Voor ik de computer aanzette, twijfelde ik of ik wel wat te melden had vandaag over Dylan. De tournee staat even stil, bij mijn weten geen opmerkelijk nieuws over de nieuwe releases en ik heb in de afgelopen vierentwintig uur niks opmerkelijks waar melding van gemaakt moet worden gelezen in het boek waar ik gisteren in ben begonnen.
Maar er is nog goedheid in de mens, en daar moet melding van gemaakt worden. Bij thuiskomst vond in een enveloppe op de deurmat, door de postbode onder zijn oksel gedragen waarna de man nog op de randjes had lopen kauwen. Uit de enveloppe haalde ik een ongeschonden - ondanks de verwoede pogingen van de postbezorger - stuk krantenpapier. Het interview met Ernst Jansz, voor mij uit Trouw van gisteren gescheurd door Alja. Er is nog goedheid in de mens.
Met de regelmaat van de klok scheurt Alja artikelen uit de krant, stopt de artikelen in een enveloppe, plakt postzegels en schrijft mijn adres erop, waarna ze naar de rode bus loopt om mij gelukkig te maken. Alja dat dat zomaar, uit goedheid. Alja doet dat omdat ze weet dat ik erg blij ben met de mij toegezonden artikelen. Alja doet dat onbaatzuchtig. Er is nog goedheid in de mens.
Na het opstarten van mijn computer, vond ik twee e-mails van Mark in mijn inbox. De eerste slechts enkele zinnen lang. Mark meldde dat hij bezig was met een brief aan mij, dat hij in de flow zat en dat ik de brief nog zou krijgen. Maar ook dat hij geen antwoord verwachtte. Ik nam aan dat hij tot die laatste gedachte was gekomen doordat ik nog niet zolang geleden - met spijt - een punt had gezet achter de open brieven met Frits, simpelweg door tijdgebrek. De tweede e-mail van Mark bevatte de URL naar zijn brief, daar ben ik even voor gaan zitten.
Ik kan een ieder twee dingen aanraden: 1. lees die brief simpelweg omdat het goed geschreven is en 2. herlees die brief, die brief zit vol verborgen verwijzingen. Herlezen laat je meer ontdekken.
Ik voel me vereerd deze brief te mogen ontvangen. Ik voel me vereerd dat Mark de moeite heeft genomen om de woorden te zoeken die precies passen. Ik voel me vereerd, er is nog goedheid in de mens.
Ga die brief lezen, hier.
Praten over kunst: Helaas blijft de conversatie derhalve vaak beperkt tot de vraag of iemand al dan niet van Bob Dylan of musicals houdt. Die vraag moet je hier niet stellen...
Bob Dylan, The Brazil series, what is this shit? Ik kan bijna niet wachten tot de catalogus van The Brazil series door de brievenbus valt zodat ik mijn eigen oordeel kan vormen. [En al moet ik zeggen dat ik erg onder de indruk ben van the Drawn blank series, Don van Vliet blijft toch de beste schilder onder de muzikanten, als je het mij vraagt.]
natafelen: gisteravond Pat Garrett & Billy the kid gedraaid. Muziek die bedoeld is om filmbeelden te ondersteunen, verrijken, enz. Gisteravond wederom tot de ontdekking gekomen dat dit album wonderwel overeind blijft zonder de beelden. Niet een van Dylans beste albums - maar dan het is ook 'slechts' een soundtrack - maar wel een bijzonder aangenaam album. Van Billy in alle drie de versies, zal ik wel nooit genoeg krijgen.
Zet het verstand op nul, zet Pat Garrett & Billy the kid op en laat je overspoelen door de muziek.
Gisteravond zat 'mevrouw Tom' tv te kijken, Pat Garrett & Billy the kid was al afgeslagen. De muziek dreunde nog door in mijn hoofd, niet meer de behoefte of het lef om nog een nieuwe plaat op te zetten, de soundtrack had bezit van mijn geheugen genomen. Zoiets moet je laten gaan.
Enfin, 'mevrouw Tom' zat gisteravond tv te kijken, ik zat - wat een verrassing - met mijn neus in een boek. En ineens klonk Blowin' in the wind uit het magische beeldendoosje. 'Mevrouw Tom' sprong nog op en zei 'hé..', maar ik had het al gehoord. Blowin' in the wind, onmiskenbaar. Het bleek het begin te zijn van de al veel vaker uitgezonden aflevering van Cold case, propvol Dylan.
Met die eerste paar seconden van Blowin' in the wind in de oren, werden de klanken van Pat Garrett & Billy the kid uit mijn geheugen geslagen.
'Mevrouw Tom' had de aflevering van Cold case - net als ik - al gezien en begon te zappen. Je hoeft niet te raden wat er in mijn kop bleef hangen.
Blowin' in the wind moet ik minstens duizend keer gehoord hebben, en nog steeds bevat het de schoonheid van die eerste keer dat ik het nummer hoorde. Blowin' in the wind zal mij altijd grijpen.
Het is een combinatie van de juiste vragen en die stem. Die stem is het geheim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten