Ik ben een verzamelaar in hart en nieren. Waar die hamsterdrang in mijn geval vandaan komt, weet ik niet. Ik heb het in ieder geval niet via de genen van mijn ouders meegekregen. Mijn ouders kijken vaak niet begrijpend naar de uitwassen van mijn verzameldrang.
Mijn verzameldrang heeft zich de laatste 10 jaar vooral op Dylan gericht, zo moge duidelijk zijn. Die verzameldrang is een karaktertrek en niet een uitwas van de liefde voor het werk van Dylan. Zonder die karaktertrek zou ik net zo goed de liefde voor het werk van Dylan voelen, maar niet de neiging hebben om twintig verschillende persingen van hetzelfde album in huis te halen.
Eén van de eigenschappen van een verzamelaar, althans van ondergetekende verzamelaar, is dat hij niks kan wegdoen.
Mijn eerste aankoop via het internet was een Nederlandse persing van de single I want you. Na lang wachten viel een grote, bruine enveloppe door de brievenbus. Bij het openen van de enveloppe bleek niet alleen dat de bij de single horende hoes ontbrak, maar ook dat de verkoper de single los in een gewone enveloppe had gedaan en op de post had gegooid. Het gevolg laat zich raden, i.p.v. een single ontving ik tientallen stukjes van een single.
Het restant van deze eerste aankoop hangt aan een spijker in het toilet. Ik kan het niet weggooien, daarom houd ik mezelf maar voor dat het daar hangt als herinnering aan die allereerste aankoop. Maar ook als waarschuwing, een waarschuwing dat ik de verkopers altijd op het hart moet drukken de te verzenden singles goed te verpakken.
En om maar bij de singles te blijven: in de kast staat twee keer precies dezelfde Amerikaanse persing van de single Watching the river flow. Beide, in een vlaag van verstandsverbijstering, op dezelfde dag gekocht. Natuurlijk zou ik één van de twee als ruilobject kunnen gebruiken of zelfs kunnen verkopen, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. En dus staat al sinds jaar en dag twee keer dezelfde single in de kast.
Wanneer ik mensen vertel over mijn Dylanverzameling gaat negen van de tien keer de eerste vraag over de duurste aankoop en / of het object met de meeste waarde, en dat terwijl de 'waarde' van een 'object' in mijn ogen het minst interessant is. Het boeit mij geheel niet of een plaat volgens de boekjes 2 of 200 euro waard is, het boeit mij alleen dat de plaat bijvoorbeeld 20 euro kost en of ik dat er voor heb. Enkele 'topstukken' uit mijn collectie zijn, volgens de boekjes, niet meer dan een euro waard. Ik denk bijvoorbeeld aan een postzegel waarop de hoes van Dylan & the Dead staat afgebeeld, of een recensie uit de krant van juni 1978, of een speldje van de Amerikaanse tournee van 1986.
En terwijl ik dit zo schrijf, denk ik lezers van deze blog moeten toch ook Dylan-gerelateerde zaken hebben liggen waar ze verknocht aan zijn? Natuurlijk hoef je geen verzamelaar te zijn. Natuurlijk hoeft het geen enorme waarde in geld te vertegenwoordigen. Maar, wat het ook is, maak er een foto of een scan van, schrijf er een paar regels bij en stuur het mij op. Ik ben nieuwsgierig en voor alle lezers die ook nieuwsgierig zijn, zal ik er een aflevering van Uit de collectie van... van maken.
Opsturen kan naar tom_dylan@hotmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten