zondag

Met het idee alleen wat nieuwe comics te zullen kopen bij mijn favoriete comic-dealer belandde ik vandaag in E. waar een soort mini-vlooienmarkt bleek te zijn. Op die vlooienmarkt stond een man met een paar bakken elpees. Het bekraste exemplaar van Desire heb ik laten staan. Wat ik wel heb meegenomen is het debuutalbum van Cruzados. Hoewel Bob Dylan op deze plaat niet te vinden is, is er wel een Dylan-connectie, al is het vergezocht, Voor €1,- kon ik 'm toch echt niet laten staan... (Wat is de vergezochte connectie tussen het debuutalbum van Cruzados en Bob Dylan? Mocht je het weten, laat dan een reactie achter. De eerste met het juiste antwoord zal eeuwige roem toekomen...)
Bij een kiosk in E. vond ik ook nog de nieuwe Mojo 60s met Dylan op de cover (zie hier). Dat blad is dus inmiddels ook in Nederland te krijgen.
Eenmaal thuis heb ik Mojo 60s aan de kant geschoven, The Bootleg Series vol. 5 opgezet en achtereenvolgens comics van The Flash, Batman, 100 Bullets en Daredevil gelezen. Na die heerlijke aflevering van The Bootleg Series vol Rolling Thunder Revue-klanken werd het World Gone Wrong en daarna Saved. Geen slechte muzikale mix voor een zondagmiddag.
Zeker niet wanneer ik er comics bij mag lezen.

Dat ik Mojo 60s aan de kant heb gelegd heeft vooral met mijn leesgewoontes te maken. Ik schrijf niet alleen (bijna) altijd aan meerdere boeken tegelijkertijd, ik lees ook (bijna) altijd meerdere boeken tegelijkertijd. Op dit moment ben ik nog bezig in het tijdschrift Uncut Ultimate Music Guide: Bob Dylan, het schitterende boek Text and Drugs and Rock 'n' Roll van Simon Warner over de connecties tussen de schrijvers van the Beat Generation en muziek (met veel aandacht voor Dylan) en Het Bamischandaal van P.F. Thomése (waar Dylan ook in voorbij komt). Vanavond wil ik dan ook nog beginnen in het een paar dagen geleden ontvangen fanzine Isis issue 180. Dat is genoeg, Mojo 60s moet even wachten.

Het is niet zo vreemd dat ik regelmatig het gevoel heb dat er te weinig uren in een dag zitten.
Ergens vanavond moet de elpee van Cruzados nog onder de naald.
En nog een half uurtje tot een uurtje werken aan twee boeken.
Nog een paar comics lezen (Batman, Spider-man, The Ultimates, etc.)
Zoonlief helpen met wiskunde.
Een kop koffie met 'mevrouw Tom' drinken.
En intensief naar "Desolation Row" luisteren.
Gelukkig is er niks op tv.

Dylan kort #1099

Setlist 27 juni: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin' / Workingman's Blues #2 / Duquesne Whistle / Waiting For You / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Full Moon And Empty Arms // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Simple Twist Of Fate / Early Roman Kings / Forgetful Heart / Spirit On The Water / Scarlet Town / Soon After Midnight / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Love Sick

"What Can I Do For You?": Legacy Recordings plaatste een paar dagen geleden een video van "What Can I Do For You?" op Twitter, zie hier.
"Hoe het Muziekgebouw Bob Dylan wist te programmeren", zie hier.

Dylan kort #1098

Vergeet niet het stuk van Jochen over "Quinn The Eskimo" te lezen (zie hieronder)

Setlists
25 juni: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin' / Workingman's Blues #2 / Duquesne Whistle / Waiting For You / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / I'm A Fool To Want You // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Simple Twist Of Fate / Early Roman Kings / Forgetful Heart / Spirit On The Water / Scarlet Town / Soon After Midnight / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Love Sick
26 juni: Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin' / Workingman's Blues #2 / Duquesne Whistle / Waiting For You / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Full Moon And Empty Arms // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Simple Twist Of Fate / Early Roman Kings / Forgetful Heart / Spirit On The Water / Scarlet Town / Soon After Midnight / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Love Sick

Enkele recente live-versies van nieuwe songs op een rijtje. [met dank aan Wim]
"Stay With Me" 26/10/2014, hier en 25/04/2015, hier.
"Autumn Leaves" 29/04/2015 hier en 16/05/2015, hier.
"The Night We Called It A Day" Letterman-show, hier.
Soundcheck 20/06/2015, hier.
"Full Moon And Empty Arms" 20/06/2015, hier.
"Sad Songs And Waltzes" 20/06/2015, hier.
"Where Are You?" 21/06/2015, hier.
"I'm A Fool To Want You" 23/06/2015, hier.

Nogmaals de soundcheck van 20/06/2015 [met dank aan Alja]
"Blind Willie McTell, hier.
"Make You Feel My Love", hier.
"Ain't Talkin'", hier.





Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn) (1967) - door Jochen

Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn) (1967)

In een hotelkamer in New York, fabuleert ene Joe uit Minneapolis op songfacts.com, loopt een feestje van de mannen van Grateful Dead uit de hand. Dylan is daar ook en amuseert zich over de klachten van een andere beroemde hotelgast: de acteur Anthony Quinn. Ziedaar de inspiratiebron voor het lied. De Grateful Dead is in de zomer van ’67 nog onbekend voor Dylan (hun eerste, weinig opzienbarende LP is dan net drie maanden uit), maar dat is een hinderlijk weetje dat Joe maar liever niet vermeldt. Jerry uit Poughkeepsie weet het beter: dit gaat natuurlijk over de pretbederver Sheriff Larry Quinlan, die de LSD-goeroe Dr. Timothy Leary in 1966 arresteerde. En dit zijn nog maar twee van de vele ietwat wanhopige interpretatiepogingen die circuleren.

De nonsensicale, uitgelaten tekst van “Quinn The Eskimo” is een magneet voor Dylanduiders met crypto-analytische ambities, zoveel wordt wel duidelijk bij een rondje langs de commentaren op dit lied. Dat Dylan zelf bij herhaling heeft verklapt dat dit lied echt nergens over gaat, wordt daarbij liefst genegeerd, en soms ontkend. Uiteraard kunnen ook ónbewuste uitingen van de dichter een verhaal vertellen of een boodschap onthullen, maar in dit geval lijken verborgen betekenissen toch wel erg vergezocht.
“Geen idee waarover dit gaat,” verklaart Dylan in het boekje bij Biograph (1985), “ik denk dat het een soort kinderrijmpje is.” En in een oud interview met John Cohen in 1968, kort na de Big Pink-dagen dus, bevestigt hij dat er vast wel een link zal zijn met die Eskimo-film met Anthony Quinn (bedoeld wordt The Savage Innocents uit 1960, waarin Quinn inderdaad een Eskimo speelt), maar: “Ik heb die film nooit gezien.” Het zal er toch wel iets mee te maken hebben, dringt de journalist aan. Natuurlijk, zegt Dylan. “Je hoort soms toevalig iets. Ik herinner me dat die frase langskwam, ik geloof dat iemand zat te praten over Quinn The Eskimo. ”
In Chronicles duikt de songtitel ook weer even op, wederom in verband met een film. Gedurende de opnames voor Oh Mercy (1989) loopt Dylan in New Orleans langs een bioscoop waar The Mighty Quinn gedraaid wordt, een Jamaicaanse thriller met Denzel Washington in de hoofdrol als de machtige Xavier Quinn, een detective die misdaden oplost. “Grappig,” schrijft Dylan, “dat was precies zoals ik me hem had voorgesteld toen ik het lied schreef” – waarmee hij, heel dylanesque, opeens weer impliceert wél te weten waarover het lied gaat. Enig literair handwerk is er ook wel aan te pas gekomen, zoveel zij toegegeven. In elk refrein contrasteert een antithese met het voorafgaande couplet (despair/joy, on a limb/gonna run, no sleep/doze), er is een ijzeren rijmschema en de woordkeus suggereert in ieder geval een diepere betekenis. De halve verwijzing naar Noach (scheepsbouw, duiven) past wel bij Dylan’s vloed-fascinatie, waaraan hij op meer Basement-sessies lucht geeft (“Down In The Flood”, “Tupelo”, “Big River”), maar verdere pogingen om een boodschap of een verhaal te vinden worden ridicuul – het zit er gewoon niet in.

Manfred Mann komt eer toe. Tijdens een luistersessie waarbij tracks van de ongepubliceerde Basement Tapes aan een select clubje musici worden geopenbaard, is hij de enige die de potentie in de rommelige en rammelende twee minuten van Quinn onderkent. Dylan is niet op zijn best, op deze opname. Muf en plichtmatig klinkt het, de meester dreint zelfs enigszins. Manfred Mann perst het lied echter in een strak, poppy arrangement en blaast het coupletje op tot stadionwaardige meezingproporties. Zanger Mike D’Abo, die eigenlijk “This Wheel’s On Fire” wilde kiezen, heeft moeite om te verstaan wat Dylan zingt, en vlucht noodgedwongen naar een fonetische klanknabootsing van hetgeen hij meent te verstaan, Klaus Voormann, de Duitse bassist, blaast het inmiddels karakteristieke riedeltje op de fluit en de wereldhit is klaar (1968) – en inderdaad, verscheidene sportclubs laten de kraker jarenlang door het stadion schallen.

Zelf lijkt Dylan er vrede mee te hebben dat het lied naar de catalogus van Mann verhuist. Het verschijnen op de setlist van Wight, 1969, zal een kadootje voor het Engelse publiek zijn geweest. Die uitvoering verschijnt ook op Self Portrait en op Greatest Hits Vol. II, maar hij laat het lied 33 jaar rusten en speelt het pas weer in 2002 (vier keer) en 2003 (een keertje, wederom in Engeland).

Anderen zijn enthousiaster. Grateful Dead speelt het vaak in de toegift (59 keer), voor Manfred Mann’s Earth Band is het zelfs de meestgespeelde song en de lijst met covers is eindeloos.
Het merendeel van de covers adopteert dankbaar het feestgedruis van Mann’s insteek. En hebben dan ook weinig meerwaarde, hoewel de metal-aanpak van de Zwitserse rockers van Gotthard (2003) wel ludiek is. De sobere, folky versie van Kris Kristofferson op Chimes Of Freedom (2012) is dan nogal een verademing. Paul Weller probeert, samen met Sam Moore en Amy Winehouse, “Quinn” in een soul-jasje te steken, maar struikelt ook al over het non-stop party-gehalte van het meezingrefrein. Dan is Manfred Mann’s eigen herziening, met de Earth Band, toch het meest onderscheidend. De bekendste staat, live met overdubs, op de hit-LP Watch (1978). Verguisd onder de Dylanfans, maar Manfred speelt zijn hit bij elk optreden sinds 1971 tot op de dag van vandaag, en blijft variëren. De lange, uitgesponnen versies ontaarden soms in geïmproviseerde jazzrock, dan weer in gierende hardrock of gedragen, pompeuze symfonische rock, maar steevast brengt de band het lied weer ‘thuis’; uit de chaos piept het vertrouwde refreintje weer naar boven, en een opgelucht publiek mag - soms a capella - galmend de woorden invullen. Wat we er verder ook van kunnen vinden: Manfred Mann verbouwt het haperende, licht bizarre, onooglijke niemendalletje uit de Basement Tapes tot een onverwoestbaar monument in de popgeschiedenis.

Quinn the Eskimo (The Mighty Quinn)

Ev’rybody’s building the big ships and the boats
Some are building monuments
Others, jotting down notes
Ev’rybody’s in despair
Ev’ry girl and boy
But when Quinn the Eskimo gets here
Ev’rybody’s gonna jump for joy
Come all without, come all within
You’ll not see nothing like the mighty Quinn

I like to do just like the rest, I like my sugar sweet
But guarding fumes and making haste
It ain’t my cup of meat
Ev’rybody’s ’neath the trees
Feeding pigeons on a limb
But when Quinn the Eskimo gets here
All the pigeons gonna run to him
Come all without, come all within
You’ll not see nothing like the mighty Quinn

A cat’s meow and a cow’s moo, I can recite ’em all
Just tell me where it hurts yuh, honey
And I’ll tell you who to call
Nobody can get no sleep
There’s someone on ev’ryone’s toes
But when Quinn the Eskimo gets here
Ev’rybody’s gonna wanna doze
Come all without, come all within
You’ll not see nothing like the mighty Quinn


setlist 23 juni

Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin' / Workingman's Blues #2 / Duquesne Whistle / Waiting For You / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / I'm A Fool To Want You // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Simple Twist Of Fate / Early Roman Kings / Forgetful Heart / Spirit On The Water / Scarlet Town / Soon After Midnight / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Love Sick

oproep

In "Dylan kort #1097" schreef ik kort over filmbeelden van Bob Dylans optreden op 23 juni 1978 in Rotterdam. Naast de amateurbeelden zijn er natuurlijk de overbekende beelden zoals die te zien waren in het Polygoon Journaal. Daarnaast moeten er beelden van Bob Dylans optreden te zien zijn geweest in het journaal op de avond van het concert. Ik ben natuurlijk vooral op zoek naar de beelden uit deze uitzending van het journaal, maar ook andere informatie over deze uitzending is meer dan welkom.
Mocht je meer weten, stuur me dan een e-mail (zie de kolom links).
Dank!


Setlist 21 juni

Things Have Changed / She Belongs to Me / Beyond Here Lies Nothin' / Workingman's Blues #2 / Duquesne Whistle / Waiting For You / Pay In Blood / Where Are You? / Tangled Up In Blue / To Ramona / Early Roman Kings / Shelter From The Storm / Blind Willie McTell / Spirit On The Water / Desolation Row / Ballad Of A Thin Man // [encore] // All Along The Watchtower

Dylan kort #1097

Setlist 20 juni: Zie hieronder.
Bob Dylan in Rotterdam, 1978: Video van "Don't Think Twice, It's All Right", zie hier. [met dank aan Mark] Wie is de man / vrouw achter de camera? Is er meer?
George Packer over Bob Dylan in "Sir Edmund" (Volkskrant), gisteren: "Dit is een beetje een afgezaagde keuze. Iedereen van mijn generatie houdt van Dylan. Ik leerde hem pas kennen in de jaren zeventig. De eerste drie elektrische albums van halverwege de jaren zestig vind in het best: Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde. Hij was toen een surrealist, geinspireerd door de Beat-dichters en Arthur Rimbaud. Zoals ik Orwell kopieerde, imiteerde hij eerst Woody Guthrie, en daarna maakte hij werkelijk oorspronkelijk werk. Elke artiest of schrijver gaat eerst door een imitatiefase voordat hij zijn eigen stem vindt." [met dank aan Alja]
Ludo Diels (Heaven) over "Like A Rolling Stone", zie hier.

Wie heeft dit boek?


Setlist 20 juni

Ik weet niet wat jouw glazen bol je voorspiegelde met betrekking tot de Europese tournee waaraan Bob Dylan en band gisteravond begonnen, maar ik verwachtte een (min of meer) zelfde setlist tijdens deze tournee als tijdens de laatste paar tournees. Dat is dus niet het geval. Gisteravond tijdens het concert in Mainz begon het concert zoals de laatste maanden zoveel concerten zijn begonnen: met "Things Have Changed" en "She Belongs To Me", maar ergens halverwege het concert begonnen Dylan en band een aantal nummers te spelen die al een tijdje niet meer op de setlist hebben gestaan. Daarnaast, en dat is misschien nog wel een grotere verrassing, speelden Dylan en band twee nummers die ze nooit eerder tijdens een concert brachten: "Full Moon and Empty Arms" van Shadows In The Night en het door Willie Nelson geschreven nummer "Sad Songs and Waltzes".
O, vergeet ik nog bijna, in tegenstelling tot de concerten van de laatste paar tournees was er gisteravond in Mainz geen pauze halverwege het concert.

De setlist: 
01. Things Have Changed
02. She Belongs To Me
03. Beyond Here Lies Nothin'
04. Workingman's Blues #2
05. Duquesne Whistle
06. Waiting For You
07. Pay In Blood
08. Full Moon And Empty Arms
09. Tangled Up In Blue
10. To Ramona
11. Early Roman Kings
12. Sad Songs and Waltzes
13. 'Till I Fell In Love With You
14. Tweedle Dee & Tweedle Dum
15. A Hard Rain's A-Gonna Fall
16. Ballad Of A Thin Man
[encore]
17. All Along the Watchtower



Eindelijk een goed boek over Dylans optreden op IOW

Op 31 augustus 1969 sloot Bob Dylan samen met The Band met een optreden het tweede Isle of Wight-festival af. Een unieke gebeurtenis. Iedere Dylan-liefhebber kent het verhaal: in 1966 tourde Bob Dylan door Europa. Na thuiskomst donderde hij van zijn motor en verdween hij van de radar. Pas in 1974 zou hij weer op tournee gaan, maar alleen door Amerika. Europa moest wachten tot 1978. Tussen 1966 en 1978 - een periode van 12 jaar - gaf Bob Dylan geen concerten in Europa. Er is slechts één uitzondering: 31 augustus 1969, Isle of Wight-festival.

Bob Dylans optreden op het Isle of Wight-festival werd opgenomen. Vier nummers van dit concert werden in 1970 uitgebracht op het album Self Portrait. Daarnaast zond VPRO-radio niet lang na dit optreden enkele opnamen van dit concert uit en werden opnamen van dit concert op bootlegs uitgebracht.
In de loop der jaren is er al veel geschreven over de Isle Of Wight-festivals van 1968 en vooral 1969 en 1970 in het algemeen, en Bob Dylans optreden tijdens het festival van 1969 in het bijzonder. Veel van de schrijfsels over Bob Dylans optreden op het Isle of Wight-festival zijn hooguit gematigd positief over de door Bob Dylan gespeelde muziek. Daar kwam verandering in na de uitgave van Another Self Portrait; The Bootleg Series vol. 10 (2013). Bij de luxe editie van deze uitgave zit een cd met een opname van Dylans gehele optreden op het Isle of Wight-festival in uitstekende geluidskwaliteit. Het leek haast alsof die uitgave menig schrijver deed realiseren dat hij nooit goed naar de opnamen van Wight had geluisterd.

En nu, twee jaar na het verschijnen van Another Self Portrait, is er eindelijk een goed boek over Dylans optreden op het Isle of Wight-festival verschenen.
Ray Foulk, een van de organisatoren van het Isle of Wight-festival, schreef samen met zijn dochter Caroline Foulk twee boeken over de Isle Of Wight-festivals: When the World Came to the Isle of Wight volume one; Stealing Dylan from Woodstock en When the World Came to the Isle of Wight volume two; The Last Great Event.
Deel twee richt zich voornamelijk op het festival van 1970 en verschijnt in het najaar.
Deel een, net verschenen, gaat over de festivals van 1968 en 1969, maar richt zich vooral op Bob Dylans optreden tijdens het festival van 1969.

Bob Dylan naar Wight halen voor een optreden, dat was anno 1969 nogal een scoop van de gebroeders Foulk. (En dan druk ik me nog voorzichtig uit.) De gebroeders durfden ondanks beperkte (financiële) middelen en weinig ervaring groots te denken bij het organiseren van het tweede Wight-festival. Met doorzettingsvermogen, lef en vindingrijkheid wisten de gebroeders Foulk anno 1969 het ogenschijnlijk onmogelijke voor elkaar te krijgen: Bob Dylan naar Wight halen voor een eenmalig optreden.
Het werkelijk schitterende boek Stealing Dylan From Woodstock gaat vooral daarover. De contacten met Dylans management, de financiële kant, het organiseren van niet alleen een festival, maar ook het drukken van toegangskaartjes, onderdak regelen voor de muzikanten, vervoer, enzovoort, enzovoort.
Stealing Dylan From Woodstock laat de lezer mee dromen met de gebroeders Foulk tijdens de eerste gedachten over een programma voor het muziekfestival. Na het mee dromen komt het mee zweten. De vele, vele obstakels die genomen moeten worden voor er een contract is, voor er een festival, een optreden is.
Stealing Dylan From Woodstock geeft een uniek kijkje achter de schermen van het organiseren van wat misschien wel een van de belangrijkste muziekfestivals uit de jaren zestig was.
Tussendoor zet Foulk een aantal vooroordelen en misvattingen rond Dylans optreden op Wight recht en bevat Stealing Dylan From Woodstock een aantal (korte) beschrijvingen van de momenten waarin Ray Foulk rechtstreeks met Bob Dylan te maken had.

Ik moet bekennen dat ik aanvankelijk wat moeilijk in het boek kon komen, maar toen ik eenmaal door de eerste dertig, veertig bladzijden was, werd ik door het verhaal van Foulk gegrepen. Stealing Dylan From Woodstock had wat mij betreft nog wel twee keer zo dik mogen zijn. Zo had de beschrijving van Dylans daadwerkelijke optreden van mij nog wel wat uitvoeriger gemogen. Het boek is vooral een aanloop naar dat optreden.
Stealing Dylan From Woodstock - Dylan bedankte voor Woodstock en koos voor een optreden op Wight - bevat een aantal schitterende foto's en illustraties. Het is vlot geschreven en leest makkelijk weg. Maar bovenal bevat dit boek een unieke inkijk in de organisatie van een muziek-festival met als hoofdact Bob Dylan.
Met de uitgave van Stealing Dylan From Woodstock is er eindelijk, eindelijk een echt goed boek over Bob Dylans optreden op het Isle Of Wight-festival van 1969.
Ik kan Stealing Dylan From Woodstock iedere Dylan-liefhebber van harte aanbevelen.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #33

Hallo Tom Willems,

Laat ik me eerst even voorstellen.
Ik ben Eddie Daams ik ben een jongleur entertainer van mijn beroep en vanaf mijn vijftiende een groot Bob Dylan fan.
Mijn eerste Dylan concert die ik bezocht was in Ahoy in 1984, daarna ben ik nog regelmatig naar een Dylanconcert geweest, het beste vond ik hem optreden in Barcelona waar ik toen woonde en werkte , wat een uitstraling en wat zong hij mooi.
Ik was een week geleden in Turkije in Alanya en kwam langs een nieuwe beachbar de Big Yellow Taxi gefietst, ik zag tot mijn grote verbazing een grote foto van Bob op de voorkant van deze club op de boulevard staan, ik ken de foto wel maar was verrast dit in Alanya aan te treffen, ik ging natuurlijk gelijk naar binnen er hingen nog meer mooie foto's van voorkanten van lp's, maar deze foto vond ik bijzonder.
Ik heb 10 jaar in Turkije gewoond en Bob Dylan is bij de meeste Turken onbekend, maar als ik onverwachts toch wel eens een Dylansong uit een bar hoorde galmen was dat altijd "One more cup of coffee", ik bezoek je website bijna dagelijks.


Vriendelijke groeten,

Eddie Daams



Beste Eddie,

Allereerst dank voor je e-mail en de foto. Een wat vreemde foto. Bob Dylan lijkt volledig verdiept te zijn in Clasificado. Dat is, voor zover ik heb kunnen nagaan, een Spaanstalige krant uit Los Angeles. Leest Bob Dylan Spaans of is dit voor de foto in scène gezet?
Die foto is te vinden in het boekwerkje bij de digipack-uitgave van "Love And Theft".
Ik kan me voorstellen dat het een bevreemdende ervaring is om die foto tegen te komen op de wand van een bar in Alanya.
Ik ben nog nooit in Turkije geweest, maar misschien moet ik toch maar eens gaan. Al is het alleen maar om in Alanya te zoeken naar Big Yellow Taxi.
Geestig ook, die naam van die bar. "Big Yellow Taxi" is immers ook een door Joni Mitchell geschreven nummer dat Bob Dylan ooit opnam. Het staat op het album Dylan.
Nogmaals dank voor de werkelijk schitterende foto.

groet,

Tom

Dylan kort #1096

Als Een Zwerfkei: Eerder meldde ik dat uitgeverij Nijgh & Van Ditmar deze maand een bloemlezing vol Dylan-poëzie (titel: Als Een Zwerfkei) zou uitbrengen. De uitgave van deze bloemlezing lijkt te zijn uitgesteld tot begin september.
Dylan, Cash, And The Nashville Cats, de net verschenen dubbel-cd, is voor Dylan-liefhebbers vooral aantrekkelijk vanwege de niet eerder uitgebrachte versie van "If Not For You". Ik heb de cd inmiddels in huis en ik moet zeggen dat die niet eerder uitgebrachte versie van "If Not For You" aardig is, maar zeker niet wereldschokkend. Het is dezelfde take als op Another Self Portrait, maar een iets andere mix en met steel guitar. [met dank aan Cas]
Op deze cd staat ook het nummer "If You Don't Like Hank Williams" door Kris Kristofferson. Dat nummer begint met: "I dig Bobby Dylan and I dig Johnny Cash". In die eerste tekstregel wordt aardig de opzet van Dylan, Cash, And The Nashville Cats samengevat.
Old Crow Medicine Show: Eerder schreef ik hier over "Wagon Wheel" van Old Crow Medicine Show. Na wat speurwerk blijkt "Wagon Wheel" niet het enige Dylan-nummer van de sessies voor Pat Garrett & Billy The Kid dat Old Cow Medicine Show heeft bewerkt voor eigen gebruik. Op het album Remedy van Old Crow Medicine Show staat "Sweet Amarillo".

Vergeet niet de bijdragen van Ed en Jochen hieronder te lezen.

Visions In Blue – Goedegebuure over Kellendonks Dylan-fascinatie - door Jochen

Visions In Blue – Goedegebuure over Kellendonks Dylan-fascinatie

Emiritus-hoogleraar Jaap Goedegebuure werkt noest door aan een lijvige Frans Kellendonk-biografie, die vermoedelijk in 2018 in de boekwinkel ligt. In de recente uitgave van Nieuw Letterkundig Magazijn (Jaargang 33), dat in mei verscheen, staat echter al een voorproefje: “Visions In Blue – Frans Kellendonk als Bob Dylan-fan”.

Frans Kellendonk (1951-1990) is in zijn jonge jaren nogal idolaat van Dylan, vertelt Goedegebuure. Hij vertaalt diens teksten, schrijft liedjes en speelt ook zelf – gitaar en harmonica, uiteraard. Die liedjes hebben een hoog Dylan-gehalte. Ze beginnen met een come gather round, bijvoorbeeld (“Kom vrienden, zit neer / En maak een kring / Hoor naar dit lied / Dat ik voor je zing”), lenen structuur en inhoud van Dylansongs en hebben titels als “Tijdelijk als Odysseus” en “Kelly’s Droom”, of zijn een “Ballade van…”. Hij droomt ook van een LP (Visions In Blue) met twee vrienden, zijn gedroomde bandleden, en ontwerpt daarvoor al hoes, hoesteksten en een inhoudsopgave inclusief tijdsduur van de overwegend denkbeeldige songs.  Uitgebracht door CBS, zien we linksonder.

Deels zijn die vertalingen overigens erg geslaagd. “Wie vermoordde Davey Moore” vooral. De vertaling van “When The Ship Comes In” is wat moeizamer, evenals “Vaarwel Angelina”. “Positively 4th Street” krijgt iets Haarlem-beschaafds, alsof Lennart Nijgh zich ermee bemoeit: “Je durft wel heel erg veel / Door je mijn vriend te veinzen / Maar als ik geen kracht meer had / Stond jij daar stil te grijnzen”.  

Na zijn jeugdjaren keert Kellendonk zich af van popmuziek, maar Dylan is de uitzondering. In een brief uit 1974 vertelt hij een jeugdvriend dat hij zojuist een biografie over Dylan gekocht heeft en is hij blij met een positieve recensie over Planet Waves in The Times.




Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #32

Dag Tom,

Ik mail je straks nog foto's.
Een bekende foto van het cafe in London ergens (als ik het goed heb) -van het album World Gone Wrong uiteraard- waarop ook een jongen staat uit Hengelo. Ik zag de foto hangen in de platenzaak Pop Eye in Hengelo (eigenaar Johan Dollekamp; zijn zaak werd wel uitverkoren tot de platenzaak van 2014. Een heerlijke rommelzaak en een bijzondere en sympathieke eigenaar/een
echte liefhebber. Dollekamp wist het niet meer precies, maar de Hengelo'er liep door London en werd bij het cafe naar binnen geroepen. Daar zat Dylan aan een tafeltje, maar de man uit Hengelo herkende hem niet eens. Geen Dylan-adept duidelijk. Er werden foto's geschoten, waaronder die van Dylan met de man uit Hengelo. Ja, dat had jou of mij moeten overkomen. Meer weet ik eigenlijk er niet van. Heb de klok horen luiden en zo, maar de klepel? De eigenaar van Pop Eye kon zich de naam van zijn stadgenoot niet herinneren. Valt natuurlijk wel achter te komen. Desalniettemin, een bijzondere foto, die wel bij hem in de winkel mocht hangen. Ik heb er even een foto van geschoten met mijn smartphone. Die stuur ik je op, met dit onvolledige verhaal erbij.
En dan nog een foto uit Sjanghai, waar je Dylan niet verwacht?
Mijn nicht Nienke was een paar weken in Sjanghai met haar vriend/man (die aardig van Dylan houdt) en zij zagen deze etalage. Die foto schoten ze even voor mij en die stuur ik uiteraard aan jou door.

Hartelijke groet,
Ed







Hallo Ed,

Goed om van je te horen en dank voor de foto's.
Jij bent de tweede persoon in een tijdspanne van een maand die mij wijst op Pop Eye. Ik ben ooit een keer in die platenzaak geweest. Dat is al weer jaren geleden. Waarom het tot nog toe bij dat ene bezoek is gebleven, nu al weer jaren geleden, weet ik niet. Het is tot nu toe nog nooit van een tweede bezoek gekomen. Daar moet ik binnenkort maar eens verandering in brengen.
Die Hengeloër die met Bob Dylan op de foto is gegaan is Desmond van Oostrom. Wat hem is overkomen daar dromen we allemaal van. Toch?
Mooi ook die foto van je nicht in Sjanghai. Nee, Dylan verwacht je niet in Sjanghai.
Ik heb vele neven en nichten, de familie Willems is groot, maar ik ben de enige Dylan-liefhebber in de familie. Ik heb wel een schoonvader. Hij houdt niet van Dylans muziek, maar nam ooit wel een paar op Bali gekochte Dylan-cd's voor mij mee.

groet,

Tom


Like A Rolling Stone

"Weet je wat voor dag het vandaag is?"
"Nou?"
"Het is vandaag vijftig jaar geleden dat Bob Dylan aan de opname van 'Like A Rolling Stone' begon."
"Echt waar? ... Wauw!"
"Niet dat hij die opname die eerste dag afmaakte. Pas een dag later, op 16 juni stond de definitieve versie van 'Like A Rolling Stone' op de band."
"Vijftig jaar..."

Ik ben achter de computer gaan zitten om over misschien wel Bob Dylans bekendste nummer te schrijven: "Like A Rolling Stone". Ik was van plan om te schrijven over hoe de opname van dit nummer op 15 juni 1965 - vandaag vijftig jaar geleden - begon en een dag later afgerond werd. Ik wilde schrijven over de orgel spelende Al Kooper, over hoe hij in het donker het lichtknopje zocht en al zoekende dat heerlijk hobbelende geluid voor "Like A Rolling Stone" vond. Ik wilde schrijven over producer Tom Wilson. Over de lengte van "Like A Rolling Stone". De zes minuten lang heen en weer schuddende muziek en dan Dylans stem er over. Die stem, soms vooruitlopend op de muziek, dan weer versnellend om de muziek bij te kunnen houden. Die heerlijke stem.
Zes minuten, ongehoord lang voor een single anno 1965.
Ik wilde schrijven over de impact van "Like A Rolling Stone". Over hoe Frank Zappa volgens eigen zeggen nooit muziek had gemaakt als dit nummer had gedaan wat het had moeten doen. Over de deur in het hoofd van Bruce Springsteen dat met de knal op de drums waarmee "Like A Rolling Stone" begint werd open geschopt om nooit meer te sluiten.
Over hoe wij allemaal een deur in ons hoofd hebben.
Over de schopkracht van "Like A Rolling Stone".
Over....
Eigenlijk over alles rond "Like A Rolling Stone". Daarom ging ik achter de computer zitten.

Maar toen gebeurde er twee dingen.
Eerst vond ik een stuk van mezelf van ruim drie jaar geleden waar in veel van wat ik vandaag wilde zeggen al staat.
En dan staat er ook nog wat in dat ik al weer vergeten was.
Gil Turners "Rolling Stone", dat was ik vergeten.
Waarom nogmaals opschrijven wat ik al eerder heb gedacht en geschreven?
Het stuk waar ik het over heb staat hier.

Daarna kwam ik op Facebook een bericht van Simon tegen waarin hij mijn boek Laat Mij Vandaag Vergeten Tot Morgen noemt. Op de cover van dat boek staat mijn dochter met in haar handen het album Highway 61 Revisited. Dat album begint met "Like A Rolling Stone".
Ik weet nog dat 'mevrouw Tom' die foto maakte terwijl ik zenuwachtig buiten beeld aanwijzingen aan mijn dochter gaf. Aanwijzingen over hoe ze de plaat zo moest vasthouden dat het net zou lijken alsof ze de achterzijde van de hoes leest. Maar ook aanwijzingen over hoe ze een elpee moet vasthouden zonder 'm te beschadigen.
Die foto is drie jaar geleden gemaakt, heeft vervolgens ongeveer een jaar op de plank gelegen voor hij op de cover van Laat Mij Vandaag Vergeten Tot Morgen verscheen.
En voor ik het wist ontstond met dank aan die foto een schitterende serie op deze blog: de Highway 61 Dochters.
Drie jaar geleden al weer.
In die drie jaar is dochterlief groter geworden, wijzer, maar ook eigenzinniger.
Voor ik het wist vroeg ik mijn dochter op een stoel plaats te nemen, het boek Laat Mij Vandaag Vergeten Tot Morgen vast te houden zoals ze drie jaar geleden Highway 61 Revisited vasthield. En ja, ik maakte mijn foto.
En zette die foto onder het bericht van Simon op Facebook.
Dochterlief stond na het maken van die foto te springen op de stoel van blijdschap. Ze kwam op Facebook!

Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Ik ben achter de computer gaan zitten om over "Like A Rolling Stone" te schrijven. Het is vandaag immers precies vijftig jaar geleden dat Bob Dylan begon aan de opname van dit nummer (al maakte hij de definitieve opname pas een dag later).
Wat kan ik na al die jaren schrijven, zowel op de blog als op papier, nog schrijven over "Like A Rolling Stone"?
Als er dan iets geschreven moet worden over "Like A Rolling Stone" dan is het misschien wel dit: wat klinkt dit nummer na vijftig jaar nog opmerkelijk fris. Alsof het gisteren is opgenomen.
Veel meer valt er niet te zeggen.
Nog generaties muziekliefhebbers na ons zullen het gevoel krijgen dat de deur wordt open geschopt, dat ze bevrijd worden, dat ineens alle wegen open lijken te liggen na het horen van die knal aan het begin van "Like A Rolling Stone".
En daarna dat hobbelende orgeltje.
De gitaren, de piano.
Maar bovenal die stem.
Die stem die het sprookje vertelt zoals er nog nooit een sprookje verteld is.
"Once upon a time..."
Er was eens...
Yeah.

aantekening #5644: zondag

Zondag is een uitstekende dag om anderen te overtuigen, of liever gezegd: proberen anderen te overtuigen. Zoonlief is het slachtoffer van mijn zendingsdrang.
Die drang kwam niet uit de lucht vallen, het ontstond, spontaan. Dat is als volgt gegaan:
Gisteren schreef ik hier al over de aanschaf van het album van Old Crow Medicine Show, het album met "Wagon Wheel". Dat nummer is een echte oorwurm en dus liet ik vanmiddag "Wagon Wheel" een aantal malen door de kamer knallen.
De stap van "Wagon Wheel" naar Dylans versie van "Diamond Joe" op de soundtrack Masked And Anonymous is niet zo groot en dus trok ik die soundtrack uit de kast om "Diamond Joe" te draaien. Op Masked And Anonymous volgt na "Diamond Joe" de hiphop & dancebeat van Articolo 31 in "Come Una Pietra Scaciata". Dit deed zoonlief opveren. Dit schurkt tegen zijn muziekvoorkeur aan. En dus vond ik mezelf al snel voor de platenkast om andere 'dansbare' versies van Dylan-nummers te voorschijn te toveren. De Mark Ronson remix van "Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine" werd gevolgd door "All Along The Watchtower" door Funkstar De Luxe en hoewel zoonlief het wel aardig vond, wist geen van de nummers hem echt te overtuigen. Missiewerk mislukt.

Door deze excursie door de Dylan-remixen moest ik weer denken aan hoe ik een tijd geleden in een kringloopwinkel niet eens zo ver van huis het album Keep On Moving (It's Too Funky In Here) - het album met de remix van "All Along The Watchtower" - van Funkstar De Luxe vond. Ik heb het niet over de cd, maar de elpee-versie van dit album. De plaat zat nog in het plastic. Wat ik er voor betaald heb weet ik niet meer zeker, maar veel was 't niet. Sinds die vondst neem ik me al voor om scans van die plaat te maken en op te sturen naar Alan Fraser, de man achter de website Searching For A Gem, maar tot op heden is het bij voornemens gebleven.
Er zijn nog wel meer elpees, singles en cd's die ik nog eens op de scanner moet leggen. Goede voornemens. Als ik niet oppas barst ik nog eens uit elkaar van de goede voornemens als een te hard opgeblazen ballon.

Bij het woord 'ballon' denk ik gelijk aan de regels "The handmade blade, the child's balloon / Eclipses both the sun and moon" uit "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" en aan de loden ballonnen in "High Water (for Charley Patton)". Een zoektocht op Dylans officiële website leert dat ik ook aan "Unbelievable" had kunnen denken. Ook in dat nummer een loden ballon: "It's unbelievable like a lead balloon".
Ik rijg er nog een gedachte aan: de uitdrukking "Go over like a lead balloon" betekent zoveel als floppen voor publiek.
Dat ik in mijn missiewerk vandaag geflopt ben voor mijn publiek van één (zoonlief) lijkt het verhaal mooi af te ronden, maar iets in mij zegt dat ik nog even verder moet razen.

Aan het eind van de ochtend lag ik gestrekt op de bank te luisteren naar Blood On The Tracks, de New York-versie. En terwijl ik luisterde moest ik denken aan wat Dylan zei tegen Mary Travers in april 1975 over Blood On The Tracks:

"A lot of people tell me they enjoy that album. It’s hard for me to relate to that. I mean, you know, people enjoying the type of pain, you know."

En verrassend genoeg viel vanochtend het kwartje zoals het nog nooit gevallen was. In een flits begreep ik beter dan ooit wat Dylan bedoelde, althans wat ik denk dat hij bedoelde, met deze zachte woorden die in de Dylan-literatuur vaak als sneer worden gekenmerkt.
En gelijk wist ik dat ik hier over moest schrijven, maar niet hier en zeker niet nu. Niet voor de lezers, maar voor mij.

En daarom zette ik "Wagon Wheel" op. Een lichtvoetige, vrolijke melodie na Blood On The Tracks. Een bewuste keuze om de tegenstelling te zoeken.
Gelukkig biedt de platenkast voldoende tegenstellingen om van liggen in dansen over te gaan en van dansen naar overtuigen.

4th Time Around (1966) - door Jochen

4th Time Around(1966)

De Fleet Foxes, een allercharmantst bandje uit Seattle, speelt sinds 2008 mee in de eredivisie. Peilers zijn vakmanschap, aanstekelijke melodieën en vooral muziekhistorisch bewustzijn: de vergelijkingen met de Beach Boys, Van Morrisson en Crosby, Stills & Nash snijden allemaal hout. Een kroon op de liefde voor hommages verschijnt in 2011; op het tweede album staat “Lorelai”, een wonderschone rip-off  van Dylan’s “4th Time Around”. Daarmee plaatsen de Foxes zich in een mooie traditie. Net als Dylan zelf zo vaak doet, hergebruiken zij een bestaande melodie (met kleine verschuivingen) en vooral bij dit lied is dat passend: “4th Time Around” is van zichzelf al een gerecyclede hommage aan een eerdere song: “Norwegian Wood” van The Beatles – dat weer Lennons poging was om een Dylansong te schrijven. “Everything’s stolen or borrowed,” zijn dan ook de toepasselijke slotwoorden van “Lorelai”.

Daarover, over die Beatles-connectie, is wel wat te doen geweest in de loop der jaren. Dát Dylan een sjabloon over Lennon’s “Norwegian Wood” heeft gelegd, daarover bestaat inmiddels wel overeenstemming. Open blijft vooralsnog de vraag welke motieven Dylan heeft. Is het als hommage bedoeld, of juist als parodie? Of, sterker nog: als een soort waarschuwing?  Lennon komt er zelf ook niet zo goed uit. In ’65 plagen de bandleden hem sowieso al vaker met zijn Dylan-fascinatie en in zijn meer paranoïde momenten meent hij dat Dylan hem nu cynisch terechtwijst (de slotregels duiden dan daarop: “probeer me niet te kopiëren,” zou je daaruit kunnen begrijpen), in andere interviews ziet hij het echter als een vriendelijke knipoog. Hoe dan ook: zijn Dylanpetje draagt Lennon nooit meer, na “4th Time Around”.

Dylan neemt het lied in ieder geval zeer serieus. Het is het eerste lied dat in Nashville wordt opgenomen, bij de doorstart voor Blonde On Blonde op 14 februari 1966, en hij gaat het maar liefst twintig keer achter elkaar te lijf. Die twintigste is dan de definitieve take (ter vergelijking: het daaropvolgende “Visions Of Johanna” staat er in vier keer op). De laatste opnamesessie, 16 juni, is ook al gewijd aan “4th Time Around”, maar de overdubs die dan worden opgenomen (klacecimbel en drums) zullen niet worden gebruikt. Vermoedelijk zag producer Bob Johnston tegen die tijd ook wel in dat hij er al was, met de vondst om dat lieflijke gitaartje te contrasteren met de sarcastische tekst.


Tekstueel is het ‘gewoner’ dan de meeste teksten op Blonde On Blonde. Net als in “Visions” bekent de protagonist hier met twee vrouwen te rommelen, maar daarmee houdt de vergelijking ook wel op. Dit is bijna een heus verhaal; een lineaire, epische tekst, vrijwel zonder ondoorgrondelijke, symbolistische beeldspraak.  Een man verlaat bitter ruziënd een ietwat hysterisch vrouwpersoon en keert terug bij een liefhebbende, vergevende dame. De dialoog is heel eventjes, hier en daar, wat surrealistisch, een duister, symboolgeladen beeld wringt zich soms nog binnen,  maar al met al: kop en staart. “That picture of you in your wheelchair,” bijvoorbeeld, is zo’n beeld dat de duiders nog bezig houdt – maar na de verwijzing naar Duchamps Mona Lisa in “Visions Of Johanna” (“the one with the moustache”) lijkt dit net zo’n, verder zinledig,  grapje: vermoedelijk kende Dylan behalve de besnorde Mona Lisa ook wel de picture of Duchamp and his wheelchair.
De tekst is echter overwegend, relatief dan toch, opmerkelijk transparant. Versierd met klassieke poëtische stijlmiddelen, ook nog ‘s. She threw me out staat netjes tegenover You took me in, we horen binnenrijm en alliteratie en repetitio, en zien zelfs een ouderwets enjambement (That leaned up against / / Her Jamaican rum). En dat draagt allemaal bij aan de contrastwerking van dit lied; de snerende botterik verpakt zijn hoon in klassieke poëzie en ondersteunt het met een lieflijk voortkabbelende melodie.

De weinige artiesten die zich aan een vertolking wagen blijven doorgaans dicht bij het origineel. Het walsritme, de barokke gitaarpartij – het valt moeilijk te verbeteren, blijkbaar. De mannen van Calexico, de Tex-Mex specialisten uit Arizona, kiezen voor een slepende slide en een melancholieke accordeon en geven het lied daarmee opeens een treurende, verloren-liefde dimensie. Snijdender blijft de jonggestorven Texaan Chris Whitley, de bijzondere gitarist die met zijn unieke overslaande hese stem prachtig kan sneren, op een live-opname uit 2003. De bekendste cover is beslist fraai; Yo La Tengo is ingetogen, broeierig en hypnotisch op de I’m Not There soundtrack (2007).  Het meest opmerkelijk en het aantrekkelijkst echter is de bewerking van The Young Relics, ook al uit Texas, op hun gelijknamige EP uit 2009. Springerig, neurotisch en aanstekelijk energiek, met als prettige verrassing een volslagen onverwachte omslag in ritme; halverwege daalt een vol orgel neer dat het nerveuze gitaartje kalmeert, alle onrust bedekt - als olie op de golven.

Fourth Time Around

When she said
“Don’t waste your words, they’re just lies”
I cried she was deaf
And she worked on my face until breaking my eyes
Then said, “What else you got left?”
It was then that I got up to leave
But she said, “Don’t forget
Everybody must give something back
For something they get”

I stood there and hummed
I tapped on her drum and asked her how come
And she buttoned her boot
And straightened her suit
Then she said, “Don’t get cute”
So I forced my hands in my pockets
And felt with my thumbs
And gallantly handed her
My very last piece of gum

She threw me outside
I stood in the dirt where ev’ryone walked
And after finding I’d
Forgotten my shirt
I went back and knocked
I waited in the hallway, she went to get it
And I tried to make sense
Out of that picture of you in your wheelchair
That leaned up against 

Her Jamaican rum
And when she did come, I asked her for some
She said, “No, dear”
I said, “Your words aren’t clear
You’d better spit out your gum”
She screamed till her face got so red
Then she fell on the floor
And I covered her up and then
Thought I’d go look through her drawer

And when I was through
I filled up my shoe
And brought it to you
And you, you took me in
You loved me then
You didn’t waste time
And I, I never took much
I never asked for your crutch
Now don’t ask for mine

terwijl de zon schijnt

Voordat we op kraamvisite bij een collega zijn gegaan zijn we nog even door de binnenstad gelopen. In een platenzaak vol tweedehands platen en cd's bleek helemaal niks, maar dan ook echt helemaal niks interessants op vinyl te staan. De schappen met cd's brachten iets meer geluk: Een Amerikaanse persing van "Love And Theft" (die bij thuiskomst gelukkig iets bleek af te wijken van de persing die al in de kast stond en waarvan ik vergeten was dat ik die al had) en - tot mijn grote plezier - een cd van Old Crow Medicine Show met "Wagon Wheel". Voor wie even kwijt is wat "Wagon Wheel" voor de Dylanliefhebber interessant maakt, zie hier.

Even terug naar vanochtend, vanochtend piste ik bijna in mijn broek van het lachen na het lezen van dit bericht. Ik heb niks tegen Justin Bieber en wanneer mensen willen luisteren naar zijn muziek, dan moet ze dat vooral doen, maar Bieber vergelijken met Bob Dylan is absurd. Lachwekkend absurd.
Mooier kan een dag niet beginnen. Even flink lachen en de dag is weer goed.

Enfin, het eten is bijna klaar en na het eten begint de opblijfavond van de kinderen. Dan gaan zij een filmpje kijken en ik ga onder de koptelefoon. Eerst "Wagon Wheel" beluisteren en daarna... Tsja, wat daarna volgt weet ik nog niet. Meer Dylan, ga daar maar van uit.
Ergens hoop ik ook nog wat te kunnen lezen in Stealing Dylan From Woodstock van Ray Foulk en het nieuwste boek van A.L. Snijders en Wholly Communion - de bloemlezing van de poëzielezing op 11 juni 1965 in de Albert Hall te Londen - en...
Er zijn nog zoveel boeken die ik wil lezen of opnieuw wil lezen. Waar haal ik de tijd vandaan?

En dan wil ik dit weekend ook nog wat werken aan het boek dat ik momenteel schrijf.
Ik kom tijd te kort, maar dat is niks nieuws.
Als ik maar blijf lachen, dan komt 't wel goed.

Later dit weekend zal ik hier in ieder geval een nieuwe bijdrage van Jochen plaatsen, maar nu eerst eten en dan "Wagon Wheel". Daarna zie ik wel weer verder.

Dylan kort #1095

New Morning... Best klinkend: In april 2013 schreef Cas in aflevering 4 van zijn serie "Bob Dylan... Best klinkend" over New Morning: "Nog niet zo lang geleden, in 2009, bracht Sony New Morning opnieuw uit in een verbeterde versie in de serie 'Bob Dylan Remastered'. Echter, de grootste verrassing bleek de heruitgave op vinyl van MOV in 2011, kennelijk opnieuw geremasterd, wederom door Steve Berkovitch, tesamen met Mark Wilder. De MOV LP is nu de best klinkende.
Overigens is ook voor New Morning onlangs een heruitgave op SACD door Mobile Fidelity aangekondigd."
Cas liet mij via e-mail weten dat hij inmiddels de SACD-uitgave van Mobile Fidelity heeft gehoord en dat de Music On Vinyl-versie van New Morning beter klinkt dan deze niet goedkope Mobile Fidelity uitgave. [met dank aan Cas]
Blues Magazine over de binnenkort te verschijnen cd Dylan, Cash, And the Nashville Cats, zie hier. [met dank aan Bert]
Hard Rain, de Dylan-tribute band, heeft sinds kort een eigen website. Zie hier. [met dank aan Rob]
Paul Abels - "De Waarheid", zie hier. [met dank aan Boeije]
Afbeelding: Dit artikel vond ik op Facebook. Ik plaats het hier als aanvulling op Bob Dylan in Nederland voorjaar '65.

Crash On The Levee (Down In The Flood) (1967) - door Jochen

Crash On The Levee (Down In The Flood) (1967)

“Voor de moderne wereld had ik weinig interesse,” schrijft Dylan in Chronicles, terugblikkend op zijn beginjaren in New York. “Wat voor mij actueel was, waren zaken als de ondergang van de Titanic en de overstroming van Galveston.”
Die overstroming in Galveston vindt plaats in september 1900, en is the meanest flood that anybody’s seen. Schattingen lopen op tot twaalfduizend mensenlevens en zelfs met de meest voorzichtige schatting (zesduizend doden) is het de meest dodelijke storm in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Overvloedig water, stormweer, verdrinkingen en overstromingen blijven Dylan tot op de dag van vandaag fascineren. Al vóór de eerste plaat staat het lied over de verdronken Naomi Wise op zijn repetoire, evenals “Backwater Blues”, daarna regent het een Hard Rain, een live-album heet Before The Flood, een tour Rolling Thunder, Dylan gebruikt het beeld van een flood in songs als “Wedding Song” en “In The Summertime” en bezingt nog in de 21ste eeuw daadwerkelijke overstromingen in “The Levee’s Gonna Break” en “High Water”.

“Down In The Flood” ontstaat al klooiend (“goofing around,” volgens Robbie Robertson) in de kelder van de Big Pink. Vlak daarvoor hebben Dylan en The Band met een gouwe ouwe van John Lee Hooker gefiedeld: “Tupelo Blues”, een lied uit 1959 over een watersnoodramp in Mississippi, 1927. Kennelijk triggert dat bij Dylan de herinneringen aan een lied dat in zijn beginjaren op het repertoire stond, en dat we kennen van The Minneapolis Party Tape: de “James Alley Blues” uit 1927 van Richard “Rabbit” Brown. De melodie leunt ertegenaan, maar vooral het hergebruik van de woorden sugar for sugar, salt for salt bewijst de connectie. Dylan bladert in die dagen veel in de Bijbel. Kris kras, maar bij het Evangelie van Marcus in het Nieuwe Testament blijft hij vaker hangen, getuige ook de twee referenties op John Wesley Harding, dat in diezelfde dagen geschreven wordt – en hij zal een aha-erlebnis bij Marcus 9:49 gehad hebben (“every sacrifice shall be salted with salt”).

Inhoudelijk valt er echter weinig te puzzelen; Dylan heeft vooral associatief gedicht. Vanuit Galveston kun je train on down naar de overkant van de Galveston Bay, naar Virginia Point – niet naar Williams Point dus. Überhaupt is Williams Point een geografische hint die dood loopt. In Canada, op een uurtje rijden van Robertson’s geboorteplaats Toronto, is er eentje te vinden, een straat ergens in Pennsylvania heet zo, in het barre Nova Scotia is het de naam van een stukje onherbergzaam leegland en nog ongastvrijer is de Williams Point op de Zuidpool. Er is geen Williams Point in de buurt van een vloedcatastrofe, in ieder geval.
Wat overblijft is dan de betekenis achter de woorden. En dan komen we uit bij een ‘gewoner’ blues-cliché: man dumpt vrouw. De gebroken dam, het overstromende water, de stijgende moerasspiegel – de maat is vol, blijkbaar. Meid, je zult een ander moeten zoeken. Het is echt over, vertelt hij licht cynisch, met fraaie understatements, in de twee volgende coupletten. “You’ve been refused,” pak je koffer en je biezen: hier lijkt flood een metafoor te worden voor de ingehouden woede die zal uitbarsten als mama nog één woord durft te zeggen.

“Crash On The Levee”, zoals het lied vaker genoemd wordt, houdt Dylan nog wel even bezig, na die eerste Spielereien met The Band. Al vroeg wordt het opgepikt door artiesten als Sandy Denny en Flat & Scruggs. Mede daarom vindt Dylan het een Grote Hit en besluit hij tot een heropname (zonder band; alleen een overhaast opgetrommelde Happy Traum op tweede gitaar) voor Greatest Hits Vol. II. Die opname is heel aardig, maar lijkt ook een slotakkoord: het lied verdwijnt voor 23 jaar in een la. Onverwacht trekt Dylan hem daaruit tevoorschijn in 1995, als openingsnummer voor de Never Ending Tour, en speelt het dan in een aanstekelijk swampbluesrock-arrangement, met gierende gitaarsolo. Dat bevalt. De jaren daarna blijft het op de setlist staan, met een tweede, scherpe, heropname voor Masked & Anonymous (2002) als bekroning.

Ondertussen blijft “Down In The Flood” inspireren. Blood, Sweat & Tears (1972) maakt er jazzfunk van, de Beau Brummels produceren een licht-psychedelische versie, Sandy Denny’s cover wordt gedragen door een vaudeville-piano, er zijn folkvarianten, met banjo en al, Fairport Convention kiest voor de blues en The Black Crowes spelen een stomende, uitgesponnen en zweterige rock ‘n’ roll-song.
De beste cover brengt het lied weer thuis: diep in de broeierige moerassen van Louisiana. The Derek Trucks Band opent in 2009 het album Already Free als de soundtrack van een thriller. Een akoestische gitaar legt een vervaarlijk dalende melodielijn neer, een electrische slide plaatst sinistere accentjes en een derde gitaar imiteert op de achtergrond het gekwaak van een paddenkoor. Krekels tikken droog tegen de rand van de snare en stuwen de eerste minuut naar het tweede couplet, waar bas, drum en scheurende gitaar binnenstorten als een vloedgolf door een doorgebroken dam. Na het tweede couplet mag Trucks zijn onomstreden meesterschap op de slide voor het eerst demonstreren (nogmaals in de finale). Eng wordt het pas echt in de laatste minuten, in die finale. Onherkenbare, onaardse blazers rollen traag en donker binnen - duister dreigend als een stijgende waterspiegel, inderdaad.
“Down In The Flood”  is een hoogtepunt in Dylans songbook, en Derek Trucks weet dat nog ’s te verheffen.

Down in the Flood

Crash on the levee, mama
Water’s gonna overflow
Swamp’s gonna rise
No boat’s gonna row
Now, you can train on down
To Williams Point
You can bust your feet
You can rock this joint
But oh mama, ain’t you gonna miss your best friend now?
You’re gonna have to find yourself
Another best friend, somehow

Now, don’t you try an’ move me
You’re just gonna lose
There’s a crash on the levee
And, mama, you’ve been refused
Well, it’s sugar for sugar
And salt for salt
If you go down in the flood
It’s gonna be your own fault
Oh mama, ain’t you gonna miss your best friend now?
You’re gonna have to find yourself
Another best friend, somehow

Well, that high tide’s risin’
Mama, don’t you let me down
Pack up your suitcase
Mama, don’t you make a sound
Now, it’s king for king
Queen for queen
It’s gonna be the meanest flood
That anybody’s seen
Oh mama, ain’t you gonna miss your best friend now?
Yes, you’re gonna have to find yourself
Another best friend, somehow

Twee boeken

Het aantal Dylan-boeken dat per jaar verschijnt lijkt maar te blijven stijgen en hoewel het tempo waarin deze boeken verschijnen soms hoger ligt dan het tempo waarin ik die boeken lees, kan ik deze ontwikkeling alleen maar toejuichen.
Waar voorheen een flink deel van de Dylan-boeken bestond uit biografieën, album-tot-album-gidsen en andere boeken waarin de auteur probeerde Dylans gehele leven en / of werk tot het moment van schrijven te vangen, zien we nu steeds meer boeken die een kleiner deel van Dylans leven en / of carrière als onderwerp hebben. Twee recent verschenen voorbeelden daarvan zijn A Picnic Surprise; Bob Dylan & the Road to Blackbushe van Derek Barker en Back In The Rain; The Making, Unmaking and Remaking of Bob Dylan's Blood On The Tracks van Doc Pasquale.

A Picnic Surprise van Derek Barker is een ruim tachtig pagina's tellende, rijk geïllustreerde uitgave waarin de auteur zich richt op Bob Dylans concert op Blackbushe Aerodrome op 15 juli 1978. Voor Barker een daadwerkelijke beschrijving geeft van dit concert krijgt de lezer eerst een (redelijk) uitvoerige aanloop voorgeschoteld. In deze aanloop concentreert Barker zich op Dylans leven en carrière tot 1978 (met de nadruk op de jaren '70), de concerten in 1978 voorafgaand aan Blackbushe, Street-Legal, de organisatie rond Blackbushe en meer. Dat Barker genoeg van Dylans leven en carrière weet om een goed boek te kunnen schrijven staat buiten kijf. Dat heeft Barker al eerder bewezen met bijvoorbeeld zijn boek over Dylans optreden op het Isle of Wight en als man achter fanzine Isis. En ook in het eerste deel van A Picnic Surprise is het duidelijk dat Barker weet waarover hij schrijft.
Na deze lange aanloop volgt vanaf bladzijde 66 datgene waar ik als lezer op zat te wachten: Barkers beschrijving van Bob Dylans optreden op Blackbushe. Die beschrijving is goed, maar weet mij helaas nergens (in gedachten) te verplaatsen naar dat concert in de zomer van 1978. Dat is jammer. Het doel van dit boekje (lijkt mij) is om de lezer een goed beeld te geven van een van Dylans meest legendarische concerten. Dat beeld komt voor mij niet voldoende uit de verf. Hierdoor heb ik het gevoel dat de inhoud van dit boek het best gevangen wordt in de woorden "the road to" uit de ondertitel.
Dat neemt niet weg dat A Picnic Surprise een aardige aanvulling is op de toch al volle boekenkast.

In Back In The Rain richt Doc Pasquale zich op een van Bob Dylans bekendste (en meest geliefde) albums: Blood On The Tracks. Back In The Rain is een bijzonder klein boek. Het past in de kontzak van iedere spijkerbroek. De ruim honderd pagina's zijn ongenummerd en het boek bevat geen illustraties.
In Back In The Rain neemt Pasquale de lezer achtereenvolgens mee naar de aanloop naar Blood On The Tracks (tournee 1974, huwelijksperikelen, etc.), de opnamen voor Blood On The Tracks, om vervolgens de plaat song voor song te bespreken.
In Back In The Rain - een boekje waarvan de volledige titel bijna langer is dan de inhoud - vertelt Pasquale de lezer niets, maar dan ook echt helemaal niets nieuws.
En toch kan ik Back In The Rain aanraden. Het boekje is namelijk bijzonder prettig geschreven. Het leest heerlijk weg. Bovendien zette het mij, als lezer, weer even op scherp als het om Blood On The Tracks gaat. Tijdens het lezen van Back In The Rain kreeg ik regelmatig de (bijna) onweerstaanbare behoefte om Blood On The Tracks te draaien. Een betere aanbeveling dan dat is er voor een boekje met geen nieuwe inzichten of feiten niet.

Odeon

Vanochtend hoorde ik op de autoradio een item over cultureel erfgoed. Er werd voornamelijk gesproken over het redden van stations en het verloren gaan van oude voertuigen. Oude voertuigen, zo begreep ik van de stem op de radio, vallen niet onder cultureel erfgoed. Alleen gebouwen komen voor deze stempel-tot-behoud in aanmerking.
Zou een land als Engeland ook zoiets kennen als cultureel erfgoed? En zo ja, wie bepaalt dan welke gebouwen behouden moeten worden en welke gebouwen tegen de vlakte gaan? Als ik het zou mogen bepalen dan zou ik het wel weten. Dan zou een oude bioscoop in Liverpool er nu nog staan.
Maar het is te laat. Een paar jaar geleden is deze bioscoop tegen de vlakte gegaan.
Wat rest zijn foto's van de ondergang.

Het is mei 1966. Bob Dylan geeft concerten in Engeland. Voor de pauze staat hij alleen op het podium. Na de pauze knalt hij met vier leden van de latere The Band, aangevuld met drummer Mickey Jones, door de gevoelsbarrière van menig Engelse dame en heer.
We kennen de muziek van tournee 1966 allemaal, van het vierde deel van The Bootleg Series en menig bootleg. We kennen de beelden. Denk aan Eat The Document en No Direction Home. Die tournee van mei 1966 is legendarisch. Wie nooit een opname van deze tour gehoord heeft, heeft niet geleefd.
Er waren concerten in onder andere Dublin, Belfast, Bristol, Leicester, Londen en Liverpool en in al die plaatsen staan of stonden dus zalen waar die muzikale magie heeft plaats gevonden.
Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat het ondoenlijk is om al die zalen waar Bob Dylan in mei 1966 speelde voor de eeuwigheid te bewaren. Zelfs ik snap dat (en ik ben verre van een genie).
Maar bioscoop Odeon in Liverpool, die had moeten blijven staan.

Het is 14 mei 1966. Bob Dylan, de vier leden van de latere The Band en drummer Mickey Jones spelen in Odeon te Liverpool. Liverpool, de stad van The Beatles.
Dat concert wordt, zoals wel meer concerten van deze tournee, opgenomen. Eén van die opnamen wordt later datzelfde jaar nog uitgebracht. Ik heb het over "Just Like Tom Thumb's Blues" op de flipside van de single "I Want You".
Bijna twintig jaar lang, tot de release van Biograph, is dit de enige officieel uitgebrachte opname van de tournee in 1966. Bijna twintig jaar was deze single de enige mogelijkheid voor de Dylan-liefhebber om ook maar iets van tournee '66 te horen in een goede geluidskwaliteit.

En wat horen we dan als we luisteren?
Het rammelt, het schudt en het tiert. Het laat de luisteraar uitgeput en overweldigd achter.
Dat was in 1966 zo, dat is nu, anno 2015 nog steeds zo.
Ik heb het - ik zeg het nog maar eens - over "Just Like Tom Thumb's Blues", opgenomen in het Odeon te Liverpool op 14 mei 1966. Officieel uitgebracht op de flipside van de single "I Want You".
Nog steeds een van de beste officieel uitgebrachte live-opnamen van Bob Dylan ooit.
Alleen daarom al had het Odeon te Liverpool er nu nog moeten staan. Maar het is niet meer. In 2011 werd het gesloopt. Wat rest zijn de foto's. Foto's van de oude bioscoop. Foto's die vertellen hoe het was. Maar ook foto's van de ondergang. Foto's van de sloop.

Odeon is niet meer. Wat er nog wel is, is die single. Die single met "Just Like Tom Thumb's Blues", opgenomen op 14 mei 1966.
Terwijl ik vanavond die single snoeihard door de kamer laat knallen staar ik naar de foto's van Odeon en stel ik mij voor hoe het was.
Meer dan een voorstelling maken zit er anno 2015 niet in.
Odeon is niet meer. A bloody shame.

[met dank aan Cas voor de link naar de foto's]