I
Meer dan een uur moet ik voor de boekenkast hebben gestaan, bladerend door de in het afgelopen jaar gelezen boeken over Dylan. Op zoek naar dat ene citaat, zonder het te vinden. Een citaat waarin de auteur de zogenaamde Never Ending Tour [NET] omdoopt tot het veel scherpere Never Ending Series of Tours [NEST]. Eigenlijk heb ik de hoop om het gezochte citaat te vinden al opgegeven en toch trekken mijn ogen iedere keer naar de boekenkast, langs de honderden banden. Zo nu en dan sta ik op, trek ik een boek uit de kast en blader, tevergeefs.
Het is april 2010, het meest recente concert van de NET is al weer bijna een maand geleden, op 31 maart in Seoul. Volgens de telling van Olof Björner was dat concert nummer 2218 sinds de start van de NET op 7 juni 1988. Over iets meer dan een maand, op 29 mei in Athene, begint Dylan aan een nieuwe reeks concerten van de NET. Als Dylan in Athene het podium beklimt, is hij inmiddels negenenzestig jaar. Ik geloof niet meer dat hij nog stopt met de NET voor hij letterlijk omvalt.
Gisteravond las ik een aardig artikel over de NET in een fanzine van alweer enkele jaren geleden. Daarin bekende de schrijver o.a. dat hij een tijd lang de droom koesterde om alle concerten van de NET op cd te bezitten. Verderop in het artikel schrijft hij dat hij die droom, mede om praktische redenen, maar heeft laten varen. Bovendien merkte hij, toen hij al een flink eind met zijn verzameling was gevorderd, dat hij alle concerten slechts één keer beluisterde, puur door tijdgebrek en dat hij, waneer voor de zoveelste keer Like a rolling stone of Tangled up in blue voorbij kwam, gillend naar de cd-speler rende om het nummer over te slaan.
Er zijn grenzen aan de gekte.
Stel nou eens, puur hypothetisch, dat een vrachtwagen van DHL komt voorrijden met daarin alle 2218 concerten van de NET op cd in perfecte geluidskwaliteit en al deze cd's zijn voor jou, onder één voorwaarde: je bent verplicht al deze cd's te beluisteren, van begin tot eind, zou je de cd's aanpakken of toch maar afslaan?
Ik weet het niet.
Ik kan me zo voorstellen dat ruim voor ik halverwege met luisteren ben, de overkill ongenadig toeslaat. Want vergis je niet, 2218 concerten is een behoorlijke plens muziek. Laat ik eens uitgaan van anderhalf uur per concert - een zeer voorzichtige schatting - dan praat je over 3327 uur muziek. Dat is 19 weken, 5 dagen en 15 uur onafgebroken muziek. Ga er maar aanstaan.
Er moet gegeten en geslapen worden. Maar vooruit, je zet er een boel voor opzij. Je luistert drie concerten - dus vierenhalf uur - per dag. Dan ben je toch 740 dagen bezig, dat is iets meer dan twee jaar. Twee jaar!
Ik denk dat ik de man van DHL een kopje koffie zal aanbieden, een babbeltje met hem zal maken en hem dan weer op pad zal sturen. De dozen met cd's mag hij weer meenemen.
Er zijn grenzen aan de gekte.
II
De NET is vooral herinnering, herinnering aan de concerten waarbij ik aanwezig ben geweest. Zoals het concert op 2 mei 2002, vandaag op de dag af acht jaar geleden. Er is geen concert waar ik betere herinneringen aan heb. Het begon al met een magistrale Wait for the light to shine om een beetje in de sfeer te komen en nog voordat ik daarvan was bekomen, volgde het live-debuut van een akoestisch gespeelde I threw it all away, na de eerste tonen leek de Ahoy' uit haar voegen te barsten. Langzaam drong het tot steeds meer toeschouwers door waar ze getuigen van waren en het leek wel of een ieder bij wie de realisatie was doorgekomen, dat bezegelde met een oerkreet.
Alsof dat niet genoeg was, speelde Dylan vervolgens misschien wel mijn favoriete nummer in een pulserende versie waar de stoom vanaf sloeg. Halverwege dit It's all right, ma (I'm only bleeding) schreeuwde ik in het oor van mijn vrouw dat we naar dit nummer wel weg konden gaan, beter dan dit zou het niet worden.
We zijn gebleven.
En het ene muzikale hoogtepunt liep haast naadloos over in het volgende. Love minus zero / no limit, Solid rock tijdens welk nummer ik, met mijn hand op de buik van mijn vrouw, voor het eerst mijn ongeboren zoon voelde schoppen, Sugar baby, Mr. Tambourine man, inmiddels moet het zweet al van mijn kop zijn gaan druipen, Blind Willie McTell, en Blowin' in the wind tijdens de encores.
III
Om maar bij dezelfde avond te blijven: op 2 mei 2002 moest Dylan 'gewoon' werken. Avonddienst. Voor de veertienhonderdtweeëntwintigste keer sinds de start van wat zijn volgelingen de NET hebben genoemd, doet hij zijn kunstje.
Niet dat hij geen lol in zijn werk heeft, maar uiteindelijk is het werk.
En tijdens het wegsterven van de laatste noten - zo stel ik me voor - dwalen zijn gedachten al af naar de volgende werkdag, naar het volgende concert. De gedachten dwalen over wat er anders moet, wat er beter moet.
IV
Een concert is niet meer dan een moment waarop het aanwezige publiek voor de duur van het concert uit de dagelijkse realiteit wordt getild. Na het beëindigen van het concert, is het moment weg.
En dan ontstaat de behoefte tot herbeleving.
V
Er is een enorme discrepantie tussen aan de ene kant de NET als een serie concerten ter vermaak van het aanwezige publiek en aan de andere kant het legioen verzamelaars die via cassettebandjes, minidiscs, bootlegs en downloads opnames van de concerten van de NET uitwisselen en beluisteren.
In het boek Watching the river flow (1996) van Paul Williams is een essay opgenomen met de titel You've got to hear this tape! Beter dan dat is de essentie niet te vangen. Er duiken altijd wel weer opnames op van concerten van de NET die je gehoord moet hebben.
Bijna in iedere aflevering van om het even welk fanzine wordt wel aandacht besteed aan enkele concerten van de NET, meestal recente concerten.
De NET is een fenomeen en iedere Dylan-liefhebber kan je wel een lijstje geven met concerten van de NET die je gehoord moet hebben.
Een selectie moet gemaakt worden, nu nog alles beluisteren is onmogelijk. Het is te groot, te veel.
Nou kan ik hier wel schrijven dat je echt moet luisteren naar het concert van 8 december 1997 of 10 februari 2002, om er eens twee te noemen, maar waarom? Hoe groot is de kans dat je in de eerste plaats opnames van deze twee concerten zult vinden en in de tweede plaats hetzelfde zult horen als wat ik hoor?
De vraag stellen is de vraag beantwoorden.
VI
Het zou tot december 1997 duren, bijna tien jaar na de start van de NET, voordat Dylan's platenmaatschappij ook maar iets van de NET officieel uit zou geven. Natuurlijk was in 1994 al door A&M een muzikaal verslag van Woodstock '94 op dubbel-cd uitgekomen met daarop Dylan's Highway 61 revisited, maar pas in december 1997 bracht Columbia een promo-cd uit met daarop vier nummers opgenomen in augustus 1996. Let wel, het gaat hier om een Amerikaanse promo-cd met de titel Live '96, uitgebracht in een oplage van slechts vijfduizend exemplaren. Noem het maar een voorzichtige eerste poging.
Drie van de vier nummers op deze promo-cd kwamen in februari 1998 in iets wijdere circulatie doordat ze als bonus-tracks werden toegevoegd aan de cd-single Not dark yet.
Na deze eerste releases leken de deuren naar de kelders van platenmaatschappij Columbia ietsje verder open te komen staan. Niet dat er een vloedgolf aan releases met opnames van de NET op de markt, alles behalve zelfs, maar de deuren stonden in ieder geval op een kiertje.
Tot op de dag van vandaag zijn er drieëndertig opnames van de NET officieel uitgebracht. Een druppel op een gloeiende plaat.
Maar dan, beter iets dan niets.
Meer dan een uur moet ik voor de boekenkast hebben gestaan, bladerend door de in het afgelopen jaar gelezen boeken over Dylan. Op zoek naar dat ene citaat, zonder het te vinden. Een citaat waarin de auteur de zogenaamde Never Ending Tour [NET] omdoopt tot het veel scherpere Never Ending Series of Tours [NEST]. Eigenlijk heb ik de hoop om het gezochte citaat te vinden al opgegeven en toch trekken mijn ogen iedere keer naar de boekenkast, langs de honderden banden. Zo nu en dan sta ik op, trek ik een boek uit de kast en blader, tevergeefs.
Het is april 2010, het meest recente concert van de NET is al weer bijna een maand geleden, op 31 maart in Seoul. Volgens de telling van Olof Björner was dat concert nummer 2218 sinds de start van de NET op 7 juni 1988. Over iets meer dan een maand, op 29 mei in Athene, begint Dylan aan een nieuwe reeks concerten van de NET. Als Dylan in Athene het podium beklimt, is hij inmiddels negenenzestig jaar. Ik geloof niet meer dat hij nog stopt met de NET voor hij letterlijk omvalt.
Gisteravond las ik een aardig artikel over de NET in een fanzine van alweer enkele jaren geleden. Daarin bekende de schrijver o.a. dat hij een tijd lang de droom koesterde om alle concerten van de NET op cd te bezitten. Verderop in het artikel schrijft hij dat hij die droom, mede om praktische redenen, maar heeft laten varen. Bovendien merkte hij, toen hij al een flink eind met zijn verzameling was gevorderd, dat hij alle concerten slechts één keer beluisterde, puur door tijdgebrek en dat hij, waneer voor de zoveelste keer Like a rolling stone of Tangled up in blue voorbij kwam, gillend naar de cd-speler rende om het nummer over te slaan.
Er zijn grenzen aan de gekte.
Stel nou eens, puur hypothetisch, dat een vrachtwagen van DHL komt voorrijden met daarin alle 2218 concerten van de NET op cd in perfecte geluidskwaliteit en al deze cd's zijn voor jou, onder één voorwaarde: je bent verplicht al deze cd's te beluisteren, van begin tot eind, zou je de cd's aanpakken of toch maar afslaan?
Ik weet het niet.
Ik kan me zo voorstellen dat ruim voor ik halverwege met luisteren ben, de overkill ongenadig toeslaat. Want vergis je niet, 2218 concerten is een behoorlijke plens muziek. Laat ik eens uitgaan van anderhalf uur per concert - een zeer voorzichtige schatting - dan praat je over 3327 uur muziek. Dat is 19 weken, 5 dagen en 15 uur onafgebroken muziek. Ga er maar aanstaan.
Er moet gegeten en geslapen worden. Maar vooruit, je zet er een boel voor opzij. Je luistert drie concerten - dus vierenhalf uur - per dag. Dan ben je toch 740 dagen bezig, dat is iets meer dan twee jaar. Twee jaar!
Ik denk dat ik de man van DHL een kopje koffie zal aanbieden, een babbeltje met hem zal maken en hem dan weer op pad zal sturen. De dozen met cd's mag hij weer meenemen.
Er zijn grenzen aan de gekte.
II
De NET is vooral herinnering, herinnering aan de concerten waarbij ik aanwezig ben geweest. Zoals het concert op 2 mei 2002, vandaag op de dag af acht jaar geleden. Er is geen concert waar ik betere herinneringen aan heb. Het begon al met een magistrale Wait for the light to shine om een beetje in de sfeer te komen en nog voordat ik daarvan was bekomen, volgde het live-debuut van een akoestisch gespeelde I threw it all away, na de eerste tonen leek de Ahoy' uit haar voegen te barsten. Langzaam drong het tot steeds meer toeschouwers door waar ze getuigen van waren en het leek wel of een ieder bij wie de realisatie was doorgekomen, dat bezegelde met een oerkreet.
Alsof dat niet genoeg was, speelde Dylan vervolgens misschien wel mijn favoriete nummer in een pulserende versie waar de stoom vanaf sloeg. Halverwege dit It's all right, ma (I'm only bleeding) schreeuwde ik in het oor van mijn vrouw dat we naar dit nummer wel weg konden gaan, beter dan dit zou het niet worden.
We zijn gebleven.
En het ene muzikale hoogtepunt liep haast naadloos over in het volgende. Love minus zero / no limit, Solid rock tijdens welk nummer ik, met mijn hand op de buik van mijn vrouw, voor het eerst mijn ongeboren zoon voelde schoppen, Sugar baby, Mr. Tambourine man, inmiddels moet het zweet al van mijn kop zijn gaan druipen, Blind Willie McTell, en Blowin' in the wind tijdens de encores.
III
Om maar bij dezelfde avond te blijven: op 2 mei 2002 moest Dylan 'gewoon' werken. Avonddienst. Voor de veertienhonderdtweeëntwintigste keer sinds de start van wat zijn volgelingen de NET hebben genoemd, doet hij zijn kunstje.
Niet dat hij geen lol in zijn werk heeft, maar uiteindelijk is het werk.
En tijdens het wegsterven van de laatste noten - zo stel ik me voor - dwalen zijn gedachten al af naar de volgende werkdag, naar het volgende concert. De gedachten dwalen over wat er anders moet, wat er beter moet.
IV
Een concert is niet meer dan een moment waarop het aanwezige publiek voor de duur van het concert uit de dagelijkse realiteit wordt getild. Na het beëindigen van het concert, is het moment weg.
En dan ontstaat de behoefte tot herbeleving.
V
Er is een enorme discrepantie tussen aan de ene kant de NET als een serie concerten ter vermaak van het aanwezige publiek en aan de andere kant het legioen verzamelaars die via cassettebandjes, minidiscs, bootlegs en downloads opnames van de concerten van de NET uitwisselen en beluisteren.
In het boek Watching the river flow (1996) van Paul Williams is een essay opgenomen met de titel You've got to hear this tape! Beter dan dat is de essentie niet te vangen. Er duiken altijd wel weer opnames op van concerten van de NET die je gehoord moet hebben.
Bijna in iedere aflevering van om het even welk fanzine wordt wel aandacht besteed aan enkele concerten van de NET, meestal recente concerten.
De NET is een fenomeen en iedere Dylan-liefhebber kan je wel een lijstje geven met concerten van de NET die je gehoord moet hebben.
Een selectie moet gemaakt worden, nu nog alles beluisteren is onmogelijk. Het is te groot, te veel.
Nou kan ik hier wel schrijven dat je echt moet luisteren naar het concert van 8 december 1997 of 10 februari 2002, om er eens twee te noemen, maar waarom? Hoe groot is de kans dat je in de eerste plaats opnames van deze twee concerten zult vinden en in de tweede plaats hetzelfde zult horen als wat ik hoor?
De vraag stellen is de vraag beantwoorden.
VI
Het zou tot december 1997 duren, bijna tien jaar na de start van de NET, voordat Dylan's platenmaatschappij ook maar iets van de NET officieel uit zou geven. Natuurlijk was in 1994 al door A&M een muzikaal verslag van Woodstock '94 op dubbel-cd uitgekomen met daarop Dylan's Highway 61 revisited, maar pas in december 1997 bracht Columbia een promo-cd uit met daarop vier nummers opgenomen in augustus 1996. Let wel, het gaat hier om een Amerikaanse promo-cd met de titel Live '96, uitgebracht in een oplage van slechts vijfduizend exemplaren. Noem het maar een voorzichtige eerste poging.
Drie van de vier nummers op deze promo-cd kwamen in februari 1998 in iets wijdere circulatie doordat ze als bonus-tracks werden toegevoegd aan de cd-single Not dark yet.
Na deze eerste releases leken de deuren naar de kelders van platenmaatschappij Columbia ietsje verder open te komen staan. Niet dat er een vloedgolf aan releases met opnames van de NET op de markt, alles behalve zelfs, maar de deuren stonden in ieder geval op een kiertje.
Tot op de dag van vandaag zijn er drieëndertig opnames van de NET officieel uitgebracht. Een druppel op een gloeiende plaat.
Maar dan, beter iets dan niets.
VII - 33 opnames op datum opname:
30 juni 1992:
1. The girl on the greenbriar shore Tell tale signs
17 november 1993 (1ste show):
2. Ring them bell Tell tale signs
14 augustus 1994:
3. Highway 61 revisited Woodstock '94
3 augustus 1996:
4. Boots of Spanish leather Live '96 promo / Not dark yet CDS
5. My back pages Live '96 promo
4 augustus 1996:
6. Ballad of a thin man Live '96 promo / Not dark yet CDS
7. Tombstone blues Live '96 promo / Not dark yet CDS
17 augustus 1997:
8. Blind Willie McTell Love sick CDS / Things have changed 7" / Things have changed live promo blue / Live and rare 2 promo
24 augustus 1997:
9. Cocaine blues Tell tale signs
16 december 1997:
10. Cocaine blues Love sick CDS
11. Cold irons bound Love sick CDS / Million miles promo / Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD / The voice of every generation promo
17 december 1997:
12. Roving gambler Love sick CDS / Things have changed live promo blue
20 december 1997:
13. Can't wait Love sick CDS / Million miles promo / Things have changed live promo red / Live and rare promo
17 januari 1998:
14. Tears of rage Not dark yet CDS Japan
1 februari 1998:
15. Born in time Love sick CDS / Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD
21 mei 1998:
16. Make you feel my love Things have changed CDS / Things have changed live promo red / Live and rare promo
21 juni 1998:
17. Boots of Spanish leather Not dark yet CDS Japan
6 juli 1998:
18. Señor (Tales of yankee power) Not dark yet CDS Japan
19 februari 1999:
19. Million miles Million miles promo / Live and rare 2 promo
1 maart 1999:
20. Friend of the devil Stolen roses
16 maart 2000:
21. Blowin' in the wind Best of vol. 2 bonus disc / Things have changed live promo blue / Live and rare 2 promo
22. Highlands Best of vol. 2 bonus disc / Things have changed live promo red / Live and rare promo
23. Song to Woody Things have changed CDS
15 juni 2000:
24. Things have changed Tell tale signs
24 september 2000:
25. Somebody touched me Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD
26. Country pie Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD
25 september 2000:
27. Things have changed Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD / Things have changed live promo / The voice of every generation promo / Live and rare promo
5 oktober 2000:
28. Tryin' to get to heaven promo / Tell tale signs
1 februari 2002:
29. Lonesome day blues Tell tale signs
7 oktober 2002:
30. Mutineer Enjoy every sandwich
23 augustus 2003:
31. High water (for Charley Patton) Tell tale signs
11 juni 2004:
32. Cold irons bound Tell tale signs
33. Down along the cove Bonnaroo music festival 2004 / Most likely you go your way re-version CDS / Dreamin' of you 7" / Beyond here lies nothin' 7"
1. The girl on the greenbriar shore Tell tale signs
17 november 1993 (1ste show):
2. Ring them bell Tell tale signs
14 augustus 1994:
3. Highway 61 revisited Woodstock '94
3 augustus 1996:
4. Boots of Spanish leather Live '96 promo / Not dark yet CDS
5. My back pages Live '96 promo
4 augustus 1996:
6. Ballad of a thin man Live '96 promo / Not dark yet CDS
7. Tombstone blues Live '96 promo / Not dark yet CDS
17 augustus 1997:
8. Blind Willie McTell Love sick CDS / Things have changed 7" / Things have changed live promo blue / Live and rare 2 promo
24 augustus 1997:
9. Cocaine blues Tell tale signs
16 december 1997:
10. Cocaine blues Love sick CDS
11. Cold irons bound Love sick CDS / Million miles promo / Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD / The voice of every generation promo
17 december 1997:
12. Roving gambler Love sick CDS / Things have changed live promo blue
20 december 1997:
13. Can't wait Love sick CDS / Million miles promo / Things have changed live promo red / Live and rare promo
17 januari 1998:
14. Tears of rage Not dark yet CDS Japan
1 februari 1998:
15. Born in time Love sick CDS / Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD
21 mei 1998:
16. Make you feel my love Things have changed CDS / Things have changed live promo red / Live and rare promo
21 juni 1998:
17. Boots of Spanish leather Not dark yet CDS Japan
6 juli 1998:
18. Señor (Tales of yankee power) Not dark yet CDS Japan
19 februari 1999:
19. Million miles Million miles promo / Live and rare 2 promo
1 maart 1999:
20. Friend of the devil Stolen roses
16 maart 2000:
21. Blowin' in the wind Best of vol. 2 bonus disc / Things have changed live promo blue / Live and rare 2 promo
22. Highlands Best of vol. 2 bonus disc / Things have changed live promo red / Live and rare promo
23. Song to Woody Things have changed CDS
15 juni 2000:
24. Things have changed Tell tale signs
24 september 2000:
25. Somebody touched me Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD
26. Country pie Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD
25 september 2000:
27. Things have changed Bob Dylan live 1961 - 2000 Japan CD / Things have changed live promo / The voice of every generation promo / Live and rare promo
5 oktober 2000:
28. Tryin' to get to heaven promo / Tell tale signs
1 februari 2002:
29. Lonesome day blues Tell tale signs
7 oktober 2002:
30. Mutineer Enjoy every sandwich
23 augustus 2003:
31. High water (for Charley Patton) Tell tale signs
11 juni 2004:
32. Cold irons bound Tell tale signs
33. Down along the cove Bonnaroo music festival 2004 / Most likely you go your way re-version CDS / Dreamin' of you 7" / Beyond here lies nothin' 7"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten