De nieuwe Michael J. Gilmour

Een aantal weken geleden ontving ik het boek The Gospel according to Bob Dylan van Michael J. Gilmour - is het echt al weer een paar weken geleden? Ik twijfel. Het voelt als een paar weken geleden & dat is genoeg. Door andere leesbehoeften, bleef het boek liggen.
Een aantal jaar geleden was ik maar matig onder de indruk van Tangled up in the bible, het andere boek van Gilmour over Dylan. En ook daarom bleef het boek liggen.
Op maandag ben ik dan toch begonnen in The Gospel according to Bob Dylan & toen werd ik dusdanig van mijn stuk gebracht door de eerste twee zinnen, dat ik geen gat heb geslagen in het boek. Dinsdagavond - aan het eind van de avond - had ik het boek nog niet half gelezen. Woensdagavond heb ik het boek in één ruk uitgelezen. En nu ik het uitgelezen heb, voel ik me verplicht die beloofde recensie te schrijven. Ik kan die recensie niet schrijven, ik vind namelijk helemaal niks van dit boek of vind ik nou juist te veel van dit boek.
Ik heb niks nieuws gelezen over Dylan in The Gospel according to Bob Dylan & toch heb ik uiteindelijk het boek verslonden. Het is heerlijk lezen in The Gospel according to Bob Dylan, maar ik was aan het boek begonnen om iets te leren, toch?
Vraag me niet in het kort na te vertellen waar het boek over gaat, ik zal niet verder komen dan wat onsamenhangend gebabbel.
Gilmour pikt episodes uit Dylans carrière & legt deze langs de woorden van Walter Benjamin, Woody Guthrie, Jack Kerouac & natuurlijk de bijbel, zonder daarbij tot een één op één vergelijking te komen. Het zijn meer prikjes, het zijn eerder - vooral in de eerste helft van het boek - richtlijnen hoe er naar het werk van Dylan gekeken kan worden wanneer er een link gelegd moet worden tussen Dylans werk & de bijbel.
Ik had verwacht in dit boek de betweterige woorden van een bijbelvorser te vinden die iedere paar bladzijdes zou roepen "zie je nou wel, Dylan is een Christen!" Mijn verwachting had niet verder van de werkelijkheid verwijderd kunnen zijn.
The Gospel according to Bob Dylan leest zo heerlijk makkelijk weg - noem het maar het broodje kroket van de Dylan-literatuur - & toch, ik heb er geen donder van opgestoken.
De vraag of je dit boek moet lezen is dan ook niet zozeer afhankelijk van de vraag of je iets over Dylans werk wilt leren, maar veel meer of je over Dylan wilt lezen. En terwijl ik dit opschrijf, vrees ik dat ik The Gospel according to Bob Dylan geen recht doe. Ik heb namelijk stiekem tòch iet geleerd: er is nog een andere mogelijkheid om te kijken naar Dylans werk in het algemeen & de invloed van de bijbel / het christendom op Dylans werk.
The Gospel according to Bob Dylan is absoluut geen essentiële aanwinst voor de Dylan-literatuur, maar een aangename aanvulling is het wel. Een aanvulling voor de veelvraten & de woordzoekers.
Het is zo'n boek dat tijdens het lezen indruk maakt, maar na het lezen van de laatste bladzijde eigenlijk al weer vergeten is.