Melancholy Mood

De ep Melancholy Mood ligt op 16 april in het kader van Record Store Day in de winkels in Nederland. Deze ep bevat vier nummers die in mei zullen verschijnen op het album Fallen Angels. Ik had me er op ingesteld dat ik tot 16 april zou moeten wachten om de vier nummers op de ep Melancholy Mood te horen, maar toen iemand zwaaiende met een vers uit Japan overgevlogen exemplaar van deze ep vroeg of ik ‘m nu al wilde horen kon ik uiteraard de verleiding niet weerstaan.
Vier tracks, in totaal nog geen 12 minuten. De ep Melancholy Mood bevat – zeker voor Dylan-begrippen – vier korte nummers, allemaal nummers die ooit eerder door Frank Sinatra zijn opgenomen.
De eerste indruk na het beluisteren van de ep Melancholy Mood is dan ook dat het in mei te verschijnen album Fallen Angels zich op het eerste gehoor laat kenmerken als Shadows In The Night deel 2.
En toch doe ik – afgaande op de songs op deze ep – Fallen Angels te kort door het album uitsluitend als een verlengstuk van of een vervolg op Shadows In The Night te bestempelen. Er is namelijk een belangrijk verschil tussen de vier tracks op de ep Melancholy Mood en de songs op Shadows In The Night. In de vier nummers op de ep Melancholy Mood is ook een opgewekte toon te horen, een toon die op Shadows In The Night niet te vinden is.

1. Melancholy Mood
“Melancholy Mood” heeft een lang instrumentaal intro. Het duurt dus even voor we voor het eerst Dylans stem op deze ep te horen krijgen. “Melancholy Mood” had zo op Shadows In The Night gepast. Deze opname ligt duidelijk in het verlengde van de tien nummers op dit album uit 2015, al zou het op dat album wel een van de wat meer vrolijk klinkende nummers zijn geweest. Hoe aardig deze opname van “Melancholy Mood” ook is, het kan niet tippen aan de werkelijk schitterende concertversies die Bob Dylan en band afgelopen november in Carré, Amsterdam brachten.

Pressing On (1980) - door Jochen

Pressing On (1980)

Als Modern Times uitkomt, in augustus 2006, heeft de oude meester inmiddels zo’n status bereikt dat een nieuw album meteen naar de toppen van de hitlijsten vliegt en breaking news is in de meest uiteenlopende media. Over dat album valt genoeg te melden, maar trending topic wordt de verrassing dat het sterretje Alicia Keys bezongen wordt, in het openingsnummer “Thunder On The Mountain”:

I was thinking about Alicia Keys, couldn't help from crying
When she was born in Hell's Kitchen, I was living down the line
I'm wondering where in the world Alicia Keys could be
I been looking for her even clean through Tennessee.

Het houdt de gemoederen nogal bezig. Het zou een liefdesverklaring zijn, sommigen vinden het zelfs wat creepy, een ander verbaast zich over Dylans feitenkennis – Keys komt inderdaad uit de New Yorkse probleemwijk Hell’s Kitchen en is in 2006, na het overlijden van haar grootmoeder, drie weken lang verdwenen.
Alicia zelf heeft ook geen idee waaraan ze de namecheck te danken heeft en is sympathiek-beduusd en vereerd. Dylan moet grinniken en beperkt zich tot een summiere toelichting als Rolling Stone’s Jonathan Lethem ernaar vraagt: “Ik zag haar bij de uitreiking van de Grammy’s. Ik heb haar verder niet ontmoet of zo, maar ik dacht bij mezelf: 'There's nothing about that girl I don't like.'”
Veel meer hoeven we er vermoedelijk echt niet achter te zoeken. De meester recyclet hier, zoals hij überhaupt veel oppoetst en hergebruikt op dit album, een paar regels uit “Ma Rainey”, een ode van en door Memphis Minnie uit 1940:

I was thinking about Ma Rainey, wonder where could Ma Rainey be
I been looking for her, even been 'n old Tennessee
She was born in Georgia, traveled all over this world

En ook de woorden living down the line en couldn’t keep from cryin’ komen nog langs in dat lied. Dat het Alicia Keys-couplet dus niet veel meer dan een speelse parafrase is, moge wel duidelijk zijn. Desalniettemin mag Keys zich vereerd voelen, natuurlijk, en ze spreekt herhaaldelijk de hoop uit dat ze Dylan eens zal mogen ontmoeten. Half en half verwachten de volgers nu een antwoord op een van haar volgende platen, maar dat vindt zij toch wat al te pedant. Haar smoesje is kinderlijk charmant: “Er rijmt niet zoveel op ‘Dylan’.”

Rivier

What’s the matter with me
 I don’t have much to say
(...)
 To sit down on this bank of sand
 And watch the river flow


Een weekend van vier dagen, de 'gewone' vrije dagen zaterdag en zondag aangevuld met Goede Vrijdag en Paasmaandag, van te voren leek het een mogelijkheid om veel te doen, waaronder eens flink aan de blog te werken, maar nu het lange weekend bijna voorbij is moet ik concluderen dat er van mijn wilde plannen weinig terecht is gekomen.
Voor het niet uitvoeren van gemaakte plannen kan ik alleen mezelf de schuld geven.

The Cutting Edge draait terwijl de aardappelen geschild worden. De wind slaat af en toe nog tegen de gevel. Verschillende takes van "On The Road Again" komen voorbij. Ik verlang naar de warmte van de zon.

Met dank aan een link op Expecting Rain is het nu duidelijk dat de voor de Japanse markt samengestelde boxset Dylan Revisited - All Time Best geen niet eerder uitgebrachte opnamen bevat (dus ook niet een alternatieve take van "Pretty Saro" zoals eerder werd gedacht.) Zie hier.
Tsja, Japan. Over precies een week begint Bob Dylan aan zijn tournee door Japan en inmiddels is in datzelfde Japan de ep "Melancholy Mood" al op cd en vinyl verschenen. In Europa moeten we wachten tot Record Store Day (16 april) en dan krijgen we alleen de vinyl-versie.

O ja, supermarkt Aldi. Ik was het bijna vergeten: Aldi verkoopt sinds afgelopen vrijdag Bob Dylans Highway 61 Revisited voor €15,-. Het gaat om de recente mono-persing.

Goed, ik begon met een citaat uit "Watching The River Flow", vooral omdat ik met de gedachte eigenlijk niks te melden achter de computer ging zitten. Schitterend nummer, "Watching The River Flow", een nummer dat ik vandaag moet draaien. Nu ik met het citaat ben begonnen zit "Watching The River Flow" - en de behoefte het te horen - in mijn kop, maar moet ik The Cutting Edge onderbreken om naar "Watching The River Flow" te kunnen luisteren?
Nee, "Watching The River Flow" moet maar even wachten.

Net als New Morning nog even moet wachten, met New Morning loop ik ook al dit hele weekend in mijn hoofd. 
Ik kom tijd te kort en de chaos in mijn hoofd zorgt er voor dat ik mijn tijd niet weet te benutten. Misschien moet ik maar op een zandbank gaan zitten, staren naar het voorbij stromen van de rivier. Even rust, even geen zelfopgelegde druk.

Dylanterie #9: Hel en verdoemenis, 1962 - door Ubel

Hel en verdoemenis, 1962

Het hoesportret toont een gaafglad gelaat. ‘n Jochie van 20, engelachtig gezicht. Zijn kleding verraadt dat hij hillbilly-ruig verlangt te zijn. Jochie Dylan flirt op zijn debuutalbum met de dood. Een grafbloemlezing van liedregels: “Niemand moet om mij rouwen als ik mijn laatste adem uitblaas. Dat ik sterf geeft niets, maar ik zie mijn kinderen niet graag huilen. Ik beëindig mijn leven, daar in De Rijzende Zon. Begraaf je mijn lichaam langs Highway 51 als ik dood ga voordat mijn tijd gekomen is? Zorg je wel dat mijn graf schoon blijft?” Dylan restrospecteert later: “Wat ik in die tijd speelde, waren verbeten folkliedjes die het publiek trakteerden op hel en verdoemenis.”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

‘Cross The Green Mountain (2002) - door Jochen

‘Cross The Green Mountain (2002)

Als Dylan in de vroege jaren ’60 rond zijn gypsy gal vlindert, speelt in datzelfde Spanish Harlem incidenteel het peutertje Suzanne Vega op straat. Misschien valt haar de sjofele folkheld dan al op, maar vanaf haar puberteit speelt de maestro in ieder geval een groeiende rol in haar kunstenaarschap. In interviews blijft de Grammywinnares en ‘moeder van mp3’ (de uitvinder van mp3, Karlheinz Brandenburg, gebruikt haar liedje “Tom’s Diner” voor zijn eerste audiocompressie) Dylans naam als eerste noemen als ze naar haar inspiratiebronnen of persoonlijke helden gevraagd wordt. Nog in 2013 noemt ze desgevraagd niet bijvoorbeeld haar doorbraakhit “Luka” het hoogtepunt van haar carrière, maar: “Ik stond in het voorprogramma van Bob Dylan. Mijn jeugdheld en veel vriendelijker en aardiger dan ik had durven dromen.” Bijgaande selfie plaatst Vega in januari 2016 op haar twitteraccount met de titel The ghost of electricity howls in the bones of her face, de bekende songregel uit “Visions Of Johanna”. Ongetwijfeld uit angst voor plagiaatbeschuldigingen zet Vega er luid en duidelijk de naam van de auteur bij, van Dylan dus.

Die voorzichtigheid is een erfenis van de hete nazomer 2006, als een woekerende Plagiaat Of Inspiratie-discussie in de diverse online Dylangroepen overslaat naar de Grotemensenwereld en zelfs de opiniepagina’s van The New York Times in brand zet. Een van de opvallendste namen onder de ingezonden brieven in de Times is die van Suzanne Vega, die het in haar stuk met ontroerende naïveteit opneemt voor haar held. Dylan heeft vast niet expres enkele dichtregels van 19de-eeuwse dichter Henry Timrod gekopieerd, betoogt zij daar, “misschien heeft hij een fotografisch geheugen, en zijn er wat stukjes tekst blijven hangen.” Haar slotwoorden zijn dan heel wat minder dommig, innemend zelfs: “Maar ja, Dylan is natuurlijk ook wel een dief. Een ketter, een vogelvrije, een kunstenaar. En daarom zijn we zo dol op hem.”

Dylan kort #1161

Laurent Meese over Joker, Dief en Eskimo van Jochen Markhorst, zie hier.
Meer Dylan op Bibliothecaris In Blog, de site van Laurent Meese, zie onder andere hier en hier. Veel meer over Bob Dylan is te vinden met de zoekfunctie op Bibliothecaris In Blog.
Cover: "Adele eert slachtoffers aanslagen", zie hier. [met dank aan Dirk]
Afbeelding: De hoes van de inmiddels in Japan verschenen cd single "Melancholy Mood". [met dank aan Rob] Ik heb de cd helaas nog niet gehoord. Wie wel? Indrukken zijn welkom.

Dylanterie #8: Scarlet Rivera, 1975 - door Ubel

Scarlet Rivera, 1975

25 jaar is ze. Haar lange ravenzwarte haar danst als ze met haar vioolkoffer door Manhattan loopt. Op een julidag rijdt een groene auto haar klem. De auto van Bob Dylan. Ja, ik speel viool, antwoordt ze desgevraagd. Dylan neemt haar mee, speelt flarden van nieuwe songs met haar, spreekt spaarzaam. ’s Avonds vergezelt ze hem naar een Muddy Waters concert. Dylan en Muddy doen wat songs samen. Ineens kondigt Dylan zijn nieuwe violiste aan. Scarlet Rivera, echte naam Donna Shea. Een week later staat ze in de studio. Opnames voor Dylans nieuwe album Desire. Scarlets viool gaat door merg en been. Vooral als zij samen huilt met Dylans snerpende mondharmonica.

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Ik draai muziek (geen verrassing, lijkt mij)

Het is een wat druilerige zondagmiddag. Het is geen dag om de buitenwereld op te zoeken en dus heb ik mezelf in huis opgesloten. Ik draai muziek (geen verrassing, lijkt mij). Om toch nog enigszins het zonnetje in huis te halen draai ik Texas Tornedo (1973) van The Sir Douglas Band. Bob Dylan is op een paar nummers op Texas Tornedo te horen (al krijgt hij daar geen credits voor op de hoes van het album).
Na Texas Tornedo zet ik Dylans Together Through Life (2009) op. In mijn hoofd is de muziek op Texas Tornedo verbonden met de muziek op Together Through Life. Dat is raar, er schuilt geen enkele logica achter. Aan de andere kant ben ik voor de logica geen Dylan-liefhebber geworden.
Terwijl de muziek draait dwalen de gedachten af naar Fallen Angels, het in mei te verschijnen nieuwe album van Bob Dylan, en de ep "Melancholy Mood". In Nederland komt die ep op Record Store Day uit, dat is half april, maar in Japan verschijnt "Melancholy Mood" - zowel op vinyl als op cd - al aanstaande woensdag.
Vanaf aanstaande woensdag zijn dus vier tracks van Fallen Angels de wereld in geslingerd, dat is zo'n twee maanden voor de uitgave van Fallen Angels! Oké, toegegeven, die vier tracks verschijnen aanstaande woensdag alleen in Japan en ik zit ver van Japan, thuis waar het voorjaar misschien wel z'n best doet om de winter te verjagen, maar daar nog niet heel succesvol in is. Dat "Melancholy Mood" aanstaande woensdag al in Japan in de winkels ligt zal alles te maken hebben met de aanstaande Japanse tournee van Bob Dylan en band. Die tour begint op 4 april met een concert in Tokio. Zou Bob Dylan in zijn tourbus wel eens luisteren naar Texas Tornedo? Vooral op de wat druilerige dagen wanneer de regen in stroompjes langs de geblindeerde ramen naar beneden sijpelt kan ik 'm het luisteren naar Texas Tornedo aanraden.
En daarna Together Through Life.
Er is een connectie tussen die twee albums, al is die connectie verre van logisch. Maar hé, logica is nooit aanwezig als het gaat om bewogen worden door muziek.


Dylan kort #1160

Record Store Day: De ep "Melancholy Mood" staat inmiddels ook op de releaselijst van de Nederlandse editie van Record Store Day, zie hier. [met dank aan Simon] Let Them Eat Vinyl brengt twee verzamelaars uit voor Record Store Day: Bob Dylan's Greenwich 1 en 2. Zie hier en hier.
Bob Dylan Revisited is een 5 cd's tellende box voor de Japanse markt. Bob Dylan Revisited verschijnt op 13 april. Deze box bevat - zo lijkt het - één niet eerder uitgebrachte opname: een versie van "Pretty Saro", zie hier. [met dank aan Gerbrand]
Aldi gaat vinyl verkopen, vanaf aanstaande vrijdag biedt de supermarkt onder andere Dylans Highway 61 Revisited aan, zie hier.

Dylanterie #7: Noordpolderzijl, 1995 - door Ubel

Noordpolderzijl, 1995

Het is een Groningse mythe. De datum, vrijdag 17 maart 1995. Het is herfstachtig, gevoelstemperatuur 4 graden. Daags voordat hij optreedt in Groningen, stapt de troubadour aller troubadours op de fiets. Hij klieft 40 kilometer op de pedalen door straffe wind naar Noordpolderzijl. Noordpolderzijl, vlakke-vrijwel-verlatenheid. Kwelders, haventje, brug, sluis. En café het Zielhoes. In zijn stille café serveert waard Siert de eenzame fietstroubadour koffie. Dan komt Henk Scholte binnen, folkzanger en volksverhalenverteller. Scholte herkent de koffiedrinkende fietser meteen, fluistert tegen Siert “Weet je wie dat is? Dat is Bob Dylan!” Siert haalt de schouders op. Zegt volgens de legende: “Dat kin mie hailemoal niks scheel’n. As hai zien kovvie moar betoalt.”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #42

Hallo Tom,

Is dit het lot van de fan die al 50 jaar naar Bob Dylan luistert? Overal Bob Dylan zien waar hij niet of nauwelijks is?

Ik lees De dood in Venetië van Thomas Mann (Salamander Klassiek, 2002; oorspronkelijke uitgave 1911) en tref passages aan die op Dylan slaan!

"'(…) de mening toegedaan dat waarlijk groot, omvattend, ja waarlijk eerwaardig slechts dat kunstenaarschap kon heten waaraan het was gegeven om in alle stadia van het menselijk bestaan op karakteristieke wijze vruchtbaar te zijn." (blz. 15) Een wat moeilijke zin, maar alles zit erin, vind ik.

"Maar hij had de waardigheid verworven naar welke (…) ieder groot talent de natuurlijke drang en prikkel is aangeboren, ja, men kan zeggen dat zijn hele ontwikkeling een bewuste en hardnekkige, alle remmingen van de twijfel en de ironie achter zich latende opgang naar de waardigheid was geweest." (blz. 18) Er staat weer heel veel in deze ene zin.

Ga door met je blog, ik geniet er bijna dagelijks van.
Met vriendelijke groet,

Rob

*****

Hallo Rob,

Dank voor je e-mail en vriendelijke woorden over de blog.
Wat je schrijft is herkenbaar, jaren geleden heb ik ook De dood in Venetië gelezen en bij het lezen van dat boek bekroop mij precies hetzelfde gevoel als jij had bij het lezen. Er staan zinnen in dat boek die over Bob Dylan gaan, wat natuurlijk helemaal niet kan aangezien het boek in 1911 geschreven is.
Of het toen bij mij om dezelfde zinnen ging als de zinnen die jij noemt weet ik niet meer. Daarvoor is het te lang geleden dat ik De dood in Venetië las. Opmerkelijk blijft het wel.

groet,

Tom

Dylan & Petty Live On The Radio '86

Dylan & Petty Live On The Radio '86 werd al weer een tijdje geleden uitgebracht door het label RoxVox, in december op cd en in januari op dubbelelpee. Dit is een zogenaamde grijze release, een uitgave die zonder toestemming van Bob Dylan, Tom Petty of hun platenmaatschappijen op de markt is gebracht. Door mazen in de wet - en dit is het verschil tussen een grijze release en een bootleg - is deze uitgave legaal en gewoon in de winkel te koop.
Ik ben geen liefhebber van grijze releases. Sinds enkele jaren wordt de markt overstroomt met grijze releases van Bob Dylans debuutalbum, bijna altijd in een matige geluidskwaliteit en in afzichtelijke hoezen gestoken, soms aangevuld met enkele bonustracks. Grijze releases laat ik over het algemeen links liggen, maar voor Dylan & Petty Live On The Radio '86 maak ik graag een uitzondering.
Dylan & Petty Live On The Radio '86 bevat de radio-uitzending van Westwood One uit augustus 1986. De geluidskwaliteit is werkelijk uitstekend.
De hoes van Dylan & Petty Live On The Radio '86 bevat helaas geen informatie over wanneer welke nummers zijn opgenomen. De informatie over de Westwood One radio-uitzending is te vinden op de website Searching For A Gem, inclusief de opnamedata voor de Dylan-tracks, zie hier.
Ik kan Dylan & Petty Live On The Radio '86 echt aanbevelen. Het is een zeer geslaagd, uitstekend klinkend document van de tournee van Bob Dylan en Tom Petty & the Heartbreakers uit 1986.

De tracklist:

1. Positively Fourth Street
2. All Along The Watchtower
3. Masters Of War
4. I'll Remember You
5. I Forgot More Than You'll Ever Know
6. Bye Bye Johnny (Tom Petty & the Heartbreakers)
7. Breakdown (Tom Petty & the Heartbreakers)
8. Just Like A Woman
9. Blowin' In The Wind
10. That Lucky Old Sun
11. So You Want To Be A Rock 'n' Roll Star (Tom Petty & the Heartbreakers)
12. Spike (Tom Petty & the Heartbreakers)
13. Like A Rolling Stone
14. Knockin' On Heaven's Door

Dylan & de Beats

Vandaag precies 94 jaar geleden werd Jack Kerouac geboren. Dat maakt vandaag een geschikte dag om bekend te maken dat ik sinds enkele maanden werk aan een boek over Bob Dylan en de schrijvers van de Beat Generation. Dylan & de Beats is de (voorlopige) titel van dit boek.
In Dylan & de Beats ga ik uiteraard in op de invloed van de werken van Jack Kerouac op het schrijven van Bob Dylan.
Jack Kerouac is natuurlijk niet de enige Beat-schrijver met een Dylan-connectie. Ik zal in Dylan & de Beats mij - naast Kerouac - vooral richten op de Dylan-connectie in de werken van Allen Ginsberg, Gregory Corso, Lawrence Ferlinghetti, Michael McClure en William Burroughs.
Later dit jaar zal Dylan & de Beats verschijnen.


Dylan kort #1159

Frits Abrahams schrijft in zijn column in NRC Handelsblad onder andere over Bob Dylan. Ik citeer: "Want wat zong de Ouwe Bob [Dylan] ook weer toen hij nog de Jonge Bob was, dus zo oud als onze jonge [Douwe] Bob nú? (...) En in With God on Our Side zong hij bitter: 'In the nineteen-sixtees came the Vietnam War / Can somebody tell me what we're fightin' for? / So many young man died / So many mothers cried / Now I ask the question / Was God on our side?'"
Dit is even pijnlijk... Het door Abrahams aangehaalde vers is nooit door 'de jonge Bob' gezongen... Dit vers werd in 1989 door The Neville Brothers voor het album Yellow Moon aan "With God On Our Side" toegevoegd... Auw! Op Dylans website staat wel de songtekst van "With God On Our Side", maar uiteraard zonder de door Abrahams aangehaalde regels. (zie hier) Mooi alvum trouwens, Yellow Moon, maar dat maakt de blunder van Frits Abrahams niet minder pijnlijk. [met dank aan Herman]
NRC Handelsblad over de verkoop van Dylans archief (kort), zie hier. [met dank aan Alja]
Another Side Of Bob Dylan, door Gunther Ramysen, zie hier. [met dank aan Dirk]
OZ 7 - de aflevering van dit roemruchte tijdschrift met Bob Dylan op de cover - kan hier online gelezen worden.

Shiseido



Bovenstaande Japanse advertentie voor Shiseido uit 1962 is de bron voor de hoes van de ep "Meancholy Mood".
(Niet mijn vondst, ik kwam de advertentie op Facebook tegen)


Buckets Of Rain (1974) - door Jochen

Buckets Of Rain (1974)

Leo Kottke is een gitarist van uitzonderlijke wereldklasse, wiens platen al sinds 1969 wereldwijd tot open monden en wanhoop bij nijvere gitaarstudenten leiden. Zijn zangtalenten zijn minder hemelbestormend (in zijn eigen woorden: “als ganzenscheten op een broeierige zomerdag”), maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door zijn geestige monologen op het podium. Zijn praatjes tussen de songs door waaieren soms uit naar onnavolgbare verten en zijn altijd erg komisch. Kottke beschikt over een vlekkeloze humoristische timing, een gortdroge voordracht en een onweerstaanbare, Finkersachtige mimiek. Bij een concert in 2008 in Sparks, een voorstadje van Reno, verhaalt de meester gitarist over zijn ontmoeting met Bob Dylan:
“Ik heb Bob Dylan ontmoet toen hij Blood On The Tracks opnam. En heb ongeveer anderhalf uur met hem gesproken.
Maar ik wist dus niet dat hij het was.
Ik zou sommige dingen… anders gezegd hebben. Een paar jaar geleden kwam er een boek uit over die opnamesessies, zo ben ik erachter gekomen. Ik werd gebeld door een krant uit Minneapolis: ‘Waarover praatte je destijds met Bob?’ Ik zei: ‘Bob wie?’ En toen vertelden ze het me. Ik zei: ’Die heb ik nog nooit van m’n leven ontmoet.’
Maar ja, er waren drie getuigen, en die zeiden… en toen wist ik het opeens weer.”

Afsluitend bezweert Kottke dat hij altijd endlessly Dylan geluisterd heeft, en dat nog steeds doet. Af en toe, dan toch. Die bekentenis, en het gegeven dat zijn hart en het overgrote deel van zijn repertoire in de folkmuziek wortelt, maakt het gemis van Dylancovers van zijn hand des te schrijnender. Eén keer heeft hij zich aan eentje gewaagd, aan “Girl From The North Country”, en die versie is wel aardig – meer ook niet. Het echte Kottke-vuurwerk zou je echter mogen verwachten bij dat ene lied dat op zijn lijf geschreven is: de ambivalente, hartverscheurende en intieme bluesfolk “Buckets Of Rain”.

Dylan kort #1158

De afbeelding bij dit bericht is van de schitterende hoes van de ep "Melancholy Mood" die op Record Store Day zal verschijnen (vanmiddag al wel op de RSD releaselijst in Amerika, maar niet op de Nederlandse lijst...)
Berichten over de aanstaande release van Fallen Angels staan hier, hier, hier.
Dylans "If Not For You" wordt - net als eerder onder andere "Forever Young" en "Blowin' In The Wind" - omgetoverd tot prentenboek voor de allerjongste Dylanliefhebbers. De tekeningen van dit prentenboek zijn van David Walker. Het prentenboek If Not For You verschijnt op 5 mei.
Wilde gedachte: Het zal geen toeval zijn dat Bob Dylan te zien is in Mavis!, de recent in roulatie gegane documentaire over Mavis Staples, aan de ene kant en het feit dat Bob Dylan in de zomer met Mavis Staples door Amerika reist om een serie concerten te geven aan de andere kant. Wanneer komt de documentaire Mavis! in Nederland op dvd uit? (Ik wacht er op.)
Nick Cave: In augustus schreef ik hier: "Genoeg voeding ook weer ontvangen van lezers, volgers, vrienden en andere mensen die mijn mailadres gebruiken. Zo weet ik met dank aan Alja en Jochen dat Nick Cave kotszakjes vol schreef tijdens het vele reizen met vliegtuigen en dat die teksten nu verzameld zijn, de verzamelde kotszakjes zal ik maar zeggen. En soms schreef Cave over Bob Dylan op een kotszakje, zoals over zijn ontmoeting met Dylan op Glastonbury in 1998. Dat boek wil ik. Verschijnt begin volgende maand."
De uitgave van het boek van Nick Cave werd echter kort nadat ik bovenstaand bericht plaatste uitgesteld. The Sick Bag Song is nu wel verschenen, het ligt nu naast mij.

Fallen Angels en zomertour


Bob Dylan gaat op tournee door Amerika, in de zomer, samen met Mavis Staples. Op de advertentie ter aankondiging van deze tournee staat onderaan in kleine letter: "Look for the New Bob Dylan Album Fallen Angels coming May 20th".
Daarmee blijken eerder circulerende geruchten waar te zijn: Bob Dylan brengt een nieuw album uit met de titel Fallen Angels. Voor de aankondiging op Dylans website, zie hier.
Volgens de blog All Dylan zal Fallen Angels in ieder geval de nummers "Melancholy Mood", "All Or Nothing At All", "Come Rain Or Come Shine" en "That Old Black Magic". Deze vier nummer zijn ook te vinden op een EP die in april op Record Store Day zal worden uitgebracht.
De data voor de zomertour door Amerika staan hier.
Lust For Life over de aanstaande release van Fallen Angels, zie hier.

Dylanterie #6: Koninklijk, 2015 - door Ubel

Koninklijk, 2015

Ik interview de chef-kok van Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Jeroen Lauffer. Hij toont me het artiestenrestaurant. Het is kort na een concert van Bob Dylan. Ik was er bij - het tiende of elfde Dylan-optreden dat ik doorleefde. Voor 168 euro zat ik acht meter van de bard. “Die Dylan, dat is wel een aparte hoor…..” zegt Lauffer. “Hij had hier zijn eigen tourbus geparkeerd. Daar at hij in zijn eentje…” Ik houd me stil, hoop stiekem op meer ontboezemingen. Die komen niet. Lauffer bijt zich op de tong. Als chef doe je er beter het zwijgen toe. Ja, het consumptiepatroon en de houding van gasten, dat is vertrouwelijke informatie.

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Paradox 10 april 2016



BOB DYLAN MUSIC FESTIVAL 2016
ZONDAGMIDDAG 10 APRIL 2016
14.00-19.00 UUR
PARADOX TILBURG

Anderhalve maand voor de 75ste verjaardag van Bob Dylan wordt op zondagmiddag 10 april 2016 het Bob Dylan Music Festival gehouden in Paradox te Tilburg.
Artiesten brengen op persoonlijke wijze songs uit het omvangrijke repertoire van de muzikant, schrijver en kunstenaar. Grote overeenkomst tussen alle artiesten is hun liefde voor Dylan songs en teksten in allerlei stijlen zoals folk, singer-songwriter, rock, blues, rock n roll en country.

Programma:
Klaassen & van Dijk
De vriendschap tussen oud Alquin zanger Michel van Dijk en musicus Marc Klaassen kan omschreven worden als een bestendige muzikale relatie. Al 30 jaar spelen ze samen in verschillende bands op de Nederlandse podia. In hun laatste project "A Slice Of Dylan" hebben ze 12 nummers uit het rijke oeuvre van Bob Dylan bewerkt en opgenomen. Het album is geen verzameling slaafs nagespeelde covers geworden. Er is geprobeerd om de liedjes zo veel mogelijk van een eigen handtekening te voorzien.
Recensie ‘A Slice of Dylan’: http://www.klaassenenvandijk.nl/files/Lust-for-Life.jpg
Michel van Dijk (zang) (Les Baroques/Brainbox/Amsterdam/Alquin/Ravage/BluesPower)
Marc Klaassen (keyboards/producer)(Personal/BluesBianco/Ravage/Ladyshavers/Catstones)
Mischa Kool (bas) (Electro Côco/George Duke/Geri Allen/Bill Evans/Toumani Diabate/Hans Dulfer)
Kim Haworth (drums) (America/Houseband/Sail/Joia/Spectral Display/Time Bandits/the Meteors)
Coen van Lint (gitaar)(Kietelaar/Ontroerend Goed/ Busters/Noworries/Catstones/Jerry Turner)
Jan Enklaar (mondharmonica)(Herman Brood/Ronald Abrams/Mylene de la Haye/Buzz Around)
http://www.klaassenenvandijk.nl/index.html

JACQUES MEES: #1 BOB DYLAN VERTOLKER
Jacques Mees is ongetwijfeld de bekendste en beste Bob Dylan vertolker van Nederland.
De troubadour, bon vivant en ras entertainer brengt zijn publiek in de sfeer van country, folk en blues. Met doorleefde zang, gitaren en mondharmonica. Op zijn cd’s staan erg fraaie originele interpretaties van Dylan songs. Jacques zingt als Dylan en heeft de ‘looks en walk’…
Wereldwijd speelt hij op Dylan Tribute Festivals en won diverse prijzen in Canada en de VS.
(Battle of the Dylan Coverbands). Op het bekende Canadese radiostation Dylanradio.com staat inmiddels een hele playlist van Jacques.
In juni 2016 wordt zijn 11e Dylan album I'll Remember You uitgebracht waarop weer een aantal niet voor de hand liggende Dylan vertolkingen staan.
De maand juni staat gereserveerd voor concerten in de VS. http://jacquesmees.com
Forever Young Sessions - Rough Cut - Jacques Mees & Band: https://youtu.be/g3kpOqZ2raA
Medley: https://youtu.be/bzrUqvCCYUA

60s Dylan
In het begin van de roerige jaren zestig kan Bob Dylan als geen ander de gevoelens van zijn generatie
verwoorden. In amper drie jaar tijd groeit hij uit van een 21-jarige singer-songwriter in kleine cafés tot een idool. Alle liedjes die 60’s Dylan speelt komen uit de beginperiode van Dylan’s carrière, 1962 '63 en '64. Om te snappen waarom Dylan zo snel faam verwierf, moeten we de tijdgeest waarin hij de liedjes schreef kennen. Een tijd van rassenrellen, de koude oorlog en werkloosheid.
60s Dylan laat het Amerika van de beginjaren zestig zien. Het Amerika van ’62, ‘63 en ‘64 en het effect ervan op de 21-jarige Dylan.
Frans Assink (zang /akoestische gitaar/mondharmonica) /
Bart Eugelink (akoestische gitaar/trekharmonica/clarinet/cajon)
https://www.facebook.com/60sDylan/videos/vb.379880958819042/640685279405274/?type=2&theater

Bob
1 januari 2013. Vijf Haagse muzikanten steken de koppen bij elkaar steken om Dylan muziek te gaan spelen. Onder de kort maar krachtige naam Bob. Hun repertoire kiezen ze uit 36 albums, 12 live albums, en tientallen bootleg albums.
De show is erg afwisselend en de band kiest ook voor enkele obscure songs. Het levert een aanstekelijke performance op. https://www.facebook.com/Bob.bandpage/timeline?ref=page_internal
Johan ter Schegget (zang, bluesharp) / Dennis Tebbenhof (drums) / Jan Willem Toersen (bas)
Boris Matekovic (gitaar) / Mart de Jong (toetsen)

Thirteen Weeks
De akoestische band Thirteen Weeks speelt songs in the footsteps of Bob Dylan.
Arlo Guthrie de zoon van Woody Guthrie zei eens, "Liedjes schrijven is als vissen, vroeg of laat vang je een vette vis, je moet echter nooit in dezelfde vijver vissen als Bob Dylan".
Thirteen weeks heeft Bob Dylan als basis, de playlist bestaat voor de helft uit Dylan songs. De andere helft komt uit andere vijvers.
De jaren zestig en zeventig waren het decor van de eerste rimpelingen in de vijver van de welvaartsgroei na de Tweede Wereldoorlog: studentenprotesten in de VS en Europa, tegen de gevestigde orde, de machthebbers in politiek, bedrijfsleven en wetenschap, tegen de oorlog in Vietnam, tegen het rechtssysteem, tegen de milieuvervuiling, tegen het materialisme, waartegen niet eigenlijk?
De inhoud van de songs was minstens zo belangrijk geworden als de muziek. De droom van een betere maatschappij vond zijn vertaling in een muzikale roep om verandering.
Thirteen Weeks speelt de songs en vertelt ook over de achtergronden van de nummers: hoe zijn ze ontstaan? Wat willen ze zeggen? Waarom zijn ze bijzonder?
Bereid je dus voor op een verrassend optreden met prachtige sfeervolle muziek met een boodschap, boeiende achtergrondverhalen en een ongewone mix van uiteenlopende instrumenten, akoestische gitaren, mondharmonica, altsax, klarinetten, trekharmonica en cajon.
Frans Assink (zang /akoestische gitaar/mondharmonica) / Anne Johannink (zang/saxofoon)
Bart Eugelink (akoestische gitaar/trekharmonica/clarinet/cajon) / Martin Eugelink (basgitaar)
http://www.thirteenweeks.nl/

Zaal open 13.30 uur / Aanvang 14.00 uur / Einde: 19.00 uur
Tickets: voorverkoop € 15 via https://paradoxtilburg.nl/
Tickets aan de kassa op 10 april: € 17,50

Museum, Planet Waves, Factory Girl en een plastic verpakking

In museum Het Valkhof kwam ik gisteren Bob Dylan tegen. Geen werk uit de Drawn Blank-serie, maar een foto van een jonge Bob Dylan en een bijna net zo jonge Joan Baez op een tijdlijn aan de muur van een zaal vol pop art. De tijdlijn is onbedoeld grappig: de foto van Bob Dylan hangt naast een "Double Elvis" van Andy Warhol.
Na zijn bezoek aan Warhols Factory, ergens halverwege de jaren zestig, confisqueerde Bob Dylan een dubbele Elvis, bond het doek op het dak van zijn auto en reed weg. Later ruilde hij het kunstwerk met manager Grossman voor een bank.

In de film Factory Girl over het leven van Edie Sedgwick is het bezoek van Bob Dylan aan de Factory te zien, of liever: er is (noodgedwongen) een loopje met de geschiedenis genomen in die film. Bob Dylan maakte met succes bezwaar tegen een "Bob Dylan" in Factory Girl en dus is in deze film niet een acteur die Bob Dylan speelt te zien, maar een acteur die een op Bob Dylan gebaseerd figuur speelt. In de film verlaat de singer-songwriter “Billy” zonder dubbele Elvis de Factory.

Onder de foto van Dylan en Baez hangt een foto van Martin Luther King. Op 28 augustus 1963 gaf King zijn befaamde I Have A Dream-speech in Washington. Zowel Bob Dylan als Joan Baez waren die dag ook in Washington, nog een connectie die door de maker van de tijdlijn op de muur van Het Valkhof niet gelegd is.
Ik denk aan de Folkways-elpee We Shall Overcome waar zowel Martin Luther King als Bob Dylan op te horen zijn, twee opnamen van 28 augustus 1963.

Op de foto rechts naast de foto van Bob Dylan en Joan Baez staan The Beatles, de foto van de hoes van Rubber Soul. De connectie tussen Bob Dylan en The Beatles is niet zo moeilijk te leggen.
Zoonlief legde in Het Valkhof een connectie tussen Bob Dylan en The Beatles, een connectie die niet op de tijdlijn te zien is, maar wel op een andere muur in Het Valkhof. Aan die andere muur hangt de hoes van Sgt. Pepper's Loney Hearts Club Band. Zoonlief wees op het portret van Bob Dylan op die hoes.

Na vertrek uit Het Valkhof ben ik nog even een platenzaak ingedoken. Daar heb ik A Friend Of A Friend van Dave Rawlings Machine en Dylans Planet Waves gekocht. Het album van Dave Rawlings Machine heeft niks met Dylan te maken (al kan ik dit album wel iedereen aanraden), dus dat album laat ik hier maar even voor wat het is.
Planet Waves is de eerste Engelse persing met het plastic nog om de hoes. Doordat het plastic er nog omheen zit, zit de outer sleeve nog keurig op zijn plaats. In een kwart eeuw Dylan-verzamelen heb ik nooit eerder een Planet Waves gezien met die outer sleeve nog op z'n plaats.
Die outer sleeve was er voor bedoeld om de schunnige woorden in Dylans hoestekst op Planet Waves af te schermen voor de tere ogen van de potentiële koper anno 1974. Aangezien iedereen die hoestekst natuurlijk juist wil lezen omdat het afdekt was, is het bijna onmogelijk om ruim veertig jaar na het verschijnen van Planet Waves nog een exemplaar te vinden waar de outer sleeve nog op z'n plek zit.

Toen men er na het drukken van de hoes van Planet Waves pas achterkwam dat Bob Dylans naam helemaal niet op de hoes staat werd er achteraf een sticker met Dylans naam op de hoes geplakt. In veel gevallen zat die sticker op het plastic waarin de elpee bij het verlaten van de perserij verpakt zat en dus is ook deze sticker bij de meeste tweedehands exemplaren van Planet Waves niet meer aanwezig. Op de gisteren gekochte elpee zit de sticker nog wel, op een wat ongelukkige plek geplakt. De doorzichtige sticker met zwarte letters zit over een van de drie getekende gezichten die op de hoes van Planet Waves staan afgebeeld.

"Maar die platen hebben toch allemaal dezelfde muziek?" vroeg zoonlief gisteren in de platenzaak terecht toen ik aan hem uitlegde waarom ik voor de zoveelste keer in dit leven geld ging neertellen voor Planet Waves. Ik had voor hem geen ander antwoord dan mijn gebruikelijke reactie: allemaal verzamelwoede.

Bij het afrekenen zei de man achter de kassa: "Mooi album. Niet zijn beste, maar 'Wedding Song' staat er wel op."
Hij heeft verstand van zaken, “Wedding Song” is schitterend. Voor ik het doorhad wat ik deed vertelde ik de verkoper dat “Wedding Song” door het gemeentehuis schalde op de dag dat ‘mevrouw Tom’ en ik trouwden.
Wat ik niet vertelde was dat ik een jaar of twintig geleden mijn eerste Planet Waves kocht. Bij thuiskomst bleek mijn platenspeler kapot te zijn waardoor ik de elpee niet kon beluisteren. Planet Waves heeft toen maanden ongedraaid in de kast gestaan. Met de regelmaat van de klok pakte ik het album toen uit de kast om verlangend naar de hoes te staren.
Hoe mooi ik “Wedding Song” ook vind, de echte topper op Planet Waves is voor mij “Dirge”. Dat komt vooral door het contrast tussen de woorden die Dylan zingt en hoe hij die woorden zingt. Luister maar naar de eerste regels van “Dirge”. Dylan zingt over zelfhaat, maar de intonatie van zijn stem verraadt spijt en pijn.

Mooi album, Planet Waves. Ergens vandaag leg ik die gisteren gekochte persing onder de naald om te genieten van "Something There Is About You", "Hazel", "Tough Mama" en "Forever Young". En nog een beetje meer van "Wedding Song" en "Dirge", twee vergeten pareltjes op een album dat sowieso door menigeen te vaak te licht bevonden wordt.


Dylan kort #1157

Dylan archive: de website, zie hier.
Het boek Twee wegen van Per Petterson bevat een citaat uit Dylans "Oh Sister" en de zin: "Jim zag eruit als Bob Dylan op Blonde on Blonde". [met dank aan Anita]
Ap Daalmeijer en Stef Woestenenk spelen Dylan, gisteravond, zie hier.

Dylan kort #1156 (verkoop archief)

Vergeet niet de bijdrage van Jochen over "T.V. Talking Song" (hieronder) te lezen.

Dylans archief, bestaande uit ongeveer 6000 items, is verkocht en zal grotendeels worden ondergebracht in Helmerich Center for American Research in het Gilcrease Museum te Tulsa. Een klein deel van het archief zal mogelijk tentoongesteld worden in een ruimte naast het Woody Guthrie Center and Museum in Tulsa. Het Dylan-archief bestaat onder andere uit songteksten - waaronder de befaamde notebooks met de teksten voor Blood On The Tracks, correspondentie en film.
Op de website van The New York Times staan een duidelijk verhaal over de verkoop van Dylans archief en een aantal schitterende afbeeldingen, zie hier. Daarnaast is er een informatief filmpje gemaakt over Dylans archief, zie hier.
Afgelopen nacht werd in het radioprogramma Nooit meer slapen ook gesproken over de verkoop van Dylans archief. Luisteren kan hier, rond 1:42. (inclusief een stukje audio van MusiCares)
Zie ook hier, hier, hier en hier.
[met dank aan René, Gerbrand, Wim, Herman en Alja]

Inside Llewyn Davis is vrijdag 11 maart op Nederland 3 te zien om 22.25 uur. Mocht je die film nog niet gezien hebben, dit is een aanrader! [met dank aan Herman]
The Devil and Daniel Johnston, een docu waar Bob Dylan in voorbij komt. Een aanrader, aldus Hilda. Zie hier. [met dank aan Hilda]
Oog op Heerlen ging bij Harry Prenger op bezoek, zie hier.

T.V. Talkin’ Song (1990) - door Jochen

T.V. Talkin’ Song (1990)

Dave Stewarts autobiografie Sweet Dreams Are Made Of This (2016) is een dubbelhartige affaire, en daarmee in lijn met het beeld dat ook een minder ingevoerde muziekkenner van de man heeft: kleurrijk, onmatig, creatief en knap irritant, bijwijlen. De fotocollage op de omslag is sluitend. Stewart profileert zich door het boek heen tientallen keren als een immigrant in Alice In Wonderland, paddenstoelen spelen meer dan eens een hoofdrol in de vele drugsgerelateerde anekdotes en overheersend is ‘s mans al dan niet gespeelde hippie-achtige naïveteit. De nieuwsgierigheid van de Dylanfan wordt aangewakkerd door de ronkende aanbeveling van de oude meester op de achterflap: “Dave is een dromer en een onverschrokken vernieuwer, een visionair van een hogere orde en een explosieve muzikant met een aangeboren talent om het genie in een ander te onderkennen en dat zonder manipulatieve trucs omhoog te halen.”
Grote woorden. Maar Dylan kent de man inderdaad vrij goed, sinds een eerste samenwerking in ‘84. In de late jaren ’80 verzamelt de gelegenheidsgroep Traveling Wilburys zich bij Stewart in de tuin, de eerste plaat wordt in zijn thuisstudio opgenomen. Er is een klik tussen de twee nogal verschillende karakters en Dylan zal vaker een beroep doen op Stewarts talenten, bijvoorbeeld voor de productie van een aantal videoclips, “When The Night Comes Falling From The Sky”, het hypnotiserende “Blood In My Eyes” en “Emotionally Yours”. Die laatste heeft enige cultstatus verworven omdat Dylan zowaar lipsynchroon playbackt, en ondertussen met overtuiging een akoestische gitaar bespeelt die op de hele opname niet te horen is. Hij zit op een pianokruk, maar blijft hardnekkig met zijn rug naar die piano toe zitten, dat dan weer wel.