Wie is die dame toch?

De twee vragen die de Dylan-wereld bezig lijken te houden sinds de release van Shadows In The Night zijn:
1. Welke single heeft Bob Dylan in zijn hand?
2. Wie is die gemaskerde dame?
Het antwoord op die eerste vraag is, aldus de website Searching For A Gem, de single "Get Rhythm" / "I Walk The Line" van Johnny Cash (zie hier). Het gaat dan niet om de originele single, maar om een heruitgave van deze single door Third Man Records uit mei 2013. (Wilde gedachte: zou deze foto gemaakt zijn tijdens Dylans verjaardagsfeestje op 24 mei 2013, drie dagen nadat deze single werd uitgebracht door Third Man Records? Zou deze single het verjaardagscadeau van de gemaskerde dame voor Dylan zijn geweest?)
Goed, de eerste vraag is beantwoord. We weten welke single Bob Dylan in zijn handen heeft. Maar welke gemaskerde dame zit er naast Dylan?
Voor het antwoord op die vraag is het belangrijk om te weten dat Third Man Records het platenlabel van Jack White is. Ik ben er namelijk van overtuigd dat de dame op de foto naast Bob Dylan niemand minder is dan Meg White, de dame die samen met Jack White lid was van de band The White Stripes. Kijk naar foto's van Meg White (zie onder andere hier en hier) en vergelijk deze met de gemaskerde dame op Shadows In The Night. Ik zie vooral overeenkomsten tussen Meg White en gemaskerde dame. Is het zeker dat de gemaskerde dame Meg White is? Nee, dat is het zeker niet, maar het zal mij wel verbazen wanneer zou blijken dat ze het niet is.

The Comic book and me #18

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Een van de leukste serie comics die ik de laatste maanden heb gelezen is The Umbrella Academy volume 1: Apocalypse Suite. Dat is een serie van zes comics, (bijna) onmogelijk nog te vinden in de originele comic-uitgaven. Gelukkig is die complete serie comics ook als boek te koop.
Gisteren kocht ik - wederom als boek - het vervolg The Umbrella Academy volume 2: Dallas. Ik heb er inmiddels een stuk in gelezen, maar ik heb het boek nog niet uit. Ergens in deze comic wordt een van de hoofdpersonen vermoord waarna deze persoon in de hemel komt. In de hemel komt hij God tegen. God blijkt - tot mijn stomme verbazing - in deze comic Bob Dylan te zijn...
Nergens in de comic wordt hij Bob Dylan genoemd, maar wie goed kijkt weet dat dit wel Bob Dylan moet zijn (te paard!). Bob Dylan komt op vier pagina's in The Umbrella Academy volume 2: Dallas voorbij. Ik heb - om een indruk te krijgen - twee foto's gemaakt. (De afbeeldingen scannen zonder de rug van het boek te breken lukt helaas niet, vandaar foto's.)


Vier maal Shadows In The Night... (Kijk en vergelijk)


Woensdagavond

Het is woensdagavond. Dat weet ik omdat dat op de kalender staat. Ik ben de dagen een beetje kwijt, maar op een aangename manier. Vanmiddag ben ik op jacht gegaan. Jacht naar Dylan. Ik heb niet zo veel gevonden, maar dat maakt niet uit. Ik hoef niet veel te vinden om tevreden te zijn. Ik heb een comic gevonden waarin Bob Dylan op een paard zit, daarover later meer. Daarvoor wil ik de comic eerst lezen. Verder het tijdschrift Q gekocht. De afleveringen van Uncut en Mojo met een recensie van Shadows In The Night had ik al, Q ontbrak nog. Die Q bevat een goede recensie van Shadows In The Night. Het is niet zozeer positief, maar een goed verhaal. Alleen wat kort. De recensie is geïllustreerd met een mooie, recente concertfoto van Dylan. Dit maakt de aanschaf van Q de moeite waard. Tijdens het doorbladeren van die Q stuitte ik op nog een foto van Bob Dylan, gemaakt achter het Savoy Hotel in Londen in 1965 (zie afbeelding). In de tekst bij deze foto wordt aandacht geschonken aan de fotograaf en de omstandigheden waaronder deze foto is gemaakt. Een schitterend stuk.
Zo'n vondst, zo'n foto in een tijdschrift kan mijn dag helemaal goed maken.

Om het even over een geheel andere boeg te gooien: ik ben de laatste paar dagen nogal verslingerd aan het album Under The Red Sky. Ik draai dat album momenteel veel en wanneer ik dat album niet draai, dan fluit ik wel nummers van dat album voor me uit. Het is jammer dat zoveel Dylan-liefhebbers niet los kunnen komen van hun ergernis over de simpele tekst van "Wiggle Wiggle" en daarom maar helemaal niet meer naar Under The Red Sky luisteren.
Under The Red Sky bevat met "Unbelievable", het titelnummer, "Born In Time", "God Knows" en vooral "T.V. Talkin' Song" vijf ijzersterke songs. Kortom: schuif al je vooroordelen - mocht je die hebben - over Under The Red Sky aan de kant en luister nog eens, alsof je nieuwe oren hebt en het album voor het eerst hoort. Het speelplezier zal je oren in spatten.

Nog even terug naar de tijdschriften, naar Uncut. Bij de editie van Uncut waar die recensie van Shadows In The Night in staat zit een gratis cd en een van de tracks op die cd is van Pop Staples album Don't Lose This. Dat album is net uit. Pop Staples is natuurlijk van The Staple Singers (denk aan Dylans MusiCares speech). Het album Don't Lose This bevat Pop Staples' versie van Dylans "Gotta Serve Somebody". Helaas is "Gotta Serve Somebody" niet het nummer van Don't Lose This dat op die gratis cd staat, maar het nummer op die gratis cd maakt mij wel nieuwsgierig naar Pop Staples' versie van "Gotta Serve Somebody".
Enfin, ik ratel maar door en ik heb nog veel op de planning staan voor vanavond (onder andere die comic lezen).
Het is genoeg voor nu. Tijd om te lezen en te luisteren.

Just Like Tom Thumb's Blues (1965) - door Jochen

De U.S. Route 61 is een 2300 km lange highway die grofweg de Mississippi volgt. Hij wordt de Blues Highway genoemd en verbindt het noorden, Dylan’s geboorteplaats Duluth, met New Orleans in het zuiden. Onderweg doorsnijdt de snelweg nogal wat mythische plaatsen. Elvis’ Memphis bijvoorbeeld, het St. Louis van Chuck Berry, Muddy Waters’ hometown Rolling Fork, de crossroads waar Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht en nog zo wat.

In 1965 bekeert Dylan zich radicaal tot electrische rockmuziek, zweert de akoestische folk af en grijpt terug naar de blues. Hij maakt er meteen ook een punt van; zijn nieuwe plaat moet en zal Highway 61 Revisited heten. De marketingjongens van Columbia Records vinden dat maar niks, maar worden uiteindelijk, naar eindeloos gekissebis, teruggefloten door de bovenste etage: let him call it whatever the hell he wants to call it. De plaat slaat in als een bom, staat nummer 4 in Rolling Stone’s lijst van 500 Beste Albums Aller Tijden en het openingsnummer Like A Rolling Stone zelfs op 1 in Rolling Stone’s lijst van 500 Beste Songs Aller Tijden.

Indertijd verdronk Just Like Tom Thumb’s Blues een beetje in het geweld van al die prachtige liedjes eromheen, maar langzamerhand kwam de song dan toch bovendrijven. Terecht. De basis is kaal en simpel. Drie akkoorden, een doordeweeks bluesschemaatje, zes coupletten, géén refrein. Maar de verpakking is dan des te fraaier. Twee piano’s, een tingel-tangel en een electrische Hohner pianet, een doorslenterende ritmesectie en een lome gitaar bouwen een melodieuze, onwereldse achtergrond voor de kaleidoscopische tekst. Die tekst is gefundenes Fressen voor de Dylan-exegeten. Tal van halve verwijzingen, vage referenties en name-dropping openen de poort naar enthousiaste interpretaties. De titel komt misschien van Rimbauds La Bohème (“Stargazing Tom Thumb, I sowed rhymes along my way”), in de Rue Morgue liet Edgar Allen Poe twee vrouwen sterven, Housing Project Hill komt uit Kerouacs Desolation Angels, met enig hineininterpretieren kun je de Zeven Hoofdzonden ontwaren en überhaupt lijkt de hele tekst een lyrisch afgietsel van Malcolm Lowry’s Under The Volcano. Inhoudelijke verwijzingen naar die novelle zijn ook wel te vinden, maar vooral de sfeer is identiek. De neergang van de verteller, ontheemd, hallucinerend en verloren (weliswaar niet in Juarez, maar eveneens in Mexico), die door de alcoholnevelen heen lucide blijft – juist, Just Like Tom Thumb’s Blues.
     
In de studio heeft Dylan enorm geworsteld met die sfeer. 2 Augustus 1965 is een enorm arbeidzame én productieve dag (ook de definitieve versies van Ballad of A Thin Man, Queen Jane Approximately en Highway 61 Revisited worden die dag opgenomen), maar het leeuwendeel van de opnamedag gaat naar Tom Thumb. Pas met de zestiende take (!) lukt het de muzikanten om dat gevoel van onthechting en eenzaamheid ook in de muziek te vangen. Met die wetenschap is de paradoxe interpretatie verleidelijk: de dichter verwoordt hier zijn afmattende gezwoeg met mislukkende takes in de studio. Negativity don’t pull you through, My fingers are all in a knot / I don’t have the strength / To get up and take another shot, she takes your voice, You must pick up one or the other / Though neither of them are to be what they claim – ach, ik ga maar weer de stad in, ik geloof dat ik er genoeg van heb.
We moeten tot februari 2015 wachten voor een waardevollere tip van de sluier. Dylan ontvangt de MusiCares Person Of The Year Award uit handen van oud-president Jimmy Carter, en verrast met een lange acceptatiespeech – uitgeschreven en wel, in toon en inhoud onmiskenbaar de auteur van Chronicles. Net als in zijn autobiografie belijdt Dylan zijn diepe, diepe liefde voor muziek, of liever: voor songs en ware artiesten. Hij noemt namen, citeert tekstfragmenten en benoemt de invloed die sommige artiesten en liedjes op zijn werk hebben gehad – met de bescheidenheid die we ook al kennen uit Chronicles voegt hij eraan toe dat ieder ander ook Blowin’ In The Wind, of Highway 61 Revisited of Boots Of Spanish Leather had kunnen schrijven, als je zo vaak, zo intensief als Bob naar Big Bill Broonzy, John Henry of Robert Johnson geluisterd had.  En als laatste voorbeeld citeert hij Deep Elm Blues (“When you go down to Deep Ellum keep your money in your socks / Women on Deep Ellum put you on the rocks”).
“Zing dat lied een tijd lang,” zegt Dylan, “en je zou zomaar zoiets kunnen verzinnen als When you're lost in the rain in Juarez and it's Easter time too / And your gravity’s down and negativity don't pull you through / Don’t put on any airs / When you’re down on Rue Morgue Avenue / They got some hungry women there / And they really make a mess outta you. Al deze songs zijn met elkaar verbonden. Laat je niet voor de gek houden. Ik opende alleen maar een andere deur op een andere manier. Het is hetzelfde, op een andere manier.“

Na het verschijnen van de plaat wordt het liedje wel opgepikt door een paar artiesten van naam; Nina Simone (1969), Judy Collins (1966) en vooral Gordon Lightfoot (1965) wagen zich er met succes aan. Heel veel navolging vinden zij echter niet. Nu, vijftig jaar later, behoort de song zeker niet tot de pak ‘m beet dertig meest-gecoverde liedjes van Dylan. De versies van Frankie Miller (1973) en Bryan Ferry (2007) zijn heel aardig, maar de mooiste wordt in 2004 op het album Fresh Horses gezet door blueszanger/gitarist Jim Byrnes.
Geboren in St. Louis, aan de Highway 61, zoals het hoort.


When you’re lost in the rain in Juarez
And it’s Eastertime too
And your gravity fails
And negativity don’t pull you through
Don’t put on any airs
When you’re down on Rue Morgue Avenue
They got some hungry women there
And they really make a mess outta you

Now if you see Saint Annie
Please tell her thanks a lot
I cannot move
My fingers are all in a knot
I don’t have the strength
To get up and take another shot
And my best friend, my doctor
Won’t even say what it is I’ve got

Sweet Melinda
The peasants call her the goddess of gloom
She speaks good English
And she invites you up into her room
And you’re so kind
And careful not to go to her too soon
And she takes your voice
And leaves you howling at the moon

Up on Housing Project Hill
It’s either fortune or fame
You must pick up one or the other
Though neither of them are to be what they claim
If you’re lookin’ to get silly
You better go back to from where you came
Because the cops don’t need you
And man they expect the same

Now all the authorities
They just stand around and boast
How they blackmailed the sergeant-at-arms
Into leaving his post
And picking up Angel who
Just arrived here from the coast
Who looked so fine at first
But left looking just like a ghost

I started out on burgundy
But soon hit the harder stuff
Everybody said they’d stand behind me
When the game got rough
But the joke was on me
There was nobody even there to call my bluff
I’m going back to New York City
I do believe I’ve had enough

Vitrine in OBA



Met dank aan Alja voor de foto's!

Dylan kort #1079

Mart Smeets schrijft in VARAGids aardig over Shadows In The Night, kopen dus die gids [met dank aan Arie en Simon voor de tip]
MusiCares speech op de site van Rolling Stone, niet wat Dylan zei, maar wat op zijn papier stond, zie hier.
In NRC Handelsblad van vandaag moet een stuk staan over Erik Bindervoet, Roosbeef en het vertalen van Bob Dylan. Ik heb het stuk nog niet gezien, kan er op dit moment dus nog weinig over zeggen. [met dank aan Frans voor de tip] Over Erik Bindervoet gesproken: Bindervoet heeft een nieuwe dichtbundel gepubliceerd en lijkt vol wrok te zitten over de reacties op zijn (en Henkes) Dylan-vertalingen, zie hier.
In Mania staat een stuk over Shadows In The Night [met dank aan Frans]
Shadows In The Night, een recensie zie hier. En nog een paar hier en hier.


Dylan vinden waar hij niet tot nauwelijks is #26

Dylan modebewust? Zie de foto van dag 1, hier. [met dank aan Dirk]

Vrijdagavond

Het is de avond voor Valentijnsdag. Dan zijn er recensenten die adviseren om Shadows In The Night voor je lief te kopen. Zie hier. Is er ooit eerder een Dylan-album door een recensent aanbevolen als Valentijnscadeau? Ik kan het me niet herinneren. De Dylan-wereld lijkt momenteel overspoeld te worden met kleine en grote berichten. Allereerst is er natuurlijk de nasleep van de recente release van Shadows In The Night - na The Bootleg Series vol. 11 en 50th Anniversary Collection 1964 de derde release in korte tijd.
Verder kwam het bericht binnen dat Bob Dylan weer op tournee gaat. In april en mei reist hij door Amerika. Voor data, zie hier. De nieuwe tourposter (zie afbeelding) staat mij wel aan. Een mooi ontwerp.
En dan is er natuurlijk nog Theme Time Radio Hour. Tussen mei 2006 en april 2009 werden 100 afleveringen van Dylans radioshow Theme Time Radio Hour uitgezonden. Afgelopen week dook een niet eerder uitgezonden aflevering van deze geweldige radioshow op. Het thema: "Kiss". Luisteren dus.
Dan staan er nogal wat boeken over Bob Dylan op het punt van verschijnen. De meest interessante is - denk ik - When The World Came To The Isle Of Wight Volume One: Stealing Dylan From Woodstock van Ray Foulk. Verder verschijnen in de komende maanden onder andere het fotoboek Bob Dylan NYC: 1961 - 1964 van Ted Russell, Dylan Goes Electric! van Elijah Wood, Dylan Disc By Disc van Jon Bream en A Picnic Surprise: Bob Dylan & The Road To Blackbush van Derek Barker.
Dan is er nog AustroBob, een boek dat afgelopen november verscheen, maar dat ik pas onlangs na een tip [dank Arie] in handen kreeg. Ik heb nog geen letter in dit boek gelezen, maar het boek ziet er zeker goed uit.
En ondertussen blijft het wachten op de video van Dylans hele speech tijdens MusiCares. Of we die hele speech ooit te zien krijgen? Ik hoop het, maar moet het nog zien.
Enfin, het is vrijdagavond. Het begin van een weekend. Er ligt genoeg Dylanesks op mij te wachten om mijn weekend om een aangename manier te kunnen vullen.
En in de komende tijd zal daar alleen maar meer bij komen.

speech (fragment)

Met dank aan Wim.

Dylan kort #1078

MusiCares Person of the Year: Laat ik beginnen met nog twee filmpjes, zie hier en hier. De volledige tekst van Dylans toespraak is hier te lezen. [met dank aan Wim] Meer hier.
Trouw pakte groot uit in aandacht over Shadows In The Night. In Trouw van 5 februari een stuk van Wim Boevink met de titel "Zand, lijm en ziel" waarin hij vooral schrijft over Dylans stem. Het is te hopen dat Boevink Dylans MusiCares-speech heeft gelezen... [met dank aan Marnix en Hans] Een dag later, op 6 februari, plaatste Trouw nogmaals een recensie van Shadows In The Night, dit keer geschreven door Frank Straver. Straver is, net als Boevink, positief over Shadows In The Night. Toch irriteert de recensie mij. Ook hier weer geneuzel over Dylans stem. Daarnaast beweert Straver doodleuk dat Dylan een interview gaf aan Rolling Stone, terwijl hij een interview gaf aan AARP en heeft Straver het over "That Lucky old Son". Zo zie je maar, veel aandacht is niet altijd beter dan weinig aandacht...
Vinyl: De uitzending van Nieuwsuur van gisteren bevatte een item over de hernieuwde belangstelling voor vinyl. Afgezien van het feit dat het een aardig stukje is, zie je een aantal Dylan-albums voorbij flitsen (ik tel er 4, jij?) Zie hier. [met dank aan Wim en Peter]
Wie is de dame op de achterzijde van Shadows In The Night? Zie hier.
Jan Smit is beter dan Dylan (of verkoopt alleen beter), zie hier.
Iemand ooit gehoord van het nummer "Born Bob Dylan" van The Veronicas? Luister hier.

En nog een serie filmpjes van MusiCares, vers van Wim ontvangen (waarvoor dank!):
De jongere generatie over Dylan, zie hier.
Is dit dezelfde als hierboven? Ik twijfel, zie hier en hier.
En een alternatieve versie, zie hier.
En de zangeres waar Dylan het in zijn speech over had, zie hier.
En een fotoverslag, zie hier.




MusiCares Person of the Year


Bob Dylan heeft gisteren zijn MusiCares Person of the Year 2015 award ontvangen uit handen van voormalig president Jimmy Carter. Na een concert van een keur aan door Dylan gekozen artiesten die door Dylan gekozen nummers van de man speelden, wist Bob Dylan iedereen te verbazen met een speech van zo'n 40 (!) minuten waarin hij onder andere sprak over een aantal van zijn eigen nummers (en citeerde), de lof zong over een aantal andere musici en de muziekcritici voor eens en voor altijd en repliek diende over hun eeuwige gezeik over Dylans stem (zie hier, pagina 3)[met dank aan Wim voor de link]
Meer over Dylans speech en de optredende artiesten, hier. [met dank aan Wim voor de link]
Ik hoop dat - zoals vaker gebeurd is - de MusiCares Person of the Year concert op dvd zal verschijnen, al is het alleen al om Dylans toespraak te kunnen zien.
Een tweede, korter filmpje, staat hier.

Dylan kort #1077

Interview: Het volledige interview met Robert Love (AARP) staat nu online, zie hier. [met dank aan Wim]
MusiCares Person of the Year: niet vergeten, dit is morgen, zie hier en hier. [met dank aan Wim]
Humo over Shadows In The Night, zie hier. [met dank aan Tommy]
Mpodia over Shadows In The Night, zie hier.
Dylan in de kerk, zie hier.
Vinyl 50 met Shadows In The Night op 4, zie hier.
De Gooi-  en Eemlander over Shadows In The Night (ik vraag me af of de recensent van dienst de plaat gehoord heeft), zie hier.
Man en Muys over Gijsbert Kamer en Shadows In The Night, zie hier.

Dylan kort #1076

"Terwijl de hele wereld verbrokkelt" over Time Out Of Mind (nummer 7 in een persoonlijke top 100). Zie hier. [met dank aan Gert en Patrick voor de tip]
File Under over Shadows In The Night, zie hier. [met dank aan Frits voor de tip]
Diana Krall heeft een nieuw een nieuw album uitgebracht. Dat album heet Wallflower en bevat een cover van het door Bob Dylan geschreven nummer "Wallflower". [met dank aan Herman voor de tip]
Kaddisj voor een kut van Dimitri Verhulst komt op mijn verlanglijst, zie hier.
Zin over Shadows In The Night, zie hier.
Piet van Die over Shadows In The Night, zie hier.

Ademloos - door Hans

Beste Tom

Ademloos

Ademloos, dat was ik vaak bij het luisteren naar Shadows dit weekend. Eerst vanwege de angst dat Dylan te hoog had gegrepen, zou zijn stem, die her en der duidelijk moeite moet doen, het dragen? Het stond het gevoel in de weg. Daarna, toen bleek dat ondanks wat vertederend onvaste momenten, de juiste toon werd geraakt, was daar het zoeken, waar de ongrijpbare tegendraadse Dylan, die we zo lief hebben, te vinden in deze zee van subtiliteit en reverentie, die je de adem benam? De bluesy jazz swing van de jonge Holiday, tot sofisticated frasering verheven door Sinatra, wordt hier niet geïmiteerd. Zijn eigen rammel, zoals jij Tom dat zo mooi noemt, weerklinkt evenmin. Kan ook niet. Deze songteksten hebben een metrum dat juist door hem naar de gallemiezen is geholpen in de zestiger jaren, waar Dylan over de regels heen liep. Maar die revolutie was niet mogelijk geweest zonder deze standards. En daaraan wil hij herinneren misschien, maar ook reikt hij weer verder! Hij trekt voor het eerst hun lyriek, die enkel een syncopische variatie leek te verdragen, weg uit de lounge, de wildernis in waar zijn folk geest rondwaart. Hij zingt ze recht toe recht aan, alsof hij weer een oude ballade aan de vergetelheid ontrukt, wel met onverwachte adempauzes, heerlijk duidelijk hoorbaar in hun lichamelijkheid, of langgerekte, soms fluisterende dan snerpende als in 66 elektrificerende uithalen, evenwel niet tot dans uitnodigend, het dwingt je in zijn directheid naar het verhaal te luisteren. Evenmin breekt zijn stem zoals  bij de oudere Billie, als vanouds legt hij zijn gevoelens niet zomaar bloot, maar in iedere haast nonchalante nadruk, elke dwarse toonzetting, toont hij zijn scherm waarachter je de naakte emotie vermoed. Maar nee, grijp niet terug op de voorbeelden die hij hier eer bewijst, je zegt het met recht Tom, trek geen vergelijkingen, hij kijkt andermaal vooruit met eeuwenoude ogen. Zo ongehoord en kwetsbaar, dat je het met moeite tegemoet treedt. Zoals hij ook zelf zal hebben geworsteld met deze materie die hem al zo lang intrigeert. En dan komt het aan op de juiste benadering, als in een beginnende verliefdheid. Drinken we whisky met tien glazen tegelijk? Nee, je kiest een moment, waarin de geur kan neerdalen van de vervoering die geen dronkenschap of kater opwekt. Mijn vrouw miste de emotie, het Dylaneske, tot ik vanmiddag bij het eten haar de plaat liet horen terwijl we een chianti opentrokken. En "Lucky old sun", dat overweldigende einde, wat dacht je dat in onze ogen zat nadat allerlei herinneringen tussen ons waren opgeroepen door de zorgvuldig en tegelijk zo rauw gezongen poëzie?

met groet
hans altena

Twee boeken (maar waar is Dylan?)

Het financieel mogelijk maken van de bouw van een kerk geeft niet alleen aanzien maar misschien ook wel recht op een plekje in de hemel. Twee zusters besloten samen de gok te wagen. Van hun centen werd een kerk gebouwd. De zusters betaalden ieder de bouw van een eigen toren. Toen de kerk gebouwd was bleek een toren net iets hoger te zijn dan de andere toren. De ene zuster had de andere zuster de loef afgestoken.
Die kerk staat er nu al eeuwen. Een toren hoger dan de andere. Een keer per jaar betreed ik die kerk. Altijd moet ik aan het verhaal van die zusters denken.
Een keer per jaar is er een boekenmarkt in die kerk. Dat is die ene keer in het jaar dat 'mevrouw Tom', de kinderen en ik die kerk betreden. De kinderen maken dan een snel rondje langs de boekenkramen om vervolgens een gevulde koek te eten terwijl 'mevrouw Tom' en ik nog even verder kijken.
Gisteren was die boekenmarkt. Een van de boeken die ik kocht is Other Voices Other Rooms van Truman Capote. Het is een oude pocket. De staat van het boek is verre van goed. Het maakt me niet uit. Ik wil het een keer gelezen hebben. Het is nieuwsgierigheid.
Die nieuwsgierigheid komt ergens vandaan. Er is een Dylan-connectie, al is die ver gezocht. Maar die connectie is er wel. Ik ben benieuwd of iemand die connectie kent.

Other Voices Other Rooms is niet het enige boek dat ik op de boekenmarkt heb gekocht. Een van de andere boeken die ik heb gekocht is The Old Man And The Sea van Ernest Hemingway. The Old Man And The Sea is een van de favoriete boeken van mijn vader. Ik heb hem vaak horen vertellen hoe mooi dit boek is. Dat maakte mij ooit nieuwsgierig.
Een jaar of 15, 20 geleden heb ik The Old Man And The Sea al eens gelezen. Toen vond ik het een goed boek, maar het raakte me niet. Niet echt. In een van de vele opruimbuien heb ik het boek toen weggedaan. Daar heb ik spijt van gekregen. Geen grote spijt, een kleine spijt. Maar toch spijt.
Ik nam me voor het boek opnieuw te kopen, maar pas als ik een mooie Engelstalige editie zou vinden voor een redelijke prijs. Geen vertaling, die had ik al gelezen. Een mooie gebonden editie met stofomslag.
Gisteren vond ik mijn The Old Man And The Sea op de boekenmarkt. Ik heb het vanmiddag gelezen. Toen ik het vanmiddag las, raakte het me meer dan toen ik het voor het eerst las. Ik weet dat ik het over een jaar of 15 nogmaals moet lezen.
Mijn worsteling met The Old Man And The Sea en nog meer de worsteling van de oude man in Hemingway's beste boek deed mij denken aan mijn worsteling met Shadows In The Night. Misschien is Shadows In The Night mijn muzikale The Old Man And The Sea. Ik ga geen 15 jaar wachten (en ook geen 15 dagen) voor ik nogmaals naar Shadows In The Night luister.
En nogmaals luisteren. Net zo lang luisteren tot ik Shadows In The Night kan horen zonder het tegen de meetlat van mijn verwachtingspatroon te leggen. Net zo lang luisteren tot ik Shadows In The Night als een op zichzelf staand album kan horen. Buiten het oeuvre, buiten het verwachtingspatroon.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #25

Als ik aan Donovan denk, dan denk ik aan Dylan-imitator (sorry Donovan-liefhebbers), maar het lijkt er op dat Dylan dit keer een Donovan-imitator is geworden :-)
Zie hier.
Met dank aan Wim.

Shadows In The Night na acht keer luisteren [de worsteling]

Ik ga vandaag geen vrienden maken, maar ik heb van mijn moeder geleerd dat ik niet mag liegen. Het moet er uit: Ik worstel met Shadows In The Night. Op dit moment schalt "That Lucky Old Sun" voor de achtste keer door de kamer. In die acht keer draaien zijn er momenten geweest dat ik helemaal werd meegezogen door Shadows In The Night, maar er zijn ook momenten geweest dat het album me niet zo heel veel deed.
Wanneer ik zo objectief mogelijk probeer te luisteren naar Shadows In The Night dan hoor ik een uitstekend album. Met de oren van de objectieve luisteraar heb ik gisteren mijn recensie van Shadows In The Night proberen te schrijven (zie hieronder). Een stuk waar ik nog steeds achter sta.
Maar ik worstel.
Dit is de worsteling: Shadows In The Night is een uitstekend album, het is alleen (nog) niet mijn album.
Ik mis de Dylan-rammel op Shadows In The Night. Ik mis het vocale gevecht van Dylan-de-zanger tussen aan de ene kant de melodielijn en aan de andere kant de hoeveelheid woorden die nodig zijn om het verhaal te vertellen. Ik mis het kauwen van de woorden.
Het is allemaal wel te vinden op Shadows In The Night, maar niet in die mate die ik zou willen.
Wanneer je Picasso een kleurplaat had gegeven met de opdracht die kleurplaat in te kleuren, dan zou je de best ingekleurde kleurplaat terugkrijgen. Maar het blijft een kleurplaat. Zo is het in mijn oren ook met de nummers op Shadows In The Night. Het zijn kleurplaten, werkelijk schitterend door Bob Dylan en band ingekleurd, maar het blijven kleurplaten.
Nogmaals: Shadows In The Night is een uitstekend album dat je zeker moet kopen (al is het alleen al om zelf een oordeel te kunnen geven), maar het is (nog) niet mijn album.

Dylan kort #1075 [Shadows In The Night]

De nummers op Shadows In The Night vergelijken met de versies van Frank Sinatra? Dat kan hier. [met dank aan Wim]
Oor over Shadows In The Night, zie hier. Is dit niet dezelfde recensie als op MSN waar ik eerder een link naar plaatste? [met dank aan Bert]
Marnix nogmaals over Shadows In The Night, zie hier.
Frits over Shadows In The Night, zie hier.