Dylan kort #379
Twitter: hier.
Nietzsche, Dylan en een tarantula, op In sterkers gezaaid.
Bootleggen als publieke dienstverlening: nee, dit is geen grap op de website van the Beatles fanclub.
Vergeet niet hieronder het stuk over de sessies voor Bringing it all back home te lezen en / of zelf een bijdrage over dit album te sturen naar tom_dylan@hotmail.com.
Nietzsche, Dylan en een tarantula, op In sterkers gezaaid.
Bootleggen als publieke dienstverlening: nee, dit is geen grap op de website van the Beatles fanclub.
Vergeet niet hieronder het stuk over de sessies voor Bringing it all back home te lezen en / of zelf een bijdrage over dit album te sturen naar tom_dylan@hotmail.com.
Aantekeningen over Bringing it all back home #2
op 22 maart is het 45 jaar geleden dat Bringing it all back home uitkwam, tot die tijd zal ik regelmatig stukken publiceren over dit album, althans dat is de planning... zie ook hier en hier.my songs're written with the kettledrum in mind / a touch of any anxious color. (linernotes Bringing it all back home)
De opnames voor Bringing it all back home vonden plaats in januari 1965, slechts drie sessies, aldus Olof Björner, waren nodig om dit album op te nemen. De eerste opnamesessie, op 13 januari 1965, nam Dylan samen met producer Tom Wilson twaalf verschillende nummers op, zonder begeleidende muzikanten. Over die eerste sessie heb ik hier, in mijn zoektocht naar de opnamedatum voor California geschreven. Geen enkel nummer van deze eerste sessie kwam uiteindelijk op Bringing it all back home terecht, maar dat neemt niet weg dat een groot aantal opnames van deze sessie inmiddels een officiële release hebben gekregen. I'll keep it with mine verscheen op Biograph, Subterranean homesick blues en Farewell Angelina verschenen op The Bootleg series volume 2, It's all over now, baby blue verscheen op The Bootleg series volume 7, Outlaw blues wordt vanaf 2005 aangeboden als download door iTunes, en California verscheen vorig jaar op de tweede soundtrack-cd van NCIS.
Tijdens de tweede sessie voor Bringing it all back home nam Dylan met band bestaande uit Al Gorgoni (gitaar), Kenneth Rankin (gitaar), Bruce Langhorne (gitaar), Jospeph Macho jr. (basgitaar), William E. Lee (basgitaar), Bobby Gregg (drums) en Paul Griffin (piano) in de middag tussen half drie en zes uur zes verschillende nummers op waarvan Love minus zero / no limit, Subterranean homesick blues, Outlaw blues, She belongs to me en Bob Dylan's 115th dream op Bringing it all back home terecht zouden komen.
Diezelfde avond nam Dylan nog zes nummers op, waarvan niet één officieel is uitgebracht of in circulatie is, met een band bestaande uit John Hammond jr. (gitaar), Bruce Langhorne (gitaar), John Sebastian (basgitaar) en John Boone (basgitaar).
De derde en laatste sessie, aldus Olof Björner, vond plaats op 15 januari met dezelfde band als tijdens de middagsessie van een dag eerder, alleen pianist Paul Griffin werd vervangen door Frank Owens. Tijdens deze sessie werden Maggie's farm, On the road again, It's alright, ma (I'm only bleeding), Gates of Eden, Mr. Tambourine man en It's all over now, baby blue voor Bringing it all back home opgenomen.
Ook werd tijdens deze sessie If you gotta go, go now opgenomen dat in 1991 zou verschijnen op The Bootleg series volume 2 en - na het toevoegen van overdubs - op single in 1967.
Dan blijft er nog één officieel uitgebracht nummer over dat nog niet in bovenstaande vermeld wordt, She belongs to me op The Bootleg series volume 7. En net als bij mijn eerdere zoektocht naar California (zie hierboven), is het antwoord niet simpel. Het eerste probleem is dat Olof Björner de nummers van The Bootleg series volume 7 (nog) niet in zijn overzichten heeft opgenomen. Deze opname van She belongs to me was al jaren, voor de release van The Bootleg series volume 7 in circulatie. Volgens Olof Björner is één niet officieel uitgebrachte versie van She belongs to me in circulatie, de versie van 13 januari 1965. Maar op 13 januari maakte Dylan opnames zonder band en op de opname van She belongs to me die al jaren in circulatie is - en in 2005 op The Bootleg series volume 7 verscheen - is duidelijk, naast Dylan's gitaar, een electrische gitaar en een basgitaar te horen. Tot de release van The Bootleg series volume 7 heb ik dan ook zitten twijfelen waar Björner zich vergist had, was de opname niet van 13 maar van 14 januari, of was tijdens de opnames op 13 januari wel degelijk een band aanwezig?
Het boekje van The Bootleg series volume 7 geeft het antwoord. De opname is van 14 januari. De electrische gitaarpartij wordt gespeeld door Bruce Langhorne, William E. Lee speelt basgitaar op deze opname.
Maar dan, de informatie in de boekwerkjes bij Dylan's officiële uitgaven bevatten schrikbarend veel fouten en zowel Heylin als Dundas beweren, net als Björner, dat deze She belongs to me werd opgenomen op 13 januari 1965...
Drie sessies in drie dagen, elf nummers op Bringing it all back home en negen opnames hebben een andere officiële weg gevonden naar de luisteraar, via Biograph, Bootleg series, iTunes en een single.
Drie productieve dagen.
Dylan kort #378
Op Dylan's officiële website zijn inmiddels een aantal concerten toegevoegd aan de tournee door het verre Oosten, zie ook Dylan kort #376. Daarnaast staan ook de eerste data van een tournee door Europa op bobdylan.com. De data:
11 maart Osaka, Japan
12 maart Osaka, Japan
13 maart Osaka, Japan
15 maart Osaka, Japan
16 maart Osaka, Japan
18 maart Nagoya, Japan
19 maart Nagoya, Japan
21 maart Tokyo, Japan
23 maart Tokyo, Japan
24 maart Tokyo, Japan
25 maart Tokyo, Japan
26 maart Tokyo, Japan
28 maart Tokyo, Japan
29 maart Tokyo, Japan
31 maart Seoul, Zuid Korea
2 juni Boekarest, Roemenië
3 juni Sofia, Bulgarije
4 juni Skopje, Macedonië
6 juni Belgrado, Servië
7 juni Zagreb, Kroatië
9 juni Bratislava, Sloakije
11 juni Praag, Tjechië
12 juni Linz, Oostenrijk
13 juni Ljubljana, Slovenië
Morgen een 2 uur durende radiospecial over Bob Dylan, zie hier en hier.
Twitter: hier (zéér herkenbaar voor ondergetekende...)
11 maart Osaka, Japan
12 maart Osaka, Japan
13 maart Osaka, Japan
15 maart Osaka, Japan
16 maart Osaka, Japan
18 maart Nagoya, Japan
19 maart Nagoya, Japan
21 maart Tokyo, Japan
23 maart Tokyo, Japan
24 maart Tokyo, Japan
25 maart Tokyo, Japan
26 maart Tokyo, Japan
28 maart Tokyo, Japan
29 maart Tokyo, Japan
31 maart Seoul, Zuid Korea
2 juni Boekarest, Roemenië
3 juni Sofia, Bulgarije
4 juni Skopje, Macedonië
6 juni Belgrado, Servië
7 juni Zagreb, Kroatië
9 juni Bratislava, Sloakije
11 juni Praag, Tjechië
12 juni Linz, Oostenrijk
13 juni Ljubljana, Slovenië
Morgen een 2 uur durende radiospecial over Bob Dylan, zie hier en hier.
Twitter: hier (zéér herkenbaar voor ondergetekende...)
Dylan kort #377 - aanvullingen
Obama huldigt Clint Eastwood en Bob Dylan op nu.nl. Meer van hetzelfde op entertainment.nl. En nog meer van hetzelfde op radio.nl. Er zijn nog meer websites met steeds hetzelfde nieuws, maar aangezien het ècht herhaling is van het voorgaande, laat ik het bij deze drie links.Monique over Blowin' in the wind.
Twitter: hier en hier.
Some speak of the future,
My love she speaks softly,
She knows there’s no success like failure
And that failure’s no success at all.
Bringing it by mail
Ha Tom,
Toevallig van de week de tourfilm Don't Look Back gekeken. Wie is die jongeman uit de entourage van Dylan? Hij speelt ook een fraai stukje piano, zwarte zonnebril, maakt nog eens een fles bier open met de piano.
Ook in deze film: Dylan vraagt, in een hotelkamer geloof ik, op een gegeven moment aan Joan Baez om Long Black Veil te spelen. Nu is in 1964 het album '5' van haar verschenen. Echter op de heruitgave van dit album, ergens in 2003, staat als bonustrack jawel 'Long Black Veil'.
Mooi hoe Albert Grossman de hotelmanager wegstuurt! De vrouw op de cover van 'Bringing' is Mrs. Grossman. http://en.wikipedia.org/wiki/Albert_Grossman"The cover of Dylan's album Bringing It All Back Home was photographed at Grossman's home in Woodstock. The woman in the cover photo with Dylan, in the red trouser suit, was Albert Grossman's wife, Sally."
En het gelach hé, super! Mischien heb ik het wel van jou blog, ik weet het niet meer, maar het gelach komt voort uit het feit dat Dylan voor het eerst met een band een nummer ging opnemen. Hij begint ineens zijn nummer op te nemen zonder af te tellen of een teken te geven aan de anderen. Lache dus in de studio ;)
Dat van de twee LP kanten had ik nooit zo bekeken, maar inderdaad! Dat wordt zoeken naar de LP. Thanks!
[What?],
Nanne
Kort na het plaatsen van bovenstaande e-mail ontving ik de volgende e-mail van Peter:
Ha ha, don't look back... Wat zijn wij eigenlijk al die tijd aan het doen?
Wat de docu betreft: ik zou 'm nog eens terug moeten kijken maar ik vermoed dat Nanne Bob Neuwirth bedoelt, Dylan's long time friend, die later ook een belangrijke rol zou spelen in de Rolling Thunder Revue en in Renaldo & Clara.
Hij is beeldend kunstenaar en singer-songwriter. Een aantal jaren terug kocht ik van hem een fantastische CD: 99 Monkeys
groeten,
Peter
Toevallig van de week de tourfilm Don't Look Back gekeken. Wie is die jongeman uit de entourage van Dylan? Hij speelt ook een fraai stukje piano, zwarte zonnebril, maakt nog eens een fles bier open met de piano.
Ook in deze film: Dylan vraagt, in een hotelkamer geloof ik, op een gegeven moment aan Joan Baez om Long Black Veil te spelen. Nu is in 1964 het album '5' van haar verschenen. Echter op de heruitgave van dit album, ergens in 2003, staat als bonustrack jawel 'Long Black Veil'.
Mooi hoe Albert Grossman de hotelmanager wegstuurt! De vrouw op de cover van 'Bringing' is Mrs. Grossman. http://en.wikipedia.org/wiki/Albert_Grossman"The cover of Dylan's album Bringing It All Back Home was photographed at Grossman's home in Woodstock. The woman in the cover photo with Dylan, in the red trouser suit, was Albert Grossman's wife, Sally."
En het gelach hé, super! Mischien heb ik het wel van jou blog, ik weet het niet meer, maar het gelach komt voort uit het feit dat Dylan voor het eerst met een band een nummer ging opnemen. Hij begint ineens zijn nummer op te nemen zonder af te tellen of een teken te geven aan de anderen. Lache dus in de studio ;)
Dat van de twee LP kanten had ik nooit zo bekeken, maar inderdaad! Dat wordt zoeken naar de LP. Thanks!
[What?],
Nanne
Kort na het plaatsen van bovenstaande e-mail ontving ik de volgende e-mail van Peter:
Ha ha, don't look back... Wat zijn wij eigenlijk al die tijd aan het doen?
Wat de docu betreft: ik zou 'm nog eens terug moeten kijken maar ik vermoed dat Nanne Bob Neuwirth bedoelt, Dylan's long time friend, die later ook een belangrijke rol zou spelen in de Rolling Thunder Revue en in Renaldo & Clara.
Hij is beeldend kunstenaar en singer-songwriter. Een aantal jaren terug kocht ik van hem een fantastische CD: 99 Monkeys
groeten,
Peter
Aantekeningen over Bringing it all back home
Ergens tussen winter en lente, avond. Ik zit over zo'n klein laptopje, zo'n computer niet veel groter dan een binnenzak, gebogen. De pijnlijke vingers razen over de toetsen, zwart als drop en niet veel groter dan muntjes van twee cent.
Voor twee cent koop je geen drop meer.
Er loopt een draad tussen dat kleine apparaat en de koptelefoon op mijn hoofd. Ik hoef niet te vertellen welke muziek door die draad stroomt.
Met dit apparaat heb ik de wereld binnen handbereik, zo zou een reclameslogan kunnen luiden. Niet alleen internet en e-mail kan ik met een enkele klik gebruiken, maar ook een volledige platenkast kan ik op de harde schijf parkeren zodat ik ieder gewenst nummer binnen een handomdraai door het draadje naar mijn oren kan sturen. Geweldig!
En toch.
Misschien ben ik een ouderwetse zeiksnor, maar ondank die techniek, ondanks het gemak sta ik liever op om halverwege een album voorzichtig de naald van het vinyl te tillen, het draaien met een druk op de knop te stoppen, voorzichtig de grote zwarte schijf om te draaien en aan deel twee van hetzelfde verhaal te beginnen.
Neem nou Bringing it all back home (1965), bijna vijfenveertig jaar geleden de wereld in geslingerd door een drieëntwintig jarige jongeman. Een jongeman met een leven achter zich, ondank de 'slechts' drieëntwintig jaren die hij in zijn longen heeft.
Voor twee cent koop je geen drop meer.
Er loopt een draad tussen dat kleine apparaat en de koptelefoon op mijn hoofd. Ik hoef niet te vertellen welke muziek door die draad stroomt.
Met dit apparaat heb ik de wereld binnen handbereik, zo zou een reclameslogan kunnen luiden. Niet alleen internet en e-mail kan ik met een enkele klik gebruiken, maar ook een volledige platenkast kan ik op de harde schijf parkeren zodat ik ieder gewenst nummer binnen een handomdraai door het draadje naar mijn oren kan sturen. Geweldig!
En toch.
Misschien ben ik een ouderwetse zeiksnor, maar ondank die techniek, ondanks het gemak sta ik liever op om halverwege een album voorzichtig de naald van het vinyl te tillen, het draaien met een druk op de knop te stoppen, voorzichtig de grote zwarte schijf om te draaien en aan deel twee van hetzelfde verhaal te beginnen.
Neem nou Bringing it all back home (1965), bijna vijfenveertig jaar geleden de wereld in geslingerd door een drieëntwintig jarige jongeman. Een jongeman met een leven achter zich, ondank de 'slechts' drieëntwintig jaren die hij in zijn longen heeft.
Bovenstaande schreef ik gisteravond, en nu, dit terug lezend na een nacht slecht slapen, denk ik wat een kul. Waarom eerst dat geneuzel over toetsen zo zwart als drop terwijl ik eigenlijk wilde memoreren aan het feit dat het op 22 maart vijfenveertig jaar geleden is dat Bringing it all back home uitkwam? Niet meer en niet minder.
Vijfenveertig jaar! Die plaat is ouder dan ik ben! Kijk naar die foto op de voorzijde van de hoes, dat is geen foto die je makkelijk kunt dateren als vijfenveertig jaar oud. Hetzelfde geldt voor de muziek op Bringing it all back home, nu, vijfenveertig jaar later klinkt dit album nog steeds fris. De klank gaat niet gebukt onder een laagje stof. Mijn kinderen, beide geboren in de 21ste eeuw, dansen op Subterranean homesick blues en Maggie's farm.
En toch, als er nou één album is dat niet past in het heden, in de tijd van cd's en mp3, dan is het Bringing it all back home. Dit album komt pas echt tot zijn recht wanneer het op elpee beluisterd wordt, en niet alleen omdat elpees nog steeds het beste geluid weergeven, maar vooral omdat dit album is gemaakt om halverwege de reis omgedraaid te worden.
Bringing it all back home is het album van de tweedeling. Kant A rockt, schudt en tiert als een opgefokte puber. Kant B bijt als een folkie vol drang. Twee werelden, en toch zou kant A niet zonder kant B kunnen, en vice versa.
Er is zoveel zinnigs en onzinnigs over Bringing it all back home te schrijven. Over hoe het album in Nederland onder de titel Subterranean homesick blues uitkwam. Over die scène in Dont look back waarin Dylan & co luisteren naar het album. Over de opnamesessies en de schoonheid van de nummers die het album nooit haalden, zoals Farewell Angelina en I'll keep it with mine. Over die eerder genoemde foto op de voorzijde van de hoes, over de dame in de rode jurk, de platen, tijdschriften en andere zaken rond Dylan, over de kat op zijn schoot. Over de schoonheid van Love minus zero / no limit, Mr. Tambourine man en bovenal It's alright, ma (I'm only bleeding), over producer Tom Wilson die aan het begin van Bob Dylan's 115th dream in de lach schiet omdat de band vergeet in te vallen, over de beslissing om die lach ook daadwerkelijk op de plaat te zetten, over de titel die vrij vertaald zoiets betekent als 'het allemaal terug naar huis brengen' en over wat dat 'het' dan wel is, over de linernotes van Dylan, over hoe de songtitel On the road again waarschijnlijk een verwijzing is naar Kerouac's On the road, over – om bij the beats te blijven – de foto van Allen Ginsberg op de achterzijde van de hoes, over Outlaw blues en She belongs to me, over It's all over now, baby blue, over dat en veel meer.
Tweeëntwintig maart is het vijfenveertig jaar geleden dat Bringing it all back home uitkwam. Ik zal zinnige en onzinnige zaken over dit album schrijven in de aanloop naar die verjaardag en nodig een ieder uit hetzelfde te doen.
Er valt genoeg te zeggen.
Bijdragen over Bringing it all back home kunnen naar tom_dylan@hotmail.com.
Dylan kort #377
In Dylan kort #375 noemde ik de documentaire Folk America welke op BBC 4 uitgezonden zou worden. De uitzending staat inmiddels online. Ik heb net met groot plezier een uur lang naar deze docu zitten kijken. Zie hier.
Toonmoment zangklas: Mr. Tambourine man, vandaag in Antwerpen.
Twitter: hier.
Toonmoment zangklas: Mr. Tambourine man, vandaag in Antwerpen.
Twitter: hier.
Dylan heeft een National medal of arts toegekend gekregen door Obama. Dylan was tijdens de uitreiking, gisteren, niet aanwezig.
Dylan kort #376 - aanvullingen
It's all good op Oh no, not another site of Bob Dylan.
Twitter: hier.
Brick by brick, they tear you down
A teacup of water is enough to drown
Twitter: hier.
Brick by brick, they tear you down
A teacup of water is enough to drown
Dylan kort #376
Volgens de gisteren door de brievenbus gevallen Isis; Dylan in between ziet de tournee door het verre Oosten er als volgt uit (de concerten in vet staan (nog) niet vermeld op bobdylan.com):
11 maart Osaka, Japan
12 maart Osaka, Japan
13 maart Osaka, Japan
15 maart Osaka, Japan
16 maart Osaka, Japan
18 maart Nagoya, Japan
19 maart Nagoya, Japan
21 maart Tokyo, Japan
23 maart Tokyo, Japan
24 maart Tokyo, Japan
25 maart Tokyo, Japan
26 maart Tokyo, Japan
28 maart Tokyo, Japan
29 maart Tokyo, Japan
31 maart Seoul, Zuid Korea
Alle eerder genoemde concerten, zoals in China, zijn of nog niet definitief, of worden mogelijk uit- of zelfs afgesteld.
Dylan kort #375 - aanvullingen
Twitter: hier.
Nogmaals: vandaag twintig jaar geleden speelden The Byrds en Dylan samen Mr. Tambourine man. (zie ook Dylan kort #375, deze opname komt nog wel een keer langs in openbare verborgen schatten.)
Nogmaals: vandaag twintig jaar geleden speelden The Byrds en Dylan samen Mr. Tambourine man. (zie ook Dylan kort #375, deze opname komt nog wel een keer langs in openbare verborgen schatten.)
En toen vond ik mijzelf alleen thuis, vrouw en kinderen zijn i.v.m. een afspraak elders. Dat duurde maar even of ik vond mezelf - als een kind met een volle portemonnee in een speelgoedwinkel - staand voor de platenkast. Wat ga ik, nu ik het rijk voor even alleen heb, uit de boxen laten knallen op een volume dat de kopjes van tafel trillen en nooit meer afgewassen hoeven te worden? Twijfel.
Zo vaak krijg ik die kans niet, dus de keuze moet goed zijn.
Ik denk aan New morning of Planet waves, twee onderschatte albums waar ik wel oren naar heb. Ook Blonde on blonde schiet door mijn gedachten, de Amerikaanse mono-persing, met dank aan Thomas' reactie bij Dylan kort #375, of Slow train coming om eens goed naar de pianopartijen van Barry Beckett te luisteren, zoals ik net op de twitter van Gijsbert Kamer lees. Te lang twijfelen kan ook niet, bij te lang twijfelen blijft er geen tijd over om daadwerkelijk naar de muziek te luisteren, en dus pak ik Before the flood uit de kast.
Before the flood is zo'n album dat onrust oproept, geen album om te draaien als de kamer vol zit, dit is mijn kans. Before the flood draait.
Tijdens het draaikonten voor de platenkast realiseer ik me weer hoezeer ik verlang naar een iPod, een beetje een flinke, eentje met een opslagcapaciteit van 160 GB zodat ik tenmiste al Dylan's officiële albums, bonustracks op cd-singles en verspreide opnames op soundtracks e.d. er in goede geluidskwaliteit (wav, geen mp3) op kan zetten en met een paar drukken op de knop over een koptelefoontje kan beluisteren. Héérlijk lijkt mij dat.
Maar dan, die iPod kost iets van tweehonderdtwintig euro. Nou betaalt mijn baas een best aardig salaris, je hoort mij niet klagen, maar nou ook weer niet zó aardig dat ik 'even' tweehonderdtwintig euro kan uitgeven.
Ouderwets sparen dus.
Bliksem, Before the flood is bijna afgelopen. Ik moet vast gaan bedenken wat ik daarna uit de boxen laat knallen, ik ben er niet, sta voor mijn platenkast in dubio.
Dylan kort #375
De link naar Een nieuw oor in Dylan kort #374 werkte niet, dit probleem is nu opgelost (met dank aan Rob voor de tip).
Vandaag 20 jaar geleden verscheen Bob Dylan onverwacht op het podium tijdens een concert ter nagedachtenis van Roy Orbison om samen met The Byrds Mr. Tambourine man te spelen. De video van dit optreden is hier te zien. Deze opname verscheen in 1990 op de 4cd boxset The Byrds.
Voor degene die BBC 4 kunnen ontvangen: Folk America, morgen.
Vandaag 20 jaar geleden verscheen Bob Dylan onverwacht op het podium tijdens een concert ter nagedachtenis van Roy Orbison om samen met The Byrds Mr. Tambourine man te spelen. De video van dit optreden is hier te zien. Deze opname verscheen in 1990 op de 4cd boxset The Byrds.
Voor degene die BBC 4 kunnen ontvangen: Folk America, morgen.
Twitter: hier.
A: "Ik heb Blonde on blonde gekocht!"
B: "Welke?"
A: "Hoezo welke? Ik heb gewoon Blonde on blonde gekocht."
B: "Blonde on blonde bestaat niet."
A: "Hoezo Blonde on blonde bestaat niet, ik heb 'm toch net gekocht!"
B: "Elpee of cd. En als het een Elpee is: mono of stereo. Als het mono is, welke mono. De Amerikaanse, Engelse, Canadese, Franse, om er een paar te noemen. Voor stereo geldt eigenlijk hetzelfde. De Amerikaanse, Engelse, enz. En dan, welke mix? De eerste mix, de latere mix met afwijkende Fourth time around, de..."
A: "Cd, ik heb 'm op cd gekocht! We leven verdomme in de 21ste eeuw!"
B: "Welke cd?"
A: "Hoe bedoel je welke cd? Gewoon de cd!"
B: "De ingekorte, eerste cd-uitgave, de tweede - standaard - cd-uitgave, de Mark Wilder remix, de Gold-disc, de SACD-versie, de 2003-remaster, de bluespec-versie, de..."
A: "Weet ik het!"
B: "Het maakt wel degelijk uit hoor."
A: "Wat kan jij zeiken zeg! Ben ik in bij de platenboer, denk ik, ik koop leuk Blonde on blonde omdat jij altijd loopt te zaniken over hoe gewèldig dat album wel niet is. Nog vóór ik thuis ben, nog voor ik ook maar één noot geluisterd heb, denk ik, kom, ik bel 'm, vindt hij leuk om te horen dat ik Blonde on blonde heb gekocht. Begin je zó te zeiken! Ik heb al helemaal geen zin meer om te gaan luisteren. Ik breng 'm wel weer terug, ruil 'm voor wat anders of zo. Gatverdamme!"
B: "... maar voor dat je 'm ruilt... Welke is het nou?"
A: "Als je het dan per sé moet weten, een goudkleurige cd in een langwerpige witte doos. Tevreden?"
B: "... uhm... voor je 'm ruilt... ik ben volgende week jarig en ik zou het erg leuk vinden als je ook komt... misschien, voor je 'm ruilt, zie je, die heb ik nog niet..."
A: "Nou dat kun je natuurlijk wel op je buik schrijven! Ik koop wel een goudvis voor je! Of een flesje zeep!"
B: "Maar... alsjeblieft?"
A: "Zak d'r maar in!"
Dylan kort #374
Een goed oor, een verhaal van Niña Weijers (pdf).
Twitter: hier en hier.
Ik plaatste hier eerder een stuk van Rob over deel 9 van The Bootleg series, inclusief een reactie van mij. Via de e-mail ontving ik vandaag onderstaande reactie van Rob:
Tom,
Ik heb niet bedoeld elke jaar en aflevering van The Bootleg Series. Dat lijkt commercieel niet zinnig. De uitgaven in deze serie moeten iets bijzonders blijven. De strategie veranderen door een Grateful Dead, King Crimson of Pearl Jam release schema aan te houden is voor een topper als Dylan niet zinvol. Daarmee ondermijnt hij de aantrekkelijkheid van een ‘Dylan komt met een nieuw plaat’.
Wat ik bedoelde is dat Dylan best elke twee jaar met een nieuwe plaat mag komen. Of dat nou een soundtrack, cover plaat, of nieuw werk is. Voor het management van Dylan en CBS is dan wel een voorwaarde dat een plaat van Dylan heel goed verkoopt. Dus eerst een big seller en dan is het zinvol om redelijk snel met iets nieuws te komen. Where the money flows the music goes.
Rob
Op dit punt zijn Rob en ik dus niet met elkaar eens. Van mij mogen de afleveringen van The Bootleg series best jaarlijks komen, naast de 'gewone' releases van nieuwe albums.
Of het commercieel verstandig is het releasetempo dusdanig op te voeren, durf ik niet te zeggen. Van commercie weet ik niks. Wat ik wel weet is dat ik alle releases, in welk tempo ze dan ook worden uitgegeven, zal kopen.
Wat is volgens jou et perfecte 'ritme' waarin afleveringen van The Bootleg series moeten uitkomen, jaarlijks, eens per twee jaar, drie jaar?
Laat het me weten via tom_dylan@hotmail.com.
Reactie op Bootleg series vol. 9 - door Peter
Peter stuurde mij net onderstaande reactie op een eerder bericht:
Korte reactie op jouw reactie op Rob:
We hebben toch niet alleen Hard Rain, maar ook Live 1975 (in de Bootleg Series)!
Hoewel ik zelf ook nooit genoeg krijg van de Rolling Thunder periode, lijkt me nóg een release in de Bootleg Series uitgesloten.
Als ik mee mocht beslissen stemde ik voor een dubbel cd met live opnamen uit de top-periode van de Never Ending Tour, met Larry Campbell en Charlie Sexton.
groeten,
Peter
Hallo Peter,
Het klopt dat ook al Live 1975 is uitgekomen in The Bootleg series, maar er is een te groot verschil tussen Rolling Thunder Revue 1975 en Rolling Thunder Revue 1976 om, althans voor mij, niet te verlangen naar méér live-materiaal uit 1976.
Je suggestie voor een Never Ending Tour release uit de periode dat zowel Campbell als Sexton deel van Dylan's band uit maakten, kan ik me wel in vinden, bij voorkeur uit de periode 10 maart 2000 t/m 1 september 2002.
Maar ik zou het wel jammer vinden als zo'n release de enige officiële uitgave zou zijn van de zogenaamde Never Ending Tour. Ik kan me zo voorstellen dat latere afleveringen van The Bootleg series concertopnames uit andere periodes bevatten. 1988, Supperclub 1993, Woodstock 1994, 1997, enz. enz.
Héérlijk, dat hard op dromen.
Wanneer belt Sony om het een en ander door te nemen?
groet,
Tom
Korte reactie op jouw reactie op Rob:
We hebben toch niet alleen Hard Rain, maar ook Live 1975 (in de Bootleg Series)!
Hoewel ik zelf ook nooit genoeg krijg van de Rolling Thunder periode, lijkt me nóg een release in de Bootleg Series uitgesloten.
Als ik mee mocht beslissen stemde ik voor een dubbel cd met live opnamen uit de top-periode van de Never Ending Tour, met Larry Campbell en Charlie Sexton.
groeten,
Peter
Hallo Peter,
Het klopt dat ook al Live 1975 is uitgekomen in The Bootleg series, maar er is een te groot verschil tussen Rolling Thunder Revue 1975 en Rolling Thunder Revue 1976 om, althans voor mij, niet te verlangen naar méér live-materiaal uit 1976.
Je suggestie voor een Never Ending Tour release uit de periode dat zowel Campbell als Sexton deel van Dylan's band uit maakten, kan ik me wel in vinden, bij voorkeur uit de periode 10 maart 2000 t/m 1 september 2002.
Maar ik zou het wel jammer vinden als zo'n release de enige officiële uitgave zou zijn van de zogenaamde Never Ending Tour. Ik kan me zo voorstellen dat latere afleveringen van The Bootleg series concertopnames uit andere periodes bevatten. 1988, Supperclub 1993, Woodstock 1994, 1997, enz. enz.
Héérlijk, dat hard op dromen.
Wanneer belt Sony om het een en ander door te nemen?
groet,
Tom
Ideeën over The Bootleg series vol. 9 - door Rob
Je vroeg om wat ideeën voor Vol 9 van de Bootleg Series.
Jouw versie van LIVE 1976-1979 roept vragen op. Geen Rolling Thunder Revue stuff meer. Dat hebben we gehad.
1. Qua marketing kan ik me wel een combinatie van Street Legal concerten en Slow Train Coming zitten. De Japanse concerten zijn niet representatief voor de kwaliteit die hij toonde.
2. Of alleen de Gospel Years, ik vrees dat dit qua marketing niet goed loopt. Dylan’s new born Christian werk wordt nog steeds onvoldoende op waarde geschat. Dus Rosen moet zorgen dat een paar auteurs hierover willen schrijven, docuutje maken, en dan een mooie Bootleg Series Vol N uitbrengen.
3. Ik zelf ben voor Slow Train Coming en Saved outtakes, wie weet zit daar nog een “Blind Willie McTell” of “Every Grain of Sand” tussen.
4. Ik zal ook smullen van een Bootleg Series aflevering met een paar concert-selecties van de christian times.
5. De betere verkoopcijfers van een Bootleg Series aflevering komen volgens mij van een Bootleg Series met live concerten midden negentiger jaren. Pak ‘m beet Woodstock ‘94 stijl.
6. Het spannendste vind ik toch een mooie dubbel-cd komt met goede documentatie, inclusief interview en verhaal van Dylan/Flanagan of Marcus Greil, van Good as I Been to You (1992) and World Gone Wrong (1993),
Het zou wel helemaal te gek zijn als Rosen en CBS nou eens even een hoger release tempo volhouden dan tot een paar jaar geleden.
Kicken is het om zoveel mogelijk van de soundtrack van de nieuwe film te pakken te krijgen. Only the sound, please.
Rob
Hoi Rob,
Dank voor je ideeën. Ik kan me in veel van wat je schrijft wel vinden, al zal ik nooit genoeg krijgen van live-opnames uit 1976, alleen Hard rain is mij wat te mager.
M.b.t. punt 2: je schrijft Of alleen de Gospel Years, ik vrees dat dit qua marketing niet goed loopt. En tot voor kort zou ik het hier roerend mee eens zijn. Nu niet meer dus, en wel om de volgende reden: steeds wanneer er op verschillende forums 'verzoekjes' voor een nieuwe aflevering van The Bootleg series worden geplaatst, is één van de eerste verzoekjes live-opnames uit de jaren 1979 - 1980 (waarna altijd gelijk de opmerking volgt niet commercieel aantrekkelijk...). Daardoor krijg ik steeds meer de indruk dat er onder Dylanliefhebbers een enorme behoefte is aan live-opnames uit deze periode, en denk ik dan ook dat een aflevering van The Bootleg series met live-opnames uit 1979 - 1980 enorm goed zal verkopen.
Het wordt inderdaad tijd dat Rosen en Sony het tempo wat opvoeren, minimaal één aflevering per jaar lijkt mij alleszins redelijk.
Tom
Jouw versie van LIVE 1976-1979 roept vragen op. Geen Rolling Thunder Revue stuff meer. Dat hebben we gehad.
1. Qua marketing kan ik me wel een combinatie van Street Legal concerten en Slow Train Coming zitten. De Japanse concerten zijn niet representatief voor de kwaliteit die hij toonde.
2. Of alleen de Gospel Years, ik vrees dat dit qua marketing niet goed loopt. Dylan’s new born Christian werk wordt nog steeds onvoldoende op waarde geschat. Dus Rosen moet zorgen dat een paar auteurs hierover willen schrijven, docuutje maken, en dan een mooie Bootleg Series Vol N uitbrengen.
3. Ik zelf ben voor Slow Train Coming en Saved outtakes, wie weet zit daar nog een “Blind Willie McTell” of “Every Grain of Sand” tussen.
4. Ik zal ook smullen van een Bootleg Series aflevering met een paar concert-selecties van de christian times.
5. De betere verkoopcijfers van een Bootleg Series aflevering komen volgens mij van een Bootleg Series met live concerten midden negentiger jaren. Pak ‘m beet Woodstock ‘94 stijl.
6. Het spannendste vind ik toch een mooie dubbel-cd komt met goede documentatie, inclusief interview en verhaal van Dylan/Flanagan of Marcus Greil, van Good as I Been to You (1992) and World Gone Wrong (1993),
Het zou wel helemaal te gek zijn als Rosen en CBS nou eens even een hoger release tempo volhouden dan tot een paar jaar geleden.
Kicken is het om zoveel mogelijk van de soundtrack van de nieuwe film te pakken te krijgen. Only the sound, please.
Rob
Hoi Rob,
Dank voor je ideeën. Ik kan me in veel van wat je schrijft wel vinden, al zal ik nooit genoeg krijgen van live-opnames uit 1976, alleen Hard rain is mij wat te mager.
M.b.t. punt 2: je schrijft Of alleen de Gospel Years, ik vrees dat dit qua marketing niet goed loopt. En tot voor kort zou ik het hier roerend mee eens zijn. Nu niet meer dus, en wel om de volgende reden: steeds wanneer er op verschillende forums 'verzoekjes' voor een nieuwe aflevering van The Bootleg series worden geplaatst, is één van de eerste verzoekjes live-opnames uit de jaren 1979 - 1980 (waarna altijd gelijk de opmerking volgt niet commercieel aantrekkelijk...). Daardoor krijg ik steeds meer de indruk dat er onder Dylanliefhebbers een enorme behoefte is aan live-opnames uit deze periode, en denk ik dan ook dat een aflevering van The Bootleg series met live-opnames uit 1979 - 1980 enorm goed zal verkopen.
Het wordt inderdaad tijd dat Rosen en Sony het tempo wat opvoeren, minimaal één aflevering per jaar lijkt mij alleszins redelijk.
Tom
Dylan kort #373 - komkommertijd
Dylan op zelfde lijst als Obama op de website Het Vrije Volk.Twitter: hier.
Zondagavond muziekdraad: Bob Dylan, luisteren naar Hurricane.
I'm locked in tight, I'm out of range
I used to care, but things have changed
The Bootleg series vol. 9 - tracklist
Hier vroeg ik om suggesties voor een tracklist voor The Bootleg series vol. 9. Floater stuurde mij onderstaande tracklist (met dank):
1. Hallelujah (Montreal – Canada) 8-Jul-88
2. Queen Jane Approximately (New York City-New York) 12-Oct-89
3. Absolutely Sweet Marie (London – England) 8-Feb-90
4. It's All Over Now, Baby Blue (Austin – Texas) 25-Oct-91
5. Idiot Wind (Melbourne – Australia) 2-Apr-92
6. Born In Time (Englewood –Colorado) 25-Aug-93
7. Masters Of War (Hiroshima – Japan) 16-Feb-94
8. Mr. Tambourine Man (Prague – Czech Republic) 11-Mar-95
9. Shake Sugaree (Berlin – Germany) 17-Jun-96
10. Friend Of The Devil (Providence – Rhode Island) 17-Apr-97
11. Just Like Tom Thumb's Blues (New York City – New York) 1-Nov-98
12. Ballad Of A Thin Man (Grand Rapids – Michigan) 15-Feb-99
13. She Belongs To Me (Portsmouth –England) 25-Sep-00
14. If You See Her, Say Hello (Yokohama – Japan) 2-Mar-01
15. Visions Of Johanna (Manchester – England) 9-May-02
16. Floater (Too Much To Ask) (New Orleans – Louisiana) 26-Apr-03
17. Ballad Of Hollis Brown (Rochester – New York) 13-Nov-04
18. Shelter From The Storm (New York City– New York) 29-Apr-05
19. Señor (New York City – New York) 20-Nov-06
20. Workingman's Blues #2 (Birmingham – England) 17-Apr-07
1. Hallelujah (Montreal – Canada) 8-Jul-88
2. Queen Jane Approximately (New York City-New York) 12-Oct-89
3. Absolutely Sweet Marie (London – England) 8-Feb-90
4. It's All Over Now, Baby Blue (Austin – Texas) 25-Oct-91
5. Idiot Wind (Melbourne – Australia) 2-Apr-92
6. Born In Time (Englewood –Colorado) 25-Aug-93
7. Masters Of War (Hiroshima – Japan) 16-Feb-94
8. Mr. Tambourine Man (Prague – Czech Republic) 11-Mar-95
9. Shake Sugaree (Berlin – Germany) 17-Jun-96
10. Friend Of The Devil (Providence – Rhode Island) 17-Apr-97
11. Just Like Tom Thumb's Blues (New York City – New York) 1-Nov-98
12. Ballad Of A Thin Man (Grand Rapids – Michigan) 15-Feb-99
13. She Belongs To Me (Portsmouth –England) 25-Sep-00
14. If You See Her, Say Hello (Yokohama – Japan) 2-Mar-01
15. Visions Of Johanna (Manchester – England) 9-May-02
16. Floater (Too Much To Ask) (New Orleans – Louisiana) 26-Apr-03
17. Ballad Of Hollis Brown (Rochester – New York) 13-Nov-04
18. Shelter From The Storm (New York City– New York) 29-Apr-05
19. Señor (New York City – New York) 20-Nov-06
20. Workingman's Blues #2 (Birmingham – England) 17-Apr-07
Dylan kort #372 - 3de aanvullingen
Twitter: hier en hier.
De Paus houdt van rock, maar niet van Dylan.
Vanavond er eindelijk aan toegekomen om Oh mercy te draaien (zie hier) en dit album klinkt nog beter dan in mijn herinnering. Nog steeds onevenwichtig, Man in the long black coat springt er nog steeds voor mij bovenuit, maar minder onevenwichtig dan mijn geheugen mij wil doen geloven.
Er zijn op dit album opvallend weinig drums te horen.
Van Oh mercy zijn er, meer dan van welk ander album van ná de jaren zestig dan ook, opvallend veel outtakes officieel uitgeven. Op The Bootleg series vol. 3, op Tell tale signs, op de promo Chronicles volume one 6 song sampler en op de soundtrack van Touched by an angel. Genoeg om een nieuw album te vullen.
De Paus houdt van rock, maar niet van Dylan.
Vanavond er eindelijk aan toegekomen om Oh mercy te draaien (zie hier) en dit album klinkt nog beter dan in mijn herinnering. Nog steeds onevenwichtig, Man in the long black coat springt er nog steeds voor mij bovenuit, maar minder onevenwichtig dan mijn geheugen mij wil doen geloven.
Er zijn op dit album opvallend weinig drums te horen.
Van Oh mercy zijn er, meer dan van welk ander album van ná de jaren zestig dan ook, opvallend veel outtakes officieel uitgeven. Op The Bootleg series vol. 3, op Tell tale signs, op de promo Chronicles volume one 6 song sampler en op de soundtrack van Touched by an angel. Genoeg om een nieuw album te vullen.
The Bootleg series vol. 9
Zo mooi als Jasper (zie hieronder) krijg ik de cover niet, maar hier nog twee pogingen om een cover te maken...
En om dan maar gelijk 'over the top' te gaan: de eerste zal drie dubbelcd's bevatten, alle drie met een volledig concert, achtereenvolgens uit 1976, 1978 en 1979.
De tweede zal uit ieder jaar tussen 1988 en 2008 minimaal drie songs bevatten. Suggesties zijn welkom...
The Bootleg series volume 9 - de keuze van Jasper
Hi Tom,
Dit concert zou eens in een goed gerestaureerde versie moeten verschijnen: http://www.bobsboots.com/CDs/cd-b65.html
Dit zou het hoesje kunnen zijn :)
Dit concert zou eens in een goed gerestaureerde versie moeten verschijnen: http://www.bobsboots.com/CDs/cd-b65.html
Dit zou het hoesje kunnen zijn :)
Hi Jasper,
Een bijzonder goede keuze. Deze release zou ik zeker verwelkomen. Kan Sony er gelijk een dvd van dit concert bij doen als bonusdisc.
Schitterend hoesje overigens, geheel in de stijl van The Bootleg series.
Een andere goede kandidaat, niet heel ver verwijderd van jouw keuze, is een (of meerdere) van de concerten in het Warfield in 1979.
groet,
Tom
Dylan kort #372 - 2de aanvulling
Op het forum van Expecting rain zag ik een voorstel om een volgende aflevering van The Bootleg Series geheel te vullen met opnames van de Temples in flames-tour (Europa 1987). Een voorbeeldje van de muziek die op zo'n release zou kunnen komen te staan, is hier te beluisteren. Wat vind jij? Een goed idee, of had je toch iets anders in gedachten voor deel 9 van The Bootleg series?
En had je iets anders in gedachten voor deel 9 van The Bootleg series, doe mij een lol en maak er gelijk een hoesje bij. Voorstellen voor deel 9 kunnen naar tom_dylan@hotmail.com.
Dylan kort #372 - aanvullingen
Is er schoonheid te vinden in Dylan's tekeningen, gouaches en schilderijen? Voor ik de catalogus zag van de tentoonstelling in Chemnitz was ik nogal sceptisch over Dylan's capaciteiten als tekenaar / schilder. Ik ben nooit onder de indruk geweest van de tekeningen in Writings and drawings of van de hoezen van Selfportrait, Planet waves of The Band's Music from big pink. Maar de catalogus van de tentoonstelling in Chemnitz heeft me weten te overtuigen van Dylan's kwaliteiten als schilder / tekenaar.
En toch, Dylan is voor mij bovenal de muzikant. Het is zijn muziek waar ik in eerste instantie naar wijs als mensen mij vragen waarom ik vind dat Dylan een groot kunstenaar is. Maar dat neemt niet weg dat ook Dylan als beeldend kunstenaar, radiomaker, auteur en acteur mij weet te grijpen.
Kijk naar het schilderij links, dit is niet het werk van een 'bekend persoon die er een beetje bijkwast', dit is meer dan dat.
Waarom dit voor mij 'meer is dan dat' kan ik maar moeilijk in woorden vangen, ik ben geen kunstcriticus. Ik zou niks zinnigs kunnen schrijven over compositie, kleur, toets, enz. Ik waag mij er dan ook niet aan. Het enige zinnige dat ik er over kan zeggen, is dat het schilderij me raakt, en dat moet maar genoeg zijn voor nu.
aantekeningen over Oh mercy
Oh mercy associeer ik vaak met wat ik gemakshalve maar even 'de nieuwste Dylan' noem. De Dylan van het heden. Oh mercy is - in mijn gedachten - de eerste release van deze 'nieuwste Dylan'. Tijdens het lezen van Montague street journal kwam ik er achter hoezeer ik stil ben blijven staan in de tijd. Oh mercy kwam uit in september 1989, dat is ruim twintig jaar (!) geleden. Waarschijnlijk wordt mijn associatie gevoed door het feit dat Oh mercy het eerste album is waarvan ik mij kan herinneren dat het album uitkwam. Daarnaast heb ik te vaak gelezen dat Oh mercy een terugkeer naar vorm betekende na de magere jaren '80.
Ik moet Oh mercy opnieuw in perspectief plaatsen. Oh mercy kwam uit in september 1989, ruim 27 jaar na Dylan's debuut, ruim twintig jaar geleden. Historisch gezien 'drijft' het album ergens halverwege Dylan's carrière, niks 'nieuwste Dylan' dus. Oh mercy verscheen nog vóór er ook maar één aflevering van The Bootleg series op de markt was gekomen. Toen Oh mercy uitkwam, was de zogenaamde Never Ending Tour nog geen 150 concerten onderweg, inmiddels telt de tour ruim 2200 concerten.
Oh mercy kwam in september 1989 zowel op cd als op elpee (je weet wel, zo'n grote ronde zwarte schijf) uit.
Oh mercy is niet van deze tijd, Oh mercy is oud.
En toch klinkt het album nog steeds alsof het gisteren uitkwam. Oh mercy klinkt niet gedateerd, zoals Empire burlesque (1985) of Dylan & the Dead (1989) dat wel doen.
Hoezeer ik ook verknocht ben aan Oh mercy, ik kan het album niet anders beoordelen dan onevenwichtig. Voor mij is Oh mercy een goed album met één positieve uitschieter. Die uitschieter is niet alleen een goede reden om Oh mercy steeds maar weer te blijven beluisteren, maar deze zelfde uitschieter maakt voor mij ook keer op keer pijnlijk duidelijk dat de andere negen songs op Oh mercy alleen maar 'gewoon goed' zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet van het luisteren naar What was it you wanted, Shooting star, What good am I en Political world, maar de tijd stopt wanneer Man in the long black coat speelt, dan ben ik er even niet.
Tijdens het lezen in Montague street journal denk ik 'ik moet Oh mercy weer eens draaien', wat ik nog steeds niet heb gedaan. Dat roept de schande over mij af.
Misschien zit ik de vast in mijn gedachten dat Oh mercy een goed album is met één uitschieter, aleen daarom al moet ik nog eens luisteren, de vooringenomenheid toetsen.
En er blijft altijd wat te ontdekken, zo leerde ik op het forum (zie rechter kolom) dat de graffiti afgebeeld op de voorzijde van de hoes van Oh mercy al eerder voor een ander album was gebruikt. Liefde en diefstal?
En dan heb ik nog geen woord geschreven over producer Daniel Lanois en dat terwijl het bijna onmogelijk is om een stuk over Oh mercy in de Dylan-literatuur te vinden waarin niet melding wordt gemaakt van Daniel Lanois. Hetzelfde geldt uiteraard sinds 2004 wat Dylan zelf heeft geschreven over het opnemen van Oh mercy in Chronicles.
Maar dan, dit zijn slechts aantekeningen, wilde gedachten over een album dat ik nodig weer eens moet beluisteren.
Dylan kort #372 - komkommertijd
The life and times of Allen Ginsberg wordt uitgezonden op zondag 7 maart om 2 uur en de herhaling op zaterdag 13 maart om half elf 's ochtends, op Nederland 2.
Twitter: hier.
Twitter: hier.
Dylan kort #371
Twitter: hier en hier.
Een gesprek met dichteres Marjolein Borgers.
Blowin' in the wind in een foto gevangen.
Het allemaal weer wat aan de magere kant, maar goed, beter iets dan niets. Wederom geruchten / eerste berichten over nieuwe concerten. Zo zal Dylan op 27 mei in Tel Aviv optreden en in juni in Belgrado. Of deze concerten ook daadwerkelijk al gepland zijn / doorgaan, is nog even afwachten.
Een gesprek met dichteres Marjolein Borgers.
Blowin' in the wind in een foto gevangen.
Het allemaal weer wat aan de magere kant, maar goed, beter iets dan niets. Wederom geruchten / eerste berichten over nieuwe concerten. Zo zal Dylan op 27 mei in Tel Aviv optreden en in juni in Belgrado. Of deze concerten ook daadwerkelijk al gepland zijn / doorgaan, is nog even afwachten.
Aanvullingen op Hard rain
Eerder plaatste ik hier een stuk over Hard rain, later aangevuld met een e-mail van Arie. Waarin hij o.a. schreef dat over de aankondiging van Hard rain door Hans van der Togt in Zwarte Piet-pak en het uitzenden van Hurricane met Nederlandse ondertiteling.
Eerder vandaag plaatste ik hier een stuk van Peter over Hard rain waarin hij o.a. ook ingaat op de uitzending van Dont look back en Renaldo and Clara.
Dat ter inleiding. Arie is zo goed geweest om in zijn video-archief te duiken en mij drie foto's van de tv-uitzending van Hard rain en drie foto's van de uitzending van Hurricane te sturen. In zijn begeleidende e-mail schrijft hij:
Hoi Tom,
Ik heb de video opgezocht en stuur je apart wat foto’s, die ik vanavond gemaakt heb.
Hurricane is uitgezonden in de O-show, gepresenteerd door Theo Stokkink. KRO 1976.
Hier zal ik ook een paar foto’s van sturen.
Don’t Look Back is in 1981 of 82 uitgezonden op Duitsland 3
Renaldo and Clara ook op Duitsland.
Ik heb hier video’s van. Waarschijnlijk ook wel knipsels.
Arie.
De foto's van Hard rain:
Eerder vandaag plaatste ik hier een stuk van Peter over Hard rain waarin hij o.a. ook ingaat op de uitzending van Dont look back en Renaldo and Clara.
Dat ter inleiding. Arie is zo goed geweest om in zijn video-archief te duiken en mij drie foto's van de tv-uitzending van Hard rain en drie foto's van de uitzending van Hurricane te sturen. In zijn begeleidende e-mail schrijft hij:
Hoi Tom,
Ik heb de video opgezocht en stuur je apart wat foto’s, die ik vanavond gemaakt heb.
Hurricane is uitgezonden in de O-show, gepresenteerd door Theo Stokkink. KRO 1976.
Hier zal ik ook een paar foto’s van sturen.
Don’t Look Back is in 1981 of 82 uitgezonden op Duitsland 3
Renaldo and Clara ook op Duitsland.
Ik heb hier video’s van. Waarschijnlijk ook wel knipsels.
Arie.
De foto's van Hard rain:
De foto's van Hurricane in de O-Show:
Met dank aan Arie voor de foto's en de genomen moeite!
Dylan in de nieuwe Heaven
Gisteren kreeg ik via de e-mail een tip van Peter dat in de nieuwe Heaven een stuk staat over Dylan's Highway 61 revisted. Vandaag naar de boekenboer gegaan om deze Heaven te kopen.
Op blz. 9 staat een stuk van Bertram Mourits en Pieter Steinz onder de titel Bob Dylan gaat los dat eindigt met: En hoewel hij [Dylan] een aantal albums heeft gemaakt die de perfectie benaderen [...] is het op HIGHWAY 61 REVISITED dat alle aspecten van zijn talent voor het eerst bij elkaar kwamen. De regels voor deze afsluiter geven een korte geschiedenis van Dylan's carrière tot het maken van Highway 61 revisited zodat bovenstaande conclusie getrokken kan worden. Het stuk leest makkelijk weg, trekt een parallel tussen Dylan en Walt Whitman en gaat kort in op het wisselen van imago's. Geen onaardig stuk waarvan ik me kan voorstellen dat lezers die nog niet bekend zijn met Highway 61 revisited tijdens het lezen overtuigd worden om het album eens te beluisteren.
Des te spijtiger dat het stuk begint met 'It's Halloween, and I got my Bob Dylan mask on', grapte Bob Dylan in 1963 tijdens een concert in Carnegie Hall. Dylan 'grapte' dit helemaal niet in 1963 in Carnegie Hall, maar op 31 oktober 1964 in the Philharmonic Hall. Natuurlijk is het mierenneuken, maar het stoort mij wel, dit soort onvolkomenheden. Wie schrijft moet de feiten scherp voor ogen hebben, en dit is een makkelijk te controleren feit.
Op de bladzijde voor het artikel van Mourits en Steinz staat een schema met in de eerste kolom artiesten en platen die Dylan beïnvloed hebben, in de tweede kolom zeven albums van Dylan + The Bootleg series 1 t/m 8 en in de derde kolom artiesten en platen die beïnvloed zijn door Dylan. Alles in telegramstijl.
Maar er is meer Dylan in de Heaven te vinden. Natuurlijk wordt Dylan een aantal malen genoemd in de coverstory over Levon Helm, maar steeds zijdeling. Verder staan er twee columns in waarin Dylan een rol heeft gekregen. Allereerst Winter door Geert Henderickx waarin hij op zoek gaat naar muziek om de winter door te komen: Eigenlijk wil ik die mistroostige maanden niets anders horen dan Not Dark Yet van Bob Dylan. Henderickx schrijft schitterend hoe voor hem o.a. Dylan's Not dark yet zo perfect bij de winter past. Een schitterende column, ware het niet dat ook hij zijn feiten niet helemaal op een rijtje heeft: Het lied [Not dark yet] staat op TIME OUT OF MIND, dat hij alweer ruim twaalf jaar geleden maakte nadat een ontsteking van de hartzak hem bijna het loodje had doen leggen. Hoe voor de hand het ook lijkt te liggen dat Dylan de inspiratie voor Time out of mind vond in zijn levensbedreigende aandoening, het is gewoon niet waar. Dylan nam de nummers voor Time out of mind op in januari 1997- dertien jaar geleden -, dus vóórdat hij in het ziekenhuis werd opgenomen met een ontsteking van de hartzak.
Het beste stuk in deze Heaven over Dylan, ondanks de zinsnede dat hij ook al niet kon zingen toen hij jong was, is de column 't Noorden van Ruud Heijjer. In deze column wordt niet één keer Dylan's naam genoemd en toch 'voel' je tijdens het lezen, gaandeweg steeds zekerder, dat dit o.a. over Dylan gaat. Allereerst al Zijn afstandelijke gedrag viel samen met de aanschaf van die verdomde box van tien cd's die hun krant verkocht. Als ze door het boekje bladerde met liefdevolle stukjes van de kortstondig collectief betreurde schrijver, dacht ze met opvlammende lichamelijke spijt aan diens ironische, opwindende beestenkop.
Gelijk gevolgd door een nieuwe alinea, die al meer zekerheid geeft, en begint met: Sindsdien kraakte Girl From The North Country vaak door de kamers, een nummer dat vooral bewees dat De Mythische Poëet ook al niet kon zingen toen hij jong was.
En tegen het eind van de column komt Forever young van Planet waves nog voorbij waardoor de lezer wel zeker weet dat het o.a. over Dylan gaat.
Tot slot staat er nog een korte recensie in van de dvd How sweet the sound van Joan Baez, je weet wel, die dvd waarop Dylan een belangrijke rol speelt. Deze recensie van How sweet the sound is de eerste recensie van deze dvd die ik lees waarin de nadruk niet zozeer bij Dylan, of min of meer gelijk verdeeld is over Dylan en Baez, maar vooral bij Baez ligt, zoals het hoort.
Of deze Heaven de aanschafprijs waard is, moet een ieder voor zich weten. Ik heb geen spijt van de bijna zes euro die ik er eerder vandaag voor betaald heb.
Op blz. 9 staat een stuk van Bertram Mourits en Pieter Steinz onder de titel Bob Dylan gaat los dat eindigt met: En hoewel hij [Dylan] een aantal albums heeft gemaakt die de perfectie benaderen [...] is het op HIGHWAY 61 REVISITED dat alle aspecten van zijn talent voor het eerst bij elkaar kwamen. De regels voor deze afsluiter geven een korte geschiedenis van Dylan's carrière tot het maken van Highway 61 revisited zodat bovenstaande conclusie getrokken kan worden. Het stuk leest makkelijk weg, trekt een parallel tussen Dylan en Walt Whitman en gaat kort in op het wisselen van imago's. Geen onaardig stuk waarvan ik me kan voorstellen dat lezers die nog niet bekend zijn met Highway 61 revisited tijdens het lezen overtuigd worden om het album eens te beluisteren.
Des te spijtiger dat het stuk begint met 'It's Halloween, and I got my Bob Dylan mask on', grapte Bob Dylan in 1963 tijdens een concert in Carnegie Hall. Dylan 'grapte' dit helemaal niet in 1963 in Carnegie Hall, maar op 31 oktober 1964 in the Philharmonic Hall. Natuurlijk is het mierenneuken, maar het stoort mij wel, dit soort onvolkomenheden. Wie schrijft moet de feiten scherp voor ogen hebben, en dit is een makkelijk te controleren feit.
Op de bladzijde voor het artikel van Mourits en Steinz staat een schema met in de eerste kolom artiesten en platen die Dylan beïnvloed hebben, in de tweede kolom zeven albums van Dylan + The Bootleg series 1 t/m 8 en in de derde kolom artiesten en platen die beïnvloed zijn door Dylan. Alles in telegramstijl.
Maar er is meer Dylan in de Heaven te vinden. Natuurlijk wordt Dylan een aantal malen genoemd in de coverstory over Levon Helm, maar steeds zijdeling. Verder staan er twee columns in waarin Dylan een rol heeft gekregen. Allereerst Winter door Geert Henderickx waarin hij op zoek gaat naar muziek om de winter door te komen: Eigenlijk wil ik die mistroostige maanden niets anders horen dan Not Dark Yet van Bob Dylan. Henderickx schrijft schitterend hoe voor hem o.a. Dylan's Not dark yet zo perfect bij de winter past. Een schitterende column, ware het niet dat ook hij zijn feiten niet helemaal op een rijtje heeft: Het lied [Not dark yet] staat op TIME OUT OF MIND, dat hij alweer ruim twaalf jaar geleden maakte nadat een ontsteking van de hartzak hem bijna het loodje had doen leggen. Hoe voor de hand het ook lijkt te liggen dat Dylan de inspiratie voor Time out of mind vond in zijn levensbedreigende aandoening, het is gewoon niet waar. Dylan nam de nummers voor Time out of mind op in januari 1997- dertien jaar geleden -, dus vóórdat hij in het ziekenhuis werd opgenomen met een ontsteking van de hartzak.
Het beste stuk in deze Heaven over Dylan, ondanks de zinsnede dat hij ook al niet kon zingen toen hij jong was, is de column 't Noorden van Ruud Heijjer. In deze column wordt niet één keer Dylan's naam genoemd en toch 'voel' je tijdens het lezen, gaandeweg steeds zekerder, dat dit o.a. over Dylan gaat. Allereerst al Zijn afstandelijke gedrag viel samen met de aanschaf van die verdomde box van tien cd's die hun krant verkocht. Als ze door het boekje bladerde met liefdevolle stukjes van de kortstondig collectief betreurde schrijver, dacht ze met opvlammende lichamelijke spijt aan diens ironische, opwindende beestenkop.
Gelijk gevolgd door een nieuwe alinea, die al meer zekerheid geeft, en begint met: Sindsdien kraakte Girl From The North Country vaak door de kamers, een nummer dat vooral bewees dat De Mythische Poëet ook al niet kon zingen toen hij jong was.
En tegen het eind van de column komt Forever young van Planet waves nog voorbij waardoor de lezer wel zeker weet dat het o.a. over Dylan gaat.
Tot slot staat er nog een korte recensie in van de dvd How sweet the sound van Joan Baez, je weet wel, die dvd waarop Dylan een belangrijke rol speelt. Deze recensie van How sweet the sound is de eerste recensie van deze dvd die ik lees waarin de nadruk niet zozeer bij Dylan, of min of meer gelijk verdeeld is over Dylan en Baez, maar vooral bij Baez ligt, zoals het hoort.
Of deze Heaven de aanschafprijs waard is, moet een ieder voor zich weten. Ik heb geen spijt van de bijna zes euro die ik er eerder vandaag voor betaald heb.
Dylan kort #370
Vergeet niet het stuk van Peter over Hard rain hieronder te lezen.
I'm not there draait morgen in Hoegaarden.
Meer (van hetzelfde) over de tentoonstelling Bob Dylan / The Woodstock years op de website PhotoQ.
Twitter: hier en hier.
I'm not there draait morgen in Hoegaarden.
Meer (van hetzelfde) over de tentoonstelling Bob Dylan / The Woodstock years op de website PhotoQ.
Twitter: hier en hier.
Hard rain door Peter
Op 4 december 1976 vierden wij sinterklaas bij mijn ouders. Natuurlijk wist ik dat Bob Dylan die avond op TV zou komen. Hoe moest dat nu? Want de rest van de familie zou het ritueel van pakjes en surprises vast niet laten bederven door een televisieprogramma en al helemaal niet als dat Bob Dylan betrof. Na veel gezeur kreeg ik niettemin gedaan dat we een kwartiertje hebben gekeken. Ik weet niet waar ik die avond meer van genoten heb, van de goede gaven van de sint of van het gezang van Dylan en Baez op TV. Welke nummers ik toen precies gezien heb, weet ik niet meer. Video was er nog niet, maar ik weet zeker dat Hard Rain later nog eens herhaald is, want toen heb ik de film wel degelijk op de magneetband opgenomen. Inmiddels is die op DVD overgezet en heb ik ‘m nog regelmatig bekeken. Ik ben wel benieuwd of de registratie op regieaanwijzingen van Dylan zelf gemaakt is. Qua opnamen stelt het allemaal niet veel voor, over het algemeen kijken we de zanger recht in zijn scheven tanden. Maar hoewel de film gemaakt is in de nadagen van de Rolling Thunder Revue, toen de fut er eigenlijk al lang uit was, vind ik de muziek (wat een geweldige bassist, die Rob Stoner!), de zang en de interpretatie van de songs nog altijd geweldig. Voor mij Bob Dylan op het hoogtepunt van zijn kunnen.
Ook Don’t Look Back is op de Nederlandse TV te zien geweest, geen idee of dat vóór of na die tijd was. En ooit, vrij kort na de release, werd ook een integrale versie van Renaldo & Clara uitgezonden, compleet met ondertitels, waardoor de film overigens niet veel begrijpelijker wordt. Ik denk dat de VPRO hiervoor verantwoordelijk was. Helaas is deze film vrij snel uit de roulatie genomen, ook nadat het nog even geprobeerd was met een ingekorte versie, werd het geen succes. Vorig jaar heb ik de lange versie nog een keer teruggezien in het Filmmuseum in Amsterdam. Als je van Dylan houdt valt er genoeg te genieten en er zit geweldige muziek in. Gelukkig heb ik Renaldo & Clara inmiddels ook op DVD, een versie die ietsje korter lijkt dan het lange origineel. Wat er precies ontbreekt, ben ik nog niet achter. Ook dit materiaal; dateert natuurlijk van de Rolling Thunder Revue. Van andere optredens, ook uit de eerste periode van deze revue, zijn diverse filmpjes te zien op YouTube. Voor mij nog steeds een hoogtepunt uit Dylan’s lange carrière.
Peter
Een aanvulling via de e-mail ontvangen:
PS
Ik vermoed dat een eventuele herhaling van Hard Rain op de Nederlandse TV toch uit mijn duim gezogen is. De videoband die ik er van heb blijkt namelijk een via via verkregen bootleg.
Peter
Dylan kort #369 - aanvullingen
Vergeet niet onderstaande stuk over Hard rain en vooral de later geplaatste aanvulling van Arie onderaan dit stuk te lezen.
Meestal plaats ik alleen links naar Nederlandstalige stukken over Dylan, slechts heel soms maak ik hier een uitzondering op. Die uitzondering is een tip van Theo (dank!): in de Mojo van september 2005 stond het stuk Blood on the tracks: the 100 greatest Dylan songs. Dit stuk uit de Mojo is online in te zien, zie hier.
Meer (van hetzelfde) over de tentoonstelling Dylan / The Woodstock years in Amsterdam, hier en hier.
Meestal plaats ik alleen links naar Nederlandstalige stukken over Dylan, slechts heel soms maak ik hier een uitzondering op. Die uitzondering is een tip van Theo (dank!): in de Mojo van september 2005 stond het stuk Blood on the tracks: the 100 greatest Dylan songs. Dit stuk uit de Mojo is online in te zien, zie hier.
Meer (van hetzelfde) over de tentoonstelling Dylan / The Woodstock years in Amsterdam, hier en hier.
hard rain
Is Dont look back nooit daarvoor op de Nederlandse televisie getoond, zo vraag ik me af, of valt deze film niet onder de noemer 'special'?
Maar voor ik verder ga over het artikel van Evert Wilbrink, blader ik even naar de bladzijde met de programmainformatie van zaterdag 4 december 1976. Jahoor, daar staat het: De Bob Dylan special begint om 22:30 uur. Daaronder de volgende informatie over dit programma: Samen met Joan Baez en de Rolling Thunder Revue gaf Bob Dylan een show op de Colorado State University
Er worden o.a. de volgende songs ten gehore gebracht: "A hard rain's gonna fall" [sic], "Blowing in the wind" [sic], "Railroad boy", Desportees" [sic], "I pity the poor immigrant", "Shelter from the storm", "Maggie's Farm"
Wacht even, dit is toch 'gewoon' de tv-special Hard rain? Waarom staat er in de gids dan De Bob Dylan special en niet, zoals het hoort, Hard rain?
Hard rain is dus op de Nederlandse televisie uitgezonden! Iemand ruim 33 jaar na dato nog herinneringen aan deze uitzending? Laat het me weten!
Goed, terug naar het artikel van Evert Wilbrink. De eerste vraag is natuurlijk: waarom een foto uit 1974 en niet een foto uit 1976, of nog toepasselijker een 'still' uit Hard rain? Na een algemene inleiding schrijft Wilbrink: Nog eens vijf jaar later [in 1975], als de inflatie zo sterk de popbis in haar greep heeft gekregen dat een flinke tournee miljoenenzaak is geworden, komt Dylan ineens met een "low-budget" toer, die aan de ene kant de economie van de pop op zijn kop zet en aan de andere kant de aftrap geeft voor een nieuwe stortvloed aan vernieuwingsprojecten in de pop. Dat was dus de Rolling Thunder Revue.
En iets verder: Toen [begin 1976] begonnen ook de eerste Dylan-komt-naar Europa-geruchten. Het ziet er naar uit, dat binnenkort de contracten voor de Europese concerten getekend gaan worden. [inmiddels weten we natuurlijk dat Dylan pas in de zomer van 1978 naar Europa zou komen] Net op het moment, dat de Dylan-koorts haar hevigste vormen gaat aannemen. Want hoe onopvallend ook de live-elpee van de Rolling Thunders, "Hard Rain" dus, aan ons voorbij gegaan is, de TV-uitzending op 4 december van het openluchtconcert op de campus van de Colorado State University zal ongetwijfeld ernstige gevolgen hebben. Als programma stelt het weinig voor; iedere amateur video-enthousiast [...] had zoiets op kunnen nemen.
Maar desondanks is "Hard Rain" het meest aangrijpende pop-TV-gebeuren, dat ik ooit gezien heb. [...] Waar iedere andere muzikant zich met een theedoek op het hoofd belachelijk zou maken, komen Dylan-Baez-McGuinn c.s. zo geloofwaardig over als maar mogelijk is. En waar alle andere azen der pop hun concerten als verplichte nummers afwerken, bruist de Rolling Thunder-troep van enthousiasme. [...] Die "Hard Rain" elpee, daarvan dacht ik de eerste keer, dat het meteen wel de laatste keer zou zijn. Maar na het zien van de video heb ik 'm toch weer uit de kast gehaald. De hoogtepunten uit de uitzending ontbreken echter op de elpee.
Terwijl ik bovenstaande tik, draait Hard rain. Ik vond Hard rain de eerste keer dat ik het album hoorde, in tegenstelling tot Evert Wilbrink, zeker geen tegenvaller, sterker dit album is misschien wel Dylan's beste live-album. Luister naar Shelter from the storm of Idiot wind. Als je het hebt over vuur en passie in een optreden leggen, dan is het op dit album te vinden. Hard rain ligt niet makkelijk in het oor, maar wie een beetje moeite doet tijdens het luisteren naar dit album, zal mogelijk meer schoonheid ontdekken dan hem lief is.
De cd-versie van Hard rain kan ik niemand aanraden, deze vind ik - in verhouding tot de lp - barslecht klinken. Als er nou één album van Dylan is die hard toe is aan een geremasterde cd-uitgave, dan is het wel Hard rain.
4 december 1976 wordt het nooit meer, maar wie een beetje moeite doet hoeft ook niet door de tijd te reizen om Hard rain te kunnen zien. Zorg wel dat je voor het kijken je gordel omdoet en je helm opzet, maar dan zie je ook wat.
Via de e-mail ontving ik onderstaande aanvulling, met dank aan Arie!
Hoi Tom,
Ik heb nog ergens een video opname van de NL uitzending van Hard Rain. Mijn tante had een van de eerste Philips video recorders. De aankondiging werd gedaan door een in Zwarte Piet pak gestoken Hans van der Togt. Hij verbasterde de naam in Joan Beets. Waarop een mede fan zei: “Ja de dochter van Nicolaas” Kort hiervoor is nog eens Hurricane uitgezonden met ondertitels.
Renaldo and Clara en Don’t Look Back kwamen later op de Duitse tv.
Groet,
Arie.
Dylan kort #369
Twitter: hier.
Dylan, Grammy, White House, Torah + MUSIC op Life's a coconut door Rob. Dit stuk is o.a. een reactie op eerder op deze blog geplaatste reacties. Ik heb het stuk gelezen en ik twijfel tussen reageren of even laten varen. De vele reacties op deze blog en nu het stuk op Life's a coconut vinden tenslotte hun oorsprong in het feit dat ik twee filmpjes - begeleid door een paar zinnen - op deze blog heb geplaatst. Reageren dus, het is mijn schuld. Aan de andere kant heb ik mijn zegje gezegd, eerst in een Dylan kort, daarna in een reactie. Ik heb, zo goed en zo kwaad als het ging, uitgelegd hoe ik er tegenaan kijk, ik heb mijn excuses aangeboden voor de mogelijk te scherp gekozen woorden. Wanneer ik weer zou reageren, zal de inhoud van mijn reactie in de kern niet afwijken van wat ik eerder schreef. Vooral ook omdat het stuk op Life's a cocnut geen nieuwe inzichten of feiten aansnijdt waarop ik voor mijn gevoel moet reageren. Laten varen dus.
De laatste paar dagen worden er niet alleen - meer dan anders - reacties geplaatst op deze blog (allen dank), maar ontvang ik ook regelmatig e-mails van lezers. Ik vind het wel gepast om al deze e-mailers via deze weg te danken voor hun steun, tips en reacties. Ook een bijdrage leveren aan deze blog of 'gewoon' een e-mail sturen? Dat kan naar tom_dylan@hotmail.com.
Dylan kort #368
Bob Dylan en Obama op life's a cocnut.
Twitter: hier en hier.
Dylan in het witte huis op Humo.
een van de ontaarde randfigurenop de log van Alja Spaan.
Via de e-mail krijg ik net het bericht binnen - uit een vertrouwde bron, zo meldt de schrijfster - dat Dylan in het voorjaar van 2011 één of meerdere concerten zal geven in de Heineken music hall in Amsterdam.
Vandaag viel na lang wachten door het zoekraken van eerder verzonden exemplaren, de eerste aflevering van het nieuwe Dylanfanzine Montague street door de brievenbus. Ik heb nog geen letter erin gelezen - dat komt vanavond wel - maar tijdens het doorbladeren wel een eerste indruk.
Het is een fanzine waar de nadruk ligt op bespiegelende, wat langere stukken. Mooi gebonden. Weinig tot geen afbeeldingen, prettige leesletter. Iets kleiner dan A4, ruim 130 blz. Het oogt eerder als een in eigen beheer uitgegeven boek, dan als een tijdschrift. Montague street is relatief goedkoop: $10 (exclusief $8 en een paar cent verzendkosten). Meer informatie over Montague street is te vinden op de website van dit fanzine. Na het lezen van Montague street zal ik nog at uitgebreider over dit fanzine schrijven.
Dylan kort #367
Twitter: hier en hier.
In Dylan kort #367 schreef ik over geruchten over een nieuw Dylanalbum. Het is nu zeker dat de geruchten onzin zijn (met dank aan A. voor de informatie).
Het stuk hieronder met de titel Dat wat vervelende moment... roept blijkbaar nogal wat reactie en weerstand op (zie de reacties bij dit bericht). Ik houd wel van een beetje discussie, een ieder die zich geroepen voelt: reageer!
De reacties die tot nog toe geplaatst zijn roepen vooral één vraag op: natuurlijk gaat het vooral (of alleen) over Dylan's muziek, of om het wat breder te trekken, Dylan's kunst. Maar wie daar in duikt, komt als vanzelf uit bij 'bijverschijnselen' zoals biografieën, fotoboeken en filmpjes zoals hieronder geplaatst. De vraag is natuurlijk: waar ligt de grens?
Ook mij gaat het in eerste instantie bovenal om de muziek, niet om de persoon, niet om de 'bijverschijnselen', maar ik lees wel de biografieën over Dylan, ik koop wel de fotoboeken over Dylan, ik heb wel lol in het bekijken van onderstaande filmpjes. De bewondering voor Dylan's kunst reduceert mij soms tot een gillende bakvis. De gillende bakvis die posters aan de muur hangt, plakboeken vult en iedere scheet van de bewonderde kunstenaar in kaart probeert te krijgen.
Ik ben schuldig, ik geef het onmiddelijk toe en schaam mij er niet voor. Waarom zou ik?
Maar waar ligt de grens?
De grens ligt voor mij daar waar moraalridders mij denken te kunnen vertellen wat goed voor mij is en wat niet. De grens ligt voor mij daar waar met opgeheven vingertje en aannamens (drank en drugs zijn de oorzaak van Dylan's gedrag in 1991) als argumenten mij om de oren wordt geslagen. Dat zijn slagen die kant nog wal raken.
Een ieder mag (uiteraard) vinden wat hij / zij vindt van het plaatsen van onderstaande filmpjes door ondergetekende, maar wanneer je wil aantonen dat mijn keuze om deze filmpjes te koppelen foutief is geweest, kom dan in ieder geval met steekhoudende argumenten. De argumenten die ik tot nog toe gelezen heb, kunnen mij niet overtuigen.
Met bovenstaande zal ik geen vrienden maken, daar ben ik mij terdege bewust van. Het zij zo.
Bovenstaande kost mij mogelijk lezers, het zij zo.
Maar bovenstaande zal mogelijk bovenal reacties losmaken, prima, laat maar komen. Ik zal ze met alle genoegens van dien lezen / plaatsen, want nogmaals, ik houd wel van een beetje discussie.
In Dylan kort #367 schreef ik over geruchten over een nieuw Dylanalbum. Het is nu zeker dat de geruchten onzin zijn (met dank aan A. voor de informatie).
Het stuk hieronder met de titel Dat wat vervelende moment... roept blijkbaar nogal wat reactie en weerstand op (zie de reacties bij dit bericht). Ik houd wel van een beetje discussie, een ieder die zich geroepen voelt: reageer!
De reacties die tot nog toe geplaatst zijn roepen vooral één vraag op: natuurlijk gaat het vooral (of alleen) over Dylan's muziek, of om het wat breder te trekken, Dylan's kunst. Maar wie daar in duikt, komt als vanzelf uit bij 'bijverschijnselen' zoals biografieën, fotoboeken en filmpjes zoals hieronder geplaatst. De vraag is natuurlijk: waar ligt de grens?
Ook mij gaat het in eerste instantie bovenal om de muziek, niet om de persoon, niet om de 'bijverschijnselen', maar ik lees wel de biografieën over Dylan, ik koop wel de fotoboeken over Dylan, ik heb wel lol in het bekijken van onderstaande filmpjes. De bewondering voor Dylan's kunst reduceert mij soms tot een gillende bakvis. De gillende bakvis die posters aan de muur hangt, plakboeken vult en iedere scheet van de bewonderde kunstenaar in kaart probeert te krijgen.
Ik ben schuldig, ik geef het onmiddelijk toe en schaam mij er niet voor. Waarom zou ik?
Maar waar ligt de grens?
De grens ligt voor mij daar waar moraalridders mij denken te kunnen vertellen wat goed voor mij is en wat niet. De grens ligt voor mij daar waar met opgeheven vingertje en aannamens (drank en drugs zijn de oorzaak van Dylan's gedrag in 1991) als argumenten mij om de oren wordt geslagen. Dat zijn slagen die kant nog wal raken.
Een ieder mag (uiteraard) vinden wat hij / zij vindt van het plaatsen van onderstaande filmpjes door ondergetekende, maar wanneer je wil aantonen dat mijn keuze om deze filmpjes te koppelen foutief is geweest, kom dan in ieder geval met steekhoudende argumenten. De argumenten die ik tot nog toe gelezen heb, kunnen mij niet overtuigen.
Met bovenstaande zal ik geen vrienden maken, daar ben ik mij terdege bewust van. Het zij zo.
Bovenstaande kost mij mogelijk lezers, het zij zo.
Maar bovenstaande zal mogelijk bovenal reacties losmaken, prima, laat maar komen. Ik zal ze met alle genoegens van dien lezen / plaatsen, want nogmaals, ik houd wel van een beetje discussie.
Dat wat vervelende moment...
Vlak na Dylan's optreden in het Witte huis (9 febr.), plaatste ik hier een yuotube filmpje, opgenomen door een camera voor de tv te houden. Aan het eind van dat filmpje is te zien hoe Dylan, na het beëindigen van The Times they are a-changin' helemaal klaar lijkt om een tweede nummer in te zetten. Na wat ongemakkelijke momenten, krijgt Dylan blijkbaar een seintje en volgt de 'ongemakkelijke' overgang van het willen inzetten van een tweede nummer, naar het van het podium afgaan. Vlak nadat dit eerste filmpje opdook, verschenen er betere filmpjes waaruit, gekgenoeg, dit ongemakkelijke moment verwijderd bleek.
Maar ergens is opnieuw dit stukje film met dat ongemakkelijke moment opgedoken en worden er stukken geschreven, vragen gesteld, enz. De strekking van deze stukken / vragen is vaak "was Dylan in de veronderstelling dat hij een tweede nummer mocht spelen?" en "zo ja, waarom werd dit afgekapt?"
Een medewerker van PBS - zo las ik ergens - heeft al gezegd dat het nooit en te nimmer de bedoeling was dat Dylan meer dan één nummer zou spelen. Maar waarom dan dit ongemakkelijke moment?
En waarom dit stukje film uit de latere uitzending op PBS knippen?
Kijkend naar dit filmpje moest ik terugdenken aan 1991, aan de Grammy's. Om zelf een oordeel te kunnen vormen, heb ik beide filmpjes hieronder gezet.
Maar ergens is opnieuw dit stukje film met dat ongemakkelijke moment opgedoken en worden er stukken geschreven, vragen gesteld, enz. De strekking van deze stukken / vragen is vaak "was Dylan in de veronderstelling dat hij een tweede nummer mocht spelen?" en "zo ja, waarom werd dit afgekapt?"
Een medewerker van PBS - zo las ik ergens - heeft al gezegd dat het nooit en te nimmer de bedoeling was dat Dylan meer dan één nummer zou spelen. Maar waarom dan dit ongemakkelijke moment?
En waarom dit stukje film uit de latere uitzending op PBS knippen?
Kijkend naar dit filmpje moest ik terugdenken aan 1991, aan de Grammy's. Om zelf een oordeel te kunnen vormen, heb ik beide filmpjes hieronder gezet.
Dylan kort #366 - aanvullingen
Twitter: hier. En een reactie is hier te lezen.
Vanavond draai ik het album The Times they are a-changin' (1964), een album waar ik vaak de schoonheid van vergeet. En pas wanneer ik het album opzet, vind ik die schoonheid weer terug.
Kijk naar de hoes, naar de jonge man, tweeëntwintig jaar jong. De blik van een man die meer heeft gezien dan hem lief is.
De scherpe lijnen in de muziek, in Only a pawn in their game over Medgar Evers - voorvechter voor gelijke rechten voor blank en zwart - doodgeschoten voor zijn eigen huis op 12 juni 1963. De dialoog tussen geliefden in Boots of Spanish leather, de hoop, het verdriet, het moment waarop de één al meer afstand heeft genomen van de ander dan de ander ooit hoopt te doen. Luisterend naar The Lonesome death of Hattie Carroll schaam ik mij soms in deze wereld geboren te zijn, een wereld waarin gerechtigheid niet meer is dan een woord, een wereld waarin vrouwe justitia niet langer haar blinddoek draagt. North country blues, vooral North country blues waarin de tweeëntwintig jarige jonge man in de stem van een vrouw kruipt om haar verhaal te vertellen. Een simpel verhaal, voorbij de pijn.
Vanavond draai ik alleen nog maar The Times they are a-changin', keer op keer, tot het vinyl is versleten, tot die stem in de stilte van de nacht nog steeds bijt, ergens in de donkere hoeken van mijn brein, An' the silent night will shatter / From the sounds inside my mind, / For I'm one too many mornings / And a thousand miles behind.
Dylan kort #366
Twitter: hier.
Jakob Dylan komt in april met een nieuw album. Women and country is geproduceerd door T Bone Burnett die eerder Bringing down the horse van Jakob Dylan's band The Wallflowers produceerde. Op dit nieuwe album zullen Neko Case en Kelly Hogan de back-up vocals verzorgen voor acht van de elf nummers. [Met dank aan Frits voor de tip.]
Het forum gaf gisteren wat problemen, maar die lijken inmiddels opgelost. Althans, vanochtend had ik geen problemen met het inloggen op het forum. Ook deelnemen aan de discussies op het forum? Zie rechter kolom over het hoe en wat m.b.t. het forum.
Op het forum van Expecting rain staat het gerucht dat Dylan in januari een nieuw album heeft opgenomen met Charlie Sexton op gitaar en Tom Petty zou een aantal back-up vocals verzorgen.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik er nog geen snars van geloof, maar volledigheidshalve meld ik het hier maar. Het bericht geeft nog geen titel voor het album, wel enkele titels van tracks:
You'll never get enough of me babe
I'm gonna ride your freight train (if it takes me all night long)
The simple things in life
Gamblin man
When the horse is lame
Breaking sun
Nogmaals: ik geloof er nog geen snars van, maar duimen kan altijd.
Eerder plaatste ik hier al een lijst met de data voor Dylan's tournee door Azië. Dit zijn ook de data zoals vermeld worden op Dylan's officiële website. Volgens de website van Isis komen daar nog een aantal concerten bij. Een extra concert in Osaka (waarschijnlijk vóór 12 maart), een extra concert in Tokyo op 28 maart, en concerten in Taipei (2 april), Beijing (4 april), Shanghai (6 april), Hong Kong (8 april) en Seoul (? april).
Dylan ga rock
Volgens de website van HMV Japan zullen van de nummers Maggie's farm, All along the watchtower, Most likely you go your way (and I'll go mine) en Tonight I'll be staying here with you live-versies op Dylan ga rock staat. Voorlopig ga ik er van uit dat dit reeds eerder uitgebrachte live-opnames zijn en geen nog niet officieel uitgebrachte versies. De tijd zal leren of dat klopt.
My own love song
En de soundtrack? Tja, het blijft nog even afwachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)