Dylan kort #1045


Het is vandaag precies 44 jaar geleden dat Bob Dylan en The Band optraden op het Isle of Wight. Brian Hinton in het boek Message of love; the Isle of Wight festival 1968 - 1969 - 1970: 'At 11:08 pm, Bob Dylan strolled on stage to the largest live audience even he had faced in his life. "You sure look big out there," he said. Under the spotlight, Dylan wore a loose fitting all-white suit, with short hair and a scrubby beard: the crowd greeted him with an ecstatic roar.'
Vanavond, om acht minuten over elf, schuif ik de derde cd van de luxe-editie van Another Self Portrait in de speler. (En nou maar hopen dat de buren niet thuis zijn zodat het volume flink opengedraaid kan worden...)

Kranten: [aanvulling op 'Dylan kort #1044] In de volgende kranten zijn recensies van Another Self Portrait verschenen:
Parool 29 augustus (Peter van Brummelen - 'Een beter zelfportret') [met dank aan Hilda voor de tip].
De Morgen 31 augustus (geschreven door Marc Didden) [met dank aan Michel voor de tip].
Time nieuwste editie, zeer kort stuk. Enkele regels +een foto van een jonge Bob Dylan.
Telegraaf: Geen recensie, wel het vermelden waard: Another Self Portrait staat op 1 in de cd top 5 [met dank aan Arie voor de tip].
Wie kan mij een scans van deze recensies / artikelen sturen?

Cobra: Recensie van Another Self Portrait, zie hier. [met dank aan Bart voor de tip]
Album top 10: Another Self Portrait komt op 2 binnen in de album top 10 [een andere lijst dan de lijst van de Telegraaf]. Een van de vele artikelen hierover staat hier. Album top 100 staat hier. Als het om hitlijsten gaat, moet je bij Megaman zijn, zie hier.
Blues magazine: Recensie Another Self Portrait, zie hier.
Vief: Recensie Another Self Portrait, zie hier.
ClassicRockMag: Ik lees hier: 'Zo zong hij [Roger McGuinn] de beste versie van de Bob Dylan-compositie "You Ain’t Going Nowhere" ooit opgenomen.' Blijkbaar heeft de schrijver van het stuk of Dylans versie nog nooit gehoord, of problemen met zijn oren.
Freek de Jonge is 69 geworden en nam daarom een Nederlandstalige versie van Dylans 'Forever young' op, zie hier. Hartstikke mooi voor De Jonge dat hij 69 is geworden, maar die cover had voor mij niet gehoeven...
De Volkskrant: Luie luisteraar onder andere over Another Self Portrait, zie hier.
Muziek is: 'Boots of Spanish leather', zie hier.

Dylan kort #1044 [de kranten]

Gisteren stroomden de e-mails binnen vol tips over en scans van berichten in verschillende kranten. Maar voor ik in de kranten duik, eerst een correctie.
Rolling Stone: De in 'Dylan kort #1043' afgebeelde Rolling Stone (issue 1191) ligt niet over twee weken, maar waarschijnlijk pas over een week of vier in de Nederlandse winkels. Op dit moment ligt issue 1189 in Nederland in de winkels. In deze aflevering een paar regels over en een klein fotootje van Bob Dylan. Over ongeveer twee weken ligt dan 1190 in Nederland in de winkels. In deze aflevering zal - aldus de cover - ook het een en ander over Bob Dylan staan. Over ongeveer vier weken volgt issue 1191. [met dank aan Arie voor het scheppen van helderheid]
NRC Handelsblad van woensdag 28 en donderdag 29 augustus bevat een door Jan Vollaard geschreven recensie van Another Self Portrait onder de titel 'Opgefriste songs van Bob Dylan uit 1970'. Vollaard is gematigd positief over Another Self Portrait in zijn recensie. Natuurlijk heb ik ook wat te zeiken. Zo schrijft Vollaard 'De cd-box Another Self Portrait documenteert de sessies die Dylan in die jaren in New York en Nashville deed voor de albums Self Portrait en New Morning.' Die zin klopt natuurlijk niet. Daar moet of 'Nashville' uit geschrapt worden, of het album Nashville Skyline ingevoegd worden om 'm kloppend te maken. Verder beweert Vollaard twee maal dat Another Self Portrait ook als een box met 5 elpees is uitgebracht. Dat moet zijn: drie elpees + 2 cd's. Vollaard plaatst de opnamen op Another Self Portrait mooi in een historisch perspectief (denk aan de ontvangst van Self Portrait en wat Bob Dylan daarover geschreven heeft in Chronicles) om vervolgens in een paar zinnen een aantal nummers van Another Self Portrait te beoordelen.
Ik heb de indruk dat deze recensie geschreven was voor NRC Handelsblad van afgelopen vrijdag. In zijn recensie schrijft Vollaard: 'Deze kale opnamen maken een groot deel uit van het vandaag verschenen Another Self Portrait.' Bovenaan de recensie staat het wel goed: 'Another Self Portrait. Verschenen vrijdag ....'
Bij de recensie staat een schitterende foto van Bob Dylan gemaakt tijdens zijn optreden op het Isle Of Wight. [met dank aan Johan voor de tip]
Trouw van donderdag 29 augustus bevat geen recensie van Another Self Portrait, maar wel het door Seije Slager geschreven stuk 'Leuk: zangeresje, sampletje; maar wat nu?' Slager begint zijn stuk met: 'Popartiesten hebben vaak geen zin om avond aan avond dezelfde nummers te spelen. Trouw bespreekt een paar strategieën om je publiek te verrassen zonder het van je te vervreemden.' Na een korte inleiding beschrijft Slager zes strategieën. Strategie 5: 'Heb maling aan iedereen (Bob Dylan)'. Daaronder vijf (lange) zinnen. Zin 1: de elektrische gitaar op Newport '65, zin 2: Christendom, zin 4: de stem, zin 5: optredens in Amsterdam, aanstaande oktober. Dan blijft zin 3 over: 'Maar als je lang genoeg doorgaat met zulke onverwachte bokkesprongen, word je vanzelf een cultureel icoon waar iedereen alleen nog maar respect voor heeft.' Dit stuk kan opgeborgen worden in het mapje 'geneuzel', ondanks de recente foto van Bob Dylan die bij het stuk is afgedrukt. [met dank aan Frans voor de tip]
De Volkskrant van donderdag 29 augustus bevat op de pagina 'Dag in dag uit' het door Johnny Ceres Jr geschreven gedicht 'John Kerry'. Dit gedicht bevat onder andere de regels 'Luisterde vol overgave naar / Bobby's nieuwe bootleg' en in de laatste regel een verwijzing naar Dylans 'When I paint my masterpiece'. [met dank aan Simon voor scan]
BN de Stem van donderdag 29 augustus bevat een door Leo Nierse geschreven recensie van Another Self Portrait. De titel: 'De revanche van Bob Dylan'. Nierse noemt Another Self Portrait 'een complete rehabilitatie'. En iets verderop: 'Met slechts enkele begeleiders, vaak beperkt tot gitarist David Bromberg en zijn ouwe maat Al Kooper op piano, zingt Dylan puur, enthousiast en ongepolijst oude en nieuwere folksongs, menigmaal zelfs zonder slagwerk. De kracht en oprechtheid van zijn volstrekt eigen voordracht kunnen zich meten met die van zijn beste werk.' Een sterk artikel. [met dank aan Sjon]
Nederlands Dagblad van vrijdag 30 augustus bevat een door HV geschreven recensie van Another Self Portrait. HV: '[...] de recente "vondst" van tapes uit maart dat jaar [= 1970] laat hem deels dezelfde liedjes [als op Self Portrait] vurig geïnspireerd zingen, vaak met alleen meester-gitarist David Bromberg. Ook de alternatieve takes van van songs op de platen Nashville Skyline (1969) en New Morning (1971) [sic!] zijn stukken frisser en meer doorleefd dan hun officiële versies.'
De recensie in Nederlands Dagblad mag dan kort zijn, maar recensent HV is wel de eerste Nederlandse journalist (voor zover ik heb kunnen nagaan) die schrijft over de enorme verschillen in de vraagprijs tussen de verschillende aanbieders van de luxe-editie van Another Self Portrait. [met dank aan Frits voor de foto]
Times van zaterdag 24 augustus: zie afbeelding. (Deze Times bevat ook een advertentie voor Another Self Portrait)


The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971)



Dylan kort #1043

BN de Stem van vandaag bevat een recensie van Another Self Portrait. Ik heb deze recensie (nog) niet gezien, alleen de aankondiging daarvan op het internet.
Ochtend humeur en brede opklaringen legt Another Self Portrait op de draaitafel.
Spijkers op laag water hoort de 'oerknal' aan het begin van 'Like a rolling stone'.
De geschiedenis van 'Pretty Saro' (in het Engels) op Contemplator [met dank aan Bart voor de tip].
Eén regel uit The Guardian over  Another Self Portrait (met dank aan Loek voor het opsturen): 'Hearing these stripped-down takes is like find:ing a Rembrandt under a layer of crap.'
De afgebeelde Rolling Stone is issue 1191 van 12 september. Deze aflevering ligt vanaf vrijdag in Amerika in de winkels. De verwachting is dat deze aflevering over twee weken in Nederland in de schappen zal liggen.

Uit onverwachte hoek - door Hans

Op een zomerse dag een klap tegen je achterhoofd krijgen terwijl je net denkt je eerste slok te nemen van een ijskoud bier waar je al die tijd al naar uitkeek, en dan draai je je om en zie je je broer en hij kijkt je aan met een schuinse blik, zijn hoofd wat voorover, een vreemde twinkeling in zijn donkere ogen die kan wijzen op een inwendig plezier of een wreed onderdrukt verdriet Ik weet nu, het laatste. En ik moest daaraan denken, onverwacht, toen eindelijk ik Another Self Portrait in mijn handen hield vanmiddag, de foto’s bekeek, genoot van wat ik hoorde bij het vallen van de naald in de groeven. En in plaats van ongebreidelde vreugde te voelen, hoe blij ik ook was, werd ik overvallen door een mateloze melancholie. Hoe had ik het kunnen vergeten. Deze klanken, de portretten van Dylan gedurende wat men mismoedig zijn kluizenaarsjaren noemde, maar in feite zijn gelukkige, hoewel blijkbaar broze huwelijkstijd was met Sara, ze waren onverbrekelijk verbonden met hoe mijn broer er uit zag. Het pastorale waar hij in weg school. Tot hij aan een maagbloeding overleed na zijn langdurige pogingen met drank de herinneringen weg te wissen aan de impact van ons andere, zo onschuldig ogende broertje. Dat op zijn dertiende overleed, net na mijn geboorte. Wat het begin markeerde van een helse familiegeschiedenis, die zijn schaduw ook wierp over die zonovergoten middag dat mijn broer aan kwam zetten met Self Portrait, en wij hem bespotten. Wat moest hij met dat gemankeerde ding dat besmeurde alles wat we in de maestro bewonderden. Maar hij, anders zo zwijgzaam en snel in zijn schulp kruipend, snoerde ons de mond. Luister zei hij. En door alle zo verfoeide opsmuk heen en ondanks de her en der duidelijk bewust in ons gezicht gesmeten mislukkingen traceerden we een schoonheid en puurheid die ons diep raakte. Er ging een liefde vanuit die wijzelf zo misten, en nu, ontdaan van alle smet, luister ik naar opnamen van dat album en word ik overladen met nog meer ontroerends dat Dylan in die periode opnam en kan ik alleen maar huilen. En gek, het voelt goed, maar dit had ik me nooit kunnen bedenken, en zo verrassend is Another Self Portrait, en zo godsgruwelijk mooi en… nee, laat ik stil zijn. Luister, dat is wat mijn broer zei ja, luister, had hij dit maar kunnen horen…

Hans Altena

Dylan kort #1042 [inhaalslag]

28 augustus 1963 is de dag van de March on Washington. Deze mars staat vooral bekend als de dag waarop Martin Luther King jr. zijn 'I have a dream'-speech hield. Bob Dylan speelde, deels samen met onder andere Joan Baez en Len Chandler, enkele nummers tijdens deze mars. Het is vandaag precies vijftig jaar geleden dat de March on Washington plaats vond.
Rolling Stone: Issue 1190 (29 augustus) van Rolling Stone bevat 'iets' over Bob Dylan. Issue 1191 (12 september) heeft een foto van Dylan op de cover. Ik heb beide edities van Rolling Stone (nog) niet gezien en kan er dus verder weinig over zeggen.
De Duitse Rolling Stone (Ausgabe 227, september) bevat een recensie van Another Self Portrait (driekwart bladzijde) geschreven door Maik Brüggemeyer. Brüggemeyer is zeer positief over Another Self Portrait en geeft het album vijf sterren. Ter vergelijking: van de tientallen albums die in deze Rolling Stone gerecenseerd worden, is Another Self Portrait het enige album dat het maximale aantal van vijf sterren krijgt. Eén zin uit de recensie: 'Keines der zwischen 1969 und 1971 veröffentlichen Alben ist so inspiriert und ingenliös, so bezirzend und beglückend wie Another Self Portrait.'
Naast deze recensie bevat deze Rolling Stone een advertentie voor Another Self Portrait van een halve pagina groot. [met dank aan Arie!]
Twee recensies van Another Self Portrait online: De eerste is geschreven door Erwin Zijleman en staat op De krenten uit de pop. De tweede is geschreven door Joris Vanden Broeck en staat op Enola.
Inside Llewyn Davis OST: In november verschijnt de soundtrack van de nieuwe film van de gebroeders Coen. Op deze soundtrack staat een niet eerder officieel uitgebrachte versie van 'Farewell' door Bob Dylan.
The Band: Op 27 september verschijnt Live at the academy of music van The Band. Dit is een box met 4 cd's en een dvd. Op deze box staan onder andere de vier nummers die Bob Dylan speelde met The Band tijdens het concert van The Band in de nacht van 31 december 1971 op 1 januari 1972. Deze vier nummers werden eerder uitgebracht op de geremasterde cd-versie van Rock of ages. Op Live at the academy of music zullen deze vier nummers in twee verschillende mixen staan. Naast de luxe-box zal er ook een dubbel-cd van Live at the academy of music uitkomen. Of op deze dubbel-cd ook de vier nummers met Bob Dylan terecht zullen komen, weet ik niet.
Dylan op 78 toeren: In oktober verschijnt de 7 cd's tellende release American radical patriot van Woody Guthrie. Bij deze release zit, als bonus, een 78 toeren plaat met op één kant Bob Dylans versie van het door Guthrie geschreven nummer 'VD city'. Dit is in mijn ogen een absurde release. Wie kan er nog platen op 78 toeren draaien?
Face value: Op dit moment worden in de National Portrait Gallery in Londen 12 door Bob Dylan gemaakte portretten tentoon gesteld onder de titel Face Value. De tentoonstelling loopt tot 5 januari. Van deze tentoonstelling is ook een catalogus gemaakt. De catalogus is vanaf 2 september verkrijgbaar.

Video: Columbia Records heeft een nieuwe video voor 'Time passes slowly #1' van Another Self Portrait online gezet (met dank aan Bert voor de tip!)
Bob Dylan - Time Passes Slowly #1 from Columbia Records on Vimeo.

De mythe doorgeprikt

Is er een connectie tussen The Warehouse Tapes en Another Self Portrait?

15 Juli 2013
‘In 2012 a tape was found…’ Met deze woorden begint het filmpje ter aankondiging van de release van Another Self Portrait. Het zijn woorden die iedere Dylan-liefhebber zo langzamerhand kan dromen. Nog voor we Bob Dylan horen zingen in bewust filmpje, zegt dezelfde stem op samenzweerderige toon: ‘These recordings became the inspiration for The Bootleg Series volume 10Another Self Portrait’.

25 augustus 2013
Another Self Portrait ligt sinds twee dagen in Europa in de winkel. De Amerikaanse Dylan-liefhebber moet nog twee dagen wachten voor hij Another Self Portrait tot zich kan nemen.
De website Expecting Rain is al dagen gevuld met vele links naar berichten over Another Self Portrait. De eerste link van vandaag heeft de titel ‘The Warehouse tapes: Is this were Columbia “discovered” the material for Another Self Portrait?’. Wie op de link klikt, hoort een kort audiofragment van CNN over de zogenaamde Warehouse tapes.
Wacht even, heeft iemand hier de bron voor Another Self Portrait bloot gelegd en daarmee een belangrijke historische ontdekking gedaan, of slaat iemand hier de plank finaal mis door twee zaken – The Warehouse Tapes en Another Self Portrait – met elkaar te verbinden die dan misschien ogenschijnlijk wel iets met elkaar te maken lijken te hebben, maar bij nader onderzoek los van elkaar blijken te staan?
Dit vraagt om verder kijken dan de oppervlakte. Zijn The Warehouse Tapes nou wel of niet de bron voor Another Self Portrait geweest?

The Warehouse Tapes
Wat zijn dat, The Warehouse Tapes? In de zomer van 1993 werd er in de allereerste aflevering van fanzine On The Tracks een door Christopher Hann geschreven artikel over The Warehouse Tapes gepubliceerd. Uit dat artikel haal ik de volgende informatie: De voormalige Columbia-medewerker Michael Figlio sloeg vanaf 1979 duizenden studiotapes op in een opslag. Die tapes bevatten opnamen van veel artiesten uit de Columbia-stal. De tapes zijn afkomstig uit de Columbia Recording Studios in Nashville.
Nadat in 1990 Figlio een aantal malen niet op tijd de huur voor de opslagruimte had betaald, werden de tapes tijdens een veiling verkocht. Doug en Brenda Cole kochten de tapes voor 50 dollar.
In juni 1993 werden de tapes voor 5 à 6000 dollar verkocht aan Clark Enslin. Enslin vatte het plan op om de opnamen op de tapes uit te brengen waarna een serie rechtszaken volgde.
Tot zover de relevante informatie uit het artikel uit de eerste aflevering van On The Tracks.
Eind 1995 verscheen er wederom een artikel over The Warehouse Tapes in On The Tracks, dit keer geschreven door Tony Norman. In dit artikel staat nog één voor dit stuk relevante zin: ‘While the inventory of the [Warehouse] tapes hasn’t been completed, the Dylan material already uncovered includes crystal clear unreleased renditions of “Wild thing”, “Blue moon”, “Take a message to Mary”, “Ring of fire” and “Lay, lady, lay”.’
Eind 2008 werd een van de Warehouse tapes op ebay te koop aangeboden. Bij de advertentie plaatste de verkoper een stukje audio waarin wat fragmenten van de aangeboden Warehouse Tape te horen zijn. Op die aangeboden tape staan vijf versies van ‘Lay, lady, lay’ (waarvan drie compleet) en ‘Going to Chicago’.
Wanneer ik al deze songtitels op een rijtje zet, kom ik tot de conclusie dat de genoemde nummers op de Warehouse Tapes met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid tijdens twee sessies zijn opgenomen. De vijf takes van ‘Lay, lady, lay’ zijn waarschijnlijk op 14 februari 1969 opgenomen, ‘Take a message to mary’, ‘Blue moon’ en ‘Ring of fire’ komen waarschijnlijk van de sessie op 3 mei 1969. Deze beide sessies vonden plaats in de Columbia Recording Studios in Nasville. ‘Wild thing’ en ‘Going to Chicago’ heb ik in het sessie-overzicht van Michael Krogsgaard niet gevonden. Echter, uit het artikel in On the tracks uit 1993 blijkt dat alle zogenaamde Warehouse Tapes afkomstig zijn van de Columbia Recording Studio in Nashville.
De sessies voor Nashville Skyline en de sessies in 1969 voor Self Portrait vonden plaats in die studio in Nashville. De opnamesessies voor Self Portrait in maart 1970 vonden plaats in de Columbia Recording Studios in New York, niet in Nashville. De onder supervisie van Bob Johnston staande overdubsessies voor Self Portrait vonden wel plaats in de studio in Nashville.

Another Self Portrait
Wie de informatie zoals die gegeven wordt in het boekwerk bij Another Self Portrait bekijkt, ziet dat het overgrote deel van de 35 nummers op dit album afkomstig is van sessies in maart en juni 1970. Deze opnamen werden gemaakt in de Columbia Recording Studios in New York, niet in Nashville.
Daaruit valt al de conclusie te trekken dat de aanname dat The Warehouse Tapes de (inspiratie-) bron vormden voor de tracklist van Another Self Portrait klinkklare onzin is.
Van de 35 nummers op Another Self Portrait zijn er twee die mogelijk afkomstig zijn van een van de Warehouse Tapes, namelijk ‘I threw it all away’ en ‘Country Pie’.
Twee nummers, meer niet.
‘In 2012 a tape was found…’, zo begint het filmpje ter promotie van Another Self Portrait. ‘These recordings became the inspiration for The Bootleg Series volume 10Another Self Portrait’. Waar die gevonden tape vandaan is gekomen weet ik niet, maar in ieder geval niet uit de opslagplaats waar Michael Figlio vanaf 1979 studiotapes uit de Columbia Recording Studios in Nashville bewaarde.
Het is tijd om de mythe de wereld uit te helpen voor het eigen leven gaat leiden: The Warehouse Tapes hebben weinig tot niks te maken met Another Self Portrait.


Omdat ik maar geen genoeg kan krijgen van Wight


New Musical Express 30 augustus 1969 (klik op de afbeelding om te vergroten)

Wight Tom, Wight. Potdomme.

Onderstaande e-mail ontving ik vanochtend van Ton. Met de toestemming van Ton [waarvoor dank] laat ik je meelezen.
Onder de e-mail van Ton, om de conversatie compleet te maken, staat mijn antwoord.

Nu ben ik niet zo van het roepen van 'dit is het!' En mijn favoriete Dylan is nog steeds de Dylan die nu zingt maar toch Tom, maar toch. Wight! Aan de rest van ASP ben ik nog niet toegekomen, want Wight staat op de auto repeat. Wight Tom, Wight. Dat is zingen, dat is muziek maken. Die stem, die trommels, die gitaar in Quinn.
Het schuift, het rammelt en die stem die alle kanten op zingt. Potdomme Tom, potdomme.

groeten

Ton

~~~~~~

Zo is het Ton, zo is het. Het is dè openbaring van BS 10. Het idiote is dat we al delen van Wight hadden, via Self Portrait, bootlegs etc. Maar wanneer we luisterden naar die oude opnamen, konden we toch nooit vermoeden dat deze schoonheid er achter schuil ging?
Nadat ik Wight de eerste keer hoorde (en dan bedoel ik echt hoorde), moest ik daarna even pauze nemen. Even geen muziek. Eerst laten bezinken.

groet,

Tom

Het einde van het ASP-weekend (bijna dan)

Het is zondagavond, het Another Self Portrait-weekend kruipt langzaam naar het einde. Na een serie stukken over Another Self Portrait dit weekend op de blog te hebben gezet, zijn er nog wat losse eindjes waar ik, vind ik, nog even aandacht aan moet besteden voor het weekend weer voorbij is.
Allereerst heb ik van opmerkelijk veel mensen gehoord dat ze de luxe-editie of de vinyl-editie van Another Self Portrait besteld hebben, maar nog steeds niet ontvangen. Dat is natuurlijk balen, zeker wanneer je van te voren gedacht had vrijdag al Another Self Portrait te kunnen draaien.
Uit een bericht in de meest recente aflevering van fanzine Isis begrijp ik dat de vraag naar de luxe- en vinyl-editie van Another Self Portrait veel groter is dan het aanbod. Volgens ditzelfde bericht waren er voor het gehele Verenigd Koninkrijk slechts 2.500 exemplaren van de luxe-editie en 400 (!) van de vinyl-editie van Another Self Portrait beschikbaar.
Hoeveel exemplaren er van deze twee edities beschikbaar waren voor de Nederlandse markt, weet ik niet. Logischerwijze mag je verwachten dat er voor de Nederlandse markt minder exemplaren beschikbaar waren dan voor het Verenigd Koninkrijk. Het lijkt me dan ook zeer logisch wanneer Sony extra exemplaren van deze edities zal persen.
Er valt nog veel meer over Another Self Portrait te schrijven. Ik denk hierbij aan de boekwerken, de foto's en natuurlijk de muziek (voorlopig ben ik daar nog niet over uitgeschreven). Maar ook: de recensies, de advertenties, de reacties van luisteraars, enzovoort.
Verder wil ik er hier nog even op wijzen dat er in de afgelopen dagen nogal wat reacties zijn achtergelaten bij verschillende berichten op de blog. Veel van deze reacties zijn de moeite van het lezen meer dan waard. Via deze weg wil ik niet alleen al diegene die een reactie hebben achtergelaten danken, maar ook lezers er op wijzen dat ze er verstandig aan doen regelmatig de reacties te lezen.
Verder wil ik Peter M. in het bijzonder danken voor zijn uitvoerige recensie van Another Self Portrait (zie hieronder).
De afbeelding bij dit bericht komt uit het AD van afgelopen zaterdag [met dank aan Henk!]. Tips over of scans van artikelen over Bob Dylan uit kranten en tijdschriften zijn en blijven altijd welkom! (Denk niet 'hij zal 't al wel hebben' want als iedereen dat denkt, komt er niks. En dan: liever twee keer dan helemaal niet)

Het Another Self Portrait-weekend is bijna voorbij. Ik ben nog lang niet uitgepraat of uitgeschreven over deze opmerkelijke uitgave. Maar de dagelijkse gang wacht niet tot het moment waarop alles is gezegd en geschreven. Dat geldt ook voor de dagelijkse gang in Dylan-land. Zo dienen zich de eerst volgende opmerkelijke releases al weer aan. Natuurlijk de inmiddels aangekondigde box met al Dylans albums, maar ook de soundtrack van Inside Llewyn Davis, die box van The Band met vier nummers waarop Dylan meespeelt en de - jawel - 78 toeren plaat met één nummer van een jonge Bob Dylan.
En dan heb ik het nog niet over de boeken of de tentoonstelling Face value. Of wat te denken van de aanstaande Europese tournee...
De komende maanden ben ik onder de pannen.

Tring (Heb je 'm al?)

'Met mij. Heb je 'm al?'
'Nee. Ik word helemaal gek van het wachten. Ik loop mijn nagelriemen op te vreten en heb al twintig keer de voordeur opengetrokken om te kijken of de postbode al in aantocht is. Ik word gek van 't wachten.'
'Ik heb 'm. Kwartiertje geleden. Het is werkelijk schitterend. Wacht, ik zal je even wat laten horen.'
[telefoon wordt voor de luidsprekers van de stereo-installatie gehouden]
'Dat is... wacht even... uhm... Ik moest 't even nakijken. Dat was "Annie's going to sing her song". Mooi hè?'
'Ja... Wat ik er van hoorde... Ja.'
'O man, je weet niet wat je hoort! Ik luister nu, nou wat is het, een kwartiertje en ik ben helemaal om. Het is echt niet te geloven, zo mooi.'
'En het boekwerk?'
'Ja, schitterend natuurlijk. Mooie foto's man. De liner-notes heb ik nog niet gelezen, ik heb 'm dan ook nog maar een kwartiertje, weet je. Maar werkelijk schitterend. Wacht even, ik laat je 't volgende nummer ook even horen. Ik houd de telefoon weer even bij de luidsprekers, oké?'
'Ja, is goed. Doe maar.'
'Oké, komt 'ie.'
(...)
'En dit was?'
'"Time passes slowly", dat hoor je toch wel!'
'Ja... Sorry. Door de telefoon hoor je het niet zo DE BEL!'
'Hallo? ... ben je er nog?'
(...)
'Ben ik weer.'
'Waar was je nou?'
'De bel ging.'
'En? Heb je 'm?'
'Nee. Collecte.'
'Kom anders hier. Dan kun je luisteren.'
'Nee. Ik moet wachten op de postbode.'
'Is Ans er niet om 't aan te pakken?'
'Nee. Die is weg.'
'Weg?'
'Gevlucht. Ze kon er niet meer tegen.'
'Waar tegen?'
'Tegen mijn geijsbeer.'
'Ze komt toch wel terug hè?'
'Ja natuurlijk, wat denk jij dan. Ik zou haar bellen als 't er is. Dan komt ze weer thuis.'
'Het is misschien niet aardig, maar mag ik je een tip geven?'
'Nou?'
'Bel niet gelijk als 't er is. Ga eerst even luisteren.'
'(...)'
'Komt ze toch nooit achter. Heb jij al even rustig...'
'Wacht! Ik zie door het raam iemand in een oranje jas... Ik denk... Jaha! Hij komt deze kant op. Ik moet open doen, ik moet gaan. Spreek je.'
'Ja, en geni...'
tuut tuut tuut

Oh no, not another Self Portrait? Hell, yeah! - door Peter M.

Another Self Portrait? You must be joking!”, zo klonk ik redelijk cynisch tegenover mijn Britse Sony Music source enkele maanden terug.
Niet dat ik daar meteen een bocht van 180 graden ging voor maken, maar demo’s en outtakes van net dàt Dylan-album wat zelden of nooit ten huize M gedraaid worden, mmm…
En toch, toen deze week een promo copy over de deurmat rolde moest ik na meteen na de eerste beluistering lang in de wangen knijpen.
Kan dit, is dit, zou het?

Laat me even nader verklaren. Ik ben geboren in het jaar dat Dylan zijn titelloze debuut uitbracht. Niet dat ik me daar iets van herinner, want thuis was er geen plaats voor Dylan. Dat zou veranderen. In de zomer van 1976 hoorde ik op de radio ‘One More Cup Of Coffee’. En dan nog maar een deel van dat nummer. Maar het was genoeg om daags nadien naar de platenwinkel te fietsen en Desire de slaapkamer binnen te smokkelen.
Uren naar die hoes gekeken: die kop, die hoed, maar vooral die blik. Pas later drongen alle songs van Desire tot me door en volgde de ene na de andere nieuwe Dylan plaat in de kleine boekenkast. Eerlijk dien ik te bekennen dat Self Portrait pas jaren later volgde. Ik had het album al dikwijls in mijn handen genomen, maar laten we zeggen dat de hoes me niet beviel. Maar toch, ergens na mijn eerste Dylan concert (De Kuip, die avond in mijn verbeelding omgetoverd tot de hemel, een prestatie voor een ongelovige ziel), besloot ik een goedkope Portugese persing van het dubbelalbum in huis te halen.
En dat enkel omdat ik ergens gelezen had dat er enkele live tracks van ‘een’ concert uit 1969 op stonden. Die vier concertnummers heb ik toen grijs gedraaid. De rest van Self Portrait had tijd nodig, veel tijd.

Tegen de tijd dat ik al die nummers had doorgenomen verdwenen ze weer, één voor één, omdat straffer spul van de man mijn stilaan volgestouwde kast innam. Maar toch, eenmaal per jaar nam ik me voor om Self Portrait van begin tot eind te draaien. Ik kreeg er maar geen vat op. Was dit de man die de sixties een rebelse stem gaf, die de seventies zo gevat inkleurde? En was dit de man wiens religieuze drieluik me zelfs meer dan raakte. Self Portrait maakte me koud, noch warm.
Decennia passeerden en Self Portrait bleef jaarlijks eenmaal op het menu staan, met Dylan uit 1973 als dessert.  Het was telkens geen grootse fijnproeverij, maar de vragen naar het hoe en waarom van dit album namen toe.

Dat alles, beste vrienden, om te schetsen wat dat ene telefoontje uit Londen eigenlijk vooral niet teweegbracht. Een schaterende ‘Yiehà’-kreet bijvoorbeeld, of een aftellen naar de release date, iets wat elke rechtschapen Dylan-fan per definitie toch altijd hoort te doen.
Wat betekent dat? Misschien dat ik de plaat nooit goed begrepen heb, of op zijn minst de reden waarom die werd opgenomen nooit ten volle heb ingeschat.
Maar dat veranderde al helemaal na een eerste beluistering vorig weekend. Niet dat ik het eigenlijke album nu beter vond, maar ik kon tenminste de tijdsgeest plaatsen.

Laten we maar meteen tot de essentie komen, Another Self Portrait (in de gewone  versie, straks meer over de deluxe edition) is een magnum opus, een meesterwerk. Of misschien beter omschreven: een ruwe diamant.
Ongeslepen schoonheid, verpakt in 33 studio nummers, waarvan de houdbaarheidsdatum onbeperkt is. Tja, maar waarom dan wel net Another, en niet het eigenlijke album zelf. Want is het niet wat hautain om te beweren dat net die andere, voor de massa niet bekende, take van een nummer net zoveel beter is dan de gekende versie? In het geval van deze nieuwe Bootleg Series, zeer zeker.
Jeff Rosen had de onmogelijke taak op zich genomen om honderden hate-posts op Expecting Rain af te schermen en intussen geamuseerd de middenvinger te strekken.  Trouwens, wat doen al die haters volgende week wanneer ze ook hun eerste beluistering achter de rug hebben? Dat wordt daar binnen enkele dagen een fijn discussieforum.
Maar terug naar ASP. Less is more. Weg alle extra takes, weg alle overdubs en het enige wat overblijft zijn kale songs waarvan je zo voelt dat ze meerdere generaties zullen overleven. Wacht, even denken, mijn zoontje is negen maanden en hij laat er op dit moment zijn fruitpapje niet voor en kijkt geamuseerd toe. En was dat ook niet hoe Dylan zich in die enkele jaren tussen John Wesley Harding en Planet Waves voelde? Dylan, happy familyman, ver weg van pers, fans en platenbonzen. Enkel omgeven door zijn gezin en enkele vrienden-muzikanten. Niet langer de getormenteerde ziel van Highway 61 Revisited, noch de schitterende cynicus van Blonde On Blonde. Mmm, misschien…

Feit is dat Dylan na zijn motorongeval productiever dan ooit tevoren was. Tel alle opgenomen songs voor The Basement tapes, het dikwijls onderschatte maar wondermooie John Wesley Harding, Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning op en je komt aan … (hulplijn Clinton Heylin) veel, heel veel songs.
Halen ze allemaal dat duizelingwekkende niveau van de mix sixties? Waarschijnlijk niet. Maar dit was een andere Dylan dan voorheen en een andere Dylan dan nadien.
Het speelplezier van ASP knalt vanaf de eerste noten al uit de speakers. Het lijkt bijna alsof Dylan enkel voor zichzelf zingt en zich met zijn vrienden musiceert. Wie aandachtig luistert en de periode van maart 1970 wat beter analyseert komt mogelijk tot andere conclusies. Dylan had altijd een zwak voor Elvis en Johnny Cash. Met Cash zat hij een jaar voordien in de studio, een duet met Elvis zat er helaas niet in. Dat werd deels gecompenseerd door dat ene magistrale moment waarop Elvis in enkele takes een adembenemende versie van ‘Tomorrow is a long time’ opnam. Het was niet de eerste keer dat Dylan naar Elvis omkeek . Al van bij zijn debuut raakte hij in de ban van hem en jaren later diende het DNA van Elvis TCB band als copy ’n paste voor Dylan’s 1978 tour band.
Het is die ongecompliceerde studio houding van Elvis die Dylan wellicht ook inspireerde om rond de jaren zeventig super productieve sessies te spelen.
Dat is misschien één van de verklaringen waarom Dylan-de-zanger op ASP zo groots klinkt.  Een andere hadden we al: de ontspannen verhoudingen binnen Dylan’s leefwereld.

Even indrukwekkend is Dylan-de-vertolker. Onlangs vroeg een reporter aan Joni Mitchell wat zij van Dylan vond. “Eigenlijk niet zoveel” zei ze. “Ik bedoel, ik waardeer hem voor zijn werk en hij heeft enkele grote songs geschreven, maar Dylan werkt vanuit een karakter. En net het uitspelen van dat karakter heeft hem die eigenheid gegeven. Misschien moest ik ook maar een karakter spelen. (lacht)”. Ergens kan ik die stelling van Mitchell volgen, zij het met mate. Wie doorheen de jaren luistert naar de Dylan die andermans nummers vertolkt hoort een grote meneer die zijn metier als ‘doorgever’ van traditionals en klassieke songs als geen ander kent. Al op zijn debuut klonk Dylan als een volleerde blueszanger en een kleine tien jaar later doet hij dat allemaal over. Met de wijsheid van een zestiger. Die ultieme vertolker is op ASP, en veel minder op Self Portrait te horen. Waar ligt dan het verschil? De gebroken eerlijkheid van de overdubs, de arrangementen en de mix  zorgen ervoor dat Self Portrait nooit met die honneurs kon weglopen. ASP kan dat wel, en dat is grotendeels de verdienste van Jeff Rosen die instinctief aanvoelde welke ruwe diamanten in het archief van Columbia lagen.

En dan is er nog Dylan-de-verhalenverteller, de Dylan die we allemaal het best kennen.
Wie aandachtig naar de thema’s van de nummers van ASP luistert hoort af en toe dat God, moord, liefde en lust daarop behandeld worden. En in wezen is de cirkel met Tempest dan rondgemaakt. Dylan, de aandachtige observator zet zijn visies ook op ASP om in vlijmscherpe verhalen. Met humor en soms relativerende zelfspot. Vooral dat laatste luik is nieuw voor Dylan in 1970.

De drieëndertig nummers dient u zelf te ontdekken en een passende waardemeter te geven, maar voor mijn geld mag de kippenveloscar tweemaal uitgereikt worden. Voor de slepende torch ballad 'If Not For You' en de ijzingwekkend mooie gospel blues traditional 'Bring Me A Little Water'.

En dan de deluxe edition, is die zijn dure geld eigenlijk wel waard, hoor ik u vragen.
Wel, zoals Tom deze morgen ook al aangaf, het beluisteren van dat ene grote concert in acht jaren podiumstilte (er waren er nog enkele andere, maar geen enkele haalde de status van Isle Of Wight) is niet enkel een unicum. Het is vooral een historische opgedolven schat. De bootlegs die van het concert verschenen zijn ontelbaar. In die mate dat Columbia het logo van het ooit gerenommeerde vinyl bootleglabel The Swinging Pig (Trade Mark Of Quality) op het derde schijfje labelde.
Maar de geluidskwaliteit van die tientallen vinyl- en cd uitgaves van IOW waren altijd ronduit belabberd te noemen. Tot nu, alsof je naast Dylan & The Band mee op het podium staat. En deze Band was en blijft Dylan strafste Band ooit.
Klinkt dit nu beter dan The Royal Albert Hall, het vierde volume van The Bootleg Series? Dat zou wat te kort door de bocht gegaan zijn. De legendarische status van Manchester blijft ontastbaar – en wil iemand ooit eens de ‘This is for the Taj Mahal”-versie van 'Like A Rolling Stone' van de echte Royal Albert Hall uitbrengen?
Maar het grote verschil met 1966 zit achter de drums. Levon Helm doet het werk van zijn voorganger Mickey Jones op de RAH bootleg in het niets verbleken.
Bovendien speelt The Band hier als een gerouleerde pletwals met meer nuances dan alle tourbands van de bard samen. De legende zegt dat er vooraf nauwelijks of niet gerepeteerd werd en dat is enkel sporadisch te horen. Ironisch genoeg worden door Dylan enkel op 'Like A Rolling Stone' steken gelaten. Alsof hij LARS op Isle Of Wight als een verplicht nummer diende op te voeren. Als een nostalgische trip naar de midsixties. En daar stond Dylan die warme augustusavond op IOW mijlenver van verwijderd. Want wie dit concert in één ruk beluistert – niet zo moeilijk, het duurt net geen uur en is dermate verslavend dat je stopknop even lang dienst weigert – hoort vooral een begeesterde Dylan tijdens de nieuwe songs. Het tweeluik 'The Mighty Quinn' en 'Minstrel Boy' behoort tot het allerbeste wat Dylan ooit als live archief uitgebracht heeft.
Dylan & The Band klinken hier als één geheel, met alle fuck-ups en de thumb-ups tussen de zeventien nummers als ultiem bewijs van die unieke combinatie.
Dat de briljante geluidskwaliteit en de organische, open mix dat allemaal maar bevestigen is de enige reden waarom u nu al naar uw lokale (online) platenboer zou moeten lopen.

Oh ja, er is nog een vierde disc. Dat is de splinternieuw geremasterde versie van het originele album. Zoals gezegd, één beluistering per jaar volstaat. Vermits die jongste opgave van maart dateert kan ik u daar ten vroegste volgend voorjaar over berichten.
Maar u mag mij altijd vroeger uw reactie via Tom doorgeven.

Peter M

PS: En niet de minste, want doorgaans zijn ps’en er enkel om ongelooflijk op de zenuwen te werken. Dit stuk is een zeer uitgebreide versie van wat ik deze week in een Belgische krant wou schrijven. De blueprint en eindversie zijn daar echter anders uitgedraaid. Dat heeft alles te maken met de lezers van kranten aan beide kanten van de landsgrens. Zij willen op een andere manier over nieuwe releases geïnformeerd worden. Met een korte en krachtige taal, beperkt in ruimte en dus ook meestal beperkt in info. Het feit dat u en ik vanuit die visie via deze en andere blogs daar soms kritisch tegen aankijken is begrijpelijk van beide kanten. U wil meer en beter over Dylan in een krant geïnformeerd worden, maar zij hebben daar met de moderne media-wetten de ruimte niet langer voor. Iets als “You’re right from your side, and I’m right from mine”. Een spijtige evolutie die hopelijk in de toekomst mag aanzetten tot betere, diepere en scherpere online krantenjournalistiek.

De avond na de release van Another Self Portrait

Ik houd het voor nu even kort, Wight - dat ik vanmiddag heb beluisterd - gonst nog na in mijn oren (zie hieronder). Bovendien is dit het derde bericht vandaag. Ik heb nog zoveel te vertellen, maar de beperkte tijd en de noodzaak om ook andere zaken dan luisteren naar en schrijven over Another Self Portrait op te pakken dwingt mij om het kort te houden.

Gisteren mopperde ik hier wat over Gijsbert Kamer die het in zijn recensie van Another Self Portrait had over 'Dirty boots'. Het kan erger. De recensent op Music in Frame heeft het over - houd je vast - 'Railroad kill' en 'Bring me a little war' in plaats van 'Railroad Bill' en 'Bring me a little water'. Het is bijna lachwekkend.

Tot mijn grote verbazing verschijnen er op internet verdomd weinig in het Nederlands geschreven berichten over Another Self Portrait. Er wordt meer geschreven over de haarlok van Dylan die bij een scheiding tussen een of andere gitarist en zijn vrouw is toegewezen aan de vrouw.
Ook de kranten zwijgen over Another Self Portrait, zo lijkt het. Gisteren kocht ik NRC Handelsblad, de Volkskrant en AD om alleen in de Volkskrant een recensie te vinden.
Vanmiddag, vlak voor sluitingstijd, haastte ik me nog naar de lokale kiosk om NRC Handelsblad, Parool en De Standaard te kopen. Alleen De Standaard bleek een recensie van Another Self Portrait te bevatten. Balen natuurlijk, een boel krant voor nop gekocht, maar zo gaan die dingen.
De Standaard bleek overigens wel gelijk goed raak. Naast de recensie van Another Self Portrait bevat deze krant korte berichten over Inside Llewyn Davis, Dylans concert in Vorst Nationaal op 10 november en - ja hoor, daar is ie - Dylans haarlok.

Wight

Ik kan het verdomme bijna niet geloven, ik luister naar Wight. Daar heb ik op een paar dagen na 44 jaar op gewacht. Althans, zo voelt het. Toen Bob Dylan en The Band het podium van het Isle of Wight-festival op 31 augustus 1969 betraden, zou het nog bijna vier jaar duren voor ik geboren werd.
Ik luister verdomme naar Wight. Wie knijpt mij even om te controleren of het geen droom is?
Gisteren heb ik me uitstekend vermaakt met de standaard-editie van Another Self Portrait. Een minuut of veertig geleden bracht de pakketbezorger de luxe-editie van dit tiende deel van The Bootleg Series en dat is toch wel even andere koek. De liner-notes zijn in het boek op een leesbaar formaat afgedrukt, de foto's in het eerste boek komen veel beter tot hun recht dan in het boekje bij de standaard-editie. En dan is er nog het werkelijk schit-te-ren-de fotoboek, een ware traktatie, bij de luxe-editie.
Ik luister, knijp me maar, het maakt me niet meer uit, ècht naar Wight! Want, laat ik eerlijk zijn, wat de luxe-editie van Another Self Portrait tot een echte must have maakt, is Wight.
Natuurlijk heb ik stukken van dit concert al eerder gehoord. De vier tracks die op Self Portrait verschenen, de bootlegs en de radio-uitzendingen van de VPRO uit 1969 waar ik uren naar gespeurd heb op het internet. En toch hoor ik Wight nu voor het eerst.
Kippenvel.
Niet alleen hoor ik Wight nu van voor het eerst van begin tot eind, maar bovenal: Wight heeft nog nooit zo goed geklonken! Niet op de bootlegs, niet op Self Portrait, niet op de radio. Ik herhaal: Wight heeft nog nooit zo goed geklonken!
Het is haast alsof ik in het gras zit, op een eiland voor de kust van Engeland. Het is 31 augustus 1969. Bob Dylan en de vijf leden van The Band staan op het podium. Het zijn geen individuen, het is een eenheid. Het is magie.
Ik luister naar Wight, kan het eigenlijk nog niet geloven.

De ochtend na de release van Another Self portrait

Goedemorgen.
Omdat de kinderen naar de televisie kijken laat ik de geluidsdragers in hun verpakking zitten en ga ik eens goed zitten om het boekwerkje bij de standaard-editie van Another Self portrait door te nemen. Natuurlijk heb ik gisteren al een paar keer dat boekje doorgebladerd, vooral om te staren naar de foto's.
Schitterende foto's. Ik ben nogal gecharmeerd van de foto op bladzijde 22. Die foto moet op hetzelfde fotorolletje hebben gestaan als de foto die gebruikt is voor de hoes van de Nederlandse persing van de single 'Watching the river flow'. Hoeveel tijd heeft er gezeten tussen het maken van die twee foto's? Een minuut? Tien minuten, een kwartier misschien? En toch geeft de in het boekwerk van Another Self portrait afgedrukte foto een geheel ander beeld dan de foto op de hoes van 'Watching the river flow'.
Of wat te denken van die werkelijk schitterende foto op bladzijdes 28 en 29? Die foto is in 1967 gemaakt. Hoeveel foto's heb jij ooit gezien van Bob Dylan anno 1967? Juist, je ziet ze niet.
Deze foto werd eerder gebruikt voor de cover van een heruitgave van Greil Marcus' boek over The Basement tapes. Elders zie je deze foto gewoonweg niet. Kijk er nog eens naar, zo zie je Bob Dylan eigenlijk nooit.
O, en dan is er nog die schitterende kleurenfoto ergens achter in dat boekje. Dylan met gitaar en een maf hoedje op zijn hoofd. Er zitten een paar van deze foto's in een van de promofilmpjes voor Another Self portrait. Nu hoef je dat filmpje niet meer op te zoeken om naar deze foto te staren. Nu heb je 'm op papier.

En dan zijn er natuurlijk de liner-notes. Die heb ik vanochtend pas gelezen. Kop koffie binnen handbereik. Gisteren vond ik niet voldoende rust in mijn donder om mij op de woorden te concentreren.
Ik ben geen liefhebber van de schrijfwerken van Greil Marcus, nooit geweest. Ik begon dan ook met kromme tenen zijn liner-notes in het boekwerkje bij Another Self portrait te lezen. Dat was niet nodig, die kromme tenen. Marcus' liner-notes zijn informatief, beknopt en aardig geschreven.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor de liner-notes van Michael Simmons. Goed te lezen. Woorden als een mooie aanvulling op de muziek die op Another Self portrait te horen is.
Ik schenk voor mezelf nog een kop koffie in. De televisie moet nu maar uit. Het is tijd om nogmaals Another Self portrait te beluisteren.

23 augustus... #3

Wolfgang Höbel in Der Spiegel: '(...) Diese Songs heiβen "Wigwam" und "Belle isle" und sind auf Self portrait (1970) grandios aufgedonnert. In den neuen Versionen von Another Self portrait (2013) klingen sie ausgenüchtert und supercool.'
Dat is er eentje om uit te knippen om boven het bed te hangen. Verder heeft de recensie (titel 'Magische Jukebox' -1 pagina groot) in Der Spiegel weinig te bieden. Het gaat niet tot nauwelijks over Another Self portrait maar vooral over het verleden (motorongeluk, Self portrait, Presidental Medal of Freedom) en de nabije toekomst (concerten in Duitsland, Face value).
Bij de recensie twee afbeelding: de cover van Another Self portrait en een overbekende foto van de persconferentie die Bob Dylan een paar dagen voor zijn optreden tijdens het Isle of Wight-festival gaf.

23 augustus... #2

Terwijl de nummers van de eerste cd van Another Self Portrait door de kamer schallen, lees ik de door Gijsbert Kamer geschreven recensie van dit tiende deel van The Bootleg Series [dank Peter!]. Inmiddels staat die recensie ook online. Twee dingen vallen gelijk op: online staat een andere foto bij de recensie dan in de krant. Ook verschillen de titels. In de krant: 'Bobby's safebox' terwijl hetzelfde artikel online de titel 'Recensie: "nieuwe" Bob Dylan: "Ja valt van de ene verbazing in de andere"' heeft gekregen.
Uiteraard heb ik wat te zeiken (en ja, ik voel me ook een zeikerd, maar ik moet 't toch even kwijt). Ik lees: 'In 1967 verscheen een nieuw album (John Wesley Harding) vol met sober gearrangeerde cryptische liedjes. En de plaat die een jaar later volgde, Nashville Skyline...' en iets verder 'De samenstellers hebben niet alleen het Self Portrait-materiaal uit 1970 geselecteerd, maar een iets ruimer tijdvak genomen (1969-1971), zodat ook de albums Nashville Skyline (1969) en New Morning (1971) meegenomen zijn.'
Allereerst is 't maar de vraag of John Wesley Harding eind 1967 of begin 1968 verscheen. In Amerika - aldus de officiële geschiedschrijving - was het eind 1967, maar daarover heb ik mijn twijfels. In Nederland verscheen dit album in ieder geval pas in 1968.
Daarnaast zegt de als eerste geciteerde zin dat Nashville skyline in 1968 verscheen, wat natuurlijk 1969 moet zijn (en wat in de als tweede geciteerde zin wel goed staat). O ja, die tweede zin: New morning verscheen in 1970, niet in 1971.
Iets verder in de recensie heeft Gijsbert Kamer het over het nummer 'Dirty boots' dat door Eddie Noacks is geschreven. Ik heb werkelijk geen idee of er een door Noacks geschreven nummer bestaat dat 'Dirty boots' heet. Wat ik wel weet is dat er geen 'Dirty boots' op Another Self portrait staat. Wel staat er Dylans versie van het door Noacks geschreven nummer 'These hands' op Another Self portrait.
Genoeg! Ik heb genoeg gezeurd. Nu het echte werk, de positieve noot.
Uiteraard haalt Gijsbert Kamer de openingszin van Greil Marcus' recensie van Self portret aan, maar gelukkig - lof voor Kamer - relativeert hij de oude mythe: wie de hele recensie van Greil Marcus over Self portret leest, leert dat Marcus lang niet zo negatief was over dit album als de openingszin van zijn recensie doet vermoeden.
Een aardige recensie die de opnamen in een historisch perspectief plaatsen.
Over het algemeen is Gijsbert Kamer zeer positief over Another Self portrait waarbij hij meer te spreken is over de 35 nummers die de kern vormen van Another Self portrait dan over de bonusdisc met daarop Dylans gehele optreden op het Isle of Wight.
Lezen die recensie dus.

23 augustus

Het is 23 augustus, de dag waarop Another Self Portrait uitkomt. Het wachten heeft lang genoeg geduurd, ik wil 'm nu wel eens in de handen houden.
Ik heb inmiddels begrepen dat een aantal platenzaken gisteravond al Another Self Portrait verkochten. Ook las ik op internet dat een aantal klanten van een online warenhuis in Frankrijk gisterenochtend Another Self Portrait al hebben ontvangen. De paar reacties op Another Self Portrait die ik tot nog toe op internet heb gelezen, zijn nagenoeg allemaal positief tot laaiend enthousiast.
Zelf geschreven recensies over of eerste reacties op Another Self Portrait zijn van harte welkom (via e-mail) en zullen hier - indien je dat wenst - geplaatst worden. Mocht je iets schrijven voor de weblog, zet dat er dan even bij in je bericht.
Verder heb ik begrepen dat de Volkskrant vandaag een recensie van Another Self Portrait zal bevatten. Mocht je in andere kranten of tijdschriften nog recensies of advertenties of wat dan ook aangaande Bob Dylan in het algemeen of Another Self Portrait in het bijzonder tegenkomen, dan hoor ik dat graag.
Dan nog even iets over de prijzen voor Another Self Portrait. Ik concentreer me even op de luxe-editie (al geldt min of meer hetzelfde voor de vinyl-editie). De vraagprijzen voor deze release verschillen nogal per winkel. Ik heb inmiddels prijzen gehoord - vraagprijzen van in Nederland gevestigde platenzaken - variërend van €85,- (en dan ging er nog vaste klantenkorting e.d. af) tot - schrik niet - €137,-. Dat is een verschil van ruim €50,-.
Minder chique, maar financieel gezien een goed alternatief zijn de internationale online platenzaken. Zo ben ik de luxe-editie van Another Self Portrait in één van die onlinewinkels tegen gekomen voor een paar cent meer dan €66,-. Dat is een verschil van €71,- (!) met de duurste platenzaak in Nederland.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben een voorstander van het steunen van de lokale platenzaak. En waar ik dat kan, zal ik dat ook doen. Maar in het geval van de luxe-editie van Another Self Portrait zijn de verschillen voor mijn portemonnee te groot om dat 'beetje extra' te betalen om de platenzaken in het straatbeeld te houden.
8:30 uur: Het kan nog goedkoper, zie de reactie van Thomas bij dit bericht.
[Er zullen vandaag ongetwijfeld nog meer berichten volgen, het is tenslotte 23 augustus...]

advertentie

Advertentie op de achterzijde van Vrij Nederland van 24 augustus. Het concert van 30 oktober in de Heineken Music Hall is dus inmiddels uitverkocht. Voor het concert van 31 oktober zijn nog kaarten te krijgen.


Rob en Self Portrait

Op de website van Heaven lees ik een stuk van Louis Nouws. Dat stuk begint met: 'Altijd als ik Rob spreek gaat het uiteindelijk over Self Portrait van Bob Dylan. Dat album uit 1970 werd genadeloos neergesabeld door de critici, maar het is Rob’s favoriet Dylan-plaat.'

Daar schrik ik van. Het is een schrik van herkenning. Rob en Self Portrait.

De aantekening van 13 mei 2012 in Luister je nou alweer naar Bobby (blz. 215): '"Tot de release van Hard rain was Self portrait mijn favoriete Dylan-album," zei Rob tijdens dat kopje koffie gisteren en nu pas dringt tot mij door wat hij toen zei. Self portrait is, aldus Rob, beter dan de standaard top vijf. Die standaard top vijf bestaat uit, in chronologische volgorde The Freewheelin’ Bob Dylan, Bringing it all back home, Highway 61 revisited, Blonde on blonde en Blood on the tracks.
En al ben ik het totaal niet eens met Robs eigenwijze smaak, ik respecteer hem er des te meer om. Hij is eigenwijs genoeg om zelf te luisteren en zelf te oordelen. Er zijn maar weinig Dylan-liefhebbers die dat durven.'

De column van Louis Nouws vind ik overigens wel aardig, alleen de titel bevalt me niet. Er is niets fout aan het waarderen van Self Portrait.

Dylan kort #1041 [Complete album collection en meer]

Releases: Door alle (terechte) aandacht voor de aanstaande release van Another Self Portrait dreigen twee andere releases aan de aandacht te ontsnappen. De eerste is natuurlijk Desire. Dit album is door Music on Vinyl opnieuw op vinyl uitgebracht. Deze plaat ligt sinds gisteren in de winkels.
De tweede bijna vergeten release is The Complete Album collection. Sinds gisteren staat er een kort bericht over deze release op de website van fanzine Isis. Volgens dit bericht bevat de box 41 albums, waarvan 14 voor het eerst geremasterd zijn. Tot slot zal deze box een dubbel-cd met nummers die wel eerder officieel zijn uitgebracht, maar niet op albums, bevatten.
Wanneer je op Dylans officiële website gaat kijken naar de daar afgebeelde albums, van Bob Dylan tot en met Tempest, dan zul je merken dat dat veel meer dan 41 albums zijn. Het was even puzzelen, maar ik denk dat ik er uit ben.
Schrap alle Greatest hits (en andere compilaties), alle afleveringen van The Bootleg Series, The 30th anniversary concert collection en Biograph, dan houd je 42 albums over. De meest logische kandidaat om dan nog af te vallen is Dylan. Ook wanneer je kijkt naar welke 14 albums voor dit project geremasterd zullen worden, is het niet heel moeilijk te raden om welke albums het waarschijnlijk zal gaan. Van de 41 albums zijn de onderstaande albums nog niet eerder in een geremasterde versie op cd uitgebracht:
Pat Garrett & Billy the Kid

Hard rain
At Budokan
Saved
Shot of love
Real live
Empire burlesque
Knocked out loaded
Down in the groove
Under the red sky
Good as I been to you
World gone wrong
Unplugged
Time out of mind
Modern times
Together through life
Christmas in the heart
Bob Dylan in concer: Brandeis university 1963
Tempest
Dat zijn 19 albums. Ik vermoed dat van deze 19 albums de eerste 14 - dus tot en met Time out of mind - in een geremasterde versie in The Complete album collection opgenomen zullen worden.
De volgende vraag is natuurlijk wat er op die extra dubbel-cd zal komen te staan. Ik denk gelijk aan nummers die op single zijn uitgebracht, zoals 'George Jackson', 'Angel flying to close to the ground', 'Trouble in mind' en 'Spanish is the loving tongue'. Daarnaast denk ik aan nummers die als bonustrack aan iTunes-releases zijn toegevoegd, zoals 'Lay lady lay' (alternatieve take). Wat het gaat worden, blijft nog even de vraag.
Volgens de website van Isis komt deze box later dit jaar uit, in ieder geval op tijd voor onder de kerstboom. De linernotes - wederom volgens Isis - worden geschreven door Clinton Heylin. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die keuze niet helemaal snap. Laat er geen misverstand over bestaan, Heylin weet godsgruwelijk veel over Dylans muziek en leven, maar... Heylin heeft de gewoonte om bijzonder denigrerend over zijn collega's te schrijven. Daarnaast is het een betweter die het liefst over iedere Dylan-release vooral vertelt hoe die beter had gekund. Dat zij twee eigenschappen die - naar mijn smaak - niet passen in de linernotes bij The Complete album collection.
Wie die linetnotes dan wel moet schrijven? Een goede vraag. Ik kom vooral op namen van mannen en vrouwen die het volgens mij niet moeten doen. De enige 'misschien' is volgens mij Ian Bell. De enige 'ja' is, als je het mij vraagt, Michael Krogsgaard.
[Inmiddels is deze box zo vaak aangekondigd en weer van de radar verdwenen, dat ik nog een slag om de arm houd (maar ik ga al wel vast sparen...)]
'Pretty Saro': kort, op iPeter.
'The Death of Emmit Till': (na het klikken word je geconfronteerd met een gruwelijke foto) op Ochtend humeur met brede opklaringen.
Afbeelding: Ik heb geen idee waar afgebeeld artikel uit komt of wanneer dit gepubliceerd werd. Een absurd artikel is het wel.

Luister naar 15 nummers van Another Self Portrait

Op de website van de Volkskrant staan sinds vandaag 15 van de 35 nummers van Another Self Portrait. Het gaat om de volgende 15 nummers:
01. Went to see the gypsy
02. Only a hobo
03. Working on a guru
04. In search of little Sadie
05. Pretty Saro (eerder al in z'n geheel op YouTube te beluisteren)
06. Bring me little water
07. Minstrel boy
08. Highway 61 revisited
09. Time passes slowly #1
10. Annie's going to sing her song
11. This evening so soon
12. If not for you
13. Belle Isle
14. Tattle O'Day
15. When I paint my masterpiece
Ik heb de indruk dat de website van de Volkskrant druk bezocht wordt. Ik heb inmiddels al meerdere malen pogingen gedaan om nummers te beluisteren, slechts af en toe lukt het om een nummer op te starten. (Ik heb inmiddels tientallen malen de melding zoals afgebeeld gezien en helaas slechts drie nummers kunnen beluisteren)
Een mooi initiatief van de Volkskrant, de 15 geplaatste nummers geven een mooi beeld van de redenen waarom je Another Self Portrait moet kopen.

De Standaard biedt, voor de Belgische Bob Dylan-liefhebbers, dezelfde 15 nummers ter beluistering aan. Zie hier. Mocht het op de website van De Standaard niet lukken, dan is er nog de website van Radio 1, zie hier.
[De bron voor de drie plekken waar de nummers beluisterd kunnen worden is duidelijk dezelfde. Alle drie de websites bevatten dezelfde schrijffouten in de songtitels en min of meer dezelfde tekst]
De Standaard (een paar dagen geleden) over de aanstaande release van Another Self Portrait, hier.

De enige, werkende versie: is - voor mij - de NPR, zie (of liever: luister) hier.

In de Volkskrant van vandaag, zo heb ik me laten vertellen, staat een kort artikel over Another Self Portrait. Ik heb de krant van vandaag (nog) niet gezien.

Ander nieuws: vanaf vandaag in de winkels: Desire door Music on Vinyl. Een recensie staat hier.

Dylan kort #1040

Another Self Portrait: Ik heb me laten vertellen dat vanaf morgen vijftien nummers van dit album beluisterd kunnen worden op de website van de Volkskrant.
4 december 1988, The Bridge School benefit, zie hier.
Sammy Walker, een Dylan-kloon of een vergeten kanjer? Zie hier en hier.
Vraag: Bij het opnieuw inrichten van mijn knipselarchief, kwam ik een aantal bladzijden uit een boek (of tijdschrift?) tegen. (zie de afbeelding) Ik heb werkelijk geen flauw idee uit welk boek de bladzijden komen. Graag hoor ik het wanneer je weet waar deze bladzijden uitkomen. Bij voorbaat dank!
Simon Vinkenoog in het boek Het huiswerk van de dichter (Uitgeverij Corrie Zelen, 1978): "'It can't happen here!' Hoe Mr. Jones, die niet weist wat hem te wachten stond, zich op alles voorbereidde."
Is dit Dylans Mr. Jones (uit 'Ballad of a thin man')?
Milton Glaser in het boek Graphic design (Arbeiderspers, 1973) over de door hem ontworpen poster van Bob Dylan: 'One day a French photographer visited the Studio and told the following story: He was on assignment traveling up the Amazon and stopped in a village of about one hundred Indians. He entered a hut and, as his eyes grew accustomed to the darkness, he saw the Dylan poster on the wall. He never was able to find out how it got there.'
Twitter: Sinds kort zit ik op Twitter.

Wight

Om alvast een beetje in de stemming te komen voor Another Self Portrait, een artikel over Dylans optreden tijdens het Isle of Wight-festival uit Aloha (nr. 11, 19 september 1969)

Recensie Another Self Portrait

Another Self Portrait: de meest uitdagende, meest verfrissende aflevering van Bob Dylans Bootleg Series

Mocht je niet in magie geloven, dan wordt het tijd om je gedachtewereld een schop onder de kont te geven. Op vrijdag 23 augustus brengt Columbia Records Another Self Portrait (1969 – 1971) van Bob Dylan uit en de nummers op dit tiende deel van The Bootleg Series zijn magisch.
Het is tijd om weer in magie te geloven, Another Self Portrait komt er aan.
David Fricke noemt Another Self Portrait in zijn recensie voor Rolling Stone ‘one of the most important, coherent and fulfilling Bob Dylan albums ever released’ en daar is niks te veel mee gezegd.
Another Self Portait bevast demo’s, alternatieve takes en concert-opnamen uit de periode 1969 – 1971, een periode waarin Bob Dylan onder andere Self Portrait en New Morning uitbracht. De opnamen op Another Self Portrait zijn gegroepeerd rond de in maart 1970 door Bob Dylan, Al Kooper en David Bromberg gemaakte basistracks voor wat uiteindelijk Self Portrait zou worden.
 Deze periode, 1969 – 1971, wordt door veel Dylan-liefhebbers niet hoog aangeslagen. Volledig ten onrechte zoals Another Self Portrait dubbel en dwars laat horen in 35 nummers.

Het overgrote deel van de nummers op Another Self Portrait is niet door Bob Dylan geschreven. Het is ook niet zozeer Dylan-de-componist die deze uitgave tot een ‘must hear’ maakt – al behoren composities als ‘When  paint my masterpiece’, ‘Went to see the gypsy’ en ‘Minstrel boy’ zeker tot de betere composities – maar Dylan-de-zanger.
Zoals Bob Dylan zingt op bijvoorbeeld ‘Pretty Saro’, ‘Only a hobo’ of ‘Tattle O’Day’ heb je hem nog nooit horen zingen. Het is dan ook niet verstandig om Another Self Portrait bij de eerste keer beluisteren gelijk van begin tot eind tot je te nemen. Doe je dit wel, dan zal je overdonderd worden. Er staat zoveel moois op dit tiende deel van The Bootleg Series dat het voor de aspirant-luisteraar haast onmogelijk is om dit allemaal in één keer te bevatten.
Another Self Portrait is een album voor de jaren, een album om steeds weer naar terug te grijpen. Een album dat in één klap alle Dylan-liefhebbers die het niet zo hebben op Bob Dylans muziek uit de periode 1969 – 1971 zullen overtuigen van het feit dat Bob Dylan ook in deze periode op de toppen van zijn kunnen musiceerde.
Wie denkt dat ik kritiekloos de loftrompet over Another Self Portrait zal blazen, moet ik teleurstellen. Er zijn zeker opnamen op deze uitgave te vinden die ik minder geslaagd vind. Maar dat neemt niet weg dat dit tiende deel van The Bootleg Series in ieder geval de meest uitdagende, meest verfrissende en misschien wel beste aflevering in deze serie tot nog toe is.
Nog nooit heeft een aflevering van The Bootleg Series voor zoveel verrassingen gezorgd als Another Self Portrait. Die 35 verrassingen zet ik hieronder voor je op een rij.

Dat ik de 35 nummers van Another Self Portrait hier kan bespreken dank ik aan Arie de Reus. Arie heeft mij Another Self Portrait laten horen, waarvoor ik hem zeer dankbaar ben.
Arie is van begin af aan bij Another Self Portrait betrokken geweest en heeft samensteller Jeff Rosen met raad en daad bijgestaan.
Mede dankzij de suggesties van Arie is Another Self Portrait de juweel geworden die het nu is. Als dank voor de vele uren werk, die Arie in Another Self Portrait heeft gestoken, werd hij verrast met een door Bob Dylan met persoonlijke opdracht gesigneerd exemplaar van The Times they are a-changin’.

Went to see the gypsy (demo)

Another Self Portrait begint met de demo-versie van ‘Went to see the gypsy’. Een fragment van deze opname is te horen in het filmpje dat half juli ter aankondiging van Another Self Portrait op internet werd gezet. Dit nummer verscheen eerder op New Morning. De versie van ‘Went to see the gypsy’ op New Morning laat zich misschien het best typeren als een piano-nummer met begeleiding van band. De demo-versie op Another Self Portrait is van een geheel andere orde: twee gitaren en een stem. Dylans stem. De naakte essentie van een sterke compositie.
Deze versie is duidelijk een vroege versie. De tekst wijkt hier en daar af van de versie op New Morning. Zo zingt Bob Dylan in de bridge: ‘I contemplated every move, or at least I tried.’
Is deze regel een verwijzing naar een herinnering aan de jonge Bob Dylan die de ‘moves’ van Elvis probeerde na te doen?

Little Sadie (without overdubs, Self Portrait)

Het tweede nummer – ‘Little Sadie’ – is het eerste nummer in de serie ‘bekend van Self Portrait, maar hier zonder overdubs’.
Na een korte, gesproken introductie (‘Let’s take this one’) barst een heerlijk rammelende versie van ‘Little Sadie’ los. Wederom twee gitaren. Alsof er vanuit de losse pols gemusiceerd wordt. Deze en veel andere nummers op Another Self Portrait bewijzen dat musiceren vanuit de losse pols vaak de mooiste opnamen oplevert.
Overigens is ‘Little Sadie’ verre van het enige nummer waar dat kleine stukje gesproken tekst, net die paar seconden voor de muziek echt losbarst, bewaard is gebleven tijdens het voor release klaarmaken van de nummers. Het is een van die kleine dingen die Another Self Portrait nou net dat extraatje geven dat het luisteren zo aangenaam maakt.

Pretty Saro (unreleased, Self Portrait)

Na ‘Little Sadie’ volgt ‘Pretty Saro’. Dit nummer is sinds 7 augustus via YouTube te beluisteren en sinds 13 augustus in de iTunes Store te koop. Ik neem aan dat een ieder die ook maar enigszins geïnteresseerd is de muziek van Bob Dylan, dit nummer al vele malen beluisterd heeft.
‘Pretty Saro’ is een mooi voorbeeld van wat de luisteraar mag verwachten van Another Self Portrait in het algemeen en de outtakes van Self Portrait in het bijzonder: twee gitaren, soms aangevuld met piano. Een Bob Dylan die zingt zoals alleen hij dat kan. Op het scherpst van de snede.

Alberta #3 (alternate version, Self Portrait)

‘Alberta #1’ en ‘Alberta #2’ zijn bekend van Self Portrait. Op Another Self Portrait staat ‘Alberta #3’. Dit is het eerste nummer op Another Self Portrait waarop, naast gitaar en piano ook basgitaar, drums en backing vocals te horen zijn. De band legt een heerlijk, pompend, maar relaxed ritme neer waarover Bob Dylan zijn zangkunsten kan leggen. Prima aanvulling op de twee eerder uitgebrachte versies van ‘Alberta’.

Spanish is the loving tongue (unreleased, New Morning)

‘Spanish is the loving tongue’ verscheen voor het eerst op de flipside van de single ‘Watching the river flow’ (1971). Een paar jaar later verscheen een totaal andere versie van dit nummer op Dylan. De versie van ‘Spanish is the loving tongue’ op Another Self Portrait lijkt het meest op de eerder uitgebrachte single-versie. Piano, zang en de kracht om de luisteraar, deze luisteraar rechtstreeks in zijn donder te raken. Dylans stem is iets rauwer op deze versie van ‘Spanish is the loving tongue’ dan zijn stem op de single-versie.

Annie’s going to sing her song (unreleased, Self Portrait)

Bob Dylan weet het door Tom Paxton geschreven nummer ‘Annie’s going to sing her song’ volledig naar zich toe te trekken. Dit is een van de vele kippenvelmomenten op Another Self Portrait. Het is onvoorstelbaar hoe goed Dylan zong tijdens de sessies voor Self Portrait. ‘Annie’s going to sing her song’ is daar een uitstekend voorbeeld van. Alleen deze opname rechtvaardigt al de aanschaf van Another Self Portrait.

Time passes slowly #1 (alternate version, New Morning)

De eerste van de twee alternatieve takes van ‘Time passes slowly’ op Another Self Portrait is wat rustiger, wat meer ingetogen dan de versie van dit nummer op New Morning. Wederom een opname met een volledige band (gitaar, bas, drums). Na ieder couplet volgt een ‘la la la’. In de bridge wijkt de tekst iets af van de versie van New morning.  Een aardige alternatieve take. Een opname die bij iedere keer luisteren steeds meer van haar schoonheid prijs geeft.

Only a hobo (unreleased, Bob Dylan’s Greatest Hits vol. II)

Vervolgens maken we een sprongetje naar 24 september 1971. ‘Only as hobo’ door twee mannen: Bob Dylan gitaar en zang, Happy Traum banjo en zang. Deze opname had zeker niet misstaan bij de andere nummers van deze sessie op Bob Dylan’s Greatest Hits vol. II.
Bob Dylan schreef ‘Only a hobo’ in 1963. Eerdere opnamen van dit nummer – beide uit 1963 – verschenen op Broadside Ballads, vol. 1 en The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991. En hoe mooi die twee versies ook zijn, in 1971 kwam het nummer, met de hulp van Happy Traum, pas echt goed uit de verf.

Mistrel boy (unreleased, The Basement tapes)

Een van de grote verrassingen van Another Self Portrait is deze opname uit 1967, opgenomen tijdens de zogenaamde Basement Tapes-sessies. Gezien de opnamedatum van ‘Minstrel boy’ verdient dit nummer geen plek op Another Self Portrait.
Toch hoort ‘Minstrel boy’ thuis op Another Self Portrait. De hier gepresenteerde opname kun je zien als een blauwdruk voor de versie van dit nummer die Bob Dylan en The Band speelden tijdens het concert op het Isle of Wight-festival in 1969.
Schitterend.

I threw it all away (alternate version, Nashville Skyline)

Deze versie van ‘I threw it all away’ is aanvankelijk met iets meer twijfel door Bob Dylan gezongen dan de versie op Nashville Skyline. Hoe mooi deze versie ook is, de keuze om niet deze versie op Nashville Skyline te zetten, is een goede keuze geweest.
Dat neemt niet weg dat deze alternatieve versie van ‘I threw it all away’ meer dan welkom is.

Railroad Bill (unreleased, Self Portrait)

Een uptempo nummer, twee gitaren en piano begeleiden Bob Dylan. Wederom dat musiceren vanuit de losse pols wat de nummers op Another Self Portrait tot zo’n aangename luisterervaring maakt. Aan het eind van het nummer zegt Bob Johnston ‘That’s really nice’ en daar sluit ik me graag bij aan.

Thirsty boots (unreleased, Self Portrait)

Dit nummer werd natuurlijk al eerder, voor Record Store Day, op single uitgebracht. Ik heb ‘Thirsty boots’ sinds het uitkomen van die single enkele tientallen malen gehoord en nog steeds weet dit nummer me aangenaam te verrassen. Een klasse apart. Wie dit mooi vindt, zal ook genieten van nummers als ‘Pretty Saro’, ‘Annie’s going to sing her song’, ‘Only a hobo’, ‘Little Sadie’ en nog veel meer op Another Self Portrait.

This evening so soon (unreleased, Self Portrait)

Een fragment van ‘This evening so soon’ was eerder te horen in het promotiefilmpje voor Another Self Portrait. Wie dat fragment al gehoord heeft, kan ik verklappen dat het mooiste deel van het nummer dan nog moet komen.  Het nummer begint met wederom een heerlijk inkijkje, door middel van een gesproken introductie, in het opnameproces. Vlak voor de muziek begint zegt Bob Dylan ‘Remember this. Remember Bob Gibson’.
Een van de vele, vele hoogtepunten op Another Self Portrait.

These hands (unreleased, Self Portrait)

Kippenvel. Een iets rustiger nummer dan de meeste outtakes van Self Portrait die op deze uitgave te vinden zijn. Dit is Dylan-de-verhalenverteller.
‘These hands’ is een vrij gezapige compositie, maar door de manier waarop Bob Dylan het brengt, blijft het volledig overeind.

In search of little Sadie (without overdubs, Self Portrait)

Twee gitaren en zang, meer niet.
Pak Self Portrait uit de kast en zet ‘In search of little Sadie’ op. Probeer tijdens het luisteren alle instrumenten (minus de gitaren) weg te denken.
Op deze uitgave blijkt ‘In search of little Sadie’ een schoonheid te bevatten die op Self Portrait verborgen blijft onder een laag overdubs.

House carpenter (unreleased, Self Portrait)

In 1962 nam Bob Dylan deze Child Ballad al eens eerder op. De hier gepresenteerde versie werd op 4 maart 1970 opgenomen. Aanvankelijk was ik wat huiverig voor het horen van deze versie van ‘House carpenter’,  vooral omdat ik nogal gecharmeerd ben van de opname van dit nummer uit 1962. Tot mijn aangename verrassing is de versie van ‘House carpenter’ op Another Self Portrait totaal anders dan de opname uit 1962 die eerder op het eerste deel van The Bootleg Series verscheen. De twee versies kunnen uitstekend naast elkaar staan zonder dat ze elkaar bijten.
Deze versie van ‘House carpenter’ is in een ander tempo gespeeld dan de versie uit 1962. Hierdoor brengt het nummer een geheel ander gevoel op de luisteraar over. Deze bijna zes minuten durende versie bevat deels een andere tekst dan de versie uit 1962. Bovendien legt Bob Dylan in zijn de zang de accenten op andere plekken.

All the tired horses (without overdubs, Self Portrait)

Het eerste nummer van Self Portrait sluit de eerste cd van Another Self Portrait af. Dat zal geen toeval zijn (al kan ik nog niet helemaal de vinger leggen op het waarom).
De zangeressen beginnen a capella. Na korte tijd valt een akoestische gitaar in (Bob Dylan). Het nummer eindigt weer a capella.
Wat de versie met overdubs die op Self Portrait te vinden is maar matig lukt, lukt deze ‘kale’ versie uitstekend: de steeds herhalende twee regels tekst krijgen na een tijdje een bijna hypnotiserende werking. De zangeressen in de ‘kale’ uitvoering van ‘All the tired horses’ doen mij nog het meest denken aan de Sirenen uit de Griekse mythologie. Sirenen die de luisteraar met hun gezang proberen te verleiden.

If not for you (alternate version, New Morning)

In 1970 verscheen ‘If not for you’ als openingstrack van het album New Morning. In 1991 werd een heerlijk rammelende versie van ‘If not for you’ – met George Harrison op gitaar - uitgebracht op The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991. En nu is er een derde, sterk afwijkende versie van dit nummer, wederom als openingstrack, dit keer van de tweede cd van Another Self Portrait.
Voeg een piano en strijkers toe aan de bijzonder sterk zingende Bob Dylan en je hebt een aardig beeld van deze versie van ‘If not for you’. Van de drie uitgebrachte versies van ‘If not for you’ is deze versie misschien wel het best gezongen.

Wallflower (alternate version, 1971)

In 1991 verscheen ‘Wallflower’ op The Bootleg series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991, een heerlijk stuk countrymuziek dat uitnodigt om een dame in de armen te nemen en door de kamer te walsen terwijl uit volle borst wordt meegezongen.
Jarenlang werd er in Dylan-land vanuit gegaan dat de in 1991 uitgebrachte versie van ‘Wallflower’ de enige versie van dit nummer is die Bob Dylan ooit opnam. (Bob Dylan zingt mee op de door Doug Sahm opgenomen versie van dit nummer, maar die versie laat ik hier even buiten beschouwing).
Niet dus, nu is er een tweede versie. Een veel ingetogener versie met alleen gitaar en steelgitaar. Een versie die veel eerder aanzet tot luisteren dan tot walsen.
Heerlijk.

Wigwam (original version without overdubs, Self Portrait)

Wie mij een beetje kent, weet dat ik geen liefhebber ben van ‘Wigwam’. Maar ik moet wel toegeven dat deze originele versie, dus zonder overdubs, vele malen aangenamer is dan de versie die in 1970 hoog in de Nederlandse hitlijsten terecht kwam.
Deze opname werd eerder in het kader van Record Store Day op single uitgebracht.

Days of ’49 (original version without overdubs, Self Portrait)

Dit is precies dezelfde opname als de opname die op Self Portrait te vinden is, maar dan zonder de overdubs. Dat lijkt op papier misschien een klein verschil, maar voor de luisteraar zijn de verschillen enorm. ‘Days of ‘49’ is dan misschien – samen met ‘Copper kettle’ – een van de hoogtepunten van Self Portrait, maar deze kale versie blaast de Self Portrait-versie volledig aan gort.
Twee gitaren, piano en voldoende ruimte om Dylans stem volledig tot zijn recht te laten komen. Een openbaring.

Working on a guru (unreleased, New Morning)

Het is 1 mei 1970. Bob Dylan, George Harrison en een aantal sessiemuzikanten zijn bij elkaar gekropen in Columbia Recording Studios in New York om een groot aantal oude en nieuwe nummers op te nemen. Een van die nieuwe nummers is ‘Working on a guru’. Het rammelt, schudt en swingt dat het een lieve lust is. Deze opname had zo op New Morning gezet kunnen worden. Sterk gezongen door Bob Dylan, Harrisons gitaarwerk spat de luidsprekers.
De lach van George Harrison aan het eind van de opname vat het perfect samen. Gewoon lekker.

Country pie (alternate version, Nashville skyline)

Zoveel outtakes van de sessies voor Nashville Skyline zijn er nog niet uitgebracht, dus deze alternatieve versie van ‘Country pie’ is meer dan welkom. Voor het nummer echt losbarst, wordt er afgeteld. Hoewel deze versie muzikaal dicht ligt bij de versie van Nashville Skyline, is het toch duidelijk anders door Bob Dylan gezongen.
Tijdens de gitaarsolo zet Bob Dylan per ongeluk het volgende couplet in en wordt de opname afgebroken.

I’ll be your baby tonight (Live with The Band, Isle of Wight 1969)

Het eerste dat opvalt is hoeveel beter het geluid van deze (en de volgende) opname is in vergelijking met de vier Wight-opnamen op Self Portrait. Luister bijvoorbeeld naar de basgitaar, het is on-voor-stel-baar. Bijna alsof je met de teletijdmachine van Professor Barabas teruggezet wordt in de tijd, naar Wight 1969.
Het is opvallend hoe sterk de vijf leden van The Band en Bob Dylan op elkaar ingespeeld zijn, op elkaar reageren tijdens het spelen.

Highway 61 revisited (Live with The Band, Isle of Wight, 1969)

Als de rest van het Wight-concert op de bonus-disc bij de luxe editie van Another Self Portrait maar half zo goed klinkt als dit, dan is de aanschaf van de luxe-editie het geld meer dan waard.
Luister naar de stuwende, de drijvende drum / bas-combinatie. De samenzang tussen Bob Dylan en leden van The Band tijdens het refrein en het orgel van Garth Hudson tijdens het korte instrumentale stuk. Dit is geen band van zes individuen, dit is een muzikaal geheel. Schitterend.

Copper kettle (without overdubs, Self Portrait)

Vlak voor het nummer begint, zegt Bob Dylan ‘It’s one of our old favorites’. En dan, dan breekt de hemel open en stort de pure schoonheid van de muziek zich over de luisteraar uit.
De tranen van ontroering stonden in mijn ogen bij het horen van deze kale versie van ‘Copper kettle’.
Natuurlijk is het precies dezelfde opname als op Self Portrait (maar dan zonder overdubs) en tegelijkertijd is het - juist door het ontbreken van overdubs – een volledig andere muzikale wereld.  Dit snijdt door de ziel.

Bring me little water (unreleased, New Morning)

Dylans versie van dit overbekende nummer klinkt totaal anders dan ik van te horen had gedacht. In Dylans versie zit een enorme ‘drive’ met drums, gitaar, piano en achtergrondzangeressen. Aanvankelijk moest ik wat wennen aan deze opname, maar na een keer of twee, drie luisteren viel het kwartje.
Bob Dylan heeft ‘Bring me little water’ naar zijn eigen hand gezet en het werkt.

Sign on the window (with orchestral overdubs, New Morning)

Dit is dezelfde opname als op New Morning, maar dan met een iets langer intro en ‘orchestral overdubs’.
Al Kooper in Uncut (nr. 196): ‘On the song “New morning” itself, I did an arrangement where I put a horn section on there and in “Sign on the window”, I added strings, a piccolo, and a harp. (…) when I played them back for him [Bob Dylan], he didn’t like them’.
Tijdens het samenstellen van Another Self Portrait stuurde Al Kooper zijn mixen met ‘orchestral overdubs’ naar samensteller Jeff Rosen – die de mixen niet goed genoeg vond – en kreeg hij van Rosen de kans om de mixen opnieuw te maken. Deze nieuwe mixen van ‘Sign on the window’ en ‘New morning’ uit de koker van Al Kooper zijn op Another Self Portrait terecht gekomen.
Ik ben niet echt gecharmeerd van deze versie van ‘Sign on the window’. Mijn voorkeur gaat uit naar de oorspronkelijke versie, zonder overdubs. Bij ‘Sign on the window’ kan ik me nog voorstellen dat luisteraars die Kooper-overdubs aardig vinden. Bij ‘New morning’ ligt dat heel anders, maar daarover later meer.

Tattle O’Day (unreleased, Self Portrait)

Een geestig nummer dat bijzonder sterk door Bob Dylan gezongen wordt. Twee gitaren en een piano. Luister naar hoe Bob Dylan de woorden ‘melodious sound’ zingt en je weet weer dat niemand zo zingt als Dylan dat kan. Heerlijk.

If dogs run free (alternate version, New Morning)

In tegenstelling tot veel liefhebbers van Bob Dylans muziek heb ik wel een zwak voor ‘If dogs run free’ op New Morning. De versie van ‘If dogs run free’ op Another Self Portrait wijkt sterk af van de versie op New Morning. Allereerst ontbreekt de scat-zangeres. Daarnaast spreek-zingt Bob Dylan de coupletten en wordt het refrein veel meer gezongen in de van New Morning bekende stijl.
Een aardig alternatief voor de van New Morning bekende versie.

New morning (with horn section overdubs, New Morning)

Toen Al Kooper zijn versies met overdubs van ‘Sign on the window’ en ‘New morning’ aan Bob Dylan liet horen, bleek Bob Dylan – aldus Al Kooper in Uncut – deze versies maar niks te vinden. Met betrekking tot ‘New morning’ kan ik me daar geheel bij aansluiten.
De eerste keer dat ik dit hoorde, dacht ik dat ik in de maling werd genomen. De blazers zijn overduidelijk later toegevoegd en passen niet altijd in het stramien van de basistrack waaraan ze zijn toegevoegd.
Dit werkt niet en had in de archieven opgeborgen moeten blijven. Zowel het door Al Kooper onder handen genomen ‘Sign on the window’ als ‘New morning’ had van mij niet op Another Self Portrait gehoeven, waarbij ik aanteken dat ik me bij ‘Sign on the window’ nog iets kan voorstellen, maar dat Koopers versie van ‘New morning’ ronduit mislukt is. Dit had in de archieven moeten blijven.

Went to see the gypsy (alternate version, New Morning)

Een ingetogen versie, niet meer dan toetsen en een basgitaar. Erg mooi. Dit arrangement biedt Bob Dylan alle ruimte om zijn zang-gymnastiek tentoon te spreiden. Totaal anders dan de demo-versie van ‘Went to see the gypsy’ waarmee Another Self Portrait begint. Schitterend.

Belle isle (without overdubs, Self Portrait)

Na een gesproken intro (de titel van het nummer), volgt een mooie, kale versie van dit van Self Portrait bekende nummer. Een aanwinst. Mooier dan de versie van Self Portrait.

Time passes slowly #2 (alternate version, New Morning)

Wie dit hoort, zal denken dat Bob Dylan wel degelijk op het Woodstock festival was en daar Joe Cocker ‘With a little help from my friends’ hoorde zingen. Jeff Rosen noemde deze opname in Uncut (nr. 196) terecht ‘the Mad Dogs & Englishmen version’.
Het is even wennen, deze versie van ‘Time passes slowly’, maar na twee, drie keer luisteren zal het onder je huid kruipen. Zéér verrassende opname.

When I paint my masterpiece (demo)

De afsluiter van Another Self Portrait is er eentje om te koesteren. Een ingetogen demo-versie van ‘When I paint my masterpiece’. Bob Dylan achter de piano, geen andere instrumenten.
Onvoorstelbaar mooi. Deze demo bevat hier en daar een iets afwijkende tekst. Ergens zingt Dylan ‘Ain’t nothing like that good old rock ’n rolla’, en zo is het maar net.
Met ‘When I paint my masterpiece’ heeft Another Self Portrait de perfecte afsluiter gevonden. In de eerste plaats is bij het horen van het laatste nummer duidelijk dat Another Self Portrait als geheel een nieuw meesterwerk is in het toch al omvangrijke oeuvre van de man. Daarnaast doet het horen van deze ingetogen versie verlangen naar meer, naar nogmaals. Naar opnieuw beginnen aan het beluisteren van dit album.
De afsluiter trekt het geheel rond, terug naar het begin.

Another Self Portrait ligt vanaf 23 augustus in de winkels. Naast de standaard-versie, zal er ook een luxe-edite van Another Self Portrait verschijnen. Deze luxe-editie bevat een bonusdisc met daarop de opnamen van het gehele optreden van Bob Dylan en The Band op het Isle of Wight-festival in 1969 en een bonusdisc met een geremasterde versie van Self Portrait. Naast deze twee extra cd’s, bevat de luxe-editie twee gebonden boeken.
Verder wordt Another Self Portrait uitgegeven in een box met drie elpees en is zowel de standaard- als luxe-editie vanaf 23 augustus te koop in de iTunes Store.



Eerdere berichten over Another Self Portrait:
- 'The Bootleg Series vol. 10 - Another Self Portrait (1969 - 1971)', (promotiefilmpje)
- 'Een ander Self Portrait'
- 'Een tweede blik op Another Self Portrait'
- 'Pretty Saro' (promotiefilmpje)
- 'En nog een filmpje...' (promotiefilmpje)

Kort na het schrijven van bovenstaande recensie, vond ik dit filmpje op internet:

bob dylan - another self portrait documentary 640x360 from Columbia Records on Vimeo.