Ik heb enorm de schijt in. De ochtend verloopt anders dan ik me had voorgesteld. Dat ik daarover al de schijt in heb, zegt vooral iets over welk been ik vanochtend als eerste over de bedrand heb geslingerd.
Ik schrijf dit terwijl de tweede cd van de Michael Bloomfield-box From his head to his heart to his hands draait. Dat is de enige cd in deze box waarop Dylan niet te horen is.
Ik heb die box gekocht - natuurlijk voor de Dylan-tracks - en dan wil ik 'm ook helemaal horen (iets wat ik met de box van The Byrds waar Dylan ook op te vinden is niet heb gedaan).
Maar goed, ik dwaal af. Ik ben niet achter de computer gaan zitten om te schrijven dat ik:
a) de schijt in heb of
b) de tweede cd van From his head to his heart to his hands draai
Er is geen reden, ik klets maar wat in de hoop de geestesgesteldheid om te buigen.
Ik klets maar wat:
Vanochtend stuitte ik in de boekhandel op een Nederlandse vertaling van Hell's angel; the life and times of Sonny Barger and the Hell's Angels motorcycle club van Ralph "Sonny" Barger. Dat is het boek waarover Bob Dylan uitvoerig sprak in het interview met Mikal Gilmore dat werd afgedrukt in Rolling Stone issue 1166 van 27 september 2012.
Deze Nederlandse vertaling - een herdruk - werd in 2013 uitgegeven. Ik kan er niks aan doen, maar ergens heb ik het gevoel dat die herdruk er is gekomen met dank aan dat Dylan-interview. Ik kan dat natuurlijk niet hard maken, maar loskomen van die indruk lukt me ook niet.
En nu ik het toch heb over zaken die ik niet hard kan maken, ik stuitte vanochtend op de verzamel-cd (althans een recensie van die cd) Alice in Wonderland & other rainy day girls. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar bij die titel denk ik gelijk: 'het tweede deel van die titel is van Dylan gejat'. Niet dat die cd - aldus de recensie - ook maar iets met Dylan te maken heeft. Maar toch, hoe groot is de sprong van 'Rainy day girls' naar 'Rainy day women #12 & 35'?
Juist, klein.
Die titel van Dylan en een slang-woordenboek leverde al eens een aantekening op, de aantekening van 29 december 2010 in de Bob Dylan aantekeningen. Inmiddels ben ik ruim drie jaar verder en nog steeds weet ik niet wat er eerder was, Dylans titel 'Rainy day women #12 & 35' of de slang-uitdrukking 'rainy-day woman' voor marihuana.
Moet ik nog iets schrijven over de cd vol Dylan-composities van The Charlie Daniels Band die in april verschijnt? Misschien niet, misschien moet ik maar gewoon verwijzen naar de vanochtend geplaatste link hieronder.
De tweede cd van de Michael Bloomfield-box is bijna afgelopen. Als het zover is, wordt het de hoogste tijd om een beetje onvervalste Dylan uit de boxen te laten knallen.
Goed hard.
2 opmerkingen:
Voordat ik Blonde on Blonde kocht, wist ik vaag iets van een Dylansong die Everybody Must Get Stoned heette. Ofzo. De echte titel is er niet een die je zomaar uit de lucht plukt. Daar moets iets achter zitten. Dus ik kies voor mogelijkheid #2: het Amerikaanse slang heeft Dylan ge-inspireerd tot de titel van deze heerlijke hoempa die Blonde on Blonde opent.
Voel je je inmiddels al wat beter?
Frans
Stukken beter.
Ik heb mijn twijfels over wat er eerst was. Iets in mij zegt dat Dylans titel er voor de slang-uitdrukking was... Maar hard maken? Nee, dat lukt niet.
groet,
Tom
Een reactie posten