Like A Rolling Stone

"Weet je wat voor dag het vandaag is?"
"Nou?"
"Het is vandaag vijftig jaar geleden dat Bob Dylan aan de opname van 'Like A Rolling Stone' begon."
"Echt waar? ... Wauw!"
"Niet dat hij die opname die eerste dag afmaakte. Pas een dag later, op 16 juni stond de definitieve versie van 'Like A Rolling Stone' op de band."
"Vijftig jaar..."

Ik ben achter de computer gaan zitten om over misschien wel Bob Dylans bekendste nummer te schrijven: "Like A Rolling Stone". Ik was van plan om te schrijven over hoe de opname van dit nummer op 15 juni 1965 - vandaag vijftig jaar geleden - begon en een dag later afgerond werd. Ik wilde schrijven over de orgel spelende Al Kooper, over hoe hij in het donker het lichtknopje zocht en al zoekende dat heerlijk hobbelende geluid voor "Like A Rolling Stone" vond. Ik wilde schrijven over producer Tom Wilson. Over de lengte van "Like A Rolling Stone". De zes minuten lang heen en weer schuddende muziek en dan Dylans stem er over. Die stem, soms vooruitlopend op de muziek, dan weer versnellend om de muziek bij te kunnen houden. Die heerlijke stem.
Zes minuten, ongehoord lang voor een single anno 1965.
Ik wilde schrijven over de impact van "Like A Rolling Stone". Over hoe Frank Zappa volgens eigen zeggen nooit muziek had gemaakt als dit nummer had gedaan wat het had moeten doen. Over de deur in het hoofd van Bruce Springsteen dat met de knal op de drums waarmee "Like A Rolling Stone" begint werd open geschopt om nooit meer te sluiten.
Over hoe wij allemaal een deur in ons hoofd hebben.
Over de schopkracht van "Like A Rolling Stone".
Over....
Eigenlijk over alles rond "Like A Rolling Stone". Daarom ging ik achter de computer zitten.

Maar toen gebeurde er twee dingen.
Eerst vond ik een stuk van mezelf van ruim drie jaar geleden waar in veel van wat ik vandaag wilde zeggen al staat.
En dan staat er ook nog wat in dat ik al weer vergeten was.
Gil Turners "Rolling Stone", dat was ik vergeten.
Waarom nogmaals opschrijven wat ik al eerder heb gedacht en geschreven?
Het stuk waar ik het over heb staat hier.

Daarna kwam ik op Facebook een bericht van Simon tegen waarin hij mijn boek Laat Mij Vandaag Vergeten Tot Morgen noemt. Op de cover van dat boek staat mijn dochter met in haar handen het album Highway 61 Revisited. Dat album begint met "Like A Rolling Stone".
Ik weet nog dat 'mevrouw Tom' die foto maakte terwijl ik zenuwachtig buiten beeld aanwijzingen aan mijn dochter gaf. Aanwijzingen over hoe ze de plaat zo moest vasthouden dat het net zou lijken alsof ze de achterzijde van de hoes leest. Maar ook aanwijzingen over hoe ze een elpee moet vasthouden zonder 'm te beschadigen.
Die foto is drie jaar geleden gemaakt, heeft vervolgens ongeveer een jaar op de plank gelegen voor hij op de cover van Laat Mij Vandaag Vergeten Tot Morgen verscheen.
En voor ik het wist ontstond met dank aan die foto een schitterende serie op deze blog: de Highway 61 Dochters.
Drie jaar geleden al weer.
In die drie jaar is dochterlief groter geworden, wijzer, maar ook eigenzinniger.
Voor ik het wist vroeg ik mijn dochter op een stoel plaats te nemen, het boek Laat Mij Vandaag Vergeten Tot Morgen vast te houden zoals ze drie jaar geleden Highway 61 Revisited vasthield. En ja, ik maakte mijn foto.
En zette die foto onder het bericht van Simon op Facebook.
Dochterlief stond na het maken van die foto te springen op de stoel van blijdschap. Ze kwam op Facebook!

Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Ik ben achter de computer gaan zitten om over "Like A Rolling Stone" te schrijven. Het is vandaag immers precies vijftig jaar geleden dat Bob Dylan begon aan de opname van dit nummer (al maakte hij de definitieve opname pas een dag later).
Wat kan ik na al die jaren schrijven, zowel op de blog als op papier, nog schrijven over "Like A Rolling Stone"?
Als er dan iets geschreven moet worden over "Like A Rolling Stone" dan is het misschien wel dit: wat klinkt dit nummer na vijftig jaar nog opmerkelijk fris. Alsof het gisteren is opgenomen.
Veel meer valt er niet te zeggen.
Nog generaties muziekliefhebbers na ons zullen het gevoel krijgen dat de deur wordt open geschopt, dat ze bevrijd worden, dat ineens alle wegen open lijken te liggen na het horen van die knal aan het begin van "Like A Rolling Stone".
En daarna dat hobbelende orgeltje.
De gitaren, de piano.
Maar bovenal die stem.
Die stem die het sprookje vertelt zoals er nog nooit een sprookje verteld is.
"Once upon a time..."
Er was eens...
Yeah.