In dit huis werd vandaag een verjaardagsfeest gevierd en wie mij een beetje kent weet dat ik niet houd van verjaardagsfeesten. Zelf vier ik al jaren mijn verjaardag niet meer, maar mijn vrouw en kinderen wel.
Voor de deurbel ging ter aankondiging van de eerste visite, heb ik nog 'even geblazen'. Op dit soort dagen ga ik altijd 'even blazen' voor het huis vol visite zit. 'even blazen' is mijn manier om me van te voren al even af te reageren, daarna kan ik de dag wel aan.
'Even blazen' is niets anders dan een cd van Dylan in de speler, één of twee nummers programmeren en het volume op abnormaal hard. Afhankelijk van het gekozen nummer, dans ik dan met mijn kinderen door de kamer, bijvoorbeeld op The Lonesome river. Of ga ik zitten luisteren, kop koffie binnen handbereik, shaggie in de mondhoek, naar Blind Willie McTell. Daarna ben ik redelijk in staat om de gehele dag koffie, thee, fris en bier voor de verzamelde visite in te tappen, taart te snijden en schaaltjes met noten op tafel te zetten.
Vanochtend is het niet The Lonesome river of Blind Willie McTell geworden, maar It's alright, ma (I'm only bleeding) en Marchin' to the city. Daarna ging de deurbel.
Ergens halverwege middag vroeg één van de gasten naar mijn iPod - omdat ze overweegt er zelf een te kopen. Binnen no time ging mijn iPod de kring rond, grote hilariteit, ruim vijfduizend nummers staan er inmiddels op - ik ben nog lang niet klaar met vullen - allemaal Dylan. Zo staat Blonde on blonde er inmiddels vier keer op, in vier verschillende mixen. Wanneer ik vertel dat dit nog maar het begin is, dat er nog meer mixen van Blonde on blonde op mijn iPod komen, zijn wazige blikken mijn deel.
Ik verwacht ook geen begrip, want, laat ik eerlijk zijn, wanneer iemand vol passie vertelt over het kweken van fuchsia's, dan haak ik af.
Iedereen heeft recht op zijn afwijking, om mijn vrouw te parafraseren.
Inmiddels is het huis weer leeg, de kinderen liggen in bed en alle van zolder gesleepte stoelen staan weer waar ze vandaan komen tot de volgende verjaardag.
Ik ga zo nog even gelukkig wezen met mijn afwijking.
2 opmerkingen:
zodra het bezoek weg is (na een opening van een expositie want een verjaardag vier ik alleen met mijn kinderen), zet ik heel luid (want geen last van of met de buren) Desolation Row op - en ga de vloeren soppen, de glazen verzamelen, de wc schoonmaken en de kat bevrijden uit de bijkeuken.....als het geen Desolation Row is, dan het liefst de vraag 'you don't know what it is, do you mr Jones?' (Ballad of a thin man) en dan heet iedereen Jones, Tom!
Mijn keuze valt meestal op 'Stuck Inside of Mobile With the Memphis Blues Again'. Vooral omdat ik op zo'n momenten graag meebrul: "oh mama, can this really be the end?"
Een reactie posten