Het klinkt wel positief dat er voor het vinyl werk een andere remaster-engineer is gevraagd dan voor het CD-werk. Het betekent dat naar specialisatie is gezocht gericht op het eindproduct. Het bronmateriaal doet er veel minder toe. Op zoek naar de beste halffabricaten in het productie proces. De best mogelijke luister-ervaring, zou het echt? Het stemt licht positief. Zou Sony dan toch meer dan gemiddelde aandacht hebben voor de package? Ik betwijfel dat, want de verpakking is Digipack en het kan haast niet banaler en goedkoper, maar je weet nooit.
Ik beken dat ik niet de reden weet waarom ze de oude knar Greg Calbi hebben gevraagd, buiten het feit dat hij al een grote jongen leek in het vinyl tijdperk, en de grootste rock-artiesten hem lang trouw bleven.
Succes met je blog… het leest weer lekker.
Met dank aan Rob G. - niet te verwarren met Rob - voor de aanvulling op Dylan kort #512. Persoonlijk zou ik het digipack niet willen omschrijven met 'banaal' en 'goedkoop', alles behalve zelfs. Dat neemt niet weg dat Sony, naar mijn smaak, in het geval van de mono-box er het beste aan zou doen de cd's in replica's van de oorspronkelijke hoezen te verpakken.
De geschiedenis van een album lijkt zo langzamerhand bijna ondoorgrondelijk te worden. Neem Blonde on blonde. Dit album kwam eerst uit in mono vinyl, stereo vinyl, verkorte versie op cd, volledige versie op cd, gold disc, SACD / remastered, blue spec en nu mono cd [en ik ben er vast nog een aantal vergeten...]. En bij iedere release wordt ons beloofd dat het beter zal klinken dan alle voorgaande uitgaven. Maar is dat ook zo?
Ik zou niet in alle gevallen van 'beter' willen spreken, wel van 'anders'. Uiteindelijk blijft - romanticus als ik ben - de eerste mono-uitgave mijn voorkeur behouden. En nu maar duimen dat de mono cd's de originele mono-albums in geluid zullen benaderen.
Begrijp me niet verkeerd, ik juich het gemak van de cd toe, maar als ik echt wil genieten van muziek grijp ik nog steeds naar vinyl.
Als deze mono-box qua geluid de originele mono-persingen weet te benaderen, zou dit nog wel eens een opmerkelijke, zéér begerenswaardige release kunnen zijn. Een release die inderdaad een grote stap voorwaarts in geluid betekent ten opzichte van eerdere cd-uitgaven.
Een stap vooruit door een stap terug te doen, terug naar mono.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten