.a. Amerika werd Heart of mine pas na de release van Shot of love op single uitgebracht en met een andere B-kant, dit keer wel een door Dylan geschreven nummer: The Groom's still waiting at the altar.
The Groom's still waiting at the altar is een stevige rocker met een zware baslijn waarover Dylan de longen uit zijn lijf zingt. Dit The Groom's still waiting at the altar is een brok energie waar je u tegen zegt.
Luisteren naar The Groom's still waiting at the altar is als een muzikale rit in de achtbaan. De ene scherpe regel na de andere vliegt voorbij:

Try to be pure at heart, they arrest you for robbery,
Mistake your shyness for aloofness, your silence for snobbery

of

What can I say about Claudette?
Ain't seen her since January,
She could be respectably married or running a whorehouse in Buenos Aires.

Geloof het of niet, maar als Dylan deze regels zingt, dan rijmen January en Buenos Aires.
En die over elkaar buitelende regels worden afgewisseld met de regels van het refrein:

West of the Jordan, west of the Rock of Gibraltar,
I see the turning of the page,
Curtain risin' on a new age,
See the groom still waitin' at the altar.

In The Groom's still waiting at the altar wordt een beeld geschept van wereld vol dood en verderf. Is dit de wereld zoals Dylan die in 1981 zag? Is The Groom's still waiting at the altar een aankondiging van de eindtijden, van Armageddon? De in The Groom's still waiting at the altar opgeroepen wereld is een wereld vol gruwel, luister maar:

Prayed in the ghetto with my face in the cement,
Heard the last moan of a boxer, seen the massacre of the innocent

of

Cities on fire, phones out of order,
They're killing nuns and soldiers, there's fighting on the border.

En de enige met oog voor de onderdrukten, de verdrukten is God:

But I know God has mercy on them who are slandered and humiliated.

Maar wie is dan the groom, de bruidegom die staat te wachten bij het altaar? Ik kom maar niet los van de gedachte dat deze bruidegom Jezus is, die staat te wachten op het moment van zijn terugkeer.
Of dit ook the groom is die Dylan in gedachten had bij het schrijven van The Groom's still waiting at the altar, durf ik niet te zeggen.
In 1985 kwam The Groom's still waiting at the altar op Biograph terecht. Daarna werd The Groom's still waiting at the altar ook toegevoegd aan de cd-versie van Shot of love, niet als bonus-track ergens aan het eind van de cd, maar tussen Watered-down love en Dead man, dead man.
Niet alleen The Groom's still waiting at the altar kwam op Biograph terecht, maar ook een live-versie van Heart of mine, opgenomen op 10 november 1981 in New Orleans , en de studio-outtake Caribbean wind.
De keuze van Dylan om Carribean wind niet op Shot of love te zetten is een juiste keuze, het nummer klinkt, net als Every grain of sand te 'glad' voor het album. Caribbean wind zou uitstekend op 'dat andere album' passen, samen met Every grain of sand, maar daarvoor had Dylan nog wel even de puntjes op de i moeten zetten. Caribbean wind is tekstueel niet af, zoals Dylan toegeeft in de liner notes van Biograph:

That one [Caribbean wind] I couldn't quite grasp what it was about after I finished it. Sometimes you'll write something to be very inspired, and you won't quite finish it for one reason or another. Then you'll go back and try and pick it up, and the inspiration is just gone.

En net als Dylan zelf, kan ik niet mijn vinger achter de 'betekenis' van Caribbean wind krijgen. Voor mij is het niet meer dan een verzameling soms wel aardige regels op te gladde muziek.
De echte juwelen onder de studio-outakes van Shot of love zouden pas zes jaar later worden uitgebracht.
In oktober 1989 verscheen een live-versie van Dead man, dead man, wederom een opname van 10 november 1981, als bonustrack op de cd-single en 12" single van Everything is broken. De twee officieel uitgebrachte opnames van dit concert op 10 november 1981, Heart of mine op Biograph en Dead man, dead man op de single Everything is broken, zijn dusdanig goed dat ik alleen maar hopen, nee platenmaatschappij Sony kan smeken om het gehele concert van 10 november 1981 in z'n geheel officieel uit te brengen, bijvoorbeeld als onderdeel van The Bootleg series.
De laatste officiële release met daarop outtakes van Shot of love stamt al weer uit 1991, maar The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991, want daar heb ik het over, bevat niet alleen maar liefst vier outtakes van Shot of love, maar ook nog eens de twee beste opnames van de sessies voor Shot of love: de demoversie van Every grain of sand en Angelina.
De demoversie van Every grain of sand moet een gruwel zijn voor de perfectionist, maar voor behoort het tot de mooiste opnames van Dylan die ik ken. Ondanks, of misschien juist wel dankzij, die blaffende hond, de nog niet volledig uitgekristalliseerde tekst en muziek. Dit is breekbaar. De kwetsbaarheid, de twijfel in Every grain of sand waar ik eerder over schreef, is hier meer dan in welke andere versie van Every grain of sand hoorbaar.
Wie wil leren wat zingen is, echt zingen, zou naar deze demo van Every grain of sand moeten luisteren.
Ook deze versie van Every grain of sand zou niet geschikt zijn om Shot of love af te sluiten, het zou het hele album uit balans brengen. Deze demo kan geen onderdeel van welk album dan ook zijn, het staat op zichzelf.
De tweede outtake op The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991 is You changed my life. Muzikaal is dit nummer haast het prototype van Series of dreams uit 1989.
De tekst van You changed my life op Dylan's officiële website wijkt sterk af van de door Dylan gezongen tekst . De titel van het nummer zegt het eigenlijk al, het leven van de 'ik' is door een you veranderd, is positieve zin. Voor de verandering at de 'ik' nog met de zwijnen, zonder de fout in te zien:

Eating with the pigs
Off a fancy tray
I was cold, I was looking good
And to have a nice day
It all seemed so proper
It all seemed so elite
Eating absolute garbage

While being so discreet

Tot de you zijn leven kwam veranderen. Uit de op Dylan's officiële website gepubliceerde tekst blijkt uit niet wie deze you is, maar uit de tekst zoals door Dylan gezongen in de versie op The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991 blijkt duidelijk dat deze you God is:

My Lord and my Savior
My companion, my friend
Heart-fixer, mind-regulator
True to the end
My Creator, my Comforter
My cause for joy
(…)

You changed my life

De derde outtake op The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991 lijkt, als ik de titel mag geloven, over meer aardse behoeftes te gaan: Need a woman. En net als bij voorganger You changed my life lijkt de gezongen tekst maar bij flarden op de tekst zoals die gepubliceerd is op Dylan's officiële website.
Maar al wijkt de gezongen tekst af, de boodschap is duidelijk, de 'ik' wil haar. Duidelijker kan het niet:

Well I need that woman
(…)
And I want you to be that woman, yes I do
Be that woman, straight and true.

Muzikaal past Need a woman prima op Shot of love, het rockt en schudt uit de losse pols. Maar het nummer dat echt op Shot of love had gemoeten en dat Dylan - stom, stom, stom - niet op Shot of love zette is natuurlijk de laatste outtake van Shot of love op The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991: Angelina.
Wie nu een vlammend betoog verwacht waarin ik de ware betekenis van Angelina uit de doeken doe, moet ik teleurstellen. Angelina is een te groot mysterie voor mij om de 'ware betekenis' uit de doeken te kunnen doen. Zolang Angelina draait weet ik, denk ik te weten, waar het nummer over gaat, maar het vangen in woorden is niet mogelijk.
Iedere keer wanneer ik het denk vast te kunnen grijpen, ontglipt het me weer of wordt ik dusdanig door de muziek, door die stem in beslag genomen, dat iedere andere handeling dan luisteren onmogelijk is geworden. Als Angelina draait, stopt het denken.
Ik ben er niet.
Natuurlijk kan ik schrijven dat Angelina tot een van Dylan's beste zangpartijen uit zijn gehele oeuvre bevat, maar wat zegt dat? Het staat op papier en naar papier kun je niet luisteren.
Natuurlijk kan ik regels eruit lichten omdat ze het verdienen om eruit gelicht te worden, zoals

My right hand drawing back while my left hand advances

of

Do I need your permission to turn the other cheek?
If you can read my mind, why must I speak?

of

She was stolen from her mother when she was three days old
Now her vengeance has been satisfied and her possessions have been sold
He's surrounded by God's angels and she's wearin' a blindfold
And so are you, Angelina

maar wat zegt, zo droog op papier? Geen donder in vergelijking met het moment waarop het je oor binnenkruipt.
Natuurlijk kan ik een essay van een paar duizend woorden schrijven waarin ik uit de doeken doe in stralende zinnen wie volgens mij Angelina is, maar mijn Angelina is niet jouw Angelina, niet Dylan's Angelina.
Angelina is een beest van een song, een song waar ik wakker van lig.
Angelina had Shot of love moeten afsluiten.