Zo doe je dat #1

Song: Little Moses
Album: San José ’92 (Bootleg), aangeschaft 14 mei 1993

Mijn specifieke herinnering hieraan is dat ik dit voor het eerst hoorde in de auto onderweg naar mijn werk. Ik woonde dichtbij en ging (in verband met mijn honden) tussen de middag een uurtje naar huis. Net lang genoeg om tijdens de rit 1 song te beluisteren. Ik kende dit nog niet en heb de auto aan de kant van de weg gezet om rustig te kunnen luisteren.


Met vriendelijke groet,

Evert

The Fall Of America Journals

In december 1965 verbleef Bob Dylan een tijdje in San Francisco en omgeving. Hij was daar voor het geven van enkele concerten. In die dagen trok hij veel op met verschillende schrijvers van de Beat Generation, waaronder Allen Ginsberg. Tijdens zijn verblijf in San Francisco gaf Bob Dylan $600,- aan
Allen Ginsberg voor de aanschaf van een draagbare taperecorder, een Uher 1000R. Allen Ginsberg gebruikte deze taperecorder voor het opnemen van spontaan ontstane gedichten (en voor het opnemen van twee van Dylans concerten). Een selectie van deze gedichten is te vinden in de bundel The Fall Of America (1973). In de gedichten in deze bundel komt Bob Dylan een aantal malen voorbij.
Aanstaande november verschijnt onder de titel The Fall Of America Journals 1965 - 1971 een door Michael Schumacher gemaakte selectie uit de dagboeknotities van Allen Ginsberg uit de periode dat The Fall Of America werd geschreven. Zeer interessant voor de Ginsberg-liefhebber, uiteraard. Maar ik verwacht, of hoop dat dit boek ook voor de Dylan-liefhebber interessant zal zijn, niet alleen omdat de taperecorder die Ginsberg met geld van Bob Dylan kocht essentieel is geweest voor zijn poëzie in deze periode, maar vooral ook omdat waarschijnlijk het begin van deze dagboeken de periode beslaat waarin Bob Dylan in San Francisco verbleef, veelvuldig in het gezelschap van Allen Ginsberg. Het is niet ondenkbaar dat Ginsberg hier over schrijft in zijn dagboeken. Daarnaast is er in deze dagboeken misschien - maar dit is verre van zeker - iets te vinden over de opnamesessies van Allen Ginsberg in 1971 waar Bob Dylan bij was. Ik kijk uit naar The Fall Of America Journals 1965 - 1971, niet alleen als Ginsberg-lezer, maar vooral ook als Dylan-liefhebber.


Zie ook hier.

Zo doe je dat #0

Frans stuurde mij ruim een week geleden een voorstel voor een nieuwe serie voor deze blog: songs die door Bob Dylan (live) zijn gecoverd. Een top 10 van de beste door Dylan gespeelde covers, stelde Frans voor. In zijn top 10 - zo blijkt uit zijn e-mail - komt in ieder geval Dylans versie van "Hard Times" van 28 april 1993. Dit is een schitterende, akoestische versie ter ere van de zestigste verjaardag van Willie Nelson, zie hier.



Ik heb Frans gevraagd of hij deze rubriek voor de blog wil verzorgen, maar door tijdgebrek moet hij hier voor bedanken.
Het idee van Frans spreekt mij wel aan, maar waarom stoppen bij 10? Waarom niet lezers van deze blog de kans geven om hun favoriete door Dylan gespeelde cover(s) onder de aandacht te brengen? Heb jij zo'n door Dylan gespeelde cover waarvan jij vindt dat iedereen die moet horen? Schrijf een (korte) uitleg waarom iedereen dit nummer moet horen en stuur deze uitleg inclusief een link naar YouTube waar het bewuste nummer te horen is (indien mogelijk) naar twillems87[at]gmail.com
Ik zal de ontvangen stukken inclusief link onder de titel "Zo doe je dat" op deze blog plaatsen. Wie o wie stuurt mij een (korte) tekst en link voor de eerste aflevering van deze nieuwe serie?

Niet meer dan 1 song per bericht. 
Inspiratie nodig? Kijk eens in het boek The Songs He Didn't Write van Derek Barker, het naslagwerk over door Dylan gespeelde songs van andere schrijvers.

platenjacht

Ik ben niet alleen luisteraar, maar ook verzamelaar. Als verzamelaar moet je soms geluk hebben. Vandaag was in dat opzicht een opmerkelijke dag. Hierbij het topje van de ijsberg.

De eerste vondst is een box met 3 elpees op het Elektra-label uit 1984. Crossroads heet die box, White Blues In The 1960s is de ondertitel. Een van de songs op deze box is "Downtown Blues" van Geoff Muldaur. Dat nummer werd in 1964 uitgebracht op het album The Blues Project. De pianist op dat nummer is Bob Landy, aldus de hoes van The Blues Project. Wie de letter van Landy anders rangschikt kan de naam Dylan vinden. Bob Landy = Bob Dylan, al staat dat niet op de hoes van The Blues Project. Dit heeft natuurlijk alles te maken met platenmaatschappijen en contracten. 
Tot mijn stomme verbazing wordt Bob Dylan wel bij naam genoemd in het boekwerk bij Crossroads: "Geoff Muldaur tends off to wince a but when reminded of his Blues Project tracks - 'they sound very young to me' - but there's little doubt that the rollicking jam of 'Downtown Blues', with pianist Bob Dylan, reflects the loose nature of the studio that night."
Verder op deze box een nummer van Tom Rush waarvan jaren ten onrechte is gedacht dat Bob Dylan er op te horen is (piano) en een aantal nummers van Koerner, Ray and Glover.



De tweede plaat is waarschijnlijk een van de meest absurde platen in mijn collectie. De plaat heeft de titel Play Back To The Sixties. Ik heb de plaat voor een paar losse euro's meegenomen om er een portretje van Dylan (getekend) op de achterzijde van de hoes staat. Dat bleek een goede gok. Eenmaal thuis begreep ik uit de tekst op de achterzijde van de hoes dat de elpee de uitnodiging is voor het 25-jarig huwelijksfeest van Ria Eekhout en Wim Lenting. Dit feest was op 25 mei 1991. Hoeveel platen zijn er geperst om mensen voor dat feest uit te nodigen? 
De hoes verklapt niks over wat er op de plaat staat. Daar kon ik dus maar op een manier achter komen, thuis luisteren.
Enfin, op een kant van de plaat staat muziek, denk Elvis, Little Richard. Op de andere kant van de plaat vertelt een man een verhaal vol historische feiten uit de jaren zestig en uit het leven van het echtpaar. Dit verhaal wordt hier en daar afgewisseld met een  muzikaal fragment. Een van die fragmenten is van "I Threw It All Away" van Nashville Skyline.



De derde plaat is een Duitse John Wesley Harding met een schitterende, moeilijk te vinden, tweezijdige poster in de hoes. Erg blij mee deze plaat en vooral de poster.


De vierde plaat was ik niet naar op zoek - al zou het (voor mij) logisch zijn om dat wel te zijn. Ik was op zoek naar een geheel andere plaat - die ik overigens niet gevonden heb - toen ik stuitte op deze plaat. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waarom deze plaat sinds korte tijd in de belangstelling staat bij vele Dylan-liefhebbers, waaronder ondergetekende.




Dylan kort #1330

BOBcast aflevering 1 kan hier beluisterd worden.
De makers van de Bobcast waren afgelopen maandag te gast in Kunststof. De uitzending kan hier teruggeluisterd worden. [met dank aan Herman, Hans en Peter] Een fragment van Kunststof is wel te beluisteren op Facebook, zie hier.
Met Het Oog Op Morgen van 23 mei bevatte ook wat aandacht voor de BOBcast, maar deze uitzending is op dit moment helaas niet terug te luisteren. [met dank aan Peter]
Marnix de Boer heeft met plezier naar de eerste aflevering geluisterd en schrijft daar over op zijn weblog, zie hier.
Ronald Smit over de BOBcast, hier.
de Volkskrant over de BOBcast [met dank aan Herman en Hans]:



Bucky Baxter, pedal steel speler in Dylans band tussen 1992 en 1999, is afgelopen maandag overleden, zie hier.
Jackie Spencer, officiële stadsgids van Liverpool, neemt in een video kijkers mee naar de straat waar twee bekende fotosessies plaatsvonden: The Beatles in 1962 en Bob Dylan in 1966. Zie hier. [met dank aan Rob]
In het artikel "Heeft Jay-Z het alleenrecht op zijn stem?" in De Morgen van 26 mei staan de volgende wat verwarrende zinnen: "Vocal Synthesis gebruikt Tacotron 2, een artificial intelligence-systeem dat door Google werd ontwikkeld, om hoogst eigenaardige tracks online te plaatsen. Er zijn ‘zogezegde audiofragmenten’ van Scarlett Johansson, Arnold Schwarzenegger en een handvol (dode) Amerikaanse presidenten. Er is Bob Dylan die ‘Baby One More Time’ van Britney Spears covert." [met dank aan Hans]
Dylan die een nummer van Britney Spears zingt? Dat maakt nieuwsgierig. De opname blijkt niet zo moeilijk te vinden te zijn, luister hier.
Marjoleins muziektip: Desire, zie hier.
Wil Wander over Bob Dylan, zie hier.
Henk Kremer over Bob Dylan, zie hier.
Rough And Rowdy Ways cadeau bij OOR, zie hier.
Bob Dylan; Outlaw Blues, een nieuwe biografie geschreven door Spencer Leigh verschijnt op 9 juli.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #161

Het boekje The Art of Mickey Mouse bevat werken van tientallen kunstenaars waarin Mickey Mouse te vinden is. Een van de werken in dit boekje is van Rick Griffin. Griffin is de man die de schitterende hoes van Dylan & The Dead heeft getekend. Minder bekend is dat Griffin in 1987 een ontwerp voor de hoes tekende voor wat uiteindelijk Down In The Groove werd. Deze tekening is uiteindelijk niet voor de hoes van dit album gebruikt. Het werk van Griffin in The Art of Mickey Mouse draagt de titel "protest" en is gebaseerd op een zeer bekende, door Daniel Kramer gemaakte foto van Bob Dylan die staat naast een poster met de tekst "Protest against the rising tide of conformity" (zie hier). Deze poster heeft overigens niks met de protestbeweging te maken. Het is een reclameposter voor gin (zie hier). 
De tekening van Griffin in The Art Of Mickey Mouse:


The Comic Book and Me #82

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread

Het comicbook The New York Four van Brian Wood en Ryan Kelly gaat over vier jongedames. In het eerste hoofdstuk wordt - bij een tekening van Washington Square Park - Bob Dylan bij naam genoemd.



Het tweede hoofdstuk van The New York Four draagt de titel "Paths Of Victory". Het gaat hier uiteraard om een verwijzing naar de Dylan-song, maar... waarschijnlijk niet om de versie van Bob Dylan zelf, maar om de versie van Cat Power. Een van de New York Four luistert namelijk naar haar muziek.


Voor wie nieuwsgierig is: Cat Powers versie van "Paths Of Victory" staat hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #160

De film The boat that rocked gaat over een Engelse zendpiraat. Het is 1966 en een aantal mannen zenden muziek uit op de middengolf vanaf een boot voor de Engelse kust. Een van de disc jockeys is Bob. In een scène passeert hij een jongeman. Bob heeft een stapeltje platen onder zijn arm. De voorste plaat van het stapeltje is The Freewheelin' Bob Dylan.



Verderop in de film zinkt de boot. Bob probeert een kist vol platen uit zijn privécollectie te redden. Dit gaat fout, hij belandt, samen met zijn platen, in het water. The Times They Are A-Changin', Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde komen voorbij drijven.
Tijdens de aftiteling van de film worden een groot aantal albumhoezen getoond, waaronder Blood On The Tracks. In de film worden vele albumhoezen getoond, maar bij de aftiteling wordt slecht van één album de copyrightgegevens getoond: Highway 61 Revisited

negenenzeventig is een klote leeftijd - een open brief aan Bob Dylan

Mister D.,

 

Allereerst gefeliciteerd.

Negenenzeventig is een klote leeftijd. Men kijkt niet naar wat er is, maar naar wat er komen gaat: tachtig. “Zo, bijna tachtig” krijg je dan te horen, alsof het feit dat je over een jaar die leeftijd bereikt een prestatie is. Een grotere prestatie dan negenenzeventig of eenentachtig worden. Ouder worden is geen prestatie. Het gaat vanzelf zolang er geen onvoorziene zaken in de weg staan.

Vandaag start VPRO met een podcast-serie. Zesentwintig afleveringen komen er. Iedere twee weken een aflevering. Die serie is een opmaat naar volgend jaar, naar de tachtig.  

Negenenzeventig is een klote leeftijd. Het draait alleen maar om de tachtig die er aan zit te komen.

 

Het is vroeg, ik kan niet meer slapen. Niks ernstigs, simpelweg genoeg rust gehad. Ik dacht, ik schrijf een verjaardagkaartje, al weet ik nu al dat wat ik schrijf niet op één kaartje zal passen.

Mijn gedachten cirkelen vanochtend steeds terug naar twee zaken. Het eerste is een dichtregel van Allen Ginsberg:

 Mouth drawn in, his false teeth in a dish, he turned his head round looking up at Peter to smile ruefully, “Don’t ever grow old.”

 Het tweede is een verzuchting van mijn vader, kunstgebit, gehoorapparaten in: “ik weet dat ik 76 ben, maar ik voel mij 24.”

Leeftijd is niks.

Misschien moet ik er een derde gedachte bij proppen, regels uit “Sitting On A Barbed Wire Fence”:

 She's makin' me into an old man

And man, I'm not even twenty-five

 Leeftijd is maakbaar. Het zegt niks.

 

Goed, Rough And Rowdy Ways komt er aan. Jij en ik weten nu al dat recensenten zullen opperen dat dit je laatste stuiptrekking zal zijn. Ze zullen er aanwijzingen voor vinden in de songs op het album. Zo ging het ook met Time Out Of Mind, met Triplicate en natuurlijk met Tempest. Ik geloof niet in de laatste-stuiptrekking-theorie. Fuck die theorie.

Drie songs heb je vooruit gestuurd. Sterke songs, stuk voor stuk. Maar van die drie is het vooral “I Contain Multitudes” die me hoopvol stemt. Iets in mij zegt dat het geen toeval is dat dit de openingstrack van Rough And Rowdy Ways is. Een album openen met een song waarin de zanger zegt uit multitudes, uit menigten te bestaan schept de verwachting dat iedere song vanuit een andere ik, vanuit een ander individu in de menigte is geschreven.

Klinkt dat logisch? 19 juni weet ik het. Althans, vanaf die datum kan ik gaan ontdekken of het zo is. Het zal meer tijd kosten dan één keer luisteren om tot de conclusie te komen dat ik er helemaal naast zat (of niet).

 

Bij de aankondiging  van een nieuw album denk ik altijd gek genoeg ook aan de fans Dylan-fanaten die het album niet meer gaan horen. Ook nu weer, na de aankondiging van Rough And Rowdy Ways dacht ik aan Bert van de Kamp, aan Martin Bril, aan John Bauldie en nog enkele liefhebbers die te vroeg zijn overleden.

Ik realiseer mij nu, nu ik het heb opgeschreven, dat een term als “Dylan-fanaten” een gruwel voor je moet zijn. Ik heb overwogen om het te schrappen, te vervangen door een ander woord. Maar welk woord dan? Eerst stond er “fans”, dat is een woord waar ik jeuk van krijg. Ik heb het geschrapt. Er is geen goed alternatief.

 

Is het toeval dat Rough And Rowdy Ways verschijnt in een periode waarin het onmogelijk voor je is om van concertzaal naar concertzaal te trekken, of heeft die onderbreking in het rusteloze reizen rond de wereld er voor gezorgd dat je tijd had om dit album te schrijven en op te nemen?

 

Het is een vreemde tijd.

Na ruim drie decennia rusteloos touren – ik houd 1988 maar even als startpunt aan – valt het stil. Dat moet wennen zijn. Het patroon is doorbroken, er ontstaat ruimte, tijd. Misschien ook jeuk, onrust. De behoefte om te doen wat al zo lang gedaan wordt.

Natuurlijk is het op dit moment niet het belangrijkste en toch vraag ik het me af: is er nog een weg terug naar het podium?

Ik stap in de valkuil, ik kijk vooruit terwijl ik in het nu moet zijn. Wat zei Lao Tse ook al weer? Ik weet het niet meer precies, maar het kwam ongeveer hier op neer: wie in het verleden leeft, leeft met verdriet over wat geweest is, wie in de toekomst leeft, leeft in angst voor wat komen gaat. Alleen wie in het nu leeft kan echt gelukkig zijn.

Misschien is dat de beste manier om het jaar van de negenenzeventig door te komen: leven in het nu.

Bladiebla, alsof ik de antwoorden heb. Die heb ik niet. Ik klets maar wat uit mijn nek. Wat weet ik nou van negenenzeventig? Ik ben niet eens vijftig, misschien zelf nog wat nat achter de oren.

 

Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar The McPeake Family. Die plaat heb ik onlangs gekocht. Ik heb lang gezocht naar muziek van de McPeakes, eigenlijk sinds ik je lovende woorden over hun muziek las in een interview met Bono uit 1984. Ik heb dat interview er net weer even bij gezocht en zag dat dit niet het enige 1984-interview is waarin The McPeake Family ter sprake komt.

At Home With The McPeakes heet die plaat. Veel songs op dat album worden met enkele woorden ingeleid door Francis McPeake, de pater familias, neem ik aan. Het heeft wel wat, die muziek. Muziek die ik nooit ontdekt zou hebben zonder dat 1984-interview.

Gelijk met die plaat van The McPeake Family heb ik albums gekocht van Barbara Dane, Bob Gibson en Ian & Sylvia. Allemaal platen die ik nooit gekocht zou hebben als ik niet bekend zou zijn met jouw muziek en muzikale voorkeuren.

In de zaak waar ik die platen kocht trok een jonge griet – ik schat nog geen 20 – The Freewheelin’ Bob Dylan uit een van de bakken met platen. Ik kon het niet laten om haar te zeggen dat dat een goede plaat is. Ze twijfelde over de aanschaf. Haar vriendin wees op Suze op de hoes en vroeg: “dat is toch z’n ex?”. De dames zijn uiteindelijk zonder Freewheelin’ vertrokken, ondanks mijn promotiepraatje. Ergens in de toekomst gaan ze wel een keer overstag. Ergens kopen ze hun eerste Dylan en zijn ze verloren.

Dochterlief, veertien jaar, kocht een aantal maanden geleden een verzamelaar van je songs. Ze is overstag. Gisteren kwam ze thuis met Street Legal. Verder luistert ze onder andere naar The Beatles, Sam Cooke en Buddy Holly. Die laatste moet je goed doen.

Ik hoop dat er weer ruimte komt om te touren. Dat geeft mij de mogelijkheid om dochterlief een keer mee te nemen naar een concert. Dat is egoïstisch, ik weet het. Dat zijn liefhebbers altijd. Die willen meer. Het zijn vooruitkijkers. Ze zien niet wat er al aan platen in de kast staat, ze zien de lege plekken waar de nog te maken platen moeten komen te staan. Ze zouden Schopenhauer moeten lezen. Laat er geen misverstand over bestaan, ook ik ben zo (en ik schaam mij, nu ik dit zo opschrijf).

 

Als de plaat van de McPeakes is uitgedraaid, gaat Elvis Costello onder de naald. Die plaat heb ik al jaren niet meer gedraaid, ik heb het stof net van de hoes moeten blazen.

Even terug naar 1978, naar dat eerste concert in Nederland. Ik heb ergens gelezen dat je na de aanschaf van een flinke stapel toegangskaarten voor Costello’s concert in Carré op 22 juni ’78 uiteindelijk toch maar niet naar dat concert bent gegaan. Costello was behoorlijk pissed off, schijnt. Daarna hebben jullie een aantal keer samen op een podium gestaan. Zo kwaad was Costello dus niet (of hij is zeer vergevingsgezind).

Waarom intrigeren dit soort maffe weetjes mij?

Costello heeft natuurlijk ook nog meegewerkt aan Lost On The River: The New Basement Tapes. Sympathiek project waarvan ik het resultaat weinig draai, moet ik bekennen. Ik mis de stem van de auteur in die opnamen.

 

Afgelopen week schreef Matthijs van Nieuwkerk in de krant over die dag in 2019 waarop hij als een bakvis in de buurt van je tourbus wachtte in de hoop een glimp op te vangen. Ik moet bekennen net zo’n bakvis te zijn. Ergens schaam ik me daar voor en toch kan ik het ook weer niet laten. In 2015 heb ik achter Carré in Amsterdam uren op enkele meters van de tourbus gestaan in de hoop een glimp op te vangen. Al snel werden er schermen tussen de uitgang van de bus en de ingang van Carré gezet. Uitgerekend op het moment dat ik even met mijn ogen knipperde meldde mijn vrouw enthousiast een witte gymschoen onder een van die schermen gezien te hebben. Dat moest jouw schoen zijn, zo wisten we zeker. Het was een flits, ik heb ‘m gemist. Daar ben ik inmiddels al wel bijna overheen. Op een gegeven moment moet je zo iets ook los kunnen laten.

Bovendien heb ik altijd 2003 nog. In dat jaar verliet ik direct na het concert de zaal om nog in trance van het gehoorde de straat over te steken waardoor ik bijna werd overreden door die zwarte tourbus. Het is dat mijn vrouw mij bij mijn schouder pakte anders had ik er onder gelegen. Ik zag mijn leven niet voorbij flitsen. ik kon alleen maar denken: “zo dichtbij ben ik nog nooit geweest”.

ik geef het toe, ik ben een bakvis. Ik heb wel meer bakvis verhalen, maar ik schaam mij te zeer om ze op te schrijven.

 

Stop. Ik moet eerlijk zijn. Niemand dwingt mij daartoe, ik vind dat zelf. Ik heb een deel van het Carré-verhaal verzwegen omdat ik me er te zeer voor schaam. Open kaart. Gaat ‘ie:

Ik was, samen met mijn vrouw, ruim voor aanvang van het concert in de buurt van Carré. We zagen de tourbussen aan komen rijden door de smalle straten die naar de achterkant van Carré leidden. Er was verder niemand in de buurt. Ik trok een sprintje richting de uit de andere richting komende bussen en sloeg op het moment dat jouw bus stapvoets de bocht maakte met mijn vlakke hand tegen de zijkant. Een aantal malen. Ik hoopte – denk ik – op aandacht, op een reactie.

Ik schaam mij er nu diep voor. Het is niet het gedrag dat hoort bij een volwassen man. Het is rechtvaardig dat ik enkele uren later die glimp van een gymschoen gemist heb die mijn vrouw wel heeft gezien. Het is de straf voor mijn wangedrag.

Ik ben af en toe een bakvis en dan niet de leuke variant.

 

Goed concert was dat trouwens, de laatste avond Carré, 2015. Mocht er ooit overwogen worden een (recent) concert uit te brengen, overweeg dan dit concert.

Ooit overwogen om, net als The Grateful Dead, opnamen van concerten die niet officieel zijn uitgebracht vrijelijk te laten circuleren onder de liefhebbers? Ik heb de indruk dat dat voor The Grateful Dead goed werkt, misschien zelfs wel stimulerend werkt voor de verkoop van officiële releases, dus waarom niet?

 

Inmiddels heb ik de plaat van Costello afgezet. Goede muzikant hoor, daar niet van, maar op een gegeven moment weet ik het wel. Ik word niet in zijn muziek gezogen zoals ik wel in bijvoorbeeld Planet Waves wordt gezogen. Die plaat ligt nu op de draaitafel.

Hoe lang is het geleden dat ik Planet Waves voor het eerst hoorde? Ik weet het echt niet meer. Ik kocht die plaat lang geleden, maar ook wel weer vele jaren nadat ‘ie officieel uitkwam. Toen die plaat verscheen, was ik slechts enkele maanden oud en luisterde ik nog niet naar muziek. Hooguit naar de liedjes die mijn moeder zong. Zong ze? Ik weet het niet meer.

Enfin, ik kocht Planet Waves lang geleden van het geld dat ik met een weekendbaantje verdiend had. Thuis legde ik het album op de draaitafel, maar wat ik ook deed, het plateau van de platenspeler wilde niet draaien. Defect en geen geld om het ding te laten repareren of te vervangen. Ik heb Planet Waves ruim een half jaar in huis gehad zonder de plaat te kunnen beluisteren. Iedere keer pakte ik die plaat weer uit de kast om te staren naar de hoes. Ik kende iedere vierkante centimeter van de hoes als de binnenkant van mijn broekzak voor ik ook maar één noot van dat album hoorde.

Inmiddels zijn we vele jaren verder en kan ik ook iedere noot van die plaat dromen. Zonder dat ik daar ooit bewust voor gekozen heb, is Planet Waves verweven met belangrijke momenten in mijn leven. Op de dag dat ik trouwde schalde “Wedding Song” door het gemeentehuis. (Later ontdekte ik dat ik niet de enige Dylan-liefhebber ben die dat nummer op zijn trouwdag draaide.) Op de geboortekaartjes van zoon- en dochterlief stond een citaat uit “Forever Young”.

Sterk album, Planet Waves. Een album met een aantal ijzersterke songs waar je makkelijk overheen luistert. Songs waarvan de schoonheid pas gaat opvallen bij het veelvuldig beluisteren van dat album, zo merkte ik, zoals “Hazel”, “Something There Is About You” en vooral “Dirge”.

“Dirge” is belangrijk voor mij. De schoonheid schokt mij. De schoonheid van de muziek, de piano in combinatie met het bijna fladderende gitaarspel van Robbie Robertson. En dan die eerste regel:

 

I hate myself for lovin’ you and the weakness that it showed

 

Ik haat mezelf omdat ik van je houd en de zwakte die ik daarmee toon. In die paar woorden, die ene zin, klappen de verschillende emoties op elkaar. Voeg daarbij hoe het gezongen wordt. De stem, jouw stem, voegt er minstens nog twee emoties aan toe en dat allemaal in één zin.

In 2016 kreeg je de Nobelprijs voor de Literatuur, terecht, maar meer nog dan een Nobelprijswaardig songtekstdichter ben je in mijn ogen een briljant zanger. Het is je stem waar ik aanvankelijk voor viel en het is nog steeds die stem waarom ik blijf luisteren.

De stem van “Dirge”.

Maar ook de stem van “Visions Of Johanna”, van “High Water”, van “North Country Blues” en “Angelina”.

De stem van “Every Grain Of Sand”. De stem van “It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)”. De stem van “People Get Ready” en van “Idiot Wind”. De lijst is lang. En op die lijst prijken in ieder geval:

 

“Blind Willie McTell”

“I Contain Multitudes”

“A Hard Rain’s A-Gonna Fall”

“Went To See The Gypsy”

“Not Dark Yet”

“Señor”

“Desolation Row”

“I’m Not There”

“It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry”

“Solid Rock”

“Foot Of Pride”

“Billy”

 

Ik herinner mij goed de dag dat ik mijn eerste Dylanplaat kocht. Desire. Ik was 15 en zat uren op mijn kamer te luisteren naar die plaat, het bijbehorende vel met songteksten op schoot. En iedere keer wanneer “One More Cup Of Coffee” voorbij kwam brak ik. Ik zong mee, hard. Niet omdat ik wilde zingen maar om de tranen die achter mijn ogen prikten weg te drukken. Als ik zing, kan ik niet breken. Dat bijna breken kwam door die stem. Misschien ook de tekst, maar vooral die stem.

Wonderlijk nummer, “One More Cup Of Coffee”. Wonderlijke stem. Een stem in een hele carrière slechts één keer gebruikt, voor dat ene nummer. Voor “Cup Of Coffee”.

En nu moet ik zo dat nummer draaien. Die behoefte zit nu in mijn hoofd. Zo gaat dat nou iedere dag. Bijna dan, soms sla ik een dag over, maar niet vaak.

 

Er is tijd verstreken. Ik heb eerst het staartje van Planet Waves beluisterd, daarna “One More Cup Of Coffee”. Niet de versie van Desire, maar die van de derde cd in het 1975-boxje, afgewisseld met “Easy And Slow” van dezelfde cd. Ik herinner mij het voor het eerst horen van “Easy And Slow”. Dat nummer was een aantal dagen voor het verschijnen van de 1975-box vrijgegeven. Ik zat met vrouw en kinderen in een bed and breakfast ergens in het westen van het land. Ik hoorde het op mijn telefoon, shitty geluid, maar daar doorheen hoorde ik dat dit schitterend is, dat dit mij grijpt. Waarom? Goede vraag.

Het heeft een kwaliteit die ik ook vind op de Southern Journey-serie. De serie cd’s met opnamen die Alan Lomax maakte in het zuiden van Amerika. Opnamen gemaakt in huiskamers, gevangenissen en kerken, op veranda’s en op straat. Er is geen streven naar perfectie, er is – zo lijkt het – bij de zanger geen besef van een toekomstig publiek. Er is alleen de song. Het heeft een ongedwongen geluid. Het is het geluid waar ik erg van houd. Het is het geluid dat ik veelvuldig in je oeuvre tegenkom.

 

Wat anders.

Er heeft de laatste paar jaar zich een verandering voorgedaan, misschien is het je zelf ook opgevallen. Wanneer ik tot een jaar of drie geleden liet blijken naar je muziek te luisteren, was vaak de reactie “leeft ‘ie nog dan?” Tegenwoordig krijg ik dat nooit meer te horen. Zou dat een van de positieve bijwerkingen van het ontvangen van een Nobelprijs zijn? Het schakelpunt tussen wel en niet de vraag gesteld krijgen valt wel zo’n beetje gelijk met de toekenning van die prijs.

Het is misschien gek, maar toen op 13 oktober 2016 bekend werd gemaakt dat de Nobelprijs naar jou zou gaan, voelde het ook een beetje alsof ik ook gewonnen had. Ik vond al jaren dat die Nobelprijs naar jou moest gaan en nu vond het groepje mensen die daar wat over te zeggen had dat ook. Dat voelde goed. Kinderachtig van me, ik weet het, maar zo voelde het wel.

 

Als oud-winnaar mag je, dacht ik, iemand anders voordragen voor de Nobelprijs voor Literatuur. Ooit overwogen om van dat recht gebruik te maken en Lawrence Ferlinghetti voor te dragen? De man is inmiddels de honderd gepasseerd, er is dus haast geboden. Hij verdient ‘m, niet alleen als schrijver, maar ook als uitgever van bijvoorbeeld Ginsbergs Howl. Daar waren ballen voor nodig om dat uit te geven. Ferlinghetti deed het. Daarnaast verdient hij die prijs als man achter City Lights Bookstore. Een Nobelprijs voor een boekenverkoper, dat idee staat mij wel aan.

 

Nu ik toch over schrijvers en hun boeken ben begonnen, heb ik nog een vraag. Een vraag waar ik al een paar jaar mee rondloop. December 1965, de dag dat je met Ginsberg en Michael McClure en Robbie Robertson in San Francisco op de foto ging, Richard Brautigan was die dag ook in de buurt, heb je hem gesproken?

Ik weet niet waarom deze vraag me zo bezig houdt. Het antwoord – wat ik niet verwacht ooit te zullen krijgen of vinden – brengt mij niet dichter bij een beter begrip van jouw songs of Brautigans boeken. En toch zeurt die vraag in mijn achterhoofd.

Misschien is de vraag wel ingegeven doordat ik weet dat Brautigan een aantal jaren later bewondering begon te krijgen voor jouw muziek, onder andere Nashville Skyline, als ik me niet vergis en jij in een van de aflevering van Theme Time Radio Hour een verhaal van zijn hand voorlas. Helaas was Brautigan toen al dood en heeft hij dat niet gehoord.

Mensen zijn vreemde wezens en ik ben een uitstekend voorbeeld van de soort.

 

Negenenzeventig vandaag. Een klote leeftijd. Niet alleen zijn mensen bezig met bijna tachtig, maar ook met vroeger was alles beter. Ongeacht hoe goed of slecht Rough And Rowdy Ways zal zijn, het is nu al zeker dat het overgrote deel van de luisteraars, de journalisten, de “muziekkenners” Blonde On Blonde of Blood On The Tracks beter vindt dan het nieuwe album. Terecht? Geen idee, ik heb Rough And Rowdy Ways nog niet gehoord. Ik kan me voorstellen dat als maker van al die muziek het frustrerend moet zijn om te weten dat vooraf al vaststaat dat een nieuw album in de ogen van velen nooit zal kunnen concurreren met die oude albums.

 

Ik denk vanochtend aan regels uit “Don’t Fall apart On Me Tonight”:

 

Yesterday’s just a memory

Tomorrow is never what it’s supposed to be

 

Zo is het.

 

Negenenzeventig ben je nu. Het maakt allemaal geen reet uit. Het is niet meer dan een dag ouder dan gisteren.

Negenenzeventig is een schitterende leeftijd.

Doe je ding, zolang het kan.

Eet taart, wees gelukkig.

Pas een beetje goed op jezelf.

 

Happy birthday, mister D.

 

Tom Willems

 

 


Dylan kort #1329

Matthijs van Nieuwkerk haalt in de Volkskrant [digitaal 21 mei, papier 22 mei] herinneringen op aan die dag in 2019, in Parijs waarop hij probeerde een glimp van Bob Dylan op te vangen. Dit mede ter promotie van VPRO's BOBcast. Zie hier. de papieren versie heeft twee foto's (1978 + poster) en de titel "Wachten op Bob". [met dank aan Hans en Herman]
Rough And Rowdy Ways, de elpee, verschijnt in drie verschillende kleuren: zwart, geel en olijfgroen, zie hier.
Lawrence Ferlinghetti's boek Little Boy is onlangs opnieuw uitgegeven in pocket. Een quote van Bob Dylan uit een aflevering van Theme Time Radio Hour over Ferlinghetti staat nu ter aanprijzing van het boek op de cover (zie afbeelding).
T-rex records in Leeuwarden heeft vanaf morgen (23 mei) een aardige collectie platen en boeken van Bob Dylan in de verkoop, zie hier.


The Comic Book and Me #81

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread


Bovenstaande afbeelding is de cover van de comic Johnny Hiro van Fred Chao. 
Twee keer eerder heb ik een tekening geïnspireerd op de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan op de blog gezet.
Uit Art Ops:


En de cover van Doctor Who:




Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #159



De Duitse vertaling uit 2006 van Wie scheep gaat (2003) van Rascha Peper heeft de titel Visions of Hanna gekregen. De link met Dylans "Visions Of Johanna" is snel gelegd, maar of Dylan ook in de pagina's van dit boek van Peper te vinden is, is niet bekend.

[met dank aan Hans]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #158



Hans stuurde mij al enkele maanden geleden deze afbeelding voor een aflevering van "Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is". Terecht schrijft Hans in zijn e-mail aan mij dat er banden zijn tussen de gebroeders Coen en Bob Dylan, denk aan de films The Big Lebowski, Inside Llewyn Davis en O Brother Where Art Thou? 
Ik wilde het boek eerst lezen voor ik het hier plaats zodat ik eventueel in dat bericht kan melden of Dylan al dan niet ook in het boek te vinden is. 
Niet lang na dat Hans mij de afbeelding stuurde, heb ik het boek aangeschaft. Ik kom maar niet aan het lezen van dit boek toe, simpelweg omdat andere boeken steeds voorrang krijgen. Het is tijd om de afbeelding hier te plaatsen, of Dylan in Gates Of Eden van Ethan Coen te vinden, zal ik ooit nog wel ontdekken...

[met dank aan Hans]

VPRO Gids #21


VPRO Gids #21 (23 mei - 29 mei) heeft het silhouette van Bob Dylan op de cover met daar achter een fragment van de vroege versie van de songtekst van "Like A Rolling Stone" in Dylans handschrift. Daarnaast bevat deze gids een maar liefst zestien pagina's tellende keur aan artikelen over Dylan. Dit alles niet alleen om Bob Dylans 79ste verjaardag - aanstaande zondag - te vieren, maar vooral ook om aandacht te geven aan de 26-delige podcast rond Bob Dylan die aanstaande zondag van start gaat.
Meer over deze VPRO Gids staat hier.

[met dank aan Hans, Arie, Herman en Patrick]

Dylan kort #1328

Radio 1, in Nieuwsweekend van zaterdag 16 mei wordt kort gesproken, rond 11 minuten over 10, over Tarantula, n.a.v. het prima essay over dit boek in Grondtonen. Luister niet te veel naar wat presentator Peter de Bie te melden heeft over Tarantula. Hij komt niet veel verder dan het geneuzel van een dronken aardbei. Luister hier. [met dank aan Herman]
Bas Schröder van de Groningse band Swinder: "Voor de tweede plaat heb ik best wel veel geleend of geciteerd, flarden uit dichtbundels als een collage tot iets nieuws gemaakt. (...) De volgende stap is liedjes 'over iemand anders' schrijven, verhaaltjes maken. Bert Hadders kan dat, Bob Dylan kan het natuurlijk fantastisch. Dat is echt waar ik naartoe wil." Uit Blad nr. 11, september / oktober 2019. [met dank aan Hans]
Chrissie Hynde & James Walbourne: Dylan lockdown series #3: "Standing In The Doorway", zie hier.
Muziek voor volwassenen, Radio Rijnmond, 22 februari 2020: drie uur lang Dylan-covers: uur 1, uur 2 en uur 3. [met dank aan Pjotr] De playlist staat hier.

Walk Out In The Rain (1978) door Jochen Markhorst

Walk Out In The Rain (1978)

Here's one by a bluegrass songwriter named Bob Dylan,” zegt Ronnie McCoury in september 2007 als aankondiging van "Walk Out In The Rain" tijdens een bluegrassfestival in Austin, Texas.

Het is een grapje dat hij vaker maakt. Zeven jaar eerder speelt hij ook met zijn broer Rob en met zijn vader Del, de ‘erfgenaam van de bluegrasstroon’, met The Del McCoury Band in San Francisco en kondigt hij hetzelfde lied aan als “een song van Eric Clapton, originally written by a bluegrass songwriter from the 70s by the name of Bob Dylan.


Een blik op de setlists en in de discografieën van de grootste bluegrassartiesten leert dat het grapje niet eens zo heel erg absurd is; vrijwel alle bluegrassers hebben een of meer Dylansongs op het repertoire.

Ronnie McCoury neemt ook nog "Man Gave Names To All The Animals" op, Tony Rice is een van de grootste bluegrassgitaristen en neemt "Sweetheart Like You", "Girl From The North Country" en "One More Night" op, Alison Krauss "I Believe In You", Doc Watson "Don’t Think Twice", Flatt & Scruggs, The Hillmen, The Johnson Mountain Boys, de Old Crow Medicine Show natuurlijk… prik op een willekeurige plek in de bak met bluegrassplaten en je komt een Dylansong tegen.

De liefde is diep en wederzijds. “I like bluegrass music,” zegt Dylan eenvoudig in het Playboyinterview met Ron Rosenbaum, 1977 en in 1984, in het interview voor de L.A. Times met Robert Hilburn verwoordt hij dat iets eloquenter:

"Het verzoent je met je leven. Soms weet je echt niet hoe je je voelt, maar echt goede muziek kan bepalen hoe je je voelt. Het doet je minder eenzaam voelen. Dat is wat het altijd voor mij heeft gedaan - mannen als Hank Williams, Bill Monroe, Muddy Waters, Robert Johnson ...”

 …waarin hij bluegrasspionier Bill Monroe in eenzelfde rijtje plaatst als Hank Williams en Robert Johnson, tussen Dylans grootste countryheld en Dylans grootste bluesidool dus.

Het blijft ook niet bij woorden. In Theme Time Radio Hour draait Dylan vijf songs van Monroe en door de jaren heen speelt hij op het podium met regelmaat Monroesongs of songs die hij van de pionier heeft geleerd. "Precious Memories", "Blue Moon Of Kentucky", "Gotta Travel On", om maar een paar voorbeelden te noemen. “They were like the speed metal of bluegrass,” zegt de radiomaker bewonderend, voordat hij "Roll In My Sweet Baby's Arms" draait, en een paar tellen later begrijpt de luisteraar meteen waaraan de artiest Dylan "Maggie’s Farm" heeft te danken:

 

I ain't gonna work on the railroad
I ain't gonna work on the farm
I'll lay around the shack till the mail train comes back
I'm rollin' in my sweet baby's arms

… en in aflevering 94, “Questions”, eert hij de oude Bill met de woorden he knew how to dance and he could sing like nobody en dan begint “I Wonder Where You Are Tonight” - ook al een titel waarbij elke Dylanfan een Aha-erlebnis ervaart.   

En in het begin, rond de derde minuut van Scorcese’s No Direction Home (2005) verhaalt Dylan van een ingrijpende jeugdherinnering, waarbij hij de Grote Woorden niet schuwt. Hij herinnert zich hoe hij als jongetje van een jaar of tien gitaar begint te spelen omdat hij er eentje vindt in het ouderlijk huis. Maar dat is niet alles wat hij vindt:

“Er stond ook een grote mahoniehouten radio met als je de bovenkant opende een draaitafel voor 78-toerenplaten. Toen ik het op een dag opende lag er een plaat op - een countryplaat met de song "Drifting Too Far From The Shore". De sound van die plaat gaf me het gevoel dat ik iemand anders was ... en dat eh, je weet wel, alsof ik niet bij de juiste ouders was geboren of zoiets.”

 …dat zal de versie van Charles en Bill Monroe zijn geweest, The Monroe Brothers, opgenomen in 1936. En ook die titel neemt Dylan weer mee, trouwens (naar Knocked Out Loaded, 1986).

Dylan zal dus, al met al, bepaald verguld zijn geweest met het weetje dat de zanger en gitarist van Monroe’s Blue Grass Boys uit de jaren 60, Del McCoury, zijn "Walk Out In The Rain" op het repertoire heeft staan.

Het is een lied met een charmante ontstaansgeschiedenis. Dylan schrijft het in 1978 samen met Helena Springs, de dame die recordhoudster is in de categorie Bob Dylan co-writer (vermoedelijk 21 songs). De jonge, knappe, onervaren Helena Springs is een welkome afleiding voor de zojuist gescheiden Dylan tijdens zijn tournee door het Verre Oosten en Australië (17 februari - 1 april 1978) en ze hebben het gezellig samen. Helena herinnert zich vrolijk:

“We waren op een avond samen in Brisbane en hij speelde op de gitaar en we waren gewoon aan het lachen en aan het dollen, en ik zei: ‘Ik kan echt niet schrijven...’ Hij zei: ‘Nou, kom op, ik schrijf iets met je. We zullen samen iets schrijven.’ En ik zei: ‘Oké.’ Hij zei: ‘Zing maar iets en ik zal beginnen te spelen.’ Dus hij sloeg wat akkoorden aan op zijn gitaar en ik begin te zingen, gewoon al doende teksten te verzinnen. En hij verzon er wat bij, en dat was hoe we op If I Don’t Be There By Morning en op Walk Out In The Rain kwamen.”

Ze is niet echt gezegend met een groots, meeslepend verteltalent, maar Springs klapt in elk geval op een alleraardigste manier uit de school. Rond die bedoelde avond in Brisbane lijkt ook inderdaad een omslagpunt in de relatie te liggen. In Brisbane treedt Dylan vier keer op, van 12 tot en met 15 maart. Bij het voorstellen van de band heeft de bard sinds het begin van de tournee de dames met uiteenlopende, geestig bedoelde flauwekul geïntroduceerd. “Links Debbie Gibson. Ze is mijn vrouw”, bijvoorbeeld, en “In het midden mijn ex-vrouw Jo-Ann Harris” of ook wel “my childhood sweetheart Jo-Ann Harris”.

Maar vanaf 28 februari, in Tokio, wordt Helena Springs consequent voorgesteld als my fiancée, of (meestal) my current girlfriend, soms met toevoegingen die in het #MeToo-tijdperk niet meer kunnen (“de meid die me elke nacht laat huilen, ze heeft een geweldige toekomst en een geweldig achterwerk”) en in Brisbane met de vriendelijke bonus: “We get along pretty well this tour.

Drie maanden na Australië, op 1 juli 1978, is Helena Springs nog steeds achtergrondzangeres bij Dylan en wordt ze nog steeds voorgesteld als my current girlfriend. Men is inmiddels in Europa, bij een festival in Neurenberg op het roemruchte Zeppelinfeld, het enorme terrein waar de NSDAP in de jaren 20 en 30 haar partijdagen en parades voor Hitler hield.

Aan het slot van dat memorabele optreden betreedt special guest Eric Clapton de bühne, die dan nog twee nummers meespeelt ("I’ll Be Your Baby Tonight" en "The Times They Are A-Changin’"). Clinton Heylin citeert Claptons herinnering aan de bijvangst van dat gastoptreden:

“Hij gaf me die cassette [met de twee songs “Walk Out In The Rain” en “If I Don’t Be There By Morning"]. Hij had toen wat met die meid, Helena Springs. Ze schreven samen en volgens mij was hij er erg trots op en hij schonk het me toen we in Neurenberg waren. Die cassette van die twee heb ik nog steeds (…). Het was een kadootje voor mij.

Twee weken later ontmoeten ze elkaar weer, bij het festival op Blackbushe Aerodrome, 15 juli, en in de tussentijd heeft Clapton beide liedjes al opgenomen voor zijn zesde studioalbum, Backless. "Walk Out In The Rain" opent kant A, "If I Don’t Be There By Morning" kant B.  

In Dylankringen wordt over beide songs over het algemeen wat wegwerperig gedaan. Heylin vindt Walk Out dan nog de betere van de twee, maar nog steeds “weinig geïnspireerd” en minder goed dan "Coming From The Heart". De Rolling Stone recensie van december ’78 vindt Backless “niet rampzalig” en vermoedt dat beide Dylansongs zijn “opgevist uit de Sub-Basement Tapes”. Clive Barrett vindt het een banaal (“pedestrian”) lied, “Not a great song, wel memorabel,” zegt Attwood, en bij de meeste recensies van Backless staan met betrekking tot dit lied óf neutrale, of negatieve kwalificaties: “bleek en ongeïnspireerd”, bijvoorbeeld.

ergens op een bankje, een ingeslapen woonwijk



"Er is weer een jaar voorbij."
"Even rekenen... 54 jaar inmiddels."
"En dit jaar op zondag."
"Een goede dag om wat mensen uit hun schulp te blazen. Laten we 'm extra hard zetten."
"Ook het eerste deel al?"
"Van begin tot eind hard, denk ik. Al zal het eerste deel minder schokkend zijn voor mensen."
"Vreemd eigenlijk, dat eerste deel is minstens net zo revolutionair als dat tweede deel."
"Hoe bedoel je?"
"Nou, de songkeuze, maar vooral wat hij met die songs doet. Hoe hij ze zingt. Zo had niemand ooit gezongen, zo slepend, zo... tsja, wat..."
"Lettergreep voor lettergreep?"
"Ja, zoiets, ja. Lettergreep voor lettergreep en voor iedere lettergreep de aandacht hebben."
"Maar moet dat ook zo hard? We zijn hier tenslotte om al die nee-zeggers, al die Judas-roepers een muzikale schop onder hun hol te geven, toch?"
"Stel je voor om dan gelijk te beginnen met het tweede deel?"
"Misschien wel gelijk met 'Like A Rolling Stone'. Om dat moment gaat 't toch."
"We kunnen kijken of dat werkt. Werkt het niet beginnen we alsnog bij het begin."
"Prima, heb jij dat ding bij je om 'm te draaien?"
"Ik pak 'm even uit de auto."
"Prima, rol ik vast de stroomkabel uit. Wil je er een bakkie bij?"
"Nou..."
"Oké, ik regel een bakkie, jij haalt dat ding uit de auto."

"Suiker en melk?"
"Alleen melk, niet zo veel.... Alles is aangesloten, we kunnen. Waar heb je de cd?"
"... Jij zou toch die cd meenemen van huis?"
"Nou, volgens mij zou jij dat doen."
"Lekker dan! Zitten we klaar om de boel hier effe lekker wakker te schudden, heb je de cd niet!"
"En om nou nog die cd op te halen..."
"Zo laat is het nog niet."
"Nee, maar het is wel een kwartier rijden.... En dan weer een kwartier terug. Daar heb ik nu effe geen zin in hoor. Laten we het maar afblazen. Volgend jaar doen we 't gewoon weer."
"En het was nog wel zo'n mooie dag om de boel wakker te schudden. Zó vaak valt 17 mei niet op zondag."
"We doen zo gewoon nog een bakkie en dan breken we de boel weer op."
"En wat vertel ik thuis dan?"
"Je zegt gewoon dat 't een groot succes was, weten zij veel."
"Liegen? Slecht hoor! Hahaha."
"Ach, het is maar een klein leugentje."
"Eigenlijk is het zo ook wel lekker rustig."
"Geen boze bewoners, geen politie..."
"We hoeven niet te rennen."
"Ik word zo langzamerhand ook wel een beetje te oud om te rennen, als ik eerlijk ben."
"Bij mij is het niet anders."
"We blijven gewoon nog even tien minuten zitten, dan zijn we ook niet te vroeg thuis. Dan hebben ze thuis niks door."
"Goed plan."
"Koekje?"




Huwelijkslied - door Rambling Pete

Peter van der Doef, beter bekend als Rambling Pete, vertaalt en zingt songs van Bob Dylan. De derde vertaling die ik hier plaats is "Wedding Song",  "Huwelijkslied".

HUWELIJKSLIED

Ik hou meer dan ooit van jou, meer dan liefde, meer dan tijd
Ik bemin je meer dan geld, meer dan de eeuwigheid
Meer dan waanzin, meer dan woeste golven op de zee
Meer zelfs dan het leven, zonder jou telt niets meer mee.

Vanaf de dag dat jij hier kwam, was de cirkel rond
Afscheid van een leeg bestaan, jij maakte mij gezond
De spotvogel weg in de lucht, het leven had weer zin
Ik hou meer dan ooit van jou, dit is slechts het begin.

Jij inspireerde mij, verdwenen was de smart
Als ik geen geld te geven had, was er nog mijn hart
De tranen van mijn dromen, droogde jij in mijn gezicht
Mijn dorst werd door jou gelest, de last van mijn ziel verlicht.

Jij schonk mij kinderen, één, twee, drie, en leerde mij een les
Oog om oog, tand om tand, de liefde snijdt als een mes
Jij beheerst al mijn gedachten, jij bent voor mij het doel
Alle rijkdom van de wereld, is minder dan ik voor jou voel.

Het lied van jou en mij klinkt helder in de lucht
Onze liefde groeit nog steeds als een rijpe vrucht
Verlies laten we los, in de levensstroom
We koesteren ons geluk, als een blijde droom.

Verandering van de wereld zag ik nooit als plicht
Ook wonden op het slagveld heb ik nooit verlicht
Jij bent voor mij meer dan dit al, jij vult heel mijn bestaan
En ook naar de eeuwigheid, wil ik met je gaan.

Oh zie je niet dat jij voor mij geboren bent
En ik voor jou, wij zijn voor elkaar bestemd
Jij bent de helft van wat ik ben, het ontbrekende stuk
Ik hou zoveel van jou, jij bent voor mij het geluk.

Jij leert mij goed te zien, jij keert voor mij het tij
Om bij jou te zijn is een natuurlijk iets voor mij
Ik kan jou nooit weg laten gaan, wat er ook gebeurt
Door mijn liefde voor jou, krijgen dingen weer een kleur.

aantekening #7440

Ik had gisteravond wat moeite met in slaap vallen. Al wachtende op het moment van vertrek dacht ik aan The Freewheelin' Bob Dylan. Dat ik uitgerekend aan dat album dacht had alles te maken met "Dylan kort #1326" dat ik een dag eerder op de blog had gezet. Ik dacht aan het eerste nummer van die plaat, aan "Blowin' In The Wind", het nummer waar het voor mij allemaal mee begon zoveel jaar geleden. Ik hoorde "Blowin' In The Wind" op de radio en was voor altijd verkocht.
Hoe vaak moet ik "Blowin' In The Wind" sinds die allereerste keer gehoord hebben? Zo vroeg ik me af. Vaak. Heel erg vaak. Iedere keer als ik The Freewheelin' Bob Dylan opzet is dat het eerste wat ik hoor. Dan zijn er nog al die verschillende edities van Greatest Hits en Best Of en Essential en andere verzamelaars waar "Blowin' In The Wind" op te vinden is. Allemaal veelvuldig gedraaid.
Verder zijn er nog de live-albums als Before The Flood en At Budokan waar "Blowin' In The Wind" op te vinden is, om nog maar te zwijgen van de tientallen concertopnamen met de song die in de loop der jaren voorbij zijn gekomen. Ik heb "Blowin' In The Wind" ontiegelijk vaak gehoord, zo bedacht ik, maar wanneer heb ik voor het laatst echt naar die song geluisterd? Met die gedachte viel ik in slaap.



Vanochtend was ik "Blowin' In The Wind" vergeten. Dat doet slaap, het laat vergeten. Natuurlijk zat de gedachte van gisteravond nog wel ergens in mijn kop, maar het pad er naar toe was ik bij het ontwaken kwijt geraakt.
Na het ontbijt ben ik vanochtend verder gegaan met het nog éénmaal doornemen van het manuscript van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 voor ik het definitief naar de uitgever stuur zodat er een boek van gemaakt kan worden. In dat manuscript kwam ik een citaat van Pé Hawinkels uit een recensie van (approximately) Complete Works tegen. Dat citaat bracht me terug op het pad dat leidt naar de gedachten van gisteravond:

Zijn tekst en muziek al één, tekst en voordracht zijn evenmin te scheiden. Luister maar eens naar de lammenadige zoetsappigheid van "Blowin’ In The Wind" als het door iemand anders dan de meester zelf gebracht wordt. Nu is Dylans voordracht verfrissend slordig. 

Hawinkels heeft gelijk. Als ik die dag in de tweede helft van de jaren tachtig niet Bob Dylan, maar "de lammenadige zoetsappigheid" van een "Blowin' In The Wind" door Peter, Paul and Mary of The Hollies of Trini Lopez had gehoord, was ik nooit zo gegrepen, had ik Dylans muziek toen niet - en misschien wel nooit niet - ontdekt.
De vraag van gisteravond kwam terug: wanneer heb ik voor het laatst echt naar "Blowin' In The Wind" geluisterd? Ik heb het vaak - en ook recent nog - voorbij horen komen, maar echt geluisterd? Dat is lang geleden. 
Wanneer een song door en door gekend wordt is het lastig om nog echt te luisteren. Wie een song van voor naar achter kent, is - zo merkte ik - in gedachten veel bezig met wat komen gaat en minder met wat op dat moment gehoord wordt. Het "Let op, nu komt zo...."-syndroom.

Middag, ik ga mezelf dwingen om naar "Blowin' In The Wind" te luisteren. Wat kan helpen is tijdens het luisteren de songtekst meelezen. Althans, voor mij werkt dat en dus zat ik - na het op de draaitafel leggen van The Freewheelin' Bob Dylan - met Bob Dylan Compleet op schoot te luisteren.
Ondanks de tekst op schoot en het meelezen wilde de gedachten vooruit racen. Tot twee, drie keer toe moest ik mezelf dwingen bij de song te blijven. En dat binnen drie minuten. 
"Blowin' In The Wind" duurt nog geen drie minuten en binnen die tijd dwaal ik af. Dat zegt niks over de kwaliteit van de song en alles over die arrogante hersenen van mij die maar bleven roepen "kennen we al!". En dan staat de tekst van de song ook nog in de verkeerde volgorde in het boek dat me moet helpen bij de song te blijven. Dat helpt niet.

Bij een tweede keer luisteren gaat het beter.
Goede song, ijzersterk zelfs. 
Het gekke is dat de song oppervlakkig bekeken bestaat uit niet meer dan negen vragen en de herhaalde mededeling dat het antwoord op die vragen pleite is, met dank aan de wind. Wat is daar nou sterk aan?
Wat de compositie sterk maakt zijn natuurlijk de soort vragen die er in gesteld worden. Vragen waar geen definitief antwoord op te geven is. Het zijn dan ook geen vragen om een antwoord op te geven, maar vragen om de luisteraar aan het denken te zetten. Vragen als:

How many roads must a man walk down before you call him a man?

Een vraag waarvan Mavis Staples in No Direction Home uitlegt waarom deze vraag zo pijnlijk relevant is voor Afro-Amerikanen in de jaren zestig. De kracht van de vraag is natuurlijk dat de vraag niet uitsluitend van toepassing is op de situatie van Afro-Amerikanen in de jaren zestig. De vraag is vandaag nog steeds relevant. En over twintig jaar zal dat ook nog zo zijn.
Dat geldt eigenlijk voor alle vragen in "Blowin' In The Wind".

Yes, ’n’ how many times can a man turn his head pretending he just doesn’t see?

Kippenvel.

Het is de onmogelijkheid om de vragen te beantwoorden en de (bijna) universele toepasbaarheid van die vragen waardoor de compositie "Blowin' In The Wind" zo sterk is.

En toch kan deze monstersong in de handen van de verkeerde muzikant vervallen tot "lammenadige zoetsappigheid". Wat maakt Dylans eigen versie zo sterk dat het bijna zestig jaar later (!) nog steeds werkt? Ik grijp weer na Hawinkels: het is Dylans "verfrissend slordige" voordracht die dat doet. Vanaf de eerste noot.

En ja, het is lastig om na duizenden keren horen nog echt te luisteren naar "Blowin' In The Wind". Het is lastig om de racende hersenen tot rust te manen. Maar op het moment dat het lukt, is de song er weer helemaal. Op het moment dat het vanmiddag lukte om echt te luisteren, was ik weer die puber die voor het eerst gegrepen werd door die ogenschijnlijk simpele song vol vragen.

Wat is "Blowin' In The Wind", de eerste song van The Freewheelin' Bob Dylan, tot een sterke song.
Soms heeft een dag niet meer nodig dat negen niet te beantwoorden vragen en een prangende stem die die vragen stelt. Vandaag is het voor mij zo'n dag. 
En voor jou? Wanneer luister jij weer echt naar "Blowin' In The Wind"?
Zoek je dag en luister. Het loont de moeite.



Dylan kort #1327

The Freewheelin' Bob Dylan alternatieve hoezen. N.a.v. "Dylan kort #1326" ontving ik twee e-mails met aanvullingen. De afbeelding - The Social Distancin' Bob Dylan hieronder ontving ik van Rob. Hans wees mij op de foto van Yorick van Norden en Judy Blank ter promotie van de voorstelling BOB DYLAN, De Songs, De Mythe, zie hier. [met dank aan Rob en Hans]


If Not for You - A Bob Dylan Film kan hier bekeken worden. Ik heb geen idee of het wat is, ik heb zelf de tijd nog niet gevonden om te kijken...
VPRO Gids #20 (16 - 22 mei) [met dank aan Hans en John]:


Frits Abrahams schrijft in zijn column in NRC Handelsblad van 13 mei over Little Richard. In de column komt Dylan kort voorbij: "Maar mijn vrouw zei respectloos (de man was nog niet eens ter aarde besteld) : 'Hij kan niet zingen. Het is meer krijsen. Bob Dylan was beter.' Daarna verliet ze schouderophalend de kamer." Zie hier. [met dank aan Hans] Uiteraard is de column - zoals dat tegenwoordig gaat - alleen te lezen voor abonnees. Althans, zo ondervond ik toen ik de column op mijn computer probeerde te lezen. Bij een poging om de column te lezen op mijn mobiele telefoon, kon ik dat ongehinderd doen.
Karl Flieger schrijft in zijn column over muziek, Bob Dylan komt voorbij [met dank aan John en Paul]:



Rough And Rowdy Ways: op internet circuleert inmiddels een tracklist met alle titels en een lijst met meespelende muzikanten. Ik heb zeer mijn twijfels of dit echt is, ik denk dat dit lijstje ontsproten is aan het brein van een grappenmaker. Volledigheidshalve plaats ik de informatie hier. 
de tracklist:

1. I Contain Multitudes
2. False Prophet
3. Dancefloor From Her Heart
4. Atlas Inside
5. Sandra
6. Rough And Rowdy Ways
7. Beneath The Boardwalk
8. Hilton At 3PM / After The Ruins
9. Riders Hoarding From The Darkness
10. Murder Most Foul

muzikanten: Chris Shaw, Nigel Hitchcock, Tony Garnier, Charlie Sexton, Katie Kissoon, Jack White, Ray Cooper, Ted Jensen, Abe Laboriel Jr., Matt Chamberlain, Jakob Dylan, Donnie Herron, Robert Britt, Matt Bissonette, Todd Kerns, Frank Sidoris

Dylan kort #1326

De aanstaande Amerikaanse tournee van Bob Dylan & band is uitgesteld, zie hier.
"False Prophet": NPR schrijft uitvoerig over hoe "If Lovin' Is Believing" van Billy 'The Kid' Emerson waarschijnlijk de bron is voor de muziek van Dylans "False Prophet". Het artikel staat hier. De song kan hier beluisterd worden.
Recensie van Jong In De Jaren Zestig; De Muziek van Frans Kellendonk, zie hier.
Theo Bogart - Bob Dylan Illustrated: een van de best ogende Dylan-boeken ooit is ineens wel erg goedkoop geworden. Mocht je dit schitterende boek nog niet bezitten, grijp je kans, zie hier. Mijn recensie van dit boek staat hier.



En dan ineens blijven de gedachten hangen aan de hoes van The Freewheelin' Bob Dylan. Kijk dan hoe jong ze zijn. Kijk hoe gelukkig zij is. Ze straalt. 
Het is koud, zijn jas is niet helemaal dicht geknoopt. Aan zijn schouders zie je dat hij het koud heeft. De sneeuw onder hun voeten moet er al een tijdje liggen. Op de daken van de auto's lijkt niet tot nauwelijks nog iets van die sneeuw te liggen. Mooie auto's, vooral die VW-bus, links. De gebouwen links en rechts wazig. Er lijkt verder niemand op straat te zijn. Dit jonge koppel is alleen, ze zijn het centrum van hun eigen universum. Meer hebben ze op dit moment niet nodig. 
Ondanks dat ik de hoes al honderden, duizenden malen bekeken moet hebben, valt mij nu pas op dat "Bob Dylan" schuin onder "The Freewheelin'" staat. Gek hoe ik dingen ondanks het kijken toch niet zie.
Er zijn vele alternatieve versies van deze hoes. Starend naar al die alternatieven valt weer eens op hoe sterk het origineel is.
Een selectie alternatieven: