De vuile vaat is inmiddels verdwenen van het aanrecht, verder is er weinig veranderd sinds gisteravond. Ik denk vaak aan die tussen neus en lippen door gemaakte opmerking van Janis Joplin, tijdens een concert, ergens, tientallen jaren geleden: It's always the same fuckin' day, man. Verder denk ik weinig meer aan Joplin. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst een van haar platen heb gedraaid. Maandag is ze veertig jaar dood.
De avond begint met de eerste recensie van The Bootleg series vol 9 - the Witmark demos 1962 - 1964, of nee, met een e-mail van Patrick:
Hoi Tom
Mojo, de tegenhanger van Uncut, heeft een voorbespreking van de Witmark Demo's al online staan. Voor de echte bespreking moet je nog even wachten op de papieren versie.
groeten
Patrick
Die eerste bespreking is nog wat voorzichtig, al vind ik de gedachtesprong naar de luisteraar van begin twintig die naar een Dylan van begin twintig luistert wel aansprekend. It's always the same fuckin' day, man, zijn we niet allemaal begin twintig? Ik voel me in ieder geval niet ouder, al zegt de kalender wat anders.
De kalender kan wel weg, hij vertelt alleen maar leugens, zijn data zijn apocrief. Er is geen tijd.
Ik luister naar Shot of love - het album met het vette geluid - & al weet ik wel dat dit album in 1981 uitkwam, toch denk ik daar geen moment aan tijdens het luisteren, simpelweg omdat het album niet klinkt als typisch 1981. Goede muziek zuigt het ik op, het stopt de tijd & het denken.
Dat is ook de zwakte van Empire burlesque, een stel goede nummers naar de klote geholpen door Arthur Baker die ze voor eeuwig & altijd met zijn discosausje ergens halverwege de jaren tachtig vastzette. Empire burlesque is de uitzondering in Dylans oeuvre. Het is het enige album waar ik tijdens het luisteren niet loskom van de kalender.
Ik sla Bob Dylan compleet; alle songteksten open, het boek ligt naast mij, niet toevallig, & het eerste dat ik lees is
Well that big dumb blonde
With her wheel in the gorge
En ik vraag me af wat een gorge is. Na even zoeken blijkt het een bergkloof te zijn. Weer wat geleerd, nu nog de kennis vasthouden.En ik knal door de decennia als waren het seconden, nu Shot of love ten einde is gekomen, luister ik naar Live at the Gaslight 1962, een cd die in 2005 niet alleen bij Starbucks te krijgen was, maar ook bij Humo.
En vorig jaar gooide de Volkskrant 'm ook nog een keer op de markt.
Waarom kwam ik bij het opslaan van Bob Dylan compleet; alle songteksten niet op de pagina met de tekst van A Hard rain's a-gonna fall of Mr Tambourine man? Die laatste uiteraard vanwege die laatste regel van het laatste couplet.
Let me forget about today until tomorrow.
De avond is stug, laat zich niet ombuigen tot gladde vormen. Daar hoort de weerbarstige muziek bij van Live at the Gaslight 1962, de weerbarstige muziek van een jonge man, begin twintig zoals ik me ook voel, met een geldingsdrang & een verhaal op de lippen. Met een stem die in woord & toon & klank meer te zeggen heeft dan dat tijd een dood paard is waaraan al te lang wordt getrokken, dat de kalender alleen de zoekende rust zal brengen.
Wie niet zoekt, heeft ook niks verloren.
De avond is stug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten