shuffle, toeval & de kans op zonde

A confession. I sometimes use the shuffle feature on my iPod when listening tot Bob Dylan.
Dit zijn, na een citaat van Walter Benjamin, de eerste twee zinnen in het nieuwe boek van Michael J. Gilmour.
Nee, dit gaat niet de al weer weken geleden beloofde recensie van Gilmours The Gospel according to Bob Dylan worden, ik ben namelijk pas net in het boek begonnen. Eerst verder lezen voor ik ook maar iets zinnigs kan zeggen.
Enfin, die eerste twee zinnen. Ze intrigeren allereerst doordat ik zelf nooit de shiffle mogelijkheid van mijn iPod gebruik & ten tweede doordat Gilmour begint met A confession, alsof wat daarna komt het opbiechten van een doodszonde is.
Misschien is het dat ook wel.
Ik gebruik nooit de shuffle mogelijkheid van mijn iPod. Ik luister liever naar Dylans nummers in de context van het album, of naar zorgvuldig gekozen, losse nummers.
Ik ben geen liefhebber van het toeval als ik naar Dylan luister. Althans, dat houd ik mezelf voor. Na het lezen van die eerste twee zinnen uit Gilmours boek, gisteravond, ben ik onrustig. Sindsdien heeft de mogelijkheid van het toeval zich in mijn kop genesteld. Sindsdien twijfel ik of ik het toeval toch maar eens moet toelaten tot mijn manier van het luisteren naar Dylan.
Ik twijfel.