Bringing It All Back Home 50 jaar (slot, voor nu dan)

Er kan er niks aan doen, maar bij de titel Bringing It All Back Home denk ik vaak dat het een goedlachse opgestoken middelvinger is richting de Engelse bandjes die in de eerste helft van de jaren zestig hun muziek baseerden op de Amerikaanse rhythm & blues om vervolgens die muziek middels een British Invasion weer te exporteren naar het moederland.

Na het uitdrukken van de televisie zijn we met z'n vieren naar buiten gegaan. De zon straalt. We hebben een bezem door de tuin gehaald en wel tien keer tegen elkaar gezegd dat het 'heerlijk' buiten is. Na twee uurtjes ben ik als enige naar binnen gegaan om in eenzaamheid Bringing It All Back Home te draaien.
Het eerste wat de luisteraar Bob Dylan hoort zingen op dit album, is een naam: Johnny. En deze Johnny is een medicijnenmixer, een kelderbezoeker.
De woorden vliegen je om je oren in dat eerste nummer, "Subterranean Homesick Blues", als een op hol geslagen kleiduif werper. Voemm, voemm, voemm.
Daarna volgt "She Belongs To Me". Dat weet ik omdat de eerste woorden die Dylan in dat nummer zingt "She's got everything she needs" zijn. Ik heb jaren "She Belongs To Me" en "Love Minus Zero / No Limit" door elkaar gehaald, tot ik het ezelsbruggetje bedacht dat de tekst van "She Belongs To Me" begint met "She's got..." en "Love Minus Zero / No Limit" met "My love..."
En het rammelt, swingt en schudt maar verder op de eerste kant van Bringing It All Back Home. Bob Dylan speelt met een band, Bob Dylan speelt rhythm & blues, Bob Dylan speelt elektrisch en... niemand is geschokt. Voor die schok moest het eerst zomer worden, moest het eerst tijd worden voor het Newport Folk Festival. Vreemd.
Bringing It All Back Home is een plaat in delen, twee delen. De eerste is elektrisch, de tweede akoestisch. Zoiets. En toch is het een geheel. Een twee-eenheid. Hoe kan dat nou? Wat zeker helpt is dat de vier songs op kant 2 elektrische nummers zijn die akoestisch gespeeld worden.
Terug, ik haal nummers door elkaar. Zoals ik "She Belongs To Me" en "Love Minus Zero / No Limit" al jaren door elkaar haal, zo haal ik ook "Outlaw Blues" en "On The Road Again" (hallo Jack Kerouac) al jaren door elkaar, alleen heb ik voor deze verwarring nog geen ezelsbruggetje gevonden. Ook ik mix mijn medicijnen.
Muziek is immers medicijn voor de troebele geest.
En dan is er dat lachje aan het begin van "Bob Dylan's 115th Dream". Het hysterische lachje van producer Tom Wilson omdat Bob Dylan wel begint te spelen en te zingen, maar de bandleden met stomheid geslagen achterblijven. Ik heb wel eens geprobeerd om naar dat lachje van Wilson te luisteren zonder mee te lachen. Het lukt me niet. Die lach haalt de luisteraar voor even de opnamestudio in.
En na dat lachje begint het droogkloterige "Bob Dylan's 115th Dream" opnieuw. Dat lachje had ook nergens anders gekund dan aan het begin van deze met een uitgestreken gezicht gezongen komedie. De lach komt voor de grap.

Ik mag de plaat omdraaien om kant 2 te horen. Ik heb nog nooit naar kant 1 van Bringing It All Back Home geluisterd zonder ook naar kant 2 te luisteren terwijl ik regelmatig kant 2 heb gedraaid zonder eerst kant 1 te beluisteren.

Vier nummers. Vier meesterwerken. Van het dromerige "Mr. Tambourine Man" via het onbegrepen, maar o zo schone "Gates Of Eden" naar het alles verzengende "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" om of te sluiten met het afscheid nemende "It's All Over Now, Baby Blue".

En dan? Dan even niks.
Dan moet ik even bijkomen.
Van de schoonheid, de ontroering en het tikken met de voet in het ritme van de muziek.
Ik ben weer even thuis geweest.

Bringing It All Back Home verscheen in Amerika op 22 maart 1965. De Nederlandse uitgave volgde enkele maanden later.
De delen 1 en 2 van dit stuk staan hier en hier.