losse notities (huidige avond)

De vuile vaat is inmiddels verdwenen van het aanrecht, verder is er weinig veranderd sinds gisteravond. Ik denk vaak aan die tussen neus en lippen door gemaakte opmerking van Janis Joplin, tijdens een concert, ergens, tientallen jaren geleden: It's always the same fuckin' day, man. Verder denk ik weinig meer aan Joplin. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst een van haar platen heb gedraaid. Maandag is ze veertig jaar dood.
De avond begint met de eerste recensie van The Bootleg series vol 9 - the Witmark demos 1962 - 1964, of nee, met een e-mail van Patrick:

Hoi Tom

Mojo, de tegenhanger van Uncut, heeft een voorbespreking van de Witmark Demo's al online staan. Voor de echte bespreking moet je nog even wachten op de papieren versie.

groeten
Patrick

Die eerste bespreking is nog wat voorzichtig, al vind ik de gedachtesprong naar de luisteraar van begin twintig die naar een Dylan van begin twintig luistert wel aansprekend. It's always the same fuckin' day, man, zijn we niet allemaal begin twintig? Ik voel me in ieder geval niet ouder, al zegt de kalender wat anders.
De kalender kan wel weg, hij vertelt alleen maar leugens, zijn data zijn apocrief. Er is geen tijd.
Ik luister naar Shot of love - het album met het vette geluid - & al weet ik wel dat dit album in 1981 uitkwam, toch denk ik daar geen moment aan tijdens het luisteren, simpelweg omdat het album niet klinkt als typisch 1981. Goede muziek zuigt het ik op, het stopt de tijd & het denken.
Dat is ook de zwakte van Empire burlesque, een stel goede nummers naar de klote geholpen door Arthur Baker die ze voor eeuwig & altijd met zijn discosausje ergens halverwege de jaren tachtig vastzette. Empire burlesque is de uitzondering in Dylans oeuvre. Het is het enige album waar ik tijdens het luisteren niet loskom van de kalender.
Ik sla Bob Dylan compleet; alle songteksten open, het boek ligt naast mij, niet toevallig, & het eerste dat ik lees is

Well that big dumb blonde
With her wheel in the gorge

En ik vraag me af wat een gorge is. Na even zoeken blijkt het een bergkloof te zijn. Weer wat geleerd, nu nog de kennis vasthouden.En ik knal door de decennia als waren het seconden, nu Shot of love ten einde is gekomen, luister ik naar Live at the Gaslight 1962, een cd die in 2005 niet alleen bij Starbucks te krijgen was, maar ook bij Humo.
En vorig jaar gooide de Volkskrant 'm ook nog een keer op de markt.
Waarom kwam ik bij het opslaan van Bob Dylan compleet; alle songteksten niet op de pagina met de tekst van A Hard rain's a-gonna fall of Mr Tambourine man? Die laatste uiteraard vanwege die laatste regel van het laatste couplet.

Let me forget about today until tomorrow.

De avond is stug, laat zich niet ombuigen tot gladde vormen. Daar hoort de weerbarstige muziek bij van Live at the Gaslight 1962, de weerbarstige muziek van een jonge man, begin twintig zoals ik me ook voel, met een geldingsdrang & een verhaal op de lippen. Met een stem die in woord & toon & klank meer te zeggen heeft dan dat tijd een dood paard is waaraan al te lang wordt getrokken, dat de kalender alleen de zoekende rust zal brengen.
Wie niet zoekt, heeft ook niks verloren.
De avond is stug.

Dylan kort #535

The Never ending pool is weer open, aanstaande woensdag begint Dylan aan zijn nieuwe tournee.
Wie op het net zoekt naar recente berichten over Dylan, komt vooral veel Obama tegen. Aangezien al deze berichten min of meer hetzelfde verhaal bevatten en ik al een link heb geplaatst naar enkele van deze berichten in Dylan kort #534, sla ik ze nu allemaal over.
Sara zingt Bob Dylan op de website van radio 2.
Het manuscript van Ik, Jan Cremer wordt geveild. Reden genoeg om de oude legende van Cremers aanwezigheid bij de opnames van Blonde on blonde weer eens op te duiken.
Vandaag 49 jaar geleden speelde Dylan mondharmonica tijdens een opnamesessie van Carolyn Hester.
Mijn eerste cd op Water naar de zee.
Op zoek naar die nieuwe Uncut waar ik eerder over berichtte, stuitte ik vanochtend bij de boekenboer op de oude Uncut waarin genoeg Dylan om de portemonnee er voor te willen trekken. Allereerst is er een ingezonden brief over Dylans optreden op Hop farm. Vervolgens een stuk over Robert Hunter, waarin ook kort wordt ingegaan op de samenwerking met Dylan. Een uitvoerig stuk over George Harrison met enkele vermeldingen van Dylan. Een korte recensie van Rhythms del mundo: revival waarop een van Cubaanse muziek voorziene versie van Dylans A Hard rain's a-gonna fall te vinden is en tot slot een uitvoerige recensie van de cd Folsinger's choice. (vijf van de vijf sterren gekregen van Luke Torn). En voor degene die zich nog steeds afvragen in hoeverre deze uitgave legal is: itá a legal UK release since it features a live radio broadcast originating in the USA from before 1992.
Ruik ik hier een maas in de Engelse wetgeving? Ik dacht het wel.

losse notities (gisteravond)

Eigenlijk had ik de vuile vaat van de tafel moeten ruimen & in de afwasmachine moeten zetten waarna ik, als een goed burgerman betaamt, in mijn stoel had moeten plaatsnemen & de krant had moeten opslaan om het nieuws van de dag tot mij te nemen.
Ik doe zelden wat ik had moeten doen & vanavond is geen uitzondering & dus doe ik gewoon waar ik zin in heb. Ik leg een Amerikaanse monopersing van Bringing it all back home op de platenspeler & luister. Ik doe verder niks, ik luister.
Luister naar die pompende basgitaar in Maggie's farm & er is geen persing van Bringing it all back home waarop Mr Tambourine man zo helder klinkt, waarop Dylans stem zo drijft op de muziek.
Ik leer meer over vandaag & morgen door te luisteren naar

In the dime store and bus stations,
People talk of situations,
Read books, repeat quotations,
Drawn conclusions on the wall

dan door het lezen van de krant.

In het Nederland van de jaren zestig zijn door Schaltone n.v. een aantal songboeken uitgegeven & in één van die songboeken met uitsluitend nummers van Dylan staat de bladmuziek van Most likely five believers. Dit is niet een of andere vergeten Dylansong, dit is een fout van Schaltone n.v. zoals Schaltone n.v. zoveel fouten heeft gemaakt. Wie denkt dat zo'n fout na ontdekking wel gecorrigeerd zal worden, komt bedrogen uit. Van bewust songboek zijn in ieder geval vier drukken - misschien zijn er wel meer, maar ik ken er vier - & in alle vier die drukken is Most likely five believers opgenomen. Een foutje dat beter omschreven kan worden als een enorme blunder.
Een enorme blunder waar mijn verzamelaarshart sneller van gaat kloppen. Geweldig vind ik het, zo'n blunder. Dit zijn de dingen die ik laat zien wanneer bezoekers vragen naar het waarom van het verzamelen.
Ik heb al eens gedacht een catalogus te moeten maken van dit soort blunders, maar het is onbegonnen werk. Het zijn er simpelweg te veel om allemaal in kaart te kunnen brengen.

Bringing it all back home was al afgeslagen voor ik ook maar één van bovenstaande woorden op papier zette. Ergens op het net las ik dat de nieuwe Uncut een recensie van The Bootleg series vol. 9; the Witmark demos 1962 - 1964 zal bevatten. Deze release krijgt vier van de vijf sterren van de recensent.
Het is weer de tijd van de Nobelprijs-koorts, als ik de bookmakers mag geloven, maakt Dylan geen schijn van kans.

Dylan kort #534

Wederom Obama's iPod (meer van hetzelfde), op Elle. Op MacWorld zijn ze uiteraard blij met de keuze van Obama voor een iPod (en niet voor een of ander rammelend mp3-spelertje). Obama over Dylan op de website van Kink FM. En als direct citaat op The Awl.
De platenkast van Levien van Oorschot op platenkasten.nl. [erg mooie website, moet ik zeggen]
Twitter: hier.
Recensie van Dromen van Johanna op file under [of had ik deze al gehad? ik weet het niet meer...]
Alja Spaan citeert Dylan.
negenendertig nee eenenveertig stekkers op de weblog van Anja Meulenbelt. En ergens in dit stuk begint Dylan aan de tweede helft van Visions of Johanna.
Recensie van Bob Dylan in America op Tiny mix tapes.
oproep: n.a.v. de links hierboven over de iPod van Obama en de platenkast van Levien van Oorschot, roep ik lezers op om het Dylan-deel van zijn / haar muziekcollectie (of het nu op vinyl is of op een iPod of iets er tussen in) op de foto te zetten en naar mij te sturen (tom_dylan@hotmail.com), eventueel met een kort verhaaltje erbij, ter publicatie op deze blog.

Dylan kort #533

Vergeet niet onderstaand persbericht, welke ik vandaag via de e-mail ontving, over een Dylan tribute op 1 oktober te lezen.
Een remix van Masters of war is te vinden in het spel Crackdown 2. Op youtube is de mix te beluisteren. [Met dank aan Arie voor de tip]
Twitter: hier.
Obama luistert o.a. naar Dylan [maar dit is toch oud nieuws?] Obama over Dylans optreden in the White house, hier.
Een recensie van Dromen van Johanna op de website van Haarlems Dagblad.
Jacques Mees & NFG nemen Not dark yet op, een fragment van een demoversie is hier te beluisteren.
The Complete Bob Dylan Discography op About.com. Ik zou zo zeggen: een mooi begin, maar kijk eens op Searching for a gem.
Er is een extra show toegevoegd aan Dylans aanstaande tournee. Op 25 oktober geeft Dylan nu twee concerten.

Bob Dylan tribute

Amersfoort Plugt Uit 2010
Bob Dylan tribute
vrijdag 1 oktober / 22.00 uur / Miles

In de zomer van 1965 stapte Bob Dylan met een elektrische gitaar het podium op. Achter hem stond een rockband, met drums en grote versterkers. Dat was opzienbarend, want tot op dat moment had Dylan zichzelf altijd begeleid met een akoestische gitaar en een mondharmonica. Een groot deel van zijn publiek kon de overstap naar het stevige rockgeluid niet waarderen. Waar Dylan normaal kon rekenen op veel applaus, kreeg hij nu luidkeels boegeroep te horen. Hij werd (letterlijk!) voor verrader uitgescholden en het verhaal gaat dat folklegende Pete Seeger dreigde de elektriciteitskabels met een bijl door te hakken.
Moed
Het gebruik van elektrisch versterkte instrumenten is in de popmuziek van tegenwoordig eerder een regel dan uitzondering. Versterkers, effectpedalen en stemvervormers worden veelvuldig ingezet om een lied mooier, harder of spannender te maken. Waar Bob Dylan moed nodig had om met een elektrische gitaar een podium op te stappen, is het voor veel bands juist een enorme uitdaging om hun nummers akoestisch ten gehore te brengen.
Puur
Het eerste weekend van oktober 2010 staat de binnenstad van Amersfoort in het teken van akoestische muziek. In Wereldrestaurant Dara, Café Miles, Café Thuis, Café ’t Nonnetje en muziekwinkel Velvet Records zijn drie dagen lang unplugged optredens van zo’n twintig artiesten. Ze gaan daarmee terug naar waar het om gaat: het pure liedje, ontdaan van franje en technologie. Het is geen toeval dat het driedaagse evenement wordt geopend met een eerbetoon aan de aartsvader van de akoestische muziek, Bob Dylan.

Op deze avond mag het weer. Heb je zin om 1 of meerdere Dylan-nummers te vertolken. Kom dan naar Miles, dan maken we er een leuke avond van. Weet je nog andere artiesten, die het leuk vinden om Dylan-nummers te doen, neem ze mee!. We beginnen om 22:00 uur en natuurlijk met The House of The Rising Sun.

Dylan kort #532

Met dank aan Nanne en Zeg nou zelf voor de reacties bij twee berichten hieronder. Beste Zeg nou zelf, volgens mij is het een t-shirt van Amsterdam, niet Rotterdam. Aan het begin van het filmpje is kort de letter voor "terda" te zien, dit is geen "t".
Nanne schrijft in haar reactie bij het stuk over Bob Dylan in America: "Hoofdstuk negen, over "Love and theft" is essentieel leesvoer." Iets specifieker graag :) Ik zal een poging wagen iets specifieker te zijn. Het hoofdstuk over "Love and theft" laat vrij gedetailleerd zien hoezeer de muziek en de teksten op dit album doordrongen zijn van de (Amerikaanse) cultuur, zonder dat de auteur gelijk 'plagiaat' roept. Het stuk over "Love and theft", na een introductie waarin de vergelijking tussen "Love and theft" en het concert in Parijs op 24 mei 1966 op poten wordt gezet, begint met With "Love and Theft" Dylan changed shape once again, not as dramatically or as fractiously as he did in 1966, but emphatically enough. He also played tricks with the past and present, memory and history. Vervolgens noemt Wilentz een groot aantal voorbeelden hoe Dylans teksten en muziek doordrongen zijn van o.a. Charley Patton, Dock Boggs, Clarence Ashley, Billie Holiday, Chang & Eng Bunker, the Mississippi Sheiks, enz. enz. Zonder dat het een droge opsomming wordt. Wilentz geeft ook vooral aan wat Dylan bepaalde regels, woorden en muziek vandaan zou kunnen hebben gehaald, zonder daarbij de arrogantie van een 'gelijkhebber' te ventileren.
Tot zover, het is lastig om precies in woorden te vangen waarom ik tijdens het lezen van dit hoofdstuk de muziek van "Love and theft" constant in mijn hoofd hoorde draaien terwijl er, al lezende, een bredere context omheen gevormd werd.

Een citaat (geïllustreerd) uit Chronicles op almaar kleiner groeien. [het citaat van George Orwell bovenaan de blog gezien?] Ter aanvulling, uit I shall be free no. 10:

Now, I’m liberal, but to a degree
I want ev’rybody to be free
But if you think that I’ll let Barry Goldwater
Move in next door and marry my daughter
You must think I’m crazy!
I wouldn’t let him do it for all the farms in Cuba

En op dezelfde blog: Groeten uit Hoboken.
Recensie van Bob Dylan in America op KansasCity.com.
September 26: Bob Dylan's first gig op Jewish currents.

grootvader ontstak nonsjalant een sigaret maar ik gluurde naar de grote koekenblikken en naar de opgerolde poster van bob dylan tegen de muur. (Jotie T'Hooft - Verzameld werk, blz. 177)
Ik heb al veel van Jotie T'Hooft gelezen, ik heb op zijn graf gestaan, zo'n twaalf jaar geleden. Ik kan me niet herinneren ooit eerder Dylan te zijn tegengekomen in zijn schrijven. Is het een falend geheugen? In het verhaal / boek waaruit bovenstaand citaat komt, komt Dylan nog enkele malen voor, altijd terloops.
Hetzelfde verhaal, in een (veel) kortere versie heb ik rond de tijd dat ik op dat graf stond gelezen in Verzameld proza. Stond daar ook Dylan in?

Dylan's gospel

Was het niet in één van de open brieven aan Frits dat ik schreef over het album Dylan's gospel van The Brothers and Sisters of Los Angeles? Bij toeval stuitte ik vandaag op bijgevoegd artikeltje uit de Rolling stone (issue 37) [klik op de afbeelding om 'm te vergroten].
En weer denk ik ik moet Dylan's gospel weer eens draaien... En terwijl ik dit denk draait constant, als een loop, Masked and anonymous, niet het hele album, alleen Dixie en Diamond Joe. Mijn zoon zit op de bank mee te zingen in het steenkolenengels van een bijna achtjarige jongen terwijl hij de toetsen van zijn nintendo bedient, op jacht naar het behalen van een nieuw level.
Overigens denk ik bij Dylan's gospel eerder aan Hank Williams die I saw the light zingt.
Those old songs are my lexicon and my prayer book. All my beliefs coume out of those old songs, literally, anything from Let Me Rest on That Peaceful Morning to Keep on the Sunny Side. You can find all my philosophy in those old songs. I believe in a God of time and space, but if people ask me about that, my impulse is to point them back toward those songs. I believe in Hank Williams singing I Saw the Light. I've seen the light, too. (John Pareles-interview, september 1997)
En die loop bestaande uit slechts twee songs - Dixie en Diamond Joe - draait maar door. The Brothers and Sisters of Los Angeles moeten nog even wachten.

Dylan kort #531 - aanvullingen

Een interview met Patrick Roefflaer over zijn in januari te verschijnen boek Bob Dylan in de studio, op de website van Het Nieuwsblad.
Some poets can say it a whole lot better op Life's a coconut, over My wife's home town.
Alja Spaan: hier en hier.
the Brazil series op Dylans officiële website.
Bob Dylan in America op book beast.

Sean Wilentz - Bob Dylan in America

Ik heb hier al eerder de lof gezongen over Bob Dylan in America, het boek van Sean Wilentz, en nu ik het boek heb uitgelezen, blijft die lof overeind. Wat een boek!
Het is niet makkelijk om de lof te zingen over een boek, veel makkelijker is het om de zwaktes van een boek bloot te leggen. Maar er vallen eigenlijk geen zwaktes bloot te leggen als het om Bob Dylan in America gaat. Om een beetje een beeld van het boek te kunnen krijgen, eerst maar grofweg een overzicht van de inhoud.
Wilentz' boek bevat elf hoofdstukken en een coda. Het eerste hoofdstuk gaat voornamelijk over Aaron Copland. Wie? Precies, dacht ik ook, tot ik het las. Ik kreeg zelfs zin om de muziek van Copland te horen. Het tweede hoofdstuk gaat over Allen Ginsberg en the Beat generation, in dit tweede hoofdstuk speelt Dylan al een belangrijkere rol dan in het eerste hoofdstuk. Er is al zoveel geschreven over Bob Dylan & Allen Ginsberg, en toch weet Wilentz mij te verrassen.
Het derde hoofdstuk gaat over Dylans concert op 31 oktober 1964, officieel uitgebracht in The Bootleg series. Voor deze uitgave schreef Wilentz de linernotes. Dit derde hoofdstuk is een deels herschreven / aangevulde versie van die linernotes.
Het vierde hoofdstuk gaat over de opnames van Blonde on blonde. Uit dit hoofdstuk blijkt duidelijk dat Wilentz een aantal sessietapes van de opnames voor Blonde on blonde heeft mogen horen. Dit hoofdstuk is één van de parels uit een boek vol schoonheid. Essentieel leesvoer.
Hoofstukken vijf en zes gaan achtereenvolgens over een concert van the Rolling Thunder Revue - waarbij Wilentz aanwezig was - en Blind Willie McTell, zowel Dylans songs als de muzikant met deze naam.
De hoofdstukken zeven en acht concentreren zich op de albums Good as I been to you en World gone wrong in het algemeen en de geschiedenis van de songs Delia en Lone pilgrim in het bijzonder.
Hoofdstuk negen, over "Love and theft" is, net als het hoofdstuk over Blonde on blonde, essentieel leesvoer. En vooral Wilentz over Dylans vermeende plagiaat in dit en volgende hoofdstukken is werkelijk om de vingers bij af te likken.
De laatste twee hoofdstukken en de coda gaan o.a. over Modern times, Chronicles vol. 1, Masked and anonymous (het enige iets mindere stuk, naar mijn smaak), Theme time radio hour en Tell tale signs.
In de coda weet Wilentz als eerste intelligent te schrijven over Christmas in the heart.
Wie denkt dat Bob Dylan in America uitsluitend over Dylan gaat, komt bedrogen uit. Het boek gaat minstens net zoveel over de Amerikaanse cultuur waaruit Bob Dylan is voortgekomen, waaruit Dylan inspiratie put. Over de eerder genoemde Blind Willie McTell, de blackface minstrels, Charley Patton, enz. enz.
Het hoofdstuk over "Love and theft" begint met een stuk over Dylans concert in Parijs op 24 mei 1966. Wilentz legt connecties die verfrissend werken.
Wilentz heeft zijn werk goed gedaan.
Niet alleen heeft Wilentz uitvoerige research gedaan, waardoor hij hier en daar met nieuwe ideeën, feiten en connecties op de proppen komt, maar ook kan Wilentz bijzonder goed schrijven. Het boek leest makkelijk en aangenaam. Bovendien is Bob Dylan in America rijk geïllustreerd met foto's van Dylan - waarvan ik een deel nooit eerder heb gezien - maar ook van 'de andere hoofdpersonen', als Aaron Copland, Allen Ginsberg, Memphis Minnie, Charlie Chaplin, Muddy Waters, Norman Raeben, Blind Willie McTell, Joe South, enz. enz.
Om Bob Dylan in America met plezier te kunnen lezen, is wel enige voorkennis van Dylans leven en werk noodzakelijk. Maar met een beetje Dylangeschiedenis in het achterhoofd, is dit toch wel een van de beste boeken ooit over Dylan geschreven.
Bob Dylan in America is een aanwinst voor de boekenkast en mag staan op het plankje met On the road with Bob Dylan van Larry "Ratso" Sloman, de drie delen van de Performing artist-serie van Paul Williams en What happened? van diezelfde Williams, Revolution in the air van Heylin (Still on the road vind ik minder sterk, maar dit terzijde) en The Never ending star van Lee Marshall.

een podcast van Word, een gesprek met Sean Wilentz:

Dylan kort #531

Op de Absurdikrant een kort stukje over de liefde voor Dylans muziek en Positively 4th street.
9 oktober: een opwarmertje voor het Dylan-festival.
22 september 1985: Farm aid en 25 september 1974: de opname van Up to me, op De platenkast.
Zes redenen om geen Facebook-account aan te maken, door David Rowan (kijk even naar reden 2).
Een stuk over The Brazil series, volgens dit bericht is de uitgave van de catalogus (verkoop buiten het museum) uitgesteld tot 20 oktober).
Waar komen toch steeds die min of meer identieke berichtgevingen in de media over Dylan vandaan? The Electronic Press Kit?
Een voorproefje uit Record collector issue 381 over Highway 61 revisited, hier.

losse notities

Deze avond is geschikt voor het op de plaats vallen van zaken. Terwijl My wife's home town uit de iPod in mijn oren knalt, lees ik de laatste bladzijdes van Bob Dylan in America - ja, het boek is uit, een langer stuk komt er aan. De twee lijken haast samen te vallen, een gelukkig toeval.
April 2009, Frits Spits van radio-faam, plaatst tracks van Together through life op de website van radio 2 & bij de eerste keer luisteren schrik ik van Dylans stem in My wife's home town. Ik schrik niet omdat zijn stem aan gort zou zijn gezongen, klinkt als het kermen van een hond met zijn poot vast in het prikkeldraad of als schuurpapier, om een tweetal platitudes te parafraseren. Ik schrik van tempogymnastiek, het duivelse lachje, het kauwen van de woorden.
Ik schrik van het bloeden van de accordeon en die stem die er als een doekje tegen het bloeden omheen draait. [wederom parafraseren, 'doekje tegen het bloeden' = Giacomo Leopardi, de pessimist met de schone tongval]
En ik denk aan die ene keer dat Dylan zelf de accordeon bespeelde, was het op Under the red sky?
Hoeveel instrumenten speelt de man?
Al blijft het toch vooral die stem.

There ain't no way you can put me down
I just want to say that Hell's my wife's home town

Ik moet nog een stuk schrijven over Bob Dylan in America, één van de beste boeken ooit over Dylan geschreven, maar vandaag niet meer. Vandaag zijn de gedachten, de woorden op mijn tong, meer betrokken bij My wife's home town, bij de pessimisten, bij een doekje tegen het bloeden.

I lost my reason long ago

Het duivelse lachje in My wife's home town. Luister naar dat duivelse lachje, het is om van wakker te liggen.

Dylan kort #530

Er zijn weer een aantal concerten toegevoegd aan de aanstaande tournee door Amerika, de data op een rijtje:
6 oktober Fort Lauderdale
7 oktober Tampa
8 oktober Gainesville
10 oktober Orlando
11 oktober Tallahassee
13 oktober Birmingham
14 oktober Charlotte
16 oktober Winston-Salem
17 oktober Clemson
19 oktober Nashville
21 oktober Saint Louis
22 oktober Champaign
24 oktober Cedar Falls
25 oktober Madison
26 oktober East Lansing
28 oktober Ann Arbor
29 oktober Kalamazoo
31 oktober Indianapolis
2 november Akron
3 november Highland Heights
4 november Columbus
6 november Rochester
7 november Pittsburgh
9 november State College
10 november Charlottesville
12 november Bethlehem
13 november Washington
14 november West Long Branch
17 november Binghamton
19 november Amherst
20 november Lowell

Het is stilte voor de storm in Dylanland, de storm die zo half oktober weer los zal barsten met de release van The Original mono recordings en The Bootleg series vol. 9 - The Witmark demos.
Gisteravond bedacht ik me dat Chronicles volume 1 op 5 oktober 2004 verscheen en dat Dylan een paar jaar later, tijdens een uitzending van Theme Time Radio Hour vertelde dat 5 oktober the most common date of birth is. Goed, toegegeven, een onzinnige gedachte, maar toch. In welke uitzending van Theme Time Radio Hour zei Dylan dat ook al weer? Ik weet het niet meer (help! tom_dylan@hotmail.com)

Brandeis via bol.com

Via een lezer van de blog heb ik begrepen dat bol.com de Brandeis-cd weggeeft bij zowel The Bootleg series vol. 9 als The Original mono recordings. Echter, pas na het weekend zal dit ook op de website van bol.com te zien zijn. Het advies is om pas na het weekend, zodra de vermelding van de Brandeis-cd verschijnt op de website van bol.com, de bestelling te plaatsen omdat het anders fout zou kunnen gaan.
Met dank aan C. voor de informatie.

De 1 cd The Best of the original mono recordings, inclusief Positively 4th street, schijnt nog nergens (binnen Nederland) aangeboden te worden.

The Original mono recordings

Over iets minder dan een maand is het zo ver, dan ligt de boxset The Original mono recordings in de winkel. Er zijn nog veel vragen: zal Blonde on blonde op een enkele of als een dubbelcd in de boxset zijn opgenomen? Maakt de Brandeis-cd deel uit van de eerste oplage van deze boxset, of wordt deze cd er los bijgedaan? Hoe 'natuurgetrouw' zijn de replica's van de originele hoezen? Maar vooral: hoe goed zal het klinken?
De eerste voortekenen zijn goed.
Ik hoor de sceptici al: waarom mono? Zeker nu we al deze albums op cd, SACD en geremasterde cd hebben.
Het antwoord is betrekkelijk eenvoudig. Dylans eerste acht albums, van Bob Dylan t/m John Wesley Harding, werden aanvankelijk zowel in mono als stereo uitgebracht. In die tijd was de mono-uitgave het belangrijkste product van de twee. Stereo-albums waren een bijproduct waar minder aandacht aan werd geschonken. Tijdens het mixen en masteren van de oorspronkelijke platen ging de meeste tijd en aandacht naar de mono-mix.
Consequentie hiervan is dat al Dylans albums van Bob Dylan t/m John Wesley Harding véél beter klinken in de mono-mix dan in de stereo-mix. Ondanks de cd, SACD en geremasterde cd, blijft toch de oude mono-lp van bijvoorbeeld Blonde on blonde of John Wesley Harding vele malen beter klinken.
Nou valt het niet mee om een goed exemplaar van een originele mono-persing (op vinyl) van bijvoorbeeld Highway 61 revisited of Another side of Bob Dylan te vinden en John Wesley Harding vinden in een originele Amerikaanse mono-persing lijkt helemaal onbegonnen werk. Daarom is het goed dat over iets minder dan een maand The Original mono recordings op de markt komt. Eindelijk zijn Dylans eerste acht albums in mono voor een ieder redelijk makkelijk toegankelijk.
De grote vraag blijft natuurlijk of het masteren van de cd's van The Original mono recordings een beetje goed is gedaan. Of het geluid op de cd's enigszins vergelijkbaar (bij voorkeur identiek) met de originele lp's zal zijn. De eerste berichten over de mono-box zijn bijzonder hoopgevend, van de man die de box reeds heeft mogen beluisteren heb ik begrepen dat de geluidskwaliteit bijzonder goed is. Dat doet bijzonder hoopvol stemmen.
Het valt niet mee om nog bijna een maand te wachten, maar dan krijgen we Dylans eerste acht albums op cd in een mix zoals de albums oorspronkelijk bedoeld zijn.
En voor alle sceptici: koop die box, open je oren en laat je verrassen. Het zal je niet tegenvallen.

Dylan kort #529

De informatie op Dylans officiële website over waar en bij wat de Brandeis-cd wordt weggegeven is inmiddels aangepast [met dank aan Arie voor de tip!]. In Nederland is - aldus de informatie - de Brandeis-cd te krijgen bij aankoop van The Original mono recordings of The Bootleg series vol. 9 bij bol.com, Plato of Kroese. Het doet mij goed dat Plato in deze lijst is opgenomen, persoonlijk ben ik wel een liefhebber van deze winkelketen.
Gisteren ontving ik onderstaande e-mail:

Hoi Tom,

Mijn naam is Kashmere Hakim, folksinger & songwriter uit Amsterdam. Onlangs heb ik mijn folk EP 'The Hillsinger' uitgebracht.

Ik waardeer je Bob Dylan blog. Ik ben opgegroeid met Pete Seeger, Bob Dylan, John Lennon o.a. Ik heb gespeeld voor o.a. Kink FM, Radio 5, Oba Live en diverse optredens door het land van cafe's en huiskamerconcerten tot festivals in Bibelot, Rozentheater, etc. Zit bij de selectie 35 kwartfinalisten van de Grote Prijs van Nederland 2010 categorie singer/songwriter en ben geselecteerd voor de Popronde 2010 waar ik voor in diverse steden in Nederland speel.

Kashmere Hakim was zo goed om voor mij een link in te voegen waar ik zijn EP kon downloaden. Dat heb ik gedaan en op dit moment luister ik naar The Hillsinger. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik zelden tot nooit luister naar non-Dylan muziek, maar voor The Hillsinger maak ik graag een uitzondering. Kashmere Hakim heeft een mooie, eigen stem. De muziek is duidelijk gebed in de muziek waarmee hij is opgegroeid, zonder dat dit heeft geleid tot klakkeloos naspelen en musiceren in de traditie van... Hakim heeft duidelijk een eigen geluid.
De nummers op The Hillsinger raken me wel. Deze EP ga ik vaker draaien.
De EP bevat zes nummers:
01. Free people
02. Angels
03. John Henry
04. Eastern shore
05. Foreign worker
06. Grandparents house
De vijfde track, Foreign worker, kan eenieder gratis downloaden, hier. Mocht je de gehele EP willen beluisteren, dan kan dat door hier de EP aan te schaffen (cd $9,99 of download $5,99).

Een recensie van Dromen van Johanna op Bieb blog Vlissingen.
Een erg geestig filmpje is hier te bekijken.

Dylan kort #528

De Brandeis cd zal in Nederland te krijgen zijn bij aankoop van of The Bootleg series volume 9, of The Original mono recordings bij bol.com en de mij onbekende Bertus. In België is de Brandeis cd te krijgen bij aankoop van een van beide bij FNAC.
Het vreemde is dat bol.com nog geen melding maakt van de Brandeis cd, zie hier en hier. let op: op Expecting rain staat terecht de melding dat de informatie op bobdylan.com incompleet en niet correct is. In Engeland is de Brandeis-cd alleen te krijgen bij aanschaf van The Original mono recordings. Of dit ook voor bol.com, Bertus of FNAC geldt, is natuurlijk best mogelijk. Er blijven vragen opduiken...
Op 5 oktober verschijnt er een Dylan-tribute op cd onder de titel Subterannean Homesick blues; a tribute to Bob Dylan's Bringing it all back home.
Via de post ontving ik van A. een knipsel [waarvoor dank!], een recensie van de dichtbundel Neem me mee, zei de hond van Wim Brands. In deze bundel, aldus de recensie Op pagina 37 van Neem me mee, zei de hond staat het gedicht 'Bob Dylan':
Geef me mijn hoed, zei hij./Welke, vroeg zijn medemuzikant. / Je hebt er twaalf. / De hoed die ik wil dragen.
Things are looking up for Bob Dylan op BergMeisteR.

Het is een rare dag, gisteren was de Brandeis-cd een zeldzaamheid en was het nog de grote vraag waar o waar de cd te krijgen zou zijn, vandaag is duidelijk geworden dat ik de cd - als alles goed gaat - twee keer zal ontvangen (als de informatie klopt.... als de informatie klopt....)

Dylan kort #527

In de Record collector van volgende maand - vanaf 30 september in Engeland in de winkels, hier een paar dagen later - een stuk over the making of Highway 61 revisited. [Met dank aan Yvon voor de tip!]
In het Nederlands dagblad van vandaag staat een uitgebreid interview met Ernst Jansz. Ik heb het interview zelf niet gezien, maar volgens Frits is het zeer de moeite waard. [met dan aan Frits voor de tip!]
Een paar dagen geleden plaatste ik hier een link naar een stuk over The Bootleg series van Paul1987, inmiddels het stuk een 'naschrift' gekregen.
Na een klote dag bij de baas draai ik gelijk een sigaret bij binnenkomst thuis en luistert 'mevrouw Tom' naar mijn vloeken en tieren. En geloof me, ik kan goed vloeken en tieren (ieder heeft zo zijn kwaliteiten).
Of het oplucht? Absoluut, maar helemaal kwijt ben ik het zeker niet, daarvoor is mijn kop te eigenwijs.
Na het eten kruip ik achter de computer en vind ik in mijn inbox een geestige e-mail van Patrick, de bovenstaande tips van Yvon en Frits en een uitvoerige e-mail van Rob. Vier e-mails over Dylan, wat mij goed doet. Ik beantwoord de e-mails, schrijft tussendoor dit bericht en kruip daarna voor de rest van de avond in een stoel met Bob Dylan in America in de handen en Dylan op de iPod (dan kan 'mevrouw Tom' ongestoord tv kijken, wat ze graag doet.)
Op die iPod - zo is de planning - zal een digitale kopie draaien van de monopersing van The Times they are a-changin', zelf enkele maanden geleden gemaakt met zo'n platenspeler met USB-aansluiting en het softwarepakket Magix music cleaning lab.
Ik ben er dan even niet, opgezogen door de muziek en het boek.
Het is goed om naar The Times they are a-changin' in mono te luisteren. Zo'n digitale kopie is de op een na beste luisterervaring. De beste luisterervaring is naar het daadwerkelijke vinyl luisteren.
Of misschien wordt het wel de digitale kopie van de lp "Love & theft". Het kan nog -tig keer veranderen en de avond is nog jong.
Hoe zit het nou met die Brandeis-cd en The Original mono recordings. Ik weet het zo langzamerhand niet meer. Nogmaals: op veel websites staat The Original mono recordings aangeboden als 9-cd boxset. Hierdoor is het vermoeden ontstaan dat de Brandeis-cd als bonus aan deze boxset is toegevoegd. Er is een maar: in Japan is de versie van Blonde on blonde die is opgenomen in The Original mono recordings een dubbel-cd. Starend naar de foto's van The Original mono recordings die inmiddels op het net circuleren, oogt het hoesje van Blonde on blonde als een dubbel-cd. Zou Blonde on blonde dan ook hier als dubbel-cd in The Original mono recordings worden opgenomen? Daar lijkt het wel op & vandaar dan ook (misschien) de advertenties met de vermelding dat het op een 9-cd boxset gaat.
Meer verwarring: op de website Expecting rain lees ik in de rechter kolom dat Amazon Engeland inderdaad Blonde on blonde verdeeld heeft over twee cd's, maar wanneer ik kijk op bewuste pagina van Amazon, staat Blonde on blonde vermeldt als enkele cd, in een 9-cd boxset, maar is er nergens sprake van de Brandeis-cd.
Tegelijkertijd verschijnen er op Expecting rain berichten dat Amazon Amerika de Brandeis-cd weggeeft bij aanschaf van The Original mono recordings of The Bootleg series vol. 9, en dan maakt het niet uit of je deze op cd of vinyl bestelt.
Snap jij het nog? Ik niet.
De 'grap' is natuurlijk dat ik hier - en hetzelfde zie ik op andere websites - steeds meer schrijf over die Brandeis-cd en steeds minder over The Original mono recordings en The Bootleg series vol. 9 en dat terwijl de eerste natuurlijk maar een 'bijproduct' is van tweede en / of derde. Het gaat uiteindelijk om The Original mono recordings en The Bootleg series vol. 9.
Alle album die zijn opgenomen in boxset The Original mono recordings heb ik inmiddels op vinyl in mono in de kast staan en toch ben ik erg gelukkig met de release van deze boxset. Ten eerste biedt het mogelijkheid - ervan uitgaande dat het digitaliseren van de opnames goed is gedaan - om naar Dylans eerste acht albums in mono te luisteren zonder een kraakje of een tikje (hoewel dit zeker ook zijn charme heeft - uiteindelijk gaat niks boven vinyl), ten tweede biedt het de mogelijkheid om de monomixen op betrekkelijk eenvoudige wijze op mijn iPod te zetten en ten derde - en meest belangrijke - komen de monomixen eindelijk binnen handbereik van een groot publiek. Want wees eens eerlijk, wie heeft de monomix van John Wesley Harding gehoord? (En dan bedoel ik niet de Sundazed vinyl versie die werkelijk verschrikkelijk schijnt te zijn).
Ja, binnen handbereik. Natuurlijk is de boxset ansich niet goedkoop, maar nog geen honderd euro voor een box met acht (of negen...) cd's voor (ruim) onder de honderd euro is niet gek. Koop eens 8 cd's gewoon in de winkel? Dat red je niet zo makkelijk met honderd euro. Leg de prijs van The Original mono recordings eens naast de prijs van de 3-cd versie van Tell tale signs. Ik bedoel maar.
Als Sony zijn werk een beetje goed heeft gedaan, zullen de cd's van The Original mono recordings de beste versies op cd bevatten van Dylans eerste acht albums.

Dylan kort #526

Er is nog veel onduidelijkheid over de Brandeis-cd. Het eerdere bericht dat deze bonus-cd zal worden weggegeven bij The Original mono recordings, is (nog) niet zeker.
Veel winkels adverteren inmiddels met The Original mono recordings als een 9-cd boxset. Of deze negende cd de Brandeis-cd is, of dat Blonde on blonde als dubbel-cd is opgenomen, is mij nog steeds niet duidelijk.
Zodra er duidelijkheid is, zal ik het hier melden.
Bob Dylan vertaald op Rassionmag.nl.
Ik had hiermee willen wachten tot ik het boek heb uitgelezen - ik ben nu ongeveer halverwege - maar ik kan het niet laten: Bob Dylan in America van Sean Wilentz is briljant! Dit is één van de beste boeken ooit over Dylan geschreven.
Ja, het eerste hoofdstuk gaat voornamelijk over Copland en nauwelijks over Dylan, en ook in het tweede hoofdstuk lijkt Dylan niet zozeer de hoofdpersoon. En toch is het geweldig...
Het hoofdstuk over Blonde on blonde bijvoorbeeld zou iedereen die in Dylan geïnteresseerd is moeten lezen. Wilentz heeft een aantal sessietapes gehoord en komt met verrassende informatie.
Daarnaast lijkt ieder hoofdstuk net even anders van opzet, zonder dat het 'handschrift' van Wilentz verdwijnt. Hierdoor wordt het lezen nimmer een sleur.
Wilentz schrijft aangenaam, makkelijk leesbaar en to the point.
Ik ben geneigd gelijk maar de knuppel in het hoenderhok te gooien en te beweren dat Bob Dylan in America het beste boek ooit over Dylan is. Maar voor een definitief oordeel, wil ik eerst ook de tweede helft van dit boek gelezen hebben - waar ik vanavond aan ga beginnen, met genoegen!

Dylan kort #525

De tekst van Jokerman geïllustreerd op SunnyEyes.
Twitter: hier.
Paul1987 over The Bootleg series, oude afleveringen en nog te verschijnen afleveringen. Het idee achter deze tekst is aardig, al slaat Paul1987 naar mijn idee volledig de plank mis. Paul1987 noemt zichzelf een 'fan', maar wat ik dan niet snap, is hoe hij bij afleveringen van The Bootleg series met titels als Live 1965 en Live 1974 komt. Deze bestaan simpelweg niet! Lezen met een korreltje zout.
Frits over Dromen van Johanna.


Dingers heeft een nieuwe reactie achtergelaten bij Dylan kort #480, waar ik ook weer een reactie op heb laten volgen.

Bob Dylan in Concert: Brandeis university 1963

Volgens de website Searching for a gem zal de cd Bob Dylan in concert: Brandeis university 1963 als bonusdisc worden weggegeven bij de 8 cd boxset The Original mono recordings. De tracklist van deze cd:

01. Honey just allow me one more chance
02. Talkin' John Birch paranoid blues
03. The Ballad of Hollis Brown
04. Masters of war
05. Talkin' World War III blues
06. Bob Dylan's dream
07. Talkin' bear mountain massacre blues

Dylan kort #524

Zoekend op het net naar Dylan geeft google mij de titel Bob Dylan Literatuur & wetenschap. Bingo, denk ik nog, dat moet wat zijn. Het is een link naar Literatuur & Wetenschap waar welgeteld - na een citaat - een regel of zeven over Things have changed is geschreven. Niet dat het slecht is, maar ik had toch wel wat meer verwacht, moet ik eerlijk bekennen.
Vandaag in Landgraaf: Bob Dylan in het Limburgs.
Kaarten winnen voor Ernst Jansz in Neede op 2 oktober kan hier.
De foto bovenaan dit bericht is gemaakt in de Columbia studio in Nashville ten tijde van de opnames van Blonde on blonde. Alle nummers op Blonde on blonde, m.u.v. One of us must know, werden in Nashville opgenomen.


Wanneer de deurbel zou gaan en een wildvreemde - met schuim rond de mond van enthousiasme - zou beweren dat ik ècht eens zou moeten luisteren naar een uitvoering van Seeing the real you at last uit 1995, dan is de kans groot dat ik 'm wel zou binnen laten, maar nog niet op zou woord zou willen geloven.
Die wildvreemde heeft niet voor de deur gestaan, maar op Wolgang's Vault stuitte ik op een uitvoering van Seeing the real you at last uit 1995 en al luisterend ben ik overtuigd. Zie mij maar als wildvreemde, schuimbekkende man die bij jou op de bel drukt en roept Dit moet je horen!
Deze Seeing the real you at last is de eerste opname die ik hoor welke niet op Blood on the tracks staat sinds dagen. De manie wordt minder.
Die manie begon met de lovende woorden van De Zwijger over Simple twist of fate [even teruglezen op deze blog, mocht je het gemist hebben, en het kwartje zal vallen]. En hoe meer ik naar Simple twist of fate luister, hoe meer ik het idee krijg te horen wat De Zwijger heeft gehoord. Een live-uitvoering, wederom van Wolfgang's Vault:


Ik zou niet durven deze versie te vergelijken met de versie op Blood on the tracks, bij een vergelijking zou ik beide versies te kort doen. Beide versies sturen de bliksem langs mijn ruggengraat. Het is geen competitie, het is meer van hetzelfde anders.
Mocht je nog geen inlogaccount voor Wolfgang's Vault hebben aangemaakt, kan ik je aanraden dit wel te doen. Er is voldoende streaming audio te vinden om een weekend te veraangenamen.

Dylan kort #523

Bob Dylan is Britney Spears toch niet op de redactie, o.a. over het boek van Sean Wilentz.
Een aantal regels uit Dylans New Morning ter verfraaiing op de voorpagina.
Dylan heeft zeven concerten toegevoegd aan de aanstaande tournee:
24 oktober Cedar Falls
25 oktober Madison
26 oktober East Lansing
28 oktober Ann Arbor
29 oktober Kalamazoo
31 oktober Indianapolis
2 november Akron
Mijn Blood on the tracks-manie raast door. Gisteren heb ik het album vier of vijf keer gedraaid. Vandaag is de cd binnen handbereik gebleven en iedere kans die ik had, draaide ik het album. De afgelopen dagen niks anders gehoord dan Blood on the tracks.
Dit soort manies heb ik wel vaker, gaat wel weer over. Ik herinner mij de Infidels-manie, de Freewheelin'-manie en de Slow train coming-manie, maar wat nieuw is, is dat de Blood on the tracks-manie al meerdere malen eerder door mijn bloed stroomde.
Het is vrijdagmiddag, het weekend staat voor de deur. Vrijdagmiddag hangt de belofte in de lucht, de belofte van tijd, ruimte, van mogelijkheden. De eerste Dylan-gerelateerde plannen zijn al gemaakt. De realisatie van de plannen is een ander verhaal.
Onderdeel van het plan is verder lezen in Bob Dylan in America. Gisteravond minder gelezen dan ik van plan was - daar gaan we weer: tijdgebrek. De eerste indrukken van dit boek blijven positief.
Met dank aan Rob voor de foto bij dit bericht!

snelheid...

In Rolling stone 34 van 31 mei 1969 kwam ik onderstaande ingezonden brief tegen, voor al diegenen die hun Dylancollectie willen inruilen voor Jimi Hendrix...

Sirs:

Just a short note of intrest: Try playing Bob Dylan's single of "From a Buick 6" at 33 1/3 instead of 45 RPM. It sounds like Jimi Hendrix, with just a bit of (hardly noticeable) distortion.
Even "Positively Fourth Street" is good. It sounds like an entirely different person. The regular way its best, but this is sure far-out.

Genia
New York

e-mail van Frits (en een kort antwoord)

Hoi Tom,

Voor mijn nieuwsblog journalistfrits.nl heb ik een recensie-exemplaar gekregen van het boek 'Dromen van Johanna', van Ernst Jansz.
Ik moet het boek nog goed doornemen, maar wat ik heb gezien is dat het een goede verantwoording is van Jansz' vertaalproject.
Huib Schreurs is het luisterend oor in de brieven van Jansz.
Jansz heeft in zijn boek goed research gedaan - wat me al opviel tijdens zijn try-out in Amsterdam, maar nu bevestigd wordt door het boek.
Verwijzingen naar onder meer Suze Rotolo's boek en 'Ik Jan Cremer III'.
Maar ook naar de Engelstalige Wikipedia - en waarom niet, als een gemakkelijke manier om iets op te sporen?

Jansz trekt ook regelmatig de teksten naar zichzelf toe.
"Every Grain of Sand", met de zin: "In the fury of the moment / I can see the Master's hand", Jansz heeft daar als atheïst moeite mee.
"En gelukkig kennen wij in het Nederlands de uitdrukking hier herkent men de meester zodat ik de zin gemakkelijk en ook zelfs zonder hoofdletter kon vertalen. (Ja, ik weet dat jij denkt: Master verwijst naar God, dus is het met een hoofdletter. En je hebt gelijk als je mij verdenkt de tekst naar atheïstisch gedachtengoed om te zetten. Ik moet het wel zelf kunnen zingen!)"

Of neem "Pretty maids all in a row lined up", volgens het huiswerk van Jansz een filmtitel.
Maar hij herinnert zich ook de meisjes die na Doe Maar-optredens een zoen kwamen halen bij Jansz en zijn compagnon Henny Vrienten (die dat overigens veel 'serieuzer' nam dan Jansz...).

Goed, verder zie ik ook de verwijzingen naar de Bijbel.
Jansz troost zich de moeite om dit boek (of boeken) serieus als literaire bron te gebruiken.
Hoewel Jansz erkent dat de Bijbel voor Dylan vaak ook religieus (spiritueel zo je wilt) als bron wordt gebruikt, is dat voor de Nederlander niet aan de orde.

Grappig overigens voor de Doe Maar-fans: Harry Belafonte is een verre neef van schaduwbandlid Joost Belinfante.
De bron hiervoor is wel Belinfante zelf - een leuke grap, die het begin zou kunnen zijn van een serieuze uitzoek-poging.
Misschien moet ik dat maar zelf eens gaan onderzoeken voor mijn nieuwsblog.

Dit was het voor nu.

Groet,
Frits


Beste Frits,

Dank voor je e-mail.
Dat boek ga ik ooit ook nog kopen, ik heb geen haast, maar ben wel nieuwsgierig van aard.
De cd laat ik aan mij voorbij gaan. Ik heb twee nummers gehoord, althans geprobeerd, maar in beide gevallen haakte ik binnen de minuut af. Ik kreeg er jeuk van.
Die jeuk, dat ligt niet aan Ernst Jansz, maar aan mij. Ik kan er niet tegen. De muziek kan me niet bekoren.
Dat boek wil ik wel lezen, dat lezen is veilig. Ik lees graag over hoe anderen tegen Dylan aankijken, hoe zij Dylans muziek beleven.
Dat boek wil ik lezen, al ben ik wel geschrokken. Ik, Jan Cremer III als bron? Sta me bij voor ik ga vloeken, schelden en tieren. Jan Cremer is - hoe kan ik het mild brengen - een fantast. Zijn boek staat vol onzin over Dylan.
Met de wetenschap dat Ernst Jansz Ik, Jan Cremer III als bron heeft gebruikt maakt de zin in het lezen van zijn boek een stuk minder.
Over boeken gesproken: eerder vandaag nam ik een link op na een interview met Ernst Jansz. Meest interessant aan dit stuk vond ik de foto van het boekenplankje. Ook daar op de Cremer pil zo dik als een dikke duim.
Ik gun Ernst Jansz alle succes met Dromen van Johanna, maar het is niet mijn ding. Het boek ga ik wel lezen, denk ik.
O ja, Belinfante is een fantast, maar in tegenstelling tot Cremer een onschuldige fantast.

groet,

Tom

Simple twist of fate & Bob Dylan in America

Er zijn dagen dat er geen verhaal te vertellen valt, dat alles voortkabbelt, zoals de dag ervoor & zoals het waarschijnlijk ook de dag erna voort zal kabbelen. Deze dagen zonder verhaal zijn onhoudbaar aangenaam.
Ik loop naar de supermarkt om een pak melk te kopen & onderwijl dwalen de gedachten af naar de Zwijger die Simple twist of fate op de eerste plaats in zijn top tweeduizend zette. Simple twist of fate is een briljante song, zonder enige twijfel, van misschien wel Dylans meest geslaagde album, Blood on the tracks.
En toch zou ik Simple twist of fate nooit op één gezet hebben.
Waarom eigenlijk niet & wat hoort de Zwijger in dit nummer dat ik niet hoor? Er is niks aan deze song dat niet goed is. De muziek, de tekst, het samenvloeien van muziek & tekst. Waarom heb ik dan niet het lef in mijn donder om Simple twist of fate bovenaan mijn ultieme lijst te zetten?
ik moet het antwoord schuldig blijven, zoals zo vaak.
Na het afrekenen van het pak melk ben ik maar weer naar huis gelopen waar ik Simple twist of fate heb opgezet. Het is zo'n dag waarop er geen verhaal te vertellen valt, simpelweg omdat alles voortkabbelt.
Onhoudbaar aangenaam voortkabbelt.

Bovenstaande schreef ik tussen de middag op, in een Moleskine aantekenboekje. Een aantekening van nog geen pagina lang, terwijl de kinderen een boterham weg kauwden. Daarna heb ik als een goede vader de kinderen naar school gebracht, door de regen ben ik weer naar huis gereden, heb ik koffie gezet en nogmaals Blood on the tracks in de cd-speler geschoven, in de hoop te horen wat de Zwijger hoort.

Terwijl bovenstaande overtik uit dat Moleskine aantekenboekje, gaat de deurbel. Ik hoef niet door het ruitje in de voordeur te kijken om te weten dat het de postbezorger is het prentenboek Man gave names to all the animals en Bob Dylan in America van Sean Wilentz.
Dat komt goed uit, gisteravond het Duitstalige boekje uitgelezen.
Deze middag geen tijd om te lezen, alleen bladeren en dus pak ik eerst Man gave names to all the animals en bestudeer ik de platen van Jim Arnosky. Achterin het boek een cd met het nummer Man gave names to all the animals.
Daarna pak ik Bob Dylan in America op om te kijken of er misschien een fotokatern in zit. Zodra ik het boek opensla, zie ik een werkelijk schitterende foto van Dylan, gemaakt tijdens het Woody Guthrie memorial concert. Een foto die ik nog nooit eerder heb gezien.
Bladerend door het boek, blijkt het niet zozeer een fotokatern te bevatten, maar wel stampvol foto's en afbeeldingen te zitten.
Lang niet alle foto's zijn van Dylan, maar de foto's van Dylan die er in te vinden zijn, zijn - hoe zal ik het zeggen - verrassend. Een groot deel van de foto's heb ik nooit eerder gezien. Een voorbeeld: foto's van Bob Dylan en Allen Ginsberg op het graf van Jack Kerouac heb ik wel vaker gezien, maar nog nooit een foto waar ook Sam Shepard op staat. Of wat te denken van de foto van Dylan tijdens de soundcheck in de Town Hall in Philadelphia in september 1964, of een foto van rev. Gary Davis en Bob Dylan gemaakt tijdens de bruiloft van Gil Turner in 1962, of ... enfin, genoeg om naar te staren.
En de andere foto's? Denk bijvoorbeeld aan een foto van bokser Davey Moore of Henry Timrod of Blind Willie McTell.

Ik kijk nu al uit naar vanavond. Vanavond ga ik lezen.
Dikke kans dat Simple twist of fate draait wanneer ik in Bob Dylan in America begin.
Laat de dag maar voortkabbelen.

Dylan kort #522

Het artwork voor de enkele cd - inclusief Positively 4th street - The Best of the original mono recordings is inmiddels opgedoken. Zoals verwacht is het artwork min of meer identiek aan The Original mono recordings, waarbij alleen de titel en de achtergrondkleur veranderd zijn.
Een interview met Ernst Jansz op de website van de Pers.
Vandaag 36 jaar geleden begon Dylan aan het opnemen van Blood on the tracks.
Vandaag vier jaar geleden kwam Modern times de Billboard albumlijst binnen op 1.
Op de website Geen Stijl een stuk met de titel Peace! VPRO Hippies komen met FietsenJatPlan. In één van de tientallen reacties lees ik: genoeg van deze ongewassen Bob Dylan generatie. Nou ben ik toch bij al redelijk wat concerten van Dylan geweest - zo'n concert lijkt mij de ideale mogelijkheid om met die zogenaamde 'Bob Dylan generatie' in contact te komen, ik heb echter nog nooit gedacht tijdens zo'n concert goh buurman, wat stink je.
Ik moet je eerlijk bekennen dat ook ik me netjes iedere dag was. Blijkbaar behoor ik daardoor niet tot de 'Bob Dylan generatie'. Misschien moet ik het maar eens anders gaan aanpakken, misschien moet ik maar stoppen met het hanteren van de zeep. Misschien dat ik dan nog beter de muziek van Dylan tot mij kan laten doordringen (al denk ik niet dat 'mevrouw Tom' zo enthousiast zal zijn over deze nieuwe ontwikkeling...)
Het begin van een top 2000 van De Zwijger: Op één moet dan natuurlijk Like a Rolling Stone staan. Op twee Paint it Black. Uiteindelijk is het toch een ander nummer op één geworden, maar nog steeds Dylan.

Dylan kort #521

Ken je nog de verzamelaar DYLAN uit 2007? Deze werd uitgegeven als drie cd in een luxe box, als drie cd in een digipack en als enkele cd (dan vergeet ik nog even de dubbelcd versie die o.a. in Duitsland te koop was). In 2009 kwam de enkele cd-versie ook in zogenaamd slide pack op de markt. Over die laatste kreeg ik de volgende e-mail van Nanne [waarvoor dank]:

Ha Tom,

Misschien heb je het al gezien. Er is een raar soort verzamel cd van Dylan te koop bij de Blokker .
Raar vanwege de tracklist, voornamelijk sixties/seventies en dan zomaar Make You Feel My Love tussendoor...?
En raar vanwege het kartonnen uitschuifhoesje ofwel 'Disc Box Slider' zoals erop gedrukt staat. Zie verder bijgevoegde foto's.
Op de inlay is de helft van een Rolling Stone singeltje gedrukt.

Groet,
Nanne

De door Nanne bijgevoegde foto's staan hier en daar in dit bericht. De cd's in slide pack zijn altijd erg laag geprijsd, ik weet niet wat de blokker voor deze cd vraagt, maar het zal niet veel zijn. Ik weet ook niet of alle filialen van blokker deze cd verkopen. Morgen toch maar even binnenlopen.

Op steeds meer plekken zie ik The Original mono recordings niet zozeer als 8, maar als 9-cd boxset aangeboden worden. Zou Blonde on blonde - net als in de SACD-versie - als dubbelcd in deze boxset zijn opgenomen?

Het Hard Rain-project in Brussel op de blog Bibliothecaris in blog.
Een recensie van Bob Dylan in America.
En om het eens van een andere kant te bekijken: Top 7 reasons to walk out of a Bob Dylan show. En raad eens wat er op één staat? Hier kun je kijken of je het goed hebt geraden.

Ik heb vandaag de autoradio eens uitgelaten. Ik had genoeg aan de muziek in mijn achterhoofd. Ooooh mama, can this really be the end. To be stuck inside of Mobilie with the Memphis blues again...

de stropdas is af - ik ben er niet

Dharma law
Say
All things is made
of the same thing
which is a nothing

- Jack Kerouac ~ 66th Chorus (Mexico city blues) -

De stropdas is af & het beeld van Bob Dylan en Allen Ginsberg op het graf van Jack Kerouac kreeg ik voor ogen. Zonder reden. Ze lazen de dode schrijver uit Mexico city blues voor, alsof de schrijver zijn eigen woorden was vergeten.
Tien jaar later kwam het terug in Something's burning, baby, maar dan, wat is tien jaar voor woorden die de grond in gezongen zijn?
De stropdas is af & de gedachten zijn er niet, of bij Dharma law & bij het verweven van tijd, van gisteren, vandaag en morgen in Tangled up in blue. Er is geen onderscheid, alleen het moment nu.
Vanmiddag viel de enveloppe op de deurmat & de vriendelijke zendster die de moeite heeft genomen mijn naam op een enveloppe te schrijven, postzegels te plakken, naar de brievenbus te lopen [ook al is het tegenover haar huis], schrijft dat niet de lezers van deze blog hoeven te lezen dat ik haar dankbaar ben. Ik ben haar dankbaar voor de enveloppe vol Dylan en haar naam mompel ik zo zacht dat de toetsen van mijn computer de letters niet opvangen en alsnog hier noteren.
De stropdas is af & voor mijn ogen zie ik Bob Dylan en Allen Ginsberg bij het graf. Om de gedachten te verzetten lees ik over Renaldo & Clara in het Duits.
Auf den unsichtbaren Spuren der zahlreichen namenlosen Hobos reist die Crew durch Neuengland auf der Suche nach deren Hinterlassenschaften. Bob Dylans Besuch an Jack Kerouacs Grab in Lowell, Massachusetts zusammen mit Allen Ginsberg, einem berühmten Vertreter der Beat Generation, ist ein Moment des Innehaltens.
En terwijl ik dat beeld van Dylan & Ginsberg op het graf van Kerouac, de woorden uit Mexico city blues de grond inzingend, maar niet van me af weet te schudden, doe ik de stropdas af & denk ik aan It takes a lot to laugh, it takes a train to cry, aan de muziek die dagelijks mijn ogen open trekt, aan

You will search, babe
At any cost
But how long, babe
Can you search for what’s not lost?

Er is niet altijd een weg terug.
Ik denk aan I'm not there, als ik Dylan wil horen zingen, draai ik I'm not there. Ik versta er geen woord van, maar de stem zegt genoeg.
De stropdas is af, ik ben er niet.

Avondmaal en Every Grain door Frits

Avondmaal en Every Grain door Frits

Afgelopen zondag in onze kerk Avondmaal gevierd. Een bijzondere gelegenheid, dat Avondmaal. Gedenken van Christus' kruisdood, vieren van onze bevrijding door die kruisdood en de wederkomst van Christus verwachten.
De week voorafgaand aan het Avondmaal staat in het teken van de zogenaamde zelfbeproeving. Acht je je zelf waardig genoeg om aan tafel met Christus te gaan? We beseffen dat we zondig zijn. Zo zondig dat we het niet waard zijn om bij Christus aan tafel te zitten.
Juist in zo'n week van zelfbeproeving luister ik graag naar Every Grain of Sand. Een lied van zelfbewustheid, bijna over de naaktheid van mijn zondige aard. Maar wel met hoop in het lied.
Die hoop haal ik er graag uit, ondanks dat ik soms moet boeten, net als Kaïn. Of dat het lot is, durf ik niet te zeggen. Dat weet ik niet. Wel dat iedere korrel zand is geteld. Door Hem die ook voor de mussen in de hemel zorgt. En voor de lelies in het veld, die zelfs Salomo's schoonheid overtreffen. Zou Hhij dan ook niet op mij letten, op het uur van mijn belijdenis?

in het brandpunt van het ogenblik
zie ik de Meesterhand
in ieder blad dat ritselt
en in iedere korrel zand
(vertaling Ernst Jansz).

Ik zie de Meesterhand in ieder blad dat ritselt en in iedere korrel zand. Absoluut, zeker nu de herfst is begonnen. De redding is er op het moment dat ik het nodig heb. Het Avondmaal is een uitnodiging om de Hand vast te grijpen, om zo uit de doodspoel te komen. Ik durf aan te zitten, met al mijn zwakheden.