Het internet heeft vandaag niets, maar dan ook niets te bieden m.b.t. Dylan, alleen de setlist van gisteravond:
01. Watching the river flow
02. Girl of the north country
03. Beyond here lies nothin'
04. Just like a woman
05. The levee's gonna break
06. I feel a change comin' on
07. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
08. My wife's home town
09. Tweedle dee & tweedle dum
10. Workingman's blues #2
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Voor de documentaire The People speak heeft Dylan twee nummers van Woody Guthrie opgenomen, te weten Vigilante man en Do re mi. De documentaire zal voor het eerst op 13 december op de Amerikaanse televisie uitgezonden worden, er is mij nog niets bekend over een eventuele uitzending op de Nederlandse tv en / of een release op dvd.
Als onderdeel van het project The People speak zullen een aantal video's online te bekijken zijn. Of bij deze video's Dylan's uitvoering van Vigilante man zit, is nog niet duidelijk. (Informatie van de website van Isis)
Meer dan een jaar na publikatie van een bericht over Ton Vincent en de aanschaf van Writings & drawings op deze blog, vindt Ton Vincent - door toeval? - dit bericht en laat hij een reactie achter.
In een e-mail schrijft Alja Spaan over haar radiouitzending, over Flakes van Frank Zappa. Flakes bevat een (geslaagde) parodie op Dylan. Ze schrijft: Ik heb je wel eens verteld, meen ik dat die persiflage het eerste was dat ik van Zappa hoorde. Verder schrijft ze over toeval, of was dat in een mailtje daarvoor? Ik weet het niet meer.
Hoe dan ook, het eerste dat ik ooit van Zappa hoorde was.... Flakes, met die geslaagde parodie.
In Dylan kort #279 maakte ik melding van het schrijven aan een stuk over het album Shot of love, hieronder een fragment van ruim vijfhonderd wooorden uit het stuk van bijna zevenduizend woorden, een fragment over het titelnummer:
Het album begint met de titeltrack. Als de naald op het vinyl is gezakt, is het eerste geluid een aanslag op de gitaar. Daarna zingt Dylan, muzikaal op de hielen gezeten door de achtergrondzangeressen, twee maal de regel I need a shot of love a capella. Pas dan barst Shot of love echt los. Het geluid dat Dylan en consorten produceren heeft nog het meest weg van de ongepolijste geldingsdrang die men zou verwachten te horen in de oefenruimte van een jong bandje. Het geluid van Shot of love is losjes, zo losjes da het klinkt alsof het album live is opgenomen. Geen overdubs, geen mix. En dat blijft zo tot en met Trouble op kant B. Alleen het laatste nummer, van het album, Every grain of sand, klinkt gladder, minder ruw dan de rest van het album. Daarover later meer, terug naar het eerste nummer, naar Shot of love.
Het nummer begint als een lijstje, de eerste vier regels beginnen allen met I don't need a shot of … waarna, haast als antwoord, Dylan de regel van het refrein zingt:
I need a shot of love
De 'ik' uit Shot of love kijkt om zich heen, en wat hij ziet maakt hem bang, ziek of zal uiteindelijk zelfs zijn dood betekenen. Luister maar:
Doctor, can you hear me? I need some Medicaid.
I seen the kingdoms of the world and it's makin' me feel afraid.
What I got ain't painful, it's just bound to kill me dead
Like the men that followed Jesus when they put a price upon His head.
De 'ik' uit Shot of love doet mij nog het meest denken aan aangeschoten wild en het enige dat hem nog kan redden is een Shot of love. Met 'wijsheden' als de beste verdediging is de aanval en een oog om een oog, een tand om een tand in het achterhoofd, zou je denken dat de 'ik' wel terug zal slaan, maar wie dat denkt komt bedrogen uit.
Niet dat de 'ik' in navolging van Jezus zijn belager de andere wang toekeert, al is zijn roep om een Shot of love niet ver verwijderd van het gebaar van Jezus naar zijn belager:
Why would I want to take your life?
You've only murdered my father, raped his wife,
Tattooed my babies with a poison pen,
Mocked my God, humiliated my friends.
I need a shot of love, I need a shot of love.
Alleen met liefde kan de haat te lijf gegaan worden, zo lijkt de 'ik' te willen zeggen. Maar naarmate de song vordert, komt de twijfel over het eigen handelen bij de 'ik' naar boven drijven. Hoe sterk moet een mens zijn om haat niet met haat te willen vergelden?
En vroeg of laat gaat een mens aan zijn keuzes twijfelen, zo ook de 'ik' uit Shot of love:
There's a man that hates me and he's swift, smooth and near,
Am I supposed to set back and wait until he's here?
en misschien wel vooral de laatste regel van het laatste couplet:
My conscience is beginning to bother me today.
Ieder mens heeft zijn breekpunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten