Dylan kort #3642

Rough And Rowdy Ways staat op de eerste plek van de Nederlandse albumlijst, zie hier. 

Entertainment Business schrijft hier over dit opmerkelijke feit. Meer staat hier, hier, hier, hier en hier.

Milton Glaser, de man die de Dylanposter ontwierp is afgelopen vrijdag op 91-jarige leeftijd overleden. Zie hier en hier.

Dit intrigeert (mij): In de Volkskrant van 26 juni staat een recensie van het album Bigger Love van John Legend. Ik heb geen interesse in Legend of zijn muziek, toch bevat de recensie iets dat de Dylan-liefhebber in mij tot nadenken aanzet. Ik citeer de relevante zin: "Maar voor Bigger Love is de in hedendaagse pop dominante [Blake] Mills, producer van veelgeprezen albums van Perfume Genius tot Bob Dylan, vervangen door Raphael Saadiq." 

Mogelijk zie ik iets over het hoofd, maar ik kan geen Dylan-album bedenken waarop Mills credits krijgt als producer. Wel staat hij op de hoes van Rough And Rowdy Ways genoemd als een van de muzikanten. Op de hoes van dat album wordt echter geen producer genoemd. 

Hmmmm, zou het kunnen zijn dat deze Blake Mills de producer is van Rough And Rowdy Ways? En als dat zo is, hoe weet de recensent van de Volkskrant dit dan?

Vragen, vragen, vragen. 

Zie ook hier. [met dank aan Hans]

Mojo van augustus heeft een één pagina tellende recensie van Rough And Rowdy Ways met op een tweede pagina een foto van een werkelijk schitterende buste van Bob Dylan. [met dank aan Theo voor het artikel]

Rudy Vandendaele schrijft in Humo onder andere: "Ik weet eigenlijk niet wat ik van 'Murder Most Foul' vind, maar dat heeft me die week niet belet om er bijna drie uur van mijn leven aan te besteden, zonder morren, alsof ik nog tijd zat heb." Het artikel staat hier, maar ik kan het niet openen (wie weet heb jij meer geluk). [met dank aan Rudy voor de tip en het artikel]

Shirley Collins maakte lang geleden met Alan Lomax veldopnamen. Op een avond ziet ze Bob Dylan op het podium staan in een folkclub in Engeland. Collins: "Ik vond het maar slappe hap. Hij kopieerde onze held Ramblin' Jack Elliott, meer niet. Na de twee liedjes liep hij gauw naar het toilet om hasj te roken. Ik vond later The Band wel aardig, maar eigenlijk luisterde ik niet naar popmuziek. Nog altijd niet. Ik luister alleen maar oude field recordings." Het gehele interview met Collins staat in VPROGids #26. Zie hier. (abonneeslot) [met dank aan Herman en Hans voor het sturen van het artikel en de link]

Rough And Rowdy Ways op de website van bibliotheek Rotterdam, zie hier. [met dank aan Herman]

Rob Velthuis over "False Prophet", zie hier. [met dank aan Rob en Dirk]

Saskia Bosch in Trouw (25 juni) over Rough And Rowdy Ways: "Op Rough and Rowdy Ways doet Dylan geen enkele poging modern of hip te klinken. Hij levert tien zelfgeschreven nieuwe songs af, die pendelen tussen (akoestische) folkpop en blues. En zoals we van hem gewend zijn ligt het tempo doorgaans laag." Zie hier. [met dank aan Hans]

Bluestown Music: recensie Rough And Rowdy Ways, zie hier.

Nieuwe plaat: recensie Rough And Rowdy Ways, zie hier.

Jan van Mersbergen over "My Own Version Of You", zie hier.

Nico Dijkshoorn over Rough And Rowdy Ways op de website Nieuwsblad, te lezen in ruil voor je e-mailadres, zie hier.

Closing Time over "Handle With Care", zie hier.

Culturu.com: "Bob Dylan hield de wereld een spiegel voor met de klassieker 'Blowin In The Wind'. Dit nummer was een inspiratiebron voor Sam Cooke om 'A Change Is Gonna Come' in 1965 te schrijven, van muziek te voorzien, vervolgens uit te brengen." Zie hier.

Pimmol over Blood On The Tracks, zie hier.

Eerder meldde ik dat in het literaire tijdschrift Liter een stuk staat van Menno van der Beek over "Murder Most Foul". Ik heb het stuk inmiddels gelezen. In het grofweg twee pagina's tellende artikel schrijft Van der Beek met grote streken over "Murder Most Foul". Hij gaat nergens de diepte in. Weinig origineel met één stomme fout (Dylan is niet van mei 1944, maar van mei 1941...) Jammer, ik had meer verwacht van een artikel van de dichter Menno van der Beek.

The Comic Book and Me #84

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus

The poor little chauffeur, though, she was back in bed

On the very next day, with a nose full of pus

Yea! Heavy and a bottle of bread

Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

"He gained an encyclopedic knowledge of the music of Bob Dylan" aldus de wikipediapagina over hem. Ik heb het over de schrijver Jonathan Lethem, de man die in de Dylanwereld vooral bekend is door zijn interview met Dylan in 2006 voor Rolling Stone. 

In 2008 verscheen de graphic novel Omega The Unknown. Het boek is getekend door Farel Dalrymple en de inkleuring is van Paul Hornschemeier. Het verhaal is geschreven door Jonathan Lethem en Karl Rusnak. Onderstaande foto is van Omega The Unknown.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #163

Bob Dylan vinden in een boom. Eerst stuurde Erik mij een link, later stuurde Floater bovenstaande foto. 

[met dank aan Erik en Floater]

aantekening #7481

Het regent recensies van Rough And Rowdy Ways, de een nog enthousiaster dan de ander. Da's mooi, als die recensies er voor zorgen dat muziekliefhebbers die normaal gesproken Dylans nieuwste links laten liggen nu Rough And Rowdy Ways kopen.

Is het onwaarschijnlijk dat dit album voor enkelen een eerste kennismaking met de muziek van Bob Dylan is? Het zou best kunnen, waarom niet?

De songs op Rough and Rowdy Ways bevatten vele verwijzingen naar muziek, boeken, et cetera. Genoeg om de Dylan-liefhebbers jaren bezig te houden, zo las ik in enkele recensies. Zo bevat "Murder Most Foul" verwijzingen naar dusdanig veel songs dat een geïnteresseerde er toch echt wel even voor moet gaan zitten voor hij iedere song achter zo'n verwijzing gehoord heeft.

Stel je voor, Rough And Rowdy Ways is niet alleen je eerste kennismaking met de muziek van Bob Dylan, maar ook - door de vele verwijzingen - met heel veel muziek die niet in het afgelopen jaar in de Top 40 heeft gestaan. Wie het album luistert komt The Beatles, The Rolling Stones en Elvis Presley tegen, om eens wat te noemen. Geen slechte springplank voor een leven lang speuren in de muziek van ooit. Ik ken de muziek van The Beatles, The Rolling Stones en Elvis, maar dat wil niet zeggen dat ik niet op een speurtocht gestuurd wordt door het luisteren naar Rough And Rowdy Ways.

"Crossing The Rubicon" heeft mij teruggestuurd naar een boek dat ik al vele malen heb gelezen. Dat komt door de woorden "abandoned all hope" in deze song. Door die woorden moest ik denken aan de hellepoort in Dante's Goddelijke Komedie. Op deze poort staat in zwarte letters - in de vertaling van Christinus Kops:

Door mij gaat ge in de droeve stad der smarten.

Door mij gaat ge in het lijden zonder einde.

Door mij gaat ge in de wereld der verdoemden.

Rechtvaardigheid drong mijn verheven Maker.

Mij gaf het aanschijn 't goddlijk Alvermogen.

De hoogste Wijsheid, maar ook de eerste Liefde.

Vóór mij bestond van al wat werd geschapen

Alleen wat eeuwig is; ook ik duur eeuwig.

Laat varen alle hoop, gij die hier intreedt.

En na die eerste associatie bij "Crossing The Rubicon"  met De Goddelijke Komedie gaat het knagen. Zou er meer zijn? Zaken gaan opvallen, zoals de regels:

Three miles north of purgatory

One step from the great beyond

Zou ook dat in Dante's meesterwerk te vinden zijn? In dat boek worden overigens een aantal rivieren overgestoken en net als bij het oversteken van de Rubicon is er na het oversteken in De Goddelijke Komedie geen weg meer terug. 

En al die associaties, al die gedachten zorgen er voor dat ik misschien wel voor de achtste of negende keer De Goddelijke Komedie lees.

En terwijl ik nog maar net opnieuw ben begonnen in de dikke van Dante, heb ik al weer een ander boek gekocht, met dank aan Rough And Rowdy Ways. Ergens op het internet las ik dat iemand een connectie had gelegd tussen de regel

The size of your cock won’t get you nowhere

in "Black Rider" en deze regels

(...) If your stars go against you

The fantastic size of your cock will get you precisely nowhere,

However much Virro may have drooled at the spectacle

Of your naked charms

uit The Sixteen Satires van Juvenal. Ik wil dat boek dan lezen, kijken of er meer te vinden is.

En toch twijfel ik ook over mijn acties. Is dit de juiste manier om Rough And Rowdy Ways tot mij te nemen? Hoe belangrijk zijn de bronnen om van het nieuwe werk te kunnen genieten?

Wat is interessanter, wat Dylan waar vandaan heeft of wat hij er mee heeft gedaan? Toch dat laatste. En nee, we moeten niet blind zijn voor die bronnen, maar ons blind staren op die bronnen brengt ons zeker niet dichter bij Rough And Rowdy Ways. Eerder verder weg. 

Rough And Rowdy Ways moet gewoon beluisterd worden. Tijdens het luisteren zal ik af en toe even opkijken en mompelen "verrek, die woorden ken ik". Sommige zal ik opzoeken, andere niet. Dat is goed. Het gaat tenslotte om Rough And Rowdy Ways, niet om de bronnen.

Dylan kort #3641

Vader en zoon Chabot zaten gisteren in het programma M om te praten over Rough and Rowdy Ways, kijk hier. [met dank aan Dirk, Peter, Hans, Arie]

Marc Didden schrijft uitvoerig in Humo van 15 juni over de dan aanstaande release van Rough and Rowdy Ways. Een citaat: "Op ‘Murder Most Foul’, ‘I Contain Multitudes’ en ‘False Prophet’, de songs die ons dus al tijdens de lockdown bereikten, spreekt hij zijn donkerste ik aan." [met dank aan Hans]

De nationale nieuwsquiz in het programma Spraakmakers (23 juni) waarin zeer knap een beetje Rough and Rowdy Ways is gestopt, luister hier. [met dank aan Hans]

Rough And Rowdy Ways recensie op Nieuwsblad.be (in ruil voor je mailadres te lezen), zie hier.

DaMusic over Rough And Rowdy Ways, zie hier.

Liter 98 (verschijnt 25 juni) bevat een artikel van Menno van der Beek over een recente song van Bob Dylan, zie hier.

Dag van toen: 23 juni 1978, De Kuip, Rotterdam, zie hier.

False Prophet

23 juni 1978

23 juni 1978, vandaag 42 jaar geleden, gaf Bob Dylan voor het eerst een concert op Nederlandse bodem. In de jaren daarna zouden er nog vele concerten volgen, 34 om precies te zijn.

aantekening #7478

Maandagochtend, het eerst dat ik vanochtend las, is de column van Frits Abrahams.[1] Abrahams schrijft in die column over de nieuwe albums van Neil Young en Bob Dylan. Beide albums kwamen afgelopen vrijdag uit. Hij schrijft over de moeite die hij moest doen om die cd's überhaupt te pakken te krijgen. De door Abrahams bezochte winkeliers hebben wat te zuinig ingekocht.

Abrahams schrijft: "wie wint het op deze nieuwe albums in kwalitatief opzicht? Young, vind ik, maar ik ben vooringenomen". Kijk, dat vind ik mooi. Abrahams heeft een voorkeur en die voorkeur wordt ingegeven door vooringenomenheid. Bij mij is het niet anders. Zonder dat ik Homegrown van Neil Young heb beluisterd, weet ik al dat ik Rough And Rowdy Ways van Bob Dylan beter vind. Zo werkt dat nou eenmaal. Ook ik ben vooringenomen.

Even kon ik instemmend knikken bij het lezen van een column van Frits Abrahams. Dat gebeurt niet zo vaak. Het beloofde een mooie dag te worden.

Maar toen las ik verder en ging het als nog mis.

Abrahams schrijft over het luisteren naar Rough And Rowdy Ways: "Ik verveelde me, op enkele nummers na: 'I've Made Up My Mind To Give Myself To You' en 'Mother Of Muses', al zingt hij vooral het laatste beroerd."

Ho ho ho, wacht eens even. Beweren dat Dylan beroerd zingt, is de vooringenomenheid over de kop. Die vooringenomenheid die aanvankelijk nog schattig op de blosjes van Abrahams wangen glom, is nu omgeslagen in een gebrek aan durven horen. Aan blinde (dove) afkeer. 

Wiens moeder heeft vroeger nooit gezegd, wanneer het bord met eten vol walging werd weggeschoven, "eerst proeven, pas dan mag je zeggen of je het lekker vindt of niet." Abrahams proeft niet. Abrahams ziet de naam Dylan en roept gelijk "lust ik niet".

Dat Abrahams geen Dylan lust, wordt voor wie verder leest duidelijk. Dylans teksten zijn geen briljante poëzie, daarvoor moet men bij Slauerhoff of Bloem zijn en de nummers op Rough And Rowdy Ways lijken te veel op elkaar waardoor het geheel eindeloos lijkt. De muziek is saai, sloom en sleets, aldus Abrahams.

"Maar Dylan kan het zich veroorloven. Hij is heilig verklaard." Of te wel: Dylan kan bij zijn fans niks fout doen, die zijn kritiekloos. Dylanliefhebbers zijn vooringenomen. Net als Abrahams zelf, zou ik er aan toe willen voegen.

Abrahams vooringenomenheid is echter niet van de schattige, innemende soort. De soort waarbij hij niet zozeer de hoofdpersoon van zijn adoratie - in dit geval Neil Young - op een voetstuk zet, maar trap en spuugt naar wie hij niet op dat voetstuk wenst, in deze column Bob Dylan.

Dat is jammer, vooringenomenheid kan zo schattig zijn. Het spugen en schoppen van Abrahams is dat niet.

[1] Gek genoeg zit die column wanneer ik die op mijn computer wil lezen achter een abonneeslot, terwijl ik diezelfde column op mijn telefoon gewoon kan lezen.

~ * ~ * ~ * ~

Dylan kort #3640

De tweede "Dylan kort" voor deze dag. Na het verschijnen van een nieuw album zijn er vele links die een plekje in een "Dylan kort" verdienen.

In EO Live (20 juni) is Thomas Quartier te gast (via telefoon) om te vertellen over Rough And Rowdy Ways, luister hier.

Written in music over Rough And Rowdy Ways, zie hier.

Krapuul over "I Saw The Light", zie hier.

De krenten uit de pop over Rough And Rowdy Ways, zie hier.

De ongeletterde wanhoop over Rough And Rowdy Ways, zie hier.

aantekening #7477

Gisteravond ben ik begonnen in Do It! (1970) van Jerry Rubin. Dat boek is een oorlogsverklaring aan een oudere generatie, zo begrijp ik van de achterflap.

In dit boek kwam ik de volgende zin tegen: "He would pass a record shop and catch a couple of lines of Dylan." Een mooie zin, een zin waarbij ik gelijk een beeld heb. Misschien omdat ik in het verleden die he, de hij geweest ben. Wanneer was dat?

Vrijdag heb ik Rough And Rowdy Ways in de platenzaak opgehaald en omdat ik wat aan de vroege kant was, heb ik daarvoor nog twee andere winkelpanden vol geluidsdragers bezocht. In geen van de drie bezochte zaken draaide Dylan.  Vrijdag was ik niet de hij. 

Gisteren overigens ook niet. Gisteren was ik in een platenzaak waar ik nooit eerder was. Dat is altijd een feestje, een ontdekkingstocht in de beste zin van het woord. Op de toonbank prijkte op een display twee recent verschenen albums: Rough And Rowdy Ways en Homegrown van Neil Young. De eigenaar van de zaak verkocht deze albums wel, maar was zelf meer een liefhebber van teringherrie, je kent het wel, de muziek van moeilijk kijkende mannen met lange haren.

Wanneer werd ik voor het laatst door "a couple of lines of Dylan" verrast terwijl ik langs een platenzaak liep? Ik kan het me niet herinneren, waarschijnlijk moet ik jaren terug in de tijd.

Ik denk de laatste paar dagen regelmatig terug aan september 1997, aan de dag dat Time Out Of Mind verscheen. Op de dag van release stond ik 's ochtends vroeg voor de dichte deur van de platenzaak. Na een kwartiertje wachten opende de winkelier de deur voor mij, maar ook toen was het nog wachten. Wachten op de pakketbezorger met dozen vol cd's. 

Op het steekwagentje van de bezorger stonden drie of vier dozen (het is 23 jaar geleden, ik weet niet meer ieder detail). In de eerste doos die open ging, geen Time Out Of Mind. In de tweede ook niet. Pas in de derde doos was het raak.

De winkeleigenaar schoof de cd in de speler, overhandigde mij een koptelefoon en zei: "luister 'm eerst hier maar, naar huis gaan duurt te lang." Terwijl ik luisterde werd er een kop koffie voor mijn neus gezet. 

Na ruim een uur luisteren, na "Highlands" zette ik mijn koptelefoon af en hoorde dat het album ook door de winkel schalde. "En?" vroeg de winkelier. Pas na het geven van mijn oordeel rekende ik af en ging ik naar huis met Dylans nieuwste. Al die tijd was er niemand in de winkel, behalve de handelaar en ik. 

Is dat de laatste keer geweest dat ik Bob Dylan door een platenzaak heb horen schallen? Vast niet.

Rond de release van Time Out Of Mind werd door iedereen met een stem - zo leek het soms - geroepen dat dit album Dylans zwanenzang zou zijn. De plaat zat vol aanwijzingen, aldus de roepers en dan was er ook nog die ziekenhuisopname. Ik was toen zo dom om te veel waarde te hechten aan wat anderen riepen, om mijn luisteren naar Time Out Of Mind te sterk te laten beïnvloeden door de roepers.

Ook over Rough And Rowdy Ways wordt geroepen dat het een zwanenzang is. De gedachte is, gezien Dylans leeftijd, niet zo gek, maar het is ook een gedachte die niks toevoegt aan het luisteren naar Rough And Rowdy Ways. Loslaten dus.

Het is gek, ik kan op ieder moment dat ik dat wil Rough And Rowdy Ways opzetten, maar ondanks dat dat kan, verlang toch naar het moment dat ik door een winkelstraat sjouw. Zonnetje aan de hemel. En dan enkele flarden van "Key West" die aan komen waaien. 

People tell me that I'm truly blessed ‬

Jerry Rubin zal die door de lucht fladderende regels niet meer horen, hij overleed in november 1994. Had hij het willen horen? Ik weet het niet.

Dylan kort #3639

BOBCast aflevering 3 met Gijsbert Kamer staat online, luister hier.

Een citaat uit de recensie van Peter van Brummelen in Het Parool (19 juni): "Tien songs telt het album. Drie daarvan waren al bekend, waaronder het wel zeventien minuten lange 'Murder Most Foul'. Wie het interessant vond dat Dylan in dat door de moord op John F. Kennedy geïnspireerde nummer zo veel namen van historische figuren liet vallen, kan hier zijn lol op. Namedropping lijkt bijna een rode draad in het album: als een docent moderne geschiedenis verwijst Dylan naar twintigste-eeuwse politici, muzikanten, gangsters, componisten, acteurs en schrijvers." [met dank aan Hand en Theo]

Een citaat uit de recensie van Harm Bosma in Nederlands Dagblad: "De volgepakte teksten trekken drie lijnen: Bob Dylan kent zijn klassieken en put daar ook uit. Daarnaast vormt het bijbelboek Openbaring ook hier weer een bron van inspiratie. Een derde bakermat is de Amerikaanse cultuurgeschiedenis." [met dank aan Gertjan]

Marnix over Rough And Rowdy Ways, zie hier. [met dank aan Marnix]

Tijd voor Max van 19 juni, ter gelegenheid van het verschijnen van Rough And Rowdy Ways mag Judy Blank de uitzending afsluiten met haar versie van "Make You Feel My Love", zie hier (vanaf 37 minuten) [met dank aan Hans]

Zes pagina's telt de recensie van Rouh And Rowy Ways in Uncut (augustus), rijk geïllustreerd, zoals altijd. Zeer aardig aan dit artikel is de uitvoerige tijdlijn die is toegevoegd, een tijdlijn waarop te zien is dat Bob Dylan verre van stil heeft gezeten tussen 10 september 2012, de dag waarop Tempest verscheen, en 19 juni 2020, de dag waarop Rough and Rowdy Ways verscheen. [met dank aan Theo]

De recensie hiernaast is afkomstig uit de Telegraaf van 19 juni. [met dank aan Hans]

BOBCast-mannen Chris Kijne en Lars Hulshof waren op Radio 1 te gast in het programma van Humberto Tan om te praten over Rough And Rowdy Way. (Jack van Gelder: Neil Diamond is slaapverwekkend, Dylan niet...) [met dank aan Hans en Herman]

Theodor Holman onder andere over het nieuwe album (achter het abonneeslot), zie hier.

allenginsberg.org over Rough And Rowdy Ways, zie hier.

Dylan kort #3638 - Rough And Rowdy Ways

Rough And Rowdy Ways op bobdylan.com, zie hier. Het wachten is op de publicatie van de songteksten.

De papieren editie van de Telegraaf heeft vandaag een recensie van Rough And Rowdy Ways. [met dank aan Arie]

In Spraakmakers (radio 1) was vanochtend Gijsbert Kamer te gast om te praten over de nieuwe albums van Neil Young en Bob Dylan (vanaf elf uur), luister hier. [met dank aan Hans en Peter] En zie hier.

Nu.nl over nieuwe muziek, waaronder Rough And Rowdy Ways, zie hier.

Het Parool over Rough And Rowdy Ways (achter abonneeslot), zie hier.

Nederlands Dagblad over Rough And Rowdy Ways, (in ruil voor je mailadres mag je lezen) zie hier.

Dagblad van het Noorden van vandaag bevat de recensie die eerder in Algemeen Dagblad stond en de Volkskrant van vandaag bevat een uitvoerig artikel over Kralingen. In dit artikel komt Dylan enkele keren voorbij. [met dank aan Hans]

Legacy over Rough And Rowdy Ways, zie hier.

Radio 1: Bart Cornand blikt vooruit, luister hier.

Focus Knack over Rough and Rowdy Ways, zie hier.

Rough And Rowdy Ways-dag

Ik werd vanochtend met de onrust in de donder wakker. Er zullen meer Dylan-liefhebbers zo zijn opgestaan. Het is de dag waarop Rough And Rowdy Ways verschijnt. Bij voorkeur was ik na een stevig ontbijt op mijn fiets gestapt om Dylans nieuwste bij de lokale platenhandelaar aan te schaffen, maar de laatste winkel waar muziek verhandeld werd is al weer meer dan een decennium uit dit dorp verdwenen. Er is nog een boekwinkel, een vishandel en een bloemist. En natuurlijk wat boetiekjes vol snuisterijen om de toeristen het geld uit de zak te kloppen. Er staan veel winkelpanden leeg in dit dorp.

Ik stap zo in de auto om Rough And Rowdy Ways vijfentwintig kilometer verderop aan te schaffen. Daar zit wel een winkel waar het album verkocht wordt. 

Ik heb die nieuwe Dylan al weken geleden bij die winkel besteld. Dat gaat allemaal via internet, alleen het ophalen moet nog in persoon gedaan worden. Gisteren heb ik de winkeleigenaar nog aan de telefoon gehad. Had 'ie Rough And Rowdy Ways niet al? Ik zag immers op Facebook al foto's van liefhebbers met het album in handen voorbij komen. Toegegeven, niemand van de selfieplaatsers woont in Nederland, maar toch, als het in Duitsland en Engeland kan, waarom in Nederland nog niet?

De platenbaas liet me weten Rough And Rowdy Ways nog niet binnen te hebben. Vrijdag, niet eerder. Hoe laat? Dat was afhankelijk van de DHL. Rond een uur of elf, meestal, was 'ie er wel, die bezorger.

Het is nu kwart voor negen op de dag van release, de autorit duurt ongeveer een half uur. Dus nog even wachten.

Wat ondertussen te doen? Het lezen van de recensie op Dansende Beren ben ik halverwege maar mee gestopt. Het is vlees noch vis. De recensent klacht & jubelt zonder echt met de billen bloot te gaan. 

Ik kan natuurlijk ondertussen de songs van Rough And Rowdy Ways nogmaals beluisteren. Naast "Murder Most Foul", "I Contain Multitudes" en "False Prophet", staan nu ook de andere zeven songs van het album op YouTube. Ik heb uit verschillende berichten begrepen dat het album inmiddels ook via Spotify te  beluisteren is. Daar zal door de mannen en vrouwen met verstand van zaken over nagedacht zijn, maar ik snap het niet. In de aanloop naar vandaag was er de grote geheimhouding over de tracklist, over de songs en op de dag dat de plaat daadwerkelijk in de verkoop gaat, wordt de muziek gratis en voor niks weggegeven.

Stel je voor, je hebt geen cd-speler, uit principe of uit gemak. Stel je voor je hebt (terecht) het niet op streaming, simpelweg omdat de geluidskwaliteit die die diensten bieden zich het best laat vergelijken modder. Stel, je formaat van voorkeur is de elpee. 

Op 17 juli - over vier weken van vandaag - komt Rough And Rowdy Ways uit op vinyl. Niet eerder.

Hoe kunnen ze dat nou doen?

Ik heb het vandaag te doen met de mannen en vrouwen die nog weken moeten wachten. 

Ik stel me voor dat ik straks in een lange rij wachtenden aansluit. Mannen en vrouwen voor de ingang van de platenzaak, wachten tot ze naar binnen mogen, tot ze hun naam bij de toonbank mogen noemen om vervolgens hun bestelling in ontvangst te nemen. Mannen en vrouwen die in de rij een praatje maken, verwachtingen uitspreken, opscheppen over wat ze al weten, "Goodbye Jimmy Reed" of "Key West" op YouTube op hun telefoon zoeken om fragmenten te laten horen, onder het mompelen van "luister..."

Het is tien over negen. Nog geen tijd om te gaan.

Het is het begin van een mooie dag.

Het is Rough And Rowdy Ways-dag.

Dylanterie #25: Jochies, 1998 - door Ubel

Jochies, 1998

Dylan vliegt na concerten in Miami naar Zuid-Amerika voor gigs. Zodoende kan hij 11 april 1998 in Rio de Janeiro mooi een gastoptreden doen met de Rolling Stones. Nee, afspraken wie welke coupletten zingt, zijn vooraf niet gemaakt. Dylan doet dat nou eenmaal vrijwel nooit. Dylan zingt aarzelend, laat Mick Jagger af en toe z’n gang maar gaan. Maar toch; met zijn opwaaiende haren in de windmachine, vermaakt Dylan zich zichtbaar kostelijk tijdens het spelen van Like A Rolling Stone met Mick, Keith, Ron en Charlie. Vertederend is het. Heren op leeftijd, gevorderde vijftigers, maar jochies. Jochies, die Muddy Waters’ song Rolling Stone ooit grijs draaiden. Jochies, alsof het 1962 is.  

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes. Begin 2021 verschijnt een deel van de Dylanterieën in het boek De Eeuw Van Bob Dylan.

Eerder op deze weblog gepubliceerde Dylanterieën staan hier

De recensies

Hi Tom.

Ik neem aan dat je hebt meegekregen dat in zowel De Volkskrant (vandaag) als het NRC (gisteren) een recensie is verschenen van het nieuwe album van Dylan. Ik neem daarnaast aan dat jij je net als ik hebt geërgerd aan zoveel flauwekul in die stukken. Het zijn good old Jan Vollaard en Gijsbert Kamer die weer eens hun vooroordelen en bewezen onzin over de man mogen debiteren; in tegenstelling tot Dylan vraag ik me bij hen wel af wanneer zij eens met pensioen gaan. Hartstikke fijn dat beide heren de maximale score uitdelen, maar dat vergoedt nauwelijks iets. Jan Vollaard begint met de stelling dat het 'moeizame jaren' waren, waarin 'Dylan de wereld probeerde wijs te maken dat hij liever liedjes van Frank Sinatra zong.' Maar gelukkig werd hij die liedjes moe, vervolgt hij, en werden songs van Tempest weer op de setlist gezet. Alsof Dylan die niet altijd is blijven zingen, óók toen de Sinatra nummers op de lijst stonden. Ik weet niet welk concert dat was waarbij Dylan alléén nog maar Sinatra nummers zong (als een soort tweede born again periode), maar ik hoor graag met terugwerkende kracht de datum en locatie.

En passant vraagt hij zich nog even af waar de Dylan van 'Hurricane' is gebleven, waarmee ik niet weet of hij doelt op het studiowerk of de optredens; in het laatste geval zou hij toch moeten weten dat 'Hurricane' al sinds de 70s niet meer live wordt gedaan. Als het gaat om het studiowerk is het al minstens zo'n raar verwijt: 'Hurricane' is eerder de uitzondering in het oeuvre dan de regel; dergelijke 'topical songs' maakt Dylan al decennia niet meer; vreemd om daar nu nog over te gaan klagen. 

Dan is er nog Gijsbert Kamer, die beweert dat velen Dylan hadden afgeschreven de laatste jaren. Ik weet niet op wie hij doelt, vermoedelijk zichzelf om te beginnen. Iemand die in het afgelopen decennium alleen al de Legion d'honneur ontving, door Obama de Medal of Freedom kreeg omgehangen en niet te vergeten de Nobelprijs kreeg lijkt mij toch niet helemaal afgeschreven. Ook rondom de releases van de uitgaven in de Bootleg Series of de Netflix docu over de Rolling Thunder Revue heb ik niemand horen beweren dat het met die Dylan wel zo'n beetje gedaan was en we niks meer van hem hoefden te verwachten. Written off as a has been, het zat letterlijk in de aankondigingstekst van Bobs concerten, maar dat ging toch echt over eind jaren 80, begin jaren 90. 

Enfin, waar maak ik me ook druk over. Vergeet het, geef je over aan de muziek. Alleen schuilt daar een klein probleempje: ik heb nog geen toegang tot die nieuwste plaat. Ik moet nog een dag wachten. Eigenlijk ben ik gewoon jaloers op Jan en Gijsbert. En een beetje boos, want het is ze toch weer gelukt iets van die voorpret te bederven. Beide heren krijgen van mij één ster, voor de moeite.

Groet,

Martijn

~ * ~ * ~

Ha Martijn,

Een paar jaar geleden - was het met de release van The Cutting Edge of misschien zelfs nog iets eerder - verklaarde Gijsbert Kamer zichzelf tot fan van de muziek van Bob Dylan (jawel). Sindsdien is het hosanna voor en hosanna na. Of liever alleen hosanna na. Na het jaar nul. Het jaar nul begint dan uiteraard - de Dylan-wereld draait tenslotte rond Gijsbert Kamer - bij de bekering van Kamer. Voor Kamer zichzelf een pin op de borst drukte met het woord "fan" was Dylan afgeschreven, door iedereen (in een wereld van één is al snel iedereen hetzelfde oordeel toegedaan). Post-openbaring is iedereen (lees wederom: één) helemaal voor Dylan.

Wat Jan Vollaard schrijft is al jaren niet meer relevant. (Was het ooit wel relevant? Ik twijfel.) De man heeft zichzelf een grote broek aangetrokken, de zakken vol platitudes gepropt en is aan de slag gegaan met pen en papier. Iets met klepel & horen. Arme Jan verdient zijn brood met kletskoeken bakken.

Dat gezegd hebbende: ik heb de plaat mogen horen, (maar heb 'm nog niet in huis). Je gaat morgen een paar keer verrast worden, denk ik. Laat ik het anders zeggen: ik was enkele malen (aangenaam) verrast. Behalve de 3 bluessongs is alles vrij rustig, midtempo. Bijzonder sterk gezongen.

groet,

Tom

Dylan kort #3637

Rough And Rowdy Ways

De Volkskrant: "Velen hadden Bob Dylan afgeschreven, maar Rough and Rowdy Ways is een meesterwerk", zie hier. (online 17 juni, papieren krant 18 juni) [met dank aan Hans]

De Volkskrant: "Johnny Ceres Jr. over Bob Dylan (2)", zie hier. (online 17 juni, papieren krant 18 juni) [met dank aan Hans en Herman]

NRC: "De nieuwe Bob Dylan is een traag, woordrijk en verslavend meesterwerk", zie hier. (achter abonneeslot) (online 16 juni, papieren krant - zowel Handelsblad als NEXT - 17 juni) [met dank aan Hans en Herman]

Algemeen Dagblad: De recensie staat (nog) niet online, wel in de papieren versie van de krant (18 juni), maar voor je de krant koopt, vraag jezelf eerst af of je deze onzin wilt lezen. Geschreven door een zuurpruim met een voorliefde voor open deuren en aannames...: "Waarom zou je anno 2020 nog luisteren naar Bob Dylan, een zanger van inmiddels 79 jaar die - heel eerlijk - eigenlijk niet kan zingen? Bovendien komt alleen degene die wel erg verknocht is aan subtiliteit in muzikaal opzicht aan zijn trekken op Rough and rowdy ways. Hoe meer Dylan probeert te zingen, hoe minder zuiver het klinkt. De peetvader van de protestzangers (...)" enzovoort... zucht. [met dank aan Hans]

The Guardian: "Rough and Rowdy Ways reveals Dylan at his lyrical best", zie hier. [met dank aan René]

NME: "arguably his grandest poetic statement yet", zie hier. [met dank aan René]

De Tijd: "De ultieme allegorie van Bob Dylan", zie hier.

De Morgen (18 juni): "Op Rough and Rowdy Ways blijft de inmiddels legendarische zanger in zijn comfortzone, maar het is er dan ook aangenaam vertoeven." (achter abonneeslot), zie hier.

OOR: "duidelijk geen half werk", zie hier.

Mijn recensie, mocht je 't gemist hebben, staat hier.

~ * ~ * ~

De Morgen van 16 juni, de column van Mark Coenen: "‘Ik denk niet aan mijn eigen dood’, sprak Bob Dylan, een beetje nasaal. ‘Ik denk aan het uitsterven van het menselijke ras’", zie hier. (achter het abonneeslot) [met dank aan Hans]

Algemeen Dagblad van 12 juni, Gijs Groenteman: 

Volgend jaar mei wordt Bob Dylan, de onmetelijk grote singer-songwriter, 80 jaar oud. In de nieuwe podcast Bobcast van Chris Kijne en Lars Hulshof wordt om de week afgeteld naar dit moment. Althans, als hij dan nog leeft. Want iedereen die hem laatstelijk heeft gezien en zag hoe wit en broos hij was, zal zich afvragen of hij de 80 haalt.

En dan? Leeft hij door?

Death Is Not the End is een buitengewoon obscuur, klein liedje van het album Down in the Groove van Dylan uit 1988, dus het mag een wonder heten dat Freek de Jonge het oppikte, er een feestnummer van jewelste in hoorde, het vertaalde met allerlei zwartgallige actuele verwijzingen en er zijn enige nummer 1-hit in Nederland mee scoorde: Er is leven na de dood ('Wat kon Seedorf nou gebeuren / Toen hij van elf meter schoot / Er is leven, er is leven na de dood'; 'Steek je snikkel zonder rubber / In een hetero of poot / Er is leven, er is leven na de dood').

[met dank aan Hans]

Sjoerd Kuyper - Bizar (blz. 221): 

[met dank aan Silvester]

In Byloo op Radio 1 (15 juni) werd uitvoerig over "Like A Rolling Stone" gepraat en waren er fragmenten uit de sessietapes voor de opnamen van dit nummer te horen, luister hier. [met dank aan Erik]

VPROGids #25 bevat een derde ingezonden brief (voor eerdere brieven, even scrollen):

[met dank aan Herman en Hans]

De film Juliet, Naked (2018) na het boek van Nick Hornby:

[met dank aan Alja]

"De protestsong door de jaren heen", zie hier.

Citaat uit de context: "Wat bezielde ons toen? Voor mij persoonlijk was de weg daarheen duidelijk: het waren niet de geschriften van Herbert Marcuse of Jean-Paul Sartre die mij inspireerden, ik heb ze nooit gelezen. En zeker niet de propaganda die ons bereikte vanuit China (toen toch nog niet); maar de teksten van Bob Dylan. De plaat die ik grijs draaide was The Freewheelin’ uit 1963 met daarop 'Blowin’ in the Wind' en 'Masters of War' en 'A Hard Rain’s Gonna Fall' en 'Talkin’ World War III Blues'. Een apocalyptische plaat die de absolute ondergang voorspelde." 

De bron, staat hier.

~ * ~ * ~

aanvulling 17:00 uur

Het Parool van 18 juni bevat een vertaling van het interview uit The New York Times. zie hier. (achter het abonneeslot) [met dank aan Johan en Hans]

Hitzound over 55 jaar "Like A Rolling Stone", zie hier.

aanvulling 19:30 uur

Commercial voor Rough And Rowdy Ways is op twitter te bekijken, zie hier.

De Telegraaf recensie, zie hier. (achter het abonneeslot)

Bob Dylan in Groningen revisited, zie hier.

Kunsthal brengt popmuziek en beeldende kunst samen, zie hier.

Woordenaar over Dylans "Most of The Time", zie hier.

Rough And Rowdy Ways: Bob Dylans eigen Wonderland (eerste indrukken)

Bob Dylan nam zijn eerste elpee op in 1961. Zijn tweede elpee, The Freewheelin’ Bob Dylan (1963), was een eerste stap tot wereldfaam. In de bijna zestig jaar die sindsdien zijn verstreken, is hij gekroond tot God en versleten voor Judas. Nu is hij negenenzeventig en bewijst hij met Rough And Rowdy Ways dat rock – pop – folk – of hoe je zijn muziek ook wilt noemen - nooit een young man’s game is geweest. Leeftijd is irrelevant, als je de stem maar hebt. Bob Dylan heeft de stem, zo bewijst Rough And Rowdy Ways.

Rough And Rowdy Ways is het werk van een man met vele kanten, zoveel kanten dat hij wel haast rond lijkt - om Bernard Paturel te parafraseren. Niet voor niets begint zijn negenendertigste studioplaat met “I Contain Multitudes”, een song waarin hij zingt:

 

 I'm a man of contradictions, I'm a man of many moods

I contain multitudes

 

Het is het toegangskaartje tot de rest van het album, een album bestaande uit multitudes, uit menigten. Een album waarbij de oren blijven haken aan (vaag) bekende namen, zoals Anne Frank, The Rolling Stones en Indiana Jones in het openingsnummer. Zoals de tientallen namen in “Murder Most Foul” – een song van de rest van het album gescheiden doordat het op een tweede schijf is gezet. Zoals Al Pacino en Marlon Brando of Leon Russel en Liberace in “My Own Version Of You”.

Zoals Montgomery en Patton, Elvis en Martin Luther King in “Mother Of Muses” of Allen Ginsberg, Jack Kerouac en Gregory Corso in “Key West (Philosopher Pirate)”.

Naast deze namen zijn er frasen die een belletje doen rinkelen, zoals Shakespeare’s “To be or not to be”, Sinatra’s In The Wee Small Hours of Dylans eigen “Every step of the way”. Het zijn deze namen en frasen die de luisteraar ankerpunten bieden tijdens de eerste paar luisterbeurten. Ankerpunten die mij door Rough And Rowdy Ways loodsen.

Er is veel tekst op Dylans nieuwe album. Heel veel tekst en ieder woord is goed te verstaan. Bob Dylan zingt de longen uit zijn lijf, al zingende zoekende naar fraseringen om uitdrukking te geven aan het gevoel achter de woorden, zo stel ik me voor. Luister bijvoorbeeld hoe hij de song “I’ve Made Up My Mind To Give Myself To You”. Bob Dylan is een groot zanger en ook op Rough And Rowdy Ways is dat weer goed te horen.

En dan de muziek, voornamelijk in midtempo, op drie wat steviger bluessongs na, waarvan de eerste,  “False Prophet” eerder werd vrijgegeven. Goed, veel midtempo songs dus, soms met verrassend instrumentarium, zoals een accordeon in “Key West” of de achtergrondzangers wiens “ooohs” deel zijn geworden van de muziek, de stem als instrument in “I’ve Made Up My Mind To Give Myself To You” en wederom “Key West”.

De begeleiding is vaak spaarzaam, zoals de tegen flamenco aan schurkende gitaren in “Black Rider”.

 

Er zijn de verschillende identiteiten, zoals de “Black Rider”, de “False Prophet” en de “Mother of Muses”. De laatste song lijkt op het eerste gehoor een “Mr. Tambourine Man” 2.0, mede doordat de moeder der muzen in de openingsregel wordt gevraagd voor de “ik” te zingen.

En tijdens het luisteren vraag ik me steeds af waar bij Dylan-de-schrijver het autobiografische stopt en de verdichting begint. Dat is knap, dat houdt mij als luisteraar bij de les. Is het Dylan – of liever gezegd één van de Dylans (denk aan de multitudes) - die de “Mother Of Muses” vraagt toegezongen te worden, of is het fictie? Is het een van de Dylans die in “Goodbye Jimmy Reed” terugkijkt op zijn verleden en zich afvraagt of show belangrijker is dan vakmanschap in de regels

 

You wouldn’t matter much

The people all said

‘cause I didn’t play guitar

Behind my head

 

of is het fictie?

Wat bij de eerste keer luisteren naar de songs op Rough And Rowdy Ways waar lijkt, komt bij een tweede keer op losse schroeven te staan. Wie blijft luisteren ontdekt steeds meer.

En is in het licht van bovenstaande “My Own Version Of You” niet veel meer dan Dylans eigen versie van het Frankenstein-verhaal? Is het uit delen bouwen van de gedroomde vrouw niet ook een vorm van multitudes? Een antwoord heb ik niet, goddank.

Rough And Rowdy Ways draait om identiteit. Maar Dylan zou Dylan niet zijn als dat een stapje verder gaat dan de voor de hand liggende mogelijkheid. Zo gaat het in “Goodbye Jimmy Reed” net zoveel over blueslegende Jimmy Reed als de song “Blind Willie McTell” over die andere blueslegende gaat: niet. In “Key West” zet de “ik” zich naast onder andere Allen Ginsberg en Jack Kerouac, de schrijvers van de Beat Generation, niet naast die andere grote Amerikaanse schrijver, de schrijver die in tegenstelling tot de Beats wel vaak met de stad  Key West wordt geassocieerd: Ernest Hemingway.

 

Tientallen malen heb ik de muziek even een stukje terug gezet omdat het door mijn kop schoot: hoorde ik dat goed? De ene schitterende beeld naar het andere wordt door Bob Dylan aan de luisteraar voorgeschoteld, zoals “Transparent woman in a transparent dress” in “Goodbye Jimmy Reed” of

 

Go home to your wife stop visiting mine

One of these days I forget to be kind

 

in “Black Rider”. Is Rough And Rowdy Ways wederom een bewijs dat het Nobelprijscomité het in 2016 bij het juiste eind had? Hell yeah.

Schitterende regels die de luisteraar aan het denken zetten, die – door associatie – de luisteraar een richting op sturen, zoals de regel “I painted my wagon abandoned all hope” in “Crossing The Rubicon” waarbij ik door het tweede deel gelijk denk aan Dante’s Goddelijke Komedie. “Abandon all hope (Laat alle hoop varen)” zijn immers de woorden die boven zijn hellepoort staan. Eenmaal op die gedachtetrein gaat meer opvallen in dezelfde song, zoals

 

Three miles North of Purgatory

One step from the great beyond

 

Purgatory, Vagevuur is de titel van een van de drie delen van zijn Komedie.

En dan gaat opvallen dat de Rubicon een rivier is in Italië, dat Dante een Italiaans schrijver is. Dat in een van de Engelse vertalingen van De Goddelijke Komedie de rivier de Rubicon in de noten te vinden is. Voor ik het weet, heeft Bob Dylan mij als luisteraar Dante’s wereld in gesleept.

En nergens in “Across The Rubicon” valt Dante’s naam of de titel van zijn boek. Het zijn mijn associaties die ik alleen kan maken door zijn schrijven.

En wie dan verder zoekt ontdekt dat “Crossing The Rubicon” niet alleen een staande uitdrukking is, maar ook de titel van een boek over de aanslag op het World Trade Center in 2001.

Dat is wat Dylan, wat Rough And Rowdy Ways met de luisteraar doet. De luisteraar wordt op pad gestuurd, aan het werk gezet. De hersens moeten kraken terwijl het voetje rustig mee tikt in het tempo van de muziek.

De songs zitten vol met springplanken die het associëren aansturen, zoals

 

After midnight if you still wanna meet

I’ll be at the Black Horse Tavern on Armagadon Street

 

in “My Own Version Of You”.

 

Gezien Dylans leeftijd zal Rough And Rowdy Ways het stempel “zwanenzang” krijgen. Een regel als “I already outlived my life by far” zal koren op de molen van de zwanenzang-denkers zijn. En ja, de oude man is een van de identiteiten op Rough and Rowdy Ways. er zijn meer, veel meer personen te vinden op dit album. Wie zich blind staart op Dylans leeftijd en de (mogelijke) verwijzingen daarnaar in de songs op Rough And Rowdy Ways doet zichzelf en de songs te kort. Natuurlijk is het album waarop het terugkijken is op een leven, een album vol mijmeren. Maar er is zoveel meer. Bob Dylans nieuwste is een album van multitudes, van menigten. Het is een album om in te verdwalen. De songs nemen je mee door het konijnenhol Dylans eigen wonderland binnen. Het is er aangenaam vertoeven. Wie er is, wil niet meer weg.

 

Rough And Rowdy Ways is vanaf 19 juni op cd te koop. De vinyl-versie ligt, in drie kleuren, vanaf 17 juli in de winkels.

I Shall Be Free No. 10 - door Jochen Markhorst

I Shall Be Free No. 10 (1964)

 

In april 2014 start BBC Radio 4 met de onderhoudende themaserie “I was…” en dat zijn eigenlijk altijd boeiende programma’s. Het zijn uitzendingen van een half uur die zich concentreren rond een volslagen onbekende hoofdgast met één bijzondere verdienste. “Ik was de kleermaker van Johnny Cash”, bijvoorbeeld, of “Ik was de secretaresse van Ernest Hemingway”, of “Ik was John Lennons traumachirurg”.

 

Op donderdag 1 juni 2017 stemmen de Dylanfans af op BBC 4, als Daniel ‘Catfish’ Russ zijn verhaal mag doen in de uitzending “Ik was Bob Dylans eenmalige sparringpartner”.

Dylans liefde voor het boksen is wel bekend en er duikt met enige regelmaat een anekdote op, waaruit die liefde blijkt. In 2014 bezoekt hij een training van wereldkampioen Manny Pacquiao, die meteen een trotse foto op Twitter plaatst, in interviews en speeches laat Dylan wel eens vallen dat hij boksgevechten bezoekt, in de jaren 70 traint hij met ex-profbokser Bruce ‘The Mouse’ Strauss en van regisseur Quentin Tarantino is het amusante verhaal dat de oude Dylan hem bij een sparringpartijtje vol en hard in het gezicht weet te raken. “Ik lette even niet op, liet mijn dekking heel even zakken en hij sloeg meteen toe. Het was een goeie stoot.”

 

De technische details komen dan van ‘eenmalige sparringpartner’ Daniel Russ, die in een boksschool in Austin, in het voorjaar van 2008, tot zijn stomme verbazing plotseling tegenover Bob Dylan staat. Russ is een voormalige amateurbokser, opgeleid tot rabbi, een matig succesvolle schrijver en redelijk getalenteerde bluesharmonicaspeler, maar vooral een goed boerende reclameman in Texas. Eigenlijk komt hij alleen maar even gedag zeggen tegen de eigenaar, een oude vriend van hem. De 51-jarige Russ bokst allang niet meer, maar als zijn vriend vraagt of hij alsjeblieft even zou kunnen sparren met een of andere oude vent (“maar je mag hem absoluut niet raken! Spring maar een beetje om hem heen”), is hij wel bereid om voor deze ene keer de handschoenen nog eens aan te trekken. Tot zijn verbijstering staat hij een minuut later tegenover zijn grote idool Bob Dylan. “Hem had ik natuurlijk nóóit geslagen, al zou ik per stoot worden betaald.”

Russ is verbaal begaafd en heeft meer dan voldoende kijk op de sport, dus hij kan op de radio goed uitleggen hoe Dylan bokst.

Hij deelde een paar stoten uit, en als ik mijn vuist omhoog bracht om de stoot op te vangen, dan gooide hij er meteen een dubbele stoot achteraan, zodat ik mijn hand weer moest laten zakken. De tweede stoot ging door mijn dekking heen en raakte me tegen m’n hoofd. Hij wist wat hij deed, want je tweede stoot moet dan verder reiken dan je eerste stoot. Dus dat was ook duidelijk iets waarin hij was getraind. Ik begon me wat meer op te dringen, kwam dichter bij hem, zodat hij werd teruggedreven, en hij raakte me met een hoek in mijn ribben. Dat was echt een hele goede stoot. Dat vond ik wel cool. Bob Dylan heeft me gehoekt. Hij wist hoe hij moest slaan. Hij wist hoe hij moest stoten en hoe je dan moet meelopen. Hij wist hoe hij zijn verdediging moest handhaven, zoals met die stoot. Die begon vanuit zijn schouder, sloeg uit en keerde weer terug naar de schouder, hij liet hem niet zakken. Hij wist hoe hij zich moest bewegen, hij kon een rechtse hoek plaatsen en hij wist hoe hij zijn slagen moest afwisselen. En hij wist dat je voeten altijd uit elkaar moeten staan, daartussen moet altijd een goede ruimte zijn en dat deed hij ook perfect. Want dat is Bob Dylan. Hij doet alles perfect. Hij zingt perfect, hij speelt perfect, zo is hij nu eenmaal. Hij doet niets halfbakken. Vermoedelijk heeft hij elke stoot die hij plaatst eerst duizend keer geoefend.

 

Russ neemt de handschoenen mee naar huis en koestert ze nog steeds. “Ik weet nog dat ik die middag thuis kwam. Ik dacht: twee oude joden betraden een boksring in Austin. En een daarvan was ik.”

 

In Dylans werk is dan relatief weinig terug te vinden van die boksliefde. Twee keer draait een lied wel om een bokser, maar niet om boksen (“Who Killed Davey Moore” en “Hurricane”), in zijn gehele catalogus komt niet meer dan een klein handjevol hints naar de nobele kunst van zelfverdediging voor (in “Clean-Cut Kid”, in “Gotta Serve Somebody” en in “The Groom’s Still Waiting At The Altar”) en hij covert “The Boxer” op Self Portrait.

 

Die cover is destijds, in 1970, een beetje pikant. Rond het lied hangt het nogal dun gefundeerde verhaal, dat Paul Simon het als een sneer naar Dylan zou hebben bedoeld. In Greenwich Village is Dylans boksliefde algemeen bekend, hij heeft ook zijn home en zijn family verlaten om naar New York te gaan, en met dat lie lie lie-refrein roept Simon dan ‘leugens leugens leugens’ naar de bard. Uit nijd over diens vermeende verraad aan de folkbeweging, of zoiets. Simons biograaf Marc Eliot noemt die duiding utterly nonsensical (in Paul Simon. A Life, 2010), Simon zelf heeft een radicaal ander, geloofwaardig verhaal bij dat refrein en Dylans eigen antwoord, die cover op Self Portrait, is natuurlijk het meest elegant.

Maar één keer, ergens aan het begin van zijn carrière, laat Dylan zijn liefde voor het vuistvechten doorschemeren in een eigen lied: in “I Shall Be Free No. 10”.

 

Het lied is een vreemde eend in de bijt, op kant 1 van Another Side Of Bob Dylan (1964). Uit het beroemde verslag van Nat Hentoff, de geluksvogel die namens The New Yorker de complete opnamesessie mag bijwonen, blijkt ook de hoofdverdienste van het lied: het brengt even lucht, het is een comic relief. Producer Wilson moet lachen, de twee technici hebben lol, Dylan struikelt een paar keer over de woorden en heeft uiteindelijk een extra insert nodig om tot een complete opname te komen. Daarna volgen nog “andere songs, de meeste over verloren of verkeerd begrepen liefdes”, en na de laatste opname, “My Back Pages”, is de sessie om half twee ’s nachts afgelopen. Dylan heeft in vijfenhalf uur veertien songs opgenomen, elf daarvan zullen op het album verschijnen.

 

De beslissing om het hele album in één klap op te nemen, is ingegeven door commerciële motieven, begrijpen we. Normaal doen we dit niet, zegt Tom Wilson, maar platenmaatschappij Columbia moet het per se hebben vóór de fall sales convention, de herfstbeurs die zeven weken later, eind juli in Las Vegas, is gepland.

Dat lijkt flauwekul. Dylan is allang Columbia’s golden boy, mag, wederom volgens Tom Wilson, opnemen wanneer hij maar wil, en waarom hij niet een paar songs op deze maandag, een paar andere op dinsdag en de rest op woensdag zou kunnen opnemen, wordt met dit onzinnige fall sales convention argument niet opgehelderd.

 

Dylan kort #1336

Rough And Rowdy Ways commercial: in Engeland is een commercial voor het nieuwe album uitgezonden. Iemand ook al iets gezien op de Nederlandse buis?

Robert Haagsma praat op Radio 1 (Nieuwsweekend 13 juni) over Rough And Rowdy Ways, luister hier. [met dank aan Arie, Hans, Peter en Hennie]

Ewoud Kieft kiest tussen Nick Cave en Bob Dylan, zie hier.

Rob Velthuis schrijft over Dylan en plagiaat, zie hier. [met dank aan Rob]

Het lijkt misschien onlogisch, maar op deze zondagochtend leek het passend: nu Rough and Rowdy Ways bijna in de winkels ligt, nu de eerste recensies van dat album verschijnen en de hoge verwachtingen van dat album steeds verder opgeschroefd worden, draai ik Bob Dylan, het debuutalbum dat in maart 1962 verscheen. In de 58 jaar sinds het verschijnen van dat album, zijn er veel verschillende Dylans voorbijgekomen. De folkie, de rock-Rimbaud, de Amerikana & Country Bob, de singer songwriter, de gypsy-Dylan, de predikant, de crooner, zoeker, vinder & verhalenverteller, om er een paar te noemen.

En toch is er een kaarsrechte lijn van Bob Dylan naar Rough And Rowdy Ways. Ondanks de bijna zestig jaar die er tussen de twee albums zijn verstreken, zijn het onmiskenbaar albums van een en dezelfde man.

Het is goed luisteren naar Bob Dylan in de aanloop naar Rough And Rowdy Ways.

Ik kan bijna niet wachten tot dat nieuwe album verschijnt, maar als ik dan toch moet wachten, dan maar met de muziek die aan dat album is vooraf gegaan, te beginnen met Bob Dylan.

Dylan kort #1335

Bob Dylan praat met Douglas Brinkley, een nieuw interview op de website van The New York Times, zie hier. [met dank aan Nico] RTL Nieuws plukt een fragment uit het interview en geeft Dylan een verjongingskuur van 30 jaar, zie hier.

Record Store Day Magazine - gratis te krijgen in de meeste platenzaken - bevat een advertentie voor Rough And Rowdy Ways. [met dank aan Arie]

Rough And Rowdy Ways recensies: Hot Press, Mojo. Het eerste dat mij opvalt bij het lezen van het interview en deze twee recensies is de verschillende interpretaties van "Key West" en het op de site van Hot Press geciteerde couplet uit "My Own Version Of You". Wie had kunnen denken dat Dylan een Frankenstein-song zou schrijven? Ik niet.

“All through the summers into January

I been visiting morgues and monasteries

Lookin’ for the necessary body parts

Limbs and livers and brains and hearts

Ah, bring someone to life is what I wanna do

I wanna create my own version of you."

Kunstfabriek over "Like A Rolling Stone", zie hier.

Dylan kort #1334

Tom Barman in de Morgen van 6 juni: "Vijf, zes jaar later zagen sommige mensen mij nog in de eerste plaats als een politiek creatuur. Wat ik niet ben. Bob Dylan heeft dat ook meegemaakt. Ik wil mij niet met hem vergelijken, maar als ik één ding met hem gemeen heb, dan wel die categorieke weigering om je in een bepaalde hoek te laten duwen." [met dank aan Hans]

de Gelderlander: "Dat de filmpjes van Van Druten de hele wereld overgaan en gewaardeerd worden is kort geleden duidelijk geworden. Hij maakte een opname ter gelegenheid van de 79ste geboortedag van Bob Dylan. Muzikanten en vertellers brachten een ode aan deze wereldberoemde artiest.", zie hier.

Club van 27: in Schiedam is een tentoonstelling met foto's van leden van de club van 27, muzikanten die op 27-jarige leeftijd overleden (Jimi Hendrix, Kurt Cobain, etc.) Algemeen Dagblad (8 juni) schrijft over deze tentoonstelling. Bij het artikel staat een foto van twee mannen die staren naar een foto van Bob Dylan.

Bob Dylan was - als ik me niet vergis - 27 jaar toen toen bewuste foto werd gemaakt, maar hij behoort zeker niet tot de club van 27 aangezien hij springlevend is. [met dank aan Pieter] Zie ook hier en dan valt op dat er nog een foto van Dylan staat, nog in het plastic verpakt.

Hans de Booij: "Dylan gebruikt het ook, de hele tijd". Weten waar dit over gaat? Luister na de uitzending van Miss Podcast van 9 juni, minuut 16, hier. [met dank aan Herman]

Een reactie op een reactie: In VPROGids 23 staat een brief van Kees van de Wiel afgedrukt. Deze brief is een reactie op de Dylan-aandacht in gids #21 (zie hier). Gids #24 (13 juni) bevat een reactie van José Geerlings op de brief van Van de Wiel. [met dank aan Herman en Hans]

Vink, het podcastprogramma bespreekt de BOBCast, luister hier, vanaf ongeveer 16 minuten. [met dank aan Herman]

NPO2 Extra zendt vanavond om half 9 The Last Waltz uit. [met dank aan Herman]

Franska: "80 jaar: singer-songwriter Bob Dylan en schrijver/schilder Jan Cremer", zie hier. (Cremer is inmiddels 80, Dylan nog niet. De twee mannen in één adem noemen is linke soep, Cremer heeft zoveel onzin over "zijn vriend" Bob Dylan de wereld in geslingerd, dat kan niet uit 1 duim gekomen zijn... Zie onder andere hier en hier.)

Rough And Rowdy Ways: Op de website van fanzine Isis staan foto's van het nieuwe album. Zie hier. Het lijkt er op dat de achterzijde van de hoes de foto van John F. Kennedy met de titel "Murder Most Foul" bevat. Het lijkt een bevestiging van wat ik eerder schreef: de keuze om "Murder Most Foul" op een aparte schijf te zetten, wijst er op dat dit nummer geen deel uitmaakt van het album Rough And Rowdy Ways, maar op zichzelf staat. Het feit dat de titel Rough And Rowdy Ways niet te vinden is op de tweede cd, afgaande op de foto's die er zijn van het album, bevestigt dit.

Daniel Romano neemt Dylans Infidels opnieuw op, stuurt het resultaat naar Dylan met de boodschap "zo had 't gemoeten", aldus Jos Kessels, zie hier. 

Dat album kan hier beluisterd en gekocht worden. Eerste indruk: Romano heeft niet de stem om deze songs te kunnen dragen. Klassiek gevalletje zelfoverschatting.

Nannie Schuller vertelt over "Blowin' In The Wind", zie hier.

Volksuniversiteit Wageningen: "Zo wordt er ook aandacht besteed aan muziek, lezingen en film zoals de documentaire 'Don't look back' over Bob Dylan", zie hier.

Joke Buis zingt "Tot jij mijn liefde voelt", een door Menno van der Beek gemaakte vertaling van "Make You Feel My Love". Zie hier. Hoeveel Nederlandse vertalingen zijn er inmiddels van dit nummer? 

Stadbeiaardier Nijmegen speelde onder andere Dylans "Blind Willie McTell", dat lijkt mij een cover voor de categorie rariteiten, zie hier.

Els van Swol over het boek Jong in de jaren zestig, zie hier.