tag:blogger.com,1999:blog-37096721090495352302024-03-05T23:26:59.471+01:00Bob Dylan in (het) Nederland(s)Unknownnoreply@blogger.comBlogger4779125tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-70546748510839534532020-10-29T16:43:00.004+01:002021-02-15T19:36:08.803+01:00een nieuw begin<p></p><h3 style="clear: both; text-align: center;">klik op de afbeelding voor het vervolg op <i>Bob Dylan in (het) Nederland(s)</i></h3><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://debobdylanaantekeningen.blogspot.com/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="989" data-original-width="1896" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAtm9Igh_isV51qtbgKkr0ENMoMnSi-6vICHc6pkFf6hHvJVPpFzHbxmD8dRIcNl07m_MHeQmvcVzKNO3QwdDRoweBUVPOzbuo3PI_EP7g_LXeqpHOQoebnqX5h0po-n60TTb4lWsJAZc/w640-h334/bobaantek.jpg" width="640" /></a></div><br /> <p></p><p>Een nieuw begin: <a href="https://debobdylanaantekeningen.blogspot.com/" target="_blank">de Bob Dylan aantekeningen</a></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-25115698167189924272020-09-26T08:05:00.003+02:002020-10-29T16:41:04.143+01:00een laatste bericht<p> Dit is het 4778ste bericht op deze weblog sinds 14 februari 2008. Het is ook het laatste bericht. Het is tijd om <i>Bob Dylan in (het) Nederland(s) </i>op te doeken.</p><p>Twaalf jaar geleden ben ik met deze blog begonnen omdat ik vond dat er te weinig over Bob Dylan in het Nederlands werd geschreven. De Nederlandstalige Dylanbibliotheek bevatte toen twee boeken - <i>Bob Dylan bij benadering </i>en de biografie van Sjoerd de Jong - plus een handvol vertaalde boeken. Daar is in die twaalf jaar flink verandering in gekomen, zowel online als op papier wordt er meer dan ooit over Bob Dylans muziek in het Nederlands geschreven.</p><p>Doel bereikt.</p><p>Toch is dat niet de voornaamste reden om een punt achter ruim twaalf jaar bloggen te zetten. Het bijhouden van <i>Bob Dylan in (het) Nederland(s) </i>is een zeer tijdrovende aangelegenheid. Ik merk dat de laatste tijd het bloggen mij te veel tijd kost waardoor ik niet of te weinig toekom aan andere zaken, zoals luisteren naar Bob Dylans muziek of schrijven aan mijn boeken.</p><p><i>Bob Dylan in (het) Nederland(s) </i>zal nog een korte tijd online staan. Voor het eind van 2020 verwijder ik de blog definitief van het internet. Bij deze wil ik alle mannen en vrouwen die hebben bijgedragen aan deze blog danken. Het ga jullie goed.</p><p><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com45tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-3562544932467230792020-09-22T14:40:00.003+02:002020-09-22T14:40:14.348+02:00aantekening #7570<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjIyXCUitWTh_ujiiXpjoyx0SQwm8k0RRpoDgfNuQGz8fCw_PsTTaJMLGd1uXE1Uh1MGBDbNw-SvMENmBusnLO4xAnMcc6fEPsqPSljRx_d39Zvo22vj4kd2tSYLa479opu_MqntkkujM/s840/TTRH.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="840" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjIyXCUitWTh_ujiiXpjoyx0SQwm8k0RRpoDgfNuQGz8fCw_PsTTaJMLGd1uXE1Uh1MGBDbNw-SvMENmBusnLO4xAnMcc6fEPsqPSljRx_d39Zvo22vj4kd2tSYLa479opu_MqntkkujM/s320/TTRH.jpg" /></a></div><br />Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar Theme Time Radio Hour, aflevering 102 - "whiskey". Dat is een van de mooie dingen van deze tijd: net in Amerika uitgezonden en nu al schalt het door mijn woonkamer duizenden kilometers verderop.<p></p><p>En natuurlijk is deze uitzending een uitstekende manier voor Dylan om reclame te maken voor Heaven's Door, zijn eigen gestookte whiskey. Het aardige is dat Dylan daar ook geen geheim van maakt. Gelijk aan het begin van deze aflevering van Theme Time Radio Hour maakt hij duidelijk dat er een direct verband is tussen Heaven's Door en het wederom tot leven roepen van de radioshow.</p><p>Ondanks dat er vele jaren verstreken zijn sinds een aflevering van Theme Time Radio Hour is uitgezonden, is het programma in essentie hetzelfde gebleven: Bob Dylan die met praatjes, opmerkelijke feitjes en rare gedachtesprongen vergeten songs waarvan je het gevoel hebt dat je ze al eerder gehoord hebt aan elkaar kletst in een aangenaam ritme.</p><p>Wie had gedacht Bob Dylan ooit "Lady Gaga told me that joke" te horen zeggen? In Theme Time Radio Hour kan het.</p><p>Het is jammer dat de heropleving van Dylans radioshow bij deze ene aflevering blijft. Ik merk nu hoezeer ik het gemist heb, iedere week een nieuwe aflevering van de show. De eerste serie afleveringen van Theme Time Radio Hour moet ik vele malen beluisterd hebben. Vooral tijdens een autorit luister ik graag naar aflevering van de show. Het gaat nooit vervelen.</p><p>Nou heb ik in mijn leven al heel wat muziek gehoord, maar tijdens het beluisteren van Theme Time Radio Hour voel ik me toch iedere keer weer een muzikaal broekie. 95% van de in deze show gedraaide muziek heb ik nog nooit gehoord en - dit is mede de kracht van de show - toch heb ik bij het overgrote deel van die gedraaide muziek het gevoel dat ik het niet alleen al eerder heb gehoord, maar vooral het de moeite van het beluisteren meer dat waard is. Vreemd.</p><p>Waar moet ik wezen als ik Bob Dylan wil overtuigen in deze tijd van thuiszitten nog een vijftigtal afleveringen van de show te maken? Er zijn onderwerpen genoeg te bedenken voor die uitzendingen. </p><p>Genoeg van mij vandaag. Tijd om de laatste punt van de dag te zetten. Ik stop met woorden zoeken en luister verder naar Theme Time Radio Hour, aflevering 102 - "Whiskey".</p><p>Yeah.</p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-18188681958931801242020-09-21T19:09:00.006+02:002020-09-21T19:09:45.069+02:00Dylan kort #3658<p> <b>Recensie </b>van de Jimi Hendrix-biografie, met een beetje Dylan, zie <a href="https://meandermagazine.nl/2020/09/wild-thing/" target="_blank">hier</a>. [met dank aan <a href="https://aljaspaan.nl/" target="_blank">Alja</a>]</p><p><b>Normaals Benedict Wells</b>, zie <a href="https://www.hebban.nl/recensie/mjvanholsteijn-over-becks-laatste-zomer" target="_blank">hier</a>. [Anita]</p><p><b>Cover: </b>"Girl From The North Country" door het Britse Royal Philharmonic Orchestra op een Cash-gerelateerde plaat, zie <a href="https://www.nu.nl/muziek/6077415/muziek-johnny-cash-opnieuw-gearrangeerd-en-opgenomen-door-brits-orkest.html" target="_blank">hier</a>.</p><p><b>Matthijs van Nieuwkerk </b>in een bespreking van <i>Op het eerste gezicht </i>van Nick Hornby in <i>de Volkskrant </i>van 19 september: "de kans dat je op een zomeravond gezellig met Bob Dylan een duik in het IJsselmeer neemt, is groter dan dat je naam ooit in dit begeerde journalistieke colofon [<i>The New Yorker</i>] al stralen." [met dank aan Hans] Zie ook <a href="https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/de-nieuwe-hornby-is-vintage-nick-het-kreupele-hier-en-nu-waait-je-in-het-gezicht~bcf4a63c/" target="_blank">hier</a>.</p><p><i style="font-weight: bold;">De Telegraaf</i>, 18 september 2020 [met dank aan Arie]:</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSCGMaQo-8hPOKSAIl4jg5woDEsmS6L6_PHdY47OHUHmRQhqMSEoMihcjwT9YnYvhF9zVWg5-x2-uDtawepXDGZns4ojn7G_2pIE0ojSV7FCfGexWDRqhIFgNC4RVFsGg0EfM3RV_fx-A/s2862/telegraaf+180920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2862" data-original-width="1099" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSCGMaQo-8hPOKSAIl4jg5woDEsmS6L6_PHdY47OHUHmRQhqMSEoMihcjwT9YnYvhF9zVWg5-x2-uDtawepXDGZns4ojn7G_2pIE0ojSV7FCfGexWDRqhIFgNC4RVFsGg0EfM3RV_fx-A/w246-h640/telegraaf+180920.jpg" width="246" /></a></div><br /><p><b>Theme Time Radio Hour - Whiskey - trailer</b>, zie <a href="https://www.youtube.com/watch?v=mNxxTYo4iSM&t=21s" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Rob]</p><p><b>Theme Time Radio Hour - Whiskey - trailer 2 </b>bevat een fragment uit het oeuvre van Toots Thielemans, lees en luister <a href="https://focus.knack.be/entertainment/muziek/bob-dylan-speelt-toots-thielemans/article-news-1643849.html?cookie_check=1600705356" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Dirk]</p><p><b>"Hij is – zeg maar – de Bob Dylan van de politieke filosofie." </b>Nieuwsgierig om wie het gaat? Zie <a href="https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/filosoof-michael-j-sandel-de-elite-ziet-te-weinig-dat-succes-ook-komt-door-toeval-geluk-en-aanleg~b1f3babe/" target="_blank">hier</a>. [met dank aan John]</p><p><b>Recensie </b><i style="font-weight: bold;">Rough and Rowdy Ways </i>op Analog Planet, zie <a href="https://www.analogplanet.com/content/rough-and-rowdy-ways-number-39-supreme-bob-dylan-storytelling" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Hans]</p><p><b>BOBCast </b>aflevering 8 met Iris Koppe begint met een speeldoosje. Hans stuurde mij een foto van een speeldoosje dat "Blowin' In The Wind" speelt. [met dank aan Hans] Er is in ieder geval nog een versie van dit speeldoosje, in een saaier, doorzichtig doosje.</p><p>Sinds vandaag staan in de kolom rechts op deze blog alle afleveringen van de BOBCast op een rijtje, inclusief link naar de uitzending.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1epUYNz_6tA05PN649Hou-TjD0ir1Fg5WHnM5X2D5MFrCdpzWzRxbIwgz3CUrXqnDgBmwfuDzTbPkGMgf0dOLpX_VKjwEHgixxTqtnJho4yhArfxmHwK0hTr7MNbNj2T2BqqcK0WpqfY/s2048/speeldoos.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1epUYNz_6tA05PN649Hou-TjD0ir1Fg5WHnM5X2D5MFrCdpzWzRxbIwgz3CUrXqnDgBmwfuDzTbPkGMgf0dOLpX_VKjwEHgixxTqtnJho4yhArfxmHwK0hTr7MNbNj2T2BqqcK0WpqfY/w640-h480/speeldoos.JPG" width="640" /></a></div><br /><p><b>Tommy Ebben </b>speelt Bob Dylan, zie <a href="https://www.tivolivredenburg.nl/agenda/tommy-ebben-plays-bob-dylan-13-11-2020/" target="_blank">hier</a> en <a href="https://q-factory-amsterdam.nl/artikel/the-freewheelin-tommy-ebben-speelt-nummers-van-bob-dylan-folk" target="_blank">hier</a>.</p><p><b>Dylan in </b>de kerk, zie <a href="https://hervormdegemeentetricht.nl/2020/09/17/bijzondere-muzikale-kerkdienst-rond-singer-songwriter-bob-dylan/" target="_blank">hier</a>.</p><p><b>Cover: </b>Paul van Huet speelt "Blowin' In The Wind", zie <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ZbampWSltbk" target="_blank">hier</a>.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/vWwgrjjIMXA" width="320" youtube-src-id="vWwgrjjIMXA"></iframe></div><br /><p><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-14876115526502626052020-09-20T15:07:00.002+02:002020-09-20T15:07:22.106+02:00aantekening #7568<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi895fsA-WpZZlznedWHyJ3V-vb7ExsJXXq0m9upAfMGXtRdUHg2Cjsn2_6PodCkjY85smiM4t1MZl-i61O4rVKYBPLiX0esjPMRCx9FyzPooSDC0PC1TSEP9BuV7AoLZAdvb6XGcqXUNs/s2726/scan956.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2726" data-original-width="1153" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi895fsA-WpZZlznedWHyJ3V-vb7ExsJXXq0m9upAfMGXtRdUHg2Cjsn2_6PodCkjY85smiM4t1MZl-i61O4rVKYBPLiX0esjPMRCx9FyzPooSDC0PC1TSEP9BuV7AoLZAdvb6XGcqXUNs/s320/scan956.jpg" /></a></div><br /> Het hoofd bonkt, op de achtergrond hoor ik kippen jammeren. De achterdeur staat open, een staartje zomer waait naar binnen. Na het beluisteren van de achtste Bobcast en het eerste deel van een nieuw opgedoken opname van Dylans concert van 10 juni 1988, is er de behoefte om de rust van eerst "I Was Young When I Left Home" en daarna de alternatieve take van "The Times They Are A-Changin'" op te zoeken. De bonus-cd bij de eerste uitgave van <i>"Love And Theft"</i>.<p></p><p>Op de stapel ongelezen boeken links naast mij ligt bovenop een boek met transcripties van tweeënvijftig radio-uitzendingen. Een van die uitzendingen ging over Bob Dylan. Bovenop de stapel rechts ligt een boek van een schaker. Volgens het namenregister achterin het boek is Dylan te vinden op vier pagina's: 26, 119, 148, 181.</p><p>Als ik me omdraai zie ik andere stapels boeken. Een van die stapels bevat boeken die ik al wel gelezen heb, maar waar ik nog iets mee moet. Zes boeken waarin Dylan te vinden is liggen er op die stapel. Een boek over een boekenhandelaar, een boeken van Theodor Holman en Peter Buwalda, een klein boekje met de titel <i>Pop</i>, een dichtbundel van Erik Bindervoet en een boek waarin het verhaal staat van een man die er zo'n twintig jaar over deed om de Dylan-biografie Bob Spitz te kopen.</p><p>Dat laatste verhaal vertelt niet wat de man van die biografie vindt. Jammer, dat had ik nou wel eens willen weten.</p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-89157805204018310662020-09-16T19:16:00.001+02:002020-09-16T19:16:24.046+02:00Theme Time Radio Hour is terug<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicbpeNUhW2OujrDaL5GgycHn3v6KFZ68zWP8cic5IGw-THpb0v_Q-XOCsA6RHLEGoJtlqUGojS9BT0cf93Tb2LONj0vHS7xinFNavAa4qdh19NdZHaYVtJGyl3XTn4q41XYoGyBAYn84U/s840/TTRH.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="840" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicbpeNUhW2OujrDaL5GgycHn3v6KFZ68zWP8cic5IGw-THpb0v_Q-XOCsA6RHLEGoJtlqUGojS9BT0cf93Tb2LONj0vHS7xinFNavAa4qdh19NdZHaYVtJGyl3XTn4q41XYoGyBAYn84U/s320/TTRH.jpg" /></a></div><br />Ik heb vanmiddag geluisterd naar een opname van Bob Dylans concert van 2 december 2019, Beacon Theatre, New York. Goed concert, vooral "Lenny Bruce" en "Not Dark Yet" springen er uit. "Soon After Midnight" eigenlijk ook wel. Het is een van de laatste concerten die Dylan gegeven heeft. In april zou Dylan door Japan touren, in juni en juli door Amerika. Die concerten zijn gecanceld door corona. Bob Dylan laatste concert was op 8 december 2019. Hij zit inmiddels negen maanden thuis. De laatste keer dat hij zo lang thuis zat, is ruim dertig jaar geleden. Tussen 7 augustus 1986 en 4 juli 1987 gaf Bob Dylan geen concerten.<p></p><p>Met dank aan een e-mail van Rob van een aantal weken geleden ben ik me gaan afvragen wat Dylan doet in de maanden dat hij gedwongen thuiszit. Mijn eerste gedachte was misschien een vreemde: na het succes van <i>Rough And Rowdy Ways </i>is hij bezig geweest met het schrijven van nieuwe songs zodat er eind dit kalenderjaar nog een nieuw Dylan-albums in de winkel ligt. <i>Wishful thinking</i>, vrees ik.</p><p>Ik kan me voorstellen dat hij de tijd gebruikt om te werken aan zijn beeldende kunst. Ik stel me voor dat hij deze maanden dagelijks in zijn atelier is om te schilderen of te beeldhouwen. Misschien werkt hij wel aan <i>Chronicles, volume 2</i>. </p><p>Een andere mogelijkheid die in de afgelopen tijd een aantal malen door mijn kop is geschoten is deze: het thuiszitten, het niks doen bevalt hem zo goed, dat hij nooit meer - ook niet wanneer het weer kan - zal touren. Ik hoop dat ik het fout heb. De concerten van december vorig jaar laten horen dat Dylan nog steeds schitterende concerten kan geven.</p><p>Ik zat er naast. Dylan deed / doet andere dingen.</p><p>Gisteren kwam het bericht naar buiten dat Dylan nog één maal een aflevering van <i>Theme Time Radio Hour </i>heeft gemaakt (of gaat maken). Dat is een mogelijkheid waaraan ik nog niet had gedacht. En dat terwijl het eigenlijk heel logisch is om juist het maken van die oude radioshow weer op te pakken. </p><p>Tussen mei 2006 en april 2009 werden er 100 afleveringen van <i>Theme Time Radio Hour </i>uitgezonden. In februari 2015 werd nog één aflevering uitgezonden op de Duitse zender Radio Eins. Het onderwerp: "Kiss". En nu is er dus de aankondiging van aflevering 102. De twee uur durende aflevering wordt, net als "Kiss", uitgezonden op Radio Eins. Het onderwerp, hoe kan het ook anders, is "Whiskey". Dylan brengt immers sinds kort Heaven's Door op de markt, zijn eigen whiskey. De uitzending is op 24 september.</p><p>Dat was het nieuws gisteren.</p><p>Vandaag kondigde <a href="https://blog.siriusxm.com/hear-the-return-of-bob-dylans-theme-time-radio-hour-during-a-special-sxm-takeover/" target="_blank">Sirius XM</a> aan vanaf 21 september niet alleen de nieuwe aflevering van <i>Theme Time Radio Hour </i>online te zetten, maar ook de eerste 100 afleveringen van Dylans radioshow die eerder op deze zender werden uitgezonden.</p><p>Ik kan bijna niet wachten.</p><p><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-4953948074605023672020-09-15T15:45:00.005+02:002020-09-16T19:19:53.152+02:00Mississippi - door Jochen Markhorst<div> <p class="MsoNormal" style="clear: right; color: black; float: right; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; margin-top: 0cm;"> <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;"><o:p> </o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin: 0cm 0cm 8pt;"> <b><span style="mso-no-proof: yes;">Mississippi<o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin: 0cm 0cm 8pt;"> <span style="font-size: 10pt; mso-no-proof: yes;">door Jochen Markhorst<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin: 0cm 0cm 8pt;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0yPOlQOHAPod1HBp-Ndaa7rKmGn1zpezptkEjrG8lZ9cELuPNLYIrYtuXnTRgSwD13gBRyAxlIMbFVgZhQGaUekBQQVUYA8EzbUkMdCU5VpLqu3Qge4dxjTGPKaDtEkM9Yyc2SB1ugXs/s1600/cover+e-book+NL-750276.jpg" style="clear: right; float: right; font-family: "times new roman"; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_6872037227971498546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0yPOlQOHAPod1HBp-Ndaa7rKmGn1zpezptkEjrG8lZ9cELuPNLYIrYtuXnTRgSwD13gBRyAxlIMbFVgZhQGaUekBQQVUYA8EzbUkMdCU5VpLqu3Qge4dxjTGPKaDtEkM9Yyc2SB1ugXs/s320/cover+e-book+NL-750276.jpg" /></a><span style="mso-no-proof: yes;"><b>Zoals eerder "Desolation Row" en "Where Are You Tonight?", kan "Mississippi" niet echt in één artikel worden behandeld. Te groots, te majestueus, te monumentaal. En zo'n buitengewoon meesterwerk verdient natuurlijk ook meer dan een schamel artikel. </b></span><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;">Zoals de meester zegt (niet over "Mississippi", maar over bluegrass, in </span></b><b style="font-size: 11pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;">het New York Times interview van juni 2020): "<i>It's mysterious and deep rooted and you almost have to b</i></span></b><b style="font-size: 11pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;"><i>e born playing it. [...] It's harmonic and meditative, but it's out for blood</i>."</span></b></p><p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin: 0cm 0cm 8pt;"><b><span style="mso-no-proof: yes;">Kortom: het is een boek geworden (verkrijgbaar via Amazon). Hier is hoofdstuk 1:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin: 0cm 0cm 8pt;"><b><span style="mso-no-proof: yes;"><o:p><br /> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin: 0cm 0cm 8pt;"> <b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;">I<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Sexy Afro-polyritmiek<o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNoSpacing" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"> <span lang="EN-GB" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-GB;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNoSpacing" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"> <span lang="EN-GB" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-GB;">"Things got contentious once in the parking lot. He tried to convince me that the song had to be "sexy, sexy and more sexy." I know about sexy, too. He reminded me of Sam Phillips, who had once said the same thing to John Prine about a song, but the circumstances were not similar."</span><span lang="EN-US" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;"><o:p> </o:p></span></p> <p align="right" class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 107%; margin: 0cm 0cm 8pt; text-align: right;"><span lang="EN-US" style="font-size: 9pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;">(David Fricke interview for <i>Rolling Stone, </i>2001))<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-no-proof: yes;">In de <i>A&E Series</i> <i>Biography </i>wordt in 2000 de schitterende documentaire van Peter Guralnick over Sam Phillips uitgezonden: <i>Sam Phillips – The Man Who Invented Rock 'n' Roll. </i></span><span style="mso-no-proof: yes;">De film duu</span><span style="font-size: 11pt;">rt 90 fascinerende minuten, en tegen het eind komen de zoons van Phillips, Jerry en Knox, te spreken over de bemoeienis van hun vader met John Prine.</span><o:p style="font-size: 11pt;"> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <span style="mso-no-proof: yes;">John Prine neemt begin 1979 een bijzonder atypische plaat op, <i>Pink Cadillac. </i>Na vijf albums vol alom bewonderde luisterliedjes, songs waarvoor ook Dylan zijn hoed afneemt, wil Prine met zijn zesde plaat zijn liefde voor <i>good old rock 'n' roll </i>belijden. Voor de eerste en enige keer in zijn carrière zijn de teksten van ondergeschikt belang. <i>Good, honest music </i>moest het zijn, aldus Prine in de liner notes van het album. <o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <span style="mso-no-proof: yes;">Poëtischer zegt hij het in de liner notes van het onovertroffen verzamelalbum </span><i style="font-size: 11pt;">Great Days, </i><span style="font-size: 11pt;">ook al opgeschreven door David Fricke in 1993:</span><o:p style="font-size: 11pt;"> </o:p></p> <p class="MsoNoSpacing" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"> <span lang="EN-US" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US;">"I wanted to do something noisy, something like if you had a buddy with a band and you walked into his house and you could hear 'em practicing in the basement."<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> Die plaat wil hij graag opnemen in de studio van de legendarische Sun Records producer Sam Phillips in Memphis, geleid door zoons Jerry en Knox Phillips, die ook Prine's plaat zullen produceren. Tot verrukking van Prine komt pa echter ook even langs – en die bemoeit zich meteen met de productie. Vandaag staan <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> "</span>Saigon<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">"</span> en <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">"</span>How Lucky<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">"</span> op de rol. De oude Phillips kwam eigenlijk alleen maar gedag zeggen, maar hoort hoofdschuddend toe hoe Prine - in zijn oren – niets ervan bakt. Pa besluit zich te laten gelden. Eerst dondert hij zijn ongenoegen met Prine's slappe zang via de intercom vanuit de controleruimte de studio in. "En dan zette hij ook extra nagalm, de <i>slap-back echo,</i> op zijn stem," vertelt Prine. "Je voelde je als Mozes die door de brandende braamstruik wordt toegesproken."<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> Als het dan nog steeds niet voldoet, schuift Phillips op zijn keukenstoeltje Prine's comfortzone in en snauwt, op millimeters van Prine's gezicht, met maniakaal opengesperde ogen: "<i>And John, can you put some sex in it?</i>"<br /> In de documentaire doet zoon Knox, die ook wel aardig op zijn vader lijkt, het op angstaanjagende wijze na, inclusief de woest-krankzinnige blik. <o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> De volgende opname van <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> "</span>Saigon<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">"</span> bevredigt Sam, maar enige vraagtekens bij zijn oordeel mogen wel worden geplaatst – Prine's zang klinkt op deze definitieve opname erg afgeknepen, onnatuurlijk en weinig spontaan. De hoofdrolspeler blikt desondanks met trots en genegenheid terug, in dezelfde documentaire. "Ik was in de studio met <i>Sam Phillips</i>, weet je. Als Sam me had gezegd dat ik op m'n kop moest staan en dan zingen, zou ik dat ook hebben gedaan."<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> Dat Phillips seks in <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> "</span>Saigon<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">" </span>wil horen is nog wel te volgen:<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNoSpacing" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"> <i><span lang="EN-US" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US;">You got everything that a girl should grow<br /> I'm so afraid to kiss you I might lose control<br /> You can hold me tighter but turn loose of my gun<br /> It's a sentimental present all the way from Saigon<o:p> </o:p></span></i></p> <p class="MsoNoSpacing" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"> <i><span lang="EN-US" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> Maar waarom Daniel Lanois vindt dat <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> "</span>Mississippi<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">" "<i>sexy, sexy and more sexy"</i> moet klinken, is minder navolgbaar. Dylan heeft inderdaad wel een punt als hij zegt: "<i>The circumstances were not similar</i>."</span><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> </p><div class="separator" style="clear: both; color: black; font-family: calibri, helvetica, sans-serif; font-size: 12pt; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht844lksZF5KSZuo01lfcta3YI37_LWRGPuHCcqli20cCcIGRJBvSCHWZEQYQbmShUg7NN-HndHXlZTWqgtpm9sU5Y06JpYJqJ7A44YA6-FvT0t_9LIZkDiucJ5B1pS5BpsrOTtqrAmRY/s840/Sam+Phillips.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="544" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht844lksZF5KSZuo01lfcta3YI37_LWRGPuHCcqli20cCcIGRJBvSCHWZEQYQbmShUg7NN-HndHXlZTWqgtpm9sU5Y06JpYJqJ7A44YA6-FvT0t_9LIZkDiucJ5B1pS5BpsrOTtqrAmRY/s320/Sam+Phillips.jpg" /></a></div><br /><span style="font-family: calibri, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;">Dylans volgende verklaring, nog steeds in dezelfde alinea van dat interview met David Fricke voor </span></span><i style="color: black; font-family: calibri, helvetica, sans-serif; font-size: 12pt;">Rolling Stone</i><span style="font-family: calibri, helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;"> is echter weer ouderwets raadselachtig:</span></span><o:p style="color: black; font-family: calibri, helvetica, sans-serif; font-size: 12pt;"> </o:p><p style="color: black; font-family: calibri, helvetica, sans-serif; font-size: 12pt;"></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: normal; margin: 0cm 0cm 8pt;"> <span lang="EN-GB" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-GB;">"I tried to explain that the song had more to do with the Declaration of Independence, the Constitution and the Bill of Rights than witch doctors, and just couldn't be thought of as some kind of ideological voodoo thing."</span><span lang="EN-US" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Pôh pôh. <span style="color: #0f0f0f;">De Onafhankelijkheidsverklaring</span>, de Grondwet en de eerste Tien Amendementen en daarvoor wijst Dylan ook al op een verborgen expressieve bedoeling achter de woorden (<i><span style="color: #0f0f0f;">the expressive meaning behind the lyrics</span></i><span style="color: #0f0f0f;">). Arme Daniel Lanois; dat vergt inderdaad wel enige uitleg. Het gemak waarmee Dylan complete coupletten heen en weer verschuift en hele versregels doorstreept (de derde <i>outtake </i>opent bijvoorbeeld met <i>I'm standing in the shadows with an aching heart / I'm looking at the world</i> <i>tear itself apart</i>) pleit ook niet erg voor de stelling dat Dylan zelf erg scherp ziet wat hij met de tekst wil verwoorden.</span> <o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <span style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Nog raadselachtiger is Dylans analyse iets eerder in het interview:<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNoSpacing" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"> <span style="font-size: 10pt;">"</span><span lang="EN-GB" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-GB;">Lanois didn't see it. Thought it was pedestrian. Took it down the Afro-polyrhythm route — multirhythm drumming, that sort of thing. Polyrhythm has its place, but it doesn't work for knifelike lyrics trying to convey majesty and heroism."<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNoSpacing" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;"> <span lang="EN-GB" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-GB;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="font-family: calibri, sans-serif;"><span style="font-size: 11pt;">"Multi-ritmisch drumwerk" en "Afro-polyritmiek" klinkt wat al te hysterisch. Op de door Dylan afgekeurde, adembenemend mooie opnamen, de drie versies die later </span><span style="font-size: 14.6667px;">op <i>The Bootleg Series Vol. 8: Tell Tale Signs: Rare and Unreleased 1989–2006</i> (2008)</span><span style="font-size: 11pt;"> staan, is daarvan geen sprake. Lanois geeft een J.J.Cale-achtige sfeer eraan mee, inclusief meetikkende voet – veel heftiger is het niet. Het lijkt erop dat Dylan in de war is met de eveneens afgekeurde opnames van "</span></span></span><span style="font-family: calibri, sans-serif;"><span style="font-size: 11pt;">Series Of Dreams</span></span><span style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">", een song die weliswaar niet onder de noemer "<i>majesty and heroism" </i>valt te plaatsen, maar waarvan het arrangement inderdaad wordt volgestort met een cascade van woest, overdonderend getrommel, met "multi-ritmisch drumwerk" en "Afro-polyritmiek".<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="color: black; font-family: calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15pt; margin: 0cm 0cm 8pt; mso-line-height-rule: exactly;"> <span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Sexy is het wel. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p> </o:p></span></p> <br /> </div> tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-63112520515857843132020-09-12T15:33:00.003+02:002020-09-12T15:35:47.973+02:00Hard Rain, een herwaardering<p><b> Gisteren werd ik zo rond het ontbijt, met dank aan een link op Expecting Rain, geconfronteerd met het artikel "Why <i>Hard Rain</i> is Bob Dylan’s worst ever album" op <i><a href="https://faroutmagazine.co.uk/bob-dylan-worst-album-hard-rain/" target="_blank">Far Out</a></i>. Aanvankelijk dacht ik nog dat ik te maken had met een cynische grap en dan nog een slechte ook, maar toen ik het artikel verder las merkte ik dat de schrijver het wel degelijk meende. Nou ben ik er helemaal voorstander van dat iedereen zijn eigen mening mag hebben en zo. Dat je over smaak niet kunt twisten en nog meer van dat soort open deuren help ik graag intrappen, maar in dit geval trap ik even niks in. Ik twijfel ernstig aan het gezonde verstand van de schrijver van bovengenoemd artikel. De man (of vrouw) moet wel haast doof zijn, of niet bij zinnen om dit soort onzin de wereld in te slingeren. </b></p><p><b>Wat schiet de wereld op met een reactie op dat stuk waarbij ik steeds weer in nieuwe bewoordingen ter berde brengt dat de schrijver van het artikel een oeleflapper is? Niks. Beter is het, zo denk ik, duidelijk te maken waarom <i>Hard Rain </i>wel de moeite van het beluisteren waard is.</b></p><p><b>Het is tijd om het schuim van de lippen te vegen en een lans voor <i>Hard Rain </i>te breken.</b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil8gV00lCFVUhUFjjlz1SFtU8KpdrVeCD9-ae4AZuPyi5yRwsG__j07gZN-AmGSZPrEXfQN2Mx08-Z2IdiTLWoIaKABM79FjZet8bjDyyMOEnTohuRt76_28KaEBJZDE2E_BH_XlD8MiU/s499/hard+rain+2.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="497" data-original-width="499" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil8gV00lCFVUhUFjjlz1SFtU8KpdrVeCD9-ae4AZuPyi5yRwsG__j07gZN-AmGSZPrEXfQN2Mx08-Z2IdiTLWoIaKABM79FjZet8bjDyyMOEnTohuRt76_28KaEBJZDE2E_BH_XlD8MiU/s320/hard+rain+2.jpg" width="320" /></a></div><br />Ik zie mezelf nog de trap af stuiteren. Vijftien jaar oud, één brok hormonen, de openingsklanken van "Maggie's Farm" voor me uit fluitend. Een paar weken daarvoor kocht ik <i>Hard Rain</i>, mijn tweede Dylan-plaat. Terwijl mijn generatiegenoten luisterden naar U2, The Cure, Madonna en Prince, sloot ik me in mijn puberkamer op met Jimi Hendrix, The Doors en sinds kort ook Bob Dylan.<p></p><p>Acht gulden betaalde ik voor een grijsgedraaid exemplaar van <i>Hard Rain. </i>Weken heeft er niks anders op mijn draaitafel gelegen. De pick up-naald moest zich door veel vuil ploegen om de muziek prijs te kunnen geven. Dat verstofte exemplaar is inmiddels vervangen door een schone schijf. Toch hoor ik nog steeds als ik <i>Hard Rain </i>draai dat knapperende haardvuur op de achtergrond. </p><p><i>Hard Rain </i>luisteren begint bij de hoes, bij die zwartomrande ogen die je vanaf de voorzijde aankijken. Die ogen staren mij nu ruim dertig jaar aan en nog steeds kan ik er niet één, maar een veelvoud aan emoties in zien. <i>Hard Rain </i>is het album van een man die op zijn tandvlees loopt en dat is op die hoes al te zien.</p><p>Wie de naald op de plaat laat zakken hoort als eerste die zoekende noten aan het begin van <i>Hard Rain</i>. Ik hoor in de muziek op dit album een man die zoekt, die in die zoektocht zichzelf kwijt raakt en opnieuw opstaat. Zoiets. <i>Hard Rain </i>is een reis naar dat glorieuze moment, de tien minuten durende herrijzenis van de vogel feniks die Dylan is. Naar "Idiot Wind".</p><p>Dacht je dat Bob Dylan in 1966 tijdens zijn tour met The Band hard speelde? Vergeet het, luister maar naar deze "Idiot Wind".</p><p>Dat is het eind, terug naar het begin. </p><p>"Maggie's Farm": het rammelt, het schudt. Muziektechnisch klopt er geen reet van en toch werkt het. Dat is Dylan: met chaos schoonheid creëren. Of energie. laten we wel wezen, <i>Hard Rain </i>is één brok testosteron. Energie. ik kan niet stilzitten als ik dit hoor. Vingers tikken mee op tafel. De strot haalt af en toe uit, brult mee.</p><p>Hoeveel gitaren jengelen hier door elkaar? Ze jengelen echt, maar het werkt. ik zei het al: chaos, en dat dan tot schoonheid kneden. En dan is er nog Dylans stem, een stem die op breken staat, zo lijkt het, maar tegelijkertijd krachtiger wordt.</p><p>"One Too Many Mornings" en dan het moment waarop je je realiseert dat je een viool hoort. Kippenvel, iedere keer weer. </p><p>"One Too Many Mornings", de song die op <i>Times </i>zo bedachtzaam, zo kalm klinkt, knalt je hier tegemoet om je te raken, ergens achter de ogen. Luister naar hoe Dylan het derde couplet zingt, dat begint met: </p><p><i>It’s a restless hungry feeling</i></p><p><i>That don’t mean no one no good</i></p><p>En dan is het even stil, maar tijd om op adem te komen krijgt de luisteraar niet. "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again" begint redelijk rustig, bijna tam in vergelijk tot de rest van de songs. Maar bij het eerste refrein komt daar al verandering in. Uithalen, de stem als instrument. Woorden zijn slechts woorden tenzij je die woorden met klank, met adem, met lengte, met volume meer dan één betekenis geeft. Dan zijn woorden ineens werelden. "Mobile" is een woorden-wereld, een nieuwe planeet. </p><p>Het basloopje zo ergens rond drieënhalve minuut...</p><p>Hoeveel muzikanten knippen uit de concertopnamen het gepiel op een gitaar tussendoor terwijl het publiek verzoeknummers richting podium roept? Dylan niet. Dat gepingel, dat roepen om "Lay, Lady, Lay", dat is <i>Hard Rain</i>. Het hoort er allemaal bij. Perfectie bestaat niet, goddank.</p><p>"Oh Sister", weer die viool. De song blijft aanvankelijk redelijk dicht bij de studio-versie. Een uitzondering op <i>Hard Rain. </i>Al die andere songs worden opengescheurd en opnieuw uitgevonden op dit album, "Oh Sister" niet, of minder. Het vormt daardoor een rustpunt op dit album.</p><p>En dan toch "Lay, Lady, Lay", het nummer waar men om riep. Niks is er over van de nette country-versie van <i>Nashville Skyline</i>. Deze "Lay, Lady, Lay" is geil. Het druipt er af, niet alleen van de woorden die nooit eerder in deze song klonken, maar vooral in hoe die gezongen wordt. </p><p><i>Stay, lady, staaaaaaaaay</i>, </p><p><i>stay with your man awhiiiiiiiiiiiile</i></p><p>En na een laatste uithaal is het tijd om de plaat om te draaien.</p><p>Kant 2 begint, net als kant 1, met gerommel. Dylan heeft de witte gitaar genaamd Rimbaud omgehangen en speelt <i>slide</i>. Magistrale vocalen. Luister naar hoe Dylan zingt, luister naar:</p><p><i>Try imagining a place where it’s always safe and warm</i></p><p>Het ritme van de woorden sleept de muziek voort. Het dendert, knettert. Dylan zingt hoorbaar op de toppen van zijn kunnen, Als hij nog iets meer geeft, breekt zijn stem.</p><p>En dan volgt, na wederom een korte stilte, "You're A Big Girl Now". De muziek is klein, soms nauwelijks aanwezig. Daaroverheen knalt die machtige stem. Pijn, verdriet, spijt. De wonden zijn vers, je hoort het. De song, nog jong - het verscheen voor het eerst op <i>Blood On The Tracks </i>(1975) - is volledig aan gort gescheurd en uit de restanten verrijst een nieuwe song.</p><p>Het spel tussen Rivera's viool en Dylans stem intrigeert, iedere keer weer. De song laat de luisteraar, deze luisteraar als een emotioneel wrak achter. </p><p>Een tweede song van <i>Nashville Skyline: </i>"I Threw It All Away". Eigenlijk is dat een onzinnige opmerking. Wat ik op <i>Hard Rain </i>hoor heeft helemaal niks meer met <i>Nashville Skyline </i>te maken. Een slepende versie, een versie die mij lief is. Maar ook een versie die een brug is tussen "Big Girl" en "Idiot Wind". </p><p>En dan scheurt niet de song, maar de wereld open, "Idiot Wind". Dit is de woede, de pijn, de ontluistering van een gebroken man. Deze man staat naakt, schaamteloos geeft hij zichzelf bloot. Dit beluister je niet voor je plezier, dit luister je om je mens te voelen. Medemens. Dit is het muzikale equivalent van lijden, van ten onder gaan. Dit zijn de krassen op de ziel. </p><p>Dit is de pijn die nodig is om beter te worden.</p><p><i>What’s good is bad, what’s bad is good, you’ll find out when you reach the top</i></p><p><i>You’re on the bottom</i></p><p>Dit is ten onder gaan en weer opstaan. </p><p>Woede. Luister naar de regel over hoe de ik niet langer haar boeken kan aanraken. Pijnlijk om te horen. En toch moet ik het horen, keer op keer.</p><p>Op keer. </p><p>En als het dan stil wordt in de kamer, als de naald wappert door de uitloopgroef van de plaat blijf ik verslagen achter. <i>Hard Rain </i>is geen triomf. De emoties knallen door mijn lijf. Woede, pijn, verdriet. <i>Hard Rain </i>is geen plaat om eens "lekker" voor te gaan zitten met een glaasje wijn en een blokje kaas. Het is een plaat die de luisteraar door elkaar rammelt. Het is muziek die laat horen wat het is om mens te zijn, inclusief alle scherpe randjes en oneffenheden. <i>Hard Rain </i>beluisteren is confronterend en hard werken, maar wie de investering doet, zal beloond worden met misschien wel het beste live-album ooit.</p><p><br /></p><p style="text-align: center;">~ * ~ * ~</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: left;"><i>Hard Rain </i>is niet alleen een album, maar ook een film. Soms lees je dat het album de soundtrack is van die film, maar dat is niet accuraat. Hoewel de muziek in de film en op de plaat deels overlappen, zijn er ook vele verschillen. Het gaat mij in dit stuk niet om de film, maar om de plaat. En toch kan ik niet om de film heen.</p><p style="text-align: left;">Wanneer het precies geweest is, weet ik niet meer, maar lang na het horen van de elpee <i>Hard Rain </i>zag ik voor het eerst de gelijknamige film. Misschien wel 10, 15 jaar later. Ineens was er beeld bij de muziek die ik koesterde. Ik schrok van de blik in Dylans ogen. En tegelijkertijd herkende ik die blik als passend bij de muziek die mij zo dierbaar is. Ergens in de begindagen van deze blog probeerde ik die blik te vangen door een <i>still</i> uit die film te vangen. Die door mij gemaakte foto van Dylan uit <i>Hard Rain </i>plaatste ik op deze blog, permanent ergens bovenaan. Daar heeft 'ie jaren gestaan.</p><p style="text-align: left;">Een aantal jaar geleden heb ik die foto van de blog gehaald, maar verdwenen is 'ie nooit. Regelmatig kom ik die foto op internet tegen.<span style="font-size: xx-small;">[1]</span> Blijkbaar ben ik niet de enige die in deze <i>still </i>de muziek van <i>Hard Rain </i>in het algemeen en "Idiot Wind" in het bijzonder herken.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCf2Ooz382qd_GCjjFYDQmVGY2gUsE7fIj_hVubjX8IVhNil8p-UDjV4cvx2xQmRcDOBqEaHNKFx5xtx6Gy_E7esnSHxH1awNkPN0KnWmyglEucSGpCGK7Nk0hvVyhE621gYnty88JZM0/s462/hard+rain+3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="344" data-original-width="462" height="373" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCf2Ooz382qd_GCjjFYDQmVGY2gUsE7fIj_hVubjX8IVhNil8p-UDjV4cvx2xQmRcDOBqEaHNKFx5xtx6Gy_E7esnSHxH1awNkPN0KnWmyglEucSGpCGK7Nk0hvVyhE621gYnty88JZM0/w500-h373/hard+rain+3.jpg" width="500" /></a></div><br /><p style="text-align: left;">Ik ben geen vijftien meer, maar <i>Hard Rain </i>beluister ik nog steeds met overgave. Wanneer ik de plaat nu draai, krijg ik de beelden uit de gelijknamige film voor ogen. Vooral die ene blik.</p><p style="text-align: left;">Ik voel die blik.</p><p style="text-align: left;">Wanneer ik <i>Hard Rain </i>nu draai zie ik mijn puberale zelf de trap af stuiteren, een brok hormonen en geldingsdrang. Klaar om de wereld op haar knieën te dwingen. </p><p style="text-align: left;">Ik moet er nu vooral om lachen. Om mezelf. Om het "mannetje" dat ik was. Ik ben niet meer wie ik was. Er zijn meer dan dertig jaar verstreken. Jaren waarin meer dan één Tom de bovenhand had. En al die tijd, tijdens al die verschillende fasen in mijn leven is <i>Hard Rain </i>bij mij geweest.</p><p style="text-align: left;">Als ik even de weg kwijt ben, draai ik <i>Hard Rain. </i>Het album laat me zien wat het is om mens te zijn. </p><p style="text-align: left;"><br /></p><p style="text-align: left;"><br /></p><p style="text-align: left;"><br /></p><p style="text-align: left;"><span style="font-size: xx-small;">[1]</span><span style="font-size: x-small;"> Inmiddels staat die foto ook weer op de blog, rechts.</span></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-90207204062018138712020-09-12T13:08:00.002+02:002020-09-12T13:09:16.720+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #188<p> In het boek <i>Knitted Icons </i>staat het patroon om Bob Dylan te breien (jawel...) Het idee om een Dylan-poppetje te breien is al wat vreemd, wat er verder in dit boekje staat is nog bevreemdender. Zo wordt er gesuggereerd dat Bob Dylan ooit gezegd heeft: "I'm the spokesman of a generation" en is hij volgens de schrijvers van <i>Knitted Icons </i>geboren op 19 januari 1946. Ergens zit een steekje los...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjzBJO3j9sbLmzVIZLl_r8YOywRulNb2T_E8ZAtLkeG5ZmMYsZq7DW-vm5wdv30u65-8bxB7T1QOiWBBZSDsm3wFPrLi-42clbvyNGReuLYN7kdoFx3M298OTVnePkIEuB45iArOKGX7k/s2048/brei.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="375" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjzBJO3j9sbLmzVIZLl_r8YOywRulNb2T_E8ZAtLkeG5ZmMYsZq7DW-vm5wdv30u65-8bxB7T1QOiWBBZSDsm3wFPrLi-42clbvyNGReuLYN7kdoFx3M298OTVnePkIEuB45iArOKGX7k/w500-h375/brei.jpg" width="500" /></a></div><br /><p><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-17807926328390981212020-09-12T12:43:00.003+02:002020-09-12T12:44:19.176+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #187<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8dT8lm-FKysPN2khCrBlyc1I-p-1lexJBpOi_2Pca0kyUh5acLXdLpVzSCUuqnZ7bbSgdl7UrOujJQWmD_jFCaLlR2PtLm0Uagaetyoeah2QZnaxTSEFzSsWYxAVV3dokDPxK-nQefsw/s2048/inca.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8dT8lm-FKysPN2khCrBlyc1I-p-1lexJBpOi_2Pca0kyUh5acLXdLpVzSCUuqnZ7bbSgdl7UrOujJQWmD_jFCaLlR2PtLm0Uagaetyoeah2QZnaxTSEFzSsWYxAVV3dokDPxK-nQefsw/w375-h500/inca.jpg" width="375" /></a></div>Dylan in een boek over Inca's, Dit komt uit het hoofdstuk over het Quechua in <i>Atahuallpa's vergissing</i> door Wim Kamerbeek. [met dank aan Frans]<p></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-44229609887408431152020-09-12T12:41:00.002+02:002020-09-12T12:41:29.129+02:00Dylan kort #3657<p><b>Base Design & Bob Dylan Center</b>, net online, zie <a href="https://www.basedesign.com/work/bob-dylan-center" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Jan]</p><p><i style="font-weight: bold;">de Volkskrant </i>11 september [met dank aan Hans]:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBCX1zPv-fivVuaYQuK92GExSOfHyKtIFD8amlksZGEi-vcJQSUOyxbXiQQYh6CdqVgd5_duzMhlHB25ZXjN0Tu5D1WydQ-_1TUTcIQRLdgcRW46JtEUZZvfE5ljS_-1b0mERfXZV9x3U/s1558/vk+lav.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="539" data-original-width="1558" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBCX1zPv-fivVuaYQuK92GExSOfHyKtIFD8amlksZGEi-vcJQSUOyxbXiQQYh6CdqVgd5_duzMhlHB25ZXjN0Tu5D1WydQ-_1TUTcIQRLdgcRW46JtEUZZvfE5ljS_-1b0mERfXZV9x3U/w625-h218/vk+lav.JPG" width="625" /></a></div><br /><p>(Soms denk ik dat ik de enige ben die de cd vol Dylan-covers van Bettye Lavette niet te pruimen vind...)</p><p><b><i>Dagblad van het Noorden</i> </b>11 september [met dank aan Hans]:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbrf2DJjg1Hd3kSUjFLec0De97xRptcQqzMmTae4Suu6w9SSdZlS20vcUYvNAwBkUqcDXf3fl0J68WGGH4cdXoSbflrsAjYNtMP7BK3UGQJfgXpsqOK8ow6KafzbNKWUe5moK4SYeFY5M/s1310/hendrix.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1224" data-original-width="1310" height="468" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbrf2DJjg1Hd3kSUjFLec0De97xRptcQqzMmTae4Suu6w9SSdZlS20vcUYvNAwBkUqcDXf3fl0J68WGGH4cdXoSbflrsAjYNtMP7BK3UGQJfgXpsqOK8ow6KafzbNKWUe5moK4SYeFY5M/w500-h468/hendrix.JPG" width="500" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><b>Bob Dylan dubbelganger vinden in Afghanistan: </b>het programma <i>Afghanistan: The Wounded Land,</i> aflevering 2 "Jihad" (8 september NPO 2) vanaf 24:10, kijk <a href="https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2020/wounded-land-2.html" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Hans]</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><i style="font-weight: bold;">de Volkskrant </i>12 september [met dank aan Hans en Herman]:</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXxOGhyqAvUQx58Zyp-ZcOu5WrnUt68Ede4aNfZfrsyNOpnMDIwShNt1v34geA-gmi8VDAnR6N7xdoQysPssKqlwGw-uEg0fsT4RCyWwYpxbQ-m0mssUTR30U6WT1cbO53YHnKPRcBdPU/s855/volkskrant+12092020.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="855" data-original-width="716" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXxOGhyqAvUQx58Zyp-ZcOu5WrnUt68Ede4aNfZfrsyNOpnMDIwShNt1v34geA-gmi8VDAnR6N7xdoQysPssKqlwGw-uEg0fsT4RCyWwYpxbQ-m0mssUTR30U6WT1cbO53YHnKPRcBdPU/w419-h500/volkskrant+12092020.jpg" width="419" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><b>"Mijn eigen vertolking van jou" </b>door Rob Velthuis, zie <a href="https://robsboots.nl/plagiaat-ii-mijn-vertolking-van-jou/" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Rob]</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><b>Neil Youngs nieuwste </b>bevat een cover van "The Times They Are A-Changin'", zie <a href="https://www.kroese-online.nl/artikel/4098491/Young_Neil/Times/" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Peter]</div>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-60156566982740769222020-09-12T12:17:00.002+02:002020-09-12T12:36:08.222+02:00de Volkskrant 11 september<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI-GtO9qee72fPztmfoBkqoiPvQ_6jBGbdxA7tuJhT3eNNyqA8VP8GD8gs_NoGA8gQfrz1swxp7tqc3FFH53igO7yIhGLfdgpTvJI6DMuX1ja8CUOGe1269bO0OU0RlNwxTOfWlEtoUW8/s917/dylan+11-09-20+%25282%2529.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="917" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI-GtO9qee72fPztmfoBkqoiPvQ_6jBGbdxA7tuJhT3eNNyqA8VP8GD8gs_NoGA8gQfrz1swxp7tqc3FFH53igO7yIhGLfdgpTvJI6DMuX1ja8CUOGe1269bO0OU0RlNwxTOfWlEtoUW8/w625-h260/dylan+11-09-20+%25282%2529.JPG" width="625" /></a></div><br /> [met dank aan Herman, Hans en Rob]<p></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-42094762069143666772020-09-12T12:09:00.005+02:002020-09-12T12:12:22.829+02:00Met Bob Dylan naar Santiago - door Peter van der Doef<p><i><span style="font-family: inherit;">Een half jaar na zijn pensionering liep Peter van der
Doef in 2015 de Camino Francés. Het was het begin van een nieuwe levensfase,
een rite de passage, die hem deed denken aan de overgang van de puberteit naar
de jongvolwassenheid. Waar hij toen aan begon eindigde nu met zijn pensioen:
een werkzaam leven, waarin zaken die hij voordien naar de achtergrond waren verdwenen
en die nu weer meer op de voorgrond traden.</span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;">In mijn jeugd
speelde muziek een belangrijke rol. Ik ben geboren in 1949. In de jaren vijftig
luisterden we op een transistor radio naar Radio Luxembourg. Daar was muziek te
horen van muzikale helden als Paul Anka, Conny Francis, Elvis Presley, Cliff
Richard en The Everly Brothers. Deze muziek werd ook gedraaid in het zwembad,
onze vaste stek waar wij onder een luidspreker de wondere wereld van de
popmuziek in ons opnamen. Als wij dan later deze muziek nabootsten op het
speelterrein van de straat waar we woonden, voelden we een diepe verwantschap
met de muziekgoden die we vereerden. Deze verering ging diep, misschien wel
dieper dan de godsverering die gepropageerd werd door de Rooms-Katholieke kerk
waarbinnen wij opgroeiden.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdCg1nHbjN3dz8kc_lqVmvBVL2d8L1EdQKq5Al-liyFk9FbuO22hhZhyphenhyphenmbHkQuryi47mgIkjNu-wafob5nvemVNq1Jl-ZuZ5lh-Nb-qhhNnZAS91a0OBGvU77FEXK24DbjGR3UuFSlDoA/s960/peter+1.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdCg1nHbjN3dz8kc_lqVmvBVL2d8L1EdQKq5Al-liyFk9FbuO22hhZhyphenhyphenmbHkQuryi47mgIkjNu-wafob5nvemVNq1Jl-ZuZ5lh-Nb-qhhNnZAS91a0OBGvU77FEXK24DbjGR3UuFSlDoA/s320/peter+1.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: inherit;"><br />Op
de middelbare school ontdekte ik andere muziekvormen als jazz, blues en
klassieke muziek. De popmuziek bleek toen evenwel een grote verrassing in petto
te hebben in de persoon van Bob Dylan, die ik in de derde klas bij een vriendje
ontdekte en die sindsdien mijn idool is gebleven. Ik besloot zijn muziek te
gaan naspelen en kocht van het geld dat ik verdiende met een krantenwijk een
gitaar en mondharmonica. In Dylan herkende ik veel en ervoer bij hem tevens
zoveel nieuwe ervaringen dat ik daarmee mijn hele leven bezig ben geweest. Hij
maakte mij bewust van dwingende patronen die het leven van jonge mensen kunnen
bepalen en waaraan ze zich moeilijk kunnen ontworstelen. ’<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">I was so much
older then, I’m younger than that now’, </span></i><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">zingt hij bijvoorbeeld in het lied <i style="mso-bidi-font-style: normal;">My
back pages</i>. </span><span>Door
Dylan kon ik oude veren afschudden en als een feniks met hernieuwde energie
door het leven gaan.<o:p></o:p></span></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">In
mijn werkzame leven verdween de belangstelling voor en deelname aan muziek meer
naar de achtergrond. In de loop van mijn carrière hernieuwde deze
belangstelling zich echter weer en werden zaadjes ingeplant voor een verdere
muzikale en spirituele ontwikkeling. Op jubilea van collega’s en vieringen van
vrienden en familieleden zong ik regelmatig zelf geschreven feestliedjes op de
wijs van een lied van Dylan, meestal <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Blowin’
in the wind</i>. Op de camino trad, tot mijn verrassing, muziek nog meer op de
voorgrond.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;"><b>Muziek op de Camino</b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;">Op de camino had
ik geen gitaar meegenomen, zoals ik vroeger wel had gedaan op mijn liftvakantie
naar Ibiza aan het begin van mijn studententijd. Hoogtepunt toen was het zingen
van het lied <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The house of the rising sun</i>,
op een romantisch-nachtelijke bootreis naar Noord-Afrika. De volgende ochtend
kreeg ik veel ontroerende en positieve reacties. Ik voelde me toen een jonge <i style="mso-bidi-font-style: normal;">hobo</i> die in de voetsporen van Dylan trad.
Ook op de camino had ik het gevoel in de voetsporen te treden van Dylan en beleefde
ik een nieuw muzikaal hoogtepunt door het schrijven van de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Song to Santiago</i> op de melodie weer van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Blowin’ in the wind</i>. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">In
een albergue zag ik op een avond een gitaar liggen en begon daar op te spelen.
Ik kende enkele liedjes van Dylan nog een beetje uit mijn hoofd. Het zingen van
Dylan-liedjes sloeg aan bij mijn mede-caminogangers en het idee ontstond om een
camino-lied te maken. Dit lied zong ik voor de eerste keer ongeveer halverwege
de camino in de albergue van Mansilla de las Mulas. Zoals te zien is op de You
Tube-video (zoekterm ‘<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Song to Santiago
Rambling Pete</i>’) ontstond door het zingen een speciale sfeer, een soort
verbroedering. Het lied maakte dat ik mij definitief toegelaten voelde tot de
camino-gemeenschap die zich al vanaf dag 1 van het lopen van de camino was gaan
vormen onder deelnemers die elkaar onderweg steeds weer tegenkwamen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">SONG TO SANTIAGO<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many steps are
needed to reach<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">The city of
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many friends
will support us and teach<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many blessings
are given to each<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">The answer my
friend is blowin’ in the wind<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">The answer is
blowin’ in the wind.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many churches
are we passing by<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many birds
hear we singing in the sky<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many tears are
we gonna cry<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many times are
we reaching a goal<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many times are
we stepping in a hole<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">How many times are
we saving our soul<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 19.85pt;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;">On our way to
Santiago?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="EN-US" style="font-family: inherit; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;">Op de camino was
overal muziek te horen. Vogels zongen in de lucht, water maakte in kleine
beekjes langs de weg murmelende geluiden, als je onderweg een café binnen
stapte werd je door radiomuziek begroet en klonken de gesprekken tussen de
mensen je als muziek in de oren na de lange periode van stilte die je tijdens
het wandelen had ervaren. Eén dag lang werd ik ondergedompeld in gestaag
neervallende, kletterende, ruisende regen en werden mijn stappen begeleid door
heftige donderslagen. Dankzij mijn uitstekende regenkleding bleef ik droog en
kon ik intens genieten van de sublieme natuurgeluiden om me heen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeb8v8McbSapBm1oIMJY1W6BljniiPY1tBwdWpD-Jp1BoEuoFc4uX5ghQyCRdg9JHnzDxyexD-iEymAzFtalUfpUR9qw6QsSefry8dU8T5Uz3Ttn0Pg2pTmolTsJhu8gJ8fRXVCBUPR8E/s640/peter+2.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeb8v8McbSapBm1oIMJY1W6BljniiPY1tBwdWpD-Jp1BoEuoFc4uX5ghQyCRdg9JHnzDxyexD-iEymAzFtalUfpUR9qw6QsSefry8dU8T5Uz3Ttn0Pg2pTmolTsJhu8gJ8fRXVCBUPR8E/s320/peter+2.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: inherit;"><br />Op
andere tijden waren het weer cultuurgeluiden die op me inwerkten. ’s Ochtends
werd ons ontwaken in de albergue begeleid door zacht klinkende, aangename
religieuze muziek, die lichtjes door de gangen leek te zweven. Buiten als we
weer op weg gingen werden we uitgeluid door kerkklokken en dezelfde kerkklokken
verwelkomden ons weer op een andere plaats als we daar aankwamen. In de
albergue van Carrion de los Condes werd ik bij aankomst verrast door de hartverwarmende
zang van Augustijner nonnen. ‘s Avonds werd ook weer met zangbegeleiding een
groepsritueel uitgevoerd dat ons camino-groepsgevoel aanmerkelijk versterkte.
In het klooster van Samos heb ik genoten van prachtige Gregoriaanse muziek die
de kerk vulde en mijn hart vol maakte. Weer heel anders waren de sprookjesachtige
klanken die mij een keer tegemoet kwamen in de bossen onderweg en die afkomstig
waren van de accordeon van een jongeman wiens liefje de caminogangers koffie en
zoetigheden voorschotelde. Ook herinner ik me levendig het concert van
klassieke muziek op het plein voor de kathedraal van Santiago, waar ik aan het
einde van de camino naar luisterde met mijn vrouw die naar Santiago was
overgekomen om me te begroeten. Samen ervoeren we een bijzondere verbintenis
met alle andere mensen op dat plein die naar deze muziek luisterden. <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;"><b>Tao en Dylan</b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit;">De camino heeft
een Rooms-Katholieke oorsprong, maar ik heb hem gelopen als een taoïst en
navolger van Dylan. Mijn Rooms-Katholieke opvoeding heb ik in de loop van mijn
leven ingeruild voor een taoïstisch wereldbeeld. Eén van mijn frustraties over
mijn Rooms-Katholieke opvoeding was de negatieve houding van de kerk ten
aanzien van seksualiteit. Het taoïsme heeft juist seksualiteit als grondslag en
biedt talrijke oefeningen om seksuele kracht bij mensen te ontwikkelen. Het
taoïsme heeft drie schatten ofwel juwelen: het cultiveren van seksuele kracht (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">jing</i>), het ontwikkelen van bewustzijn
van emoties en de balans daartussen (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">chi</i>)
met als hoofddoel het mediteren in en over stilte (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">shen</i>).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">De
camino heb ik niet zozeer gelopen in de voetsporen van Christus of Jacobus,
maar in de voetsporen van mijn jeugdidool Bob Dylan. Reeds in mijn jonge jaren
hadden pophelden een soort van goddelijke status. Ik heb vaak aan de beide
heiligen uit de Rooms-Katholieke kerk gedacht. Ik weet ook zeker dat de heilige
Jacobus mij hielp toen ik in de winter na de camino door het ijs was gezakt (in
ondiep water gelukkig) en hulp nodig had om mijn schaatsen los te maken. Ik
kwam toen twee vriendinnen tegen van vroeger die mij deze hulp acuut hebben
geboden. Christus was altijd aanwezig in de kerken onderweg, waar ik als een taoïst
oefeningen deed om mijn lichaam en geest te versterken. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><span>Christus
en Jacobus wilde ik best volgen, maar in gedachten was ik vaker bij Dylan. Past
Dylan echter wel in een rijtje heiligen, is het geen heiligschennis om Dylan
kwaliteiten toe te kennen van een heilige? Op deze vraag gaf later, toen ik al
weer was teruggekeerd van de camino, de benedictijnse monnik Thomas Quartier
een antwoord door Dylan in een lezing af te schilderen als een Saint Outlaw.
Een heilige zwerver, die de zekerheden van talloze thuisblijvers op de proef
stelt. Voor de camino, zo bezien, een waardig voorbeeld dat navolging verdient
en als Jesus en Jacobus daar dan nog een handje bij helpen, is dat mooi
meegenomen. De camino veranderde wel het beeld dat ik van Dylan had. Vóór de
camino was Dylan voor mij een <i style="mso-bidi-font-style: normal;">lonesome
hobo</i> die rondtrekt door America. Na de camino werd Dylan een spirituele
figuur, een <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Saint Outlaw</i>,
vergelijkbaar met spirituele leiders als Augustinus of de </span><span style="text-indent: 19.85pt;">Paulus.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="text-indent: 19.85pt;"><i><span style="font-family: inherit;">I DREAMED I SAW ST. AUGUSTINE by Bob Dylan</span></i></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">I dreamed I saw St. Augustine</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Alive as you or me</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Tearing through these quarters</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">In the utmost misery</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">With a blanket underneath his arm</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">And a coat of solid gold</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Searching for the very souls</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Whom already have been sold</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Arise, arise, he cried so loud</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">In a voice without restraint</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Come out, ye gifted kings and queens</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">And hear my sad complaint</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">No martyr is among ye now</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Whom you can call your own</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">So go on your way accordingly</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">But know you're not alone</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">I dreamed I saw St. Augustine</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Alive with fiery breath</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">And I dreamed I was amongst the ones</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">That put him out to death</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Oh, I awoke in anger</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">So alone and terrified</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">I put my fingers against the glass</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">And bowed my head and cried</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><b><span style="font-family: inherit;">Ruimte tussen geluiden</span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Stilte is belangrijk in het taoïsme en speelt ook een belangrijke rol in de muziek van Dylan. Op de hoes van <i>Blood on the Tracks</i> (1975) schrijft Pete Hamill dat het echte wonder van de muziek van Bob Dylan gelegen is in de ruimtes die hij open laat en die we zelf kunnen invullen tijdens het luisteren naar deze muziek.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Stilte kan worden gezien als de ruimte tussen geluiden. Ik hoorde stilte in kerkklokken, in barmuziek, in gesprekken, in kloostergezang. Overdag tijdens het wandelen was er relatief veel stilte, de avonden in de albergues was er relatief weinig stilte, zo weinig dat je weer verlangde naar de stilte overdag tijdens de wandeling. Taoïsten zien de mens als een schakel tussen hemel en aarde. De hemel als inspiratiebron is verbonden met het hoofd, de aarde als voedingsbron is verbonden met de buik en de seksuele organen. Het hart ligt tussen hoofd en buik. De camino opende mijn hart.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-indent: 19.85pt;"><span style="font-family: inherit;">Artikel verschenen in <i>Jacobsstaf 121</i>, Nederlands Genootschap van Sint Jacob, maart 2019.</span></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-86571527618979566922020-09-10T20:12:00.008+02:002020-09-10T20:12:48.839+02:00Dylan kort #3656<p><b>De nieuwste nieuwe Bob Dylan</b>, zie <a href="https://sargasso.nl/closing-time-life-is-short-wanna-get-stoned/" target="_blank">hier</a>.</p><p><b>Gerbrand Bakker - </b><i style="font-weight: bold;">Jasper en zijn knecht </i>[met dank aan <a href="https://aljaspaan.nl/" target="_blank">Alja</a>]:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcuE_DLaH2wfWI16aiptK-pLyvztAURInMICyG0kjcTpY_bv-jW-k0ScaH4X_uvemFYHPVMemJwfnskCR5ehk_-m3FbWEOtyNzfkI0QnV_CmWGQCZEUe6J3-MK4D8kbZtPzTgAC1aOAU8/s2048/bakker+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcuE_DLaH2wfWI16aiptK-pLyvztAURInMICyG0kjcTpY_bv-jW-k0ScaH4X_uvemFYHPVMemJwfnskCR5ehk_-m3FbWEOtyNzfkI0QnV_CmWGQCZEUe6J3-MK4D8kbZtPzTgAC1aOAU8/w500-h281/bakker+1.jpg" width="500" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSUBCoSvO9Snh7qgXlMlotE9teXm7ksCmXOc5jg5bDnVr-N8UGu8LbAkHG6DQNZfwq9S6vcBH1-SPq7ToeMnDmpene79qJ0wkB7pdWkr95ZCZoWd4Oa4evtvCxHNML1jYiX1jsdWApiRY/s2048/bakker+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSUBCoSvO9Snh7qgXlMlotE9teXm7ksCmXOc5jg5bDnVr-N8UGu8LbAkHG6DQNZfwq9S6vcBH1-SPq7ToeMnDmpene79qJ0wkB7pdWkr95ZCZoWd4Oa4evtvCxHNML1jYiX1jsdWApiRY/w500-h281/bakker+2.jpg" width="500" /></a></div><br /><p><b>De dingen zijn veranderd </b>[met dank aan Alja], zie<a href="https://woutervanheiningen.wordpress.com/2020/09/09/de-dingen-zijn-veranderd/#comment-12180" target="_blank"> hier</a>.</p><p><b>"Jarenlang zaten we op scherp </b>als in Stockholm de winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur bekend werd gemaakt, vurig hopend dat zo'n Zweedse juryvoorzitter zou struikelen over de naam 'Arnon Grunberg', 'A.F.Th. van der Heijden' of, vooruit, 'Cees Nooteboom', maar steeds werd het toch weer een Rus of een Pool of Bob Dylan." (Wilma de Rek in <i>de Volkskrant</i> van 29 augustus) [met dank aan Hans]</p><p>Nu Bob Dylan de Nobelprijs al op zak heeft, doemt bij mij de vraag op welke schrijver de prijs moet krijgen volgens Dylan-liefhebbers. Mijn voorkeur staat wel vast: dit jaar Lawrence Ferlinghetti en dan volgend jaar Jeroen Brouwers. Ik ben wel nieuwsgierig voor welke schrijvers andere Dylan-liefhebbers kiezen. Laat het weten, dat mag in de reacties bij dit bericht of via e-mail (dan zet ik je mail bij de reacties).</p><p><b>18 september </b>een Dylan-tribute in Hengelo (OV), zie <a href="https://metropool.nl/agenda/bob-dylan-romance-in-durango-1/?fbclid=IwAR0qmKyC2KH2T76N71qeZ0ZrYYPwZ5mavVMYBW73sOICQAcq1hwM0xMBq4k" target="_blank">hier</a>. [met dank aan Simon]</p><p><b>cover: </b>Hugo Franks zingt "I'll Be Your Baby Tonight", luister <a href="https://www.youtube.com/watch?v=-fj5BfL5-A0" target="_blank">hier</a>. (voor de liefhebbers ;-))</p><p><b>Muzikale opvoeding (10)</b>, zie <a href="https://www.vaderklap.be/blog/2020/9/5/muzikale-opvoeding-10" target="_blank">hier</a>.</p><p><b>Boek: </b>in "<a href="https://bobdylaninnederland.blogspot.com/2020/09/aantekening-7552.html" target="_blank">aantekening #7552</a>" had ik het over een boek vol Dylan. Het gaat om dit boek:</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYPIsza5Puh7Vw_R34wJRA9G6bbQRXZ7UnbZY5KWAxGkdi5DhrTtw31RTzhhS5rcPcKFVDYEUWAC5uYZoBFf19uHKhyQi5iyIh9IaJna5USY1WbF-XqUpCxW_WaI1G1zYolkrYH2a559M/s840/beck.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="546" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYPIsza5Puh7Vw_R34wJRA9G6bbQRXZ7UnbZY5KWAxGkdi5DhrTtw31RTzhhS5rcPcKFVDYEUWAC5uYZoBFf19uHKhyQi5iyIh9IaJna5USY1WbF-XqUpCxW_WaI1G1zYolkrYH2a559M/w325-h500/beck.jpg" width="325" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">bladzijde 43: "Vreemd, hij was niet in de werkkamer en ook de woonkamer was leeg. Er lagen alleen een paar cd's op het televisietafeltje. Die moest Rauli hebben gepakt. Allemaal van Bob Dylan. Uitgerekend Dylan, dacht Beck. Hij haatte die ouwe zak met zijn neuzelende zenuwenliedjes."</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Aardig boek, <i>Becks laatste zomer. </i>Een boek waarin de muziek van Bob Dylan niet alleen gehaat wordt door hoofdpersoon Beck, maar waarin de hoofdstukken een Dylan-song als titel hebben en de man zelf nog even voorbij komt. </div><br /><p><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-60563792431386758422020-09-10T19:23:00.004+02:002020-09-10T19:23:37.895+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #186<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Wr8o2Zv32zB_vTEjprlkcudYSETGrARMoKP-sfik7GqMOvtWKKJkEdlqn1wyxjypEn3uGMdv67PkkuER5yEwLarfDHidc3hHxv2ZdxxaT-dGCCh_w456EQ5qnsPJ-iJvWkIsPAuRCpQ/s2048/JJ+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Wr8o2Zv32zB_vTEjprlkcudYSETGrARMoKP-sfik7GqMOvtWKKJkEdlqn1wyxjypEn3uGMdv67PkkuER5yEwLarfDHidc3hHxv2ZdxxaT-dGCCh_w456EQ5qnsPJ-iJvWkIsPAuRCpQ/w375-h500/JJ+2.jpg" width="375" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxnEHUGGKD71G11Eaz0sSoFn1SjUSLx0O_7c5fA8KrIzJMkht4VPFObfnO5o0WV5aCw64aj0WxeklI-uz37B09YN1olkvnYzTpnq3xGVgzrGkthYfjB7smFWzH-ItN9Lp1slcKC3IwYqw/s2048/JJ+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxnEHUGGKD71G11Eaz0sSoFn1SjUSLx0O_7c5fA8KrIzJMkht4VPFObfnO5o0WV5aCw64aj0WxeklI-uz37B09YN1olkvnYzTpnq3xGVgzrGkthYfjB7smFWzH-ItN9Lp1slcKC3IwYqw/w375-h500/JJ+1.jpg" width="375" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div class="separator" style="clear: both;">In de e-mail behorende bij bovenstaande afbeeldingen schrijft Jan Jaap onder andere:</div><div class="separator" style="clear: both;"><i><br /></i></div><div class="separator" style="clear: both;"><i>Op de foto originele tekst van Frank Boeijen. Het nummer "Zimmerman".</i></div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><i>Op de onderste een Collage gemaakt door Boudewijn de Groot.</i></div><div class="separator" style="clear: both;"><i>Ik heb ooit beiden gekocht op een veiling voor War Child een aantal jaren geleden.</i></div><div class="separator" style="clear: both;"><i><br /></i></div><div class="separator" style="clear: both;">[met dank aan Jan Jaap]</div></div><p><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-36256989679648344752020-09-10T19:17:00.003+02:002020-09-10T19:17:27.172+02:00Dylan / Milton Glaser vinden waar hij niet of nauwelijks is #185<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsaw7g_C7yhFQMYbtXVuehlhixVKwdXpTwtDH7bK_hqo1p5mz8MQaa7so0DlpiM-_4J36XKfUUZe9smCRaHVc5UOk_dXvybIMsT9EO0gn2wKUmCzZ4ZW1hBOenZcShApUYrsBy2Q5o7-U/s2048/glaser+vk.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="625" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsaw7g_C7yhFQMYbtXVuehlhixVKwdXpTwtDH7bK_hqo1p5mz8MQaa7so0DlpiM-_4J36XKfUUZe9smCRaHVc5UOk_dXvybIMsT9EO0gn2wKUmCzZ4ZW1hBOenZcShApUYrsBy2Q5o7-U/w469-h625/glaser+vk.JPG" width="469" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">[met dank aan Hans]</div><br /><p></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-83404349476200250342020-09-10T19:13:00.004+02:002020-09-10T19:13:23.089+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #184<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMpxSci2-ZoQlaWJrMgZFHk5mlSu3dtN1dI-XCDSljXHtfHXRI5965lzoWph1HUw9x3Ml8JUMWofa3jlRne7hi8ZVblLSdDoYu426Mpp7R9-tevlIQQKvRbSxNLBcq-qAb5hQ8I9_nZTM/s2048/mark.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="625" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMpxSci2-ZoQlaWJrMgZFHk5mlSu3dtN1dI-XCDSljXHtfHXRI5965lzoWph1HUw9x3Ml8JUMWofa3jlRne7hi8ZVblLSdDoYu426Mpp7R9-tevlIQQKvRbSxNLBcq-qAb5hQ8I9_nZTM/w469-h625/mark.jpg" width="469" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">[met dank aan Mark]</div><br /><p></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-54294768527870324522020-09-10T19:11:00.005+02:002020-09-10T19:11:33.886+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #183<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2S7hyUYURSMTIQ6Ou39aEvuCSeWRVKs6Q43ltIGCw2iWXoJMuJuUV64WkiNTvz8BH4__-fzk3Y1l_osFkM_QrkR9C2dhgliYcs8ZVaD3nbNbyOoQd_lf352cDJc5-W2CLAJLODukG7zk/s2048/cox.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1489" data-original-width="2048" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2S7hyUYURSMTIQ6Ou39aEvuCSeWRVKs6Q43ltIGCw2iWXoJMuJuUV64WkiNTvz8BH4__-fzk3Y1l_osFkM_QrkR9C2dhgliYcs8ZVaD3nbNbyOoQd_lf352cDJc5-W2CLAJLODukG7zk/w500-h364/cox.jpg" width="500" /></a></div><br /><p></p><p>[met dank aan Frans]</p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-48909500227473450972020-09-06T18:44:00.001+02:002020-09-06T18:44:03.201+02:00lome zondagmiddag<p>"Hé, met mij. Alles oké?"</p><p>"Mag niet mopperen. Met jou?"</p><p>"Hetzelfde. Zeg, waarvoor ik bel."</p><p>"Ja...?"</p><p>"Ik heb <i>de</i> manier gevonden om zo'n lome zondagmiddag door te komen."</p><p>"Nou?"</p><p>"'Murder Most Foul' draaien terwijl je gedachteloos op de bank hangt."</p><p>"Je doet net of je iets revolutionairs hebt bedacht terwijl je niets meer doet dan een open deur intrappen."</p><p>"Jij deed dat al?"</p><p>"Al weken. Bijna iedere zondag."</p><p>"En waarom heb je mij die tip dan niet gegeven?"</p><p>"Ik dacht niet dat je dat nodig had."</p><p>"Oh."</p><p>"Ben je toch dommer dan wij beiden dachten..."</p><p>"..."</p><p>"Hallo?"</p><p>"...."</p><p>"Ben je nou boos?"</p><p>"Nee, ik denk na."</p><p>"Over wat ik net zei?"</p><p>"Ja."</p><p>"Dat was toch een geintje."</p><p>"Misschien, maar mogelijk heb je toch gelijk."</p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-68137446917494368162020-09-06T18:35:00.004+02:002020-09-06T18:35:29.464+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #182<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoKup52DjpkbI_rdGKjYjijD_iapKKST0D4dZwqDOXYDgJ98dp9hmsKrqVCbZJw2Llt0jYdf_8RQiF-y7vWTQo6C2wK1BsI9o28GCtoZ-PFdqw2noOBTb9k_tmTDHnwJKTO1ljN67ga_w/s1920/screen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoKup52DjpkbI_rdGKjYjijD_iapKKST0D4dZwqDOXYDgJ98dp9hmsKrqVCbZJw2Llt0jYdf_8RQiF-y7vWTQo6C2wK1BsI9o28GCtoZ-PFdqw2noOBTb9k_tmTDHnwJKTO1ljN67ga_w/w225-h400/screen.jpg" width="225" /></a></div><br /><p></p><p><i>De Standaard</i>, 5 september [met dank aan Jan]</p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-61035410185917039562020-09-04T10:47:00.001+02:002020-09-04T10:47:13.345+02:00aantekening #7552<p> Uit het pak met ruim honderd cd's pik ik er eentje uit omdat de hoes mij aanspreekt. Het is een cd van Jessica's Brother, een bandje waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik draai de cd om om naar de tracklist te kijken. Mijn oog valt gelijk op de vierde track. Dat nummer heet "Dylan".</p><p>Het zal toch niet?</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/sFQyuKh9zJQ" width="320" youtube-src-id="sFQyuKh9zJQ"></iframe></div><br /><p><br /></p><p style="text-align: center;">~ * ~ * ~</p><p style="text-align: left;">Op de voorzijde van het boek zit een sticker en die sticker vertelt mij dat er al 100.000 exemplaren van het boek verkocht zijn. Het verscheen in juli 2018. Vorige week kreeg ik via What's App een foto waarop dit boek te zien is en daaronder de tekst: "moet je lezen, zit vol Dylan. Ieder hoofdstuk is vernoemt naar een Dylan-song." Ik heb geluisterd. Ik heb het boek gekocht en ik lees. Ik ben over de helft. Het zit vol Dylan. Ik wil de naam van de schrijver of de titel nog niet verklappen. Dat doe ik als ik het uit heb.</p><p style="text-align: center;">~ * ~ * ~</p><p style="text-align: left;">In juni 1985 noemde <i>Hitkrant </i>na aanleiding van toen net verschenen album <i>Empire Burlesque </i>Bob Dylan "fris en verjongd". Diezelfde maand noemde <i>VARA Gids </i>hem een van "de oudjes in de popmuziek". Bob Dylan was op dat moment 44 jaar.</p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-55251660630213689202020-09-04T10:26:00.005+02:002020-09-06T18:33:10.926+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #181<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLclHqXhqDgWufsvQiuMmFNPsZdNOLlPw__FyzG3mFaKSnZBfaAIfTJAOI6J-JQBD4yt42_D48Uj5DHFiBViDFOkhTWtmmChwACAOjnslYS9dG1ybChldVLbYsD2XywGh5JZ3uTczFCMo/s2048/IMG_20200902_203329.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLclHqXhqDgWufsvQiuMmFNPsZdNOLlPw__FyzG3mFaKSnZBfaAIfTJAOI6J-JQBD4yt42_D48Uj5DHFiBViDFOkhTWtmmChwACAOjnslYS9dG1ybChldVLbYsD2XywGh5JZ3uTczFCMo/w300-h400/IMG_20200902_203329.jpg" width="300" /></a></div><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRkQvWI6aPd1C-_4QuZaLPMNrWTsyIK_TI92_tV1N1E26-m9Ng22MJzN_RGKraq65FpdGIrECvAnj2p0qsM29ndaFz3KlXWfjgV826ES9d9N9GKtyMbqYIdrWJ2LblR5Hpt-pKftX6kv4/s2048/IMG_20200902_205533.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRkQvWI6aPd1C-_4QuZaLPMNrWTsyIK_TI92_tV1N1E26-m9Ng22MJzN_RGKraq65FpdGIrECvAnj2p0qsM29ndaFz3KlXWfjgV826ES9d9N9GKtyMbqYIdrWJ2LblR5Hpt-pKftX6kv4/w300-h400/IMG_20200902_205533.jpg" width="300" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWb3B8dGqYI0mLcp9u5gatH8a0IIIiNpLBjqqfWJf8jRpfvctPc7Ql1wGpONj0Gd902SUfyV55Yg_NFWzFxLnrG3ejxglLgzTbW7cCNGJAVAEcS9qNlZpA1ANdpH_RbBNphVdDZLzc1YI/s2048/IMG_20200902_205617.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWb3B8dGqYI0mLcp9u5gatH8a0IIIiNpLBjqqfWJf8jRpfvctPc7Ql1wGpONj0Gd902SUfyV55Yg_NFWzFxLnrG3ejxglLgzTbW7cCNGJAVAEcS9qNlZpA1ANdpH_RbBNphVdDZLzc1YI/w300-h400/IMG_20200902_205617.jpg" width="300" /></a></div><br /><div>Foto's van 2 verschillende artikelen in <i>Platenblad </i>252 van juli / augustus 2020. De eerste is een artikel van Roland Verschave over Johnny Lejeune van de Blues Corporation. Het tweede artikel is van Marcel Koopman en gaat over het platenlabel Regal Zonophone.</div><div>[met dank aan John]</div><div><br /></div><div>Aanvulling: zelfde editie van <i>Platenblad, </i>artikel over de favoriete John Prine-albums van lezers:</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBK0azJmJPrbD9h54OqErm84KT4bJ1OsnBs5cFOmIaZvaUDUpVjQz4XZKRWdhFRQeSaKNwWxEdLoAY0E_Z1Kg1wPtBp2mTO1Ka_Eumj2JPZJt_ZGEVgNwwvPNOjJz-ZES4fwVBi20c6HI/s2048/prine.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBK0azJmJPrbD9h54OqErm84KT4bJ1OsnBs5cFOmIaZvaUDUpVjQz4XZKRWdhFRQeSaKNwWxEdLoAY0E_Z1Kg1wPtBp2mTO1Ka_Eumj2JPZJt_ZGEVgNwwvPNOjJz-ZES4fwVBi20c6HI/w300-h400/prine.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">[wederom met dank aan John]</div><br /><div><br /></div>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-54584265543335250712020-09-04T10:18:00.003+02:002020-09-04T10:18:57.573+02:00Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #180<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC5YjegMsD_ImiUAQWTfGPCesKqVivVt0Apd13agoXcjDulo25MWYECz8uViRyHOeGiscAwwHgY3f1JbDdDjGsfWK-SNffoL2u-ZYuVQaO1nBHo_ITp4rbAwHePDwfYnv-2M-6uMC0oBs/s2048/IMG-3800.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC5YjegMsD_ImiUAQWTfGPCesKqVivVt0Apd13agoXcjDulo25MWYECz8uViRyHOeGiscAwwHgY3f1JbDdDjGsfWK-SNffoL2u-ZYuVQaO1nBHo_ITp4rbAwHePDwfYnv-2M-6uMC0oBs/s320/IMG-3800.JPG" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjw5_3X48WR-OavNxZ3mz7UAWC5N_Tiw3qKcTn1dImexFunuAyUwUqNk7GaiHu56vh8w_T-S-yAk-JNUnkdwr1cjXmrdiVyf15KfaTjgt1DuxcTtFxc7cJHOYvP_3fhEQsNu7u8GQw_5A/s2048/IMG-3799.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjw5_3X48WR-OavNxZ3mz7UAWC5N_Tiw3qKcTn1dImexFunuAyUwUqNk7GaiHu56vh8w_T-S-yAk-JNUnkdwr1cjXmrdiVyf15KfaTjgt1DuxcTtFxc7cJHOYvP_3fhEQsNu7u8GQw_5A/s320/IMG-3799.JPG" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivr5vCCT4udJbVw-Ep1rqY8A2gD8L_Cjr6lgQmHEUcIirmw2KfXCiwQABYK47tiW1TB6qXW0-OAqy1fGDdqHX0gN3UBtvx9KyIpz6yMLirnbxXE9Ji3lg_Dcr_zhKW61OGPoURYyQfJf8/s2048/IMG-3798.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivr5vCCT4udJbVw-Ep1rqY8A2gD8L_Cjr6lgQmHEUcIirmw2KfXCiwQABYK47tiW1TB6qXW0-OAqy1fGDdqHX0gN3UBtvx9KyIpz6yMLirnbxXE9Ji3lg_Dcr_zhKW61OGPoURYyQfJf8/s320/IMG-3798.JPG" /></a></div><br /><p></p><p>Een strandtent bij Katwijk aan Zee. [met dank aan Ed]</p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-25581778440115969062020-09-02T20:12:00.005+02:002020-09-02T20:12:47.007+02:00Shelter From The Storm<p> Een dag of vijf geleden draaide ik tijdens een autorit een album met enkele covers van Dylan-songs. Niet iets wat ik regelmatig doe. Wie mij kent weet dat covers niet mijn ding zijn. Ik ben van het slag <i>Nobody sings Dylan like Dylan</i>. Ook de covers op dit album maakten geen indruk. Geen uitzonderingen. Het horen van de covers deed mij vooral verlangen naar de versies van Bob Dylan zelf. En zoals het dan vaak gaat, speelt ergens in mijn achterhoofd Dylans versie van de gehoorde song dwars door de coverversie heen.</p><p>Ik vond mezelf ergens tussen de landerijen, de lodderige ogen van de koeien aan de kant van de weg op mij gericht. "Shelter From The Storm", een song die ik al honderden keren gehoord moet hebben, kwam ineens <i>echt</i> binnen. Ik drukte de autoradio uit zodat de coverversie niet langer stoorde bij het overvallen worden door de schoonheid van Dylans song.</p><p>De overval was heftig. Ik heb "Shelter From The Storm" altijd begrepen, sterk gevonden, maar dit keer ging het dieper. Het was haast alsof het mij lukte om in de song te kruipen.</p><p>Klinkt dit allemaal nog een beetje logisch? Ik geef toe, het klinkt allemaal wat vreemd. Het was dan ook een rare gewaarwording. Nu ik het achteraf probeer op te schrijven, kan ik me zelf nauwelijks voorstellen dat het zo is gegaan.</p><p>Maar zo ging het wel. Ik zat in de song die in mijn hoofd speelde. Ik zag de "creature void of form", ik wist hoe het voelt de schuilplaats aangeboden te krijgen. </p><p>Ik kon die avond maar moeilijk de slaap vatten. Die stem spookte door mijn hoofd. Dylans stem. Ik heb het nooit begrepen wanneer er iets onaardigs over die stem werd gezegd. Het is een stem waar een mens achter schuil gaat. Een stem die niet is afgevlakt door zangopleiding of verwachtingspatroon. Een stem van een persoon. Ee grandioze stem.</p><p>Drie dagen later had ik <i>Blood On The Tracks</i> nog niet uit de kast gepakt om "Shelter From The Storm" te beluisteren. Ik kon het niet. Het hoefde ook niet. De song speelde in mijn hoofd. Soms zakte het even weg, maar altijd kwam het weer terug. Die ene song.</p><p>De vierde dag, vandaag lukte het mij om wel te luisteren. Niet over de boxen, maar via de intimiteit van de koptelefoon. Afgesloten van het gegiechel van de buurvrouw in haar achtertuin en de blaffende hond op straat. Twee keer draaide ik de song, ogen gesloten. Dat deed ik niet bewust, dat gebeurde. Ook dat is afsluiten, niet gestoord kunnen worden door de beelden om me heen.</p><p>Ik snap de song nu beter dan ooit. Niet dat ik "Shelter From The Storm" voorheen niet begreep. Het is meer alsof ik een stuk doorzichtig plastic van de song heb getrokken. Dat ik de song net iets helderder zie. </p><p>Ik twijfel of ik helder ben, of ik dit moet opschrijven. </p><p>Aan de andere kant: waarom zou ik het verbergen?</p><p>Terwijl ik daar stond, ogen gesloten, koptelefoon op mijn oren, Bob Dylans stem die in mijn kop kroop, gitaar, bas, was het alsof iemand met zijn vingers drukte op de plek in mijn hersens waar de emoties worden aangestuurd. Pijn, verdriet, ontroering, liefde, het gierde allemaal door mijn lijf. Ik hoorde het niet alleen, ik onderging het.</p><p>Hoeveel kan een mens hebben? Waar ligt de grens? </p><p>Voor vandaag is het genoeg. Ik stop de cd-speler, haal de cd uit de lade en ruim deze op. Ik rol het snoer van de koptelefoon op en hang het ding aan de haak waar hij hangt op de momenten dat ik 'm niet nodig heb. Ik doe de cd-speler en versterker uit.</p><p>Ik doe vandaag niks meer.</p><p>Oké, bijna niks. Ik denk aan de regels die door mijn geheugen aan mij opgedrongen worden. Zoals die ene regel. Die regel die zo pijnlijk waar blijkt te zijn:</p><p><i>Beauty walks a razor’s edge</i></p><p>Ben ik een freak? Zo vraag ik me soms af. Ben ik de enige die tijdens het luisteren de muziek instapt in plaats van aan de zijlijn blijft staan? Vast niet. </p><p>En toch zie ik niet vaak mensen die hun auto aan de kant van de weg moeten zetten simpelweg omdat ze door de muziek zo door emoties overmand zijn dat ze niet verder kunnen. Het overkomt mij, soms. Ik zie niet vaak mensen die tijdens het luisteren naar muziek ieder contact met de buitenwereld kwijtraken, niet meer aanspreekbaar zijn, omdat ze opgaan in de muziek. Het overkomt mij, regelmatig.</p><p>Ben ik de uitzondering, of weten anderen het goed voor mij te verbergen? Ik weet het niet. Het maakt eigenlijk ook niet uit wat het antwoord is. Het is wat het is. Dylan raakt mij. Ik kan alleen maar voor anderen hopen dat hen hetzelfde overkomt wanneer die stem klinkt.</p><p><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-75903646297126047432020-09-01T16:18:00.002+02:002020-09-01T16:18:15.853+02:00De Hoezen #25 - door Patrick Roefflaer<p><b><span style="font-size: medium;"><span style="color: windowtext;">27 - Down
in the Groove</span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; tab-stops: 4.0cm;"><span lang="NL-BE">Uitgebracht: 13 mei 1988<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; tab-stops: 4.0cm;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fotograaf: Peter
Carni<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; tab-stops: 4.0cm;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Art-director: Rick
Griffin<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQfIrhOuvJPVhrxPzL9J_UgWCHgMtPuxyW3N-iwCt8DijGizNY7K3wySkkoZYZs7YAjKYZApjC-uAQEBQoVTFIJpREMln7Spc91cJj2qN_MI-tNzXyTKOX7Zxo_DIbliRGtqMCv4DqN0M/s600/R-2013987-1422312906-3006.jpeg.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="600" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQfIrhOuvJPVhrxPzL9J_UgWCHgMtPuxyW3N-iwCt8DijGizNY7K3wySkkoZYZs7YAjKYZApjC-uAQEBQoVTFIJpREMln7Spc91cJj2qN_MI-tNzXyTKOX7Zxo_DIbliRGtqMCv4DqN0M/w320-h319/R-2013987-1422312906-3006.jpeg.jpg" width="320" /></a></div><br />In juli 1987 staat Bob Dylan, begeleid door
Tom Petty and the Heartbreakers voor enkele concerten geprogrammeerd op een
double bill met Gratefull Dead. Omdat de Dead nogal wat nummers van Dylan
covert, is die zelfs bereid om enkele songs mee te spelen als gast tijden hun optredens.
<o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">“We hielden altijd al van zijn muziek,”
verklaart Jerry Garcia later, “en nog steeds. Dat was iets wat we altijd al
wilden doen: Bob Dylan en The Grateful Dead. Dus toen we hem tegenkwamen [in
‘86] en we over [een gezamenlijke tournee] begonnen, zei hij oké.”<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Die tournee komt er de volgende zomer. Vooraf
repeteren ze in <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Club Front, San Rafael,
California. </b>Dylan heeft zelfs geen gitaar meegebracht. Hij mag er één
kiezen uit de collectie van Bob Weir. Bob gaat voor een roze exemplaar. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“Hij kwam langs voor een week of twee, drie,”
gaat Garcia verder. “We repeteerden en probeerden wat uit. We speelden wat
dingen en hadden plezier en trokken met elkaar op.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 8.0cm right 17.0cm;"><span lang="NL-BE">Dylan
maakt van de gelegenheid gebruik om voor twee nummers samen te werken met de tekstschrijver
van de band: Robert Hunter. Wanneer hij die songs op 16 juni opneemt, komen
drie leden van de groep (Jerry Garcia, Bob Weir en Brent Mydland) meezingen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 8.0cm right 17.0cm;"><span lang="NL-BE">Tussen
4 en 26 juli 1987, speelt Dylan dan zes shows met Grateful Dead: eerst speelt
de Dead een set van zo’n twee uur, waarna de band optreedt als backing band
voor Bob. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Achteraan op het podium staat
een groot olieverfschilderij van de legendarische ontwerper van posters, Rick
Griffin. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Griffin heeft met zijn
hoesontwerpen voor de band, grotendeels het imago van Grateful Dead bepaald. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Het geheel bestaat uit vijf multiplex
panelen, elk 1,20 m op 2,40 m.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Centraal staat een stoomlocomotief,<span class="tlid-translation"> </span>refererend aan Dylans <i>Slow Train Coming</i>.
Aan de linkerzijde: een doodshoofd, met mondharmonica en rozen, beelden die
samen verwijzen naar het imago van de begeleidingsband. A<span class="tlid-translation">an de andere zijde prijkt het hoofd van Dylan, ten tijde
van <i>Bringing It All Back Home</i>, met een bliksemstaaf weerspiegeld in de
glazen van zijn zonnebril. Bovenaan een groot logo "Dylan & the
Dead". Het geheel wordt omgeven door stralen die uit de centrale scène
komen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 8.0cm right 17.0cm;"><span lang="NL-BE">Griffin
had eerder al een ontwerp gemaakt voor Dylans vorige elpee, <i>Knocked Out
Loaded</i>, maar dat werd uiteindelijk niet gebruikt. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE">Ook dit keer krijgt hij, via Dylans management de opdracht om een ontwerp
te maken voor de hoes. De wat vage omschrijving is een “psychedelisch ontwerp”.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dat zou een kolfje naar de hand moeten
zijn voor de man die beroemd is geworden door zijn legendarische posters in de
San Francisco scene van de jaren zestig. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE">De kunstenaar is echter inmiddels geëvolueerd en komt met een heel
ander ontwerp: een acrylschilderij van een ruiter in een canyon, met een
vrouwenfiguur zichtbaar in de wolken (in de sfeer van Griffins bekende poster
‘Pacific Vibrations’). Opvallend is dat de man achterstevoren op zijn paard zit.
Griffin verwijst hiermee naar de heyokha, een figuur uit de cultuur van de
Lakota Indianen. </span><span class="tlid-translation"><span style="mso-ansi-language: NL;">De heyoka is een tegendraadse nar en satiricus. </span></span><span lang="NL-BE">Om de duistere krachten af te wenden, </span><span class="tlid-translation"><span style="mso-ansi-language: NL;">spreekt hij
achterstevoren en beweegt op een tegengestelde manier dan de mensen om hen
heen. </span></span><span lang="NL-BE"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE">De platenmaatschappij vreest echter dat de afbeelding zonder duiding
onbegrijpelijk zal zijn en de <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>samenwerking met Griffrin wordt stopgezet. Het
oorspronkelijke schilderij gaat verloren in een brand, maar een aantal schetsen
en voorstudies zijn bewaard gebleven. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE">In plaats daarvan wordt gekozen voor een meer conventionele foto.
Peter Carni, een commercieel fotograaf uit Playa del Rey, is aanwezig wanneer
Dave Stewart van Eurythmics een video clipje draait voor ‘Emotionally Yours’
van <i>Empire Burlesque</i>. De opnamen vinden plaats in oktober 1986 in een
kerk in Hollywood. Carni portretteert Dylan in het halfduister. Het is haast
een clichébeeld van de zanger, gezeten voor een piano, spelend op een akoestische
gitaar. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE">Achterop staat nog een afbeelding van Dylan. Dit keert staat de
zanger op een laag podium, ergens buiten opgesteld. Op de achtergrond is een
‘No parking’ teken zichtbaar. Het podium is opgesteld tussen een (school ?)bus
en een auto. Er staat een drumkit opgesteld en er zijn vlaggen en een
overhangende doek die de muzikanten moet beschermen tegen de
weersomstandigheden. Vlak voor Dylans voeten hangt een doek, mogelijk met de
naam van de sponsor of de gelegenheid van het optreden - dat verder onbekend
blijft. </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE"><br />
Hij is in gesprek met een vrouw die op de stoep voor hem staat. Waarschijnlijk is
het een van de Queens of Rhythm - wellicht zijn vrouw Carolyn Dennis. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b><span lang="NL-BE"><o:p> 28 - </o:p></span>Dylan & the Dead</b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; tab-stops: 4.0cm;"><span lang="NL-BE">Uitgebracht: 6
februari </span><span style="mso-ansi-language: NL;">1989</span><span lang="NL-BE"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; tab-stops: 4.0cm;"><span lang="NL-BE">Tekening: Rick
Griffin<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; tab-stops: 4.0cm;"><span lang="NL-BE">Fotograaf binnenhoes: Herb
Greene <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; tab-stops: 4.0cm;"><span lang="NL-BE">Art-director: Allen Weinberg<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL-BE"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2eTnapQzVeVs007CJh6sPYWhA7vMbsTlHlDOqIRGnZUJy1rBLTgs1ioywG6FI7FXsuamh6weOWJsEOh-lKEIdJ4EpgxVR73rcrAvafO62o5XIfhC_nF5hqot4KXyp2D5IxSlyEf7gpI/s420/R-1984949-1258511578.jpeg.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="412" data-original-width="420" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2eTnapQzVeVs007CJh6sPYWhA7vMbsTlHlDOqIRGnZUJy1rBLTgs1ioywG6FI7FXsuamh6weOWJsEOh-lKEIdJ4EpgxVR73rcrAvafO62o5XIfhC_nF5hqot4KXyp2D5IxSlyEf7gpI/w320-h314/R-1984949-1258511578.jpeg.jpg" width="320" /></a></div><br />Wanneer twee jaar na de feiten alsnog een live-elpee verschijnt van
de tournee van Dylan en de Grateful Dead, wordt ervoor gekozen om het
olieverfschilderij van Griffin dat als achtergrond diende, weer te geven op de
hoes.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Derde keer, goede keer voor de kunstenaar,
zullen we maar denken. <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">Ook de foto op de binnenhoes, waarop Dylan staat afgebeeld omringd
door zijn gelegenheidsbegeleiders, is recyclage. De foto van Herb Greene werd
oorspronkelijk gebruikt voor posters van de optredens.</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><span><a name='more'></a></span><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">~ * ~ * ~</p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOvMqE-JjsQ8wDDMbSRz5qAl5MsHqbJAvCJKHRuEYwsXwGk0PxSo2MmCALI-Mw_MWG8QTfXR_n_c_0OhUDnmJSJQ4IFRxoLuRnOuHUZQggiMJ7rLHq8FmufKPmUzKyh-wzhRGCYWjsJf0/s2048/1987+-+Rick+Griffin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1766" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOvMqE-JjsQ8wDDMbSRz5qAl5MsHqbJAvCJKHRuEYwsXwGk0PxSo2MmCALI-Mw_MWG8QTfXR_n_c_0OhUDnmJSJQ4IFRxoLuRnOuHUZQggiMJ7rLHq8FmufKPmUzKyh-wzhRGCYWjsJf0/s640/1987+-+Rick+Griffin.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVssHtmBzmeNzL5sC0vYKxRypU60DrR-Oi0QQ4Upu3LPWZ0FaM8olIewTr2JQl4ODFIOZnt-KnI41nOIKkrmA1Y6YbHBiniOcd2Rn9x4EpqJjwx8a4aJc-aw0mXqqtH-PNX0-BaLPFQXM/s960/2009-06+-+Rick+Griffin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="943" data-original-width="960" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVssHtmBzmeNzL5sC0vYKxRypU60DrR-Oi0QQ4Upu3LPWZ0FaM8olIewTr2JQl4ODFIOZnt-KnI41nOIKkrmA1Y6YbHBiniOcd2Rn9x4EpqJjwx8a4aJc-aw0mXqqtH-PNX0-BaLPFQXM/s640/2009-06+-+Rick+Griffin.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxb6Oiyt4bLD9cj-gx0nyUgPJA4N8i0cqAVi2_5-QW8uuMOyY8dmsqlXRpfNANFMcFLQMiiaI5YmnI7nQSZHExQB_JEosouuZse7oxW6oJUVVecD8wX0UXl0DAqmZDTiwfmaeCtP7ylBo/s599/R-2013987-1437085431-9226.jpeg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="590" data-original-width="599" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxb6Oiyt4bLD9cj-gx0nyUgPJA4N8i0cqAVi2_5-QW8uuMOyY8dmsqlXRpfNANFMcFLQMiiaI5YmnI7nQSZHExQB_JEosouuZse7oxW6oJUVVecD8wX0UXl0DAqmZDTiwfmaeCtP7ylBo/s0/R-2013987-1437085431-9226.jpeg.jpg" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqbxSbmrFj531YKXPdKtAy1RNVtk5RqE7v-hBD5MCiE7WwIPOK3SelSmsIYu-nWVYh-N0riwiT9d4qdra7Uso8uZ-0Gn15vCI6W6-31_LAtJaij0AZexHuYUnn44v2y28GFFqQk0bMigM/s960/backdrop+panel+Griffin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="389" data-original-width="960" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqbxSbmrFj531YKXPdKtAy1RNVtk5RqE7v-hBD5MCiE7WwIPOK3SelSmsIYu-nWVYh-N0riwiT9d4qdra7Uso8uZ-0Gn15vCI6W6-31_LAtJaij0AZexHuYUnn44v2y28GFFqQk0bMigM/s640/backdrop+panel+Griffin.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Gjjoqq6dqf75Jq0vWesyLm3GLgoE53yF9F2w_dQgoxZbZZ9SEBcrdZk7I5cFCq3VdLNIMXTYWBVsREEGknDRS9ALL0LzUf0kQH72EjVO1F5b8DQA1DM3foAr7fCNgzC3CS1-Si6QlWA/s600/R-1984949-1412442498-4763.jpeg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Gjjoqq6dqf75Jq0vWesyLm3GLgoE53yF9F2w_dQgoxZbZZ9SEBcrdZk7I5cFCq3VdLNIMXTYWBVsREEGknDRS9ALL0LzUf0kQH72EjVO1F5b8DQA1DM3foAr7fCNgzC3CS1-Si6QlWA/s0/R-1984949-1412442498-4763.jpeg.jpg" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj25K6LD0DR8zjwmDpE5x5PUu3nVSjKqaAIydSCc5QiIR4UOv6uF3qiapb6JK1wDsxJhWa9z1m9Pu2Nl7MsZOYXlV8g4CLtIlSGkKS5xyfm3Tl9f3ZeekDwYPAu59oQ5-LKJkibek66v04/s319/poster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="319" data-original-width="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj25K6LD0DR8zjwmDpE5x5PUu3nVSjKqaAIydSCc5QiIR4UOv6uF3qiapb6JK1wDsxJhWa9z1m9Pu2Nl7MsZOYXlV8g4CLtIlSGkKS5xyfm3Tl9f3ZeekDwYPAu59oQ5-LKJkibek66v04/s0/poster.jpg" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><br /></p>tom whttp://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com3