Was het niet in één van de open brieven aan Frits dat ik schreef over het album Dylan's gospel van The Brothers and Sisters of Los Angeles? Bij toeval stuitte ik vandaag op bijgevoegd artikeltje uit de Rolling stone (issue 37) [klik op de afbeelding om 'm te vergroten].En weer denk ik ik moet Dylan's gospel weer eens draaien... En terwijl ik dit denk draait constant, als een loop, Masked and anonymous, niet het hele album, alleen Dixie en Diamond Joe. Mijn zoon zit op de bank mee te zingen in het steenkolenengels van een bijna achtjarige jongen terwijl hij de toetsen van zijn nintendo bedient, op jacht naar het behalen van een nieuw level.
Overigens denk ik bij Dylan's gospel eerder aan Hank Williams die I saw the light zingt.
Those old songs are my lexicon and my prayer book. All my beliefs coume out of those old songs, literally, anything from Let Me Rest on That Peaceful Morning to Keep on the Sunny Side. You can find all my philosophy in those old songs. I believe in a God of time and space, but if people ask me about that, my impulse is to point them back toward those songs. I believe in Hank Williams singing I Saw the Light. I've seen the light, too. (John Pareles-interview, september 1997)
En die loop bestaande uit slechts twee songs - Dixie en Diamond Joe - draait maar door. The Brothers and Sisters of Los Angeles moeten nog even wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten