Van Peter ontving ik onderstaande 2 e-mails:
Nog even een korte reactie op jouw Wilde gedachten # 3 Ik geloof niet dat al die nummers die we nu kennen van de Bootleg Series op zichzelf destijds te licht bevonden zijn. Ze pasten alleen niet in het concept van het uit te brengen album. Of Dylan en/of de producer daar altijd gelijk in hebben gehad is een andere zaak. Maar uiteindelijk is het toch de kunstenaar die bepaalt hoe zijn eindproduct er uit komt te zien. Ik vergelijk 't soms met bijvoorbeeld al die schetsen van Rembrandt die nu in musea hangen (vergelijkbaar met die bootlegs dus) en die hij al dan niet verwerkt heeft in zijn uiteindelijke schilderijen. Zoiets.
Groeten,
Peter
En:
Nee, de vergelijking met Rembrandt gaat toch niet (helemaal) op. Dan zou het inderdaad gaan om schetsen, om voorstudies. Soms is dat bij Dylan ook het geval. Maar vaker zijn het óf songs die de officiële LP/CD niet haalden, of alternatieve versies van songs die wel degelijk eerder zijn uitgebracht. In het eerste geval geldt mijn opmerking over het niet passen in het albumconcept. In het tweede geval werd indertijd gekozen voor een andere versie of take, terwijl de later uitgebrachte versie minstens net zo goed is, maar dan op een andere manier. Ook dan geldt weer dat Dylan die take toentertijd kennelijk niet vond passen op het uit te brengen album.
Waarop ik hem onderstaande e-mail stuurde:
Hoi Peter,
Dank voor je e-mails.
Ik kan je gedachtegang volgen, zeker als het gaat om - om een voorbeeld eraan te hangen - Blind Willie McTell, dat bijvoorbeeld op de plank is blijven liggen omdat het niet binnen het concept van Infidels pastte.
En ook m.b.t. dezelfde songs in een andere jas heb je een punt.
Maar blijft het feit staan dat na het opnemen van één (goede) versie door werd gezocht naar een andere (betere?) versie. Blijft feit dat bijvoorbeeld bij Shot of love er genoeg verschillende songs zijn opgenomen voor een fantastisch driedubbelalbum en toch er voor gekozen is om slecht een enkel album uit te brengen. Hoeveel muzikanten zijn niet tevreden met, laat ik zeggen, drie sterke songs en de rest opvullers op een album? Voor hoeveel muzikanten is (was) een lp niet de twee, drie singles aangevuld met opvullers?
Blijft in mijn oren opmerkelijk hoe geweldig de nummers zijn die - om wat voor reden dan ook - aanvankelijk in de kast bleven. Luister nog eens, om er eens een te noemen, naar Oh mercy en bedenk dan dat Dignity, Series of dreams, Born in time en God knows ook voor dit album opgenomen werden, maar de laatste selectie niet haalden. Dàt beangstigt me wel (in een positieve zin). Dàt zegt - in mijn optiek - iets over de kwaliteit van Dylan de muzikant / componist / enz.
Kortom, ik denk niet dat we het eens worden :-))
groet,
Tom
Als PS had ik aan mijn e-mail nog de vraag toegevoegd of hij het goed vond dat ik zijn beide e-mails hier zou plaatsen. Dat wilde ik graag omdat, hoewel ik het niet geheel met hem eens ben, zijn gedachtegang wel interessant vind.
Ik ontving, tot slot, de volgende e-mail van Peter:
als je dat leuk vindt mag je ze plaatsten hoor. Met jouw reactie er achter aan.
en ook jij hebt, in jouw benadering, "gelijk"
het heeft allemaal te maken met het grote raadsel waarom Dylan (of misschien heel soms de platenmaatschappij) bepaalde keuzes heeft gemaakt!
groeten, nogmaals,
Peter
Met dank aan Peter voor zijn verfrissende blik!
2 opmerkingen:
De allerlaatste zin van Peters mail schokt mij. Het idee dat niet Dylan zelf, maar iemand anders, een anoniem iemand van "de platenmaatschappij", zou bepalen welke songs, of welke versies van song er op zijn platen terechtkomen…Dat kan en wil ik niet geloven. Ik ben er eigenlijk altijd van uitgegaan dat, misschien met uitzondering van zijn debuut, het Bob Dylan en hij alleen is die de samenstelling van zijn elpees bepaalt. Uit de verhalen van diverse producers (Mark Knopfler, Daniel Lanois, Al Kooper…) blijkt dat zij het dikwijls graag anders hadden gezien. Dat zij bepaalde nummers er dolgraag bij hadden gehad. Maar dat de meester zelf besliste. Ook de volgorde van de songs is steeds met de grootst mogelijke zorg gekozen. Vooral het openingsnummer is zeer dikwijls een statement, terwijl de laatste song aangeeft waar hij naar toe wil: een afscheid, een nieuwe richting, iets helemaal anders (‘Dark Eyes’, ‘When He Returns’, ‘Sad Eyed Lady’, ‘Sara’…)
De platenmaatschappij mag, volgens mij de singles kiezen. En daar blijft het bij.
Ha Peerke,
Geschokt is wel heel hevig...
Maar over het algemeen ben ik het wel met je eens hoor. Dylan heeft in de loop der jaren natuurlijk zo veel credits opgebouwd dat hij een bijna onbeperkte vrijheid heeft. Toch denk ik dat iemand als Daniel Lanois meer invloed heeft gehad op het eindproduct dan we vermoeden. En wat producers naar buiten toe beweren is niet a priori de waarheid. Onderschat ook de invloed van een platenmaatschappij niet (zelfs bij Dylan) want commercie komt daar uiteindelijk altijd op de eerste plaats.
Groeten,
Peter
Een reactie posten