Die drang kwam niet uit de lucht vallen, het ontstond, spontaan. Dat is als volgt gegaan:
Gisteren schreef ik hier al over de aanschaf van het album van Old Crow Medicine Show, het album met "Wagon Wheel". Dat nummer is een echte oorwurm en dus liet ik vanmiddag "Wagon Wheel" een aantal malen door de kamer knallen.
De stap van "Wagon Wheel" naar Dylans versie van "Diamond Joe" op de soundtrack Masked And Anonymous is niet zo groot en dus trok ik die soundtrack uit de kast om "Diamond Joe" te draaien. Op Masked And Anonymous volgt na "Diamond Joe" de hiphop & dancebeat van Articolo 31 in "Come Una Pietra Scaciata". Dit deed zoonlief opveren. Dit schurkt tegen zijn muziekvoorkeur aan. En dus vond ik mezelf al snel voor de platenkast om andere 'dansbare' versies van Dylan-nummers te voorschijn te toveren. De Mark Ronson remix van "Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine" werd gevolgd door "All Along The Watchtower" door Funkstar De Luxe en hoewel zoonlief het wel aardig vond, wist geen van de nummers hem echt te overtuigen. Missiewerk mislukt.
Door deze excursie door de Dylan-remixen moest ik weer denken aan hoe ik een tijd geleden in een kringloopwinkel niet eens zo ver van huis het album Keep On Moving (It's Too Funky In Here) - het album met de remix van "All Along The Watchtower" - van Funkstar De Luxe vond. Ik heb het niet over de cd, maar de elpee-versie van dit album. De plaat zat nog in het plastic. Wat ik er voor betaald heb weet ik niet meer zeker, maar veel was 't niet. Sinds die vondst neem ik me al voor om scans van die plaat te maken en op te sturen naar Alan Fraser, de man achter de website Searching For A Gem, maar tot op heden is het bij voornemens gebleven.
Er zijn nog wel meer elpees, singles en cd's die ik nog eens op de scanner moet leggen. Goede voornemens. Als ik niet oppas barst ik nog eens uit elkaar van de goede voornemens als een te hard opgeblazen ballon.
Bij het woord 'ballon' denk ik gelijk aan de regels "The handmade blade, the child's balloon / Eclipses both the sun and moon" uit "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" en aan de loden ballonnen in "High Water (for Charley Patton)". Een zoektocht op Dylans officiële website leert dat ik ook aan "Unbelievable" had kunnen denken. Ook in dat nummer een loden ballon: "It's unbelievable like a lead balloon".
Ik rijg er nog een gedachte aan: de uitdrukking "Go over like a lead balloon" betekent zoveel als floppen voor publiek.
Dat ik in mijn missiewerk vandaag geflopt ben voor mijn publiek van één (zoonlief) lijkt het verhaal mooi af te ronden, maar iets in mij zegt dat ik nog even verder moet razen.
Aan het eind van de ochtend lag ik gestrekt op de bank te luisteren naar Blood On The Tracks, de New York-versie. En terwijl ik luisterde moest ik denken aan wat Dylan zei tegen Mary Travers in april 1975 over Blood On The Tracks:
"A lot of people tell me they enjoy that album. It’s hard for me to relate to that. I mean, you know, people enjoying the type of pain, you know."
En verrassend genoeg viel vanochtend het kwartje zoals het nog nooit gevallen was. In een flits begreep ik beter dan ooit wat Dylan bedoelde, althans wat ik denk dat hij bedoelde, met deze zachte woorden die in de Dylan-literatuur vaak als sneer worden gekenmerkt.
En gelijk wist ik dat ik hier over moest schrijven, maar niet hier en zeker niet nu. Niet voor de lezers, maar voor mij.
En daarom zette ik "Wagon Wheel" op. Een lichtvoetige, vrolijke melodie na Blood On The Tracks. Een bewuste keuze om de tegenstelling te zoeken.
Gelukkig biedt de platenkast voldoende tegenstellingen om van liggen in dansen over te gaan en van dansen naar overtuigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten