de hoezen #9 - door Patrick Roefflaer

12 - New Morning
Uitgebracht: 19 oktober 1970
Fotograaf: Len Siegler (1970)
Fotograaf achterzijde: Len Siegler (1962)
Art-director: ?

Amper drie maanden na Self Portrait ligt er alweer een nieuw Dylan album in de winkels. De pers beschouwt de titel als veelzeggend: New Morning: een nieuwe start na de dubbellaar die is weggeschreven als een dieptepunt in ’s mans carrière.

Vanzelfsprekend ontkent de zanger zoiets. In zijn Kronieken (2004) schrijft hij: ‘[De producer Bob] Johnston had me eerder al gevraagd: “Hoe ga je deze plaat noemen?” Titels! Iedereen houdt van titels. Je kunt een hoop zeggen met een titel. Ik had echter geen idee. Ik had er niet over nagedacht. […]
We hadden net het nummer “New Morning” beluisterd en ik vond het best wel geslaagd. New Morning zou wel eens een goede titel kunnen zijn, dacht ik. Dat zei ik tegen Johnston. “Man, je leest mijn gedachten!” Ze vreten uit je hand.’

Hij voegt er onmiddellijk aan toe dat hij wel al een idee had voor de hoes: ‘een foto van mijzelf en Victoria Spivey. […] Dat wist ik al, nog voor ik de songs opnam. Misschien maakte ik die plaat gewoon omdat ik de hoes in gedachte had en nog iets nodig had om in de hoes te stoppen.’

De bewuste foto is gemaakt op 2 maart 1962, in de Cue Recording Studio in New York. Die dag mocht Dylan harmonica spelen tijdens een sessie van Victoria Spivey met Big Joe Williams.

Victoria Spivey is een zwarte zangeres die haar carrière begon in 1918, als 12-jarige en tot in de jaren dertig succes had in de genres vaudeville en blues. Aan het einde van de jaren vijftig pikt jazzhistoricus Len Kunstadt haar weer op en geeft haar een vaste column in zijn tijdschrift Record Research, onder de titel  ‘Blues Is My Business’.

Er komt zelfs een huwelijk van en Kunstadt blaast haar carrière een tweede adem door de oprichting van een eigen platenlabel: Spivey Records. Daarop brengen ze regelmatig elpees uit waarvoor Spivey telkens met andere muzikanten samenwerkt. Voor de sessie in maart is Big Joe Williams uitgenodigd. De Delta blues zanger/gitarist is vooral gekend voor twee eigen composities: ‘Baby Please Don’t Go’ (1935) en ’Crawlin' King Snake’ (1941).

Big Joe brengt een gast mee: een jonge snaak die harmonica speelt. Williams heeft in oktober 1961 een reeks optredens gespeeld in Gerde’s Folk City. Daarbij kreeg hij haast elke avond ondersteuning van Little Joe – een van de vele aliassen van Robert Zimmerman. Het klikte zo goed tussen beide mannen, dat ze later – onafhankelijk van mekaar - beweren dat ze al samen op het podium stonden toen Bobby pas zes was. 

Tijdens de sessie zijn twee foto’s gemaakt: op de ene staan alle aanwezigen: Dylan, Spivey, Kunstadt en Williams. De andere is de bewuste foto die Dylan acht jaar na de feiten, op de hoes van New Morning wou. Die foto toont Vicoria aan de piano, bewonderend opkijkend naar de jonge Dylan, die de 9-snarige gitaar van Williams recht houdt.

Wie het fototoestel hanteerde is onduidelijk. Dylanoloog Michael Gray noemt in zijn Bob Dylan Encyclopedia (2006) Len Siegler als fotograaf, maar meldt er bij dat het origineel jarenlang in de bezit bleef van Len Kunstadt. Dat komt ook overeen met de credits op de hoes, waarbij slechts één naam staat vermeld als fotograaf.

In zijn reeks artikelen in The Telegraph, Looking Up Dylan’s Sleeves (1995-1996), noemt Rod MacBeath Len Siegler een ‘Columbia staff photographer’. Merkwaardig is wel dat er verder totaal geen info is te vinden over de man. Bij gespecialiseerde sites als Allmusic en Discogs is geen enkele andere hoes vermeld waaraan hij zou hebben meegewerkt. Het lijkt wel alsof Siegler in zijn gehele carrière enkel een handvol foto’s heeft gemaakt en dan nog allemaal van Bob Dylan.
Sterker nog: in het boek bij The Bootleg Series, Vol. 10 - Another Self Portrait (1969-1971) zijn een tiental foto’s afgedrukt gerelateerd aan Len Siegler – en toch wordt zijn naam nergens vermeld. Misschien omdat de naam gewoon een pseudoniem is van die andere Len: Len Kunstadt?

De best gekende foto van Sigler/Kunstadt is dus het portret dat de voorzijde siert van New Morning. De bebaarde Dylan kijkt de luisteraar sereen en vastberaden aan. Het vest dat hij draagt is blauw-wit gestreept, zo blijkt uit het boekje van The Bootleg Series, Vol 1-3 (1991) waarin een gelijkaardige kleurenfoto staat afgedrukt.

De foto op de voorzijde van de hoes van New Morning is echter in sepia afgedrukt en omrand met een vaal bruin-oranjeachtige omkadering. Verder ontbreken, voor de derde keer op rij, zowel de titel als de naam van uitvoerder.

Misschien wil Dylan het zijn fans gewoon moeilijk maken?

Lotgevallen 63 - door Leo Lotterman

GIRL FROM THE NORTH COUNTRY

Ik dacht zomaar aan Bob Dylan. Dat gebeurt wel vaker. Eigenlijk denk ik elke dag wel eventjes aan hem. Net als aan Jan Wolkers. Omdat al hun liedjes en boeken mij altijd, echt altijd, iets geven. Welk iets verschilt per keer en is daarom niet zo interessant. Het gaat erom dát het iets doet met je. Zo overviel mij vanochtend het lied "Girl From The North Country". Ik zong het ineens toen ik de trap afliep. Een ontroerend nummer over een voorbije liefde. De zanger verlangt haar niet terug, nee, hij wil alleen maar zeker weten dat het met zijn vroegere lief goed gaat. Please see if she’s wearing a coat so warm / to keep her from the howlin’ winds. Kwetsbaar en onzeker is hij nog steeds: zou ze zich mij nog wel herinneren, vraagt de zanger zich af. Het is een van de liefdevolste liedjes die ik ken. Ik ben Bob Dylan echt dankbaar voor dit nummer.

Dylan kort #1225

Setlists 23, 24, 26, 27 en 29 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] //  All Along The Watchtower / Blowin' In The Wind



"Billy, je bent al zo lang op de vlucht", zie hier. [met dank aan Dirk]
Frits Abrahams: "In zijn voorwoord [van Being Elvis – A Lonely Life] herinnert hij zich dat hij Dylan in 1969 aan de telefoon had en dat die pas spraakzaam werd toen hij merkte dat Connolly de comeback van Elvis in Las Vegas had bijgewoond." Zie hier. [met dank aan Herman]
British Summer Time: Tijdens de editie van 2019 zullen zowel Bob Dylan als Neil Young optreden. De grote vraag is natuurlijk of ze ook nog iets samen zullen spelen. Dat hebben ze vaker gedaan - zoals tijdens het allereerste concert van wat we nu kennen als The Never Ending Tour - dus waarom tijdens dit festival niet? Zie hier, hier, hier. [met dank aan Marc en Bart]
Recensie: Why Dylan Matters, zie hier.
DeWolff speelde in DWDD een tribute voor Eric Clapton. Tijdens het gesprek worden beelden getoond van een jonge Bob Dylan die Eric Clapton op de buis ziet spelen. In de medley die DeWolff speelt komt "I'd Have You Anytime" voorbij, een nummer dat George Harrison en Bob Dylan samen schreven. Zie hier.


Dylan kort #1224

Setlist 18 en 20 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] //  All Along The Watchtower / Blowin' In The Wind


Bob Dylan & Jimmy Fallon: In de uitzending van The Tonight Show van 22 november zit een schitterend filmpje - een verkapte reclame van Heaven's Door Whiskey - van Jimmy Fallon en Bob Dylan die het circus bezoeken, zie hier. [met dank aan Rob]
De Wereld Draait Door van 14 november bevat een item over Boudewijn de Groot met een kort fragment van Bob Dylan die "Talking World War III Blues" speelt, zie hier. [met dank aan Hans]
De Wereld Draait Door van 13 november bevat een item over Marco Borsato met een kort fragment van Bob Dylan in de Kuip in 1978, zie hier.
Harry Prenger - "Bob Dylan duiden: de mythe ingehaald door een bijna ontnuchterende werkelijkheid", zie hier. [met dank aan Frans]
Lezing over Bob Dylan, 25 november in Den Helder, zie hier.[met dank aan Dirk]
Recensie: More Blood, More Tracks op de website Blues Magazine, zie hier.
Hugo Borst over het Nederlands Elftal: "Het voelde alsof ik voor het eerst luisterde naar de live-versie van Thin man (op de elpee Before the flood) van Bob Dylan. Kippenvel tot aan mijn kruin." Zie hier.

Black Friday: een groot aantal Dylan-releases zijn alleen vandaag goedkoper: More Blood, More Tracks €80,- en The 1966 Concert Recordings voor €70,- op Amazon Duitsland, The Cutting Edge en Another Self Portrait voor €67,- op Amazon UK. [met dank aan Gerbrand]

Vandaag weer een inhaalslag: vergeet niet de berichten hieronder te lezen.


Odds And Ends (1967) - door Jochen Markhorst


Odds And Ends (1967)
Op maandag 11 februari 1963 nemen The Beatles in 585 minuten alle liedjes (plus nog een, “Hold Me Tight”) op voor hun debuutalbum Please Please Me. Gewoon, als een live-optreden, zoals ze de songs ook in de Cavern Club spelen, zoals Dylan zijn eerste platen opneemt en zoals Dylan en The Band hun liedjes in de kelder van de Big Pink zullen opnemen. Het spelplezier spat er vanaf, de toenemende slijtage van de stembanden is hoorbaar en de plaat is meer dan een halve eeuw later nog net zo opwindend, fris en aanstekelijk als bij verschijnen, 27 maart 1963.
De plaat zit kennelijk diep in Robbie Robertsons systeem. Als Dylan, in die mythische zomer van ’67, The Band week in week uit terugdrijft naar de roots, naar oude blues, folk en country en ergens halverwege met “Odds And Ends” komt aanzetten, breekt de dam. Dat tempo, het ritme, dat akkoordenschema… we zijn weer aangekomen bij Chuck Berry, bij Mersey Beat en “Mystery Train”. De rocker Robertson ontwaakt en als vanzelf spat het intro van zijn gitaar: een perfecte mash-up van “I Saw Her Standing There” en “Twist And Shout”, van het eerste en het laatste nummer van Please Please Me. In diezelfde flow zet Robertson de solo in: niet helemaal een kopie, maar toch wel érg à la George Harrison op track 5, op “Boys”.
Het spreekt voor Robertson dat hij, anders dan bij andere herinneringen, bescheiden blijft in zijn autobiografie Testimony. “Ondertussen trok Bob alweer een ander juweeltje uit zijn typemachine, Odds And Ends, en die knalden we er meteen uit in de kelder, nog voordat Bob terug naar huis moest voor het avondeten.” Levon Helm, die zich dan nog niet bij de mannen heeft gevoegd, heeft bij terugkeer de afstand om de aparte klasse van het lied te onderkennen:

Ik kon merken dat Bob dankzij al die tijd samen met de jongens een klik had weten te maken met de dingen die ons boeiden: blues, rockabilly, R&B. Ze hadden hem een beetje aangestoken. Ze hadden een geweldige rock-’n-rollsong gemaakt, die heette ”Odds And Ends.”
(Levon Helm, Wheels On Fire, 1993)

Helm heeft gelijk, het is een geweldige rock-‘n-rollsong, maar de meeste commentaren besteden daaraan weinig aandacht. Die blijven vooral hangen bij de tekst. Over het algemeen is men het wel erover eens dat Dylan hier met gebruik van doordeweeks bluesidioom wat loos relatiegejammer en een paar vage seksuele dubbelzinnigheden uit zijn broekspijp schudt, plus één poëtische, Dylanwaardige oneliner: Lost time is not found again.
Het overgrote deel van de versregels lijkt inderdaad weinig geïnspireerd en nog minder doordacht, maar het perspectief is dan weer wel origineel; zo vaak zingt een mannelijke blueszanger niet vanuit het perspectief van de bedrogen vrouw.
Spilling the juice is sinds Robert Johnsons “Traveling Riverside Blues” (1937)  een ingeburgerde metafoor voor geslachtsverkeer:

you can squeeze my lemon 'til the juice run down my
('til the juice run down my leg, baby, you know what I'm talking about)
   
… waaruit Dylan dan ook maar meteen, geparafraseerd, dat you know what I’m talking about meeneemt (‘You know what I’m sayin’ and you know what I mean’). Maar de protagonist in “Odds And Ends” is de ontvangende partij van de juice, dus als we gemakshalve ervan uitgaan dat de dichter geen oprisping van homo-emancipatoire strijdlust heeft, is die verteller een vrouw. Een vrouw die de man giftig verwijt dat hij zijn beloftes niet nakomt, haar alleen maar voor de bevrediging van zijn lichamelijke behoeftes gebruikt en die nu, in het derde, laatste couplet zijn broek onverrichter zake weer mag optrekken en zijn heil elders mag gaan zoeken. Memphis Minnie doemt op. Het lied past moeiteloos in haar repertoire, ergens tussen “I Don’t Want That Junk Outa You”, “Keep On Goin’” en “Hoodoo Lady”. Alleen dat Dylaneske Lost time is not found again is dan wat wezensvreemd.

Niet in Dylans catalogus, natuurlijk. In het erg aardige reclamefilmpje voor IBM praat Dylan met ‘Watson’, de computer die beweert dat hij alle Dylansongs heeft geanalyseerd en daaruit twee terugkerende thema’s heeft kunnen filteren: het Verstrijken der Tijd en het Vervagen van Liefde. In het filmpje kan een geamuseerde Dylan zich daarin wel vinden (‘That sounds about right’), maar een woordvoerster (Laurie Freedman van IBM) beweert dat het ook écht waar is, Watson heeft werkelijk Dylans gehele oeuvre geanalyseerd en daaruit deze twee Grote Thema´s gedestilleerd.
Oppervlakkig bladeren door Dylans catalogus bevestigt dat al - het woord time staat hoog in de Top 10 van meestgebruikte zelfstandige naamwoorden. En helemáál in de songs die vlak voor het motorongeluk op 29 juli 1966 zijn geschreven, als Dylans leven het centrum van een uitputtende draaikolk van optredens, plaatopnames, drugsgebruik en slaaptekort begint te naderen. Al te diep heeft de dichter het dus niet hoeven opgraven; tijd is wel een dingetje, deze dagen. Het woord komt in negen van de veertien songs op Blonde On Blonde langs, bijvoorbeeld, en in het afdankertje “I’ll Keep It With Mine” lijkt de ik-figuur zelfs te bedelen om de tijd die hij in “Pledging My Time” nog zo genereus afstond:

But if I can save you any time
Come on, give it to me
I’ll keep it with mine.

Het prachtige, aforistische lost time is not found again lijkt dan weliswaar onnadenkend uit Dylans mouw te zijn geschud, en ook ietwat misplaatst in die verder weinig poëtische tekst te zijn geplakt, het slaat wel een brug tussen Blonde On Blonde en de ontheemde sfeer van John Wesley Harding.

knipoog

Was Hans de Boer genius achter Blonde On Blonde vol. 1 en vol. 2?
Artikel uit De Tijd van 7 december 1968:


Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #65

In de 3DOC documentaire Addicted to my Phone - uitzending 20 november 2018 - is te zien hoe het met een app mogelijk is om (bijna) alle gegevens van een telefoon naar een computer te sturen. Enkele foto's op de telefoon in de documentaire zijn gemaakt bij een concert van Bob Dylan.
De uitzending kan hier bekeken worden. De Dylan-foto's zijn te zien rond 13:23.


[met dank aan Hans]

Bovenstaande roept bij mij de volgende vraag op: hoeveel Dylan heb jij op je telefoon staan?
Ik zal eerst zelf bekennen: het ontgrendelscherm van mijn telefoon bevat een outtake van de foto-sessie voor de hoes van Bringing It All Back Home. Mijn 'gewone' achtergrond is een foto van 5 december 1965: Bob Dylan met Allen Ginsberg, Michael McClure en Robbie Robertson. Mijn ringtone: "Summer Days" van "Love & Theft". Dat is het.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #64

De Brexit-demonstraties:


[met dank aan fishtruck]

Simple Twist Of Fate (take 1)

Dylan kort #1223


setlist 17 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / All Along The Watchtower

"Allen Ginsberg and Bob Dylan on Renaldo and Clara", zie hier. Een pdf van het volledige interview van 28 oktober 1977 staat hier. Zie ook hier.
Da Music: More Blood, More Tracks-recensie, zie hier.
Het tijdschrift Soundz #5 bevat twee pagina's over More Blood, More Tracks.
"A man is a success if he gets up in the morning and gets to bed at night, and in between he does what he wants to do" (Bob Dylan), een Dylan-quote gelinkt aan een boek, zie hier.

Dylan kort #1222

setlists 9, 10 en 11 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / It's A Man's Man's Man's World
setlist 13 en 14 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / San-Ho-Say / Long And Wasted Years
setlist 15 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / All Along The Watchtower

Cor de Jong: "Pop en literatuur (37): Bob Dylan en William Blake", zie hier. [met dank aan Dirk]
Trapper Schoepp maakt een onbekende Dylan-song af:



Harry Niehof

De Groningse singer-songwriter Harry Niehof zong op de Dag van de Groninger Geschiedenis (zaterdag 13 oktober 2018) "Veur Altied Jong", zijn vertaling van Bob Dylans "Forever Young". Dit was de tweede keer dat Harry Niehof zijn vertaling speelde. Hij vertaalde "Forever Young" voor het afscheid van Sibrand Poppema, voorzitter van het college van bestuur van de Rijksuniversiteit van Groningen, die een Dylan fan is. Het afscheid van Professor Poppema was op 27 september 2018, alleen voor genodigden. de website van Harry Niehof vind je hier.

In Blad voor Noord-Groningen (november / december 2018) staat een interview met Harry Niehof. In dit interview vertelt Niehof (uiteraard) over zijn liefde voor de muziek van Bob Dylan (klik op de afbeelding om deze te vergroten).

[met dank aan Hans]

The Comic book and me #56 - aanvullingen

11 november plaatste ik hier "The Comic book and me #56". Hieronder enkele aanvullingen, met dank aan Hans!









vandaag

Vandaag gelezen in Tupelo (2001) van Thomas van Aalten: "Als we ervan uit moeten gaan dat Elvis leeft en Bob Dylan dood is, dan is het einde zoek."
Het is zondag, het is tijd om wat is blijven liggen op de blog te zetten. Dit is het achtste bericht vandaag. In bericht zeven zit een foto van Bob Dylan die een werk van Andy Warhol vasthoudt. Op dat werk staat Elvis. Het citaat van Thomas van Aalten haakt in mijn kop vast aan die foto van Bob Dylan met dat werk van Warhol.
Na Dylans bezoek aan Warhol nam hij een werk mee, maar niet het werk dat hij op de foto vast heeft. Hij nam een dubbele Elvis mee.

Wat anders. Een week of twee geleden kocht ik de cd Together Through Life. Die cd heb ik natuurlijk al in de kast staan. Ik heb die cd ook niet gekocht om te draaien. Die cd blijft in het plastic zitten. Die cd is het product van een foutje in de fabriek. Dat wil ik dan weer hebben. Ik ben een hamster.


O ja, BDinNL 2.0 is bijgewerkt. Zie hier.

Warhol


Vanochtend op het boekenmarktje op een steenworp van huis kocht ik het schitterende boek Andy Warhol Giant Size. En zoals in zoveel boeken over Warhol is ook in dit boek Bob Dylan te vinden. (De foto is niet geweldig, maar het geeft een indruk.)

The Comic book and me #57

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Bob Dylan maakte tussen 2006 en 2009 honderd afleveringen van de radioshow Theme Time Radio Hour. Aan het eind van iedere aflevering viel de naam van producer Eddie Gorodetsky.
In de stripwinkel kwam ik die naam tegen: Eddie Gorodetsky. Het staat op de voorkant van het comicbook The Further Adventures of Nick Wilson. Gorodetsky is de schrijver van dit comicbook. Dat maakte nieuwsgierig. Zou Gorodetsky Dylan in zijn comicbook hebben gestopt? zo vroeg ik me af.
De eerste zin op de achterkant van boek: "Bob Dylan once wrote, 'You can always come back, but you can't come back all the way.'" Dat is natuurlijk uit "Mississippi", het  nummer dat Dylan voor Time Out Of Mind schreef, maar op de plank liet liggen voor "Love And Theft".

Ergens in het boek staat een uitvoerig stuk van Gorodetsky over de muziek die de lezer van The Further Adventures of Nick Wilson zou moeten draaien tijdens het lezen. Een van de door Gorodetsky aangeraden nummers is "Mississippi". Bij de aanprijzing van "Mississippi" is een foto van Dylan afgedrukt.

Tegen het eind van het boek loopt Nick Wilson een platenzaak binnen. Op de toonbank staan een aantal albums, waaronder "Love And Theft" van Bob Dylan.





Das Magazin no 16


Een van de foto's van het huis van schrijfster Saskia de Coster die in Das Magazin No. 16 (winter 2016) is afgedrukt.

More Blood, More Tracks in Rolling Stone


Rolling Stone issue 1321 (9 november 2018) [met dank aan Theo]

More Blood, More Tracks recensie Mania


[met dank aan Hans]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #63


Tivoli, Utrecht [met dank aan John]

the Comic book and me #56

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

De foto's zijn van het boek Karen Dalton; de jonge jaren van een vrije vrouw, van Greenwich Village tot Woodstock van Cédric Rassat en Ana Rousse. [met dank aan Hans]




puberportretten

op de pagina BDinNL 2.0 staat een nieuw bericht, zie hier.

Dylan kort #1221

setlist 31 oktober: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / All Along The Watchtower
setlist 2 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
setlist 3 en 4 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Long And Wasted Years / Blowin' In The Wind
setlist 6 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Moon River
setlist 7 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / It's A Man's Man's Man's World

Na vele concerten tijdens de huidige tournee met dezelfde setlist, lijkt het er op dat Bob Dylan sinds kort niet meer tevreden is over die setlist, of om wat preciezer te zijn: met "Ballad Of A Thin Man" als tweede encore na "Blowin' In The Wind".
Op 31 oktober vervangt hij "Ballad Of A Thin Man" door "All Along The Watchtower". Tijdens het volgende concert, op 2 november, grijpt Dylan weer naar de standaardsetlist met "Ballad Of A Thin Man" als tweede encore.
Tijdens de twee concerten daarna speelt hij "Long And Wasted Years" van Tempest als eerste encore en "Blowin' In The Wind" als tweede encore.
Drie dagen geleden, op 6 november, is de tweede encore geen eigen compositie, maar "Moon River". De tekst van dit nummer is geschreven door Johnny Mercer. Bob Dylan speelde dit in The Johnny Mercer Theatre in Savannah, Georgia. Dat zal geen toeval zijn. (Dit is de logische verklaring. Een veel grappiger verklaring - het is de schuld van The Simpsons - staat hier.)
Het concert van 7 november sloot af met nog weer een andere cover: het van James Brown bekende nummer "It's A Man's Man's Man's World". Dit speelde Bob Dylan in het William B. Bell Auditorium in Augusta, Georgia. Dit William B. Bell Auditorium maakt deel uit van de James Brown Arena.

Artikel: Het afgebeelde artikel komt uit de Volkskrant van 1 november. [met dank aan Simon]
More Blood, More Tracks, de recensie van Platomania, zie hier. [met dank aan Jasper]
Clinton Heylin talks Blood On The Tracks, luister hier. [met dank aan Gerbrand]
Nooit Meer Slapen: in de uitzending van 31 oktober is freefighter Bert Kops te gast. Het gaat over de film Free Fight die afgelopen zaterdag op de buis te zien was. In die film zit "It Ain't Me, Babe" gezongen door Joan Baez. In de uitzending van Nooit Meer Slapen is "It Ain't Me, Babe" ook te horen (27:10 minuten). [met dank aan Hans]
Je zal maar uitverkoren zijn is een nieuwe EO-serie die vanaf 11 november te zien is (15:15 uur, NPO 2). In de trailer die op Facebook staat flitst Bob Dylan voorbij, zie hier. [met dank aan Hilda]
Platenzaak: de platenzaak met de leukste naam is na 7 jaar afwezigheid terug in Deventer: Bep Dylan. Zie hier.
Kleinzoon Pablo Dylan speelt "When We're All Free", zie hier. (Ik kan er niks aan doen, maar ik moet denken aan Dylan-parodie...)
"Bob Dylan Proeverij smaakt naar meer", zie hier.
More Blood, More Tracks (vinyl) cadeau bij OOR, zie hier.
More Blood, More Tracks, Sounds in Venlo over The Bootleg Series vol. 14, zie hier.
Vergissing: Ik heb het eerder geschreven: het boek No One Else Could Play That Tune van Clinton Heylin is fantastisch. Een aanrader, zeker nu More Blood, More Tracks is verschenen.Waar ik nog niet over heb geschreven is die ene voetnoot in het boekje van Heylin. Ik moest er wel om lachen. Heylin schrijft: "The one time 'Meet Me In The Morning' was ostensibly attempted live, in 2007, it was left to guest Jack Black to take the lead, Dylan resisting every attempt at a duet."
Het gaat om het concert van 19 september 2007 in Nashville. De gastmuzikant tijdens dit concert is niet (acteur) Jack Black, maar (muzikant) Jack White.
Dylan-lezing: op 15 november in Bernheze, zie hier.

Meer Blood On The Tracks (bijgeloof)

Nico Dijkshoorn schrijft n.a.v. het verschijnen van More Blood, More Tracks vandaag op de website van de Volkskrant in zijn column: "(...) Blood on the Tracks. Mijn lievelingsplaat. Een plaat die ik tientallen keren cadeau heb gedaan. Als mensen mij wilden leren kennen dan gaf ik ze Blood on the Tracks."
Ik heb nog nooit Blood On The Tracks aan iemand cadeau gegeven. Wel heb ik het album ooit cadeau gekregen. Voor mij verjaardag. Een week later maakte ze de verkering uit. Sindsdien betaal ik voor mijn Blood On The Tracks. Nooit meer wil ik dit album cadeau krijgen, dat brengt ellende, zo heb ik geleerd. Het is het enige bijgeloof waar ik onder gebukt ga.
Om dezelfde reden geef ik het album niet cadeau. Aan niemand. Ik geef geen verdriet cadeau. Althans, niet dit verdriet.
Alle edities van Blood On The Tracks in huize Willems heb ik zelf gekocht- op die ene na dan.
En nu is er More Blood, More Tracks. Eigenlijk niks anders dan meer Blood On The Tracks.
Ik heb er geen probleem mee om dat album cadeau te krijgen of te geven. Het is misschien wel ongeveer hetzelfde als Blood On The Tracks, maar toch ook weer verschillend genoeg om me geen zorgen te hoeven maken.
Dat bewijst vooral dat bijgeloof niks met rationaliteit te maken heeft.
En dat ik niet goed snik ben, maar dat wist ik al.
Ik kan me er niet druk om maken. Ik zet gewoon maar weer eens "Tangled Up In Blue" op. Daarna "Simple Twist Of Fate" en natuurlijk die ene take van "Idiot Wind".
Wat daarna komt zie ik dan wel weer.

More Blood, More Tracks: de titel Blood On The Tracks - door Jochen Markhorst

De meeste Dylan-fans zullen deze week waarschijnlijk niet veel anders dan More Blood, More Tracks beluisteren. Om daar bij aan te sluiten dit keer geen 'reguliere' bijdrage van Jochen Markhorst, maar de inleiding uit zijn uitstekende boek Blood On The Tracks; Dylans meesterwerk in blauw.

Prithee, look back, there's blood on the track

Al in de eerste Engelse vertaling van de Sprookjes van de Gebroeders Grimm, uit 1823 door Edgar Taylor, worden de bloederige, wrede originelen verwaterd en later in de twintigste eeuw bedreigen stichtelijke theorieën van invloedrijke kinderpsychologen als Bruno Bettelheim en vooral de zoete bewerkingen door Disney het horrorgehalte van de bronteksten.
Die bronteksten zijn de sprookjes zoals ze zijn verzameld en opgetekend door Jakob en Wilhelm Grimm in het begin van de negentiende eeuw. In Kinder- und Hausmärchen (1812) spat het bloed tegen de wanden, ondergaat het kwaad de meest lugubere straffen en kijken we niet op een lijk meer of minder. De voeten van Assepoesters stiefzusters, bijvoorbeeld, worden in de vertaling van Taylor redelijk ontzien. De eerste stiefzuster moet nog wel een teen inleveren om in het schoentje te passen (“So the silly girl cut off her toe”), bij de tweede stiefzuster perst de boze stiefmoeder met blote handen de voet in het schoentje  - hoewel ook daar nog bloed vloeit (“But her mother squeezed it in till the blood came”).

De Gebroeders Grimm hebben geen boodschap aan de tere kinderziel. Zonder veel poespas worden bij eerste dochter de tenen er allemaal afgehouwen en wordt bij nummer twee de hiel afgesneden, om maar in dat schoentje te passen. En bij Grimm worden de dames ook stevig gestraft. Gedreven door opportunisme strompelen de valse stiefzusters op de laatste bladzijde binnen tijdens de bruiloft van Assepoester en haar prins. Daarvan krijgen ze gauw spijt; de duiven storten zich op beide loeders en pikken hun ogen uit.
Taylor beperkt zich dus tot één enkele teen, laat daarna dat gruwelijke slot maar liever helemaal weg en zet een punt achter het sprookje ruim voor de bruiloft, als de prins voor de derde maal wegrijdt, nu met de juiste bruid achter op zijn paard. In andere vertalingen en bewerkingen is het nóg zoetsappiger; Assepoester vergeeft haar stiefzusters en op het huwelijksbal worden ze aan twee voorname heren gekoppeld.

In de eerste helft van de twintigste eeuw wagen vertaalsters E.V. Lucas, Lucy Crane en Marian Edwards een terugkeer naar het bloed en de horreur, en dat slaat aan. Enige dichterlijke vrijheden veroorloven de dames zich bij hun terugkeer naar de bron nog wel. In het rijmpje dat de vogels kwetteren om de prins voor het bedrog te waarschuwen, bijvoorbeeld. Tweemaal rijdt de prins met een verkeerde bruid langs de hazelaar waarin Assepoesters geverderde vriendjes zitten en beide malen roepen de duiven:

Rucke di guck, rucke di guck, 
Blut ist im Schuck: 
der Schuck ist zu klein, 
die rechte Braut sitzt noch daheim.

De eerste vertaler, Edgar Taylor, vindt dat een beetje eng en dicht bloedeloos:

Back again! back again! look to the shoe! 
The shoe is too small, and not made for you! 
Prince! prince! look again for thy bride, 
For she's not the true one that sits by thy side.

Maar in de twintigste eeuw is het vrouwelijke vertaaltrio niet zo benauwd en vertaalt bijna letterlijk:

Prithee, look back, prithee, look back, 
there's blood on the track. 
The shoe is too small; 
at home, the true bride is waiting thy call

De vertaling, met illustraties van Fritz Kredel, komt in 1945 op de Amerikaanse markt en is een verkoopsucces. Niet verwonderlijk; na de Bijbel is Kinder- und Hausmärchen het bestverkochte boek aller tijden. In Woodstock, op de boekenplank bij het jonge gezinnetje van Bob en Sara Dylan, staat dan vermoedelijk de herdruk uit 1965.

Voor de puzzelaars die Blood On The Tracks Dylans Grote Echtscheidingsplaat vinden, is de overeenkomst van het Assepoestercitaat met de titel van het album aantrekkelijk. Het bloed op het pad verbeeldt hier immers dat de prins met de verkeerde vrouw onderweg is en dat hij zich van haar moet ontdoen. Bingo, denken die exegeten dan. In 1974 is Bob Dylan tot het inzicht gekomen dat zijn huwelijk met Sara op een dood spoor zit, hij legt zijn ziel op tafel in songs als “Simple Twist Of Fate”, “You’re A Big Girl Now” en vooral “Idiot Wind” en noemt het album Ik Ben Met De Verkeerde Vrouw Onderweg. 
De populaire, wijdverbreide opvatting dat Blood On The Tracks autobiografisch is en de vervallen staat van zijn huwelijk thematiseert, ergert Dylan. Hij erkent al vroeg, in een radio-interview met Mary Travers (de Mary van Peter, Paul and Mary) in april ’75, dat de songs pijn verwoorden. Naar eigen zeggen verbaast het hem dat mensen zo genieten van het album: “Ik vind het moeilijk om daar iets over te zeggen. Ik bedoel, mensen die genieten van dat soort pijn.” Dan al zie je ook de eerste defensieve reactie als Travers halfhartig suggereert dat het autobiografisch zou kunnen zijn:

MT: Misschien is ‘genieten’ het verkeerde woord. Beter is wellicht om te zeggen dat het ontroert. Ik werd geraakt door het album. Het heeft elementen die over mezelf lijken te gaan, die ik kan plaatsen. Het slaat ergens op, ik begrijp je op dit album. Ik heb het gevoel dat het, althans zo zie ik het, veel meer in de ‘eerste persoon’ is dan in de derde persoon. 
BD: Wel, dat omlijnt het wat strakker, maar daarom is het nog niet per se beter dan in de tweede, derde, of ook vierde persoon, dat maakt allemaal niet uit. Maar ik snap wat je bedoelt.


Niet helemaal coherent (de ‘vierde persoon’ bestaat niet, in geen enkele grammatica), maar de strekking van Dylans weerwoord is duidelijk: daar waar een ik spreekt, mag je ook een jij of een hij invullen, dat maakt voor het verhaal verder geen verschil. En impliciet: dit gaat dus niet over mij, Bob Dylan. Je est un autre, zegt Rimbaud, en dat statement onderschrijft Dylan helemaal, ook met zoveel woorden, in zijn autobiografie Chronicles (“Toen ik die woorden las ging er een belletje rinkelen”).
Anderzijds geeft de bard meer dan eens zelf munitie, vooral in langere interviews bij journalisten bij wie hij zich op zijn gemak lijkt te voelen. Zoals bij Craig McGregor, maart 1978 in Australië:

CM: Ik bedoelde eigenlijk: je schrijft toch ook songs over Sara – ik vraag me af of je privé emoties kunt kanaliseren in je muziek, dat is toch een van de redenen dat je songs kunt schrijven. Je lijdt, en dat vindt zijn weerslag in je songs.
BD: (pauze) Dat specifieke lied, tja… van sommige songs denk je dat je die misschien beter niet had kunnen schrijven. Daarvan zijn er wel een paar. 

In eerste instantie hebben de mannen het over het slotlied van Desire, over “Sara”, het lied waarvan Dylan op andere momenten met droge ogen beweert dat het niet over Sara gaat, maar hier geeft Dylan dus bijna achteloos toe dat hem dat wel vaker overkomt – dat hij eigen ervaringen en privégevoelens verwerkt in zijn songs.

In de jaren hierna wordt Dylan assertiever en explicieter als hij wordt geconfronteerd met de duiding dat het album over hemzelf en zijn huwelijksperikelen gaat. Dat culmineert in het boekje bij de verzamelbox Biograph (1985), waarin hij zelfs begint te schelden op die ‘gestoorde idioten’ (stupid jerks) die met hun ‘fantasieloze instelling’ (unimaginary mentality) denken dat het over hem en zijn vrouw gaat, waarna hij nogmaals bezweert dat hij geen confessional songs, geen bekentenisliedjes schrijft.
De Dylanologen overtuigt hij niet. En zijn zoon Jakob maakt het niet gemakkelijker in een interview, mei 2005 met Anthony DeCurtis voor The New York Times:

Als ik naar “Subterranean Homesick Blues” luister, sta ik te swingen, net als jij. Maar als ik naar Blood On The Tracks luister, dat gaat over mijn ouders.

Die woorden slaan in, in de Dylangemeenschap en zijn nog steeds de meest geciteerde woorden van Jakob Dylan. Helemaal zuiver is dat niet. In het gretige rondpompen van het citaat, het ‘bewijs’ dat Blood On The Tracks autobiografisch is, gaat de nuance verloren dat het een indirect citaat is. Het komt weliswaar langs in dat interview met Jakob, maar dit staat nu net in een intermezzo waarin journalist DeCurtis noteert wat Andrew Slater, de voormalige manager van Jakobs band The Wallflowers, hem vertelt wat Jakob gezegd zou hebben, jaren eerder. Het is horen zeggen dus, het zijn geen woorden die de journalist uit de mond van Jakob Dylan heeft opgetekend.

Als we erin meegaan dat Blood On The Tracks géén versleuteld, indiscreet egodocument is, blijft de vraag naar de titelduiding open. Érg open zelfs; het woord track heeft een stuk of vijf uiteenlopende betekenissen, die elk een nieuw scala aan interpretatiemogelijkheden openen.

Dylans fascinatie voor treinen suggereert dat hij zelf vooral aan de betekenis ‘rails, baanvak, treinspoor’ denkt als hij dat woord tracks gebruikt. Al vanaf zijn eerste album is het een komen en gaan van treinen, zwervers die langs het spoor lopen, conducteurs, wagons, stoomfluiten en stations. In de pakweg driehonderd songs die Dylan vóór Blood On The Tracks heeft geschreven, komen er dertig treinen langs en nog eens zoveel treingerelateerde verwijzingen (stationmaster, down the line, coachman, railroad tracks, railroad men, railroad gate en railroad gin, om maar een paar voorbeelden te noemen), dus Dylans zelfreflectie in het radio-interview met Elliot Mintz, 1991, heeft wel enige grond: “That’s just my hang up, you know, trains.”
Tsjechov zou dan een spoor kunnen zijn, althans: als je Dylans hint uit Chronicles serieus neemt:

Uiteindelijk nam ik zelfs een heel album op, gebaseerd op korte verhalen van Tsjechov – recensenten dachten dat het autobiografisch was – ik vond het best.

Het beroemdste Bloed Op De Spoorlijn is het bloed van Anna Karenina. Maar ja; dat is Tolstoj, en het stroomt ook al niet in een kort verhaal. In Tsjechovs werk komen tientallen treinen langs, maar afgezien van een enkele verwijzing in een onbeduidend zijlijntje nooit met bloederige consequenties. En die ene verwijzing is uitgerekend ook weer naar het tragische lot van de ongelukkige Anna Karenina (in Het Duel, 1891).
Nu verhaspelt Dylan wel vaker namen van schrijvers en hun werk. In Chronicles heeft hij het bijvoorbeeld over Perikles’ Ideal State Of Democracy (de staatsman en generaal Perikles heeft helemaal geen boeken geschreven) en “Sophocles’ boek over de aard en de functie van de goden” - Sophocles schrijft echt alleen maar tragedies. En ook in interviews komen we dergelijke, al dan niet opzettelijke, uitglijders tegen, zoals in datzelfde interview met Craig McGregor (New Musical Express), in maart 1978:

CM: Als ik naar "Tangled Up In Blue" luister, krijg ik het gevoel dat het een autobiografie is, een best grappige, wrange, gecomprimeerde roman…
BD: Ja, dat was de eerste die ik heb geschreven waarbij ik me vrij genoeg voelde om, hoe heet het… de werkwoordstijden te veranderen, heet dat zo?
CM: De persoonlijke voornaamwoorden…
BD: Hij en zij en ik en jij en wij en ons -  ik bedacht dat die sowieso inwisselbaar waren - ik kon die er gewoon allemaal ingooien, daar waar ze goed klonken. En op dat niveau werkt het. 
CM: Aan het eind heb je die prachtige regels: “There was music in the cafés at night / And revolution in the air” en “Some are mathematicians, some are carpenters wives / I don’t know how it all got started, I don’t know / what they do with their lives.
BD: Ik hou van dat lied. Ja, that Italian poet from the thirteenth century, die Italiaanse dichter uit de dertiende eeuw.
CM: Wie was dat?
BD: Plutarch. Heet die zo?

Plutarchus verblijft wel eens in Rome, wordt in latere jaren zelfs Romeins burger en is inderdaad bekend onder zijn Latijnse naam, maar is toch echt een Griek en leeft ongeveer in de eerste eeuw. Zelfs de beroepsaanduiding poet klopt niet; Plutarchus schrijft geen gedichten, maar biografieën en filosofische essays, overigens in het Grieks. Met die verhaspeling relativeert Dylan dan meteen ook het speurwerk van de duiders die in de werken van Dante en Petrarca (die feitelijk in de veertiende eeuw leeft) heen en weer bladeren om een lijntje naar "Tangled Up In Blue" te vinden. Passend bij de sfeer van het lied en bij de woorden And every one of them words rang true / And glowed like burnin’ coal is eigenlijk eerder Boccaccio, maar helaas: ook al de verkeerde eeuw (1313-1375).

Onzorgvuldigheden en dwaalsporen genoeg, al met al, om Dylans eigen verwijzing naar ‘de korte verhalen van Tsjechov’ niet al te letterlijk te nemen. Daarmee kan hij dus net zo goed ‘Russische literatuur uit vorige eeuwen’ of ‘Tolstoj’ hebben bedoeld, en kan de lectuur van Anna Karenina hebben geïnspireerd tot de albumtitel. Niet helemaal onpassend; Anna wordt tot haar sprong voor de trein gedreven door gefrustreerde liefde en jaloezie; twee motieven die ook op Blood On The Tracks tot de dragende thema’s behoren.

Een derde betekenis van tracks is koren op de molen voor de dichter die, aldus Joan Baez, zo goed is at keeping things vague: albumtracks, de afzonderlijke songs op een plaat dus. Met die semantische lading gebruikt Dylan het woord track net zo vaak als in de betekenis ‘spoor’; alleen al in Chronicles bedoelt hij acht keer ‘liedopname’ met track en ook in de gepubliceerde interviews kom je het tientallen keren tegen als synoniem voor ‘song’.
Blood On The Tracks wordt dan zoiets als ‘er zit bloed in deze liedjes, mijn ziel en zaligheid liggen in deze songs’, wat natuurlijk weer een welkome interpretatie is voor de autobiografische duiders.

Allerminst eenduidig, al met al, deze meerduidige albumtitel. De lange lijst van Dylans albumtitels overziend, is de poëtische vaagheid van een titel als Blood On The Tracks niet per se een handelsmerk van de bard, maar ook niet uitzonderlijk. We weten dat hij pas vanaf zijn vijfde album, Bringing It All Back Home (1965), de titels zelf verzint (tot die tijd ziet de marketingafdeling van CBS dat als haar taak) en dat Dylan waarde eraan hecht:

Ik wil de naam van het album eigenlijk altijd verbinden met een song. Of, als niet met een song, dan toch met het algehele gevoel. Ik vind dat Nashville Skyline goed past, omdat het niet in de weg staat, en omdat het minder specifiek is dan de andere songtitels op de plaat. Ik kon het album zeker niet "Lay Lady Lay" noemen. Zo zou ik het niet willen noemen, hoewel die naam wel werd voorgesteld. Het kreeg mijn stem niet, maar het werd voorgesteld.
(Rolling Stone-interview, november 1969)

Sinds 1965 heeft Dylan een dertigtal officiële, reguliere studioalbums opgenomen en van een naam voorzien. De helft daarvan is verbonden met een songtitel (Highway 61 Revisited, Slow Train Coming, Tempest), sommige namen verwoorden inderdaad een herleidbaar ‘algeheel gevoel’ (Self Portrait,  Bringing It All Back Home) en bij een stuk of tien titels is Dylan weliswaar ‘minder specifiek’, maar staat de titel wel ‘in the way’, vormt de gekozen titel een extra uitdaging om de plaat en de songs te duiden. Blonde On Blonde is het eerste voorbeeld daarvan en in de jaren 70 bezwijkt Dylan driemaal voor de verleiding om een bevreemdende, mistige kers op de taart te zetten: Desire, Street Legal en dit Blood On The Tracks dus.

Ondanks die mistigheid dringt de woordcombinatie zo langzamerhand wel door tot het collectieve geheugen. Een Britse verhalenbundel over criminele activiteiten op het spoor heet Blood On The Tracks (David Brandon en Alan Brooke, 2017), evenals de eerste aflevering van Unravel, een Australische podcast van onderzoeksjournalisten over onopgeloste misdaden (2018), de eerste thriller in de Sidney Rose Parnell-serie van schrijfster Barbara Nickless (2016), de vijftiende aflevering van de TV-serie Werewolf (1987), uiteenlopende kunstwerken van muzikanten, schilders en beeldhouwers, onderzoeksverslagen van moleculaire biologen en medische specialisten, een episode uit de gameversie van Guardians Of The Galaxy, en ga zo maar door. Brian S. Willson, de Vietnamveteraan en vredesactivist die in 1987 bij een manifestatie op de rails voor een munitietransport demonstratief blijft zitten, overreden wordt en beide benen verliest, getuigt van een macaber soort mentale hardheid door zijn memoires Blood On The Tracks te noemen (2011).

De titel begint zich, kortom, los te zingen van het meesterwerk van Bob Dylan. De fanatieke pubers die achter hun Xbox op de zilveren Blood On The Tracks Trophy in de Tell-Tale Series van de Guardians-game jagen, zullen in meerderheid weinig weet hebben van “Idiot Wind”, de ijverige celbiologiestudenten die de neurowetenschappelijke studie van hun professor Konstantinos Meletis doorploegen, kunnen vermoedelijk niet meezingen met “Buckets Of Rain”.
Maar dat het tijdloze meesterstuk van de Nobelprijswinnaar vroeg of laat op hun pad zal komen, is wel zeker. Daarvoor komt niet meer kijken dan een simple twist of fate.



recensie More Blood, More Tracks

uit: de Volkskrant, 5 november 2018
[met dank aan Peter en Herman]

Nog meer More Blood, More Tracks

Als over een paar maanden, misschien een jaar het opgewaaide stof is gaan liggen en de luxe editie van More Blood, More Tracks overal is uitverkocht, dan is More Blood, More Tracks niet uit de schappen van de winkels verdwenen. Dan is er de standaard-editie. Wat ik in mijn enthousiasme over de luxe editie van More Blood, More Tracks soms vergeet is dat dit een luxe editie, een tijdelijk verkrijgbare versie is. Dat de standaard de 1 cd / 2 elpee-versie is.
In mijn stuk over More Blood, More Tracks heb ik me uitsluitend gestort op de luxe editie. Het is de hoogste tijd om naar de 1 cd / vinyl-editie van More Blood, More Tracks te kijken.
Voor ik dat doe eerst een paar dingen n.a.v. het interview dat producer Steve Berkowitz heeft gegeven (zie "Dylan kort #1220").
1. In dit interview zegt Berkowitz dat voor de testpersing van Blood On The Tracks een couplet uit "Lily, Rosemary And The Jack Of Hearts" is geknipt en dat op More Blood, More Tracks de volledige versie staat. Dat klopt niet. Ik vermoed dat hij in de war is met "Meet Me In The Morning". In dit nummer is wel geknipt voor (de testpersing van) Blood On The Tracks. De volledige versie "Meet Me In The Morning" staat op More Blood, More Tracks.
2. Zoals ik in mijn stuk over More Blood, More Tracks meldde staat op deze boxset niet de versie van "Idiot Wind" die op de testpersing staat, maar een versie met dezelfde basistrack (Dylan en bassist Tony Brown), maar met een andere orgelpartij van Paul Griffin. Ik ben er van uit gegaan dat dit een vergissing is. Volgens Steve Berkovitz klopt mijn aanname niet, maar is het een bewuste keuze geweest om een andere "Idiot Wind" op de box te zetten.
Hiermee zegt Berkovitz dat er bewust voor gekozen is om niet alle beschikbare opnamen op More Blood, More Tracks te zetten.
Tot zover Berkovitz.

Goed, de standaard-editie van More Blood, More Tracks. Doet de eigenaar van de luxe editie er verstandig aan om ook de standaard-editie te kopen? Ik hoop aan het eind van dit stuk antwoord op die vraag te kunnen geven.
Eerst moet er een misverstand uit de weg geruimd worden. 23 oktober plaatste ik hier de tracklist van de luxe editie van More Blood, More Tracks. In die tracklist gaf ik met een * aan welke tracks op de standaard editie te vinden zijn.
In het geval van "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go" zette ik een sterretje bij Take 1, Remake van 17 september 1974 (disc 3, track 8). De tracklist in het boekje van de standaard-editie bevestigt dit. Daar staat: "(9/17/74, Take 1, Remake)"[1]. Bij beluistering van de standaard-editie blijkt dit echter niet te kloppen. Op de enkele cd en dubbel-elpee staat Take 1, Remake 2 van 17 september (disc 4, track 1). [Ik heb dit aangepast in het stuk van 23 oktober.]

Wie de luxe editie van More Blood, More Tracks pakt, daar de elf tracks die op de standaard-editie staan vanaf ript en op een cd'tje brandt, heeft niet een goedkope, zelfgemaakte versie van de standaard-editie van More Blood, More Tracks. Ik heb het geprobeerd. Het werkt niet. Die standaard-editie is veel meer dan alleen The Best of the Box, zoals producer Steve Berkovitz beweert. De standaard-editie van More Blood, More Tracks is een geslaagde poging om ons, Dylanliefhebbers, naast de testpersing en Blood On The Tracks een derde album met dezelfde composities te geven.
Goed, de luxe editie van More Blood, More Tracks geeft de luisteraar de mogelijkheid om bij de opnamesessies voor Blood On The Tracks aanwezig te zijn, de standaard-editie van More Blood, More Tracks is een album.
Er is meer voor nodig dan de beste tracks van sessies achter elkaar plakken om een album te krijgen. Allereerst moeten de geselecteerde takes onderling werken, daardoor is het goed mogelijk dat niet altijd de beste versies van de verschillende songs zijn gekozen voor een album. maar de versies die een geheel, een album kunnen vormen. Dat geldt zeker ook voor de More Blood, More Tracks. Van een aantal nummers is - naar mijn smaak - niet de beste versie gekozen, maar dat is oké aangezien het als een geheel, als een album wel werkt.
Dan is er de volgorde waarin de nummers op het album komen te staan. Ik had verwacht dat voor More Blood, More Tracks de song-volgorde van Blood On The Tracks aangehouden zou worden: beginnen met "Tangled Up In Blue", afsluiten met "Buckets Of Rain". Daar is niet voor gekozen. Een goede keuze, het dwingt de luisteraar om voorbij het verwachtingspatroon te luisteren. Het enige waar ik nog niet aan kan wennen is dat "Buckets Of Rain" ergens halverwege het album voorbij komt en niet aan het eind. Iedere keer als "Buckets Of Rain" voorbij is, wil ik opstaan omdat ik denk dat de plaat is afgelopen. Dat is 'ie niet en dat is wennen. Geef me tijd en ik kom er overheen.
Als de songs in de juiste volgorde staan, zal er voor gezorgd moeten worden dat alle tracks op hetzelfde volume afspelen. Wanneer je deze elf tracks van de luxe editie plukt en achter elkaar zet is dit niet het geval, maar op de standaard-editie is dit keurig gedaan.
Tot slot is er de lengte van de tracks. Op de luxe editie staat van iedere track zoveel mogelijk, maar bij een album werkt dit niet. Zo is aan het eind van "If You See Her, Say Hello" op de luxe box te horen hoe iemand na een korte stilte "It's really nice, Bob" zegt. Dit is voor de standaard-editie eraf geknipt. "If You See Her, Say Hello" is niet het enige nummer dat ingekort is voor de standaard-editie. "Meet Me In The Morning" is met zo'n 40 seconden ingekort en van "Idiot Wind" zijn ruim 20 seconden geknipt.

De enkele cd zit in een jewel case. De kartonnen hoes en het dikke boekwerk dat we kennen van alle afleveringen van The Bootleg Series vanaf deel 4 ontbreken helaas bij deze editie. Het bij de cd gevoegde boekje is 28 pagina's dik. Alle foto's in dit boekje zijn ook te vinden in de luxe editie van More Blood, More Tracks. De liner notes die Jeff Slate schreef voor de luxe editie zijn in een ingekorte versie ook in dit boekje te vinden. De beschrijvingen van de verschillende songs wijken hier en daar af van de beschrijvingen in de luxe editie van More Blood, More Tracks.
Bij het uit het doosje halen van de cd komt een afbeelding van een tape van de sessies te voorschijn. Deze afbeelding is niet te vinden in de luxe editie van More Blood, More Tracks.

De twee elpees van de vinyl-versie zitten niet in een stevige kartonnen doos of inschuifhoes zoals we van vorige edities van The Bootleg Series gewend zijn. De twee elpees zitten in een (iets bredere) standaardhoes.
De binnenhoezen bevatten vier grote foto's van Bob Dylan, waarvan er twee ook te vinden zijn in de 1 cd-versie, de andere twee foto's staan in het boek Stories in the Press bij de luxe editie.
Bij de elpee zit een groot dubbelgevouwen inlegvel met één foto en de liner notes die ook in het boekje bij de standaard-cd staan.
Tot slot bevat de elpee een download-code.

De grote vraag is of de eigenaar van de luxe editie van More Blood, More Tracks er verstandig aan doet om ook de standaard-editie aan te schaffen. Het antwoord is simpel: ja.
Met de standaard-editie van More Blood, More Tracks krijgt de Dylan-liefhebber er een album bij, een derde versie van Blood On The Track, naast de testpersing en de Minnesota-editie. Het is een album dat niet te vinden is op de luxe editie van More Blood, More Tracks.

[1] in de liner notes van de cd en de vinyl-versie staat het wel goed.

Dylan kort #1220 [More Blood, More Tracks]

More Blood, More Tracks, de download-editie is goedkoop via 7Digital: €32,99 of €47,99, afhankelijk van de hoeveelheid bits, zie hier. [met dank aan Evert]
Geen Stijl over More Blood, More Tracks, zie hier. [met dank aan Frans]
AnalogPlanet over More Blood, More Tracks, inclusief een interview met producer Steve Berkowitz, zie hier. [met dank aan Rob]
Humo over More Blood, More Tracks, zie hier.
Rolling Stone over More Blood, More Tracks, zie hier.
Easter egg: in het artwork van More Blood, More Tracks zit een grapje. In een van de afbeeldingen is met opzet iets gestopt dat niet klopt. Al gevonden?

Marc Didden over More Blood, More Tracks

More Blood, More Tracks - door Hans Altena

beste Tom, onderstaand vind je wat ik opschreef vanmorgen:

'Hij is nu helemaal gek geworden...' zei ze zacht over de telefoon, en raar genoeg hoorde ik daarin dat ze tegelijk sterk onder de indruk was van Dylans nieuwste plaat. Het was mid winter, begin '75, ik had haar leren kennen doordat ze me op school zag lopen met Bringing it all Back Home onder mijn arm, een album waar ik me letterlijk aan vasthield met mijn broeierige puberbrein, en we werden verliefd onder de tonen van Planet Waves dat net uitkwam in die tijd: hij was terug! en wij hadden de toekomst voor ons. Maar mijn ouders verhuisden en we zagen elkaar slechts met tussenpozen toen Blood on the Tracks bewees dat hij niet alleen terug was, maar ook nog eens zichzelf overtrof, weer een nieuwe versie van zichzelf had uitgevonden, met een geluid dat nog niet eerder was gehoord, teksten die nergens eerder zo waren geschreven, een veelkantige abstractie ten toon spreidend en tegelijk direct vanuit het hart gezongen, zonder de surrealistische beeldtaal van zijn elektrische periode, maar minstens zo vreemd en toch helder, de tijd opgeheven, een werkelijkheid als gezien binnenin een grote geslepen diamant met ontelbare facetten. En weer beschreef Dylan ons leven, profeteerde wat ons wachtte, het joeg ons angst aan dit keer. Al voor we uit elkaar dreven, met nog een hartstochtelijke zomer voor ons waarin ik voor een tweede keer samen met haar wegliep van huis en we dit keer naar Deventer trokken via een krankzinnige tussenstop in Spanje die onze zwerflust prikkelde, schilderde hij onze onvermijdelijke breuk, van "Tangled up in Blue" tot "Buckets of Rain", toen we achttien werden.
Later zou ik de bootleg Blood on the Tapes beluisteren, waar alles soberder, kwetsbaarder klonk, het ontroerde me, maar miste de furie die me vertrouwd was en die zo vol was van dat nieuwe, hier klonk hij meer als op The Times of John Wesley Harding, leek hij voor het eerst terug te kijken, en geloofden we niet: Don't look Back? Ondertussen vervulde het me van heimwee, alles leek voor mij verloren in een wild verleden sowieso. Tot ik een vrouw vond die me meenam naar Griekenland. Tot zij stierf en ik twee jaar later tot mijn verrassing trouwde met haar hartsvriendin: still on the road, heading for another joint. En dan leg ik vandaag de elpee More Blood, More Tracks op de draaitafel. Op het label staat Testpressing, maar het heeft met die illegale uitgave slechts zijdelings iets te maken, deze editie is nog kaler, alsof ervoor is gekozen het oorspronkelijke streven van Dylan destijds om een akoestische plaat op te nemen, nu tot zijn radicale uiterste te drijven. En daarmee klinkt dit album toch als nog weer een nieuw gezicht van Dylan, dit is niet alleen maar hem met een gitaar als vroeger, nee, al is het niet geheel autobiografisch wat hij hier zingt, brengt hij de liederen als een romanschrijver, zijn vele verhalen gebundeld tot een verblindende straal, een verrijkende visie op de realiteit die wij allemaal kennen, iets universeels, hij staat naakt voor ons, opent zijn hart, zonder zich aan ons over te leveren, hij houdt ons een spiegel voor die gebroken is. En ik breek terwijl ik hem hoor, zoals nooit tevoren, terwijl hij me dacht ik toch al alle hoeken had laten zien. Her en der zijn herkenningspunten met zowel de Testpressing als Blood on the Tracks, zoals in "Shelter from the Storm" en "Lilly, Rosemary and the Jack of Hearts", maar elders komt zijn stem als uit een woestijn waarin de kluizenaar veertig dagen is verdwenen geweest, een Dylan zoals we hem nooit hoorden en ook niet meer zullen horen.
Tezamen met haar tweelingbroer Blood on the Tracks vormt deze dubbelelpee het abstracte kunstwerk waarin Dylan de wegen van ons hart definitief heeft beschreven lijkt het wel, de emotie die dit oproept, mijn keel zit dicht, ik kan het niet omschrijven...

Jij Tom hebt de afzonderlijke nummers al afdoende beschreven, het zijn bijzondere tijden inderdaad...

gegroet
hans altena

ps En net als Blood on the Tracks werkt de dubbelelpee als een roman maar nu eindigend met "Up to Me", de eerste twee kanten tonen een intens emotionele zijde, dan volgt het western verhaal, de abstracte blues, de "Idiot Wind" waarin woede en verdriet met elkaar strijden, een romantisch lied en tot slot dus de beginselverklaring van de kunstenaar, die eerst weggelaten was, briljant!