Oh sister op herhaling

In Dylan kort #357, eerder vandaag hier gepubliceerd, plaatste ik een link naar Life's a coconut met daarop een stuk met de titel Is 'Oh Sister' een mislukt liefdeslied? waar ik als een opstandige puber "het antwoord is 'nee'"  achterzette. Natuurlijk is het flauw van mij om er 'nee' achter te zetten, maar het is wel de kern van mijn gedachten na het lezen van Is 'Oh Sister' een mislukt liefdeslied? Ik had moeten schrijven dat Oh sister, in mijn oren, in de eerste plaats niet mislukt is en in de tweede plaats geen liefdeslied is.
Al gravende in mijn gedachten herinnerde ik me ooit geschreven te hebben over Oh sister, over wat deze song voor mij is. Dat eerder geschreven stuk over Oh sister bleek voor deze weblog geschreven en in oktober 2008 hier door mij geplaatst te zijn.
Hieronder een deel van dat stuk uit oktober 2008, en teruglezend denk ik 'aardig, maar dat moet beter'. Voor nu is het wat het is, mijn ruim een jaar oude gedachten over Oh sister, niet meer, niet minder.

Oh sister is niet zozeer een duet, als wel een duel. Als het nummer net begint strijden Dylans harmonica en Scarlet Rivera’s viool om de boventoon, een duel dat tijdens de instrumentale stukken terug komt.
Dan is er de vocale strijd tussen Dylan en Emmylou Harris, Dylan die de song zingt zoals hij zingt, alleen en Emmylou Harris die alles op alles zet om er toch nog een duet van te maken. Emmylou Harris die af en toe hoorbaar later inzet, blijkbaar wachtend op Dylan.
Dan is er nog het duel wat er aan vooraf ging, Dylan schreef Oh sister samen met Jacques Levy. Wie wat schreef, is niet meer te achterhalen. Daar brand ik mijn vingers niet aan.
Vier minuten, zestien regels.

Oh, sister, when I come to lie in your arms
You should not treat me like a stranger

Dit maakte een absurde indruk op mij. Ik kon me niet voorstellen dat ik in de armen van mijn zuster ging liggen. Mijn zus en ik, pubers als we waren, hadden altijd strijd. Wij waren de vreemdelingen voor elkaar, in die jaren.

Our Father would not like the way that you act
And you must realize the danger

Pas later realiseerde ik me dat Father met een hoofdletter werd geschreven en op de ‘hemelse vader’ en niet op de ‘aardse vader’ sloeg.

Oh, sister, am I not a brother to you
And one deserving of affection?
And is our purpose not the same on this earth
To love and follow His direction?

Deze regels, And is our purpose not the same on this earth / to love and follow His direction, grepen me als een waarheid als een koe. Zijn we niet allen op aarde met hetzelfde doel?
Puberideaal, nu weet ik wel beter. We denken allen dat we op aarde zijn met hetzelfde doel, echter, we dienen allen ons eigen doel en projecteren dit op de anderen.

We grew up together
From the cradle to the grave
We died and were reborn
And then mysteriously saved

Ik associeerde Dylan niet met religie, wist ik veel dat hij een paar jaar naar Desire de albums Slow train coming en Saved zou opnemen. Maar ook nu, zoveel jaar later, wel op de hoogte van Dylans zogenaamde born again periode, is het opmerkelijk Dylan We died and were reborn / And then mysteriously saved te horen zingen. En toch, luisterend naar Oh sister, klopt het allemaal, valt het allemaal op zijn plaats.
Als je me nu vraagt waar Oh sister over gaat, kan ik maar één antwoord bedenken: in ieder geval niet over zijn zuster.
De clou zit ‘m in de laatste vier regels.

Oh, sister, when I come to knock on your door
Don’t turn away, you’ll create sorrow
Time is an ocean but it ends at the shore
You may not see me tomorrow

Dit is afscheid, een vaarwel. Een klaagzang, spijt. Vroeger waren we zo close, kijk naar ons nu, uit elkaar gedreven door de tijd.
De tijd is een oceaan, maar het eindigt bij het strand.
Terug naar het begin.
Nu weet ik dat zijn zuster niet zijn zuster is en dat hij nooit in haar armen heeft gelegen –
“het staat er toch!”
“dat wel, maar hij zegt het niet…”
– het is een duel tussen heden en verleden, tussen de verlopende tijd en de eeuwige waarheid.
Een duel dat onvermijdelijk eindigt met een afscheid.

You may not see me tomorrow.