Dylan kort #1120

Setlist 30 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
"De Dylanmythe ingehaald door een bijna ontnuchterende werkelijkheid" door Harry Prenger, een stuk om aandachtig te lezen. Zie hier. [met dank aan Harry en Dirk voor de tip]
Radio: Morgen over Dylan in Vorst Nationaal, zie hier. [met dank aan Dirk]
De Morgen: Bij De Morgen kan de (nieuwe) abonnee elpees krijgen / kopen, waaronder Bob Dylans Blood On The Tracks. In De Morgen van vandaag is hier veel aandacht voor. Daarnaast bevat De Morgen van vandaag een uitvoerig stuk van Marc Didden over The Cutting Edge. Hoewel... Het gaat vooral over de reis van Didden naar Londen, afgelopen zomer, om The Cutting Edge te horen. Mooie foto bij dit artikel (zie afbeelding).
Cover: Admiral Freebee zingt "Maggie's Farm",zie hier. [wie mij kent, weet dat ik niks met covers heb. Deze vind ik echter wel goed.]
5 tips om het weekend door te komen, een van de vijf tips: Bob Dylan, zie hier.
De Afspraak van gisteren met Saskia de Coster en Admiral Freebee over Bob Dylan (vanaf 18.25), zie hier.



BN De Stem van 29 oktober 2015


Met dank aan Sjon!

Vara Gids 39, 2015


Met dank aan Sjon!

The Cutting Edge op NPR

Nog een week te gaan tot het verschijnen van The Cutting Edge. Nog een week wachten, maar de sluisdeuren gingen vandaag al open. Op de website van NPR zijn sinds vandaag 20 nummers van The Cutting Edge te beluisteren. Twintig nummers!


De NPR tracklist:
01. “Love Minus Zero / No Limit” (take 2)
02. “She Belongs To Me” (take 1)
03. “Subterranean Homesick Blues” (take 1)
04. “Outlaw Blues” (take 2)
05. “If You Gotta Go, Go Now” (take 2)
06. “It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry” (take 8)
07. “Sitting On A Barbed Wire Fence” (take 2)
08. “Like A Rolling Stone” (take 5, rehearsal [edited])
09. “Desolation Row” (take 2, piano demo)
10. “Just Like Tom Thumb’s Blues” (take 3, rehearsal)
11. “Highway 61 Revisited” (take 3)
12. “Queen Jane Approximately” (take 5)
13. “Visions Of Johanna” (take 5, rehearsal)
14. “She’s Your Lover Now”(take 6, rehearsal)
15. “Leopard-Skin Pill-Box Hat” (take 8)
16. “One Of Us Must Know (Sooner Or Later)” (take 19)
17. “Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again” (take 13)
18. “Absolutely Sweet Marie” (take 1)
19. “Pledging My Time” (take 1)
20. “I Want You” (take 4)

Natuurlijk luister ik. Toegewijd, het oor tegen de speaker in de computer. Maar ook onrustig, bang dat de kans om het allemaal nu al op te zuigen weer zal verdwijnen. Ik luister stukjes, hele nummers en enkele nummers meerdere malen achter elkaar, zoals het schitterende “Queen Jane Approximately” (altijd al een zwak voor dat nummer gehad) en het rustige, o zo mooie “She Belongs To Me”. Alleen al voor deze alternatieve take van “She Belongs To Me” zouden mensen volgende week The Cutting Edge moeten kopen. Kippenvel-nummer. Of wat te denken van “Desolation Row”? Een piano-demo! Het is maar een fragment, helaas, maar daarom niet minder mooi. Het laat me verlangen naar meer. Zou Dylan ook een gehele piano-versie van “Desoaltion Row” opgenomen hebben? Luister ook even naar de mondharmonica in deze piano-demo. Scherp als kattenklauwen.
Of die schuddende, bluesy versie van “Pledging My Time”. Niet te vergelijken met de versie van dit nummer op Blonde On Blonde, maar wel minstens net zo lekker als de versie die op dat album staat.
Of wat te denken van “Outlaw Blues”? Twee elektrische gitaren (één slag, één solo), een mondharmonica en Dylans stem. Dit swingt en schudt dat het een lieve lust is.
Ik luister nog even verder. Wordt onrustig van de schoonheid die op de website van NPR me toegeworpen wordt. Nog een week wachten.

Luisteren via de website van NPR kan hier.

She Belongs To Me + 19 tracks van The Cutting Edge

Luister hierboven naar "She Belongs To Me" van The Cutting Edge. Deze opname komt van de website npr.org waar bovenstaande track en nog 19 nummers van The Cutting Edge te beluisteren zijn. The Cutting Edge op npr.org staat hier.

Dylan kort #1119

ED over Bob Dylans aanstaande concert in Eindhoven, inclusief kans om twee kaarten te winnen, zie hier.
The Freewheelin' Bob Dylan - met vier later verwijderde nummers - wordt te koop aangeboden op ebay. Het gaat om een van de slechts twee bekende stereo-exemplaren, zie hier.
The Cutting Edge video's van de Deluxe Edition, hier en de Collector's Edition, hier. Let vooral ook even op de muziek bij deze filmpjes.
De Volkskrant van vandaag bevat wederom twee artikelen waarin Bob Dylan voorbij komt. Het gaat om artikelen over Joanna Newsom en Alexander Roeka. Hoewel beide artikelen niet echt over Bob Dylan gaan, geeft het wederom noemen van Dylans naam in deze artikelen wel aan - zoals Herman het mij schreef - hoe 'Dylan voortdurend een ijkpunt is in onze cultuur'. [met dank aan Herman]
"Handleiding bij het bezoeken van een Bob Dylan concert" door Martijn Muijs, zie hier.
Tribuna: "Bob Dylan weer in Nederland", hier. (Wie kan mij het zinnetje uitleggen over het in 1989 eindelijk gewonnen moeten geven?)
Setlist 29 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick




Dylan kort #1118

Dit is het vijfde bericht vandaag op deze blog. Vergeet niet de vier berichten hieronder te bekijken.

Coverfoto Highway 61 Revisited: Onlangs plaatste ik hier een link naar de website van Rolling Stone waar een filmpje over de coverfoto van Blonde On Blonde te zien is. Een week of twee geleden is op dezelfde website een soortgelijk filmpje over de coverfoto van Highway 61 Revisited verschenen. Dat filmpje is toen aan mijn aandacht ontsnapt, nu alsnog een link, zie hier. [met dank aan Cas]
De Volkskrant van vandaag heeft twee korte stukjes over Dylan, zie de afbeeldingen bij dit bericht. [met dank aan Herman en Arie]
De Stentor van vandaag heeft een stuk van een halve pagina over Bob Dylan en de aanstaande concerten in Nederland. [met dank aan Arie en Ria]
Nashville Skyline: Een sample-tape - zoals die ooit op ebay stond - op YouTube, zie hier. [met dank aan Dirk]
Uncut: Ik heb de nieuwe Uncut nog niet gezien, maar ik heb begrepen dat in die Uncut flink wat aandacht is voor Bob Dylan en The Cutting Edge.
Setlist 27 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Setlist 28 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Rouen: Het concert van 3 november in Rouen, Frankrijk gaat niet door.




In de komende tijd zullen er vele tijdschriften en kranten verschijnen met artikelen over Bob Dylan. Tips en scans zijn meer dan welkom. Ook recensies van bezochte Dylan-concerten ontvang ik graag.

Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again (1966) - door Jochen

Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again (1966)

De USS Tecumseh, een monitorschip van de Noordelijke Marine, loopt op een mijn en vergaat binnen minuten. Daarachter schrikt de formidabele, zwaar bewapende driemaster USS Brooklyn. Kapitein James Alden wordt gewaarschuwd voor “een rij verdacht uitziende boeien” onder de boeg, stopt en begint achteruit te manoeuvreren. Hangend in het want van zijn vlaggenschip, de USS Hartford, ziet bevelhebber schout-bij-nacht David Farragut het gebeuren en hij vloekt zijn schepen weer voorwaarts:
“Damn the torpedoes! Full speed ahead!” 
Het geluk is met de stoutmoedigen; de rest van de vloot vaart heelhuids door het mijnenveld, verslaat de Zuidelijken en gaat aan land. De Slag in de Baai van Mobile, 5 augustus 1864, is beslist, enkele dagen later valt ook de stad zelf.
Honderd jaar later heeft Mobile zich, dankzij haven, scheepswerven en staal, tot een welvarend stadje ontwikkeld, maar Zuidelijk blijft het. Het komt de hele twintigste eeuw vooral in het nieuws bij een zoveelste racistisch incident – in februari 1966, als Dylan Memphis Blues Again opneemt, heeft Mobile nog steeds een achtergebleven, redneck-imago; je wilt écht liever in Memphis zijn.

Het smachten naar Memphis is minstens zo oud als de bluesmuziek zelf. Eén van de allereerste songs met het woord blues in de titel is “The Memphis Blues” van W.C. Handy uit 1909, dat in 1912 van woorden wordt voorzien door George A. Norton, die hevig naar Memphis verlangt, alleen al omdat Handy daar dit lied speelt:

There's nothing like the Handy Band that played the Memphis Blues so grand.
Oh play them Blues.
That melancholy strain, that ever haunting refrain
Is like a sweet old sorrow song  

Nortons ode is misschien de eerste, maar bepaald niet de laatste. Chuck Berry, Muddy Waters, Jerry Lee Lewis en honderden andere artiesten bezingen de grootste stad van Tennessee. Op de website van het Memphis Rock ‘n’ Soul Museum wordt de stand bijgehouden: inmiddels staan er meer dan 1000 opnames op de lijst.
Dylan weet er alles van. Aflevering 31 van zijn Theme Time Radio Hour (29 november 2006) is gewijd aan Tennessee, meer dan de helft van de speellijst gaat over Memphis.

Het refreintje van “Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again” is dus een weinig complexe, maar wel frisse variant op een aloud romantisch cliché: het drukt de klassieke Sehnsucht uit, het verlangen naar een onbereikbaar ideaal. Dylan verrijkt dat dan nog met een scherp randje, door de kwijnende ik-persoon als een Tantalos vast te zetten, op een kleine 600 kilometer van dat paradijselijke Memphis.
De coupletten zijn niet zo eenduidig. Hierin sprankelt de psychedelische Dylan, de woordsmid van “Desolation Row” en “Tombstone Blues”, die door een toverkijker om zich heenkijkt en de indrukken met een magische pen op zijn hotelpapier laat neerdwarrelen. Daarmee gunt de dichter ons dan negen volstrekt ongerelateerde, impressionistische flarden uit een kleurrijk leven. Herleidbaar zijn ze nauwelijks. Het bloeddorstige spoorwegpersoneel uit het derde couplet leent Dylan uit de oude folksong “I Wish I Was A Mole In The Ground”:

No, I don’t like a railroad man.
‘Cause a railroad man, they’ll kill you when he can,
And drink up your blood like wine.  

En aan auteur Peter Coyote danken we de observatie die licht werpt op de daaropvolgende raadselachtige regels (“An’ he just smoked my eyelids / An’ punched my cigarette”): Dylans manager Albert Grossman had een nogal eigenaardige manier om zijn sigaret vast te houden – de hand gebald tot een vuist, de sigaret geklemd tussen pink en ringvinger.
Zo openen alle coupletten de poort voor dankbare Dylanduiders, met die parade van obscure, excentrieke voorbijgangers (neon madmen en een onthutste priester), exotische decors (een honky-tonk lagoon onder de Panamese maan) en duistere hulpmiddelen (railroad gin en een gestolen postkantoor). Daarbij gaan, zoals gebruikelijk, de registers open. Het meest deerniswekkend zijn de pogingen om uit de poëtische flarden een episch, samenhangend verhaal te herleiden. De neergang van een patiënt in afkickkliniek, een reis door het Vagevuur van een ziel die het Paradijs zoekt, iets met Vietnam… vooral op expectingrain.com is weer aardig wat wanhoop te vinden. Dan zijn de puzzelaars die voor de crypto-analyse meer in lyrische hoek zoeken beter te verdragen. De interpretaties die ervan uitgaan dat Dylan hier in woorden vangt, welke indruk zijn tumultueuze leven thans op hem maakt, snijden meer hout.

Voor het kunstgenot doet het hoe dan ook niet ter zake, te weten wat Dylan ‘eigenlijk’ vertelt, welke beelden als metafoor voor welk biografisch feitje bedoeld zouden zijn en wie zich achter de ragman of de senator zou verstoppen. Sterker nog; veel van de codekrakers banaliseren de poëzie – onbedoeld, mogen we aannemen – met hun pogingen om te verhelderen; maar een juweel glanst nu eenmaal fraaier in het halfduister dan in het volle daglicht.
En een juweel is het. Voor diezelfde fans op expectingrain is het vaak een favoriete song van Blonde On Blonde en ook bij professionals als Sean Wilentz, Frank Black (van The Pixies) en Michael Gray scoort het lied hoog. Zelfs organist Al Kooper, die doorgaans relativerend, met geestige zelfspot, terugkijkt op zijn bijdragen, is nog steeds enthousiast: “Ik hoorde het pas geleden weer ’s en dacht ‘Wow!’ Meestal denk ik ‘Oww’.” Waarbij hij dan wel weer, bescheiden, de meeste credits aan gitarist Joe South geeft.

Het dichterlijke mozaïek is inderdaad schitterend verpakt. De uiteindelijke versie op Blonde On Blonde is, vooral dankzij die onweerstaanbare thin wild mercury sound, niet te evenaren. De officiële vrijgave van de afgekeurde versies (op The Cutting Edge, 2015) bevestigt nog maar ’s dat de chemie van Dylan en de Nashville cats in het voorjaar van ’66 een rockhistorische Mount Everest bouwt; hoger kan niet. De poging van Cat Power voor de I’m Not There-soundtrack (2007) is best leuk, de versie van de North Mississippi Allstars (op Uncut’s tribuut Happy Birthday Bob, 2011) is schitterend en de Spaanstalige flamenco van Kiko Veneno (1995) charmant en opwindend, maar ja – het blijft ruim onder die top steken, allemaal.

Oh, the ragman draws circles
Up and down the block
I’d ask him what the matter was
But I know that he don’t talk
And the ladies treat me kindly
And furnish me with tape
But deep inside my heart
I know I can’t escape
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Well, Shakespeare, he’s in the alley
With his pointed shoes and his bells
Speaking to some French girl
Who says she knows me well
And I would send a message
To find out if she’s talked
But the post office has been stolen
And the mailbox is locked
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Mona tried to tell me
To stay away from the train line
She said that all the railroad men
Just drink up your blood like wine
An’ I said, “Oh, I didn’t know that
But then again, there’s only one I’ve met
An’ he just smoked my eyelids
An’ punched my cigarette”
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Grandpa died last week
And now he’s buried in the rocks
But everybody still talks about
How badly they were shocked
But me, I expected it to happen
I knew he’d lost control
When he built a fire on Main Street
And shot it full of holes
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Now the senator came down here
Showing ev’ryone his gun
Handing out free tickets
To the wedding of his son
An’ me, I nearly got busted
An’ wouldn’t it be my luck
To get caught without a ticket
And be discovered beneath a truck
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Now the preacher looked so baffled
When I asked him why he dressed
With twenty pounds of headlines
Stapled to his chest
But he cursed me when I proved it to him
Then I whispered, “Not even you can hide
You see, you’re just like me
I hope you’re satisfied”
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Now the rainman gave me two cures
Then he said, “Jump right in”
The one was Texas medicine
The other was just railroad gin
An’ like a fool I mixed them
An’ it strangled up my mind
An’ now people just get uglier
An’ I have no sense of time
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

When Ruthie says come see her
In her honky-tonk lagoon
Where I can watch her waltz for free
’Neath her Panamanian moon
An’ I say, “Aw come on now
You must know about my debutante”
An’ she says, “Your debutante just knows what you need
But I know what you want”
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Now the bricks lay on Grand Street
Where the neon madmen climb
They all fall there so perfectly
It all seems so well timed
An’ here I sit so patiently
Waiting to find out what price
You have to pay to get out of
Going through all these things twice
Oh, Mama, can this really be the end
To be stuck inside of Mobile
With the Memphis blues again

Rectificatie

In "Dylan kort #1117" schreef ik dat in het tijdschrift Music Maker een artikel staat over waarom Bob Dylan nog steeds relevant is. Dit klopt niet, het bewuste artikel staat in Lust For Life. [met dank aan Arie voor de tip]

In het door Dominique van der Geld geschreven artikel "Waarom Bob Dylan er nog steeds toe doet" in Lust For Life 055 komen voornamelijk muzikanten aan het woord. Deze muzikanten vertellen waarom zij vinden dat Bob Dylan nog steeds relevant is.
Een aardig artikel en een mooie cover van Lust For Life.
Lust For Life 055 ligt nu in de winkels.

Leopard-Skin Pill-Box Hat (take 8)

Van het binnenkort te verschijnen twaalfde deel van The Bootleg Series: The Cutting Edge.

The Comic book and me #29

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"



Wolverine #155

De coverfoto van Blonde On Blonde

Op de website van tijdschrift Rolling Stone staat een schitterend filmpje van Bob Egan van Popspotsnyc.com die samen met fotograaf Jerry Schatzberg op zoek gaat naar de plek waar de coverfoto van Blonde On Blonde is gemaakt. In het filmpje zijn fragmenten van "Visions Of Johanna" en "Pledging My Time" van het volgende maand te verschijnen album The Cutting Edge te horen. Zeer de moeite van het bekijken waard! Zie hier.

Dylan kort #1117

Setlists:
21 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
22 oktober: : Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / Full Moon And Empty Arms / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
23 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
24 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / Where Are You? / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
25 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick

Radio Alsmeer zendt zaterdag een uur durende Dylan special uit, zie hier.
Beelden van boze fans (1966), zie hier. [met dank aan Dirk]
Music Maker moet een aardig artikel hebben over waarom Bob Dylan nog steeds van belang is. Ik heb het tijdschrift nog niet gevonden, maar ga wel op zoek. [met dank aan Frits voor de tip]
Kaartje: Frits heeft nog een kaartje te koop voor Carré, 7 november, zie hier.
Mojo: Bij de nieuwe Mojo schijnt een boekje te zitten over Dylans Bootleg Series. Ook deze heb ik nog niet gezien. Ik kan er dus nog niks zinnigs over melden.


Even

Als verzamelaar kan ik het nooit laten om een toevallig gevonden platenzaak binnen te lopen om 'even' te kijken of er nog iets van Dylan ligt dat ik nog niet heb. Meestal blijven 'mevrouw Tom' en de kinderen buiten wachten of halen ze ergens een ijsje omdat ze uit ervaring weten dat 'even' altijd langer duurt dan van te voren werd ingeschat.
Vanmiddag was ik echt maar 'even' binnen. En dat het echt maar 'even' was, bleek niet de enige verrassing. Ik vond het een en ander. Meer dan anders. Opmerkelijker dan anders.
Naast een Engelse persing (elpee) van Before The Flood liep ik de winkel uit met vier cd's. Een cd voor de Spaanse markt en drie in Rusland vervaardigde cd's.
Hoe vaak kom je in Rusland gemaakte cd's van Bob Dylan in Nederlandse platenzaken tegen? Ik in ieder geval nooit. Tot vanmiddag dan.
Het zijn wat maf ogende cd's. Niet zo maf als de Dylan-cd's die mijn schoonvader een paar jaar geleden uit Indonesië voor mij meenam, maar toch maf.
Van die cd's uit Indonesië weet ik zeker dat het pirates zijn. Pirates zijn zonder toestemming van de platenmaatschappij uitgebrachte kopieën van officiële releases. Maar zijn die Russische cd's ook pirates? Ik denk het wel, maar zeker weten doe ik het niet.
Ze ogen eigenlijk best wel goed. Oké, anders dan we gewend zijn, maar toch wel goed gemaakt. Neem nou bijvoorbeeld de cd Infidels. Op die cd staat een grote, zwarte balk die niet te vinden is op cd-persingen van dit album uit andere landen.
En dan de achterzijde van de hoes.Volgens de achterzijde is de cd gemaakt door een bedrijfje dat AGAT heet. Er staat zelfs een emailadres bij, gewoon op de achterzijde van de hoes gedrukt, naast de door Bob Dylan gemaakte tekening van een man die een vrouw op haar wang kust.
En als deze cd's dan inderdaad pirates zijn, hoe zit het dan met de officiële uitgave van Dylans muziek in Rusland? Zijn Bob Dylans albums door CBS / Columbia in Rusland uitgebracht? Of wordt er in Rusland niet naar Dylan geluisterd? Jawel toch.
Maar waar luisteren die Russen dan naar?
Vragen, vragen, vragen.
Terwijl ik dit schrijf zit een van de andere Russische cd's in de speler. Klinkt prima. Niks mis mee. Zou het dan toch om officiële releases gaan? Ik kan het me haast niet voorstellen, moet ik bekennen.
Een leuke vondst is het wel, die Russische cd's. Een vondst waar nog vele vragen aan kleven.


Every Grain Of Sand - door Jochen

Every Grain Of Sand (1981)

Ich häng an dünnen Fäden
Von der Unsichtbaren Hand
So wie im Wind die Schwalbe
Und wie jedes Körnchen Sand

Aldus zingt Nana Mouskouri de laatste regels van haar versie van “Every Grain Of Sand”, in de Duitse vertaling van Michael Kunze.
Kunze (1943) is een generatiegenoot van Dylan en geen kleine jongen in de muziekindustrie. De Duitser schrijft al sinds de jaren ’60 hitjes voor anderen, dan nog protestfolkachtige jeugdzonden, en breekt in 1970 door met de millionseller “Du”, dat door Peter Maffay gezongen wordt. In de loop der jaren voorziet hij de halve elite van de Duitse hitparade van hits (Udo Jürgens, Münchner Freiheit, Ivan Rebroff, Peter Alexander, om maar een paar te noemen) en breekt hij ook internationaal door – Kunze schrijft o.a. voor Herbie Mann, Sister Sledge, Julio Iglesias en Gilbert Bécaud, en musicals die Broadway halen. Op zijn erelijst staan een Grammy Award en een kleine 90 gouden en platina platen. Die Grammy wint hij in 1976 met zijn meidengroepje Silver Convention, voor het zouteloze “Fly, Robin, Fly”, dat tevens het record heeft voor Minst Eloquente Billboard Nr. 1-hit; de hele tekst bestaat uit zes verschillende woorden (ook nog up to the sky).
Daarbij is Kunze beslist niet van de straat. Vóór zijn muziekcarrière studeert hij filosofie, geschiedenis en rechten aan de Münchener universiteit en promoveert hij zelfs (in de rechtswetenschappen, op Heksenprocessen in de 16de eeuw). Zowel songtechnisch als intellectueel zou je hem dus de vertaling van een monument als “Every Grain Of Sand” durven toevertrouwen, maar het gaat gruwelijk mis. Niet uit onkunde, zo valt te vrezen, maar dankzij een gebrek aan eerbied voor de brontekst, of erger nog, uit misplaatste superioriteitsgevoelens. Kunze negeert Bijbelse verwijzingen (en verandert bijvoorbeeld Mattheüs’ vallende mussen zinloos in een hangende Schwalbe, een zwaluw), kliedert er Schlagerclichés als Auch wenn du vieles nicht verstehen kannst, es hat alles seinen Sinn in en gaat al met de schattige poesie-albumachtige titel (“Jedes Körnchen Sand”) de mist in.

Het is ook niet zomaar een liedje, natuurlijk. “Every Grain Of Sand” is zelfs naar Dylan-maatstaven een meesterwerk van de buitencategorie, niet in het minst vanwege de lyrische kracht van de magistrale tekst. Daarin verweeft Dylan Blakeaanse invloeden, Bijbelse verwijzingen, Franse symbolisten en François Villon met barokke, ondoordringbare, Dylanesque beeldspraak.
Op de schatplichtigheid aan de openingsregels van William Blake’s Auguries Of Innocence wijst elke recensent wel:
To see a world in a grain of sand
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour. 
Die lijn is echter wat dun; de schatplichtigheid gaat echt niet dieper dan die zandkorrel. De desperate, religieuze vertwijfeling uit Dylans gedicht spoort verder volstrekt niet met de devote bewondering voor Gods Grote Plan, die uit Blake’s woorden spreekt. Dan lijkt de invloed van diens ‘Prophetical Book’ Jerusalem (1804-20) groter. Daarin komt ook het beeld van de zandkorrels langs (vier keer zelfs), letterlijker nog, en worden ze zelfs geteld (this Gate cannot be found by Satan's Watch-fiends: tho' they search numbering every grain of sand on Earth), maar belangrijker nog: het is een dicht, ondoordringbaar poëtisch en theatraal visioen waarin Christus gevonden, verlaten en hervonden wordt, waarin verleiding, twijfel en hartstocht zinderen, een prosaïsch gedicht zonder echte plot – geliefd Dylanterrein dus.
Blake’s half-gerelateerde gedicht Jerusalem opent overigens met de woorden And did those feet in ancient time, die we in het laatste couplet terugvinden.

Misschien ligt het aan de bedwelmende melodieën, of aan Dylans overdonderende zang en dito harmonicaspel, maar ook de allerbeste Dylanexegeten lijken de tekst te miskennen. Zowel Shelton als Paul Williams zien zoiets als “diepe bewondering en ontzag voor de schoonheid van de schepping” ('sense of wonder or awe at the beauty of the natural world'), waar Dylan juist naargeestige, somber stemmende beelden opstapelt (een poel van tranen, een stervende stem, nachtelijk verdriet, kilte, pijn, verval, wanhoop, bitterheid en ga zo maar door). Zoals ook de context van de Mattheüs referenties (de vallende mussen en de getelde haren) gemakshalve genegeerd wordt: die komen uit een peptalk van Jezus, waarin Hij de discipelen op scherp zet met agressieve, angstaanjagende retoriek; “Vreest Hem, Die beide ziel en lichaam kan verderven in de hel” zijn de woorden ervoor en “Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard” de woorden erna.
Clinton Heylin zoekt en vindt mogelijke inspiratiebronnen, maar waagt zich helemaal niet aan een duiding, anderen zien verlossing, devotie of deemoed in Dylans woorden, maar kunnen niet verklappen waar. Deze verteller voelt in elk geval helemaal geen “aanvechting om op zijn fouten terug te kijken” wat al bepaald niet boetvaardig klinkt en hij vergelijkt zichzelf uitgerekend met de moordenaar Kaïn, die eigenhandig de “keten der gebeurtenissen” moet doorbreken.
Nee, de “reality of man” waaraan Dylan in de slotregels refereert, is dat wij onsterfelijke zielen in een sterfelijk lichaam zijn, dat “de mens, uit een vrouw geboren, kort van dagen en vol onrust, ontluikt en verwelkt als een bloem, vliedt als een schaduw en houdt geen stand” (Job 14:1-2). Dit lied is echt doordrenkt van de Lutherse visie dat het lijden in dit aardse tranendal ons lot is, tot de dood ons komt verlossen.

Toch opmerkelijk, die wijdverbreide miskenning van het troosteloze thema. Zó ondergronds verstopt Dylan de grauwe gemoedsgesteldheid van de verteller nou ook weer niet. Misschien wordt het inderdaad overstraald door de schoonheid van de muziek, die nogal overweldigend is.
Dat wordt ook kamerbreed onderkend. De al eerder genoemde Mouskouri is de eerste in een lange rij artiesten die zich op het lied storten. Volgens Nana is dat geen toeval. In 2007 publiceert zij haar Memoirs, een vervreemdende exercitie in valse bescheidenheid, waarin zij verklapt dat Dylan sinds 1979 een goede vriend is. Na haar concert in het uitverkochte Greek Theater in Los Angeles ontmoet hij haar achter de coulissen, ze zoeken een restaurantje op en daarna “schreef hij ‘Every Grain Of Sand’ voor mij.” Een demo-versie (de versie met de blaffende hond en Jennifer Warnes van The Bootleg Series 1-3) gaat op de bus, en die mag de Griekse dan gebruiken voor haar opname (op Song For Liberty, 1982).
Tja. Wie weet. Misschien ook wel – Dylan onderneemt wel meer wenkbrauwoptrekkende acties, in die jaren 1979-81. Maar fraai is de gladde vertolking niet. De versies van Emmylou Harris, vooral de studioversie van Wrecking Ball (1995, geproduceerd door Dylankenner Daniel Lanois) zijn nauwelijks te verbeteren en overschaduwen alle andere covers. De opname van de Blind Boys Of Alabama, met Bon Ivers Justin Vernon (2013) glanst daar nog wat doorheen dankzij onnavolgbare, raadselachtige ritmiek en, vooruit, de sympathieke Ier Luka Bloom weet wel te ontroeren met een warme, sobere versie (op Head & Heart, 2014).
Boven dat al schittert echter nog steeds de bard zelf, met het meesterstuk dat in vrijwel elke top 10 van allermooiste Dylansongs staat. En daar ook hoort.  

Every Grain of Sand
In the time of my confession, in the hour of my deepest need
When the pool of tears beneath my feet flood every newborn seed
There’s a dyin’ voice within me reaching out somewhere
Toiling in the danger and in the morals of despair
Don’t have the inclination to look back on any mistake
Like Cain, I now behold this chain of events that I must break
In the fury of the moment I can see the Master’s hand
In every leaf that trembles, in every grain of sand

Oh, the flowers of indulgence and the weeds of yesteryear
Like criminals, they have choked the breath of conscience and good cheer
The sun beat down upon the steps of time to light the way
To ease the pain of idleness and the memory of decay
I gaze into the doorway of temptation’s angry flame
And every time I pass that way I always hear my name
Then onward in my journey I come to understand
That every hair is numbered like every grain of sand

I have gone from rags to riches in the sorrow of the night
In the violence of a summer’s dream, in the chill of a wintry light
In the bitter dance of loneliness fading into space
In the broken mirror of innocence on each forgotten face
I hear the ancient footsteps like the motion of the sea
Sometimes I turn, there’s someone there, other times it’s only me
I am hanging in the balance of the reality of man
Like every sparrow falling, like every grain of sand


Subterranean Homesick Blues van The Cutting Edge

Een vijfde track van het begin volgende maand te verschijnen twaalfde deel van The Bootleg Series is als lekkermakertje online gezet, althans deels. Het gaat om "Subterranean Homesick Blues". De kijker / luisteraar krijgt delen van drie versies van "Subterranean Homesick Blues" in deze video voorgeschoteld: de akoestische versie van The Bootleg Series volumes 1 - 3, de bekende versie van Bringing It All Back Home en de nieuwe versie van The Cutting Edge.
Om de verschillende versies van "Subterranean Homesick Blues" ook visueel van elkaar te scheiden is er in deze clip handig gebruik gemaakt van de drie promotiefilmpjes die in mei 1965 voor dit nummer zijn geschoten door D. A. Pennebaker.
Het filmpje kan hier bekeken worden.

Dylan kort #1116

Setlist 19 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / The Night We Called It A Day / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
De Wereld Draait Door: In de uitzending van vandaag is Frank Boeijen te gast. Hij heeft een nummer over Bob Dylan geschreven en mag dat zingen. Maar voor hij zingt dient hij nog even aan tafel aan te schuiven. Praten over Dylan. Er wordt veel gezegd in die paar minuten. Slechts twee zaken snijden hout: Bob Dylan mag je vergelijken met Pablo Picasso (een gedachte die eerder al door Leonard Cohen uitgesproken is) en - ik parafraseer - alleen met mensen die (diep) in de muziek van Bob Dylan gedoken zijn moet men praten over Bob Dylan. De uitzending is ongetwijfeld terug te zien ergens op internet, voor iedereen die het gemist heeft. [met dank aan Peter voor de tip]
Wie helpt: onderstaande e-mail ontving ik gisteren, ik moet Arjen het antwoord schuldig blijven. Wie weet het wel?

Hi Tom,

Gekweld door een prangende vraag kwam ik al googlend kwam ik op jouw website terecht. Mijn vraag is nog steeds niet beantwoord maar gezien de inhoud van je site sluit ik niet uit dat jij het antwoord weet.

Een paar maanden geleden heb ik op de tv het staartje van een Nederlandse speelfilm gezien waar tijdens de aftiteling "A Hard Rain's A-Gonna Fall" ten gehore werd gebracht in een prachtige uitvoering (ik dacht door de vrouwelijke hoofdrolspeler van die film). 

Helaas ben ik de naam van die film en actrice vergeten maar ik weet nog wel dat het een fantastische uitvoering was/is. 

Kortom als jij me verder kunt helpen met een naam ben ik je zeer dankbaar.

Met vriendelijke groeten,

Arjen

Mocht je de naam weten van de "A Hard Rain's A-Gonna Fall" zingende dame, laat dan een reactie achter bij dit bericht of stuur mij een e-mail. Bij voorbaat dank.

Binnenkort op deze site: Een nieuwe beschouwing geschreven door Jochen, dit keer over "Every Grain Of Sand".

Parijs

Eén keer ben ik in Parijs geweest, in 1989. Dat bezoek heeft me genezen, ik wil nooit meer naar Parijs.
Een kortere samenvatting van mijn fabeltje waar ik zelf in ben gaan geloven kan ik niet geven.
Gisteren kreeg ik de bij dit bericht afgebeelde foto onder ogen. Sindsdien verlang ik naar Parijs. Niet het Parijs van vandaag, maar het Parijs van mei 1966. Het Parijs waarin Bob Dylan een concert gaf, het Parijs waarin dit concert werd aangekondigd met een schitterende poster. Op die poster een getekend portret van Bob Dylan, een tekening gebaseerd op de foto die de binnenhoes van de Franse persing van Blonde on Blonde siert (zie hier). Dat konden de makers van die poster nog niet weten, de Franse persing van Blonde on Blonde verscheen pas toen de posters al weer uit het straatbeeld van Parijs waren verdwenen.
Om de aankondiging wat kracht te geven staan er rechtsonder drie songtitels genoemd: "Rainy Day Women #12 & 35", "Pledging My Time" en "One Of Us Must Know". Alsof de makers van die poster willen zeggen: "Bob Dylan, je weet wel, die man van 'Rainy Day Women', 'Pledging My Time' en 'One Of Us Must Know'. Koop een kaartje." Drie nummers van het dan nog te verschijnen album Blonde on Blonde. De drie nummers van de in mei 1966 in Frankrijk verschenen EP "Rainy Day Women #12 & 35" (zie hier).
De Franse radiozender Europe 1 organiseerde dat concert, zo heb ik altijd begrepen, al staat dat niet op de poster. Europe 1 zou zelfs dat concert hebben opgenomen voor een radio-uitzending op 29 mei 1966. Die uitzending is er nooit van gekomen. Wat is er met die banden van Europe 1 gebeurd? Liggen ze ergens in een kast te verstoffen?
Iets in mij zegt dat die banden er niet meer zijn, maar een mens kan altijd blijven hopen. Die banden zouden me naar het Parijs van mei 1966 kunnen brengen, het enige Parijs waar ik naar verlang.

Setlists

17 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / The Night We Called It A Day / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
18 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / The Night We Called It A Day / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick

Dylan kort #1115

Een vierde track van The Cutting Edge is opgedoken: "Can You Please Crawl Out Your Window", luister hier.

Setlist 13 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Setlist 14 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Setlist 15 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / Melancholy Mood / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / The Night We Called It A Day / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick

Billy the Kid: Er is een niet eerder gepubliceerde foto van Billy The Kid opgedoken en als de naam Billy the Kid valt, moet Bob Dylan ook genoemd worden, zie hier. [met dank aan Simon]
Zanger Elvin Perkins in een interview in de Volkskrant van donderdag: "Ik kwam pas later op het idee mijn poëzie samen te voegen met die gitaar, ook omdat ik in de muziek van Cat Stevens, Leonard Cohen en Paul Simon was gedoken. En van The Beatles en Dylan uiteraard." [met dank aan Herman]
"Bob Dylan in België: 3 fans over hun lievelingsnummer": Zie hier.

George Jackson (1971) - door Jochen

George Jackson (1971)

Gouverneur Ronald Reagan van Californië doet enthousiast mee, met het ludieke idee van een agent uit Long Beach. De militante Black Panthers noemen politieagenten eind jaren ’60 consequent pigs en dat scheldwoord begint ingeburgerd te raken. Officer Bernie Frydman gelooft in reverse psychology, verzint het acroniem Pride-Integrity-Guts-Service en initieert een “Pigs Are Beautiful”-campagne met vriendelijke vrolijke varkentjes op stropdassen, buttons, dasspelden, manchetknopen en posters. “I like it,” verklaart zijn baas, de toekomstige president Reagan en hij verschijnt een paar weken lang met een verguld varkentje als dasspeld bij persconferenties en televisie-optredens.
De doorzichtige poging om er een geuzennaam van te maken haalt weinig uit. De officers zijn niet plotseling proud to be a pig en tot vandaag is pig nog net zo beledigend en net zo populair als in 1968. Populairder nog; het is ondertussen overgeslagen naar alle Engelstalige landen.

In zijn brievenverzameling, de bestseller Soledad Brother, is Black Panther George Jackson ook niet bepaald terughoudend: de brave dienders van Hermandad worden 117 keer met het gehate schimpwoord aangeduid (twee keer met “policeman”, dertig keer met “cop”).
Nu verdient George Jackson ook wel enige consideratie, als hij wat minder genuanceerd uit de hoek komt. Na enkele jeugdige vergrijpen wordt hij in 1961, op 19-jarige leeftijd, feitelijk tot levenslang veroordeeld omdat hij achter het stuur van de vluchtauto zit bij een overval op een benzinestation (waarbij de buit $71 bedraagt). Na ruim zeven jaar San Quentin wordt hij in januari ’69 overgeplaatst naar Soledad Prison, waar een bewaker hem in augustus ‘71 dood schiet, officieel tijdens een gewelddadige ontsnappingspoging.
Gedurende zijn gevangenisjaren heeft hij zich behoorlijk ontwikkeld – van crimineel straatschoffie tot een belezen, links-intellectuele filosofische activist met opmerkelijke literaire talenten. Zijn metaforen schieten soms enigszins uit de bocht (“Deze gevangenissen hebben altijd een zekere gelijkenis gehad met Dachau en Buchenwald, plaatsen voor slechte negers” – waarna Jackson een tijdje lang zijn brieven afsluit met “From Dachau with love”), maar hij strooit ook met prachtige aforismen (“met mij gaat het als vanouds, ik vraag vijf, verwacht drie en krijg niets”), klassieke citaten (Jackson houdt van Shakespeare: “Smelt in de Tiber, Rome, val neer, steenboog van dat weidse rijk,” uit Antonius en Cleopatra) en parafraseert het gedachtegoed van mannen als Kipling en Darwin tot marmeren ¬one-liners als “De jungle is nog steeds de jungle, of ze nu uit bomen of uit wolkenkrabbers bestaat, en de wet van de jungle is: bijten of gebeten worden.”

Dylan wordt gegrepen, niet alleen door de kleurrijke en tragische levensloop met dramatische afloop, maar ook door Jacksons brievenbundel. In songs als “Walls Of Red Wing” en “I Shall Be Released” speelt de dichter al eerder met de notie dat de wereld een gevangenis is, dat we allemaal gevangenen zijn. Dylans reflex om de gedetineerde tot held te verheffen kennen we uit “The Ballad Of Donald White”, “Drifter’s Escape” en, later, uit “Hurricane” en zijn compassie met zwarte slachtoffers van een blank, repressief systeem uit Hattie Carroll en Davey Moore.
Het verhaal van George Jackson past naadloos in Dylans straatje en leidt dan ook tot een zeldzame flits van inspiratie. Dylan staat in de jaren tussen New Morning (1970) en Pat Garrett And Billy The Kid (1973) zo goed als droog. Veel verder dan de op zijn schrijfblokkade geïnspireerde songs “Watching The River Flow” en “When I Paint My Masterpiece” komt hij maandenlang niet. Het schijnbare gemak en de opvallende snelheid waarmee “George Jackson” geschreven, opgenomen en uitgebracht wordt schept hoop, ook vanwege het ouderwetse, pre-‘65 finger-pointing-gehalte van de song: is Dylan terug?

De B-kant van de single, de akoestische versie, is in ieder geval een terugkeer naar oude tijden. De instrumentatie (enkel gitaar en mondharmonica) en de ongenuanceerde, gedramatiseerde vertekening van de feitelijke gebeurtenissen is Dylan 1963: “The Lonesome Death Of Hattie Carroll”, bijvoorbeeld, inclusief die filosofische finale. Jackson zelf verdeelt de wereld in two distinct types only: de schuldigen en de onschuldigen, Dylan verfraait dat tot het poëtischere beeld some of us are prisoners, the rest of us are guards. Enige opwinding is er voorts nog om het “schuttingwoord” shit, de eerste krachtterm in een officiële Dylansong, dat door de belangrijkere radiostations weggepiept wordt, maar dat genereert verder niet al te veel extra aandacht.
Terug aan de top van de hitlijsten brengt het hem in ieder geval allemaal niet. Hoger dan een 33ste plek reikt de single niet en al te wijdverbreid is het enthousiasme onder de pers ook al niet. Er worden zelfs cynische vraagtekens geplaatst bij de oprechtheid van Dylan – dat de uitgebluste protestzanger zich over de rug van Jackson weer terug in de harten van zijn oude fans zou willen slijmen (alsof Dylan zich ooit iets aantrekt van de verwachtingen van zijn bewonderaars).
En een heropening van zijn creatieve ader, tot slot, markeert de opname evenmin - het zal nog wel eventjes duren voordat de songs weer beginnen te stromen.

Nee, geen terugkeer dus, hoogstens een geïsoleerde oprisping. Eentje die ook weer  vlot verdampt. Het lijkt haast wel of het onderwerp té omstreden is, zelfs voor de meester zelf. Jackson is ook wel erg geradicaliseerd, omarmt Lenin en Mao (“bij hen vond ik verlossing”) en heeft - waarschijnlijk - de dood van minimaal één gevangenisbewaarder op zijn geweten. De single, met een band-versie op kant A, doet dus weinig en vervaagt al gauw, evenals het lied überhaupt; Dylan speelt het nooit live, selecteert het niet voor verzamelalbums en het wordt nauwelijks opgepikt door collega’s. In het Verre Oosten duikt het lied nog een keertje op, op de compilatie Masterpieces (1978) en een volgende officiële heruitgave laat op zich wachten tot 2013, tot de bonusdisc bij The Complete Album Collection Vol. 1.
In de zwarte gemeenschap wordt het lied meer gewaardeerd. Zoals op de Sounds Of The Black Power-verzamelaar Listen Whitey! – met op de hoes Dylanfan en Black Panther-oprichter Huey Newton die een exemplaar van zijn geliefde Highway 61 Revisited koestert.

Van de zeldzame covers heeft de reggaeversie van Steel Pulse (2004) in ieder geval enige overtuiging; ook hun eigen “Uncle George” demonstreert bevlogenheid en engagement met de zaak. Memorabele muziek levert dat echter niet op, net zomin als de steriele live-uitvoering van Joan Baez. De enige vertolking die het aanhoren (meer dan) waard is, is de gloedvolle soulballade van J.P. Robinson uit 1972. Een Otis Redding-aanpak (vooral de opening, waarin hij naar “I’ve Got Dreams To Remember” lijkt af te glijden), met blazers, orgel en dameskoor, maar dat kan het lied goed hebben. En die kwijnende mondharmonica is beslist een heel aardige reverence naar de geestelijke vader.    

George Jackson
I woke up this mornin’
There were tears in my bed
They killed a man I really loved
Shot him through the head
Lord, Lord
They cut George Jackson down
Lord, Lord
They laid him in the ground

Sent him off to prison
For a seventy-dollar robbery
Closed the door behind him
And they threw away the key
Lord, Lord
They cut George Jackson down
Lord, Lord
They laid him in the ground

He wouldn’t take shit from no one
He wouldn’t bow down or kneel
Authorities, they hated him
Because he was just too real
Lord, Lord
They cut George Jackson down
Lord, Lord
They laid him in the ground

Prison guards, they cursed him
As they watched him from above
But they were frightened of his power
They were scared of his love
Lord, Lord
So they cut George Jackson down
Lord, Lord
They laid him in the ground

Sometimes I think this whole world
Is one big prison yard
Some of us are prisoners
The rest of us are guards
Lord, Lord
They cut George Jackson down
Lord, Lord
They laid him in the ground

Dylan kort #1114

Setlist 12 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
John Berg, de ontwerper achter de hoes van Bob Dylan's Greatest Hits (Amerikaanse persing) en de maker van de foto op de hoes van John Wesley Harding, is afgelopen zondag op 83-jarige leeftijd overleden. Zie hier.
Han van der Vegt leest een gedicht over Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Dirk]

Ingezonden mededeling

Beste Dylan Fan,

Ik bied twee kaarten voor het concert van Bob Dylan and his band in de Royal Albert Hall te Londen aan.

Op 22 donderdag oktober.

Voor het mooie bedrag van 90 euro per stuk.

Ik had er samen met mijn vrouw heel graag naar toe gegaan maar vanwege haar ziekte lukt het ons helaas niet.

Bij interesse kunt u bellen met Henk Biesheuvel te Gorinchem 0183 637763 of per email hbiesheuvel@online.nl

Dylan kort #1113

Setlist 9 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Setlist 10 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick

The Cutting Edge
"It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" (take 1), luister hier.
"Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again" (take 13), luister hier.

Tjeerd Bruinja vertaalde ooit een lied van Bob Dylan in het Fries, maar hij is geen fan, zie hier. [met dank aan Alja]


Dylan kort #1112

The Cutting EdgeLuister naar een versie van "Sitting On A Barbed Wire Fence" van het volgende maand te verschijnen The Cutting Edge op Speakeasy.

Setlist 6 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Setlist 8 oktober: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
IBM spotje: Een paar regels over, zie hier.
Klaas Knooihuizen vindt iets over Nobelprijzen, muziekprijzen en Bob Dylan, maar echt hout snijden doet het niet, zie hier.

Dylan kort #1111

Vergeet niet de beschouwing over "Outlaw Blues" van Jochen hieronder te lezen.

Setlist 5 oktober, Stockholm: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / The Night We Called It A Day / Duquesne Whistle / What’ll I Do / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Where Are You? / Early Roman Kings / Why Try To Change Me Now / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick
Bob Dylan in Trouwen met het varken Jopie: Het het stuk uit de Volkskrant van vandaag bij dit bericht. [met dank aan Herman]
Bob Dylan is te zien in een nieuwe commercial voor IBM. [met dank aan Wim] De hele discussie of Bob Dylan al dan niet in een commercial zou moeten optreden laat ik even achterwege, een erg geestige reclame is het wel. De commercial is onderaan dit bericht te bekijken.
5 november geeft Bert van de Kamp een lezing over Bob Dylan, zie hier.
De Nobelprijskoorts is er weer, zweten duurt nog tot donderdag, zie hier.


Outlaw Blues (1965) - door Jochen

Outlaw Blues (1965)

 “Hij is een van de meest meeslepende blanke blueszangers ooit opgenomen,” ronkt de hoestekst op Bob Dylan (1962), en “hij is een uncommonly skillful guitar player.”
Vooruit, de zangkwaliteiten vallen misschien nog in de categorie beauty is in the eye of the beholder, maar “uitzonderlijk bekwaam gitarist”? Dat zal Dylan zelf toch ook wel met enige gêne teruggelezen hebben, en terecht.
De bluesmuziek, echter,  is een grote, constante en blijvende liefde gebleken en daarover kunnen we het na meer dan een halve eeuw in ieder geval wel eens zijn. De liner notes op de opvolger The Freewheelin’, een jaar later, analyseren trefzeker dat Dylan al een flinke verandering sinds het vorige album heeft doorgemaakt, opgeschoven is naar de top van de folkbeweging, en voorspellen - midden in de roos - dat “er zeker nog verdere dimensies van Dylan” in de toekomst zullen volgen. Schrijver Nat Hentoff erkent echter ook dat de blues nog een plekje heeft kunnen vasthouden, naast het folkgeweld, met traditioneel klinkende nummers als “Down The Highway” en “Honey, Just Allow Me One More Chance”. Op de volgende platen en door de decennia heen blijft dat ook zo. Het bluesgehalte varieert, verdampt soms helemaal, maar keert altijd weer terug – de blues is intrinsiek bij Dylan, dieper verankerd dan bijvoorbeeld de folkmuziek.

Op plaat drie, The Times They Are-A Changin’ (1964), is er tussen al die finger-pointing songs voor de blues weinig plek, op opvolger Another Side Of kruipt het echter al weer terug en op Bringing It All Back Home schittert en schettert Dylans geliefde muziekstijl weer als herboren: de minstreel omarmt de elektriciteit, en daarmee de Chicago-blues. Het speelplezier spat er vanaf –  en niet alleen van de blues. Dylan speelt niet alleen voor het eerst elektrisch, maar ook voor het eerst sinds zijn middelbare schooltijd weer met een band en heeft daarin hoorbaar erg veel plezier. “Outlaw Blues” is wat dat betreft een hoogtepunt. Rauw, onbekommerd en ongepolijst, met de rammelende uitgelatenheid van schooljongens in een garagebandje en de energie van de rhythm and blues over het eenvoudige bluesschemaatje van Robert Johnsons “When You Got A Good Friend” (waaruit de dichter ook de brown-skin woman meepikt).

De tekst is allesbehalve eenvoudig en dat is deel van de bijzondere charme  van dit lied. De LP markeert sowieso het ontbloeien van de caleidoscopische tekstdichter Dylan (met de hoogtepunten Tambourine Man en It’s Alright Ma) en “Outlaw Blues” is daarvan een schitterende proeve. Associatief, halve en hele verwijzingen naar blueshelden (in het eerste couplet naar “Nine Below Zero” van Sonny Boy Williamson II, “Three O’Clock Blues” van B.B. King en, vooruit, een halve naar Muddy Waters), nonsensicale uitbarstingen, semi-biografische sluiertipjes en Americana. Het tweede couplet is de sterfscène van Jesse James, die bij het ophangen van een schilderijtje boven de bank door de lafaard Robert Ford in zijn rug werd geschoten, het derde couplet vrolijke flauwekul en in het vierde plaatst de poëet weer ’s een echte Dylanklassieker: don’t ask me nothing about nothing, I just might tell you the truth – de one-liner die samen met de zonnebril en de zwarte tand uit de ‘oerversie’ “California” is overgeheveld. In dat couplet vallen, met enige welwillendheid, wel wat lijntjes naar biografische weetjes te leggen, net zoals je je in de finale mag afvragen of dat misschien Joan Baez is, de dark-skin woman wier naam hij niet zal noemen. In de voorgaande jaren ging hij immers ook regelmatig bij haar in Californië logeren. Dun, maar in lijn met de mistige, ondoorzichtige nevelpoëzie waarin Dylan zich nog verder zal bekwamen, hierna. En passend bij de belofte die de meester in de hoestekst doet: I am about t sketch you a picture of what goes on around here sometimes. Een schetsmatige tekening van ongerelateerde flarden uit een onrustig, veelkleurig leven… ja, dat klinkt wel erg naar Dylans poëzie in deze jaren.

Aanstekelijk is het hoe dan ook. Ain’t it hard when you stumble is een geweldige openingszin en de stuwkracht van de simpele bluesriff blijft door de decennia heen  onweerstaanbaar – het lied staat op vele setlists. Grace Slick pikt het al in ’66 op (voor Jefferson Airplane nog, met The Great Society), Dave Edmunds in de jaren ’70 (met Rockpile), Dream Syndicate in de tachtiger jaren, bij zowel Thin White Rope als The Radiators staat het lied in 1992 op de speellijst en Dylanvriend Jack White neemt “Outlaw Blues” met zijn White Stripes mee naar de 21ste eeuw. Geen van de covers heeft enige pretentie. De ruige garagesound is een Grote Gemene Deler en, hoewel altijd leuk, niemand verfrist het origineel. Een uitzondering is de studio-opname van The Morning Benders (op het schitterende tribuutproject Subterranean Homesick Blues, 2010). Zij trekken het lied strak in een langzaam, uitgekleed en dramatisch arrangement, voegen etherische achtergrondzang toe en produceren een macabere, onheilspellende versie. Heel anders, en heel geslaagd.

Outlaw Blues
Ain’t it hard to stumble
And land in some funny lagoon?
Ain’t it hard to stumble
And land in some muddy lagoon?
Especially when it’s nine below zero
And three o’clock in the afternoon

Ain’t gonna hang no picture
Ain’t gonna hang no picture frame
Ain’t gonna hang no picture
Ain’t gonna hang no picture frame
Well, I might look like Robert Ford
But I feel just like a Jesse James

Well, I wish I was on some
Australian mountain range
Oh, I wish I was on some
Australian mountain range
I got no reason to be there, but I
Imagine it would be some kind of change

I got my dark sunglasses
I got for good luck my black tooth
I got my dark sunglasses
I’m carryin’ for good luck my black tooth
Don’t ask me nothin’ about nothin’
I just might tell you the truth

I got a woman in Jackson
I ain’t gonna say her name
I got a woman in Jackson
I ain’t gonna say her name
She’s a brown-skin woman, but I
Love her just the same