losse notities (gisteravond)

Eigenlijk had ik de vuile vaat van de tafel moeten ruimen & in de afwasmachine moeten zetten waarna ik, als een goed burgerman betaamt, in mijn stoel had moeten plaatsnemen & de krant had moeten opslaan om het nieuws van de dag tot mij te nemen.
Ik doe zelden wat ik had moeten doen & vanavond is geen uitzondering & dus doe ik gewoon waar ik zin in heb. Ik leg een Amerikaanse monopersing van Bringing it all back home op de platenspeler & luister. Ik doe verder niks, ik luister.
Luister naar die pompende basgitaar in Maggie's farm & er is geen persing van Bringing it all back home waarop Mr Tambourine man zo helder klinkt, waarop Dylans stem zo drijft op de muziek.
Ik leer meer over vandaag & morgen door te luisteren naar

In the dime store and bus stations,
People talk of situations,
Read books, repeat quotations,
Drawn conclusions on the wall

dan door het lezen van de krant.

In het Nederland van de jaren zestig zijn door Schaltone n.v. een aantal songboeken uitgegeven & in één van die songboeken met uitsluitend nummers van Dylan staat de bladmuziek van Most likely five believers. Dit is niet een of andere vergeten Dylansong, dit is een fout van Schaltone n.v. zoals Schaltone n.v. zoveel fouten heeft gemaakt. Wie denkt dat zo'n fout na ontdekking wel gecorrigeerd zal worden, komt bedrogen uit. Van bewust songboek zijn in ieder geval vier drukken - misschien zijn er wel meer, maar ik ken er vier - & in alle vier die drukken is Most likely five believers opgenomen. Een foutje dat beter omschreven kan worden als een enorme blunder.
Een enorme blunder waar mijn verzamelaarshart sneller van gaat kloppen. Geweldig vind ik het, zo'n blunder. Dit zijn de dingen die ik laat zien wanneer bezoekers vragen naar het waarom van het verzamelen.
Ik heb al eens gedacht een catalogus te moeten maken van dit soort blunders, maar het is onbegonnen werk. Het zijn er simpelweg te veel om allemaal in kaart te kunnen brengen.

Bringing it all back home was al afgeslagen voor ik ook maar één van bovenstaande woorden op papier zette. Ergens op het net las ik dat de nieuwe Uncut een recensie van The Bootleg series vol. 9; the Witmark demos 1962 - 1964 zal bevatten. Deze release krijgt vier van de vijf sterren van de recensent.
Het is weer de tijd van de Nobelprijs-koorts, als ik de bookmakers mag geloven, maakt Dylan geen schijn van kans.