2 mei 2002 door Peter

Onderstaande ontving ik via de e-mail van Peter als reactie op het eerder geplaatste Aantekeningen over de NET. Met dank aan Peter luister ik nu weer eens naar een opname van 1 oktober 2000 - járen niet gedraaid - voeg deze maar toe aan mijn lijstje met concerten die je moet horen. Dank Peter!!

2 mei 2002

Ik liet verstek gaan op de verjaardag van mijn dochter. Mijn oudste zoon deed dat ook. Hij ging namelijk voor de eerste keer met mij mee naar een concert van Bob Dylan in de Ahoy. Sinds enige tijd was hij, inmiddels 28, ook fan. Hij draaide zelfs Dylanmuziek in de Eindhovense kroeg waar hij werkte.

Het concert van die avond is het enige waarover ik ooit een impressie heb geschreven voor Expecting Rain. Dat verhaal was niet overwegend positief, omdat ik geen enkel moment het gevoel had gehad dat Bob Dylan mij echt den diepste raakte. Van mijn stuk bracht, zoals dat bij eerdere gelegenheden en bij nummers op de plaat, wel was gebeurd. En zoals ik verwachtte of hoopte na het beluisteren van de bootlegs van 2000, welk concert ik jammerlijk gemist had dan wel bewust overgeslagen. Op mijn impressie kreeg ik een reactie van iemand die wel degelijk ondersteboven was, en wel met name van “I threw it all away” , waarover ook Tom zo lovend schrijft.

Ik was absoluut onder de indruk van Dylans begeleidingsband, met de meestergitaristen Charlie Sexton en Larry Campbell en zijn trouwe bassist Tony Garnier. Bob’s vaste drummer, David Kemper, werd die avond wegens ziekte vervangen door Jim Keltner, die Dylan’s repertoire natuurlijk uit en te na kent, routineus en dus foutloos speelde maar op deze setlist toch hoorbaar weinig was ingespeeld. Het geluid in Ahoy was tijdens dit concert ongewoon goed. Hoogtepunt van de avond was voor mij, denk ik, Bob’s nieuwe benadering van “Man of constant sorrow”.

Natuurlijk heb ik de opnamen later teruggehoord. Bij herbeluistering maken een aantal nummers toch weer meer indruk dan tijdens de eerste live ervaring. Een kwestie van concentratie? En hoe dan ook springt “I threw it all away” er dan positief uit. Naast nummers als “Blind Willie McTell”, Tangled up in blue” en het oude “If dogs run free” dat zo wonderwel in Dylans aanpak van die periode bleek te passen. Met dat laatste nummer heb ik overigens nooit iets gehad en dat komt omdat ik met het repertoire op “New Morning” helemaal niks heb, onlangs de aanstekelijke muziek. Feitelijk geldt hetzelfde voor “I threw it all away”: “Nashville Skyline” is wat mij betreft nog altijd één van de mindere Dylanplaten. Zo zie je maar…

Tenslotte: ik zou absoluut geen DHL wagen vol CD’s met NET-concerten willen bezitten. Over het algemeen vind ik geen enkel concert totaal goed. Elk optreden heeft z’n momentum en zodoende z’n briljante uitvoeringen. Van die briljante uitvoeringen (zoals bijvoorbeeld de drie openingsnummers van het concert in Münster van 1 oktober 2000: “Duncan and Brady”, “John Brown” en vooral de ultieme versie van “Visions of Johanna”) zou ik nog wel een paar CD’s willen hebben.

Peter

Geen opmerkingen: