In Dylan kort #589 kondigde ik aan dat Martijn Muijs zijn Dylan 30 gereed zou maken voor publicatie hier. Vandaag de derde aflevering met daarin de nummers 20 t/m 16. De radiouitzending van Martijn Muijs is iedere vrijdag te horen op KX radio tussen 13 en 14 uur.
20. Er zijn vele manieren om de liefde te verklaren, en minstens zo veel mogelijkheden om diezelfde liefde weer te beëindigen. Zo stormachtig als het begon, is het vaak ook weer aan het eind. Zo kabbelend als het tussendoor was, zo vaak eindigt het met een knal. Maar erger nog dan tierend zijn spullen op straat gooien, scheldend haar de deur uitwerken of met slaande ruzie alle schepen achter je verbranden is het vertrek met stille trom. De volgende ochtend een briefje op haar nachtkastje. Schat, ik ben er niet meer, maar maak je niet druk, het is ok.Terwijl jij lag te slapen is hij er vandoor gegaan. Je springt uit bed, loopt naar het raam, daar zie je nog zijn spoor, een glimp van zijn gaan. Maar het is al te laat, hij is al uit je leven gelopen. Je zakt in elkaar van verdriet, begrijpt het niet, wilt hem terug, telefoneert, schrijft, probeert hem over te halen het nog één keer te proberen. Maar alles wat hij van zich laat horen is een smsje met daarin: het is niet dat je me iets hebt misdaan, alles wat je deed is mijn tijd verdoen.Temidden van alle liefdesliedjes, tussen suikerzoet en hartverscheurend, is dit het ultieme liefdeslied. Het loflied der anti-liefde.
PLAY: Don’t Think Twice, It’s Alright (Live, Before The Flood)
19.Meisjes. Ze maken u kapot, meneer. Zeg dat Van ’t Groenewoud het gezegd heeft. Ach ja, meisjes. En vrouwen ook. Vrouwen komen van Venus, en mannen niet. Ik ben geen vrouw, maar ik heb wel geprobeerd een voorstelling van mezelf als vrouw te maken. Of ik dan ook in katzwijm zou zijn gevallen. Net als al die anderen, soms over de 50, die nog steeds bijkans flauwvallen bij het zien van het eerste plukje haar. Of nee, die blauwe ogen schijnen het te doen. Ik heb ze wel eens gegoogled, daar ben je immers man voor die zich verdiept in het vrouw-zijn. Felblauw. Als de Middelandse Zee. En bovendien: minder blauw worden ze niet, hoeveel rimpels er ook omheen zitten. Ja, ergens snap ik het wel. Een interessante man. Maar mooi? Ik scroll nog even verder en zie een foto van midden jaren 60. Woeste krullen, duidelijk ongekamd, puntschoenen, breedgeschouderd, enigszins schonkig, een bleek bekkie. Niet onknap. Vind ik dan als vrouw. Maar misschien is het wel de roem. Het geld. Rijke mannen hoeven niet knap te zijn om een blonde schone aan de haak te slaan. Status is voldoende. Denk ik dan als jaloerse man. En je hebt ze nooit voor jezelf, zegt de bezitterige vrouw die in me opstaat. Concurrentie all over the planet. Joan Baez, beetje een gillende keukenmeid, zeker in die tijd, Suze Rotolo, een goeie keus en Sara Lownds, daar zijn niet zoveel foto’s van. Ach ja. Bob en de vrouwen. Een oneindig boek met talloze hoofdstukken. Ik weet mijn verbazing nog toen ergens begin 2000 het bericht naar buiten kwam dat Bob hertrouwt was. En inmiddels ook weer was gescheiden. En dat alles buiten het zicht van camera’s en microfoons. Over de liefde leer je meer als je zijn teksten hoort. De man die verlaten werd, de liefde terugwon, de liefde verspeelde, de liefde van zijn leven voor altijd zou kwijtraken. I’m sick of love. I wish I’d never met you. Als ik vrouw was geweest, had ik je best eens willen tegenkomen. Ondertussen vraag ik me af wie toch die Edie Sedgwick is, over wie dit nummer gaat. Ik google een foto van haar. Ik blijf tenslotte een man.
PLAY: Just Like A Woman (Blonde On Blonde)
18. Het begin van het einde als folkie. Dylan hangt zijn akoestische gitaar aan de wilgen. Om zijn schouders hangt een leren jasje. Hij rookt onophoudelijk, slaapt bijna niet. Hoort gillende meisjes onder zijn hotelraam. Werkt tot in de late uurtjes verbeten door op zijn tiepmachien. Kweekt wallen tot op z’n enkels. Wordt onderworpen aan een slopend tourschema. Heeft altijd wel vrienden om zich heen. Of mensen die dat zouden willen zijn. Kaffert een journalist uit die een slechte vraag stelt. Heeft ongeknipte nagels. Een steeds groter wordende bos met krullen. Kijkt niet altijd even helder uit z’n ogen. Het hoogtepunt van de roem dient zich aan. 1965. Highway 61 Revisited. Een complete band in de studio, die pas na zonsondergang hun instrumenten de sporen geeft. Z’n teksten lijken ingevingen van iemand in hoger sferen. Geen protestliedjes meer. Eerder associaties. Over ene Mister Jones. Niemand lijkt precies te weten wie dat is. Het bracht de Counting Crows op het idee een nummer over deze mysterieuze man te maken. Bindevoet & Henkes, het vertaalduo dat elk liedje van Bob onder de Nederlandse loep nam, noemden het: Ballade van een vaag figuur. In z’n eigen woorden: Ballad of a thin man.
PLAY: Ballad Of A Thin Man (Highway 61 Revisited)
17. Nee. Dit liedje heeft niks te maken met blowen, al werd het geschreven in een tijd dat je soms door de marihuanadampen de bomen niet meer recht kon zien. En het voornamelijk door linksdraaiende yoghurtjongeren op teenslippers werd meegezongen. Over vrede en vrijheid. En dus gemakkelijk mee te zingen met je ban de bom button op je spijkerjasje.Zoveel als dit liedje kleeft aan de jaren 60, zo actueel zal het zijn in 2060. Hoe lang moet een volk bestaan voordat het in vrijheid kan leven? Hoe vaak sluit men nog de ogen en doet alsof ze het niet ziet? Hoe vaak moet je de oren nog spitsen voordat je iemand hoort huilen? Hoeveel bommen moeten er nog vallen voordat je ze voor eeuwig vernietigt? Omdat over 100 jaar die vragen nog steeds gesteld moeten worden, en het antwoord nog steeds niet gegeven zal zijn. The answer my friend, is blowin’ in the wind.
PLAY: Blowin’ In The Wind (Live Version, B-side Things Have Changed)
16. Voorbeeld en folkheld Woody Guthrie. Die zei ooit eens: een echte artiest kan een liedje maken over elke willekeurige kop uit de krant. Zoals Bob later deed in Hurricane, het nummer over de bokser Rubin Carter en, nog veel belangrijker, over zijn oneerlijke proces en onterechte opsluiting in de gevangenis. Zo opende Dylan op een dag de krant en las het verhaal over Hattie Carroll. Een dienstmeid van over de 50, moeder van 10 koters, die werkte voor een karig loontje in één of andere hotelbar. En last but not least was ze ook nog eens zwart. William Zanzinger was een rijkeluiszoon van 24 die nog meer geld had vergaard dankzij het bezit van een tabaksplantage van 200 hectare. Hield regelmatig feestjes voor zichzelf en zijn rijke vrienden. En, o ja, hij was by the way blank. Op een avond kwam hij, al dronken, de bar binnen waar zij, Hattie Carroll, die avond werkzaam was. Hij maakte luidkeels en hardhandig duidelijk dat hij zin had in nog een drankje. De dienstmeisjes noemde hij lui en black bitches. Toen een besteld drankje niet snel genoeg naar zijn zin werd geserveerd, sloeg hij de dienstdoende vrouw op haar rug. Hard. Hattie Carroll wankelde naar de keuken, waar ze in elkaar stortte. Ze kon nog net uitbrengen dat ze nog meer vernedering niet kon verdragen. Ze werd snel naar het ziekenhuis gebracht, maar het was al te laat. Enkele uren later bezweek ze aan stress, een te hoge bloeddruk, andere lichamelijke ongemakken en niet te vergeten de klap die William Zanzinger haar had uitgedeeld. Zanzinger moest zich voor de rechter verantwoorden, maar verklaarde zich niets meer te herinneren van het hele voorval en kwam er vanaf met een half jaartje cel. Uiteindelijk werd ‘ie vanwege goed gedrag vervroegd vrijgelaten. Maar dankzij the lonesome death of Hattie Carroll werd dit verhaal meer dan een voetnoot in de racistische geschiedenis van Amerika. Al beweerde William zelf dat het hele liedje bij elkaar gelogen was, dat de aanklacht hem niks deed en bovenal – als hij Bob Dylan ooit zou tegenkomen, dat hij dan opnieuw een klap zou verkopen. Maar dan aan Bob. William Zanzinger stierf twee jaar geleden, ontmoette Bob Dylan nooit en die laatste bleef het spelen, ook na the lonesome death of William Zanzinger.
PLAY: The Lonesome Death Of Hattie Carroll (Live 1975, The Bootleg Series Vol. 5, The Rolling Thunder Revue)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten