Luister je nou alweer naar Bobby
Voor meer informatie verwijs ik naar de website van uitgeverij Free Musketeers en / of de promotiemailing die vanmiddag is verzonden naar eenieder die heeft aangegeven deze mailing te willen ontvangen.
Dylan kort #898
De grote vraag is waar de grens ligt, wat mag nog wel & wat kan echt niet door de beugel. Onwillekeurig denk ik aan The Ballad of Bob Dylan van Daniel Mark Epstein, zie hier.
Floater: Op de foto rechts is een vlag ter aankondiging van Dylans concert op 14 juli in Cap Roig, Spanje te zien. De foto is gemaakt in Calogne, Spanje door Floater.
Verder schrijft Floater dat tijdens het boodschappen doen in Spanje Dylans 'Romance in Durango' door de supermarkt schalde. In Nederland is het ondenkbaar dat Dylan door de supermarkt schalt, laat staan 'Romance in Durango'. (In Spanje is de keuze voor 'Romance in Durengo' al wat minder onwaarschijnlijk aangezien daar dit nummer in 1977 op single werd uitgebracht).
Tot slot legt Floater nog een mogelijke link tussen het album Tempest & Dylans 'Tell ol' Bill' van de soundtrack-cd North Country. 'Tell ol' Bill':
The tempest struggles in the air
And to myself alone I sing
It could sink me then and there
I can hear the echoes ring.
Met dank aan Floater!
'Early Roman king': Gisteren schreef ik hier dat 'Early Roman kings' de eerste single van Tempest zal worden (te downloaden vanaf 7 augustus). Op Facebook las ik net dat deze single / download waarschijnlijk alleen in Amerika te verkrijgen zal zijn.
Kinky Friedman: Kinky Friedman heeft een tijdje deel uitgemaakt van The Rolling Thunder Revue, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Waar ik het wel over wil hebben, zijn de boeken van Kinky Friedman.
Een paar jaar geleden kocht ik bij een kringloopwinkel het boek Elvis, Jezus & Coca-Cola van Kinky Friedman. Elvis, Jezus & Coca-Cola is een detective & ik houd helemaal niet van het lezen van detectives. Het is gewoon mijn ding niet. Maar de naam Kinky Friedman wekte mijn nieuwsgierigheid & daar heb ik geen spijt van gekregen. Elvis, Jezus & Coca-Cola is een fantastisch boek vol gitzwarte humor. Ik heb het in één adem uitgelezen. Tot mijn stomme verbazing speelde niet alleen Larry 'Ratso' Sloman - je weet wel, de auteur van On the road with Bob Dylan - een rol in Elvis, Jezus & Coca-Cola, maar ook Bob Dylan.
Een maand of vier geleden vond ik het boek Moordtijd in de Village van Kinky Friedman, wederom geweldig, wederom vol gitzwarte humor, wederom in één adem uitgelezen. In Moordtijd in de Village komt Dylan niet voor, maar dat is geen reden om Moordtijd in de Village niet te lezen (iets meer hierover in mijn binnenkort te verschijnen boek Luister je nou alweer naar Bobby).
Eergisteren kwam ik op een boekenmarkt een derde detective van Kinky Friedman tegen: Moord op muziek. Gelijk gekocht, zonder enige twijfel. Ik heb er nog geen letter in gelezen, maar tijdens het doorbladeren kwam ik de naam 'Dylan' al tegen...
Dylan & detectives: naast de boeken van Kinky Friedman is er natuurlijk de detective Blood on the tracks van Tom Grasty (stampvol Dylan).
Dylan kort #897
Ochtendhumeur, nostalgie, verhaaltjes...: De Franse ep 'Leopard-skin pill-box hat', zie hier.
Dylan kort #896
De Franse ep's: Berichten uit het verleden.
een Dylan app: Bob Dylan lyrics trivia game, hier.
Alles wordt klaargezet voor Bob Dylan die avond, foto.
Citaat: Een Dylan-ctaat gekoppeld aan een foto-tentoonstelling, zie hier.
Tempest luxe editie
Dylan kort #895 - aanvullingen
Wallflowers: De Wallflowers - de band van Jakob Dylan - brengt begin oktober een nieuw album uit. De single van dit album is inmiddels uitgebracht, zie hier.
Alben für die Ewigkeit: Dylans MTV Unplugged is onlangs uitgebracht (afgelopen mei) in de serie Ablen für die Ewigkeit. De reclame rechts is van deze serie.
The Bridge: Aflevering 43 van fanzine The Bridge is net gepubliceerd.
Dylan & reclame #6
Met dank aan Dolf kon ik hier een alternatieve versie van no. 21 publiceren & hier kon ik een alternatieve versie van liner no. 27 publiceren.
Inmiddels heb ik ook een single gevonden met liner no. 17, waarop reclame wordt gemaakt voor twee singles van Dylan, zie hier.
De stand tot nog toe: Er wordt dus reclame in de CBS Benelux liners gemaakt voor singles van Dylan in liner no.16 en 17, voor het album Blonde on blonde (liner no. 21, 24 en 25), John Wesley Harding (liner no. 22) en New morning (liner no. 26 en 27).
Inmiddels heb ik negen varianten gevonden op de eerder gepubliceerde liners & één nieuwe, voor mij tot nog toe onbekende liner. Eerst maar even de varianten:
CBS Benelux liner no. 16: identiek aan de eerder gepubliceerde versies, maar nu zwart/wit/blauw i.p.v. oranje of geel.
CBS Benelux liner no. 22: net als een eerder gepubliceerde versie heeft deze versie een blauwe balk aan de bovenzijde. Bij de eerdere variant (met blauwe balk) zijn de afgebeelde hoezen met zwarte inkt op de hoes gedrukt. Bij deze variant zijn de hoezen in een meer bruine kleur afgedrukt.
CBS Benelux liner no. 24: In Dylan & reclame #4 kon ik alleen een detail van liner no. 24 laten zien. Hierbij de gehele liner:
CBS Benelux liner no. 25: De eerder afgebeelde versie is zwart / wit / paars. Deze nieuwe versie is zwart / wit.
CBS Benelux liner no. 26: De eerder afgebeelde versie heeft een lichtblauwe balk met daaronder de albums in zwart / wit. Drie nieuwe varianten: Eén met een rode balk en de albums in zwart / wit, één met een paarse balk en de albums in zwart / wit & één met een oranje balk en de albums in paars.
CBS Benelux liner no. 27: de eerste eerder gepubliceerde versie is volledig zwart / wit, de tweede eerder gepubliceerde versie heeft een paarse balk & de albums in oranjebruin. De eerste nieuwe variant heeft een paarsroze balk en de albums in blauw, de tweede heeft een oranje balk en de albums in paars.
Tot zover de varianten, nu de tot nog toe - voor mij - onbekende liner:
CBS Benelux liner no. 28: Het eerste dat opvalt is dat er in deze liner reclame wordt gemaakt voor twaalf i.p.v. de negen albums in alle voorgaande liners. Verder valt op dat bovenaan - net als in liners no. 26 en 27 - de regel 'The Music Company presents' staat, maar niet meer in een balk. Ook het CBS-logo is kleiner afgedrukt dan in de voorgaande liners.
In deze liner wordt reclame gemaakt voor het album More Bob Dylan greatest hits. De opmaak van de liner is zo dat onder iedere afgebeelde hoes de naam van de artiest staat, daaronder de titel & daaronder het catalogusnummer. Het lijkt erop alsof er bij More Bob Dylan greatest hits geen ruimte was om dit zo te doen. Onder de afgebeelde hoes van More Bob Dylan greatest hits staat:
Dylan kort #895
Tempest: Allan Jones heeft Tempest gehoord & vertelt daar eigenlijk niks over (zie hier). Hoe niets: hij meldt dat het geweldig album is (wat hij over ieder Dylan-album schrijft) & dat het album ongeveer 75 minuten muziek bevat (dat is heel wat meer dan de eerder gemelde 68 minuten). Maar dan, hoe serieus moeten we zoiets nemen wanneer Jones het ook presteert om de release van Tell tale signs naar 2009 (i.p.v. 2008) te verschuiven? [met dank aan Ton voor de tip]
Tempest nogmaals: Tijdens het wachten op de release van Tempest kun je natuurlijk ook zelf knutselen, zie / hoor hier. AD heeft het verhaal ook opgepikt, zie hier. Ik citeer: 'Inmiddels zijn fans van Dylan het er online over eens dat Tims versie wel heel erg op werk van de rock-legende lijkt.' Nou, ik niet. 'Tims versie' is al binnen een minuut strontvervelend, ik kan zo geen nummer van Dylan bedenken waarbij ik dat ook heb.
[met dank aan Sjon & Dirk voor de tip]
Tempest kopen: In de Bob Dylan official store kan Tempest reeds besteld worden. Vijf formaten: cd + poster + mondharmonica (€72,99), elpee + poster + mondharmonica (€79,99), elpee (€22,99), cd (€7,99) en mp3 (€8,99). Zie hier. Op deze site (nog) niks over de luxe cd-versie.
Berichten uit het verleden: 'Bob Dylan - Mr. Bass Man' foto's uit de serie voor de Fender-reclame, hier.
Daan: 'De [20] beste albums van de jaren '60', hier. #20 Blonde on blonde, #18 Bringing it all back home, #9 Highway 61 revisited & #5 The Freewheelin' Bob Dylan.
Keihard & swingend: Ik heb het boek inmiddels uitgelezen, best aardig. Hilda mailde mij n.a.v. de paar regels die ik twee dagen geleden over dit boek schreef. Ze vraagt o.a. welke foto van Richard Avedon in dit boek afgedrukt is. Het is de in Central Park gemaakte foto. Verder schrijft ze o.a. over de tentoonstelling van werk van Avedon in Foam & hoe in Amsterdam posters (o.a. met Dylan) van die tentoonstelling hingen.
Eerder schreef ik over die tentoonstelling hier & hier.
L'explosion rock - een verslag door Cas
Deze expositie vond plaats in het Cité de la Musique (wijk: la Villette, metro: Porte de Pantin) tussen 6 maart en 15 juli 2012, met een week verlengd tot 22 juli.
De expositie was samengesteld door Robert (Bob) Santelli, curator van het Grammy Museum in Los Angeles, bij de Dylanliefhebber beter bekend van de EMP in Seattle (2004) en de daarvan afgeleide vervolgtentoonstellingen, en van het Scrapbook 1956-66.
Sponors waren oa de Parijse metro (in de meeste metrostations kwam je dan ook de expositieposter tegen, altijd leuk), de Franse TV2 en Inter (onbekend is wat/of er uitgezonden is), en de bladen Liberation en Telerama. Telerama heeft een speciaal voor de expositie samengesteld (zeer voordelig) boekje uitgegeven met daarin een selectie van de aanwezige Daniel Kramer foto's waaronder enkele in kleur.
Het Cité is een relatief nieuw expostiegebouw gelegen op een groot winderig plein direct bij de metrouitgang. Naast het Cité staat het 150 jaar oude, nu gerestaureerde Les Grand Halles. Dit was in de vorige eeuw de grote markthal waarin vlees verhandeld werd (in La Vilette was vroeger een enorme vleesverwerkende industrie gevestigd). Deze hal was echter enkele decennia geleden beter bekend als het Pavillon de Paris, waarin tussen 1975 en 1984 alle groten der aarde uit de rock en pop hebben opgetreden, waaronder natuurlijk ook Bob Dylan, die er begin juli 1978 een reeks fantastische concerten heeft gegeven, die door sommige Dylanliefhebbers beschouwd worden als zijn beste liveoptredens van dat jaar.
(De Rolling Stones namen hier hun live-dubbelalbum Love You Live op, alsmede een TV special getiteld Les Stones dans Les Abattoirs, omdat men abusievelijk in de veronderstelling was dat het Pavillon vroeger een slachthuis was, hetgeen onjuist is. De slachterijen (verdeeld over 8 hallen) lagen indertijd aan de overkant van de straat).
Terug naar de expositie. Deze was verdeeld over twee grote zalen helemaal achterin het gebouw.
Toegang tot de expostie ging via een (tijdelijke?) boek- en cd winkel. Het voorste gedeelte van deze winkel was helemaal aan Dylan gewijd. Hier was, naast zijn complete Sony cd oeuvre (inclusief die recente rare dvd heruitgave van Biograph die ik overal tegenkwam, dus vermoed dat dit een franse release is) te koop: het speciale L'explosion Rock boxje en de luxe 2-cd 30cm box. De 2-cd jewelcase was hier uitverkocht (maar lag bij FNAC al in de ramsj met de expositiestickers eraf gescheurd).
Zoals reeds door Tom opgemerkt bevat het boxje precies dezelfde cd's als in de Volkskrant jaren 60 box. De 2 cd's van de jewelcase en de luxe box zijn eveneens identiek. In tegenstelling tot wat er beweerd is op internet staan hier geen nieuw geremasterde tracks op. De summiere inlay van de 2-cd jewelcase ontbreekt in de luxe box.
Verder was in de winkel aan de expositie gerelateerd te koop: de Telerama special met een selectie Kramer foto's (waaronder de Highway 61 outtake hoesfoto in kleur), twee posters (1 op A2 formaat, en de 2e op mega formaat groter dan de poster die in de metrostations hing), en een button.
Daarnaast stonden er alle Dylan Music on Vinyl lp releases met daartussen een enkele verdwaalde Simply Vinyl, en verder nog cd's van artiesten die ook op de expositie te zien waren (Joan Baez, Woody Guthrie, e.a.).
Iets terzijde waren originele zeer mooie prints te koop (30 x 30 cm) van Don Hunstein, waaronder een schittterende outtake van de Freewheelin' cover shoot. € 53 per print.
In het boekengedeelte van de winkel was een aparte display gewijd aan alle (actuele) Franstalige boeken over Dylan. Ik zag hier zeker 8 tot 10 Franse titels liggen die mij totaal onbekend waren (maar dat zegt niets). Verder ook alle in Frankrijk verkrijgbare Engelse Dylan titels, hier echter niets nieuws onder de zon.
Wat ontbrak waren de Dylan gerelateerde dvd's die wel bij de FNAC liggen.
Zoals gezegd, de expositie zelf was in 2 zalen. Boven een lange zaal met langs de linkerwand 50 z/w foto's van Kramer. Op 5 foto's na mij allemaal overbekend. Van die 5 waren er 3 met Dylan en Joan Baez in een kleedkamer waar een niet zichtbare fan door een raam een exemplaar van een stereo Times door het raam steekt die door Baez voorzien wordt met de handtekening van Dylan! Hilarische foto's maar als jullie ze al kennen dan dus geen verrassingen in het Kramer deel. Naast de Kramer wand een monitor waarop Kramer een kort interview geeft.
De rechterkant van de lange bovenzaal was verdeeld in enkele kleinere binnenzalen. Hierin aan de wanden opgeblazen foto's die allemaal al bekend zijn, en wat vitrines met oa (Amerikaanse) platenhoezen. Aan de wand repro's (niet de originelen dus) van 60s concertposters (die de laaste tijd ook in ISIS afgedrukt worden). Allemaal uit de collectie van Paul Würlz, op eentje na, uit de collectie van Jeff Rosen, de bekende oranje Dylan-Baez poster, eveneens een replica.
De andere binnenzalen waren gewijd aan andere thema's/artiesten (folk en folk-rock) met dito hoezen. Het jasje dat John Sebastian (Lovin' Spoonful) droeg op Woodstock & zijn gitaar; hoezen van Peter, Paul & Mary en gitaar van Paul Stookey e.d.
Ook waren er grotere vitrines gewijd aan Buddy Holly, Elvis Presley, en Woody Guthrie. Van Elvis een kostuum en een gitaar uit 1961. Van Buddy Holly oa zijn bekende Martin gitaar met leren omslag (liever had ik zijn Stratocaster uit 1959 gezien). Van Woody Guthrie de originele hardcover van Bound for Glory (niet Dylans exemplaar), wat platenhoezen (gek genoeg niet zijn bekendste zoals de Library of Congress box of de originele Victor release van de Dustbowl ballads, helaas, maar er staat een mooie foto van in het New York boekje), maar wel de Martin gitaar die hij tijdens de opnamen van DBB in april 1940 gebruikt heeft.
Van Dylan hing er ook een Martin gitaar, eentje uit de befaamde 00-19 serie, die ook op de hoes van het eerste album staat/zou staan. Gek genoeg heeft die gitaar echter zilveren stemknoppen (pegs) en de aanwezige gitaar had er witte...
Mooi vond ik verder het toegangskaartje voor de Guthrie tribute van 20-1-1968, en een backstage pass (van Dylan?) van de March on Washington 1963. Dit waren namelijk wel originelen. Verder ook wat spullen uit de collectie van Jeff Gold, o.a. de originele Shelton review uit 1961.
Van Kramer ook twee uitvergrotingen van de Bringing it all back back home cover (eigenlijk zijn topstuk) en een outtake van de Highway 61 cover shoot die ik niet kende (staat niet op dylanstubs). De BIABH print kwam op mij over als niet origineel maar de Highway 61 cover outtake wel.
Apart was ook dat in de hoek van elke zaal een metalen plaat (20x20cm) stond met de afbeelding van een Dylan platenhoes, met daarin gestansd de brailletekst over de betreffende zaal. Als je je vingers over de tekst bewoog, gingen er lichtjes aan over de contouren op de hoesafbeelding. Vooral bij het 1e album en bij Times was dit zeer geslaagd. Deze platen waren ware kunstwerkjes op zich en moet wat hebben gekost om ze te maken.
In een zaal werd The other side of the mirror getoond en in de hoek een monitor met daarop een nieuw interview met Murray Lerner. In een andere zaal kon je diverse songs beluisteren via koptelefoon en werd de tekst in Engels en Frans op een muur geprojecteerd.
De 2e zaal van de expostie was beneden, deze was geheel gewijd aan Bob Dylans relaties met Franse artiesten en zijn bezoeken aan Frankrijk in de jaren 60. Deze zaal was daarom wat interessanter. Een wand met/over Hugues Aufray, zijn platenhoezen (EPs & LP), de z/w foto's van Dylan bij Aufray thuis en op straat in 1964 vergroot. Verder mooie kleurenfoto's van Dylan in het appartement van Mason Hoffenberg uit hetzelfde jaar (ik kende deze foto's tot dan toe alleen z/w).
Verder ook wanden gewijd aan Johnny Halliday en Francoise Hardy, met de bekende z/w foto's uit 1966. Kort z/w TV interview met Johnny Halliday uit 1996 op monitor.
Twee vitrines met alle Franse Dylan EPs en de afwijkende LPs (En roue libre etc). Mooie gave hoezen, alles courtesy of Sony Music.
Verder wat foto's van Dylan live Parijs 1966, een JP Leloir foto groot in kleur (niet de poster), enkele bekende z/w foto's van de persconferentie. Onbekende (voor mij) overzichtsfoto van de persconfrerentie met achter Dylan een jonge fan met Franse EP & pen in zijn hand, wachtend op handtekening.
Langs de wanden uitvergrote foto's van artikelen over Dylan Parijs 1966, o.a. de kleurenfoto van Rock&Folk van mei 1968.
Het accent in deze zaal lag vooral op Dylan in Parijs 1966, des te meer miste je beeld- en geluidsmateriaal, dat er wel is maar niet te zien was. Er zitten wat beelden van Parijs 1966 in No direction home, en uiteraard in Eat the document, en ook in de film van Mickey Jones. Verder is er dat stukje geluid van de persconferentie (3 vragen en antwoorden met Franse voiceover), afkomstig van Franse radio maar pas uitgezonden ergens in de jaren 80. Allemaal fragmentarisch, maar men had er wat mee kunnen doen.
Achterin de zaal werd alleen doorlopend Dont look back gedraaid.
Behalve de twee expositiezalen is er in het Cité ook een mediatheek, op de 3e verdieping. Hier ook voor de zekerheid maar even een kijkje genomen, en waarachtig, er was een hoek aan Dylan gewijd, waar je kon zitten en zelf 3 dvd’s kon afdraaien: Dont look back, No direction home, en een nieuwe documentaire over de geschiedenis van de folk, zonder Dylan erin, wel Woody Guthrie.
Ik kwam in die mediatheek (waar behalve een Franse dame oh la la, niemand zat) echter twee zeer interessante boekwerken tegen, beide gemaakt n.a.v. de expositie. Het ene boek was een soort scrapbook op groot formaat, met daarin verzameld 24 artikelen over Dylan in Parijs 1966 met uitgebreid nieuw commentaar, uiteraard alles in Frans. Hiervan 3 exemplaren aanwezig (en in de benedenzaal nog 2).
Het andere boek bestond uit zeer mooie kleurenkopieën, repro's bijna, van alle (franstalige) artikelen uit de Franse pers uit de jaren 60, een dik pak papier in een simpele ringband. 1 exemplaar. Beide boeken echter alleen om in te zien, absoluut niet voor verkoop.
Ik heb alle mogelijke moeite gedaan ze te bemachtigen, non monsieur, ce n'est pas possible, we can not do that.
Helaas.
Koel
Avond, ik ga zo beginnen in Keihard & swingend van Barend Toet. Een boek over de ontstaansgeschiedenis van Muziekkrant Oor.
Misschien zet ik er wel een concertopname uit 1979 of 1980 bij op. Die concerten houden mij bezig sinds Ton daarover schreef op zijn blog al weer enkele maanden geleden. Tel daar bij op een uitvoerig artikel in een oude aflevering van Isis over de concerten in 1979 - onlangs gelezen.
Op de kaft van Toets boek een foto van Dylan gemaakt door Gijsbert Hanekroot. In het boek nog een foto van Dylan, gemaakt door Richard Avedon.
Uit mijn ogenhoeken zie ik het hoesje van de ep Aufray chante Dylan. Het begint eindelijk een beetje af te koelen.
Ik houd wel van de koelte van de zomeravond.
In gedachten klinkt het best aardig
In een kringloopwinkel zo groot dat ze er ook olifanten hadden kunnen verkopen, blader ik in anderhalf uur door de duizenden singles. Bij de kassa betaal ik iets meer dan een tientje voor een vuistdikke stapel singles.
Terwijl de dame achter de kassa alle prijzen bij elkaar optelt, pluk ik nog een elpee van Woody Guthrie uit de bak.
De singles: heb jij ooit van Bobby Sherman gehoord? Ik voor vandaag niet. Op de b-kant van zijn single 'Little woman' staat zijn versie van Dylans 'One too many mornings'.
Een andere single: 'Just like a woman' van Joe Bourne. Ook nieuw voor mij.
Ik weet 't, ik ben niet van de covers, maar als ik het nog niet ken, wil ik het toch een keer horen.
In gedachten klinken deze twee covers best aardig. Ik wacht nog even met draaien, de gedachte is best aangenaam.
setlist 22 juli
Met bovenstaande setlist is de tournee door Europa afgesloten. Op 10 augustus beginnen Dylan & band aan een tournee door Amerika. Het geplande concert op 15 augustus in Billings, Montana is komen te vervallen.
Oké, even wat zaken
Dan de aankoop van gisteren - één euro in de kringloopwinkel - uit reacties blijkt dat lezers nieuwsgierig zijn. Nieuwsgierigheid moet je belonen met informatie, indien mogelijk, vind ik.
Het gaat om het album Keep on moving (It's too funky in here) van Funkstar De Luxe. Volgens de hoes kwam dit album in 2000 uit, volgens Searching for a gem in 2001.
Dit album behoort tot wat ik gemakshalve maar even noem de buitenste cirkel van het Dylan-verzamelen. In deze buitenste cirkel zitten de opnamen waarvoor samples van nummers van Dylan zijn gebruikt en / of remixen van nummers van Dylan. In die buitenste cirkel vind je onder andere 'Rise' van Gabrielle, 'Where's Bob Dylan when you need him' van John Oszajca & 'Most likely you go your way (and I'll go mine)' van Mark Ronson.
Voor de duidelijkheid: 'Rise' bevat een sample van 'Knockin' on heaven's door', 'Where's Bob Dylan when you need him' bevat een sample van 'License to kill' & 'Most likely you go your way (and I'll go mine)' werd door Ronson geremixt.
Keep on moving (It's too funky in here) bevat een remix van Dylans 'All along the watchtower'. Om het nog wat ingewikkelder te maken: naast de albumversie van deze remix (4:31) zijn er op een cd-single nog twee versies verschenen, een radio edit (3:46) en een extended remix (8:23).
Enfin, in de loop der jaren heb ik de cd Keep on moving (It's too funky in here) & de relevante cd-single van Funkstar De Luxe wel op de kop weten te tikken.
En toch ging er gisteren een gelukzalige schok door mij heen toen ik in de kringloopwinkel Keep on moving (It's too funky in here) vond. Het album dat ik in de kringloopwinkel vond, is namelijk geen cd maar een dubbelelpee. Tot gisteren wist ik niet eens dat Keep on moving (It's too funky in here) op elpee is verschenen. Let wel: een dubbelelpee in (redelijk) goede staat voor één euro.
De afbeelding bij dit bericht zijn van een deel van de hoes & het label van kant B - waar 'All along the watchtower' op staat - van Keep on moving (It's too funky in here).
Frits schrijft op zijn blog over Dylans versie van 'People get ready'. Er kan niet genoeg geschreven worden over Dylans versies (meervoud) van 'People get ready'. Er zijn drie versies van Dylan van dit nummer:
1. Opname uit 1967, deel van de zogenaamde Basement tapes, mooi, maar zeker niet de beste versie als je het mij vraagt;
2. Opname uit oktober 1975, uitgebracht op de promo 4 songs from 'Renaldo and Clara'. Ik heb vanochtend - om de dag goed te beginnen - deze opname zeker een keer of tien gedraaid. Dit is wel zo godsgruwelijk mooi.
Als mensen mij vragen wat het mooiste is dat Dylan ooit heeft opgenomen, roep ik meestal gelijk 'It's alright, ma (I'm only bleeding)', om er maar vanaf te zijn. Maar als je diep in mijn hart kijkt, dan wordt 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' eigenlijk altijd op de hielen gezeten door deze opname van 'People get ready'.
Deze opname is - voor mij - zonder enige twijfel een van de tien mooiste opnamen ooit door Dylan gemaakt.
3. Opname uit november 1989, uitgebracht op de soundtrack Flashback. Geslaagde opname, maar zeker niet briljant. Ergens tussen bovengenoemde twee opnamen in.
Het is zondagmiddag, ik drink een kop koffie & luister naar 'People get ready'. Over een uur of twee steek ik de barbecue aan.
Tempest: olie op het vuur
Sommige keuzes voor mogelijke bronnen zijn op z'n zachtst gezegd arbitrair, zoals de aanname dat de titel Tempest verwijst naar een stuk van Shakespeare. Er zijn immers genoeg mogelijkheden waarnaar de titel zou kunnen verwijzen.
Waarom zijn wij er zo van overtuigd dat Tempest verwijst naar Shakespeare & niet naar bijvoorbeeld het album Tempest van Balflare of van Jesse Cook?
Er zijn legio mogelijkheden waarnaar de titel Tempest zou kunnen verwijzen, als de titel al ergens naar verwijst. (Zie hier).
Of is Tempest toch gewoon een boot?
Om wat olie op het vuur te gooien, heb ik er nog twee voor je: 'Duquesne whistle' gaat over een auto (zie hier) & 'Scarlet town' verwijst niet alleen naar 'Barbara Allen', maar vooral naar Gillian Welch, zie hier.
Waarom alle kanten op wijzen terwijl we nog geen noot muziek gehoord hebben?
Ik heb mijn twijfels.
zaterdag anders
Dat deze zaterdag 'anders' is, is veel meer de uitkomst van een optelsom van al die kleine dingen die op een dag voorbij komen. Zo was er bij de post aflevering 163 van fanzine Isis, wat al een feestje an sich is. Tot mijn verbazing zat bij deze Isis ook al de nieuwsbrief (163 & een half), maar dit terzijde.
Vervolgens waren er de e-mails van Tjeerd & Dirk. Tjeerd stuurde mij een link naar een internetwinkel waar de elpee Tempest al wordt aangeboden. Het lijkt, als je de aanbieding leest, alsof Tempest maar liefst op drie elpees geperst zal worden. Dat lijkt mij wat sterk. Het lijkt mij waarschijnlijker dat Tempest - net als Together through life - als dubbelelpee + cd wordt uitgebracht. Ik heb ergens gelezen dat Dylans platenmaatschappij nog niet eens een bedrijf heeft gevonden dat de elpees mag persen, nu al de elpee aanbieden lijkt mij dus wat voorbarig. (Maar waar heb ik dat gelezen? Ik weet het waarlijk niet meer.)
Dirk stuurde mij scans van een hele serie artikelen, voornamelijk uit 1984, uit verschillende tijdschriften & dagbladen. Mooie aanvullingen op de lijst met Nederlandstalige artikelen (zie hier). Aanvullingen op die lijst blijven overigens meer dan welkom, zelfs noodzakelijk om over een tijdje een tweede versie te kunnen publiceren.
Naast de scans van de artikelen stuurde Dirk scans van twee toegangskaarten (1984 & 1987) welke ik met veel plezier hier publiceer.
Tussendoor lees ik Thierry Deleu & denk er aardig over. Je ziet, ik mopper niet altijd.
Ik mopper ook niet over het foutje dat ik in de kringloopwinkel maakte. Dat foutje bestaat uit - naast de met liefde uitgegeven euro - een tweede, minder goed uitgegeven euro.
In de kringloop kocht ik naast een elpee - waarvan ik niet eens wist dat dit album op vinyl was uitgebracht - voor een euro een boek.
Het gaat om Een onvergetelijke thuiskomst van Frits Abrahams. Je hoort mij niet zeggen dat het geen goed boek is, het is alleen dat bij thuiskomst bleek dat ik dit boek al heb. Ik kan er altijd iemand anders nog gelukkig mee maken, al is het alleen om de column 'Bob en Suze' te kunnen lezen.
Die column begint met: 'Een van de mooiste platenhoezen die ik ken, is die van Bob Dylans tweede elpee uit 1963: The Freewheelin' Bob Dylan. De hoes, herinner ik me nog goed, maakte me meteen razend nieuwsgierig naar de muziek die hij omvatte.' (Frits Abrahams - Een onvergetelijke thuiskomst; Prometheus /NRC Handelsblad, Amsterdam / Rotterdam, 2006; blz. 154)
Volgens het overzicht van artikelen in mijn archief verscheen in NRC Handelsblad van 30 september 2005 een column van Frits Abrahams met de titel 'Foto'. Ik vermoed dat 'Foto' & 'Bob en Suze' - afgezien van de titel - identiek zijn.
Terug naar Tempest: Op de site van The Examiner wordt gesuggereerd dat de titel Tempest een verwijzing is naar 'The Raven' van Edgar Allan Poe. Het zou zomaar waar kunnen zijn. Veel interessanter vind ik nog het citaat van Karl-Heinz Meurer op dezelfde site: 'The cover of the new Dylan album is *not* Pallas Athene. It's a sculpture from the monument of Pallas Athene in Vienna, that's right. Pallas Athene is the central sculpture of the monument. She is surrounded by minor gods and goddesses and the sculpture on the cover of the Bob Dylan album is one of these minor gods (a river goddess, namely the river Vltava/Moldau). "Vltava" is also one of the best known sinfonic works of Bedrich Smetana.'
Hier staat 'The Raven', het woord 'tempest' is te vinden in het vijftiende vers.
O, wanneer je 'The Raven' helemaal leest, zul je ook nog 'Pallas' tegenkomen.
En dan is er - tot slot - natuurlijk nog het uiterlijk van deze blog. Ik vond het de hoogste tijd om de blog weer eens op de schop te nemen. Ik denk dat dit de derde of vierde keer is sinds het eerste bericht op deze blog dat ik het uiterlijk volledig verander. Eens in de zoveel tijd moet dat gebeuren.
Ik laat het voorlopig even zo, tenzij ik na een week of twee, drie tot de conclusie kom dat het toch niet bevalt. Als het niet bevalt, verander ik het weer.
Ook is de breedte van de blog iets aangepast. Mocht dit - of andere onderdelen van de blog - problemen geven bij het laden van de site, laat het me dan even weten.
Dylan kort #894
Twitter: hier. (Ik denk aan de mooiste stem ter wereld, zie hieronder)
Berry Brinkhorst: Tempest, de Presidential Medal of Freedom & meer. Lezen kan hier.
Lotte van Geijn: L'explosion rock, zie hier.
Dylan kort #893
Tempest en tour met Knoplfer: MyFestivalWorld.
The Last Waltz: De trailer, hier.
'De mooiste stem ter wereld': Rons Alt Country.
Na jaren: Een aantal jaren geleden (schat ik) hoorde ik een nummer van Herman van Veen op de radio waarin hij Dylan citeert. Ik hoorde toen niet de afkondiging & dus ook niet de titel van het lied. Ik heb toen gezocht, zonder resultaat & na het zoeken kwam als vanzelf het opgeven & vergeten.
Vandaag ontving ik een e-mail van Frits met het antwoord:
Tom,
Op de cd 'Nederlanders' van Herman van Veen, staat een duet met Trijntje Oosterhuis.
'Ciao' heet het lied.
'Met dank aan: Lori Spee & Bob Dylan' staat erbij.
De tekst luidt als volgt:
Er lag een briefje
op de keukentafel
'Ik kan niet leven van de wind
Ciao.'
Overal in huis
open deuren
lege kasten
Op de grond een foto
van de mensen die wij waren
Dear dear Mr. Singer
please sing me a song
about beauty
and everything perfect
please sing me that song
Sign on the window
says lonely
sign on the door
no company allowed
Overal in huis liggen
schoenendozen
Op de radio
klassiek
In de wc
een bos gedroogde rozen
Uit alle
kamers
komt paniek
Dear dear Mr. Singer
please sing me a song
about beauty
and everything perfect
please sing me that song
Sign on the window
says lonely
sign on the door
no company allowed
Groet,
Frits
Carré 2008, 'Ciao', zie hier.
'Ciao' met Trijntje Oosterhuis, hier.
[met dank aan Frits!]
Concertverslag (Bilbao) door Senne
De klok moet nog 15 uur slagen wanneer we richting Guggenheimmuseum in Bilbao trekken. Meteen wordt duidelijk dat deze avond Bob Dylan hier optreedt: Veel (jong) volk hangt rond op het Museumplein. Afgebleekte jeans tot op de heupen, één van de bekende Dylan-tshirts om het lijf en de opvallende bandana rond de nek. Ik spot ook enkele van de apostelen die hun meester gedurende elke concertenreeks van de Never Ending Tour naar alle windstreken volgen. Het podium en festivalplein zijn tot in de puntjes opgebouwd en bewaakt, in tegenstelling tot de avond voordien. Er hangt een gezonde nervositeit in de Baskische lucht en bij elke beweging die één van de tourbussen maakt springen de mensen recht in de hoop om ook maar een korte glimp van hun idool op te vangen. Het is aangenaam om dit schouwspel bij de koffie te volgen.
Het is nog te vroeg op de dag en de duidelijk aanwezige fans zullen er voor zorgen dat Dylan zich niet laat zien vandaag. We besluiten het imposante museum dan maar te bezichtigen. Behalve de prachtige architectuur maken vooral ook de werken van David Hockney een overweldigende indruk op vrouwlief en mezelf. Helaas kan ik de geweldige Guggenheim-collectie niet de onverdeelde aandacht geven die het verdient. Buiten wacht immers Bob.
Het is omstreeks 17.30u wanneer we weer van de frisse buitenlucht en bijhorende atmosfeer kunnen genieten. De meeste fans hebben hun uitkijkpost inmiddels omgeruild voor een plaatsje vooraan de wachtrij. Opmerkelijk is wel dat zowel de lokale televisie alsook de geschreven pers in grote getale en met al even grote lenzen aanwezig is. Inmiddels zijn de muzikanten aan hun soundcheck bezig. Het gebrek aan toetsen verzekert me van het feit dat Dylan niet mee repeteert. Ik herken een instrumentale versie van 'I'll be your baby tonight'.
Vanop de trappen voor de museumbistro hebben we een uniek zicht op het bussenpark beneden. Na een tijdje gaan de deuren van één van de bussen open en gebaart de security dat er géén foto's mogen worden genomen. Op dat moment stapt Dylan de tourbus uit en stapt in jeans, grijze sweater en muts tot over zijn oren tussen twee mensen van de security richting podium. Daarna volgt een minutenlange stilte, alvorens de band een ,helaas niet te identificeren, nieuw nummer begint. Mét toetsen en dus ook mét Bob!
Opvallend is dat (vermoedelijk) Dylan het nummer tot tweemaal toe laat stopzetten alvorens het volledig uitgekleed en in een andere versie te hervatten. De toetsen zijn in elke versie steeds prominenter aanwezig. Na de derde, meest pure versie volgt opnieuw een minutenlange stilte, waarna Dylan opnieuw richting bus trekt.
Na het eten keren we terug richting Guggenheim en tot onze verbazing én teleurstelling staat er een - voor een Dylan-concert - ongekend lange wachtrij. Het valt me op hoeveel verschillende soorten tickets er in omloop zijn.
Gelukkig gaat de aanschuif vlug vooruit eens de poorten zich openen.
Niet lang na negen gaan de lichten uit en klinkt de gitaar van Stu Kimball. De bekende 'ladies and gentleman'-intro blijft helaas onder het stof. Dylan en zijn band maken in de bekende pakken hun opwachting onder luid applaus.
Verwachte opener 'Leopard-Skin Pill-box hat' begint ietwat rumoerig en hier en daar ondervindt de band wat moeilijkheden. Charlie Sexton krijgt de kabels van zijn gitaar maar niet onder controle en het geluid van Stu Kimballs gitaar en Dylans orgel schreeuwen om het hardst om aandacht. Bij opvolger 'Man in the Long black Coat' ruilt Dylan zijn orgel in voor een plaats achter de Micro centraal op het podium. Dit zorgt voor een betere balans in de groep en brengt een beter geluid met zich mee. Dylan zal overigens de rest van de avond zijn bekende orgel laten voor wat het is! Opvallend tijdens dit nummer is de expressie die Dylan gebruikt om zijn woorden kracht bij te zetten.
Een niet te identificeren versie van 'Things have changed' klinkt heel dansbaar en energiek, maar gaat helaas wederom gebukt onder enkele geluidsproblemen. Dylan laat het niet aan zijn hart komen en toont zich erg energiek en bedrijvig. 'Tangled up in blue' blijkt een begeleide vertelling te zijn. Dylan brengt dit nummer als een grootvader die zijn kleinkinderen een levensles vertelt die hen eeuwig moet bij blijven. Hij beleeft duidelijk veel plezier aan deze verhalende methode, en ik met hem.
'Rollin' and tumblin'' klinkt niet altijd even helder, maar werd wel in een opmerkelijk fris jazz-kleedje gestoken.
De bekende intro van' Spirit on the water' meldt zich als volgende en dat is een aangename verassing. De band brengt een erg uitgeklede versie van dit nummer, dat ergens halverwege stilgelegd wordt en volledig omgetoverd tot een geïmproviseerde jazz-uitvoering. Dylan toont zich zeer energiek achter de toetsen van zijn nieuwe Grand piano, die een echte verrijking blijkt voor de hele band. Getuige van zijn energie is zijn linkerbeen dat steeds heen en weer schuifelt onder het blinkend zwarte gevaarte. Tijdens 'Summer Days' gaat de groep op dit elan voort en neemt Dylan zelfs een vlijtige pianosolo voor zijn rekening.
'High Water (for Charley Patton)' bruist zoals steeds van de energie. 'Simple twist of fate' wordt de eerste échte parel van de avond. Dylan zet zich voor de eerste en enige keer deze avond aan de gitaar en doet dat met overtuiging. Hij neemt in dit ingetogen nummer het muzikale voortouw en neemt zelfs een gitaarsolo voor zijn rekening. De begeleiding van Sexton en Kimball is bij dit nummer uitstekend. Na dit intieme nummer is het tijd voor terug wat meer power en dat brengt Dylan in de vorm van 'Highway 61 Revisited'. Ook hier toont hij zich een zeer bedrijvig toetsenist.
De hoogtepunten volgen zich nu snel op en 'Can't wait' houdt ergens het midden tussen blues en jazz en vormt een mooie brug tussen wat geweest is en komen gaat, tussen een heel luchtige set met veel jazz-invloeden en een diepe, rauwe blues-apotheose. 'Can't wait' is de blue note, de noot tussen een lach en een traan, die Dylan zo dikwijls poogt te raken. De blues-apotheose wordt ingezet met een zeer dansbaar 'Thunder on the mountain' dat de perfecte voorbode is van het rauwe 'Ballad of a thin man'. Het publiek is inmiddels al lang van tenentikkend naar ruim heupenwiegend getransformeerd. Dylan gebruikt een echo-effect op zijn micro waardoor zijn stem steeds herhaald wordt. Ik waan me tussen de katoenvelden in de Mississippi-delta en hoor een echte call-and response blues. Dylan probeert nog steeds op een vernieuwende manier terug te grijpen naar de roots en de essentie van zijn muziek. Het museumplein in Bilbao wordt door één stem en een harmonica omgetoverd tot een echte Juke-joint waar de zanger niet enkel een verhalenverteller, maar ook een entertainer is die de mensen shakend de dag doet vergeten. Bij elke harmonicasolo lijkt Dylan zichzelf schrap te zetten voor wat komen gaat. Een gewaarschuwd man is er twee waard. Zijn harmonica gaat door merg en been.
'Like a rolling stone' wordt vooral gekenmerkt door het bekende refrein dat en masse wordt meegezongen. Dit nummer en ook opvolger 'All along the watchtower' worden gesmaakt door het beperkte publiek, alvorens de groep onder luid applaus het podium verlaat.
De schaduwen achter het podium verraden al snel dat de groep nog niet moegespeeld is en de viool die 'Blowin' in the wind' voorafgaat blijkt een mooie toevoeging voor dit sluitstuk. Dylan verdwijnt even snel als hij is opgekomen en laat een verbluffende indruk achter.
Vanavond klinkt Dylan niet hoe zijn publiek wil dat hij klinkt. Hij klinkt hoe hij zélf wil klinken. En dat gaat hem af.
Hij heeft zich door de laatste jaren heen zijn eigen versie van de Mississippi howl meester gemaakt en zijn afgeleefde stem past wat mij betreft perfect in het rijtje van die van een Howlin' Wolf of wat mij betreft zelfs een late Muddy Waters.
De stiptheid en netheid die hij van zichzelf en zijn band verlangt en de kostuums refereren dan weer naar de orde die B.B. King van zichzelf (en zijn band) op het podium eiste.
Dylan kent zijn klassiekers en weet waar hij diezelfde klassiekers kan aanpassen. Welke noten hij onberoerd moet laten en welke hij naar zijn hand kan zetten.
Dylan zelf is geen klassieker. Dylan is een vernieuwer.
Tempest (eerste recensie)
1. alle nummers zijn door Dylan geschreven (dus geen samenwerking met een andere songwriter, zoals op Together through life);
2. 'Scarlet Town' lijkt inderdaad terug te grijpen op 'Barbara Allen';
3. in de teksten citeert / verwijst Dylan meerdere malen naar zijn eigen songs ('Murders down on Rue Morgue Avenue' in 'Soon after midnight' & in 'Long and wasted years' komen meerdere 'karkaters' uit oudere songs terug);
4. Dylan zingt over 'Dylan' (jawel), in 'Long and wasted years'.
17:30 uur: Oké, ik kan het niet langer voor me houden... Voor wie het nog niet door had, die recensie is nep! Een grap!
(Maar wel leuk...)
ritje
Ik weet 't, het regent zo nu & dan behoorlijk. En ook de wind is vandaag geen kattenpis. Maar pak toch maar de fiets.
Eenmaal thuis kun je gelijk doorbladeren naar bladzijde 24. (Je mag best eerst een kopje koffie voor jezelf inschenken, hoor. Heb ik ook gedaan.) Op bladzijde 24 staat onder de titel 'De mooiste stem ter wereld' een kort, maar alleraardigst stuk van Rutger Otto over Dylan.
Gewoon lezen dit stuk & wanneer je aan het eind gekomen bent, kun je rustig nog een keer van voren af aan beginnen.
Er staat niet vaak iets zinnigs over Bob Dylan in de Volkskrant, Rutger Otto maakt veel goed.
Een simpel, maar goed stuk. Er staat niets in dat we nog niet wisten. Otto verschaft geen nieuwe inzichten of grote openbaringen over Dylans leven & werk.
Het is meer een spiegel waarin je mag glimlachen naar jezelf.
[Met dank aan Simon voor de tip!]
Dylan kort #892 (meer Tempest)
Tempest: AtelierIboJan.
Nog even over de 'Owner's guide' van die oude Pontiac Tempest (zie bericht hieronder): ik denk niet dat de titel van Dylans nieuwe album een verwijzing is naar dit type auto, ik vind wel dat de manier waarop 'Tempest' geschreven is op Dylans nieuwe album opmerkelijk veel lijkt op de manier waarop 'Tempest' is geschreven op de 'Owner's guide' van de Pontiac Tempest '61.
Gisteravond, na het plaatsen van het vorige bericht, realiseerde ik me dat - stel dat er wel een connectie is tussen de Pontiac Tempest en Dylans album Tempest - er een opmerkelijk rijtje ontstaat: Op de hoes van Modern times staat een auto, op de hoes van Togeher through life staat een vrijend stel op de achterbank van een auto en nu is er (Pontiac) Tempest.
Opzet? Nee, natuurlijk niet. Het is puur toeval waar knuppels als ondergetekende veel te veel waarde aan hechten.
Nog een toeval waar te zwaar aan getild kan worden: er is een serie schaalmodellen van auto's ooit op de markt gebracht onder de naam 'Highway 61 collectables'. Eén van de auto's in deze serie is een Pontiac Tempest. Het zou de fanaticus ertoe kunnen bewegen om te beweren dat Tempest zal teruggrijpen op Highway 61 revisited. Onzin natuurlijk.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wie zoekt op het internet naar Tempest zou zo maar een pin-up tegen kunnen komen die qua houding wel erg veel lijkt op de pin-up op de hoes van Christmas in the heart.
Natuurlijk is het logisch om aan te nemen dat de albumtitel Tempest verwijst naar The Tempest van William Shakespeare, maar is dat wel zo? Het enige dat we tot nog toe weten is dat het album Tempest 'vernoemd' is naar een van de nummers op dit album. Het enige dat we tot nog toe weten over het nummer 'Tempest' is dat het zo'n veertien minuten zal duren en dat het gaat over de Titanic.
Er is - bij mijn weten - geen connectie tussen de Titantic en William Shakespeare of een Pontiac Tempest (wel tussen de Titanic en Highway 61 revisited, maar dat is wel héél ver gezocht...)
Conclusie: ik heb - tot op heden - veel te zwaar getild aan de mogelijke betekenissen van de albumtitel Tempest. De albumtitel Tempest is - net als The Times they are a-changin', Highway 61 revisited, John Wesley Harding, New morning, Saved, Shot of love, Under the red sky (en ik ben er vast nog een paar vergeten) - gewoon een verwijzing naar één nummer op het gelijknamige album.
Dan kom ik bij het nummer 'Scarlet town'. De titel van dit nummer is mogelijk een verwijzing naar de oude ballade die wij kennen onder de titel 'Barbara Allen'. Een nummer dat Dylan in 1962 al speelde en later (jaren 80 en 90) ook nog een aantal malen tijdens concerten.
'Barbara Allen' is een van de 305 zogenaamde Child Ballads, oude Engelse en Schotse balladen die door Francis James Child verzameld en gepubliceerd werden.
Ik heb het boek English and Scottish popular ballads edited from the collection of Francis James Child weer eens erbij gepakt. Dit boek is een verkorte versie van de tien boeken met Child Ballads die Francis James Child publiceerde.
In dit boek staan twee versies van Child Ballad No. 84, de eerste heeft de titel 'Bonny Barbara Allan'. In deze eerste versie geen Scarlet town. De tweede versie heeft de titel 'Barbara Allen's cruelty' en deze tweede versie begint met:
In Scarlet Town, where I was bound,
There was a fair maid dwelling,
Whom I had chosen to be my own,
And here name was Barbara Allen.
Tot zover 'Scarlet town'.
VolZin: Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik al in mei een aantal foto van het tijdschrift VolZin ontving van Marcel. Door drukte en vergeetachtigheid zijn die foto's blijven liggen. Daarom allereerst mijn excuses aan Marcel.
Deze aflevering van VolZin is uit mei 2011 en heeft een schitterende recente foto van Dylan op de cover. In dit blad een vier pagina's tellend artikel met de titel 'Bandiet, joker, sjacheraar, troubadour en kleine profeet'. De tekst van het artikel is vanaf de foto's wat moeilijk te lezen, maar mijn oog valt al snel op de volgende schitterende zin: 'Bob Dylan is de enige grote popartiest van wie je kunt volhouden dat de héle Bijbel in zijn werk weerspiegeld wordt.'
[Met dank aan Marcel!]
Dylan kort #891 - aanvullingen
Newport '65 gitaar: Een tijdje geleden verschenen de eerste berichten over opduiken van de gitaar waarop Dylan speelde tijdens het Newport Folk Festival van 1965. In de gitaarkoffer zouden ook manuscripten van songteksten zitten. Aanvankelijke was ik wat sceptisch over dit verhaal. Vanmiddag heb ik de bewuste uitzending gezien & ik moet bekennen dat ik nu wel overtuigd ben dat de opgedoken gitaar daadwerkelijk de gitaar is waarop Dylan tijdens het Newport Folk Festival speelde. Die uitzending is zeker de moeite van het bekijken waard. Kijken kan hier. [met dank aan Arie voor de tip!]
Tournee met Mark Knopfler: Op Dylans officiële website zijn de data voor een tournee met Mark Knopfler door Amerika in oktober en november gepubliceerd.
De data:
oktober 2012:
5: Winnipeg, NB
6: Regina, SK
8: Saskatoon, SK
9: Edmonton, AB
10: Calgary, AB
12: Vancouver, BC
13: Seattle, WA
15: Portland, OR
17: San Francisco, CA
18: San Francisco, CA
19: Berkeley, CA
20: Sacramento, CA
22: Santa Barbara, CA
24: San Diego, CA
26: Los Angeles, CA
29: Broomfield, CO
30: Broomfield, CO
November:
1: Grand Prairie, TX
2. Tulsa, OK
3: Omaha, NE
5: Madison, WI
7: St. Paul, MN
8: Milwaukee, WI
9: Chicago, IL
12: Grand Rapids, MI
13: Auburn Hills, MI
Er zit weinig ruimte meer voor extra data. Als er nog concerten toegevoegd worden, dan verwacht ik die tussen 26 en 29 oktober en / of tussen 9 en 12 november.
Woody Guthrie: Afgelopen zaterdag stond er een uitvoerig stuk van Gijsbert Kamer in de Volkskrant over Woody Guthrie. Kamer: '[Nora] Guthrie wilde destijds [sinds 15 jaar] vooral laten zien dat haar vader zoveel meer was dan de protestzanger en grote inspirator van Bob Dylan waarvoor hij altijd is gehouden.' [met dank aan Peter voor het artikel!]
Afbeelding: Patrick attendeerde mij op de 'Owner's guide' voor de Pontiac Tempest '61 (zie afbeelding). Let vooral op het lettertype waarin 'Tempest' is geschreven. Dit is (nagenoeg) identiek aan het lettertype waarin 'Tempest' is geschreven op de hoes van Dylans nieuwe album. [met dank aan Patrick!]
Dylan kort #891 (o.a. Tempest)
Op de website van fanzine Isis wat meer over het 14 minuten durende titelnummer (inderdaad, het nummer over de Titanic), over 'Roll on John' & meer. Zie hier.
Patrick plaatste in een reactie bij het bericht hieronder een URL naar een afbeelding van een Ponitac Tempest (jawel), let vooral even op in welk lettertype 'Tempest' is geschreven... Toeval? Ik dacht het niet! Zie hier.
Newport '65: De teruggevonden gitaar, hier.
Ochtendhumeur, nostalgie, verhaaltjes, etc.: De Franse ep I want you, hier.
De twee afbeeldingen bij dit bericht ontving ik een paar dagen geleden van Josse, waarvoor dank!
Het aantal berichten op het internet over Dylans nieuwe album - Tempest - is enorm. In bovenstaande lijst is slechts een selectie te vinden van wat er op het internet staat. En weer valt op hoeveel kopieerwerk in deze berichten te vinden is. Het gros van de berichten op het net is terug te voeren tot twee, misschien drie 'basisberichten' die geheel of gedeeltelijk gekopieerd zijn zonder bronvermelding of wat dan ook.
Wie heeft die 'basisberichten' geschreven?
Maar vooral: waarom dat klakkeloos kopiëren? Zo moeilijk moet het toch niet zijn om enkele regels zelf te schrijven?
Enfin, genoeg hierover.
Vanavond spelen Dylan en band in Lyon, daarna volgen nog twee concerten (vrijdag en zondag) en daarna is de huidige Europese tournee weer voorbij.
Nieuw album: Tempest
Er is wel meer nieuws over Dylan te melden vandaag, maar uiteindelijk draait het slecht om één nieuwsbericht: de aanstaande release van Dylans nieuwe album Tempest.
Tempest zal - aldus de aankondiging op Dylans officiële website - uitgebracht worden op dinsdag 11 september. (Dezelfde releasedatum als Under the red sky en "Love and theft"). Dat is de Amerikaanse releasedatum, ik verwacht dat Tempest al een dag eerder - op maandag 10 september - in Nederland in de winkels zal liggen.
Het nieuwe album bevat tien nummers:
01. Duquesne whistle
02. Soon after midnight
03. Narrow way
04. Long and wasted years
05. Pay in blood
06. Scarlet town
07. Early Roman kings
08. Tin angel
09. Tempest
10. Roll on John
Die laatste titel - 'Roll on John' - doet natuurlijk gelijk denken aan het nummer met dezelfde titel dat Dylan in de vroege jaren zestig speelde en dat werd uitgebracht op de cd There is no eye.
De eerdere berichten dat voor dit album een (ster-)producer zou zijn aangetrokken, blijken niet te kloppen. Tempest is, net als Dylans laatste paar albums, geproduceerd door Dylan zelf onder het pseudoniem Jack Frost.
De zin die mij het meest opviel in de press release op Dylans officiële site, is: 'The new album, produced by Jack Frost, is the 35thth [sic] studio set from Bob Dylan, and follows 2009’s worldwide best-seller, Together Through Life.'
Tempest is de opvolger van Together through life, aldus de press release.
Waar is Christmas in the heart gebleven?
Wanneer je de press release verder leest, blijkt dat de schrijver Dylans kerstplaat niet vergeten is.
Door Tempest de opvolger van Together through life te noemen, lijkt het dat Christmas in the heart niet ècht tot Dylans (serieuze?) oeuvre gerekend wordt, maar meer als een tussendoortje gezien wordt.
Van het hoesontwerp ben ik eerlijk gezegd nog niet echt onder de indruk. Misschien komt dat nog, misschien moet ik nog wat aan het beeld wennen. Maar mijn eerste indruk is: huisvlijt, in elkaar geknutseld met een tekenprogramma als paint. Fotootje gezocht, lettertjes er overheen.
De foto op de hoes is van het beeld gewijd aan Pallas Athena, te vinden rond het Oostenrijkse parlement, zie hier.
Voor de komende tijd staan er - ondanks de press release - nog een aantal vragen open:
- Komt er een speciale uitgave met bonusmateriaal? [update: Ja, maar het bonusmateriaal bestaat uit meer papier, niet uit muziek. Zie hier.]
- Zal Tempest ook op vinyl uitgebracht worden? [update: Ja]
- Krijgen we weer - als opwarmertje - één of meerdere tracks te horen voor de release van het album?
- Krijgen we weer - als opwarmertje - een interview met Dylan?
[met dank aan Simon, Peter en Sjon voor de e-mails over de aanstaande release van Tempest]
[update: zie ook de reactie van Peerke - waarvoor dank! De mogelijke connectie tussen 'Barbara Allen' en 'Scarlet town' is een mooie vondst van Peerke. Verder is er nog het stuk The Tempest van Shakespeare. Over de eerdere geruchten dat dit nieuwe album nummers over de Titanic & John Lennon ('Roll on John') bevat, valt - zonder het album gehoord te hebben - nog weinig te zeggen. De geruchten zouden zomaar waar kunnen zijn, maar tot het album beluisterd kan worden, blijven het geruchten, ben ik bang]
setlist 16 juli
setlist 15 juli
Dylan kort #890
Foto: N.a.v. mijn zoektocht, gisteren naar die ene foto (zie het bericht hieronder), kreeg ik onderstaande e-mail van Hilda:
Hallo Tom,
Ik herkende de foto meteen....Dorothea Lange, A mother of seven children.
Behoort tot de bekendste foto's van De Depressie.
Groeten van Hilda
Vanochtend gelijk google verder gezocht & terwijl 'mevrouw Tom' over mijn schouder keek & haar oog viel op de bewuste foto, zei ze: 'ik heb een ansichtkaart van die foto gehad. Die heb ik als puber in Parijs gekocht.'
[Met dank aan Hilda voor haar e-mail!]
Woody Guthrie: Waarschijnlijk volgend jaar komt een teruggevonden roman van Guthrie op de markt, zie hier.
Mind map: 'Workingman's blues #2' & bronnen, hier.
Montague street: Het is inmiddels 15 juli & deel drie van fanzine Montague street - waarvan de publicatie werd uitgesteld naar juli - is nog steeds niet verschenen, helaas.
Life: Een paar maanden geleden was er de aflevering geheel over Dylan van het tijdschrift. Dit tijdschrift komt nu ook als boek op de markt. Zie hier.
Nog een boek: Begin augustus verschijnt het boek Forget about today: Bob Dylan's genius for (re)invention, shunning the naysayers, and creating a personal revolution van Jon Friedman.
Guthrie, Steinbeck & Dylan
Afgelopen week kwam ik tijdens het opruimen van de zolder de elpee The Original Vision tegen. The Orginial Vision is het broertje van de plaat A Vision Shared. Op A Vision Shared staan nummers van Woody Guthrie & Leadbelly gezongen door 'moderne' muzikanten. Op A Vision Shared staat Dylans versie van 'Pretty Boy Floyd'.
The Original Vision bevat de originele versies door Woody Guthrie & Leadbelly van de nummers op A Vision Shared. Eigenlijk was ik vergeten dat ik The Original Vision bezit.
Afgelopen week vond ik die plaat dus weer. ik heb 'm niet gelijk onder de naald gelegd. Ik heb gewacht tot vandaag. Vandaag is een mooie dag om The Original Vision weer eens te draaien.
Dat ga ik zo doen, terwijl ik blader door een oude aflevering van TLiedboek. Deze aflevering van TLiedboek verscheen in december 1967, niet lang na de dood van Woody Guthrie.
Thon Fikkerman: 'Op 3 oktober j.l. overleed in een New Yorks hospitaal Woodrow Wilson Guthrie. De grootste Amerikaanse volkszanger is heengegaan. De laatste jaren was hij inactief of aan het ziekbed of aan een rolstoel gekluisterd. De ziekte waaraan hij leed was St. Vitusdans.'
(...)
'Woody werd in zijn jonge jaren geïnspireerd door de Carter Family. Thuis had hij al gitaar horen spelen door zijn vader Charles Edward en oude liederen horen zingen door zijn tante Lottie. Zelf inspireerde hij later tientallen anderen en zeer vele volkszangers hebben nog steeds liederen van hem op hun/haar repertoire staan. Ook Bob Dylan, die vele uren in het Bethseda Ziekenhuis aan Woody's bed doorbracht, was in zijn folk-periode sterk door hem beïnvloed.'
En als ik klaar ben met TLiedboek, dan blader ik nogmaals door My name is New York. Meer over My name is New York staat hier.
Mag ik je dan gelijk aanraden om ook te kijken naar de blog Ochtendhumeur, nostalgie, verhaaltjes, ... (zie hier).
En dan lijkt alles in elkaar te grijpen. Ik lees op Ochtendhumeur, nostalgie, verhaaltjes,... over The Grapes of wrath van John Steinbeck & hoe Guthrie's Dust Bowl Ballads verbonden zijn met dit boek van Steinbeck.
In de tijd van de videorecorder moet ik de film Grapes of wrath hebben opgenomen. Op een dag dat ik te ziek was om mijn hoofd op te tillen heb ik die opname van die film bekeken. Een verwoestende indruk heeft die film achtergelaten.
Met die film in mijn achterhoofd kocht ik niet lang daarna op een boekenmarkt een oude druk (1947) van De Druiven der gramschap, de Nederlandse vertaling van Grapes of wrath. Ook dit boek maakte dezelfde verwoestende indruk op mij als de film & tijdens het lezen van het stuk bedacht ik me dat ik dat boek weer eens moet lezen. Zoekend op internet naar een afbeelding van De druiven der gramschap vind ik geen afbeelding van het boek dat ik heb, maar wel van een recente heruitgave (zie hier).
Bij het zien van de foto op de voorzijde van die recente heruitgave schrik ik, die foto op de kaft ken ik. Ik ben ervan overtuigd dat die foto ook in het songbook van A Tribute to Woody Guthrie staat.
Ik heb dit songbook net vier keer van voor naar achter & weer van achter naar voren doorgenomen, maar de foto niet gevonden.
Waar ken ik die foto dan van? (Wie weet 't? Ik kan er maar niet opkomen. Laat het me weten: tom_dylan@hotmail.com)
En dus heb ik nu uitvoerig zitten bladeren door dat schitterende songbook, barstensvol foto's, zowel historische illustraties bij de songs van Woody Guthrie, als foto's van Guthrie zelf & van de artiesten die in 1968 & 1970 optraden tijdens A Tribute to Woody Guthrie.
Eén van die optredende artiesten - in 1968 - was Bob Dylan & daarmee is, zo lijkt het, de cirkel rond.
Ik blader, lees & zoek nog even verder terwijl The Original vision rustig verder draait, nog even, dan heb ik beide kanten gehoord.
Misschien dat ik daarna nog wel even luister naar A Tribute to Woody Guthrie of A Vision shared of misschien ook wel 'Do re mi' op The People speak, maar wat het ook gaat worden waar ik naar luister, ik blader & lees rustig verder.
O ja, ik heb mijn oude druk van De Druiven der gramschap toch maar even onder de scanner gelegd om je te verleiden te gaan lezen, om te laten zien hoe mooi een letter kan zijn.
Dylan kort #889
Woody Guthrie: Vandaag 100 jaar geleden werd Woody Guthrie geboren. Radio 1 schenkt daar aandacht aan.
Het is zaterdag & ondanks de mogelijkheid om uit te slapen, vind ik mezelf ruim voor half acht achter de computer met een kop koffie binnen handbereik & een cd'tje in de speler waarop Dylans 'In the summertime' wordt gevolgd door 'Jokerman'.
Het eerste nummer komt van Shot of love (1981), het tweede van Infidels (1983). Het is alsof twee volstrekt verschillende werelden tegen elkaar gedrukt zijn & het werkt.
Na het aflopen van 'Jokerman' laat ik even een stilte vallen, een stilte van een paar minuten om de overstap naar de volgende nummers zo schokvrij mogelijk te laten verlopen.
Voor die twee nummers schuif ik Self portrait in de cd-speler. Ik schroef het volume op tot net onder het punt waarop de buurvrouw uit haar bed geblazen wordt & draai 'Days of '49' & 'The Boxer'.
Het weekend is begonnen.
Quote
'There's an old saying that if you give five million monkey's a typewriter each, one of them will type out the complete works of Shakespeare. That may be true, but in the meantime most of them will turn in Dylan album reviews.'
(Mark Carter in Isis # 34)
rust (Dylan kort #888 - aanvullingen)
Ik voelde me net voldoende op mijn gemak in deze zee voor een snelle sandwich met kaas en een slok water, en intussen peddelde ik op de maat van Dylans riedels op de gitaar. Muzikaal gesproken was dit een andere en minder verheffende ervaring dan de hobo-concerten uit de barok van een paar dagen geleden, maar ik had geen tijd om van cassette te wisselen.' (Paul Theroux - De gelukkige eilanden; blz. 588 & 589)
Fender: Dylans gitaar - het exemplaar dat hij bespeelde tijdens het Newport Folk Festival van 1965 - is (mogelijk) teruggevonden, zie hier. [Met dank aan Sjon] Zie ook hier (NOS).
Ik was helemaal niet van plan om al weer een aflevering van 'Dylan kort' bij elkaar te zoeken, maar doordat bovenstaande twee zaken in mijn schoot geworpen werden, tik ik hier toch iets dat veel weg heeft van een nieuwe 'Dylan kort'.
De afgelopen paar dagen heb ik niet tot nauwelijks de tijd gevonden om naar muziek te luisteren of te lezen. Bijna iedere vrije minuut heb ik gestoken in de voorbereidingen voor de publicatie van Luister je nou alweer naar Bobby.
Vanmiddag heb ik daar - voor nu - een punt achter gezet. De uitgever is nu aan zet. Consequentie is dat ik vanavond in één keer weer tijd over heb.
'Je valt toch niet in een gat, hè?' vroeg 'mevrouw Tom' vanmiddag gekscherend nadat ik van mijn wandeling naar de brievenbus terug kwam. Dat ben ik niet van plan.
Er ligt nog een dikke stapel oude afleveringen van fanzine Isis op mij te wachten. Misschien dat ik vanavond de rust in de kop vind om daar aan te beginnen.
De afbeelding bij dit bericht is van de Spaanse promo-single 'Knockin' on heaven's door' - de versie van Dylan & the Dead. Deze afbeelding wilde ik aanvankelijk in Luister je nou alweer naar Bobby opnemen, maar door het vinden van betere afbeeldingen komt deze niet meer in het boek.
Wanneer heb je voor het laatst naar Dylan & the Dead geluisterd?
Wat je antwoord ook is, het is tijd om die plaat weer eens te draaien.
Onzinnig weetje: van de vier albums die in 2009 in een geremasterde versie op cd zijn uitgebracht, is alleen het album Dylan & the Dead niet ook door Music on vinyl opnieuw uitgebracht.
Rust is maar relatief, er ligt naast mij een stapel aantekeningen die nog verwerkt moeten worden tot leesbare stukken. Om nog maar te zwijgen van de onrust in mijn kop.