Bob Dylan in (het) Nederland(s): augustus 2018

aantekening #6817

"Was jij er bij?"
"Wight bedoel je?"
"Ja."
"Was 't maar waar. Ik was vijftien en wilde wel, maar van mijn ouders mocht ik niet. Ergens ben ik daar nog steeds boos over, dat ze me niet hebben laten gaan snapte ik toen niet en nu eigenlijk nog niet."
"Negenenveertig jaar na dato nóg boos?"
"Aan de andere kant snap ik ze ook wel weer. Toen onze dochter vijftien was en met een vriendin in de zomervakantie naar Zuid-Frankrijk wilde liften heb ik haar ook tegengehouden. Aan de andere kant kan je Zuid-Frankrijk altijd nog doen, Wight was maar eenmalig."
"En gaan je vandaag nog luisteren naar die opname van Wight?"
"Nee, vandaag niet. Ik kan het hele jaar naar Wight luisteren, maar niet op 31 augustus. Dan is het te pijnlijk."
"Heb je je ouders dat ooit nog gezegd?"
"Dat het nu nog zo'n pijn doet?"
"Ja."
"Nee, natuurlijk niet. Ze bedoelden het goed, weet je. Dan zeur je daar later niet over."

~ * ~ * ~ * ~

Bob Dylan moet in de loop van z'n carrière door tientallen, misschien wel honderden fotografen zijn vastgelegd. Ik heb het niet over het stiekem kiekjes maken tijdens concerten, maar over het meer professionele werk.

Goed, tientallen fotografen dus. Van al die fotografen is er een selecte groep fotografen wiens namen onlosmakelijk verbonden zijn met een aantal iconische beelden van Bob Dylan, foto's die deel van het collectieve bewustzijn zijn gaan uitmaken.

Ken Regan, Daniel Kramer, Elliott Landy en Jerry Schatzberg zijn de eerste vier namen die bij mij opkomen.

Van twee van deze vier fotografen is in de afgelopen week een schitterend fotoboek over Bob Dylan verschenen. Van Daniel Kramer verscheen Bob Dylan A Year And A Day, een betaalbare versie van het in 2015 uitgekomen indrukwekkende boek met Kramers beste foto's van Bob Dylan.

Van Jerry Schatzberg verscheen Dylan by Schatzberg, een minstens even indrukwekkend boek als het boek van Daniel Kramer.

Opvallend aan het boek van Schatzberg is dat het ook foto's bevat die normaliter niet gekozen zouden worden voor zo'n boek, bijvoorbeeld foto's die bewogen zijn. Soms werkt dat, de coverfoto van Blonde On Blonde is daar een goed voorbeeld van, maar dat geldt zeker niet voor alle bewogen of minder scherpe foto's in Dylan by Schatzberg. Daar staat tegenover dat de foto's in Dylan by Schatzberg die er boven uit springen ook werkelijk schitterend zijn en tot de meest iconische beelden van Bob Dylan gerekend kunnen worden.

Daniel Kramer zal in de Dylan-wereld - terecht - altijd herinnerd worden voor de coverfoto's van Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited. Uiteraard zijn deze foto te vinden in Bob Dylan A Year And A Day. Dit boek bevat naast deze coverfoto's outtakes van de sessies die deze foto's opleverden.

Verder bevat het boek hoofdzakelijk zwart-wit foto's waarvan een groot aantal al in de jaren zestig in het boek Bob Dylan by Daniel Kramer verschenen. Naast de vele bekende foto's bevat dit boek tientallen foto's die niet eerder in boekvorm verschenen.

De Dylan-liefhebber doet er verstandig aan €100,- in zijn zak te stoppen, naar de boekhandel te lopen en Bob Dylan A Year And A Day en Dylan by Schatzberg aan te schaffen.

~ * ~ * ~ * ~

Ik draai Wight. Bob Dylan heeft nog geen twee zinnen van opener "She Belongs To Me" gezongen of zoonlief zegt: "wat is dit? O, uhm... Is dit een, hoe heet 't ook al weer, een cover of zo?" Wanneer ik hem vertel dat het geen cover is, maar Bob Dylan zelf, kijkt hij mij eerst een tijdje aan. Hij probeert te achterhalen of ik hem in de maling neem.

Zodra hij er uit is dat ik dat niet doe, meldt hij dat Bob Dylan op deze opname toch wel echt héél anders klinkt dan hij gewend is.

"Dat komt omdat hij gestopt was met roken, daardoor klinkt hij anders. Zegt hij zelf, maar of het ook waar is? Hij klinkt in ieder geval wel anders, ja," leg ik hem uit.

Daar neemt hij genoegen mee. De koptelefoon gaat weer op. Hij heeft genoeg gehoord, het is weer tijd voor zijn eigen muziek: Panick At The Disco.

~ * ~ * ~ * ~

Courtney Marie Andrews

Courtney Marie Andrews in de Volkskrant van vandaag.
[met dank aan Herman]

28 augustus 1963

Ingezonden mededeling: I shall be released – Dylan-songs in synagoge Culemborg

I shall be released – Dylan-songs in synagoge Culemborg

Zondag 16 september 2018 is in de Culemborgse synagoge een Bob Dylan-concert: I shall be released. Veel van Dylans songs bevatten religieuze, bijbelse en spirituele elementen. Door in grote lijnen een kerkelijke liturgie te volgen, komen die songs in een ander licht te staan.

Met de verrassende arrangementen van de band The Zimmies, de diverse gastvocalisten en de liturgische setting belooft het een bijzonder concert te worden. Minder bekende Dylan-songs als ‘Pressing On’ en ‘Father of Night’ komen langs, maar ook evergreens als ‘To Make You Feel My Love’, ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ en natuurlijk ‘I Shall Be Released’. De songs worden afgewisseld met gesproken (Dylan)teksten.

Dit concert is voor iedereen die de spirituele Dylan wil ontdekken of gewoon zijn prachtige songs op een bijzondere manier wil horen. De toegang is gratis, de hoed gaat rond. Graag wel even aanmelden: bobdylan@xs4all.nl

Zondag 16 september, 16.00 uur en 19.30 uur.
I shall be released – liturgisch Bob Dylan-concert.
Locatie: Synagoge, Jodenkerkstraat 5 4101 CW Culemborg

setlist 28 augustus

Thing Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Summer Days / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Make You Feel My Love / Tangled Up In Blue / Pay In Blood / Early Roman Kings / Like A Rolling Stone / Love Sick / Don't Think Twice, It's All Right / Thunder On The Mountain / It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

De laatste setlist van de tournee door Azië en Australië. "Desolation Row" is van de setlist verdwenen ten gunste van "Like A Rolling Stone" en "Soon After Midnight" heeft plaats moeten maken voor "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry". Die laatste song wil ik wel graag horen. De laatste keer dat Dylan dit speelde was in april 2005, ruim 13 jaar geleden dus.

Handle With Care

oproep

Op de pagina BDinNL 2.0 heb ik net onderstaand bericht gezet:

Ik ben op zoek naar Rob Stolk, betrokken bij de Nacht van de Protestsong in april 1966 in Zaandam. Ik zou hem graag wat vragen willen stellen voor het schrijven van mijn boek over Bob Dylan in Nederland.
Verder ben ik zoek naar informatie over onderstaand artikel: waar en wanneer (op of rond 15 november 1966) is dit gepubliceerd?
Ik hoor het graag. (twillems87[at]gmail.com)

Alle informatie, hoe klein of onbelangrijk het misschien ook lijkt, is welkom.
aanvulling: Rob Stolk is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid Provo Rob Stolk. Deze man overleed in maart 2001. [met dank aan Simon en Hilda]

Dylan kort #1305

setlist 26 augustus: Thing Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Summer Days / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Make You Feel My Love / Tangled Up In Blue / Pay In Blood / Early Roman Kings / Desolation Row / Love Sick / Don't Think Twice, It's All Right / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

In vergelijking met de setlist van 24 augustus hebben "Tangled Up In Blue" en "Pay In Blood" van plek gewisseld. "Summer Days", deze tour voor het eerst gespeeld op de 24ste, blijft op de setilist.

Bob Dylan A Year And A Day van Daniel Kramer, het schitterende fotoboek dat ik 2015 in een beperkte oplage uitkwam is inmiddels in een 'gewone' editie verschenen. Een werkelijk schitterend boek stampvol foto's met een aantal niet eerder gepubliceerde foto's zoals van Bob Dylans optreden in de Les Crane Show in februari 1965.
A Tree With Roots; Fairport Convention & Friends and the songs of Bob Dylan: een recensie van dit recent verschenen album op Written in Music, zie hier.
André Keuning speelt Bob Dylan: "Idiot Wind", "You Ain't Goimg Nowhere", "North Country Blues" en nog veel meer Dylan-covers op zijn YouTube-kanaal, zie hier.
Trouble No More: een recensie door Piet van Die, zie hier.
Rein Pol schilderde Bob Dylan, zie hier.

gevaarlijke muziek (1966)

aantekening #6811

Gisteren kocht ik twee cd's waarvan het misschien niet logisch lijkt dat een Dylanliefhebber als ik ze koop. Het gaat om de albums Rumor And Sigh van Richard Thompson en Psychedelic Pill van Neil Young.

Tijdens een concert op 14 juli 2013 speelde Bob Dylan voor het eerst en voor het laatst het nummer "1952 Vincent Black Lightning". Ik herinner mij niet lang na dat concert een opname daarvan gehoord te hebben. Ik herinner mij de fascinatie voor dat nummer.
"1952 Vincent Black Lightning" is geschreven door Richard Thompson, het staat op het gisteren gekochte album Rumor And Sigh.

Op Psychedelic Pill van Neil Young staat het nummer "Twisted Road". Dat nummer begint zo:

First time I heard "Like A Rolling Stone"
I felt that magic and took it home
Gave it a twist and made it mine
But nothing was as good as the very first time
Poetry rolling off his tongue
Like Hank Williams chewing bubble gum
Asking me, "How does it feel?"

~ * ~ * ~ * ~

De pagina BDinNL 2.0 is weer bijgewerkt, zie hier. Reacties op de daar gepubliceerde e-mails zijn meer dan welkom!

~ * ~ * ~ * ~

In aantekening #6800 schreef ik over Bob Dylan op de dvd The Sixties. Ook op de dvd The Seventies is Bob Dylan te vinden, maar je moet wel verdomd goed opletten om het te zien: twee seconden uit de film The Concert For Bangladesh.

In aantekening #6807 schreef ik over Bob Dylan op een scherm in het programma Moby Dick.

In de uitzending van Mody Dick van afgelopen donderdag liet schrijfster Jolande Withuis haar agenda uit 1968 zien (denk ik, ik ben niet helemaal zeker meer van het jaar). Op de voorzijde van de agenda had ze een foto van Bob Dylan geplakt, binnenin een foto van Jozef Stalin.

Scans (of foto's) van oude agenda's met daarin of op foto's o.i.d. van Bob Dylan geplakt zijn meer dan welkom voor publicatie op de blog en kunnen naar twillems87[at]gmail.com (nieuwe serie "de agenda van..."??).

~ * ~ * ~ * ~

I’m listening to Neil Young, I gotta turn up the sound

Someone’s always yelling turn it down

Feel like I’m drifting

Drifting from scene to scene

I’m wondering what in the devil could it all possibly mean?

"Highlands"

~ * ~ * ~ * ~

Het is tijd om weer eens goed naar Time Out Of Mind te luisteren. Ik heb dat album te lang verwaarloosd. Dat moet vandaag nog gebeuren. Door de koptelefoon. Sommige mensen laten de hond uit of doen de weekboodschappen op zaterdagochtend. Ik luister naar Time Out Of Mind.

setlist 24 augustus

oproep

Ik ben op zoek naar informatie over The official Bob Dylan - Donovan Fanclub. Deze fanclub opereerde in (en rond?) 1966 vanuit het huis aan Bouwlustlaan 22 in Den Haag.

Wat was dit voor club?

Waaruit bestonden de activiteiten van deze fanclub?

Was er misschien zelfs een clubblaadje?

Hoeveel leden had de club?

Alle informatie over de club is meer dan welkom en kan naar: twillems87[at]gmail.com

aantekening #6808

Setlist 22 augustus: Thing Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Duquesne Whistle / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Desolation Row / Love Sick / Don't Think Twice, It's All Right / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

~ * ~ * ~ * ~

De pagina BDinNL 2.0 is weer bijgewerkt, zie hier.

~ * ~ * ~ * ~

Vreemde boeken waar Bob Dylan in voorbij komt: dochterlief vond gisteren bij de kringloop het boek Sunglasses. Het is een klein gebonden boekje vol foto's van mensen met zonnebrillen op hun neus. Ik houd wel van een ietwat vreemd boek, maar wat bezielt iemand om een boek te maken met niets meer dan foto's van mensen met zonnebrillen? Wat is de markt voor zo'n boekje? Ik weet 't werkelijk niet.

Natuurlijk heb ik het boekje wel gekocht, want... een van de geportretteerde zonnebrildragers in dit boek is Bob Dylan.

Luister, ik doe je na - klassiek

aantekening #6807

Er ligt een papiertje met een korte aantekening naast me. Er staat: "Best bestede 6 minuten en 47 seconden deze week: 'I And I', 8 december 1997." Die woorden schreef ik gisterochtend op dat stukje papier om later uit te werken in een aantekening hier op de blog. Acht uur later hoorde ik "Visions Of Johanna" en nu kan dat papiertje dat naast me ligt de prullenbak in.
Vergeet bovenstaande, deze aantekening begint hieronder.

~ * ~ * ~ * ~

De beste bestede 8 minuten en 41 seconden deze week: "Visions Of Johanna", 19 augustus 2018, Sydney. Of maak er 17 minuten en 22 seconden van, ik heb namelijk twee keer geluisterd. De eerste keer geloofde ik mijn oren niet. Ik moest een tweede keer luisteren.
Het nummer begint wat twijfelend, alsof Dylan en de band nog zoeken naar de juiste toon, de melodie, de perfecte groove voor de verrassing die ze het publiek in Sydney voor de voeten gaan gooien.
Dylan begint wat weifelend aan het nummer, vergeet zelfs de helft van de derde regel, maar herpakt zich snel. In het tweede couplet, in de tweede regel schiet zijn stem omhoog en heeft hij het verhaal te pakken. Wat daarna volgt is schitterend. Ik ga het niet proberen te beschrijven, je moet maar zelf luisteren. Dat is beter. Het zoveelste bewijs dat Bob Dylan een briljant zanger is.

En "I And I" van 8 december 1997? Dat is een uitstekende tweede deze week.

~ * ~ * ~ * ~

De website Untold Dylan bezocht ik eigenlijk zelden tot nooit. Tot Jochen me er op attendeerde dat er regelmatig goede stukken op deze site staan.

Er staat nu een stuk op over "King Of Kings", misschien wel Dylans meest vergeten compositie. (Welke Dylanliefhebber kan met zijn hand op z'n hart zeggen dat hij "King Of Kings" al kende? Ik denk dat het er niet veel zijn.)

"King Of Kings" is zo obscuur dat het zelfs niet te vinden is in Still On The Road: The Songs Of Bob Dylan vol. 2: 1974 - 2008 van Clinton Heylin.

Tim Dunn schrijft in zijn Copyright-boek wel over "King Of Kings". Hij schrijft onder andere dat het nummer waarschijnlijk in 1996 is opgenomen, maar het zou ook best 1993 geweest kunnen zijn.

"King Of Kings" is de afsluitende track op het soloalbum Not For Beginners van Rolling Stone Ronnie Wood.

Het is een instrumentaal nummer. Twee gitaren: Ronnie Wood en Bob Dylan, meer is het niet. Maar het is wel een nummer dat in je kop blijft zeuren als je het eenmaal gehoord hebt.

Met dank aan Untold Dylan heb ik Not For Beginners weer eens uit de kast gepakt om "King Of Kings" te beluisteren. En nee, "King Of Kings" kan zich niet meten met de grote Dylan-klassiekers als "Visions Of Johanna" of "Desolation Row". Natuurlijk niet, zou ik haast zeggen. Maar dat neemt niet weg dat het aangenaam luisteren is, die instrumental aan het eind van het album Not For Beginners.

Het bewuste artikel op Untold Dylan staat hier.

~ * ~ * ~ * ~

Het is me in de afgelopen tien dagen al meerdere malen gevraagd: "Heb je Moby Dick nog gezien? Dat nieuwe boekenprogramma van Matthijs van Nieuwkerk?" Steeds moest ik bekennen het niet gezien te hebben.

Gisteren keek ik - met terugwerkende kracht, zal ik maar zeggen - naar de tweede aflevering.

Matthijs van Nieuwkerk zit aan een tafeltje vol boeken met twee gasten te praten. Daarachter zit het publiek en achter dat publiek hangt een groot beeldscherm met een Sgt. Pepper-achtige collage vol schrijvers. Een van de schrijvers in die collage, helemaal aan de rechterkant, is Bob Dylan.

~ * ~ * ~ * ~

Een aantal malen per jaar krijg ik een e-mail van een mede-Dylanliefhebber met een zin in de trant van "Eigenlijk vind ik Slow Train Coming wel mooi." of "Ik vind Slow Train Coming gewoon goed", maar nooit krijg ik een e-mail met een zin als "Eigenlijk vind ik Blonde On Blonde wel mooi" of "Ik vind Blood On The Tracks gewoon goed".

Niet alleen ontvang ik e-mails met dit soort zinnen, ook betrap ik mezelf er regelmatig op e-mails met dit soort zinnen te versturen.

Waarom?

Waarom voelen veel Dylanliefhebbers de noodzaak om hun liefde voor een album als Slow Train Coming te verantwoorden, maar hun liefde voor bijvoorbeeld Blonde On Blonde niet?

En nee, het gaat niet alleen om Slow Train Coming. Het gaat ook over Under The Red Sky en Self Portrait en Dylan & The Dead en noem ze allemaal maar op.

Ik denk dat ik wel weet waarom ik - en zoveel anderen met mij - de neiging hebben om steeds weer bijna verontschuldigend te verklaren Dylans minder klassieke albums mooi te vinden. Maar het antwoord op de waarom-vraag is misschien niet eens zo interessant. Veel interessanter is de constatering dat ik het doe en het besef dat het tijd wordt dat ik er mee stop.

~ * ~ * ~ * ~

The comic book and me #53

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Op onderstaande foto twee pagina's uit het boek The Programme 1.

Gonna Change My Way Of Thinking (1979) - door Jochen Markhorst

Gonna Change My Way Of Thinking (1979)

Muziek is wel een dingetje, in religieuze kringen. Christenen zijn al eeuwen aan het soebatten over de stichtelijke kwaliteit, dan wel de duivelse aard van muziek überhaupt, en sinds de negentiende eeuw polderen de vele Christelijke afsplitsingen over welke muziek wél, en welke muziek niet welgevallig is in des Heeren oren. In de Bijbel wordt er doorlopend gemusiceerd, de Psalmen hebben een eigen boek, net als het ‘lied der liederen’, het Hooglied, dat is het punt niet zozeer. Maar de scherpslijpers wijzen op Ezechiël 27 en 28, waarin wordt beweerd dat de koning van Tyrus feitelijk de Satan in mensengedaante is. Veelzeggend in de muziekdiscussie is dan 28:13, het vers dat beschrijft wat een geweldige, prachtige, mooie engel Satan is in den beginne, voordat zijn trots ervoor zorgt dat God zijn lievelingsengel verstoot en voor alle eeuwigheid tot de poel van zwavel en vuur, tot de hel, veroordeelt:

Gij waart in Eden, Gods hof; alle kostelijk gesteente was uw deksel, sardisstenen, topazen en diamanten, turkooizen, sardonixstenen en jaspisstenen, saffieren, robijnen, en smaragden, en goud; het werk uwer trommelen en uwer pijpen was bij u; ten dage als gij geschapen werdt, waren zij bereid.

Daar staat het: reeds bij zijn schepping krijgt Satan ‘trommelen’ (tamboerijnen vermoedelijk) en ‘pijpen’ (fluiten). Dat creëert een prachtig dilemma voor de godgeleerden. Muziek is dus inderdaad des Duivels, maar: het is Godgeschapen en wordt door Satan gespeeld nog vóór diens zondeval, als hij nog een hooggeplaatste, heilige engel in de Hof van Eden is.

De ouders van Josh Tillman, de drummer van Fleet Foxes die sinds 2012 solosuccessen boekt als Father John Misty, lossen het op zoals de meeste striktere Christenen: Josh mag alleen ‘Christelijke muziek’ luisteren. En popmuziek is Niet Christelijk. Maar eind jaren 90, rond zijn zeventiende, verrassen de ouders de muzikale Josh (hij speelt dan al jaren drums en gitaar) met een wetswijziging van jewelste: hij mag seculiere muziek luisteren, mits het ‘spiritueel’ is. Een van de aankopen die Josh meteen doet is Dylans Slow Train Coming, want hij kan aantonen dat Dylan een Christelijke kunstenaar is, en tot zijn opluchting doorstaat het album inderdaad de ouderlijke censuur. Het is een ontdekking. Hij koopt New Morning, Nashville Skyline, Oh Mercy, ‘al die bizarre Dylanalbums,’ tot hij ook bij de monumenten als The Times They Are A-Changin’ landt. “Het veranderde mijn leven totaal en ik weet dat iedereen dat zegt over Dylan, maar bij mij is het echt waar, het inspireerde me om te gaan doen wat ik nu doe,” zegt Tillman terugblikkend (interview met TLOBF, maart 2009). In de maanden daarna brokkelt overigens het zwaarste fundamentalisme verder af en mag hij zelfs U2’s The Joshua Tree en Peter Gabriels So kopen.

Het laat zijn sporen na, zowel de benauwende opvoeding als de entree van Dylan. Op zijn doorbraakalbum I Love You, Honeybear (2015), volgens eigen zeggen een autobiografisch conceptalbum, schildert hij een liederlijk leven vol woeste sex, overspel, drank en drugs, en heeft hij, zoals de meeste afvalligen, buitenproportioneel veel fucks en goddamns nodig om dat te vertellen. Het verleidt de recensenten ertoe om het album als ‘Father Johns eigen Blood On The Tracks’ aan te prijzen. Maar het prijsnummer “Holy Shit” is een Dylaneske woordprocessie à la “No Time To Think” met de consumptiemaatschappijkritiek uit “Slow Train”, zoals Tillman ook in het titellied Dylans stijlmiddel kopieert om kleine, particuliere beslommeringen te contrasteren met wereldproblematiek. En tussendoor duikt telkens Slow Train Coming-idioom op, zoals in het bizarre “Nothing Good Ever Happens In The Goddamn Thirsty Cow”:

I have it all
To pull more women than any two men or a train can haul
But my baby she does something way more impressive than the Georgia crawl

De Georgia Crawl is ook in de eerste versie van Dylans “Gonna Change My Way Of Thinking” een vervreemdende eend in de bijt:

I got a God-fearing woman
One I can easily afford
She can do the Georgia crawl
She can walk in the spirit of the Lord

De uitdrukking verwijst naar een dans en wordt in 1928 gemunt door de hitsingle van Henry Williams en Eddie Anthony. Dan is het nog écht een dans. Een woeste, suggestieve, zinnelijke dans, maar: een dans.

Come here papa, look at sis
Out in the backyard just shaking like this
Doin' the Georgia Crawl, oh Georgia Crawl
You don't need to buy a thing, do the Georgia Crawl

I can shake it east, shake it west
Way down south I can shake it the best
Doin' the Georgia Crawl, oh Georgia Crawl
You don't need to buy a thing, do the Georgia Crawl

Meer lezen »

setlist 20 augustus

Thing Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Duquesne Whistle / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Desolation Row / Love Sick / Don't Think Twice, It's All Right / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

aantekening #6805

I’ve been walking forty miles of bad road
If the Bible is right, the world will explode
I’ve been trying to get as far away from myself as I can

- Things Have Changed -

~ * ~ * ~ * ~

setlist 19 augustus: Thing Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Duquesne Whistle / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Visions Of Johanna / Love Sick / Don't Think Twice, It's All Right / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Bob Dylan speelde "Visions Of Johanna" in plaats van "Desolation Row" en bij "Gotta Serve Somebody" op de setlist zoals gepubliceerd op Bob Links staat "Boogie Woogie version", wat dat ook mag betekenen.

~ * ~ * ~ * ~

In "Dylan kort #1304" schreef ik over "Dink's Song" in een aflevering van Supernatural. Ik vertelde zoonlief over de film Inside Llewyn Davis en hoezeer de uitvoering van "Dink's Song" in Supernatural lijkt op een versie van ditzelfde nummer in Inside Llewyn Davis. Zoonlief wilde dat wel horen en dus trok ik de soundtrack uit de kast.

Lang niet gedraaid.

Misschien wel te lang.

Eerst draaide ik "Fare Thee Well (Dink's Song)" door Oscar Isaac en Marcus Mumford van dat album. Mooi, maar niet wat hij zocht en dus spoelde ik door naar track 12: "Fare Thee Well (Dink's Song)" door Oscar Isaac in z'n uppie.

Dat raakte wel een snaar.

Bij mij ook.

Ik liet de cd draaien. Na "Fare Thee Well (Dink's Song)" door Oscar Isaac volgen nog twee songs: "Farewell" door Bob Dylan en "Green, Green Rocky Road" door Dave van Ronk voor de cd is afgelopen.

Waarom draai ik dit niet vaker? Dit deel van die cd, bedoel ik dan.

Dylans "Farewell" bracht de brok in mijn keel. Zo mooi.

En dan Dave van Ronk, pijnlijk hoorbaar aan het eind van zijn adem.

Ik merkte dat ook zoonlief even stil viel.

Ik had nog plannen om Dylans versie van "Dink's Song" voor hem te draaien, maar daar is het niet meer van gekomen. Een volgende keer.

~ * ~ * ~ * ~

Is het mogelijk om terug te verlangen naar een tijd waarin men nog niet bestond? Ik verlang terug naar oktober 1965, naar de tijd waarin het mogelijk was om, als beginnend drummer zijnde, in Nieuwsblad van het Noorden een advertentie te zetten: "Gevraagd: Beatzanger, Sologitarist en Basgitarist" en dan maar hoopvol wachten op de reacties die binnen gaan stromen. Misschien.

In zo'n advertentie moet je als aanstormend talent natuurlijk wel duidelijk zijn over wat je met dat op te richten bandje wil gaan spelen: "Stijlmuziek Stones en Bob Dylan".

Ik durf te wedden dat deze adverteerder allang een naam voor 'zijn' band had bedacht toen hij deze advertentie plaatste. Waarschijnlijk iets wazigs, iets sixties voor de sixties de sixties waren zoals wij nu denken dat de sixties geweest moeten zijn. The Flaming Torpedo's of The Marching Umbrella's of zoiets.

Hoeveel serieus gegadigden zouden er gereageerd hebben op deze advertentie?

Wat zou er gebeuren als ik alsnog een brief zal sturen onder nummer 84 naar Dagblad van het Noorden, de krant waar Nieuwsblad van het Noorden in 2002 in is opgegaan.

Beste adverteerder,

Graag struin ik met je de podia van het hoge noorden af om onder de te gekke naam The Buzzing Armedillo's onze eigen heftige versies van Bob Dylans songs te spelen (de Stones mag wat minder). Ik ken de tekst van "Like A Rolling Stone" al uit mijn hoofd. Ik speel gitaar en ik heb genoeg persoonlijkheid om een heel podium te vullen (mocht je geen zanger of basgitarist kunnen vinden). Voor je het weet staan we voorop Hitweek of Muziek Expres en veroveren we het hele land!

Waar wacht je op! Stuur me een bericht dat we het gaan doen!

Tom "Buzzing Armedillo" Willems

Fantasielaan 15, Hoogezand

~ * ~ * ~ * ~

Vrijdagavond bezocht Bob Dylan - hij is in Australië voor een aantal concerten - de opera Rigoletto van Verdi. Na de opera vroeg Dylan aan een van de zangers naar de techniek van het opera zingen en zei hij voor de cast van Rigoletto tijdens zijn concert te zullen zingen.

~ * ~* ~ * ~

"Op de muziekcassette zingt Bob Dylan 'You Ain't Going Nowhere' en 'The Answer Is Blowing In The Wind'. Zo is het. We reizen altijd met onszelf als bagage. We dragen onszelf altijd mee, als een baby strak in doeken omgeslagen op onze rug."

Jan Kees van de Werk - Kaurischelpen en kamelen; een reis naar de verten van verbeelding (2003)

Over welk Dylan-album op cassette wordt hier door Van de Werk geschreven? Antwoorden kunnen als reactie bij dit bericht achtergelaten worden. Eeuwige roem voor de eerste met het juiste antwoord. (Of is er geen juist antwoord?)

~ * ~ * ~ * ~

Ook net geplaatst (hieronder), een nieuwe aflevering van "Luister, ik doe je na", mijn mopperrubriek over covers. Niet vergeten even te kijken.

~ * ~* ~ * ~

Luister, ik doe je na - toegift #4

Het aantal besproken tracks in de toegiften van deze serie begint al aardig op te lopen. Gaat er een dag komen dat er duizend covers in deze serie voorbij zijn gekomen?
Ik kom vandaag in ieder geval weer een beetje dichter in de buurt met vier verschillende albums met één of meerdere covers van Dylan-songs.
Het wordt steeds lastiger, met een nieuw verzamelalbum vol Dylan-covers in handen, om te achterhalen welke tracks ik nou al wel besproken heb en welke nog niet. (Mochten er fouten in de nummering sluipen, dan hoor ik dat graag.)

How Many Roads; Black America Sings Bob Dylan
[20 covers, waarvan 4 eerder besproken, totaal: 694]
Een verzamelalbum, de oudste opname is uit 1964, de meest recente uit 1990. Alle muziekstijlen komen voorbij, zo lijkt. Ook funk (werkt niet) en disco (nee!). Een groot deel van de tracks op dit album is mij (veel) te gladjes. De enige twee tracks die er voor mij in positieve zin uitspringen zijn opener "Blowin' In The Wind" door O.V. Wright en "Maggie's Farm" door Solomon Burke, waarbij de track van Burke als beste uit de bus komt. Is het lijstmateriaal? Ik heb getwijfeld, maar bij herbeluistering moet ik toch besluiten ook Solomon Burke niet op een van de lijsten te zetten.

Luka Bloom - Head & Heart
[1 cover, totaal: 695]
Luka Bloom is een Ierse singer-songwriter die wel wat aardige dingen heeft gedaan (het album Dreams in America bijvoorbeeld).
Op zijn album Head & Heart uit 2014 speelt hij Dylans "Every Grain Of Sand". Ik voel wel enige sympathie voor Bloom en daarom wil ik dit verdomd graag mooi vinden, maar het lukt me niet. Blooms versie van "Every Grain Of Sand" is hooguit 'wel aardig', maar ook niet meer dan dat.
Op een ander album speelt hij "Make You Feel My Love". Aan de ene kant ben ik daar wel nieuwsgierig naar, aan de andere kant vrees ik dat beluisteren ook enigszins.

The Bob Dylan Songbook

[24 covers, waarvan 10 eerder besproken, totaal: 705]
Een verzamelaar met songs variërend van het tenenkrommende "Mighty Quinn" door Gary Puckett & The Union Gap tot de zeer aardige versie van "Too Much Of Nothing" door Fotheringay. Wie zich door de drab op dit album weet heen te werken, komt een aantal aardige covers tegen. Naast de eerder genoemde versie van "Too Much Of Nothing" zijn "Ballad Of Hollis Brown" door Nina Simone en "The Wicked Messenger" door Faces de moeite waard.
Ik heb een zwak voor Nina Simone (en starend naar de lijsten verbaas ik me dat ik nog niks van haar op een van die lijsten gezet heb). Nina Simone staat gelijk aan piano, zo dacht ik. Op "Ballad Of Hollis Brown" wordt ze verrassend genoeg alleen begeleid door een gitaar. Aardig, maar net niet goed genoeg. Wederom komt Simone net niet op een van de twee lijsten.
"Too Much Of Nothing" - zoals ik eerder schreef - wist me te verrassen. ik had voor ik The Bob Dylan Songbook kocht nog nooit van de band Fortheringay gehoord en toch klinkt het gelijk enigszins bekend. Na wat speurwerk op het internet kom ik tot de ontdekking dat de helft van de bandleden van Fortheringay op enig moment in Fairport Convention gespeeld hebben (en inderdaad, zo ontdekte ik later, deze "Too Much Of Nothing" staat ook op de net uitgekomen cd vol Dylan-songs van Fairport Convention.) Ook deze mag net niet op een lijst.
Dat ik dit ooit over een door Rod Stewart gezongen nummer zou zeggen had ik niet kunnen voorspellen, maar "The Wicked Messenger" door Faces is de moeite waard. Dat het de moeite waard is komt niet door Stewarts strot, maar door het briljante orgelspel van Ian McLagan, de man die tijdens tournee 1984 deel uit maakte van Dylans band. Lijst materiaal? Nee, dat niet.

Fairport Convention - A Tree With Roots

[17 covers, waarvan 5 al besproken, 2 geen echte covers, totaal: 715]
Het heeft even wat moeite gekost voor ik deze cd te pakken had. (Vier platenzaken gedesillusioneerd moeten verlaten omdat A Tree With Roots niet op ze voorraad hadden. Waar gaat 't heen met de wereld?)
Zeventien tracks, waarvan twee songs ik met de beste wil van de wereld niet als Dylan-cover kan bestempelen: "Jack O'Diamonds" en "Days of 49".
"Jack O'Diamonds" is een op muziek gezette tekst van de hand van Dylan die te vinden is op de hoes van Another Side Of Bob Dylan en "Days Of 49" is weliswaar een van de hoogtepunten van het te vaak onderschatte album Self Portrait, maar het is niet door Dylan geschreven.
Vijf andere tracks zijn al eerder in deze serie besproken. Er blijven dus nog tien tracks voor deze serie over.
Ik heb erg naar deze cd uitgekeken, maar aanvankelijk schrik ik nogal. De eerste twee opnamen die nieuw voor mij zijn, "Lay Down Your Weary Tune" en "Open The Door, Richard" zijn in een matige geluidskwaliteit. Twee oké covers, maar ook niet meer dan dat.
"I'll Keep It With Mine". dat pas begint na een lang intro, is - net als de rest van de cd, gelukkig - wel in goede geluidskwaliteit. Vind ik het mooi? Ik vind het aardig.
De versie van "Percy's Song" is een live-versie en niet de bekende studioversie. Met name de zang op deze versie is beter dan op de studioversie. Net niet op de twijfellijst, wel een opname die ik vaker ga beluisteren.
Sandy Denny doet "It Ain't Me, Babe" in haar eentje. Hier had ik hoge verwachtingen van, maar nee, dit is het niet.
"George Jackson" (extra punten voor originaliteit) begint erg mooi en net wanneer ik de pen pak om dit op de eindlijst te zetten valt de drum in en blijft er weinig van de schoonheid over, helaas.
Dylans originele versie van "Tomorrow Is A Long Time" (live 12 april 1963) is voorbij de perfectie, zo goed. Daar kan nooit iemand meer aan tippen. De versie op A Tree With Roots komt niet eens in de buurt van Dylans versie.
De concertopname van "Down In The Flood" is absoluut de moeite waard. Ik wil 'm bij de eerste keer beluisteren op de twijfellijst zetten, maar begin bij de tweede keer beluisteren toch weer te twijfelen over die beslissing. Uiteindelijk kan ik het toch niet laten: op de twijfellijst.
Voor "All Along The Watchtower" hebben de leden van Fairport Covention naar Jimi Hendrix geluisterd. Het was beter geweest als ze dat niet hadden gedaan.
A Tree With Roots sluit af met "Knockin' On Heaven's Door", het nummer dat al door iedereen en nog een paar gecoverd is. Dit is absoluut een van de betere covers van dit nummer, vooral door de zang van Sandy Denny. Geen lijst-materiaal, maar het scheelt niet heel veel.

eindlijst:
The Band - "When I Paint My Masterpiece"
Wilco & Fleet Foxes - "I Shall Be Released"
Guy Davis - "Sweetheart Like You"
Suzzy & Maggie Roche - "Clothes Line Saga"
Martin Simpson - "Highway 61 / Highway 61 Revisited"
Develish Doubledylans - "Shot Of Love"
Michael Moore Trio - "Sign On The Window"
Merl Saunders and Jerry Garcia - "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" [3 versies: 2x Keystone 1973 en Garcia Plays Dylan]
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - "Positively 4th Street"
Jim James & Calexico - "Going To Acapulco" [gouden ster]
The Band - "I shall Be Released"
The Band - "Long Distance Operator"
Oh Susanna - Billy 4"
Odetta - "Long Ago, Far Away"
Odetta - "Long Time Gone"
Grateful Dead - "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry"
Jerry Garcia Band - "Simple Twist Of Fate" (1 maart 1980)
Fairport Convention - "Dear Landlord"
Jeff Buckley - "Just Like A Woman" (Live at Sin-é-versie)

twijfellijst:
The Low Anthem - "Dignity"
Ramblin' Jack Elliott - "Don't Think Twice, It's All Right" [The Ballad of Ramblin' Jack]
Articolo 31 - "Come Una Pietra Scalciata (Like A Rolling Stone)"
Patti Smith - "The Wicked Messenger"
Odetta - "Paths Of Victory"
Robert Deeble with Mandy Troxel - "Boots Of Spanish Leather"
Billy Goodman - "Billy 1"
Tim O'Brien - "Subterranean Homesick Blues"
Peter, Paul and Mary - "Blowin' In The Wind"
Jeff Tweedy - "Simple Twist Of Fate"
Willie Nelson & Calexico - "Señor (Tales Of Yankee Power)"
Antony & The Johnsons - "Knockin' On Heaven's Door"
Richie Havens - "Just Like A Woman" [versie van Mixed Bag]
Neville Brothers - "With God On Our Side"
The Band - "Tears Of Rage" (2 versies)
Salomon Burke - "Stepchild"
Pete Seeger - "Masters Of War"
Odetta - "Masters Of War"
Grateful Dead - "Queen Jane Approximately"
Eddie Vedder - "Masters Of War"
Jerry Garcia Band - "When I Paint My Masterpiece"
Jerry Garcia Band - "Simple Twist Of Fate" (28 februari 1980)
Julia Haltigan - "Boots Of Spanish Leather"
Fairport Convention - "Si Tu Dois Partir"
Fairport Convention - "Down In The Flood"

oude stukken:
Luister ik doe je na #1
Luister ik doe je na #2
Luister ik doe je na #3
Luister ik doe je na #4
Luister ik doe je na #5
Luister ik doe je na #6
Luister ik doe je na #7
Luister ik doe je na #8
Luister ik doe je na #9

Luister ik doe je na - toegift #1
Luister ik doe je na - toegift #2
Luister ik doe je na - toegift #3

setlist 18 augustus

The Comic book and me #52

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Onderstaande foto's zijn van pagina's uit de graphic novel Johnny Cash; I See A Darkness van Reinhard Kleist.

Dylan kort #1304

Claude Aendenboom - "Chillen met Bob Dylan", zie hier.
Jos Kessels - "Leeftijdsloos willen zijn is onzin", column met een beetje Dylan, zie hier.
Supernatural: Zoonlief kijkt de serie Supernatural (seizoen 11, aflevering 20). Als ik het goed heb begrepen, is God bezig met het schrijven van zijn memoires in een café waar menig muzikaal beroemdheid ooit zijn carrière startte. Aan de muur naast het tafeltje waar God zit te schrijven hangt een foto van Bob Dylan (zie foto).
Aan het eind van de aflevering gaat God op het podium zitten, pakt een gitaar en zingt hij "Dink's Song". Even lijkt het op een scène uit de film Inside Llewyn Davis.

aantekening #6803

Ik kom ineens overal de song "My Back Pages" tegen. Vreemd hoe een song waar ik nooit veel over nadenk of aandacht aan geef binnen enkele uren drie keer op mijn pad kan komen.

~ * ~ * ~ * ~

"'My father died in 1962,' he said, as the three of us sat around the kitchen table like the old friends in 'Bob Dylan's Dream.'"

Kinky Friedman - The Love Song of J. Edgar Hoover

~ * ~ * ~ * ~

In het boek Rock-'n-Roll voorbij de midlifecrisis van Jan Donkers lees ik: "Luister naar 'My Back Pages' uit 1967 met die aanvankelijk als zo raadselachtig beschouwde refrein-regel 'I was so much older then / I'm younger that that now.'"

Mijn jongere zelf had na het lezen van zo'n zin dit boek aan de kant gesmeten om een boze brief aan Jan Donkers te schrijven. Mijn oudere zelf niet, die denkt "ach" en leest gewoon verder. Die snapt de vergissing.

Another Side Of Bob Dylan, het album waar "My Back Pages" op te vinden is, kwam uit in 1964, niet in 1967, maar op alle Nederlandse elpee- en cd-persingen van voor 2003 van dit album staat "(c) 1967" en daar komt de vergissing van Jan Donkers vandaan.

~ * ~ * ~ * ~

Drink whiskey en koop een hek, het houdt de buren op afstand (het hek, niet de whiskey).

~ * ~ * ~ * ~

In de eerste uitzending geheel gevuld met Bob Dylan op de Nederlandse radio heeft presentator Leo Nelissen het over "The Back Pages" in plaats van "My Back Pages". Leo Nelissen is duidelijk geen echte liefhebber van Dylans muziek. De uitzending eindigt met "Don't Think Twice, It's All Right", niet in de uitvoering van Bob Dylan, maar - omdat Nelissen dat wil - in de versie van Harry Simeone Corale.

~ * ~ * ~ * ~

Zoals een mens ineens zin kan hebben, of beter een onweerstaanbare behoefte kan hebben aan chocolade, gevulde koeken of drop, zo voelde ik ineens de noodzaak om naar iets uit 1996 te luisteren. Na wat twijfelen en speuren koos ik uiteindelijk voor het concert van 17 mei 1996 omdat Bob Dylan tijdens dit concert "Señor" speelde en "Señor" kan hij zo mooi spelen. (Later, toen de keuze al gemaakt was, realiseerde ik me pas dat dit concert precies dertig jaar na de dag waarop Bob Dylan "Judas!" naar zijn hoofd kreeg geslingerd werd opgenomen, maar dit terzijde.)

De opname is niet geweldig, maar de taper heeft z'n best gedaan. Mag ik meer verwachten? Niet van de taper, wel van het aanwezige publiek. Dat publiek blijft maar lullen, dwars door de muziek heen. En "Señor" is mooi, althans dat vermoed ik, het is moeilijk om de song door het geklets goed te horen.

Bob Dylan doet stik z'n best, misschien wel omdat er zoveel geluld wordt. Hij blijft maar woorden buigen en rekken en uitspugen dat het een lieve lust is, maar het publiek hoort het niet.

Na de verplichte "All Along The Watchtower" op plek drie komt "I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)". Dat is geen favoriet van mij, maar wat hij er vanavond mee doet...

Vanavond krijgt "I Don't Believe You" nieuw leven. Bob Dylan trekt de song - zo lijkt het - volledig uit elkaar om 'm vanaf de grond opnieuw op te kunnen bouwen. Vergeet voor even de versies van Another Side Of Bob Dylan en de concerten in 1966, vanavond krijgt de song een nieuw leven, alsof het er nooit eerder was. Alsof ik het nooit eerder hoorde.

En het publiek blijft maar lullen.

~ * ~ * ~ * ~

Ergens tegen het eind van het concert haalt Bob Dylan Roger McGuinn het podium op om mee te zingen op "My Back Pages". Dat zal mogelijk best een belevenis zijn geweest voor het aanwezige publiek op die avond in mei in '96, maar luisterend in mijn huiskamer, in augustus 2018 werkt het niet. Helemaal niet zelfs, het wekt alleen maar ergernis op.

Om niet te eindigen met een zure nasmaak schakel ik een paar songs terug, eerst naar het rustige, langgerekte (12 minuten) "Tangled Up In Blue", daarna naar het nog langer durende (14 minuten), maar geen seconde vervelende "She Belongs To Me".

Bijna net zo mooi als "I Don't Believe You".

~ * ~ * ~ * ~

De pagina BDinNL 2.0 is weer bijgewerkt (zie hier). Reacties zijn meer dan welkom en kunnen naar: twillems87[at]gmail.com.

De hoezen #5 - door Patrick Roefflaer

8 – Bob Dylan’s Greatest Hits

Een verzamelelpee hoort eigenlijk niet thuis in dit rijtje van studio en live elpees, maar de geschiedenis van Bob Dylans eerste verzamelplaat is te mooi om onvermeld te blijven. Vooral ook omdat er in 1966-67 maar liefst drie verschillende platen verschenen onder dezelfde noemer.

Nederlandse uitgave: Bob Dylan’s Greatest Hits - No One Sings Dylan Like Dylan
Uitgebracht: 27 maart 1966
Fotograaf: Jerry Schatzberg
Art-director: ?

Het is de verdienste van mijn gastheer hier op deze blog, om de precieze verschijningsdatum te ontdekken van de allereerste compilatie van Bob Dylan (Bob Dylan in Nederland 1965-1978 – Tom Willems, 2011). Op 27 maart 1966 - dag op dag één jaar voor de Amerikaanse uitgave - bracht de Nederlandse afdeling van CBS immers al een plaat uit met de titel: Bob Dylan’s Greatest Hits.

Als ondertitel voor deze compilatie staat in de linkerbovenhoek de kreet: ‘No One Sings Dylan Like Dylan’. Die slogan werd door Columbia gelanceerd in Engeland op 21 juni 1965, ter promotie van Bringing It All Back Home.

Op de hoes prijkt een foto gemaakt door Jerry Schatzberg, op 28 januari 1966, tijdens de sessie voor de hoes van Blonde on Blonde. Daarbij poseerde Dylan met allerhande voorwerpen die in de fotostudio aanwezig waren. De keuze voor de hoes valt op een foto van Dylan met in zijn ene hand een sigaret, terwijl hij met de andere een extra large versie van een Zippo aansteker omhoog houdt.

Op de achterzijde van de hoes staan opnieuw de songtitels, plus de foto’s van Dylans van de tot dan toe verschenen albums.

Doordat deze uitgave op de markt is gebracht, nog voor Blonde on Blonde is verschenen, ontbreken songs van die dubbelelpee tussen de 12 vermelde nummers.

Britse uitgave: Bob Dylan – Greatest Hits
Uitgebracht: december 1966
Fotograaf: Jerry Schatzberg
Art-director: ?

Negen maanden later, verschijnt in Groot-Brittannië en Ierland een gelijkaardige plaat onder de titel Greatest Hits. Er staan evenveel nummers op als op de Nederlandse uitgave, maar omdat Blonde on Blonde inmiddels is verschenen, is er deels een andere selectie gekozen.

Veelal staat 1967 aangegeven als verschijningsdatum, waarbij er gemakshalve van wordt uitgegaan dat de plaat zowat gelijk met de Amerikaanse tegenhanger is uitgebracht. De plaat duikt echter op 14 januari 1967 voor het eerst op in de Britse hitlijsten, waardoor een uitgave in de laatste week van december 1966 waarschijnlijker is.

Belangrijker echter voor dit verhaal is dat deze Britse compilatie een andere hoesontwerp heeft. Op de foto staat een voor zich uit starende Bob Dylan, tegen een witte achtergrond en onder zijn arm een portet van een Bijbels uitziende man.

Net als voor de Nederlandse compilatie is ook deze foto afkomstig uit dezelfde fotosessie van Jerry Schatzberg (28 januari 1966). We zien Bob Dylan die peinzend voor zich uit staart, met in zijn armen een boek met een afbeelding van een Bijbels uitziende oude man.

Het portret is een fragment van De aanbidding der wijzen, een schilderij van Peter Paul Rubens uit 1624. Het is de omslagfoto voor een boek van Jacques Lassaigne, uitgegeven in New York in 1958, met als titel Flemish Painting from Bosch to Rubens.
Uit andere foto’s waarop Dylan met het boek is te zien, blijkt de foto voor de hoes te zijn gespiegeld, zodat er links plaats is voor het logo van de platenmaatschappij en rechts voor de titels van zowel het album als de songs.

De achterzijde van de hoes is erg vergelijkbaar met de Nederlandse versie: de songtitels plus de foto’s van de tot dan toe verschenen albums – echter, omdat er slechts plaats is voor zes foto’s, ontbreekt er eentje: Another Side of Bob Dylan.

Amerikaanse Bob Dylan’s Greatest Hits
Uitgebracht: 27 maart 1967
Fotograaf: Rowland Scherman
Fotograaf achterzijde: David Gartner en Fred Hammerstein
Poster: Milton Glaser
Art-director: John Berg

In juli 1966, tijdens een pauze in Dylans wereldtournee, komt het nieuws dat de zanger zou zijn gevallen met zijn motorfiets. Vanuit het Dylankamp is er geen verdere communicatie en de man lijkt van de aardbol verdwenen. Dit leidt vanzelfsprekend tot veel speculatie: Dylan zou dood zijn, of minstens zijn nek gebroken hebben. Kwatongen opperen dan hij is opgenomen in een ontwenningskliniek.

In elk geval: Dylan heeft het perfecte excuus om de immense druk van zijn frêle schouders te halen. Zijn manager, Albert Grossman zegt al zijn verplichtingen af: de tournee geschrapt, de plannen voor de uitgave van een boek, toneelstuk en een film opgeborgen. Het platencontract wordt opgezegd en er is dus geen verplichting meer om de studio in te duiken.

Columbia Records meent dat hiermee het hoofdstuk Dylan is afgesloten en komt met het voorstel om een verzamelelpee uit te brengen. De tijd is er rijp voor, want recent hebben grote namen als The Rolling Stones (Big Hits (High Tide and Green Grass) – maart 1966), The Beach Boys (Best of the Beach Boys - juli 1966) en The Beatles (A Collection of Beatles Oldies – december 1966) hun werk voor het eerst gebundeld.

Dylan ziet zoiets echter niet zitten en weigert elke medewerking. Hij wil zelfs niet poseren voor de hoesfoto.

Dus moeten de ontwerpers van de hoes creatief omspringen met materiaal uit het archief.

‘Dylan had hier niets in te zeggen,’ legt fotograaf Rowland Scherman in 2013 uit aan Ben Yakas . ‘In zijn contract stond dat hij zijn veto kon stellen wanneer hij een foto maar niets vond, maar hij was niet langer onder contract. Hij kreeg een maand later of zo een nieuw contract [eigenlijk pas op 21 augustus 1967], maar tussen beide contracten in had hij geen inspraak.’

Voorzijde

Rowland Scherman is een freelance fotograaf. Zijn werk verschijnt voornamelijk in het tijdschrift Life.

Hij maakt de opmerkelijke foto op de voorzijde van de hoes op 28 november 1965. Die dag treedt Bob Dylan op in Coliseum in Washington DC. Scherman woont vlak bij de concertzaal en bezoekt het concert, samen met zijn vrouw. Een goede fotograaf heeft altijd zijn toestel bij en Rowland gebruikt zijn perskaart om backstage te raken.

In het boek Encounters with Bob Dylan (Tracy Johnson - Humble Press, 2000) vertelt Scherman zijn verhaal: ‘Dylan stond in die blauwe spot, een nummer te zingen waarvan ik me de titel niet meer herinner. Ik zette een 300 mm (lens) op en zag meteen het hele plaatje: het haar, de halo, de harmonica – de drie h’s. Ik deed: klik, klik, klik - zes of zeven foto’s.
Ik riep: “Hartelijk dank. Ik ben ervandoor.” Ik bleef niet wachten. Beter dan dit wordt het niet, dacht ik. Snel weer de zaal in, voor de rest van het concert.’

Een hele tijd later toont Rowland de foto’s aan de verloofde van zijn zus: John Berg – die toevallig werkt bij de ontwerpafdeling van Columbia Records. ‘Hij bekeek het stapeltje - het was een paar centimeter dik en bij de derde foto zei hij ‘Dit wordt de volgende hoes’. Het ging sneller dan ik nodig heb om je dit te vertellen.’
Berg biedt hem 300 dollar voor een foto en Sherman hapt toe. ‘Dat was mooi verdiend in die tijd. Dat was toch wel een paar maanden huur.’

‘John Berg had een prima inzicht,’ gaat Scherman verder. ‘Hij vergrootte het beeld, sneed het uiterst nauw aansluitend bij en spiegelde het dan zodat [Dylan] de andere kant uitkijkt. En dan zette hij die titels bovenaan in het hoofd.
Het was mijn idee om hem in tegenlicht te fotograferen – dat was misschien zelfs nooit eerder vertoond op de hoes van een plaat - maar het was zijn design dat er zo ’n sterk beeld van maakte.’

‘Waar ik achteraf enorm van staat te kijken, is dat hij nu een van de iconen van de jaren zestig is. Daar ben ik ben enorm trots op. Plus het feit dat het nu is opgenomen in de Library of Congress.’

Achterzijde

Voor de achterzijde van de hoes vindt Berg een gelijkaardige foto van Dylan in tegenlicht.

Over deze foto niet veel is geweten. Enkel twee namen: David Gartner en Fred Hammerstein.

In mijn speurtocht naar informatie vind ik niets over Hammerstein, maar Gartner blijkt een Facebook account te hebben. Hij was de officiële fotograaf van Playboy en dus vooral gespecialiseerd in het vereeuwigen van bunny’s en allerhande beroemdheden op party’s. Wanneer ik hem contacteer, is hij bereid op mijn vragen te antwoorden. Hij herinnert zich vaag: ‘Die foto werd gemaakt in Queens New York op tennisvelden, nu heet dat daar Arthur Ashe Stadium. Ik was fotograaf en Fred Hammerstein. 1968’

Ik vraag hem of dit misschien het Forest Hills Tennis Stadium in New York kon zijn. Op 28 augustus 1965 gaf Dylan er het openingsconcert van zijn eerste tournee mét band, voor 15 000 toeschouwers.

Gartner bevestigt de datum en locatie. Hij voegt er aan toe: ‘Ik herinner me dat de foto genomen werd van achter het podium. Hij draaide zich om naar het gordijn en de spot achter hem deed zijn haar oplichten.’

Over het waarom van die twee namen, legt hij uit: ‘Het was mijn opdracht om Bob Dylan te fotograferen [in opdracht van de promotor van het concert, Jerry Weintraub] en omdat Fred Hammerstein mijn medewerker was, vond ik het niet meer dan fair om beide namen er onder te zetten.’

In ieder geval: deze foto is dus zelfs drie maanden eerder gemaakt dan die van Scherman aan de voorzijde. Mogelijk zag John Berg de gelijkenis en nam dit als vertrekpunt.

Meer lezen »

Mondo scripto

aantekening #6801

setlist 14 augustus: Thing Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Duquesne Whistle / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Desolation Row / Love Sick / Don't Think Twice, It's All Right / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

~ * ~ * ~ * ~

De pagina BDinNL 2.0 is weer bijgewerkt (zie hier).

~ * ~ * ~ * ~

Ondertussen in IKEA

dingdong.....

"Willen de ouders van Tom Willems kleine Tom ophalen uit speelland? Hij blijft maar 'Blowin' In The Wind' in het gezicht van de andere kindjes schreeuwen. Ik herhaal, willen de ouders van Tom Willems kleine Tom ophalen uit speelland? Dank u."

~ * ~ * ~ * ~

"In no time at all I was out on the windswept, frozen corner of Nightmare Alley and Desolation Row looking for a working pay phone to call my cousin Rachel Samet."

Kinky Friedman - The Love Song of J. Edgar Hoover

~ * ~ * ~ * ~

aantekening #6800

setlist 13 augustus: Thing Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Duquesne Whistle / When I Paint My Masterpiece / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Make You Feel My Love / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Desolation Row / Love Sick / Don't Think Twice, It's All Right / Thunder On The Mountain / Soon After Midnight / Gotta Serve Somebody // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

~ * ~ * ~ * ~

De televisieserie The Sixties bestaat uit tien afleveringen van 40 minuten. Iedere aflevering concentreert zich rond een thema. De afleveringen zitten vol archiefbeelden. Deze serie is in 2014 op dvd verschenen. Die dvd ligt nu voor €2,50 bij Action.

Een van de tien aflevering draagt de titel "The Times They Are A-Changin'", maar gek genoeg is Bob Dylan in deze aflevering in geen velden of wegen te bekennen. Toch is Dylan wel in deze serie te vinden.

In de aflevering "The British Invasion" wordt gesproken over hoe The Animals "House Of The Rising Sun" van Bob Dylan hebben gejat en zijn er fragmenten te zien van "Mr. Tambourine Man" (Newport 1964), "Maggie's Farm" (Newport 1965), "Like A Rolling Stone" (Newport 1965) en de rehearsal van Newport 1965.

In de aflevering "Sex, Drugs and Rock 'n' Roll" is "Only A Pawn In Their Game" (Newport 1963), een zeer kort fragment van Newport 1964 en een fragment uit Dont Look Back te zien.

Al deze beelden zijn bekend en te vinden op de dvd's The Other Side Of The Mirror en Dont Look Back, maar dat neemt niet weg dat The Sixties zeker de moeite van het bekijken waard is. Zoals gezegd bevat de serie veel archiefbeelden. Deze archiefbeelden geven een uitstekend beeld van de tijd waarin Bob Dylan muziek begon te maken en naam begon te verwerven.

Voor de lezers van Dylan & de Beats: in de aflevering "Sex, Drugs and Rock 'n' Roll" zit een fragment van Jack Kerouac die voorleest uit On The Road in The Steve Allen Show. (zie Dylan & de Beats, blz. 258)

~ * ~ * ~ * ~

BDinNL 2.0

In 2011 publiceerde ik het boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978. Nu, zeven jaar later, is dat boek niet meer in druk. Bovendien zijn er sinds de publicatie van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 voldoende nieuwe feiten boven tafel gekomen om een nieuwe editie te rechtvaardigen.
Ik ben begonnen met het herschrijven van Bob Dylan in Nederland en dit keer stop ik niet in 1978, maar ga ik door, door tot het heden. Dit project heeft de werktitel BDinNL 2.0 gekregen.

Tijdens het schrijven van een boek gebeurt er van alles achter de schermen waar lezers geen weet van hebben. Zo stuur ik sinds jaar en dag regelmatig e-mails over de vorderingen van het schrijven naar Rob. Die e-mails helpen mij om mijn gedachten te ordenen tijdens dat proces. Ik schrijf in die mails vaak over vondsten, maar ook over twijfels en zaken die ik nog moet uitzoeken.
Ik heb besloten de e-mails die ik tijdens het werken aan BDinNL 2.0 naar Rob stuur ook online, op deze blog te publiceren zodat lezers niet alleen op de hoogte blijven van het schrijfproces, maar ook kunnen reageren, misschien zelfs helpen bij het voltooien van een nieuwe editie van het boek Bob Dylan in Nederland.

De mails zullen gepubliceerd worden op de pagina BDinNL 2.0 (Zie hier.) In de kolom rechts staat permanent een link naar deze pagina.
De eerste e-mail staat inmiddels online. Wanneer een nieuwe e-mail gepubliceerd wordt zal ik dat hier melden.

Tom Willems

Bourbon Street (1967) - door Jochen Markhorst

Bourbon Street (1967)

Louis Jordan (1908-1975) is natuurlijk een grootmeester van de noveltysongs, de songs die drijven op een komisch effect. De hitpotentie daarvan is onverwoestbaar en van alle tijden. Songs als “They're Coming to Take Me Away, Ha-Haaa!" (Jerry Samuel, 1966), “Da Da Da” (Trio, 1982), “Yakety Yak” (The Coasters, ’58), artiesten als Zappa (“Dancing Fool”) en Weird Al Yankovic, zelfs Sinatra bezondigt zich eraan (met het volslagen mislukte “Mama Will Bark”, ’51, bijvoorbeeld) en in de zomer van 2018 scoort Cardi B een wereldhit met de noveltysong “I Like It”.
In de jaren 40 scoort Louis Jordan met zijn band Tympany Five de ene hit na de andere met kolderieke refreinen, bizarre geluidjes of humoristische teksten. “G.I. Jive”, “Mop! Mop!”, “Five Guys Named Moe”, “Petootie Pie”, om er maar een paar te noemen. In tien jaar tijd, tussen 1942 en 1951 produceert Jordan maar liefst vierenvijftig Top 10-hits, vijftien keer nummer 1(!), in de R&B/Race Charts, en negentien singles scoren ook cross-over, in de blanke lijsten dus. Het zijn ook daar geen kleine hitjes; negen keer de Top 10 van de US Pop Chart en twee hits zijn zelfs helemáál cross-over, scoren in drie lijsten: “Ration Blues” behaalt ook nog de eerste plek in de Country Charts, evenals “Is You Is Or Is You Ain’t My Baby”.
Maar de King Of The Jukebox slechts als novelty-artiest wegzetten, doet geen recht aan Jordans fenomenale muzikaliteit, de geraffineerde composities en vooral zijn enorme invloed. Chuck Berry wijst naar Louis Jordan, als men hem als de Grondlegger Van De Rock ‘n’ Roll probeert te eren. Zonder Louis Jordan, zegt Berry dan, was ik nooit de muziek ingegaan. Hij geeft ook moeiteloos toe dat hij het aardverschuivende intro van “Johnny B. Goode” gewoon heeft gejat van Jordan: van het intro bij “Ain’t That Just Like A Woman”. Daarvan inspireert de tekst overigens ook al. Chuck Berry tot “Brown-Eyed Handsome Man”, Dylan tot een song als “Highway 61 Revisited”, die opstapeling van surreële, ongerelateerde coupletten met Bijbelse referenties:

There was Adam, happy as a man could be
Till Eve got him messin' with that old apple tree
Ain't that just like a woman?
Yeah, ain't that just like a woman?
Ain't that just like a woman?
They'll do it every time

Lot took his wife down to the cornerstore for a malted
She wouldn't mind her business, boy did she get salted
Ain't that just like a woman?
Ain't that just like a woman?
Yeah, that's just like a woman, they'll do it every time

James Brown erkent de impact op zijn eigen ontwikkeling eveneens herhaaldelijk, net als Little Richard, en Jordans producer, Milt Gabler, transponeert des jukeboxkonings muziek naar zijn blanke cliënt Bill Haley, ook al zo’n aartsvader van de rock ‘n’ roll. Bill Haley And The Comets nemen dan ook aardig wat Jordansongs op in hun repertoire (“Choo Choo Ch’Boogie”, “Caldonia”). Het rechtvaardigt allemaal de eretitel Grandfather Of Rock ‘n’ Roll, in ieder geval.

Als radiomaker komt Dylan niet om de man heen. In zijn Theme Time Radio Hour draait hij Louis Jordan acht keer, even vaak dus als Sinatra en Bob Wills, eentje minder dan lijstaanvoerder George Jones. “Louis werd een van de pioniers van de rhythm & blues,” zegt Dylan waarderend in aflevering 13, na "If You’re So Smart, How Come You Ain’t Rich?”, en memoreert vervolgens dat zelfs Chuck Berry hem zijn belangrijkste invloed noemt, “… en Chuck laat anders nóóit zijn licht op iemand anders vallen.”
In de kelder van de Big Pink waart de geest van Louis Jordan ook rond, in 1967. Aanvallen van landerige meligheid worden getoonzet in noveltysongs als “My Bucket’s Got A Hole In It”, “Kickin My Dog Around” en “See You Later, Allen Ginsberg” en de meligheid bereikt een creatief hoogtepunt bij “Bourbon Street”, het broertje van Jordans eerste nummer-1-hit: “What’s The Use Of Getting Sober (When You Gonna Get Drunk Again)”.
De gimmick van dat lied is de openingsdialoog tussen een moedeloze, zwaar teleurgestelde vader en zijn nietsnut van een zoon die het drinken niet kan laten. Als pa klaar is met zijn verwijtende gezeur, krijgt de dronken zoon alle ruimte om zijn bezopen loflied op de alcohol te lallen: ‘waarom zou je nuchter willen worden, als je daarna toch weer dronken wordt.‘
Uit dat gedeelte, de sterkhouder van de song, kopieert en extrapoleert Dylan dan de dictie, de frasering en de vloeibare voordracht; Dylans protagonist is de zoon uit What’s The Use, die gewoon weer aan de bar hangt, na dat standje van pa.
De landerige traagheid van Jordans song, die met tempo en schrale instrumentatie de wee small hours van een doorgehaalde nacht op ’s lands meest beruchte uitgaansstraat, Bourbon Street in New Orleans, oproept, weten Dylan en de jongens van The Band te evenaren. Over zo’n puike blazerssectie als de Tympany Five beschikt de Big Pink niet, maar kijk aan: met alleen een beschonken trombone (Rick Danko, vermoedelijk) roep je New Orleans ook al op.

De tekst lijkt grotendeels ter plekke geïmproviseerd en is ook niet helemaal te verstaan, maar dat de goedgehumeurde Dylan een en ander concentreert rond een dubbele woordspeling á la Rainy Day Women is er nog wel uit te halen, hoewel dat de (weinige) analytici lijkt te ontgaan. Clinton Heylin, Greil Marcus en Tony Attwood ontwaren niet veel meer dan een nathals die ergens op Bourbon Street aan de bar hangt, dan wel van bar tot bar zwalkt. Alle drie gaan dan voorbij aan de openingsregel “I’d like another Bourbon Street”, aan “I want a Bourbon Street” en vooral aan de stokregel van de laatste coupletten: “Mister bartender, I’ll have another Bourbon Street”. Dat allitereert met een gewone bestelling, a Bourbon straight, puur, maar meer nog wil de drinkebroer kennelijk een hele straat van bourbonwhisky voor zich op de toog zien, een rijtje van een stuk of acht borrels dus, hatsee. Dat Bourbon Street dan ook werkelijk die beroemde kroegstraat in Amerika is, is leuk voor de woordspeling.
De toepasselijke naam is overigens toeval; de straat is genoemd naar het Franse koningshuis (New Orleans was immers de hoofdstad van de Franse kolonie Louisiana, vandaar), niet naar de whiskeyvariant die oorspronkelijk in Bourbon County in Kentucky werd gestookt, twaalfhonderd kilometer verderop.

Meer lezen »