Uit een van de honderden, misschien wel duizenden bakken met elpees op de beurs pakte ik Self Portrait, gewoon de Nederlandse persing, niks bijzonders dus. Waarom weet ik niet, maar ik haalde de plaat toch uit de bak en draaide hem om om de achterzijde van de hoes te bekijken. Op de achterzijde van de hoes stond in een keurig klein handschrift een naam geschreven: Kees van Kalmthout.
Bij het zien van die naam weet ik gelijk wie dat is: de dichter Kees van Kalmthout (1948 - 1991). Van de dichter Van Kalmthout heb ik twee dichtbundels in de kast staan. In beide bundels is Bob Dylan te vinden. De Self Portrait die ik in mijn handen heb is van de dichter geweest. De plaat even vasthouden is genoeg, ik hoef 'm niet te kopen.
Ik vertel de verkoper achter de kraam wie Kees van Kalmthout is, loop weg en laat de plaat achter.
Meer over Kees van Kalmthout en Bob Dylan staat hier.
~ * ~ * ~ * ~
Setlist 16 april: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Cry A While / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Scarlet Town / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Like A Rolling Stone / Early Roman Kings / Don't Think Twice, It's All Right / Love Sick / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody //[encores] // Blowin' In The Wind / It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry / Just Like Tom Thumb's Blues (instrumental)
Bovenstaande setlist van Bob Dylans concert van gisteravond is niet opmerkelijk. Hij is identiek aan Dylans laatste paar concerten. Wat wel uniek is is dat Bob Dylan slechts een couplet van "Blowin' In The Wind" speelde, Bob Dylan met bandleden overlegde waarna "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" werd ingezet. Ook dit nummer wordt door Dylan voor het eind van de song stilgelegd waarna Dylan in de microfoon het publiek aanspreekt, iets in de trant van maak een keuze: of maak foto's, dan poseer ik, of laat ons muziek spelen.
Vervolgens viel Dylan (bijna?) achterover over een versterker waarna hij nogmaals naar de microfoon liep met nogmaals dezelfde mededeling. om zijn woorden kracht bij te zetten poseerde hij even samen met Tony Garnier en Charlie Sexton.
Mensen in het publiek stopten vervolgens hun mobiel weg waarna Dylan & band nogmaals begonnen aan "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry".
Eerder deze tour, toen Dylan in Praag was, zag ik op Facebook een filmpje waarin Bob Dylan omringt door mensen aan de kant duwende bodyguards gefilmd wordt door een keur aan mobieltjes.
Bij het lezen van het verslag van Dylans optreden van gisteravond, bij het zien van het Praag-filmpje eerder deze week, krijg ik last van plaatsvervangende schaamte. Schaamte voor het opdringerige gedrag van sommige Dylan-liefhebbers.
Ik ga naar concerten om de muziek, niet om naar Dylans knappe smoeltje te kijken (Wenen). Waarom geven we die man op de momenten dat hij niet op een podium staat niet een beetje privacy? (Praag)
Wanneer ik aan Wenen en Praag denk, denk ik dat het anders moet.
En terwijl ik dat denk weet ik dat ik een hypocriet ben. Tijdens Dylans laatste concert in Nederland stond ik ruim voor aanvang achter de concerthal in de hoop een glimp op te vangen van de aankomst van Dylan. En ja, als ik de kans had gekregen had ik Dylan gefilmd.
En toch voelt het niet goed om dat te willen doen. Nu niet, nu ik het filmpje van bijvoorbeeld Praag heb gezien, maar toen ook niet, toen ik daar achter die concerthal stond.
Het is lastig balanceren. Waar ligt de grens? Wat is nog acceptabel? Ik weet het werkelijk niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten