Dylan in de nieuwe Heaven

Gisteren kreeg ik via de e-mail een tip van Peter dat in de nieuwe Heaven een stuk staat over Dylan's Highway 61 revisted. Vandaag naar de boekenboer gegaan om deze Heaven te kopen.
Op blz. 9 staat een stuk van Bertram Mourits en Pieter Steinz onder de titel Bob Dylan gaat los dat eindigt met: En hoewel hij [Dylan] een aantal albums heeft gemaakt die de perfectie benaderen [...] is het op HIGHWAY 61 REVISITED dat alle aspecten van zijn talent voor het eerst bij elkaar kwamen. De regels voor deze afsluiter geven een korte geschiedenis van Dylan's carrière tot het maken van Highway 61 revisited zodat bovenstaande conclusie getrokken kan worden. Het stuk leest makkelijk weg, trekt een parallel tussen Dylan en Walt Whitman en gaat kort in op het wisselen van imago's. Geen onaardig stuk waarvan ik me kan voorstellen dat lezers die nog niet bekend zijn met Highway 61 revisited tijdens het lezen overtuigd worden om het album eens te beluisteren.
Des te spijtiger dat het stuk begint met 'It's Halloween, and I got my Bob Dylan mask on', grapte Bob Dylan in 1963 tijdens een concert in Carnegie Hall. Dylan 'grapte' dit helemaal niet in 1963 in Carnegie Hall, maar op 31 oktober 1964 in the Philharmonic Hall. Natuurlijk is het mierenneuken, maar het stoort mij wel, dit soort onvolkomenheden. Wie schrijft moet de feiten scherp voor ogen hebben, en dit is een makkelijk te controleren feit.
Op de bladzijde voor het artikel van Mourits en Steinz staat een schema met in de eerste kolom artiesten en platen die Dylan beïnvloed hebben, in de tweede kolom zeven albums van Dylan + The Bootleg series 1 t/m 8 en in de derde kolom artiesten en platen die beïnvloed zijn door Dylan. Alles in telegramstijl.
Maar er is meer Dylan in de Heaven te vinden. Natuurlijk wordt Dylan een aantal malen genoemd in de coverstory over Levon Helm, maar steeds zijdeling. Verder staan er twee columns in waarin Dylan een rol heeft gekregen. Allereerst Winter door Geert Henderickx waarin hij op zoek gaat naar muziek om de winter door te komen: Eigenlijk wil ik die mistroostige maanden niets anders horen dan Not Dark Yet van Bob Dylan. Henderickx schrijft schitterend hoe voor hem o.a. Dylan's Not dark yet zo perfect bij de winter past. Een schitterende column, ware het niet dat ook hij zijn feiten niet helemaal op een rijtje heeft: Het lied [Not dark yet] staat op TIME OUT OF MIND, dat hij alweer ruim twaalf jaar geleden maakte nadat een ontsteking van de hartzak hem bijna het loodje had doen leggen. Hoe voor de hand het ook lijkt te liggen dat Dylan de inspiratie voor Time out of mind vond in zijn levensbedreigende aandoening, het is gewoon niet waar. Dylan nam de nummers voor Time out of mind op in januari 1997- dertien jaar geleden -, dus vóórdat hij in het ziekenhuis werd opgenomen met een ontsteking van de hartzak.
Het beste stuk in deze Heaven over Dylan, ondanks de zinsnede dat hij ook al niet kon zingen toen hij jong was, is de column 't Noorden van Ruud Heijjer. In deze column wordt niet één keer Dylan's naam genoemd en toch 'voel' je tijdens het lezen, gaandeweg steeds zekerder, dat dit o.a. over Dylan gaat. Allereerst al Zijn afstandelijke gedrag viel samen met de aanschaf van die verdomde box van tien cd's die hun krant verkocht. Als ze door het boekje bladerde met liefdevolle stukjes van de kortstondig collectief betreurde schrijver, dacht ze met opvlammende lichamelijke spijt aan diens ironische, opwindende beestenkop.
Gelijk gevolgd door een nieuwe alinea, die al meer zekerheid geeft, en begint met: Sindsdien kraakte Girl From The North Country vaak door de kamers, een nummer dat vooral bewees dat De Mythische Poëet ook al niet kon zingen toen hij jong was.
En tegen het eind van de column komt Forever young van Planet waves nog voorbij waardoor de lezer wel zeker weet dat het o.a. over Dylan gaat.
Tot slot staat er nog een korte recensie in van de dvd How sweet the sound van Joan Baez, je weet wel, die dvd waarop Dylan een belangrijke rol speelt. Deze recensie van How sweet the sound is de eerste recensie van deze dvd die ik lees waarin de nadruk niet zozeer bij Dylan, of min of meer gelijk verdeeld is over Dylan en Baez, maar vooral bij Baez ligt, zoals het hoort.
Of deze Heaven de aanschafprijs waard is, moet een ieder voor zich weten. Ik heb geen spijt van de bijna zes euro die ik er eerder vandaag voor betaald heb.