In de boekenbijlagen van NRC Handelsblad & de Volkskrant wederom geen recensies van Bob Dylan in de studio. Die recensies gaan er, denk ik, ook niet meer komen. Een gemiste kans.
In de boekenbijlage van de Volkskrant van vandaag wel een recensie van The Man who recorded the world - a biography of Alan Lomax van John Szwed. In zijn recensie schrijft Ariejan Korteweg o.a.: Zijn [Lomax'] relatie met Bob Dylan blijkt minder gespannen te zijn geweest dan de overlevering wil doen geloven. Het verhaal wil dat Lomax op het Newportfestival [sic] van 1965 de stekker uit Dylans geluidsapparatuur trok [sic], omdat elektrische versterking vloeken in de kerk was. Volgens Szwed is dat nooit gebeurd. Een door Lomax gecharterde chaingang, die ook op het festival zou spelen, kreeg van Dylans band niet de kans te oefenen. Waarop hun manager de stroom uitschakelde.
Dit laatste is - of laat mijn geheugen mij in de steek? - nieuwe informatie. De moeite van het verdere uitpluizen waard.
In HP / de Tijd (18 maart 2011) staat een uitvoerig artikel van Roelof Bouwman over OOR & enkele andere Nederlandse muziekbladen. Daarin o.a.: net als zijn Amerikaanse generatiegenoten die eind jaren zestig Rolling Stone op poten zetten en net als de Britse popscribenten die ongeveer tegelijkertijd NME en aartsrivaal Melody Maker naar een hoger niveau tilden, was de student en muziekliefhebber [Barend] Toet vier decennia geleden bezield van een ideaal. Onder invloed van vooral Bob Dylan en The Beatles (Sgt. Pepper!) had popmuziek in de sixties hersens gekregen en was het een fenomeen geworden met meer dan alleen amusementswaarde.
En iets verder (hier volledig uit de context getrokken - het loont de moeite om de HP / de Tijd te kopen en het gehele stuk te lezen): Wist Toet zich daarna te revancheren door alsnog Lennon of zijn andere grote held Bob Dylan aan een diepte-interview te onderwerpen? Nee, zo vertelt hij in Keihard & swingend, geen van beiden heeft hij ooit gesproken.
Een interessant stuk over Nederlandse muziekbladen, een aanrader.
In deze zelfde HP / de Tijd een stuk van Michiel Blijboom over recensent Peter Bruyn & dan is het toch wel even met de billen knijpen. Ik pik er alleen het terloopse noemen van Dylan uit. Bruyn over de voorwaarde waaraan een artikel moet voldoen: Gaat het artikel over een onbekende artiest, dan zul je ruimte moeten inruimen om hem of haar te introduceren. Is dat niet het geval, gaat het om mensen als Bob Dylan of Neil Young of voor mijn part Lady Gaga, dan heb je ruimte om in te gaan op details. Prima idee, in de volgende recensie van een concert van Dylan, veel details graag, erg veel details. Hoe meer details hoe beter.
En dan gaat Bruyn verder: Ook is het interessant om zo'n bekende artiest maatschappelijk te plaatsen. NEE!!!! Alsjeblieft niet wéér een recensie van een concert waarin Dylan "maatschappelijk wordt geplaatst" - lees: stem van een generatie, motorongeluk, religieuze periode, de weg kwijt in de jaren '80, Never ending tour, stem steeds krakender, wederopstanding met Time out of mind, enz. enz. Ik ben het wel zó godsgruwelijk zat om in recensies van concerten van Dylan de "maatschappelijke plaatsing" te lezen, ik wil niet lezen over de "maatschappelijke plaatsing", ik wil lezen over het concert!
Daarom vraag ik u, vriendelijk doch dringend, Peter Bruyn, zou u - alstublieft - nooit meer een "maatschappelijke plaatsing" willen opnemen in een recensie van een concert van Dylan?
U zal in mijn achitng stijgen.
Echt waar.
2 opmerkingen:
Dat ben ik toch niet met je eens, Tom. ik vind het altijd zinnig om artiesten/kunstenaars maatschappelijk te duiden. Dat betekent niet op voorhand teruggrijpen naar Dylan, de maatschappelijk betrokken "protestzanger". Maar ik vind het wel degelijk interessant om te kijken wat Dylan's plek is in het muziek- cq kunstbestel van NU en wat zijn werk voor betekenis heeft en heeft gehad in bepaalde periodes. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld schilders en schrijvers. Natuurlijk geef ik mijn eigen betekenis aan Dylan's werk, maar hij heeft ook een algemene, tijdsgebonden betekenis. Die had hij niet alleen in de jaren '60, maar die heeft hij nu nog.
@Peter,
Het is goed om het af & toe met elkaar grondig oneens te zijn.
Maar Peter, als ik je woordne lees, denk ik dat onze meningen niet eens zoveel van elkaar verschillen. Toegegeven, ik heb me wat kinderachtig & flauw uitgedrukt in het stukje over "maatschappelijke" enz. Ik heb helemaal niks tegen - in een recensie - de besproken artiest in de tijd / invloed op / enz. te plaatsen. Waar ik een 'probleem' mee heb, is dat dat in meer dan 90% van de recensies uitmondt in "stem van een generatie" enz. Daar heb ik zo langzamerhand een bloedhekel aan gekregen.
Recensenten zouden er - naar mijn idee - goed aan doen eens de balast van algemeenheden af te werpen & eens daadwerkelijk moeten schrijven over de artiest in deze tijd / maatschappij.
Die tijdgebonden betekenis van een artiest, zoals jij terecht aanstipt, verdient zeker een plaats in een recensie, maar dan wel een 'tijdgebonden betekenis' in de ware zin van het woord & niet voor de zóveelste keer hetzelfde riedeltje.
Je woorden "maar die heeft hij no nog." geven precies aan wat ik ook in een recensie wil lezen, dit "maar die heeft hij nu nog" ontbreekt helaas meestal in recensies.
Wederom dank voor je tot denken aanzettende reactie,
groet,
Tom
Een reactie posten