Ergens tussen winter en lente, avond. Ik zit over zo'n klein laptopje, zo'n computer niet veel groter dan een binnenzak, gebogen. De pijnlijke vingers razen over de toetsen, zwart als drop en niet veel groter dan muntjes van twee cent.
Voor twee cent koop je geen drop meer.
Er loopt een draad tussen dat kleine apparaat en de koptelefoon op mijn hoofd. Ik hoef niet te vertellen welke muziek door die draad stroomt.
Met dit apparaat heb ik de wereld binnen handbereik, zo zou een reclameslogan kunnen luiden. Niet alleen internet en e-mail kan ik met een enkele klik gebruiken, maar ook een volledige platenkast kan ik op de harde schijf parkeren zodat ik ieder gewenst nummer binnen een handomdraai door het draadje naar mijn oren kan sturen. Geweldig!
En toch.
Misschien ben ik een ouderwetse zeiksnor, maar ondank die techniek, ondanks het gemak sta ik liever op om halverwege een album voorzichtig de naald van het vinyl te tillen, het draaien met een druk op de knop te stoppen, voorzichtig de grote zwarte schijf om te draaien en aan deel twee van hetzelfde verhaal te beginnen.
Neem nou Bringing it all back home (1965), bijna vijfenveertig jaar geleden de wereld in geslingerd door een drieëntwintig jarige jongeman. Een jongeman met een leven achter zich, ondank de 'slechts' drieëntwintig jaren die hij in zijn longen heeft.
Voor twee cent koop je geen drop meer.
Er loopt een draad tussen dat kleine apparaat en de koptelefoon op mijn hoofd. Ik hoef niet te vertellen welke muziek door die draad stroomt.
Met dit apparaat heb ik de wereld binnen handbereik, zo zou een reclameslogan kunnen luiden. Niet alleen internet en e-mail kan ik met een enkele klik gebruiken, maar ook een volledige platenkast kan ik op de harde schijf parkeren zodat ik ieder gewenst nummer binnen een handomdraai door het draadje naar mijn oren kan sturen. Geweldig!
En toch.
Misschien ben ik een ouderwetse zeiksnor, maar ondank die techniek, ondanks het gemak sta ik liever op om halverwege een album voorzichtig de naald van het vinyl te tillen, het draaien met een druk op de knop te stoppen, voorzichtig de grote zwarte schijf om te draaien en aan deel twee van hetzelfde verhaal te beginnen.
Neem nou Bringing it all back home (1965), bijna vijfenveertig jaar geleden de wereld in geslingerd door een drieëntwintig jarige jongeman. Een jongeman met een leven achter zich, ondank de 'slechts' drieëntwintig jaren die hij in zijn longen heeft.
Bovenstaande schreef ik gisteravond, en nu, dit terug lezend na een nacht slecht slapen, denk ik wat een kul. Waarom eerst dat geneuzel over toetsen zo zwart als drop terwijl ik eigenlijk wilde memoreren aan het feit dat het op 22 maart vijfenveertig jaar geleden is dat Bringing it all back home uitkwam? Niet meer en niet minder.
Vijfenveertig jaar! Die plaat is ouder dan ik ben! Kijk naar die foto op de voorzijde van de hoes, dat is geen foto die je makkelijk kunt dateren als vijfenveertig jaar oud. Hetzelfde geldt voor de muziek op Bringing it all back home, nu, vijfenveertig jaar later klinkt dit album nog steeds fris. De klank gaat niet gebukt onder een laagje stof. Mijn kinderen, beide geboren in de 21ste eeuw, dansen op Subterranean homesick blues en Maggie's farm.
En toch, als er nou één album is dat niet past in het heden, in de tijd van cd's en mp3, dan is het Bringing it all back home. Dit album komt pas echt tot zijn recht wanneer het op elpee beluisterd wordt, en niet alleen omdat elpees nog steeds het beste geluid weergeven, maar vooral omdat dit album is gemaakt om halverwege de reis omgedraaid te worden.
Bringing it all back home is het album van de tweedeling. Kant A rockt, schudt en tiert als een opgefokte puber. Kant B bijt als een folkie vol drang. Twee werelden, en toch zou kant A niet zonder kant B kunnen, en vice versa.
Er is zoveel zinnigs en onzinnigs over Bringing it all back home te schrijven. Over hoe het album in Nederland onder de titel Subterranean homesick blues uitkwam. Over die scène in Dont look back waarin Dylan & co luisteren naar het album. Over de opnamesessies en de schoonheid van de nummers die het album nooit haalden, zoals Farewell Angelina en I'll keep it with mine. Over die eerder genoemde foto op de voorzijde van de hoes, over de dame in de rode jurk, de platen, tijdschriften en andere zaken rond Dylan, over de kat op zijn schoot. Over de schoonheid van Love minus zero / no limit, Mr. Tambourine man en bovenal It's alright, ma (I'm only bleeding), over producer Tom Wilson die aan het begin van Bob Dylan's 115th dream in de lach schiet omdat de band vergeet in te vallen, over de beslissing om die lach ook daadwerkelijk op de plaat te zetten, over de titel die vrij vertaald zoiets betekent als 'het allemaal terug naar huis brengen' en over wat dat 'het' dan wel is, over de linernotes van Dylan, over hoe de songtitel On the road again waarschijnlijk een verwijzing is naar Kerouac's On the road, over – om bij the beats te blijven – de foto van Allen Ginsberg op de achterzijde van de hoes, over Outlaw blues en She belongs to me, over It's all over now, baby blue, over dat en veel meer.
Tweeëntwintig maart is het vijfenveertig jaar geleden dat Bringing it all back home uitkwam. Ik zal zinnige en onzinnige zaken over dit album schrijven in de aanloop naar die verjaardag en nodig een ieder uit hetzelfde te doen.
Er valt genoeg te zeggen.
Bijdragen over Bringing it all back home kunnen naar tom_dylan@hotmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten