Onderstaande reactie op het gisteren hier geplaatste stuk over Oh sister - wat een reactie was op een eerder door Rob geschreven stuk - ontving ik vandaag via de e-mail:
Hey Tom,
In mijn reactie e-mail aan je schreef ik: “Dylan biedt genoeg stof tot gesprek en discussie.” Dus toen ik een reactie op je blog zag. Kon ik het niet laten om het goed te lezen en een nieuwe visie op ‘Oh Sister’ te ontdekken.
Overigens had ik mijn ‘stukkie’ over Oh, Sister op mijn blog ‘Life’s a Coconut’ al weer aanpast.
Ik vond je puberachtige ‘nee’ helemaal niet zo puberachtig. Het was een duidelijk antwoord en via jouw ‘stuk’ weet ik nou de argumenten voor je ‘NEE’:
Oh sister, in mijn (Tom Dylan’s) oren, in de eerste plaats niet mislukt is en in de tweede plaats geen liefdeslied is.
Oh sister is niet zozeer een duet, als wel een duel. (Dylan’s harmonica en Scarlet Rivera’s viool om de boventoon) (…) de vocale strijd tussen Dylan en Emmylou Harris, het duel wat er aan vooraf ging, Dylan schreef Oh Sister samen met Jacques Levy. Wie wat schreef, is niet meer te achterhalen.
Dat duel aspect had ik niet gezien. Wel zit in de tekst het typische Dylan gedoe van mensen tegen elkaar of tegenovergestelde krachten tussen mensen en dreiging die van de andere mens abstract of concreet uitgaat. Overbruggen van tegenstellingen en afstand –dat zie je zelden bij Dylan, laat staan samensmelting in liefde en gemeenschap. Ik ken geen uiting of rol van Dylan als kunstenaar waarin hij dit laat zien, heel soms kan hij het bezingen. Zelfs in de video van Must Be Santa stond Dylan afzijdig op het balkon. Pas aan het einde danste hij de polka in de cirkel. Een uniek moment.
In zijn biografie of het nou is wat anderen schrijven, wat we weten uit beelden of wat staat in Chronicles, “Bobby is not the warmest person we can come across in our lives. The rambler on the New Jersey coast without his ID is not unDylan at all – it so Dylanesque.”
Tom schreef:
Oh, sister, when I come to lie in your arms
You should not treat me like a stranger
Dit maakte een absurde indruk op mij. Ik kon me niet voorstellen dat ik in de armen van mijn zuster ging liggen. Mijn zus en ik, pubers als we waren, hadden altijd strijd. Wij waren de vreemdelingen voor elkaar, in die jaren.
RG: aha hier is de tegenstelling al voelbaar, jij ziet dat mooi, met je projectie op jezelf en je zus.
Dat ‘Sister’ heeft volgens mij in de context van dit lied drie mogelijke betekenissen. ‘Sister’ als zus, zoals Tom Dylan bedoelde. ‘Sister’ zoals in die tijd gewoonte was om over vrouwen die je nog niet heel goed kende te praten, of vrouwen in een maatschappelijk/emancipatoire context aansprak/benoemde. Dit past in de context van auteur Jacques Levy. En dan is er de derde betekenis van ‘Sister’, namelijk die in bijbelse gelovige termen – het gevoel van de kerk waar we over Sisters and Brothers spreken. Zou het niet kunnen dat Dylan hier al een affaire had met een zwarte vrouw, en daar eigenlijk over schreef? Wie sprak hij aan in de aankondiging van ‘Oh, Sister’ in de World of John Hammond?
Tom Dylan schreef over de volgende zinnen:
Our Father would not like the way that you act
And you must realize the danger
Pas later realiseerde ik me dat Father met een hoofdletter werd geschreven en op de ‘hemelse vader’ en niet op de ‘aardse vader’ sloeg.
Ik heb het al eerder geschreven, Oh Sister is voor mij een mislukt liefdeslied, omdat hier Dylan de suggestie wekt dat ‘God de vader’ bepaald hoe de vrouw (Sister) richting de man (Dylan) zich zou moeten gedragen. Lekkere visie op emancipatie laat meneer Bobbie hier zien.
Het gevaar dat de vrouw bedreigt, is dat zijn wraak of wat het ook zal zijn dat God voor haar in petto heeft. Godsamme wat een klootzak. Of is het toch zacht en in verbondenheid een verwijzing naar verwijdering die ontstaat als zij hem behandelt als een vreemde als hij in haar armen ligt. De dreigende onafwendbare scheiding met Sara Lowndes lag in het verschiet. Is het gek dat als ze al sex hadden of in elkaars armen sliepen, Bob bij haar de verwijdering, die hij zelf had veroorzaakt, voelde? Ik denk van niet. Daarom zong hij erover. Soms is het zo simpel
Tom Dylan:
Oh, sister, am I not a brother to you
And one deserving of affection?
And is our purpose not the same on this earth
To love and follow His direction?
Deze regels, And is our purpose not the same on this earth / to love and follow His direction, grepen me als een waarheid als een koe. Zijn we niet allen op aarde met hetzelfde doel?
Puberideaal, nu weet ik wel beter. We denken allen dat we op aarde zijn met hetzelfde doel, echter, we dienen allen ons eigen doel en projecteren dit op de anderen.
Nieuwsgierig vraag ik me af waarom Bob Dylan denkt dat hij het recht op affectie heeft? Bob Dylan verondersteld in de eerste zin en in de derde zin dat de vrouw en hij – allebei dus, ondanks de impliciete tegenstelling en strijd (het door Tom genoemde ‘duel’) hetzelfde beogen in het leven. Ja ja, als het meneer Bobbie uitkomt, vertelt hij de ander dat ze hetzelfde doel hebben. ’t Moet wel een heel mooie vrouw zijn, of ligt een dergelijk gebod in het verlengde van de Joods opvattingen. Ach, en soms, via religie gemeenschappelijkheid met je geliefde suggereren hebben anderen ook gedaan. In de liefde zijn alle wapens gerechtvaardigd.
Eigenlijk valt hier niets te interpreteren, Tom als kind blijkbaar genoeg religieuze collectivistische onzin ingegoten gekregen dat hij als puber gelooft in een doel op aarde, het leven moet zin hebben. Maar sterker nog alle mensen delen de zin van het leven op aarde inhoudelijk.
Hoe kunnen mensen toch die paar woordjes, die onbeduidend lijken maar ook toen voor de goede luisteraar naar God’s geboden verwezen, ‘His directions’ vergeten?
“Holy shit. Get over it, Bobbie. Not even George Harrison used his sweet Lord as an argument for love and affection, whether it was in song or in reality, against or towards the woman he loved or yearned for. Dylan is worse.”
Het volgende vers is overduidelijk religieus getint:
We grew up together
From the cradle to the grave
We died and were reborn
And then mysteriously saved
Het kan best een andere betekenis hebben. De romantische vertaling dat je samen op gegroeid bent, dat je aan het einde van de relatie bent gekomen en dat je ‘heel’ door de scheiding bent gekomen. Zo simpel als het nu lijkt,was het toen niet. In 1976 wist ik alleen maar via Blood on the Tracks dat er sprake was van een disfunctionele liefdesrelatie bij Dylan. In ieder geval dat hij goed in staat was dit in zijn gedichten in woorden uit te drukken – en een paar maanden later op Hard Rain heel scherp in muziek en zang uit te vertalen. Fantastisch. Ik herinner me menig moment van meezingen, nou mee schreeuwen, is waarschijnlijk beter, op de momenten dat niemand thuis was.
Wat ik over Dylan begreep was dat de fans van Dylan misschien niets met God of religie hadden, maar dat Dylan dat in zijn opvoeding had gehad en ook op John Wesley Harding in zijn teksten toont.
Tom Dylan’s laatste paragrafen over het einde van Oh Sister zijn fantastisch, ik ben het er niet per se mee eens,
maar toch: smullen!
Als je me nu vraagt waar Oh Sister over gaat, kan ik maar één antwoord bedenken: in ieder geval niet over zijn zuster.
De clou zit ‘m in de laatste vier regels.
Oh, sister, when I come to knock on your door
Don’t turn away, you’ll create sorrow
Time is an ocean but it ends at the shore
You may not see me tomorrow
Dit is afscheid, een vaarwel. Een klaagzang, spijt. Vroeger waren we zo close, kijk naar ons nu, uit elkaar gedreven door de tijd.
De tijd is een oceaan, maar het eindigt bij het strand.
Terug naar het begin.
Nu weet ik dat zijn zuster niet zijn zuster is en dat hij nooit in haar armen heeft gelegen –
“het staat er toch!”
“dat wel, maar hij zegt het niet…”
– het is een duel tussen heden en verleden, tussen de verlopende tijd en de eeuwige waarheid.
Een duel dat onvermijdelijk eindigt met een afscheid.
You may not see me tomorrow.
Volgens mij is het heel simpel. Hierboven schreef ik er al iets over. De liefdes relatie met Sara Lowndes was kapot en over. Het einde was bereikt, eigenlijk al voorbij.
‘Time is an ocean and it ends at the shore’
Zoiets als de eerder in de tekst gebruikte zin: ‘we died and were reborn’. De dood als de kust, en daarna het nieuwe leven – herboren worden. Voor Dylan doemde misschien aan de horizon al het religieuze herboren worden op.
‘Oh, sister, when I come to knock on your door
Don’t turn away, you’ll create sorrow’
Dat klinkt dreigend, tegenwoordig zeggen moderne heerlijk autonome vrouwen, dat dit slachtoffer gedrag is. Beetje dreigen met emotioneel leed. Flauw. Zal wel dames, maar emoties horen er bij. Je kunt niet alles met je verstand en ratio oplossen.
‘Time is an ocean but it ends at the shore
You may not see me tomorrow’
De prijs is dat de vrouw met wie de oorspronkelijke intieme relatie voorbij is, hem voorbij de kust niet meer zal ontmoeten. Als het over Sarah gaat is dat relevant, er zijn kinderen die nog moeten worden opgevoed. En gescheiden of niet, dat doe je samen. Maar het kan ook een gemakkelijk zinnetje zin, vanwege de rijm – en dat vechterige zit inderdaad in dat voor Bob Dylan zo typische geduelleer.
Okay, Tom, genoeg tot zover over de tekst. Over de muziek ga ik nog een beetje nadenken en luisteren.
Ik ben benieuwd wat jij van het bovenstaande vindt.
Groet
Rob
Wat ik er van vind? Vanochtend schreef ik Rob:
Hoi Rob,
Ik heb met meer plezier het stuk over Oh sister gelezen wat ik beter vind dan je eerste stuk (en niet alleen omdat het een reactie is op mijn stuk), in bovenstaande weet je - althans voor mijn lezersogen - beter te verwoorden dan in je eerste stuk waar Oh sister volgens jou om draait.
De muziek moet ik ook nog maar eens in duiken, eerst tijd vinden.
groet,
Tom
Ergens hoop ik tijd te vinden in de komende dagen, weken, maanden om een reactie te schrijven op bovenstaande stuk van Rob en vooral ook om mijn eigen stuk te verbeteren.
Maar dan:
Time is an ocean but it ends at the shore
deze dialoog in geschreven tekst over Oh sister heeft mij er in iedergeval toe gedreven om het nummer weer eens op vol volume door de kamer te laten knallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten