Twitter: hier. En een reactie is hier te lezen.
Vanavond draai ik het album The Times they are a-changin' (1964), een album waar ik vaak de schoonheid van vergeet. En pas wanneer ik het album opzet, vind ik die schoonheid weer terug.
Kijk naar de hoes, naar de jonge man, tweeëntwintig jaar jong. De blik van een man die meer heeft gezien dan hem lief is.
De scherpe lijnen in de muziek, in Only a pawn in their game over Medgar Evers - voorvechter voor gelijke rechten voor blank en zwart - doodgeschoten voor zijn eigen huis op 12 juni 1963. De dialoog tussen geliefden in Boots of Spanish leather, de hoop, het verdriet, het moment waarop de één al meer afstand heeft genomen van de ander dan de ander ooit hoopt te doen. Luisterend naar The Lonesome death of Hattie Carroll schaam ik mij soms in deze wereld geboren te zijn, een wereld waarin gerechtigheid niet meer is dan een woord, een wereld waarin vrouwe justitia niet langer haar blinddoek draagt. North country blues, vooral North country blues waarin de tweeëntwintig jarige jonge man in de stem van een vrouw kruipt om haar verhaal te vertellen. Een simpel verhaal, voorbij de pijn.
Vanavond draai ik alleen nog maar The Times they are a-changin', keer op keer, tot het vinyl is versleten, tot die stem in de stilte van de nacht nog steeds bijt, ergens in de donkere hoeken van mijn brein, An' the silent night will shatter / From the sounds inside my mind, / For I'm one too many mornings / And a thousand miles behind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten