Het huis is verlaten, op ondergetekende na. Uit de boxen knalt It takes a lot to laugh, it takes a train to cry, de versie van The Bootleg series volume 1 - 3, een opgefokte treinrit wanneer je 'm naast de versie van Highway 61 revisited legt. Het zijn weliswaar twee nummers met dezelfde titel, maar lijken in de verste verte geen verwantschap te vertonen. Het is dan niet als het vergelijken van appels met peren, maar wel als het vergelijken van jonagold met elstar. Gewoon niet doen dus. Van de postbode net het nieuwe boek van Clinton Heylin aan mogen pakken. Heerlijk, vuistdik. De komende avonden genoeg te lezen. Niet dat ik niks meer te lezen had, maar naar dit boek heb ik wel uitgekeken.
Om de oren nog een beetje verder te verwennen, draai ik ook nog Sitting on a barbed wire fence en straks ook nog maar even She's your lover now. Ik weet nog dat ik voor het eerst The Bootleg series volume 1 - 3 hoorde - ik had toen nog lang niet alle 'reguliere' albums van Dylan gehoord - en maar bleef denken Als de outtakes al zó goed zijn, hoe goed moeten dan wel niet de reguliere albums zijn. En nu, bijna twintig jaar na aanschaf van deze box, denk ik er nog steeds zo over. Het is een goede oefening in nederigheid gebleken: het draaien van The Bootleg series volume 1 - 3, alle muziek inzuigen en daarna bedenken dat het hier gaat om allemaal aanvankelijk afgekeurde opnames.
Ik ervaar het als bijna beangstigend om naar deze opnames te luisteren met in het achterhoofd de wetenschap dat het om afgekeurde opnames gaat. Dat geldt niet alleen voor de studio-opnames op deze boxset, maar ook voor de studio-opnames op Biograph, No direction home: the soundtrack; the bootleg series volume 7 en Tell tale signs; the bootleg series volume 8. Zet eens voor jezelf al die afgekeurde opnames op een rij, gewoon in een lijstje. Staar eens een kwartiertje naar dat lijstje en bedenk dan dat al deze opnames aanvankelijk te licht bevonden werden.
De zon knalt door de ramen, het is een mooie dag. Een mooie dag om de muziek in te zuigen en - als het even te veel wordt - naar buiten te lopen. Op het bankje plaats te nemen en de ogen te sluiten. De zon tegen de oogleden voelen knallen.
In die botte knars zingt het dan vanzelf verder. Goede muziek laat zich niet vergeten.
1 opmerking:
Volgens mij werden die outtakes helemaal niet te licht bevonden door Dylan, volgens mij heeft 'ie er gewoon lol in z'n fans te kloten door steeds maar opnieuw een paar van zijn beste nummers achter de hand te houden :P
Een reactie posten